-podkreśla autonomię indywiduum

-nie odrzuca zasad racjonalnych

-dobra wola jest dobra

-wolność wykracza poza zakres natury

-wolność to podstawa moralności

-na podstawie woli, wolności i rozumu praktycznego ludzie podejmują decyzje

-krytyka kultury staje się sprawą wewnątrzkulturową- nie potrzebuje instancji zewnętrznej

-autonomia kultury łączy się z noumenami

-kultura ma charakter kulturotwórczy

-obraz świata jaki tworzymy nie jest zależny od właściwości przedmiotu tylko podmiotu

-podmiot określa przedmiot

-podmiot jest warunkiem przedmiotu

-Kant określał swoją filozofię jako krytykę, która miała poprzedzać klasyczną filozofię natury. Jej genezą jest filozofia nowożytna i Kartezjusz, łączy tradycję racjonalistyczną i empirystyczną

-Hume obudził go z dogmatycznej drzemki

-z doświadczeń nie możemy wnioskować o doświadczeniach przyszłych

-krytyczna myśl wyrasta z refleksji nad nowożytnym przyrodoznawstwem

-umysł ma umiejętność przeprowadzania eksperymentów

-2 modele poznania. 1: receptywny(podmiot dostosowuje się do przedmiotu) 2.czynny podmiot

-szukanie początku historii oparte jest na racjonalizmie

-początek z doświadczenia , które można analizować i szukać poprzez analogię co mogło być w przeszłości

-szuka początku rozwoju wolności z jej źródłowej predyspozycji w ludzkiej naturze- podejmuje ją na podstawie Pisma Świętego i wyobraźni

-człowiek jest wyposażony w zdolności, które sam sobie wykształcił bo nie są dziedziczne

-rozważa rozwój moralności jako kierowniczej instancji w człowieku

-4 kroki budzenia się rozumu z natury- objawia się w postaci ingerencji w pierwotne odczuwanie potrzeby

1. krok

-Budzenie się poprzez poszukiwanie pokarmu

-instynkt nazywa głosem bożym

-instynkt odżywiania jako zmysł węchu połączony ze smakiem

-zdolność wyczuwania dotycząca charakteru pokarmu

-budzenie się polega na oderwaniu się od popędów naturalnych

-zmysł wzroku może wskazywać pokarmy inne od dotychczasowych ale podobnych

-rozum przy pomocy wyobraźni jest w stanie tworzyć sztuczne pożądania bez wpływu naturalnego popędu a nawet przeciw niemu. W ten sposób tworzy się element pożądliwości i zbytków co może tworzyć sprzeczne z naturą skłonności.

-rozum jest władzą przekraczającą granicę w jakiej utrzymywane są wszystkie zwierzęta poprzez stłumienia instynktów natury, np.: znalezienie owocu, które je zwierzę, ale które zaszkodzi człowiekowi. Oznacza to, że rozum zdolny jest tłumić głos natury. Czyli można powiedzieć że za instynkt wszedł rozum

-rozum rozpoznaje nowe możliwości

2. krok

-sfera życia płciowego jako zdobywanie władzy nad seksualnością

-odsunięcie od zmysłów obiektu zmysłowego pożądania

-człowiek wykracza poza bezpośredniość zwierzęcych pożądań

-skłonność płciowa jest bardziej uduchowiona i trwała dzięki czemu kształtuje się zdolność panowania zmysłów nad popędami

-przechodzenie od podniet zwierzęco-zmysłowych do idealnych

-ten proces odnosi się również do natury

-kształci się człowiek jako istota moralna

3. krok

-sfera oczekiwania przyszłości

-człowiek nie rozkoszuje się tylko chwilą teraźniejszą ale uosabia cele przyszłościowe, ma to swoją podstawę w pracy i utrzymaniu rodziny

-przyszłość jest sferą trudów życia

4. krok

-człowiek jako cel natury

-uświadomienie sobie przewagi nad zwierzętami

-świat zwierzęcy jako środki i narzędzia do własnych celów

-drugi człowiek nie należy do świata zwierzęcego

-człowiek ma być równouprawnionym współwłaścicielem darów natury

-poczucie równości aby samemu celem i nie być środkiem do innych celów

-nieograniczona równość człowieka nawet z istotami wyższymi

-wygnanie z raju jest wygnaniem z instynktu i wpędzeniem w celowość, powrót do raju jest niemożliwy

Kulturalistyczna krytyka natury

-sprzeczność między kulturą a naturą jest źródłem zła

-możliwym jest, że kultura zgodna z zasadami wychowania nie jest jeszcze rozpoczęta

-celem moralnym przeznaczenia ludzkiego rodzaju jest to aby natura stała się najdoskonalszą sztuką

-natura jest dziełem Boga i jest dobra

-historia zaczyna się od człowieka i jest zła

-celem kultury jest ucywilizowanie i doskonałość

-przygotowania do wojny są czynnikiem rozwoju wolności

-gdzie nie ma wrogów nie ma wolności

-wojna jako środek rozprzestrzeniania kultury

-bieg dziejów rozwija się od gorszego do lepszego

-Simmel Pisze o zmienności kultury w kategorii płodności życia, jako płynącego pod naporem ducha.w trakcie rozwoju ducha zmienia się kultura, rodzą się nowe formy. To metafizyczne podejście. Zajmuje się historią ducha, pojęciem życia. W tej historii każda epoka reprezentowana jest przez jedno centralne pojęcie.

Simmel wojnę uznał za moment kryzysu kultury, kiedy to znikają pewne treści, a inne pojawiają się na nowo. Kultura jest skutkiem wojny. Kultura jest ustawicznie powstrzymywanym kryzysem. Kryzys własnej duszy.

Simmel zaczyna wywód od sfery zwierzęcej i sfery kulturowej jako etapach. Kultura to efekt twórczego ducha, jego realizacja. Wytwory procesów życiowych jako efekt twórczego życia, które potem z nich uchodzi. Wytwór odrywa sie od duszy. Czyli simmel pisze o etapach kultury!

Kultura to formy z ducha. Simmel pisze o dynamice kultury jako nieustannie przepływającym duchu. HISTORIA bada przemiany form kultury. przemiany są wówczas, gdy zwalczane są poprzednie formy. Nowe formy wypierają stare.

---