Oprac. J. Jastrząb

Terapia pedagogiczna stanowi ważny aspekt pomocy psychologiczno - pedagogicznej z uwagi na szereg walorów wspomagających indywidualny rozwój osób objętych jej oddziaływaniem (zarówno osób potrzebujących jak i udzielających jej). Skoncentrowana jest na rozwiązywaniu problemów osób obciążonych koniecznością pokonywania sytuacji trudnych i ich skutków.

Terapia w kontekście psychopedagogicznym stanowi świadome i planowe oddziaływania na dziecko przez różne formy jego aktywności wyrażonej zróżnicowanym stopniem wspomagania, odciążania i odblokowywania zmęczenia organizmu, aby wpływały leczniczo na jego procesy nerwowe, wydolność wysiłkową, samopoczucie.

Terapia ma charakter ogólnokształcący, sprzyja potrzebom naturalnej aktywności dzieci i młodzieży przez stymulację ich rozwoju oraz leczniczą interwencję w obszary dysfunkcjonalne z różnych przyczyn.

Aktywność własna wyraża się w działaniu twórczym i odtwórczym, pobudzana jest naturalnymi czynnikami, które uaktywniają procesy psychiczne: mowę, wyobraźnię, myślenie, pamięć, uwagę, funkcje percepcyjne i motoryczne.

1. Terapia odciążeniowa (spoczynkowa) -dostarcza warunków do jak najmniejszego wydatkowania wysiłku w celu gromadzenia sił do walki z przyczynami niepowodzeń szkolnych i trudności w uczeniu się. Zmiana bodźca zwalnia stan długotrwałego napięcia i hamowania powstałego w sytuacji nadmiernie trudnej - nowe bodźce nie są utożsamiane z wcześniejszymi, obciążającymi, ani z ich podłożem, co doprowadziło do przeciążenia.

2. Terapia adaptacyjna ułatwia przystosowanie czynności procesów nerwowo - psychicznych do ustroju przezwyciężania trudności w uczeniu się przez wykonywanie zadań edukacyjnych o niewielkim stopniu trudności, wzmacniające odporność i wydolność wysiłkową, urozmaiconych, wyzwalających dodatnie stany emocjonalne, pozytywny obraz własnej osoby i dobre samopoczucie.

3. Terapia zabawowa - kojarzy się z zabawą, stosuje posługiwanie się zabawkami, spełniającymi funkcje dydaktyczne, narzędzi i przyborów. Walor odciążający.

4.Terapia celowa - określa rezultat docelowy, zadania stają się bardzo konkretne, działalność polega na łańcuchowym dobieraniu bodźców usprawniających procesy nerwowe w sposób wybiórczy i zgeneralizowany oraz ogólny. W ten sposób stabilizuje się dynamikę, przymuszając system nerwowy do wzrastającego stopniowo wysiłku oraz doprowadzania czynności do końca. Wyrabia poczucie obowiązku, odpowiedzialności, motywacji, zwiększa treningową wartość czynności.

5. Terapia pracą stanowi dalszy krok w nadaniu zasadniczej wagi wynikowi jaki się osiąga przez daną czynność. Wskaźniki: jakość, ilość, sprawność, tempo, termin, efekt, kompetencja.

Założenia określonego typu terapii eliminują bodźce słabe, niecelowe, chronią przed nudą, bezczynnością, bezradnością[ w/w typy terapii wyróżnia J. Doroszewska, Terapia wychowawcza, Wrocław 1957,]

zminimalizowanie lub zlikwidowanie trudności w uczeniu się, niepowodzeń szkolnych i ich konsekwencji

wzrost sprawności procesów i funkcji psychofizycznych oraz wiedzy i umiejętności szkolnych

synchronizacja

oddziaływanie frontalne

w układzie terapeuta-zespół

oddziaływanie indywidualne

w układzie terapeuta-dziecko

działania psychoterapeutyczne

działania psychodydaktyczne

działania psychokorekcyjne

Model terapii wielopłaszczyznowej i wielopoziomowej w trzech aspektach

rekonstrukcja umiejętności szkolnych,

nabywanie kompetencji drogą nowych technik, metod
i środków

redukowanie specyficznych trudności w uczeniu się, czyli dysgrafii dysleksji,
dysortografii,

przewarunkowanie
niewłaściwych

postaw i zachowań

wobec siebie i innych

z powodu trudności

w nauce szkolnej

korekta, kompensacja nieprawidłowości
i niedoborów
psychorozwojowych

stymulacja,
usprawnianie funkcji

i procesów

psychofizycznych

---