ZAGADNIENIA EGZAMINACYJNE Z METODYKI WF

1. Pojęcie, zakres, cele i zadania edukacji fizycznej.
2. Warsztat pracy nauczyciela wf i jego pedagogiczna interpretacja
3. Wychowanie fiz, jako proces pedagogiczny w ujęciu trzech
kręgów tego procesu
4. Intelektualizacja w postępowaniu pedagogicznym z punktu
widzenia zdrowia, potrzeb rozwojowych zainteresowań i możliwości psychofizycznych uczniów na kolejnych etapach edukacji- wskazania i przeciwwskazania
5. Pedagogiczna interpretacja podstaw programowych oraz
programów wf w świetle reformy edukacji, zasady tworzenia programu
6. Planowanie pracy nauczyciela w rocznym cyklu kierowania
kształceniem i wychowaniem ucznia, rodzaje i projekty planów
dydaktyczno-wychowawczych.
7. Diagnozowanie w pracy nauczyciela wf.
8. Lekcja wf, zajęcia ruchowe precyzowanie zadań
instrumentalnych i kierunkowych- operacjonalizacja celów edukacji fizycznej
9.Tok jako struktura zajęć, zadania operacyjne jako treść zajęć.
10. Metody jako sposoby realizacji zadań lekcji-charakterystyka
i ich interpretacja.
11.Formy jako organizacyjne, czasowe i przestrzenne warunki
postępowania pedagogicznego.
12. Merytoryczne, metodyczne i organizacyjne przygotowanie
nauczyciela do prowadzenia poszczególnych zajęć ruchowych.
13. Scenariusze zajęć jako przygotowanie do praktycznej
weryfikacji problemów związanych z wychowaniem fizycznym i
zdrowotnym uczniów na poszczególnych etapach edukacji.
14. Sposoby aktywizowania ucznia w procesie lekcyjnym.
15. Intelektualizacja, intensyfikacja, indywidualizacja w
lekcjach WF.
16. Hospitacja jako element poznania warsztatu i doskonalenia
zawodowego.
17. Wewnątrz szkolny i przedmiotowy system oceniania ucznia.
18. Kryteria oceny ucznia.
19. Ocena i samoocena ucznia i nauczyciela w lekcji WF.
20. Bezpieczeństwo na lekcji WF.


1. Pojęcie, zakres, cele i zadania edukacji fizycznej.

Znamiona współczesnego wychowania fizycznego
INDYWIDUALIZACJA
hUMANIZACJA

INTELEKTUALIZACJA

AUTOEDUKACJA

PROSPEKCJA

EDUKACJA USTAWICZNA

I. Edukacja ustawiczna

Zasada permanentnej edukacji- niekończący się w żadnym
etapie ontogenezy proces czynnego uczestnictwa w kulturze
fizycznej. Intelektualne, sprawnościowe, emocjonalne przygotowanie
młodzieży do cało życiowego uczestnictwa w rekreacji fizycznej.
odległe skutki fizycznej edukacji


II. Prospekcja- miarą skuteczności fizycznej w dziedzinie
prospekcji (wychowanie dla przyszłości) jest głębokość i trwałość
postaw prosomatycznych u wychowanków, warunkujących uczestnictwo w
kulturze fizycznej do późnej starości.

III. Autoedukacja- ma na celu przygotowanie jednostki do
przyjęcia na siebie odpowiedzialności za dalszy rozwój, po ustaniu
stosunku wychowawczego. Autoedukacja to upodmiotowienie wychowanka
oraz wyposażenie go w określone wiadomości i umiejętności dotyczące
metod pracy nad sobą oraz samokontroli i samooceny jej efektów.

IV. Intelektualizacja- proces polegający na samodzielnej
aktywności rekreacyjnej w celu zapewnienia ciągłości między
kształceniem i wychowaniem. Stanowi ona integralny składnik postaw
prosomatycznych. Jest to dążenie do uzyskania przez ucznia
świadomości związanej z wykonywaniem czynności ruchowych. Przekaz
informacji:
- uczeń wie po co? Dlaczego?
- Uświadomienie celowości i zadań lekcji
- Samoocena i samokontrola

V. Humanizacja- poszanowanie spraw ucznia do świadomego udziału
w procesie pedagogicznej ingerencji w przebieg jego biologicznego
rozwoju, współuczestnictwa w programowaniu tego procesu oraz
współodpowiedzialności za jego rezultaty.

