Obraz powstał po tragicznych wydarzeniach jakie wydarzyły się w 1816 roku a dotyczyły zatonięcia u wybrzeży Afryki fregaty Meduza z ponad 150 pasażerami na pokładzie. Według relacji statek podczas tonięcia został opuszczony przez oficerów na szalupach ratowniczych i pozostawiony na pewną śmierć. Pasażerowie zbudowali tratwę dwadzieścia na siedem metrów. Zostali odnalezieni po trzynastu dniach a na tratwie pozostało jedynie piętnastu rozbitków. Po tragedii kapitan-emigrant z okresu rewolucji francuskiej i wojen napoleońskich został surowo ukarany podczas rozprawy sadowej. Sam proces i jego wyrok był uznany przez paryską opinię za proces przeciwko emigracji. Obraz tratwa Meduzy miał więc stanowić manifestację przeciwko niesprawiedliwości.
Géricault scenę z tratwy przedstawił w momencie ratowania pozostałych rozbitków. Tratwa jest unoszona przez wzburzone morze a na horyzoncie widoczny jest okręt wojenny Argus który odnalazł rozbitków. Malarz dzięki kontrastowi pomiędzy światłem a zastygłymi gestami wyrażającymi nadzieje i przestrach ukazał dramatyzm i pełną ekspresji scenę.
Obraz jest przedstawieniem autentycznych wydarzeń, które miały miejsce w roku 1816 na Morzu Śródziemnym u wybrzeży Afryki, gdzie zatonęła francuska fregata „Meduza”. Garstka ocalałych z katastrofy podróżnych przez dwa tygodnie, bez jedzenia i pitnej wody, błąkała się na tratwie po morzu do półki ich nie odnaleziono. Nad obrazem ukazującym te makabryczne wydarzenie Gericault pracował bardzo długo. Obraz został sporządzony na podstawie relacji jedynego ocalałego uczestnika katastrofy. Malarz zanim zabrał się do namalowania obrazu sporządził wiele ogromnych rysunków.
Na obrazie artysta widocznie ukazuje gwałtowna gestykulacje przerażonych podróżnych oraz przerażenie rozbitków nad zbierającym się żywiołem z pochmurnego nieba. Na tratwie możemy zauważyć ciała rozbitków który nie udało się wytrwać ciężkiej podróży jedynie pozostało kilku ocalałych członków załogi „Meduzy” . Malarz zastosował w swoim dziele dramatyczny kontrast światłocieniowy który wzbudza w widzu grozę. Wszystkie wyżej wymienione cechy obrazu wyznaczają temu dziełu czołowe miejsce w dziejach malarstwa romantyzmu.
Latem 1816 roku u wybrzeży Mauretanii wpadł na mieliznę francuski okręt “Meduza”. Część rozbitków znalazła miejsce w łodziach ratunkowych, ale 149 stłoczyło się na zbudowanej naprędce ogromnej tratwie. Łodzie, które miały ją ciągnąć, wkrótce odpłynęły, a prowiant się skończył. Wtedy zaczął się kanibalizm. Rozbitkowie walczyli ze sobą oraz dobijali rannych i słabszych, by zjeść ich ciała. Gdy po 14 dniach horroru tratwę odnalazła francuska brygantyna żyło już tylko 15 osób*.
Géricault ukazał właśnie ten moment, gdy na horyzoncie zamajaczyły żagle brygantyny. Z ocalałych rozbitków-kanibali zbudował genialną piramidę. Jej podstawą jest śmierć, bokami nadzieja, a szczytem radość uratowanych.
Artysta mocno złagodził obraz tragedii. Nie chciał epatować krwią i okrucieństwem. A miał ku temu okazję. Dowódca brygantyny napisał w dzienniku, że liny tratwy były obwieszone suszącymi się kawałkami ludzkiego mięsa. Jednak Gericault nie pokazał ich, ani żadnego innego krwawego motywu. Patrząc na jego obraz możnaby pomyśleć, że to biedni rozbitkowie osłabieni brakiem wody i jedzenia, a nie najbezwzględniejsi spośród 149 marynarzy i żołnierzy.
