NADMIAR |
BRAK |
||
GLOBALIZACJA kosmopolityzm, marginalizacja proc. Społeczn. Lokalnych,globalim |
Partykularyzm, poczucie wyizolowania,analfabetyzm kulturowy. Policentryzacjaukładu globalnego,animalizm |
||
ETATYZACJA kult państwa-fundamentalizm, wychowanie to tresura, etatyzm, nadkontrola, indoktrynacja
|
Anarchia, prywata, przestepczosc, delegitymizacja-nie wypelnianie swoich obowiazkow, przedmiotowośc, społeczne karlactwo, upadek swiadomosci prawnej |
||
NACJONALIZACJA nacjonalizm,nazim, rasowosc, zamkniecie w swiatopogladzie narodowym |
Tomizm, kosmopolityzm, upadek dumy narodowej, wykorzenienie |
||
skrajny kolektywizm, panowanie mniejszosci nad wiekszoscia, wyrzekanie sie ideii panstwa na rzecz partii |
KOLEKTYWIZACJA Nadmierrny indywidualizm, egocentryzm |
||
POLITYZACJA, BIUROKRACJA kształt. Sie osobowosci autorytarnych, nadmierna uleglosc. Rozlamywanie osobowosci |
PROFESJONALIZACJA nadmierny indywidual. Aspolecznosc, alienacja, rozlamyw. Osobowosci |
||
SOCJALIZACJA nadmierna wiara w socjaliz. Pierwotna, zamkniecie, ograniczenie horyzontow |
Rozchwianie systemu wartosci, ubogi repertuar rol spolecznych, wykraczenie przeciw normom |
||
INKULTURACJA oderwanie od realiow, koncentracja na wlasnych przezyciach |
Analfabetyzm kulturowy i funkcjonalny, animalizm plywanie po powierzchni", zachwianie systemu wartosci |
||
WYCH. I JURDYFIKACJA jednostka zewnatrzsterowana, "ciasny" styl funkcjonowania |
Utrata tożsamości Człowiek-zjadacz chleba,zahamowanie proc. Demokracji i rozwoju panstwa prawa |
||
KSZTAŁC. I HUMANIZACJA akademizm, ozdobnośc, plywanie w oblockach, konserwatyzm-nie da sie wymyslec nic nowego |
Praktycyzm, depracjacja, wyalienowanie, upraktycznienie, paradygmat technokratyczny, uzytkownosc nadmiernie eksponowana |
||
HOMINIZACJA kwietyzm, narcyzm, egzaltacja, naturyzm, nadmierna troska o wlasne cialo |
Upadek kultury ciala, "skarlenie czlowieczenstwa" |
||
|
Racjonalność adaptacyjna |
Racjonalność emancypacyjna |
||||
porządek wartości |
- pochodzą z perspektywy działania instrumentalnego; - są bezpośrednio zakorzenione w świecie przedmiotowych; - wymierne, przeliczalne; - są łatwo widoczne i osiągalne dla każdego |
- wywodzą się z perspektywy działania komunikacyjnego; - nie są wymierne; - ujawniają się na bieżąco w trakcie dialogu; - są to wartości personalne, moralne, duchowe, nie maja prostego zakorzenienia w przedmiotach; - źródłem wartości jest życie człowieka postrzegane w kategoriach zmiany; |
||||
kategorie opisu świata |
- momentalizm (koncentrujemy sie na tych zdarzeniach i okolicznościach które okazują się ważne tu i teraz, świat to zamknięta całość ograniczona w czasie przez ramy jego działania, przez jasno określony początek i cel dzialania); - indywidualizm (świat postrzegany jako zbiór obiektów których sens jest zrelatywizowany względem naszych potrzeb); - instrumentalizm (wymiar który powoduje że wszystko co nas otacza spostrzegamy z punktu pytania o rolę jaką obiekty tworzące nasze otoczenie mogą odegrać w naszym działaniu); - kultura (zbiór istniejących zbiorów zachowań, zbiór sprawdzonych reguł, działań oraz sposobów interpretowania świata umożliwiających i ułatwiających funkcjonowanie w nim) - inni ludzie (ujmowani i oceniani z punktu widzenia roli jako mogą odegrać w realizacji zamierzonych celów; - własna osoba i własne życie (człowiek sam siebie traktuje instrumentalnie jako przedmiot ułatwiający bądź utrudniający osiąganie utylitarnych wartości, życie traktowane również jako wartość instrumentalna, rozwój jako doskonalenie się w rolach); - wiedza (wiedza książki kucharskiej, oczekujemy od niej odpowiedzi na pytania jak? za pomocą jakich środków?) |