VI. Indywidulalizacja- indywidualne wyjście naprzeciw potrzebą
ucznia, dostosowanie środków oddziaływania dydaktycznego do warunków
psychofizycznych wychowanka.
Sposoby realizacji:

- prowadzenie lekcji wg. podziału na grupy zainteresowań
- wybór dowolnej aktywności ruchowej
- dostosowanie tempa, trudności i czasu trwania wysiłku (praca
w grupach).

Elementy indywidualizacji to także:
rola ucznia w procesie kształcenia i wychowania
realizacja programu edukacji
program-realizacja potrzeb ucznia


2. Warsztat pracy nauczyciela.

WARSZTAT PRACY NAUCZYCIELA

-odtwórczy
-twórczy (mistrzowski)
-pionierski
-niepowtarzalny
-nienaganny,
-wzorcowy doskonały-wirtuozeria
-odkrywczy,
-genialny, niepowtarzalny- kreacja

Narzędzia w warsztacie pracy:
1. środki
ruch
baza
teren
program
2. funkcje
stymulująca
kompensacyjna
adaptacyjna
korektywna
3. czynniki
chemiczne
termiczne
mechaniczne
fizyczne

3. Wychowanie fiz, jako proces pedagogiczny w ujęciu trzech
kręgów tego procesu:
Trzy okręgi warsztatu pracy nauczyciela

-osobowość (III)

- system zasilania (II):- podręczniki, pomoce
dydaktyczne

- rdzeń znaczeniowy (I) (narzędzia)


4. Intelektualizacja w postępowaniu pedagogicznym z punktu
widzenia zdrowia, potrzeb rozwojowych zainteresowań i możliwości
psychofizycznych uczniów na kolejnych etapach edukacji- wskazania i
przeciwwskazania

Intelektualizacja - proces polegający na samodzielnej aktywności
rekreacyjnej w celu zapewnienia ciągłości między kształceniem i
wychowaniem. Stanowi ona integralny składnik postaw prosomatycznych.
Jest to dążenie do uzyskania przez ucznia świadomości związanej z
wykonywaniem czynności ruchowych. Przekaz informacji:
- uczeń wie po co? Dlaczego? (wykonuje pewne czynności i
zadania) zna korzyści ich kontynuacji
- Uświadomienie celowości i zadań lekcji
- Samoocena i samokontrola

Wraz ze wzrostem rozwojowych, zainteresowań i możliwości
psychofizycznych uczniów na kolejnych etapach ich edukacji
intelektualizacja w postępowaniu pedagogicznym powinna stanowić
nieodzowny element kształcenia i wychowania.
Intelektualizacja to ni tylko świadomość związana z
wykonywaniem czynności ruchowych ale także wiadomości dotyczące
higieny dbałości o własne ciało a także informacje związane z
bezpieczeństwen i higieną pracy.

5. Pedagogiczna interpretacja podstaw programowych oraz
programów wf w świetle reformy edukacji, zasady tworzenia programu

Program nauczania- opis podejmowanych działań przez szkołę
umożliwiających realizację zadań edukacyjnych określonych w
podstawach programowych

Program- precyzyjnie uporządkowany ciąg czynności zadań lub
ćwiczeń metodycznych prowadzących najkrótszą drogą do opanowania
wyznaczonego celu -umiejętności ruchowych

Podstawy programowe to:
- cele
- zadania
- treści kształcenia
- osiągnięcia

DzU 47/59 podstawy programowe dla wszystkich przedmiotów!!!

Struktury programów:
koncepcja kształcenia ciała
ćwiczenie ciała
troska o ciało

Cechy dobrego programu:

celowy
skuteczny
nowoczesny
kreatywny
spójny
użyteczny
terminowy
wykonalny
plastyczny
przejrzysty
możliwy do realizacji
alternatywny

Podstawy programowe + standardy osiągnięć :
Kompetencje
Umiejętność
Wiedza

Szkoła
PROGRAM
Program dydaktyczno wych.
ORDYNACJA
DIAGNOZA
PROGNOZA(cel + zadania)
KONTROLA

6. Planowanie pracy nauczyciela w rocznym cyklu kierowania
kształceniem i wychowaniem ucznia, rodzaje i projekty planów
dydaktyczno-wychowawczych.

