Wyrównanie do strony lewej polega na umieszczeniu lewego końca każdego wiersza tekstu wzdłuż wspólnej lewej krawędzi. Ponieważ poszczególne wiersze tekstu mają różne długości, prawa krawędź bloku jest nierówna lub nieregularna. Wyrównanie w lewo jest metodą nieformalną, która jest obecnie bardzo szeroko stosowana. ten sposób wyrównania nadają się zarówno dla tekstów ciągłych jak krótkich. Wyrównanie sposobem justowania polega na umieszczeniu początku i kończ każdego wiersza tekstu odpowiednio wzdłuż prawej i lewej krawędzi. każdy bok tekstu jest zrównoważony i każdy wiersz ma taką samą długość. Ponieważ każdy wiersz zawiera inna liczbę znaków, program komputerowy wprowadza dodatkowe wolne miejsca pomiędzy wyrazami i literami, tak aby uzyskać dokładną szerokość składu. Justowanie jest metodą bardziej formalną i wytwarza atmosferę autorytetu i powagi. Ten sposób wyrównania jest odpowiedni dla tekstów ciągłych. Wyrównanie sposobem centrowania polega na umieszczeniu punktu środkowego każdego wiersza tekstu wzdłuż wspólnej linii środkowej. Blok tekstu jest symetryczny dla pionowych, nieregularnych krawędzi bocznych. ten sposób wyrównania jest odpowiedni dla tekstu nieciągłego. Wyrównanie sposobem równania do prawej polega na umieszczeniu prawego końca każdego wiersza tekstu wzdłuż wspólnej prawej krawędzi. lewa krawędź tekstu jest nieregularna. ten sposób wyrównania jest odpowiedni dla tekstu nieciągłego. Wzajemne relacje pomiędzy wyrównaniem a czytelnością tekstu. Wyrównanie tekstu wpływa bezpośrednio na czytelność tekstu, ponieważ określa, gdzie rozpoczyna się i kończy każdy wiersz. Podczas procesu czytania oczy przesuwają się w prawo wzdłuż wiersza tekstu. Na końcu wiersza oczy powracają do początku (lewego końca) następnego wiersza i wznawiają czytanie. Jeżeli ruchy oczu tam i z powrotem będą nieprzerwane, czytelność tekstu ciągłego zostanie poprawiona.
Biografistyka, tak jak ją uprawiał Sartre, pozostaje czymś niepowtarzalnym. jednak w tej niepowtarzalnej kombinatoryce różnych metodologicznie elementów można znaleźć i takie, które będą powracać w kilku nurtach współczesnego literaturoznawstwa. Po pierwsze, w orientacjach psychoanalitycznych, w tym w tzw. psychobiografistyce. Po drugie, w niektórych kierunkach semiotyki. Po trzecie, w cultural studies. Wreszcie - w krytyce feministycznej i jej pochodnych. Na temat psychoanalizy nie odważę się zabierać głosu - w obecności Danuty Danek, najgroźniejszej wśród literaturoznawców znawczyni przedmiotu. parę natomiast słów powiem o semiotyce. Otóż, jednym ze sposobów pokonywania męczącego podziału na „życie” i „twórczość” okazało się założenie, iż wszystkie ludzkie zachowania mają charakter znakowy. Ów znakowy charakter na pozór automatycznych i czysto praktycznych zachowań w miejscach publicznych w niezrównaną przenikliwością i ironią pokazał Erving Goffman. W związku zaś z problematyką literacką i na szerokim tle kulturowym zajmował się Jurij Łotman. Przyjąwszy perspektywę semiotyczną można w dość jednorodnym teoretycznie języku opisywać zarówno dzieła literackie, jak i teksty okazjonalne czy zachowania bezsłowne. Ale czy coś w takim podejściu umyka nam jako badaczom literatury? To zależy. Jeśli interesuje nas indywidualny pisarz, a nie szersze konwencje wyznaczające styl pisania, styl myślenia i styl bycia, to produktywność podejścia semiotycznego zależeć będzie od tego, na ile dany pisarz wykazał się jako innowator nie tylko w swoich utworach, ale i w innych zachowaniach znaczących, oraz jak mają się do siebie te różne dziedziny.
od czystej formy do literatury faktu. Główne teorie i programy literackie XX stulecia
Ruchome granice literatury. w kręgu teorii kulturowej
Sporne i bezsporne problemy współczesnej wiedzy o literaturze.
Małgorzata Czermińska, Estetyka recepcji - literaturoznawstwo wobec awangard w sztuce XX wieku (glosa do problemu)
Dorota Ulicka, Co nam zostało z fenomenologii ? Roman Ingarden a rozwój teorii badań literackich
Andrzej Skrendo, Recepcja literatury: przedmiot zakresy, cele badań. Komentarz do tytułu i postscriptum.
Erazm Kuźma, Modele komunikacji literackiej we współczesnych doktrynach literaturoznawczych
Bożena Witosz, gatunek - sporny (?) problem współczesnej refleksji tekstologicznej
rozdział III Bolesław król Polski wysławszy posłów uzyskuje od cesarza Henryka wydanie sobie syna księcia czeskiego Bolesława Udalryka będącego w służbie cesarskiej; powierza go w uczciwą straż Polakom
rozdział 1. odtworzenie całkowitej głowy oryniackiego człowieka z Siemionii i mezolitycznego człowieka z Janisława