Dorota Dziuba,

Piotr Duży,

Robert Fajger,

gr. L-2,

Analiza Instrumentalna.

Ćwiczenie nr 2.

OZNACZANIE WĘGLOWODORÓW I ICH POCHODNYCH Z WYKORZYSTANIEM WYSOKOCIŚNIENIOWEJ CHROMATOGRAFII CIECZOWEJ HPLC.

Chromatografia cieczowa obejmuje te metody, w których fazą ruchomą jest ciecz. W zależności od rodzaju fazy stacjonarnej wyróżniamy:

a) chromatografię ciecz-ciało stałe,

b) chromatografię ciecz-ciecz; ta technika jest rzadko stosowana , a to ze względu na wzajemną rozpuszczalność cieczy. Dlatego stosowana jest odmiana tej techniki, w której ciekła faza stacjonarna jest chemicznie związana z nośnikiem. Ten rodzaj chromatografii odgrywa dominującą rolę i ocenia się, że 75% wszystkich rozdziałów metodą HPLC wykonywanych jest na tych fazach.

3. chromatografię jonowymienną,

4. chromatografię żelową,

5. chromatografię powinowactwa.

Współczesna chromatografia cieczowa jest określana jako:

• wysokosprawna chromatografia cieczowa,

• wysokociśnieniowa chromatografia cieczowa,

• szybka chromatografia cieczowa,

• chromatografia cieczowa o dużej zdolności rozdzielczej.

Określenia te uwypuklają najistotniejsze cechy chromatografii cieczowej, którymi są:

• wysoka sprawność,

• dobra rozdzielczość,

• duża szybkość procesu i stosowanie wysokich ciśnień.

Celem ćwiczenia jest ilościowe oznaczenie składników mieszaniny związków organicznych metodą wzorca wewnętrznego.

1. Odczynniki i aparatura:

• chromatograf cieczowy w układzie pompa automatyczna, detektor, dozownik, rejestrator,

• strzykawka,

• planimetr biegunowy.

2. Wykonanie ćwiczenia:

• nastawiamy podaną wartość objętości natężenia przepływu fazy ruchomej, zakres pracy detektora, zakres pracy i prędkość przesuwu taśmy rejestratora,

• przygotowujemy roztwory do analizy i we wskazanej kolejności napełniamy dozownik wykonując rozdział na kolumnie,

• mierzymy czas retencji węglowodorów aromatycznych i pochodnych,

• wykonujemy analizę otrzymanej mieszaniny i mierzymy czas retencji poszczególnych składników,

• po dodaniu wzorców wykonujemy kolejne analizy mieszaniny z wzorcem w celu uzyskania składu ilościowego.

Opracowanie wyników:

1. Sporządzono dwie mieszaniny o następujących składach:

a) b)

- 1 ml fenolu, - 1 ml fenolu,

• 1 ml toluenu, - 2 ml toluenu,

• 0,2 ml aniliny, - 0,2 ml aniliny,

• 12,8 ml heksanolu, - 11,8 ml heksanolu,

2. Zważono mieszaniny i otrzymano następujące wartości:

m a) = 9,98 g

m b) = 9,24 g

3. Zmierzono wysokości pików toluenu o nieznanym stężeniu Ht i po dodatku wzorca Ht' :

• jako wzorzec do mieszaniny dodano 1 ml toluenu o stężeniu 1g/100ml zawierający 0,01 g składnika,

	Ht' [mm]	Ht [mm]
	109	68
	111	75
	-	68
Wart. śred.	110	70,3

Ht.' - Ht = 39,7 mm

Dyskusja wyników:

1. Wysokość i powierzchnia piku toluenu po dodaniu wzorca jest wprost proporcjonalna do ilości dodanego składnika. Pik toluenu w mieszaninie o nieznanym stężeniu jest mniejszy od piku w mieszaninie drugiej.

2. Chromatografia cieczowa jest dobrą metodą do oznaczania stężeń substancji, a niedokładność oznaczenia może wynikać z niedoskonałości aparatury.

3. Oznaczona zawartość toluenu w mieszaninie nieznacznie tylko odbiega od zawartości rzeczywistej, a spowodowane jest to niedokładnym odmierzeniem toluenu zastosowanego jako wzorca.

---