Praca socjalna w organizacjach pozarządowych. Z problemów działania i kształcenia, pod red. B. Kromolickiej
Rozdział: Uniwersytet Trzeciego Wieku przykładem samorządnych inicjatyw środowiska ludzi
starszych (Renata Konieczna - Woźniak)
Uniwersytety Trzeciego Wieku stanowią wsparcie dla pomocy społecznej w
realizacji zadań wynikających z polityki społecznej w konkretnym środowisku lokalnym.
Uniwersytety Trzeciego Wieku są organizacjami, które pomagają pomocy społecznej doprowadzić ludzi starszych do samodzielności życiowej, pomagają przezwyciężyć trudne sytuacje życiowe. Uniwersytety Trzeciego Wieku dają również szanse na bardziej kompetentne i niezależne życie. W dużej mierze to właśnie edukacja pomaga utrzymać niezależność. Starsi ludzie wyposażeni w odpowiednie kompetencje mogą także aktywnie uczestniczyć w życiu społecznym swojego środowiska zamieszkania. Wiek nie musi zwalniać z odpowiedzialności za rozwój społeczeństwa obywatelskiego. Uniwersytety Trzeciego Wieku można nazwać instytucjami tworzonymi dla i przed ludzi starszych. Coraz częściej środowisko ludzi starszych wychodzi ze swoimi ofertami pomocy i współpracy na zewnątrz, inicjując tym samym współdziałanie w środowisku lokalnym. W programie działań UTW realizowane jest zadanie opieki i pomocy osobom starszym. Niemniej jednak to zadanie często przekazywane jest pomocy społecznej. Uniwersytety Trzeciego Wieku prowadzą również działalność edukacyjną oraz naukowo- badawczą, której efektem ma być polepszenie jakości życia osób starszych. Uniwersytety te w zależności od lokalnych możliwości oferują swoim słuchaczom min. imprezy kulturalne, porady, pomoc koleżeńska oraz aktywizują rodziny i środowiska lokalne do działań samopomocowych poprzez liczne uroczystości. Uniwersytety Trzeciego Wieku wzbogacają kompetencje życiowe seniorów, które pomagają funkcjonować w człowiekowi w sensie jednostkowym i społecznym.
Telka L. Przekształcanie przestrzeni społecznej placówki. Stadium społeczno- pedagogiczne na
przykładzie żłobków.
Rozdział: Rodzice i pracownicy w przestrzeni społecznej placówki- przykład analizatorów.
Komunikacja stanowi ważny element współpracy między pracownikami
placówki, a rodzicami.
Warunkiem stworzenia dobrych warunków adaptacyjnych dla dzieci jest udana współpraca rodziców z pracownikami placówki. Pracownicy placówki dążą do ,,pielęgnowania” różnych form relacji z rodzicami na jej terenie. Wzajemność relacji uczestniczących we współpracy osób opiera się na komunikacji i uzgadnianiu podejmowanych działań. Działania podejmowane przez pracowników żłobków na rzecz rodziców ujawniają różnorodność form pracy. Wśród nich można wyróżnić: pierwszą rozmowę, rozpoczynającą proces adaptacji dziecka i rodziców w żłobku, codzienne rozmowy dotyczące spraw bieżących, spotkania ze specjalistami czy też zebrania z rodzicami na początku roku szkolnego. Kolejna kategoria działań sprzyja wspólnej zabawie dzieci i rodziców na terenie żłobka. Są to min. ,,otwarte drzwi” oraz celebrowanie wspólnych uroczystości ( gwiazdka, karnawał). W żłobku istnieje także możliwość indywidualnych konsultacji z nauczycielkami, podczas których możliwa jest indywidualna rozmowa z pracownikiem w sprzyjających warunkach. Relacje pracowników żłobka z rodzicami, rozpatrywane z punktu widzenia trudności przeżywanych przez dziecko w rodzinie i ujawnianych w jego zachowaniu na terenie placówki, ,,uchylają zasłony” życia prywatnego. Pracownicy żłobka współtworzą sieć wsparcia społecznego z innymi instytucjonalnymi i nieinstytucjonalnymi formami pomocy, które okazały się owocne. Współdziałanie rodziców i opiekunów to także możliwość działania w miłej atmosferze. Jednak w wyobrażeniach pracowników rodzice nie są partnerami. Są osobami, które wnoszą do żłobka swoje zwyczaje w zachowaniu, oczekiwania oraz są klientami o których trzeba zabiegać.