MIKROCYKLE- proces treningowy oparty jest na strukturze ze stosunkowo stałym porządkiem i określoną współzależnością poszczególnych składowych. Najkrótszy cykl treningowy (szkoleniowy) 2-3dniowy, najczęściej 7-dniowy do 10-14 dni.
MIKROCYKL WPROWADZAJĄCY- 1 część mezocyklu. Wprowadzenie do treningu po okresie wolnym, po przerwie. W mikrocyklu wykorzystywane jest zjawisko superkompensacji czyli stanu podwyższonej gotowości do pracy wynikającej z wcześniej wykonanego obciążenia i właściwego wypoczynku. W mikrocyklu występuje kilka faz: *stymulacja- wywołująca zmęczenie, korzystne z punktu widzenia podnoszenia poziomu wytrenowania, *odbudowująca- pozwalająca na regenerację, *podtrzymująca- stabilizująca formę. MIKROCYKL PODSTAWOWY (bazowy)- jego budowa, charakter i dynamika obciążeń wynika z jego umiejscowienia w danym okresie treningowym. Podniesienie na wyższy poziom sprawności ogólnej bądź specjalnej, doskonalenie wybranych elementów technik i taktyki. MIKROCYKL UDERZENIOWY- stosuje się go w okresie przygotowawczym i częściowo startowym. Skrajnie duża objętość jak i stosunkowo wysoką intensywnością obciążeń treningowych wywołując duże zmęczenie i stymulując przebieg adaptacji organizmu do zwiększonego wysiłku. MIKROCYKL DOPROWADZAJĄCY- stosowany w okresie startowym, w fazie bezpośredniego przygotowania do startu. Modelowanie warunków przyszłego startu poprzez stosowanie obciążeń o wysokiej intensywności, zapewnieniu warunków optymalnej odnowy oraz koncentracji przed zawodami. MIKROCYKL STARTOWY- w okresie startów głównych. Modelowanie warunków startu poprzez dobór właściwej objętości, intensywności i wypoczynku, kończy się udziałem w zawodach. MIKROCYKL ODNAWIAJĄCY- po serii mikrocykli podstawowych lub uderzeniowych w mezocyklu. Regeneracja organizmu poprzez znaczne zmniejszenie obciążenia, wprowadzenie jednostek, tzw. ”czyszczących” oraz nagromadzenie środków odnowy biologicznej. Sprzyja również zmiana środków treningowych, miejsca treningu i aktywny wypoczynek.
OPRACOWUJĄC ZAŁOŻENIA PROGRAMOWE CYKLU SZKOLENIOWEGO NALEŻY WZIĄĆ POD UWAGĘ: *aktualny stan przygotowania grupy i poszczególnych zawodników, *wykaz głównych ćwiczeń stosowanych w danej dyscyplinie sportowej, *główne metody treningowe, *główne środki procesu odnowy, *liczba i jakość startów przewidziana dla zawodników, *możliwość konfrontacji faktów z treningów z poprzedniego cyklu z wynikami sportowymi. SCHEMAT OPRACOWANIA ROCZNEGO PLANU SZKOLENIOWEGO: I założenia szkoleniowe dla grupy sportowej: a) skład, jego uzasadnienie i charakterystyka, *ocena poziomu międzynarodowego, krajowego, itp., *podstawowe braki z zakresu sprawności techniki i taktyki, b)zapewnienie ciągłości szkolenia, c)periodyzacja treningu: terminy, czas trwania okresów treningowych, d)formy i terminy kontroli lekarsko-trenerskiej. Obserwacje, sprawdziany, próby czynnościowe, okresowe badania lekarskie. II kadra trenerska: a)obsada kadry trenerskiej dla realizacji planu szkoleniowego. III kalendarz sportowy: a)chronologiczny rejestr imprez i obozów, b) uzasadnienie kalendarza, IV pomoce szkoleniowe: a)zamierzenie wykorzystania video i filmu: rodzaj filmu, terminy wykonywania zdjęć, wykorzystanie filmu. B)zapotrzebowanie na pozycje literatury krajowej i zagranicznej, potrzeby tłumaczeń. C)treść i forma dokumentacji szkoleniowej prowadzonej przez trenera i lekarza, d)zapotrzebowanie tematyczne dla pracowników nauki. V urządzenia i sprzęt: a)propozycje uzupełnienia istniejącego stanu sprzętu i urządzeń, b)propozycje nowości w sprzęcie ogólnorozwojowym i specjalistycznym, OKRES PRZYGOTOWAWCZY (1.10.-21.01.) a)przygotowanie wszechstronne- 1.10-30.11., b)przygotowanie ukierunkowane- 1.12.-31.12., c)przygotowanie specjalistyczne- 1.01-31.01.OKRES STARTOWY(1.02.-31.08.)- *stabilizacja formy startów kontrolnych (1.02.-31.03.), *start główny (1.04.-15.08.), *BPS (bezpośrednie przygotowanie startowe)(15.08.-31.08.) OKRES PRZEJŚCIOWY(1.09.-30.09.)- *proces roztrenowania, *proces wypoczynku, *proces wdrażania do treningu.