- procesualizm (to czego doświadczam dzisiaj istniało kiedyś jest dzisiaj i będzie w przyszłości); - wspólnotowość (świat jest wspólnie ustanawiany w zbiorowym działaniu); - komunikacja (każdy z obszarów rzeczywistości którego doświadczamy powołany jest do istnienia jako świat znaczący dzięki komunikacji, moje uczestnictwo w świecie jest tym pełniejsze im szerszy jest mój udział w ustalaniu się wspólnego rozumienia tego świata);
- kultura (traktowana jako zbiór możliwych i zmieniających się interpretacji rzeczywistości);
- inni ludzie (partnerzy dialogu, drugi człowiek to osoba dysponująca swoistym doświadczeniem, rozumiejąca świat na swój sposób, potrzebujemy drugiego aby poszerzyć własne rozumienie świata);
- własna osoba (życie jako dobro aktualnie wartościowe, człowiek szuka w swym życiu autonomicznego sensu, człowiek jest świadom własnej duchowej wolności, ma możliwość wybierania; możliwość wyboru i możliwość tworzenia własnego wew. świata to warunek spełniania swego człowieczeństwa); - wiedza (nie kończący się proces poznawania świata, wiedza nie ma instruować a pomagać w podejmowaniu decyzji, ma wyjaśniać świat i odsłaniać możliwości bycia w tym świecie, jest refleksją nad ludzkim działaniem) |
||||
założenia interpretacyjne |
- założenie o oczywistości, uporządkowaniu i niekwestionowanej realności kulturowo zdefiniowanego świata (świat jest takim jakim go postrzegam);
- założenie o typowości sytuacji, motywów, celów, środków działania oraz racjonalności innych ludzi (inni ludzie rozumieją świat podobnie jak my) |
- założenie o nieoczywistości i konwencjonalności kulturowo zdefiniowanego świata (kulturowo zdefiniowany świat nie istnieje realnie w taki sam sposób jak sama rzeczywistość, nie ma rzeczywistości obiektywnej w ogóle, obiektywność świata nie jest nam dana, a wciąż na nowo odkrywana i tworzona przez nas samych, - założenie o niepowtarzalności sytuacji, motywów i działalności innych ludzi (każdy człowiek dysponuje swoistym poczuciem normalności |
||||
wizja świata i podtrzymujące ją przeświadcz |
wizja świata oczywista, nie pozwalająca na wątpliwości, jest to możliwe dzięki posłuszeństwu, jakie okazujemy nakazom interpretacyjnym wytwarzanym przez racjonalność adaptacyjną, przejawy posłuszeństwa to: - poczucie ontologicznej oczywistości, - pragmatyzacja sensu, - dwuwartościowa logika, - uznawanie deterministycznej natury wszelkich zjawisk, -fundamentalizm światopoglądowy, -przedkrytyczna samoświadoM |
świat widziany jako rzeczywistość sensów, świat jest rzeczywistością zawsze interpretowaną i wedle tej interpretacji istniejący (posiadający sens), wizja świata podtrzymywana jest przez -poczucie ontologicznej nieoczywistości, - przeświadczenie o dialogicznej strukturze sensu, - wielowartościową logikę, - indeterminizm, - antyfundamentalizm, - krytyczną samoświadomość |
||||
ISTOTA PED. KRYTYCZNEJ istnienie członu pozytywnego i krytycznego,cel-zniesienie swiadomosci falszywej, urzeczywistianie wolnego, nieskrępo wanego dialogu, rozwoj moralny Kohlberga,załozenia- okreslenie wizji czlowieka i spol wolnych od swiadom. Falsz. Demistyfikacja stereotypow schematow w eduk.,ktora czyni zmianę społł. Trudna albo niemozliwa,spolecz. Otwarte na dialog, nauczyciel transformatywny intelektualista. ROZWOJ JEDNOSTKOWY moralny człowieka Kohlberga-Habermasa tożsamość anomijna - etap przedkonwencjonalny - określenie siebie na tle grupy - rozpoznanie warunków dla swoich działań - kierowanie się logiką instrumentalną - działanie sensowne to dostarczające osobistej korzyści - przedkładanie wartości społecznych ponad osobiste; niespójność w systemie aksjonormatywnym tożsamość roli - etap konwencjonalny - odzwierciedlenie oczekiwań otoczenia społecznego wobec jednostki - wzrost samoświadomości na tle kulturowo-społecznych