Zaliczenie z makroekonomii:
Część pierwsza - tekst wielokrotnego wyboru:
W modelu wzrostu Solowa funkcja produkcji charakteryzuje się:
stałymi efektami skali;
malejącymi produkcyjnościami krańcowymi;
jednorodnością stopnia 1,3.
Przy funkcji produkcji
:
występują stałe efekty skali,
występują malejące produkcyjności krańcowe K i L;
zachodzą warunki Inady.
W modelu Solowa:
inwestycje rosną zawsze według stałej, egzogenicznej stopy wzrostu;
przyrost inwestycji zależy od stopy deprecjacji kapitału;
żadna z powyższych.
W modelu Solowa z funkcją produkcji Cobba-Douglasa przyrost kapitału na pracującego:
opisuje pewne równanie różniczkowe Bernoulliego;
opisuje pewne równanie różniczkowe Riccatiego;
żadna z powyższych.
W modelu Solowa bez postępu technicznego zmienną objaśnianą w równaniu Solowa jest:
stopa oszczędności/inwestycji;
stopa deprecjacji kapitału;
żadna z powyższych.
W długookresowej równowadze Solowa (model z postępem technicznym):
oszczędności rosną według tej samej stopy wzrostu co produkcja;
stopa wzrostu technicznego uzbrojenia pracy jest wyższa od stopy wzrostu liczby pracujących;
stopa wzrostu kapitału jest wyższa od stopy wzrostu liczby pracujących.
Model Mankiwa-Romera-Weila jest modelem:
jednokapitałowym;
dwukapitałowym;
wielokapitałowym.
W modelu Mankiwa-Romera-Weila równania ruchu opisują:
przyrosty produktu;
przyrosty wydajności pracy;
żadna z powyższych.
Diagram fazowy modelu Mankiwa-Romera-Weila (przy kE>0 i hE>0) jest diagramem:
z niestabilnym punktem stacjonarnym;
ze stabilnym punktem stacjonarnym;
żadna z powyższych.
Złote reguły akumulacji kapitału w modelu Mankiwa-Romera-Weila:
stanowią uogólnienie złotych reguł w modelu Solowa;
są szczególnym przypadkiem złotych reguł w modelu Solowa;
są szczególnym przypadkiem złotych reguł w modelu Nonnemana-Vanhoudta.
W długookresowej równowadze Mankiwa-Romera-Weila:
produkcja rośnie według stopy wzrostu g;
kapitał ludzki na pracującego rośnie według stopy wzrostu g;
kapitał rzeczowy rośnie według stopy wzrostu g+n.
W długookresowej równowadze Mankiwa-Romera-Weila:
kapitał ludzki na jednostkę efektywnej pracy zależny jest od stopy wzrostu kapitału rzeczowego na jednostkę efektywnej pracy;
kapitał rzeczowy na jednostkę efektywnej pracy zależny jest od stopy deprecjacji kapitału rzeczowego;
żadna z powyższych.
Funkcja produkcji w modelu Nonnemana-Vanhoudta:
charakteryzuje się ujemnym stopniem jednorodności;
charakteryzuje się rosnącymi produkcyjnościami krańcowymi każdego z zasobów kapitału;
żadna z powyższych.
Na produkcję na jednostkę efektywnej pracy w długookresowej równowadze Nonnemana-Vanhoudta:
oddziałuje każda z analizowanych tam stóp inwestycji;
nie oddziałuje żadna z analizowanych tam stóp deprecjacji;
żadna z powyższych.
Model Nonnemana-Vanhoudta przy kE1, kE2, …, kEN≥0:
ma jeden punkt stacjonarny;
ma dwa punkty stacjonarne;
ma N punktów stacjonarnych.
W modelu Nonnemana-Vanhoudta:
produkcja rośnie w długim okresie szybciej od każdego z zasobów kapitału;
produkcja rośnie w długim okresie wolniej od każdego z zasobów kapitału;
produkcja rośnie w długim okresie według stopy wzrostu g+n.
Przy funkcji płac
i stałej stopie bezrobocia:
płace rosną wolniej od stopy bezrobocia;
płace rosną szybciej od wydajności pracy;
żadna z powyższych.
Przy funkcji płac
i u=const.:
;
jeśli liczba pracujących nie zmienia się, to produkcja rośnie wolniej od płac;
jeśli liczba pracujących jest stała, to płace rosną wolniej od produkcji.
W modelu z endogeniczną akumulacją wiedzy:
kapitał i praca dzielone są między sektory gospodarki według zmieniających się w czasie proporcji;
kapitał i praca dzielone są między sektory gospodarki według stałych w czasie proporcji;
żadna z powyższych.
W modelu z endogeniczną akumulacją wiedzy (ze stabilnym punktem stacjonarnym):
w długim okresie kapitał rośnie szybciej od produkcji;
w długim okresie kapitał rośnie wolniej od produkcji;
poziom wiedzy dąży w długim okresie do +∞.
Zadania (2 do wyboru):
2