Poetyka historyczna - przedmiot, zadania, perspektywy badawcze.
Poetyka, jedna z głównych dziedzin teorii literatury. Zajmuje się ogólnymi regułami twórczości literackiej, jej podstawowymi cechami, służąc jako narzędzie interpretacji konkretnych utworów. Dzieli się na: stylistykę, wersyfikację i genologię.
Ze względu na sposób ujęcia obejmuje:
poetykę opisową, zajmującą się strukturalnymi właściwościami dzieła literackiego, jego częściami składowymi, narzędziami służącymi do analizy danej konwencji literackiej, jej wariantów oraz pojedynczych dokonań.
Pierwszym wybitnym dziełem w tej dziedzinie była Poetyka Arystotelesa. Poetyka opisowa jest powiązana z poetyką normatywną (zespół dyrektyw i zaleceń w obrębie prądu literackiego) i do końca XVIII w. stanowiła podstawowy dział nauki o literaturze.
poetykę historyczną, której początki przypadają na koniec XIX w. Jej pionierem był rosyjski uczony A.N. Wiesiołowski.
Poetyka historyczna interesuje się głównie problemami rozwoju i przekształceń form literackich na przestrzeni dziejów i w zależności od poszczególnych epok, okresów, prądów itp., bada zasady i immanentne reguły dzieła literackiego (poetyka immanentna) oraz formułuje zasady kwalifikowania konkretnych utworów jako spełniających wymogi twórczości literackiej w historycznej zmienności, szczególnie odpowiadające tzw. dobremu smakowi w danej epoce (poetyka sformułowana).
Ponadto wyróżnia się m.in. poetykę lingwistyczną, posługującą się teoriami językoznawczymi i wypracowanymi na ich gruncie metodami. Jej elementy występowały już w starożytnej retoryce, a w nowożytnej formie rozwinęły się głównie w obrębie rosyjskiej szkoły formalnej. Strukturalizm uprawiany przez Praskie Koło Lingwistyczne obejmuje np. tropy i figury lingwistyczno-semantyczne, system znaków językowych i literackich, wersologię.