roszczeń otoczenia - możliwość odniesienia siebie i własnych działań do społecznie podtrzymywanego obrazu ja, określonego strukturą ról społecznych - respektowanie nienaruszalnego kanonu konwencji, regulującego zachowania jednostki normatywny przepis roli nie podlega dyskusji, wdrażany zgodnie z nałożonymi kryteriami poprawności; tożsamość autonomicznego ja - etap postkonwencjonalny - kontrola ma charakter wewnętrzny i jest wytworem jednostki; kryteria kontroli są tworzone dla siebie i przez siebie - socjalizacja krytyczna - umożliwiająca emancypację z zastanych ograniczeń, dystans wobec świata i siebie, otwarcie się na konflikt ze światem i sobą możliwa do osiągnięcia przez samokształcenie bez nadzoru i kierunku wychowawców TOŻSAMOŚĆ NAUCZYCIELA tożsamość anomijna: - etap przedkonwencjonalny - nauczyciel wykonuje czynności zawodowe przez kopiowanie, naśladowanie wzorów działania; zasadniczy wysiłek skierowany na imitację czynności; odtwórczym działaniom nie towarzyszy refleksja; brak dociekania teoretycznych uzasadnień dla praktycznych działań normą pracy zbliżenie własnych działań do kopiowanego wzoru powielanie schematów nie powodujących trudności wychowawczych, nie wymagających modyfikacji i osobistego wysiłku koncentracja na sobie - potrzeba pewności siebie, chronienia siebie, oczekiwanie gratyfikacji cel nadrzędny - zapewnienie korzystnego rezultatu interakcji społecznych zasada działania - unikanie kar, maksymalizowanie gratyfikacji tożsamość roli - etap konwencjonalny - nauczyciel zbyt zinstytucjonalizowany, wyznaczony przez wymagania świata zewnętrznego z pominięciem własnych wymagań RÓŻNE KRYTYKI SZKOŁY nurt konserwatywny- cel szkoły: transmisja kulturowa; krytyka za niedostateczny stopień kształtowania kompetencji niezbędnych do życia w ukształtowanym przez poprzednie pokolenia świecie; nurt liberalny- cel szkoły: stwarzanie warunków indywidualnego rozwoju ucznia; krytyka antyhumanitarności, niszczenia indywidualności, wprowadzania przemocy, uniformizmu, konwencjonalności; nurt krytyczny - cel szkoły: służenie procesowi zmian społecznych; krytyka aspektów oświaty uniemożliwiających lub utrudniających zmianę społeczną; DESKOLARYZACJA oznacza idee odszkolnienia, rezygnację z obowiązkowego systemu edukacyjnego. Pojęcie to nie tylko dotyczy szkoły, ale i innych instytucji publicznych. Ponieważ to „nie tylko szkoła jest instytucją, której głównym celem jest kształtowanie poglądu ludzi na rzeczywistość. Mają w tym udział także inne czynniki, czynniki społecznego pochodzenia, otoczenia rodziny, mediów i sieci nieformalnej socjalizacji”. Najbardziej radykalnym krytykiem szkoły i zwolennikiem teorii deskolaryzacji był między innymi Illich. Mit zinstytucjonalizowanych wartości- to przeświadczenie, że wartościowe uczenie się jest rezultatem uczęszczania do szkoły, że wszystko co ważne, będzie załatwiane przez odpowiednie instytucje. Illich twierdzi natomiast, że uczymy się najskuteczniej poprzez własną aktywność, własne doświadczenia i nie powinniśmy być manipulowani przez innych.Szkoła sprawia, że uczeń utożsamia swój rozwój z opracowywanym planem, zasadami imanipulacją.Mit mierzenia wartości- wartości instytucjonalne, które szkoła wszczepia są ujmowane ilościowo. Rozwój osobowy nie może być oceniany i mierzony w stopniach, bo każdy człowiek jest indywidualnością. Mit paczkowania wartości- treści i wartości są traktowane jako artykuły handlowe. Nauczyciel dostarcza gotowy produkt uczniowi, którego reakcja jest uważnie badana. Uczy się uczniów, by pragnęli tylko tego, co jest im z góry narzucone. Programy nauczania budzą więc opór, bo mało kto spokojnie akceptuje sytuację, gdy garstka rzekomych specjalistów decyduje o tym, czego i kiedy będziemy się uczyć. Mit