ETAPY I KRYTERIA SELEKCJI ORAZ DOBORU: *określenie optymalnego wzorca osobowego zawodnika w danej dyscyplinie, *dobór kandydatów odpowiadającym wymogom w danej dyscyplinie, *sprawdzenie w praktyce szkoleniowej słuszności obranej drogi.
DOBÓR-przez dobór rozumiemy także postępowanie, które umożliwia wyłonienie osobników w odpowiednim wieku, najbardziej utalentowanych oraz rokujących rozwój cech i właściwości niezbędnych do osiągnięcia w przyszłości wysokiego poziomu sportowego. DOBÓR: przeprowadza się bez uwzględnienia wyników konkretnej dyscypliny sportowej. Właściwości wyróżniające: *szybkość i siła, *właściwości wytrzymałościowe, *koordynacja- precyzja(wł.złożone, techniczne), *sporty walki, *gry zespołowe. SELEKCJA- następna faza i najlepiej przystąpić do niej po obserwacji (np. po roku), w trakcie szkolenia. Selekcja jest procesem dynamicznym i kierowanych, w którym zmierazmy do wyboru osobników posiadających optymalne warunki morfologiczne, psychiczne i sprawnościowe niezbędne do osiągania w przyszłości wysokich wyników sportowych. TYPY SELEKCJI- naturalny(spontaniczny)- stopniowe rozwijanie predyspozycji w toku podjętego samorzutnie i realizowanego przez określony czas wysiłku fizycznego w wybranej dyscyplinie sportu. Sztuczny (kierowany)- zmierza do zakwalifikowania do treningu, jednostek wykazujących się zespołem cech dla danej dyscypliny sportowej, mierzonych w sposób ciągły, poprzez określony zestaw sprawdzianów, testów oraz przyrost wyników sportowych. Intuicyjna- realizowana przez nauczycieli i trenerów, którzy na podstawie doświadczeń, wiadomości fachowych i praktyki znają specyfikę danej dyscypliny czy konkurencji. KRYTERIA SELEKCJI: *stan zdrowia, *budowa somatyczna, *uzdolnienia ruchowe, *sprawność fizyczna, *dyspozycje psychiczne, *wiek, *wynik sportowy. Korzyści płynące ze stosowania selekcji: *trafny dobór utalentowanych osobników, *zmniejszony odsiew w toku przygotowania sportowego, *lepszy dobór ze względu na zainteresowania, *gwarantowany skrócony czas szkolenia, *pełniejsze wykorzystanie możliwości sportowych, *zapobiega stosowaniu zbędnych obciążeń treningowych, *oszczędność czasu, pracy i środków materialnych, *ułatwia realizację planu osiągnięć sportowych, *sprzyja kierowaniu rozwojem. POTENCJALNE MOŻLIWOŚCI MŁODEGO ZAWODNIKA: a)staż treningowy- w wieku 18 lat, większość zawodników ma już 4-5 letni staż treningowy. W chwili zakończenia etapu specjalizacji sportowej, ogólny staż treningowy nie powinien być mniejszy od wyżej wymienionej wielkości, b)rozwój fizyczny- absolutne rozmiary ciała: całkowita powierzchnia ciała, względna powierzchnia ciała, objętość ciała masa ciała. Proporcje ciała: typ proporcji ciała, stan wysklepienia stopy, długość ramion, tułowia, nóg, stopy, szerokość i głębokość klatki piersiowej, powierzchnia dłoni, kąt nachylenia miednicy. Skład ciała: podskórna tkanka tłuszczowa, ogólna tkanka tłuszczowa, masa mięśniowa, komponent kostny, skład elektrolitowy, zawartość wody w organizmie. c)stan funkcjonalny- zakres zdolności organizmów do wykonywania wysiłków fizycznych uzależniony jest od sprawności funkcjonalnej wielu układów i organów. Modelowe charakterystyki muszą uwzględnić podstawowe wskaźniki funkcji fizjologicznych. Model mistrza obejmuje poziom przygotowania: *sprawnościowego, *technicznego, *taktycznego i psychicznego.
