Formaliści rosyjscy, całą uwagę skupiali na badaniu formy i funkcji konstytuującej istnienie utworu literackiego, stąd też jednym z najważniejszych zagadnień badawczych, był problem języka, w którym to forma i funkcja się objawiały.
Formaliści stworzyli pojęcie języka poetyckiego, które przeciwstawiali językowi praktycznemu (który z początku był tożsamy z językiem prozy, choć z czasem ta sprawa się bardziej skomplikowała), a zatem językowi, który pełni jedynie funkcję informacją, jego celem jest porozumiewanie się. Język poetycki miał mieć natomiast jeszcze inne cele, oprócz podstawowego, komunikacyjnego. Jego środki miał mieć wartość - samoistną, być autonomiczne i niezależne.
Język poetycki to system wyrażenia poetyckiego; to system chwytów zmieniających materię (chwyt i materia, to pojęcia ukłute przez formalistów: chwyt - zabieg formalny polegający na utrudnieniu i tym samym uniezwykleniu procesu percepcji, materia natomiast - to wszystko z czego artysta czerpie - fakty z życia, konwencje literackie, idee etc.) w dzieło poetyckie.
Szczególną cechą języka poetyckiego było jego skonstruowanie pod względem fonicznym. Formaliści zajmowali się badaniem autonomicznych układów brzmieniowych dźwięków, słów, fraz. Zajmowali się zatem materialną warstwą dzieła - a zatem samym językiem (to tak jakby w malarstwie zajmować się samą farbą nałożoną na płótno, abstrahując od tego co przedstawia), stąd też szczególnie interesowały ich gry językowe, kalambury, rymy i rytmy obecne w dziełach literackich.
Kluczową cechą j. poetyckiego była nadorganizacja, a zatem organizacja przekraczająca codzienne potrzeby komunikacji. Polegały jej warstwa fonetyczna i semantyczna, przy czym - zgodnie z echami myślenia de Saussure'a - dźwięk miał tutaj również wartość różnicowania znaczeń, a zatem warstwa fonetyczna miała tu również znaczenie semantyczne).
Twórczość językowa zgodnie z ideą języka poetyckiego miała polegać na nowym użyciu wyrazów, zawieraniu nowych związków słownych. Miała udziwniać codzienne obcowanie ze światem i tym samym odświeżać i ożywiać jego percypowanie, umożliwiając tym samym doświadczenie przeżycia estetycznego. To już jednak zupełnie inna kwestia wiążąca się z zagadnieniem ==> Udziwnienia.