samonapędzającego postępu- wyścig za stopniami, dyplomami, wyróżnien iami, ponieważ wysokie osiągnięcia dadzą większe szanse na pracę. Szkolnictwo zamiast służyć wykształce niu, raczej je niszczy, chociaż zmylona opinia publiczna tego nie dostrzega. W tej sytuacji człowiek współczesny nie jest wykształcony, lecz ma tylko wykształcenie. RACJONALNOSC Adaptacyjna - krytyka potoczna zdroworozsądkowa; - najbardziej popularny typ krytyki; - uzyskuje wyłączność, staje się monopolistką; - zakłada przedkrytycznie jakąś fundamentalną ideę dobra, jakieś gotowe wyobrażenie pożądanego stanu rzeczy; - krytyka mimo tego że jest zachowawcza nie jest wcale pojednawcza; - jest bezkompromisowa, jednoznaczna w swych ocenach, uwolniona od wątpliwości; być krytycznym Troszcz sie o zgodność tego co jest z tym co być powinno, zapobiegaj dewiacjom, krytykuj |
ważność dokładnego spełnienia systemu normatywnego roli; brak zainteresowania prawomocnością przepisów roli; dyscyplina w pilnej realizacji założeń roli; brak analizy krytycznej zasadności realizowanych zadań i celów, brak zainteresowania skutkami działań; świat jako rzeczywistość zastana; zharmonizowany z rzeczywistością instrumentalne traktowanie profesji; przeświadczenie o możliwości precyzyjnego określenia, zaplanowania, wykonania; logika celu i środka; brak dążenia doskonalenia warsztatu pracy realizacja pedagogii porządku roszczenie prawa do sprawowania władzy w klasie niemoc wobec odmienności i wielości kulturowej, różnicy; tożsamość autonomicznego ja - etap postkonwencjonalny - nauczyciel determinacja w realizacji podjętych zadań otwartość i elastyczność potrzeba niezależności działań wysokie poczucie własnej wartości, brak obaw o utratę prestiżu szacunek i zaufanie do własnej wiedzy i doświadczeń wyzwalanie się z ograniczeń Dialog w psychologii humanistycznej - leży u podstaw zarówno koncepcji metod badawczych jak i założeń dotyczących przedmiotu badań, czyli człowieka; psychologia ta zakłada, że mechanizmy samorealizacji jednostki leżą wewnątrz, czynnikami je zakłócającymi są bodźce zewnętrzne w formie norm; poznanie osobowości badanego z założenia polega na zastąpieniu manipulacji dialogiem - włączanie się samego badacza do przedmiotu badań oraz przyjęcie przez badacza perspektywy badanego - empatia; w rzeczywistości komunikacja może być równie sztuczna, co manipulacja; dialog jest więc przede wszystkim metodą dochodzenia do samorealizacji jednostki, a u podstaw jego leży przyjęcie a priori określonej koncepcji człowieka (odrzucającej normy społeczne, bycie człowieka w kulturze i w historii); wynikiem tych teoretycznych założeń jest niemożliwość zaistnienia prawdziwego dialogu; Dialog leży u podstaw określonych koncepcji, metod badawczych jak i przyjmowanych założeń dotyczących przedmiotu badan tj. człowieka; Komunikacja ma przenikać wszystkie poziomy metod badawczych którymi psychologia humanistyczna się posługuje Dialog a teoria krytyczna - Habermas - punktem wyjścia jest założenie, że nauki przyrodnicze opanowujące i podporządkowujące świat nie potrafią zracjonalizować stosunków międzyludzkich; teoria ta zakłada niemożność odwrotu od cywilizacji technicznej i łączy ją z przekonaniem, że racjonalność techniczna nie jest jedynym możliwym typem racjonalności; odróżnia 2 typy działań ludzkich: -celowo - racjonalne i komunikacyjne; komunikacja pełni funkcje: warunku krytyki społeczeństwa wyrażonej w refleksji krytycznej a z kolei te krytyczne spojrzenie jest warunkiem możliwości prowadzenia dialogu między obywatelami; fundamentem dialog pełni funkcje: praktycznej wszelkie przejawy zła czyli sprzeciwiaj się, nie zgadzaj, wyrażaj negatywną opinię, porównuj i dokonuj oceny Emancypacyjna - jest wyraźnie spokrewniona