Załącznik na 3
„Pod grzybem”
W szary, smutny, jesienny dzień mała mrówka wybrała się na spacer. Zachwycała się liśćmi, które tworzyły pod drzewami brązowe dywany. Nagle mocno zawiał wiatr. Na niebie pojawiły się ciemne chmury. Zaczął padać ulewny deszcz. Mrówkę ogarnął strach. Wtem na leśnej polanie zauważyła muchomora i postanowiła ukryć się pod jego kapeluszem. Siedzi pod grzybem w nadziei, że przeczeka deszcz. Ale deszcz leje i leje jak z cebra. Do grzyba przyfrunął mokry motyl. Mrówko, mrówko wpuść mnie pod grzybek! Zmokłem i lecieć nie mogę!
Jakże cię wpuścić-odpowiada mrówka.- Sama ledwie się zmieściłam.
Jakoś to będzie! W niewygodzie byle w zgodzie.
Wpuściła mrówka motyla. Deszcz przybierał na sile... Biegnie obok grzyba mała mysz.
Wpuśćcie mnie pod grzyb! Leje się ze mnie woda strumieniami.
Kapie z nas woda. Wpuście nas, trochę odetchniemy, deszcz przeczekamy!
Posuńcie się trochę!
Mrówka i motyl wpuściły mysz. A deszcz wciąż leje, ani myśli przestać. A tu skacze żaba i wróbel . Lamentują.
Gdzież cię wpuścimy? Przecież nie na już miejsca.
Posuńcie się bardzo was prosimy.
Dobrze niech tak będzie.
Wtem kicną na polanę zając i zobaczył grzyb.
Schowaj mnie! - krzyczy. Poratujcie! Lis mnie goni!
Żal mi zająca - mówi mrówka. - Posuńmy się jeszcze trochę.
Zając ukrył się pod kapeluszem grzyba Wszystkim zwierzętom było bardzo smutno, więc wróbel zaproponował zabawę. Na polanie pod grzybem zaczęły się wesołe figle. Zabawie tej przyglądał się lis. Nie mógł się nadziwić, że w tak smutny, ponury, zimny i deszczowy dzień można bawić się tak wesoło. Miał ochotę przyłączyć się do zabawy, ale zabrakło mu odwagi, machną ogonem i odszedł, zdziwiony, że w tak smutny dzień można bawić się tak wesoło.