ŚRODKI TECHNICZNE: *pomoce naukowo-dydaktyczne, *środki informacji i kontroli, *środki gromadzenia i analizy danych o treningu i walce sportowej, trenażery. ŚRODKI ODNOWY BIOLOGICZNEJ: *środki fizykalne, *środki fizykoterapeutyczne, *higieniczny tryb życia, w tym higiena pracy fizycznej i umysłowej, a także prawidłowe wykorzystanie snu, *racjonalna dieta, wyrównanie strat elektrolitów i płynów, uzupełnianie niedoboru witamin, *ćwiczenia koncentrująco-relaksacyjne, *specjalne pozycje złożeniowe połączone z ćwiczeniami rozluźnienia mięśni i z relaksem psychicznym, *specjalny trening psychoterapeutyczny, *stosowanie w czasie wolnym od zajęć atrakcyjnych form wypoczynku typu kino, spacery, teatr, zabawy, itp. DO PODSTAWOWYCH ŚRODKÓW MATERIALNYCHNALEŻY: *sprzęt, *techniczne środki nauczania i treningu, *urządzenia kontrolno-pomiarowe, *środki farmakologiczne. Baza i sprzęt dzieli się na stałe: stadiony, ośrodki treningowe, pływalnie, strzelnice, boiska, sale i hale sportowe, i ruchome- przybory i sprzęt sportowy, maty, ringi, pomosty, przyrządy gimnastyczne. Wśród urządzeń sportowych warto zaznaczyć również sprzęt osobisty i ubiory: narty, rakiety, tyczki, kajak, strój pływacki, piłki, wstążki gimnastyczne. W ODNOWIE BIOLOGICZNEJ BODŹCE FIZYKALNE WYKORZYSTYWANE SĄ W NASTĘPUJĄCYM CELU: *usprawnienia transportu metabolitów wysiłkowych z najbardziej eksploatowanych grup mięśni, *zwiększenie metabolizmu w wybranych grupach mięśni przez wspomaganie utylizacji metabolitów wysiłkowych, *zwalczanie bólu będącego wynikiem treningu, *wzmożenie procesów wypoczynkowych zachodzących w układzie nerwowym, *modyfikacja pobudzenia emocjonalnego, *ograniczenie rozwoju procesów zapalnych, *wspomożenie czynności układu odpornościowego, *wspomożenia leczenia urazów sportowych. W TRENINGU SPORTOWYM BODŹCE FIZYKALNE WYKORZYSTYWANE SĄ W NASTĘPUJĄCYM CELU: *pobudzenie pracy komórek odpowiedzialnych za adaptację wysiłku, *zwiększenie siły oddziaływania bodźców treningowych. ŚRODKI FIZYCZNE- *promieniowanie laserowe, *zabiegi wykorzystujące biologiczne działania światła, promieniowanie ultrafioletowe, promieniowanie podczerwone, *zabiegi wodne: natryski: deszczowy, płaszczowy, bicze wodne, kąpiele: borowina, solankowa, perełkowa, wirowa, polewanie, *masaż suchy i inne zabiegi manualne; powysiłkowy, między wysiłkami, przygotowujący do wysiłku, podtrzymujący, wspomagający rehabilitację, *zabiegi cieplne, ciepłe okłady, kąpiel parowa, sauna, *olejki eteryczne, *zabiegi schładzające tkanki, *inhalacje, *pole magnetyczne- magnetoterapia, *hipoksja- trening wysokogórski w warunkach o zmniejszonej ilości tlenu w powietrzu, *tlenoterapia: w celu zredukowania długu tlenowego zaciągniętego podczas treningu, stosowany po starcie. TRENAŻERY- trenażery z informacją zwrotną, sport testery oraz aparaty do poziomu kwasu mlekowego CELE STRATEGICZNE- rozpoznanie i rozwój najwyższych dyspozycji sportowych równolegle do wzrastających możliwości biologicznego potencjału ustroju, osiągającego swą pełnię w wieku dojrzałym. Planując proces