z tradycją krytyki jako krytyki ideologii; - jest ona w równym stopniu krytyką wiedzy co i społecznej organizacji życia określonej przez strukturalne ramy tej wiedzy; - krytyka tego typu zadanie swe widzi w wyzwalaniu ludzi od niejawnych dla nich źródeł zniewolenia a źródeł tych szuka w tych formach życia społecznego które krępując swobodę jednostki ukrywają ten fakt i utrudniają jego rozpoznanie; - powołaniem tej krytyki jest zatem demistyfikować panowanie, przemoc i wyzysk ukrywające się pod pozorem obiektywności i racjonalności; wydobywać na jaw, uświadomić wszystkie siły które na nas działają i w ten sposób (przez uświadomienie i poddanie kontroli) wyzwolić sie od nich - człowiek wolny w pełni rozporządzający sam sobą - oto jej cel; bądź krytyczny oznacza: nie przyjmuj niczego na wiarę, nie ufaj oczywistościom, miej odwagę powiedzieć nie nawet poglądom i sposobom myślenia powszechnie uznanym za nienaruszalne i prawdziwe, kieruj sie własnym rozumem i swoją wolą, myśl samodzielnie, mów od siebie i za siebie (we własnym imieniu), docieraj do źródeł własnych myśli, każda z nich bowiem zawsze odwołuje się do czegoś czego nie jesteśmy do końca świadom Hermeneutyczna - pod pewnymi względami podobna ale pod innymi ważnymi - odmienna od emancypacyjnej; - różnica podstawowa z niej wynikają wszystkie pozostałe polega na tym że krytyka poprzednia związana jest z emancypacją a hermeneutyczna z interpretacją; - krytyka jest tu refleksją nad tym co zakryte; - łączy sie z refleksją nad tym co niedopowiedziane i wspólnie z nią stanowi nieodłączny składnik wszelkiej interpretacji (wg gadamera); - poznanie uwikłane jest w koło hermeneutyczne (emancypacyjna - w porządku liniowym); - krytyka jest niezbywalnym elementem rozumienia świata i własnego w nim istnienia (dla emancypacji - narzędziem ulepszania świata i wiedzy o nim); - zadanie krytyki - próba odnowienia, pełniejszego odczytania śladów naszego bytowania; intencja krytyki - nie ulepszanie świata ale czynienie go zrozumiałym;krytyka jest refleksja nad tym co zakryte |
metody dochodzenia do osiągnięcia porozumienia dotyczącego norm uzasadniających działanie społeczne oraz funkcję terapeutyczną, czyli dochodzenia do emancypacji; zakłada się też istnienie a priori idei ładu społecznego jako podstawy dialogu komunikacji jest założenie istnienia „sytuacji idealnej rozmowy”; Filozofia hermeneutyczna jako dialog - podstawową daną jest rozum, myślenie, działanie zawsze dane wewnątrz historii, wewnątrz całości ludzkiego bytu, całości historycznej; podstawą jest koło hermeneutyczne, które polega na tym, że punkt wyjścia refleksji jest jednocześnie punktem dojścia; myśl poruszająca się w kole hermeneutycznym na początku swej drogi nie jest do końca świadoma swych własnych założeń, ich ujawnienie dokonuje się dopiero na końcu tej drogi, ale dlatego też jej koniec jest zarazem początkiem drogi następnej; hermeneutyka ma przywracać komunikację międzyludzką, usensowiać to, co obce czy niezrozumiałe poprzez docieranie do ukrytych znaczeń wypowiedzi językowych; dialog jest nieustanną wymianą perspektyw; dialog nie jest metodą ale dociekaniem sensu ludzkiego bycia, ludzkiej egzystencji, „sposobem bycia”, ontologią ludzkiej wspólnoty; komunikacja dwukierunkowa Dialog hermeneutyczny nie przebiega wg reguł, nie ma końca i nie ma początku, będzie toczył się tak długo jak długo będzie trwała ludzkość DIALOG BEZ ARBITRA Naturalność wymiany myśli Samodzielność w dochodzeniu do prawdy, Dążenie do poznania krytycznego, Równość uczestników Jako sposób bycia a nie metoda Możliwość reinterpretacji Nowe sensy DIALOG Z ARBITREM Wymiana jako gra, chwyt, Mistrz i uczeń, podmiot i przedmiot, dominant i zdominowany Pod pozorem, Wymuszenie uległości
