Janusz Korczak nazywał się Henryk Goldszmit. Urodził się 22 lipca w Warszawie w 1978 albo 1879. Zmarł 1926 w Treblince. Janusz Korczak polski pedagog, publicysta, pisarz i lekarz żydowskiego pochodzenia. Lata szkolne spędził w 8 klasowym gimnazjum na warszawskiej Pradze, obecnie jest to Władek. W wieku 15 lat jak napisał swoim pamiętniku wpadł w szaleństwo, w furie czytania. Lekturze powieści Kraszewskiego „Historia O Januszu Korczaku i pięknej Mieczykównie” zawdzięcza swój późniejszy pseudonim. W 1898 roku rozpoczął studia na wydziale lekarskim uniwersytetu Cesarskiego w Warszawie. Inspirował się pedagogiką Jana Henryka Pestalozzi. Posiadał znakomite wyczucie psychiki dziecięcej a jego postawa pełna szacunku i zaufania do dziecka stała się podstawą systemu pedagogicznego łączącego kierowania dziećmi z zasadą ich samodzielności. Gazetka dziecięca to mały przegląd. Utwory literackie Korczaka: „Król Maciuś Pierwszy”. „Dzieci ulicy”, „Koszałki opałki”, „Dziecko salonu”, „Bobo”, „Jak kochać dziecko”, „Kiedy znowu będę mały”, „Mośki, Jośki i Srule”, „Jóśki, Jaśki i Franki”, „Kajtuś czarodziej”, „Senat szaleńców”, „Wybór pism pedagogicznym”, Pisma wybrane”. Stworzył i był kierownikiem żydowskiego domu sierot w Warszawie od 1912 i współorganizował nasz dom dla dzieci polskich w 1919 roku. W czasie drugiej Wojny Światowej 1940 rok Korczak zostaje zamknięty z wychowankami domu sierot w Getcie Warszawskim. Odrzuca nie chcąc opuścić wychowanków szanse ocalenia i 5 lub 6 sierpnia 1942 roku zostaje wywieziony z dziećmi i współpracownikami do obozu zagłady w Treblince gdzie wraz z nimi zginął.
Janusz Korczak był prekursorem walki o prawa dziecka. Zwracał szczególną uwagę na niesprawiedliwą pozycję dzieci w społeczeństwie. Domagał się uznania ich za pełnowartościowe a nie „przyszłych” ludzi. Poglądy te znalazły odbicie w jego systemie wychowawczym, który respektował potrzeby i dążenia dziecka a zarazem skłaniał dziecko do pracy nad sobą do odpowiedzialności i obowiązkowości.