Nauczanie komunikacyjne To taki sposób nauczania języka, który zmierza do znajomości reguł budowania poprawnych zdań i znajomości reguł użycia środków językowych w różnych sytuacjach. Nauczanie komunikacyjne powinno być przede wszystkim interesującym, pomysłowym i praktycznym, czyli po prostu nauczaniem dobrym, uwzględniającym zdobycze wiedzy o języku i o procesie posługiwania się nim. W odniesieniu do procesu kształcenia najważniejszą kwestią jest to, aby nauczanie języka prowadzić w sposób atrakcyjny i pobudzający motywacje. Atrakcyjne nauczanie języka powinno być, zatem motywujące, sprawne językowo i oparte na " dokumentach autentycznych "

Nauczanie sytuacyjne. Aby doskonalić i rozwijać dziecięcą wypowiedz, należy koniecznie zbadać, sprawdzić, a także sprawdzać systematycznie, poprzez ujęcia sytuacyjne, stopień operatywności mówienia i pisania. Tą drogą ustala się wartośc wypowiedzi, do tych wypowiedzi dystansuje się nauczyciel. Inne kłopoty językowe - dziecko łatwo werbalizuje, mówi, ale werbalizacja nie jest wystarczająca-> nauczyciel musi zauważyć, ocenić, zatrzymać lekcję i udoskonalić dziecięcą wypowiedz. Reguły mówienia rozwijamy i kształcimy w toczącym się i stwarzanym wydarzeniu lekcyjnym. Należy dostosować tempo pracy do zdolności i możliwości dzieci.

Teoria aktów mowy - jest dyscypliną powstałą w latach 60. XX w. Za jej twórcę uchodzi John Austin, brytyjski filozof języka. Teoria ta stawia sobie za cel wszechstronną analizę aktów mowy oraz ich typologię. John Austin wyodrębnił w każdym akcie mowy trzy aspekty: lokucyjny (tworzenie i artykułowanie wypowiedzi), illokucyjny (intencjonalność wypowiedzi), perlokucyjny (dodatkowe oddziaływanie na odbiorcę). Klasyfikację aktów mowy, zawężając pojęcię do tzw. "genrów mowy".

---