Planowanie pracy nauczyciela

Do planowania pracy nauczyciela potrzebny jest schemat
prakseologiczny:

1. DIAGNOZA
Wiek, płeć, sprawność, zamiłowanie-
diagnoza osobniczaJaka grupa? Zdolności przywódcze osobników-
diagnoza grupowaUwarunkowania danej grupy w środowisku (infrastruktura)-
diagnoza środowiskowa

2.PROGNOZA- przewidywanie osiągnię
3.ORDYNACJA- warunki pracy szkoły (metody i środki)
4. KONTROLA- kontrola realizacji programowej

Cechy dobrego planu pracy:
celowy
skuteczny
nowoczesny
kreatywny
spójny
użyteczny
terminowy
wykonalny
plastyczny
przejrzysty
możliwy do realizacji
alternatywny

Treści kształcenia i wychowania:
- psychomotoryczność
- umiejętności
- wiadomości
- postawy (dyspozycje osobowościowe)

dyspozycja
prosomatyczna
prospołeczna


PLAN- podstawy programowe + standardy osiągnięć

7. Diagnozowanie w pracy nauczyciela wf.

Diagnozowanie- w wychowaniu fizycznym dotyczy poziomu
rozwoju dziecka jego morfofunkcjonalnych cech i zalet charakteru,
jego uzdolnień i zainteresowań, rozwoju społecznego, sprawności
motorycznej, oraz rodzaju i warunków środowiska rodzinnego i
lokalnego. Poznanie dziecka wydaje się być najpełniejsze przy
zastosowaniu metody obserwacji.
Obserwacją podczas lekcji wychowania fizycznego można
objąć m.in. wygląd zewnętrzny dziecka i postawę ciała, utrwalone
nawyki higieniczno- zdrowotne, przebieg procesów poznawczych i
emocjonalnych przy rozwiązywaniu zadań, poczucie własnej wartości,
no i oczywiście poziom sprawności oraz zasób umiejętności ruchowych.
Do ich rozpoznania wykorzystamy testy sprawności motorycznej.
Z kolei informację o potrzebach zdrowotnych dziecka, o
kwalifikacji do zajęć wychowania fizycznego uzyskamy,
przeprowadzając wywiad z pielęgniarką szkolną oraz rodzicami.

Odpowiednio postawiona diagnoza pozwoli nauczycielowi
ustalić słabe i mocne strony dziecka, co ułatwi z kolei realne
prognozowanie przyszłych osiągnięć, oraz programowanie i planowanie
działań mających pomóc dziecku w realizowaniu jego indywidualnej
drogi edukacyjnej. Optymalny dla niego program działań uwzględniać
powinien i wymogi generowane przez trendy rozwojowe w oświacie,

8. Lekcja wf, zajęcia ruchowe precyzowanie zadań
instrumentalnych i kierunkowych- operacjonalizacja celów edukacji
fizycznej

9. Tok jako struktura zajęć, zadania operacyjne jako treść zajęć.

10. Metody jako sposoby realizacji zadań lekcji-charakterystyka
i ich interpretacja.

Metoda- nauczanie systematyczne, praca nauczyciela z uczniem
umożliwiająca osiągnięcie właściwych celów kształcenia (cel)

Cele (osiągnięcie efektów dydaktyczno-wychowawczych):
- umiejętności
- nawyki
- postawy

GRUPY METOD
Wg.Strzyżewskiego
odtwórcze(np. m.naśladowcza)
proaktywne (np. bezpośredniej elowości ruchu)
twórcze (np.opowieści ruchowej)

1. Cech motorycznych
ciągła
powtórzeniowa
zmienna
interwałowa

2. Nauczania techniki ruchu
Podstawowe*
analityczna
syntetyczna
kompleksowa
Pomocnicze*
pokaz
objaśnienie
praktyczne działanie

3. Metody prowadzenia zajęć
zadaniowa ścisła
zabawowa klasyczna
ilustracji ruchowej
bezpośredniej celowości ruchu
improwizacji ruchowej
problemowa
nauczania progresywnego
ścisła

