Dary Ducha Świętego
Wprowadzenie
Duch Święty daje nam specjalne dary, dzięki którym możemy łatwej rozpoznać Jego natchnienia i wprowadzić je w życie.
Iz 11, 1 - 3
Lektura:
Z audiencji generalnej Jana Pawła II (3.04.1991):
Każdy człowiek otrzymuje dary Ducha Świętego w konkretnej sytuacji egzystencjalnej, w jakiej się znajduje, na miarę własnej miłości do Boga, która jest początkiem jego powołania, jego duchowej drogi i historii. Czytamy o tym w opisie dnia Pięćdziesiątnicy, w którym Duch Święty napełnił całą wspólnotę, ale także wszystkie osoby obecne. O wietrze bowiem, który symbolizuje Ducha, powiedziane jest, że „napełnił cały dom, w którym przebywali”, natomiast o językach ognia, innym symbolu Ducha, że „na każdym (…) spoczął jedne”. Wówczas „wszyscy zostali napełnieni Duchem Świętym” (Dz 2, 2 - 4). Pełnia dana jest każdemu; w tej pełni zawiera się wielość darów wzbogacających wszystkie aspekty życia człowieka (…).
Spośród tych darów pragniemy tu wymienić i krótko przedstawić te, które katechizm i tradycja teologiczna określają szczególnym mianem darów Ducha Świętego. To prawda, że wszystko jest darem, zarówno w porządku łaski, jak i w porządku natury i - szerzej - całego stworzenia. Ale w języku teologicznym i katechetycznym miano darów Ducha Świętego zastrzeżone jest dla tych szczególnych Bożych energii, które Duch Święty rozlewa w duszy człowieka, aby wydoskonalić w nim nadprzyrodzone cnoty i dać ludzkiemu duchowi zdolność działania na sposób Boski.
Należy powiedzieć, że po raz pierwszy dary Ducha Świętego zostały wymienione i opisane w Starym Testamencie, a ściśle w księdze Izajasza, w której prorok przypisuje mesjańskiemu królowi ducha mądrości i rozumu, ducha rady i męstwa, ducha wiedzy i bojaźni Pańskiej (por. Iz 11, 2), po czym raz jeszcze wymienia szósty dar, mówiąc, że król „upodobał sobie w bojaźni Pańskiej” (Iz 11, 3). Grecka Septuaginta oraz łacińska Wulgata św. Hieronima unikają tego powtórzenia i jako szósty dar w miejsce „bojaźni Pańskiej” wymieniają „pobożność”, tak że proroctwo kończy się słowami: „duch wiedzy i pobożności, i pełen ducha bojaźni Pańskiej” (Iz 11, 2n). (…) Według tradycji przejętej przez św. Tomasza, dary Ducha Świętego wymienione są w Piśmie jako istniejące w Chrystusie, zgodnie z tekstem Izajasza, ale obecne są także w duszy chrześcijańskiej, ukształtowanej na podobieństwo Chrystusa.
Refleksja:
Otrzymałeś pełnię darów Ducha Świętego. Żadnego ci nie brakuje. Masz wszystko, co jest potrzebne do osiągnięcia świętości. Dary te są ci dane w postaci ziarna. Jeśli z nich nie korzystasz, nie rozwijają się i nie wydają owoców. Jeśli są obecne w twojej pamięci i modlitwie, w twojej współpracy z Duchem Świętym, to coraz bardziej przemieniają i ubogacają twoje życie.
W czasie udzielania bierzmowanie biskup modlił się nad tobą i wszystkimi przyjmującymi ten sakrament: „Boże wszechmogący, Ojcze naszego Pana, Jezusa Chrystusa, który odrodziłeś te sługi swoje przez wodę i Ducha Świętego i uwolniłeś ich od grzechu, ześlij na nich Ducha Świętego Pocieszyciela, daj im ducha mądrości i rozumu, ducha rady i męstwa, ducha umiejętności i pobożności, napełnij ich duchem bojaźni Twojej. Przez Chrystusa, pana naszego. Amen”.
Czy wierzysz, że otrzymałeś te dary i możesz z nich korzystać?
Czy dziękujesz za nie i starasz się je rozwijać?
Prośba o dary Ducha Świętego powinna stawać się jedną z ważnych intencji twojej modlitwy.