POLITYKA SPOŁECZNA - WYKŁADY.
Wykład z dnia 10.02.2012 r.
Definicje i nurty w polityce społecznej.
Polityka społeczna:
To inaczej zrównoważony rozwój społeczno gospodarczy w którym gospodarka zachowuje zdolność do konkurencji a poziom zaspokojenia potrzeb społecznych nie powoduje ostrych kwestii społecznych.
To celowa działalność państwa i innych organizacji, która ma służyć zapewnieniu bezpieczeństwa socjalnego, zaspokojeniu potrzeb wyższego rzędu i zapewnieniu ładu społecznego.
Jest to dziedzina powołana do zaspokojenia potrzeb ludzkich w szerokim zakresie, decyduje o prosperowaniu jednostek i rozwoju społeczeństwa jako całości. Celowe organizowanie postępu społecznego.
Obszary zainteresowania polityki społecznej:
Polityka demograficzna, polityka rodzinna.
Polityka zatrudnienia i bezrobocia.
Polityka kształcenia, edukacyjna.
Polityka struktury dochodów i wydatków ludności.
Polityka mieszkaniowa.
Polityka ochrony zdrowia.
Polityka kulturalna.
Cele polityki społecznej:
Usuwanie nierówności społecznych.
Tworzenie równego dostępu w korzystaniu z obywatelskich praw.
Asekurowanie przed zagrożeniami socjalnymi.
Kształtowanie stosunków społecznych.
Zaspokojenie podstawowych potrzeb ludzkich.
Metody realizacji celów polityki społecznej:
Ustawodawstwo społeczne (ustawy, rozporządzenia),
Służby społeczne (osoby odpowiadające za politykę społeczną) i usługi społeczne,
Infrastruktura społeczna i system podatkowy.
Nurty w polityce społecznej.
Nurt socjalno - strukturowy.
W nurcie tym zwraca się uwagę że przedmiotem polityki społecznej powinna być struktura społeczna czyli budowa społeczeństwa i jego uwarstwienie, uszeregowanie.
Polityka społeczna ma usuwać sprzeczności w strukturze społecznej, które powstają jako skutek nierównomiernego rozwoju.
Nurt ekonomiczno - społeczny.
Opiera się na analizie powiązań i współzależności polityki społecznej i polityki gospodarczej.
W nurcie tym przywiązuje się wagę do planowania społecznego. Ważnym celem jest wzrost gospodarczy.
Dobre wyniki ekonomiczne dają szanse na rozwiązanie wielu kwestii społecznych zwłaszcza bezrobocia.
Nurt socjalno - bytowy.
Nurt związany z koncepcją doraźnej poprawy warunku życia i pracy. Naczelnym zadaniem polityki społecznej jest podnoszenie poziom życia, szerokich grup społecznych doprowadzając przez wprowadzenie ewolucyjnych reform obejmujących różne kategorie ludzi.
Nurt psychologiczno - społeczny.
Traktuje politykę społeczną jako działalność zmierzającą do zaspokojenia różnorodnych potrzeb całego społeczeństwa.
Z koniecznością różnicowania podejścia do różnorodnych określonych grup (kobiety, młodzież).
Zasady polityki społecznej:
To określone dyrektywy, normy działania jakimi powinny kierować się poszczególne podmioty polityki społecznej w realizacji podstawowych celów.
Zasada przezorności.
Oznacza, że bezpieczeństwo socjalne jednostki nie może być tylko efektem świadczeń ze strony społeczeństwa ale powinno wynikać z odpowiedzialności człowieka za własną przeszłość i przyszłość.
Istotna jest zdolność z bieżących korzyści na rzecz zaspokojenia przyszłych potrzeb oraz zdolność do prowadzenia trybu życia, który minimalizuje ryzyko wystąpienia różnych zagrożeń (dbałość o zdrowie, zdolność do oszczędzania).
Zasada samopomocy.
Przejawia się w istnieniu i rozwoju pomocy wzajemnej ludzi zmagających się z podobnymi problemami społecznymi, życiowymi a także pomocy silniejszych dla słabszych w ramach małych grup nieformalnych.
Zasada solidarności społecznej.
Rozumiana jako przenoszenie różnego rodzaju konsekwencji i ryzyka socjalnego z jednostek na społeczeństwo.
Utożsamiana jest z solidaryzmem społecznym oznaczającym wyższość wspólnych interesów członków społeczeństwa nad interesami poszczególnych klas czy warstw.
Zasada pomocniczości (subsydiarności).
Pomoc udzielana jest obywatelowi w określonym porządku, hierarchii:
Pomagać powinna rodzina najbliższemu otoczeniu.
Wspólnota lokalna, samorządy.
Administracja centralna, państwo.
Zasada partycypacji (uczestnictwa).
Wyraża się ona w takiej organizacji życia społecznego, że poszczególni ludzie mają możliwość realizowania ról społecznych, a poszczególne grupy mogą w równoprawny sposób mieć swoje miejsce w społeczeństwie.
Zasada samorządności.
Odnosi się do wolności i podmiotowości człowieka, realizowana przez taką organizację życia społecznego aby jednostki grupy miały prawo i możliwość aktywnego udziału w istniejących instytucjach a także mogły tworzyć nowe instytucje do zaspokojenia celów i interesów.
Zasada dobra wspólnego.
Przejawia się w działaniach władz publicznych, które uwzględniają różne interesy obywateli i polegają na poszukiwaniu kompromisu tam gdzie interesy są sprzeczne.
Zasada wielosektorowości
Polega na stworzeniu warunków do równoczesnego i równoprawnego funkcjonowania publicznych podmiotów polityki społecznej instytucji rynkowych, komercyjnych i organizacji pozarządowych.