4. Metody wychowawcze
wpływ osobisty (sugestia, perswazja)
wpływ sytuacyjny (nagroda, kara)
wpływ społeczny(modyfikacja celów)
kierowanie samowychowaniem (przybliżenie celów)

Rodzaje metod:

Metoda programowego uczenia się- samodzielne uczenie się
określonego zadania przy pomocy środków dydaktycznych; komputer,
filmy video

Metoda opowieści ruchowej- bazuje na bujnej wyobraźni dziecka,
oparta min. na opowiadaniu bajek, których treść jest odpowiednio
ilustrowana zadaniami ruchowymi wykonywanymi przez dzieci.
Metoda zadaniowa- prowadzący stawia przed uczniami określone
zadania, które uczeń rozwiązuje samodzielnie pod jego kontrolą
(zadania; usprawniające, doskonalące)
Metoda obwodowo- stacyjna- specyficzny sposób organizacji zajęć
ruchowych polegający na określeniu stacji;(miejsca i rodzaju
ćwiczeń z udziałem określonych przyborów i przyrządów). Poszczególne
stacje mogą tworzyć obwód zamknięty w kształcie: koła, elipsy,
wieloboku. Typowy obwód stacyjny ma charakter treningu
ukierunkowanego na kształtowanie kondycji i koordynacji. W
metodzie tej zaleca się przygotowanie:
- instrukcji
- indywidualnych kart ćwiczeń

Metoda ta pozwala na: zwiększenie efektywności działania,

poprawienie spr.fiz, zwiększenie zainteresowania ćwiczących

11.Formy jako organizacyjne, czasowe i przestrzenne warunki
postępowania pedagogicznego.

Formy- zewnętrzne warunki nauczania;
Dobór uczniów i nauczycieli*
Zróżnicowanie form pracy(rozwój osobowy)*
Umiejętna współpraca umiejętności i grupy *

RODZAJE FORM

1. formy organizacyjne pracy w szkole
2. formy ruchu
3. formy organizacyjne stosowane w toku lekcji

Formy organizacyjne- umiejętności organizowania procesu
wychowania fizycznego, która jest podstawową powinnością nauczyciel

Formy organizacyjne
Formy prowadzenia zajęć

Formy organizacyjno porządkowe
- frontalna
- podział na zastępy, dwójki
- grupowa
- ustawienia; podstawowe, ćwiczebne
- indywidualna
- porządkowe; postawy, odliczanie
- grupowo-indywidualna
- współzawodnictwa
- zadania dodatkowe
- tor przeszkód

12. Merytoryczne, metodyczne i organizacyjne przygotowanie
nauczyciela do prowadzenia poszczególnych zajęć ruchowych.

13 Scenariusze zajęć jako przygotowanie do praktycznej
weryfikacji problemów związanych z wychowaniem fizycznym i
zdrowotnym uczniów na poszczególnych etapach edukacji.

14. Sposoby aktywizowania ucznia w procesie lekcyjnym.

Aktywizacja- to ogół poczynań nauczyciela i
uczniów zapewniających im czynny udział w realizacji zadań. Podczas
tej aktywności uczniowie uczą się najlepiej i najwięcej, w sposób
trwały i przyjemny.
W planowaniu aktywności uczniów trzeba pamiętać, że różni
uczniowie posługują się różnymi sposobami zapamiętywania informacji.
Są tacy uczniowie, których można określić mianem: \'słuchowcy\',
\'ruchowcy\' czy \'wzrokowcy\'.

Przeciętny uczeń zapamiętuje:
ok. 10% tego, co słyszy ok 20% tego, co widzi ok. 40% tego, o
czym rozmawia ok. 90% tego, co robi
Dlatego też należy:
ograniczyć stosowanie metod podających stosować techniki i
metody aktywizujące organizować pracę uczniów tak, by mogli
zaspokoić swoje potrzeby uatrakcyjniać zajęcia przez wprowadzenie
elementu zaskoczenia, zabawy , nowości, zaciekawienia wykorzystywać
na zajęciach odpowiednio dobrane środki dydaktyczne tworzyć małe
grupy, który wymuszają aktywność wszystkich jej członków tworzyć
sytuacje wspierające eksperymenty i odkrycia uczniów zadbać o
odpowiednie zagospodarowanie przestrzeni sali i zgromadzenie
bogatego warsztatu dla ucznia

15. Intelektualizacja, intensyfikacja , indywidualizacja w
lekcjach WF.


- w lekcji wf.