Relacje niesymetryczne, Brak reinterpretacji KONTESTACJE * kontestacja oznacza takie myślenie i działanie człowieka, które zaprzecza temu, co dotychczas uznawana za kanon intelektualny lub pragmatyczny (praktyczny). Jest to spojrzenie z zupełnie przeciwnej lub co najmniej innej strony na te same rzeczy czy zagadnienia, jest to opis rzeczywistości przekraczający wyobrażenia ludzi co wydawałoby się dobrze znanych sprawach. * kontestacja w pedagogice polskiej, to zespół przeciwstawnych sposobów myślenia, działania kontestującego rzeczywistość, typ myślenia i działania o ograniczonym jednak zasięgu społecznym i nie posiadającego znamion ruchu społecznego. To konstrukcja, alternatywnych, do powszechnie obowiązujących sposobów myślenia i działania wychowawczego, dydaktycznego itp. Co najwyżej zatem typ postawy pedagoga, wyrażającej sprzeciw wobec edukacji przemocy
|
strukturalne i symbolicznej okresu realnego socjalizmu. W pedagogice kontestacja jest alternatywą do powszechnie obowiązujących sposobów myślenia i działania wychowawczego oraz dydaktycznego. Przejawia sie w formach dwojakiego rodzaju: Jako praktyka edukacyjna - różnorodne działania pedagogów, nowe systemy kształcenia Jako teoria pedagogiczna - wielość nurtów myślenia o wychowaniu Znaczenie kontestacji: Kontestacja ma na celu rozwijanie się, samokształcenie, autorefleksję i pomoc w odejściu od alienacji. Jest zjawiskiem który w wychowaniu pomaga w przezwyciężeniu trudności związanych z kryzysami tożsamości. Poprzez stawianie pytań, a to jest główna rola kontestacji, pedagodzy mogą znaleźć szereg odpowiedzi na nurtujące ich problemy. REAKCJA POLSKICH PEDAGO GOW NA PRZESILENIE FOR MACYJNE Brak reakcji - prowadzi do zabójczych skutków; pogłębia nieprzystawalność wiedzy i kompetencji pedagogicznych, skazuje taką pedagogikę na odrzucenie, uprawomocnia brak szacunku dla całego środowiska pedagogów, podtrzymuje mechanizmy reprodukcji nowych kadr kształconych dla wczorajszych, nieistniejących już sytuacji i zapotrzebowań Przystosowania formalne, zewnętrzne, pozorne - polegają na rzeczywistym kontynuowaniu dotychczasowych wzorów myślenia, badań i nauczania akademickiego, przy jednoczesnym wprowadzaniu elementów nowoczesności i „mody”; Reakcje ucieczkowe - to świadomy wysiłek przystosowawczy pedagogów i ich pracy do wyznań nowego kontekstu; Idiosynkrazje i konwersje - czyli reakcje przystosowawcze o charakterze uczuleniowo - obronnym i polegające na odwracaniu dotychczasowych orientacji na dokładnie odwrotne; wydaje się wielu pedagogom, że zrozumienie istoty dotychczasowych błędów doprowadzi do odnalezienia recepty na kierunek, treść i sposób właściwych działań teraz i w przyszłości; stąd bardzo gwałtowny zwrot od centralizmu do decentralizmu, od monizmu do pluralizmu, od pewności do niepewności, od nauczania świeckiego do przywrócenia religii; zwroty te są niejednokrotnie bardzo radykalne; są to często drogi odwróceń rzekomych, gdyż zmieniając znaki nie zmieniają znaczeń; Poszukiwania teorii adekwatnej dla nowej sytuacji społeczeństwa, jego członków oraz kontekstu kulturowego i politycznego, sytuacja gwałtownego przejścia od ekonomicznej i moralnej zapaści systemu autorytarnego etatyzmu do nowej formacji społeczeństwa obywatelskiego i gospodarczego; jest to droga najtrudniejsza, pedagogika miałaby wziąć udział w rewitalizacji swego społeczeństwa przez zasadniczą przebudowę treści i form kształcenia nauczycieli WSPOLCZESNA EDUK. Edukacja-ogół wpływów na człowieka,kształtujące i zmieniające ją edukacja jako konglomerat wszystkich procesów: instytucjonalnych, nieurzędowych - rodzina instytucjonalnych, bardzo urzędowych - placówki szkolne samo- (wewnątrz człowieka)edukacja od globalizacji do hominizacji
|
|||