Indywidulalizacja- indywidualne wyjście naprzeciw
potrzebą ucznia, dostosowanie środków oddziaływania dydaktycznego do
warunków psychofizycznych wychowanka.


Sposoby realizacji:

- prowadzenie lekcji wg. podziału na grupy zainteresowań
- wybór dowolnej aktywności ruchowej
- dostosowanie tempa, trudności i czasu trwania wysiłku (praca
w grupach).


Intensyfikacja- większe dostarczenie bodźców ruchowych poprzez
bardziej efektywne wykorzystanie czasu lekcyjnego na ćwiczenia
fizyczne

Elementy intensyfikujące zajęcia to:
przybory
przyrządy

Intelektualizacja- proces polegający na samodzielnej
aktywności rekreacyjnej w celu zapewnienia ciągłości między
kształceniem i wychowaniem. Stanowi ona integralny składnik postaw
prosomatycznych. Jest to dążenie do uzyskania przez ucznia
świadomości związanej z wykonywaniem czynności ruchowych. Przekaz
informacji:
- uczeń wie po co? Dlaczego?
- Uświadomienie celowości i zadań lekcji
- Samoocena i samokontrola
muzyka
ćwiczenia dwójkach
rywalizacja i współzawodnictwo

16. Hospitacja jako element poznania warsztatu i doskonalenia
zawodowego.

W ostatnim czasie pojawia się w publikacjach dla
nauczycieli coraz więcej informacji na temat organizacji i
planowania mierzenia jakości pracy szkoły. Jakość szkoły w dużej
mierze zależy od jakości procesu nauczania i uczenia się, ale także
od tworzenia kreatywnych, prospołecznych postaw młodych ludzi,
którym często lekcje i zajęcia pozalekcyjne wypełniają znaczną część
dnia. Tak długi pobyt uczniów w szkole powinien podlegać stałej
obserwacji nadzoru pedagogicznego - ten rodzaj obserwacji nazywamy
na ogół hospitacją. Hospitacja powinna też inspirować i wspomagać
nauczycieli w spełnianiu przez nich wymagań w zakresie jakości pracy
szkoły i podejmowania nowatorstwa pedagogicznego. Celem obserwacji
mogą być oczywiście takie elementy jak stopień usprawnienia uczniów,
poziom ich wiedzy na temat przepisów określonych gier zespołowych
lub fair play na boisku, ale może to być też zaobserwowanie stopnia
integracji klasy czy też współpracy w zespole. Hospitujący na lekcji
wychowania fizycznego może obserwować zachowania i postawy
uczniów rzadko postrzegane na innych lekcjach.

Aspekty hospitacji:

Hospitacja merytoryczna
- aspekt poznawczy
- zasady budowy lekcji
- wiedza ogólna
- formy metody działania
- kształtujący
- rozowijanie nawyków ruchowych
- świadome kierowanie rozwojem ucznia
- wykonawczy
- stosunek do ucznia
- rozwój zainteresowania sportem
- zasady higieny i bezpieczeństwa

Hospitacja formalno-organizacyjna
-przygotowanie nauczyciela
efektywność lekcji

17. Wewnątrz szkolny i przedmiotowy system oceniania ucznia.

18. Kryteria oceny ucznia.

Kryteria oceny- wskazują wyraźnie co należy oceniać,
oraz to co ma być przedmiotem tej oceny
Metody oceny- mówią jak należy oceniać oraz w jaki
sposób stosować przyjęte kryteria

Ocenianie ucznia ma na celu: (MEN)
- poinformowanie ucznia o poziomie jego osiągnięć edukacyjnych
- pomoc uczniowi w samodzielnym planowaniu rozwoju
- dostarczenie wychowawcom informacjo o postępach
- dostosowanie organizacji i metod pracy

Ocena szkolna powinna być:
racjonalna
obiektywna
indywidualizowana
porównawcza
konkretna
jawna
opłacalna

Ocena szkolna a wychowania fizycznego (funkcje)
- dydaktyczna
- wychowawcza
- społeczna



Funkcja wychowawcza- polega na wywołaniu u uczniów
aktywnej i konstruktywnej postawy wobec stawianych przed nim zadań
oraz kształtowanie u nich świadomej dyscypliny wewnętrznej w dążeniu
do osiągnięcia jak najlepszych rezultatów pracy

Funkcja społeczna- widzieć należy jej sens
prognostyczny pojmowany jako stopień przygotowania do uczestnictwa w
k.f.

19. Ocena i samoocena ucznia i nauczyciela w lekcji WF.

Ocena- wg,S.Miki jest subiektywnym sądem dokonywanym
przez jednostkę, a sąd ten dokonywany jest w oparciu o wiedzę
jednostki i jej dotychczasowe osiągnięcia. Ocena jest ściśle
związana z samooceną(ogólna ocena swoich możliwości)

Samoocena- własna opinia ucznia o wartościach
przyswojonych i przyswajalnych przez niego w różnych przejawach
aktywności ruchowej oraz odnoszących się do jego rozwoju.
Samoocena może być; prawidłowa, zawyżona lub zaniżona

Ocenianie- To proces gromadzenia informacji będący
integralną częścią procesu uczenia się służący wspieraniu i
motywowaniu uczniów; proces wartościowania osiągnięć uczniów w
oparciu o system wymagań edukacyjnych.
Co to znaczy, tak po \'naszemu?\' A to, że jest to proces,
czyli coś, co trwa dłuższy czas i ma na celu motywację ucznia do
nowych i lepszych działań.

Ocenianie z k.f.- Wartościowanie poziomu sprawności
fizycznej, umiejętności ruchowych, wiadomości z tego przedmiotu oraz
zachowania i postaw w stosunku do ich stanu przewidywanego przez
program.

Ocena szkolna- służy klasyfikowaniu wychowanka

Wartość pedagogiczna oceny- zależy od tego, czy jest ona
słuszna i sprawiedliwa z punktu nauczyciela i ucznia

Skala ocen w obecnej szkole (oceny cyfrowe)
1. - niedostateczny (ndst)
2. - dopuszczający (dps)
3. - dostateczny (dst)
4. - dobry (db)
5. - bardzo dobry (bdb)
6. - celujący (cel)

Błędy w ocenianiu
Często oceniając ucznia robimy kilka błędów: oceniamy brak
wiedzy, a nie jej konkretny zasób sugerujemy się osobistymi
sympatiami nie dajemy uczniom słabszym wystarczającej ilości czasu
na odpowiedź preferujemy odpowiedzi \'na czas\' często oceniamy
ucznia w oderwaniu od należnych mu obiektywnych norm systemu
oceniania i wymagań edukacyjnych. nie bierzemy pod uwagę zdolności i
warunków środowiskowych ucznia przekazujemy naszą ocenę wartościując
osobę ucznia, nie zaś jego wiadomości czy umiejętności

Wymagania edukacyjne
To jasno sformułowane standardy osiągnięć uczniów. Są one
opisane szczegółowo według kryteriów lub wskaźników działania, które
mogą być ilościowe lub jakościowe.

Cele oceniania
zaświadczenie o stopniu opanowania treści, diagnozowanie
słabych i mocnych stron ucznia, jego trudności i potrzeb oraz
dostosowania poziomu i programu do niego, udoskonalenie nauczania i
uczenia się, dostarczenie informacji o tempie postępów w nauce,
porównanie uczniów pod względem zdolności, predyspozycji i
zaangażowania, motywowanie uczniów i nauczycieli, możliwość
ewaluacji podjętych działań, zastosowanych metod i programów
nauczania, wsparcie rozwoju ucznia.

Rzetelność i trafność ocen
Rzetelność jest wskaźnikiem konsekwencji w realizacji
ujednoliconych standardów i sposobów oceniania. "Sprawiedliwa ocena"
oparta jest na jednolitych zasadach oceniania znanych uczniowi,
które w sposób jawny, porównywalny, jasny i zrozumiały ustalają
zakres i sposób zdobycia oceny.

20. Bezpieczeństwo na lekcji WF.

BEZPIECZEŃSTWO UCZNIÓW NA ZAJĘCIACH Z WYCHOWANIA FIZYCZNEGO


W wielu szkołach w czasie zajęć ruchowych, każdego roku
zdarza się wiele nieszczęśliwych wypadków. U odpowiedzialnego,
rozważnego,przewidującego nauczyciela wypadki zdarzają się bardzo
rzadko. Przewidywać może tylko ten nauczyciel, który zna dobrze
psychikę ucznia. Dobry nauczyciel wie, w którym momencie musi
ochraniać ćwiczącego. Posiada zasób wiedzy, który przydatny jest
podczas zabezpieczania stanowiska ćwiczebnego, czy tworzenia
odpowiednich form organizacyjnych w zależności od realizowanego
tematu. Zadawane zadania są dopasowane do indywidualnych potrzeb i
możliwości uczniów, zgodnie ze wskazaniami metodyki wychowania
fizycznego.


Nauczyciel odpowiedzialny jest:

- Za wywieszanie, omówienie i przestrzeganie przepisów
bezpieczeństwa( regulamin sali gimnastycznej, siłowni, boiska)
- Za bezpośrednie ochranianie ( ubezpieczanie) uczniów
podczas wykonywania ćwiczeń i zadań ruchowych9 ochrona wzajemna
uczniów po poinformowaniu)
- Za systematyczne przygotowanie uczniów do samoochrony.

DLA POTRZEB PROFILAKTYKI WYCHOWANIA FIZYCZNEGO PRZYCZYNY POWSTAWANIA WYPADKÓW MOŻNA PODZIELIĆ

A- przyczyny powstałe z winy prowadzącego ,
B- przyczyny wypływające z osobowości ćwiczącego,
C- przyczyny o charakterze technicznym.

Przyczyny powstałe z winy prowadzącego:
-najczęstszą przyczyną wypadków z winy nauczyciela jest zła
organizacja zajęć:
-zły podział na zespoły lub brak takiego podziału,
-rozmieszczenie ćwiczących zbyt blisko ścian, przeszkód, lub
brak takiego podziału,

-nieprzemyślany sposób przenoszenia przyborów, przyrządów,
-brak lub zła ochrona przy ćwiczeniach trudnych i niebezpiecznych,
-złe przygotowanie obiektów i urządzeń,
-nieustalony sposób przychodzenia na zajęcia i wychodzenia z zajęć,
-brak dyscypliny,
nie uwzględnianie zasad nauczania ruchu.

Przyczyny wynikające z osobowości ucznia:
-brak dyscypliny przy wykonywaniu poszczególnych ćwiczeń (brak
wykonywania poleceń nauczyciela, uczeń jako demonstrator, ćwiczenia
przewyższające możliwości fizyczne ucznia),
-przeżycia osobiste (kłopoty rodzinne, złe samopoczucie, radość
powodująca podejmowanie zadań przerastających możliwości-ćwiczenia
wykonywane są beztrosko bez jakiejkolwiek samokontroli),
-brak rozgrzewki,
-znużenie (obniżenie samokontroli-każde zadanie może prowadzić
do popełnienia błędu),
-strach (odwaga, tchórzostwo),
-niehigieniczny tryb życia (w tym również złe i nieregularne
odżywianie czy wręcz głodowanie dla zachowania szczupłej sylwetki),
-pochopne nieprzemyślane ćwiczenia(należy zwrócić uwagę
uczniowi na konsekwencje wynikające z pochopności wykonywania ćwiczeń),
-uprzedzenie do ćwiczeń(uprzedzenie do ćwiczeń jest częstym
powodem wypadków),
-trema lub przedstartowa gorączka (powoduje ona mniej
skoordynowane ruchy , pocenie się),
-brak znajomości zasad samoochrony9rola nauczyciela , który
przed każdym trudniejszym ćwiczeniem uczy tej umiejętności).

Przyczyny wypadków o charakterze technicznym:
-nie przygotowanie należycie do zajęć obiektów sportowych,
-niedostateczne wyposażenie w sprzęt,

-zły ubiór ćwiczącego,
-zły stan rozbiegu,
-nierówna nawierzchnia bieżni,
-nierówna nawierzchnia boiska itp.

13

---