szkolenia sportowego trzeba uwzględnić jego funkcje nie tylko w aspekcie „modelu mistrza”, lecz także jako czynnika podniesienia sprawności i wszechstronnego rozwoju fizycznego. SZKOLENIE DZIECI I MŁODZIEŻY W SYSTEMIE SPORTU WYCZYNOWEGO: wiedza teoretyczna, umiejętności techniczne i taktyczne, profil i poziom sprawności fizycznej, właściwości psychiki, energetyczne i regulacyjne funkcje rozwoju, budowa somatyczna, mistrzostwo sportowe. ETAPY SZKOLENIA SPORTOWEGO: Etap przygotowania wszechstronnego- to rozwijanie potencjału ruchowego, wyposażenie wychowanka w bogaty zasób umiejętności ruchowych, rozpoznanie kierunkowych uzdolnień i zainteresowań. Etap szkolenia ukierunkowanego- ma na celu kierunkowe rozwijanie zainteresowań i predyspozycji, profilowanie potencjału funkcjonalnej bazy prognozowanej specjalizacji. Etap szkolenia specjalnego- obejmuje kształtowanie i doskonalenie mistrzostwa sportowego w danej specjalizacji ruchowej. Ze względów metodycznych wyróżniamy tu 3 fazy: specjalnego treningu, bazowego, rozwoju max możliwości, stabilizacji osiągnięć. Etap mistrzowski- doskonalenie oraz optymalne zintegrowanie wszystkich czynników warunkujących najwyższe osiągnięcia sportowe w danej dyscyplinie przy maksymalnym wykorzystaniu indywidualnych możliwości. NAJWAŻNIEJSZE KIERUNKI I KRYTERIA OPTYMALIZACJI TRENINGU DZIECI I MŁODZIEŻY: *trening musi być dostosowany do prawidłowości charakterystycznych dla fazy rozwoju młodego organizmu, *konieczne jest uwzględnienie zjawisk rozwoju w aspekcie morfologicznym, motorycznym, psychologicznym, umysłowym i społecznym, *bodźce treningowe muszą uzupełniać zjawiska rozwojowe i kształtować ustrój zgodnie z jego aktualnymi możliwościami, *uzyskane wyniki należy podporządkować celom strategicznym i etapowym i stopniowemu osiąganiu mistrzostwa. ZASADY TRENINGU: *zasada świadomości i aktywności- czyli świadomego i aktywnego udziału sportowców w procesie treningu, *zasada poglądowości- polega na wiązaniu słów i kombinacji z rzeczywistością postrzeganą w praktyce, *zasada systematyczności- oznacza zachowanie planowego, logicznego porządku w układzie treści treningowych, *zasada dostępności (stopniowa trudności)- wskazuje na konieczność dostosowania celów, środków, form i metod do poziomu rozwoju psychofizycznego zawodnika, *zasada trwałości- polega na stosowaniu takich metod i środków treningu, które przyniosą w efekcie utrwalenie, usystematyzowanie i pogłębienie wiadomości i umiejętności oraz doskonalenie sprawności, *zasada indywidualizacji- polega na organizowaniu pracy treningowej w oparciu o możliwie najgłębszą znajomość poszczególnych zawodników, *zasada łączenia teorii z praktyką- służy przygotowaniu zawodników do racjonalnego wykorzystania wiedzy teoretycznej w różnorodnych sytuacjach praktycznych wymagających trafnej orientacji i sprawnego działania. METODY NAUCZANIA TRENINGU- *m. oglądowe- plansze, filmy, *m. słownego ujęcia ruchu-instrukcja i objaśnienie, *m. oddziaływania sensorycznego, *m. działania praktycznego- bazująca na ćwiczeniach ruchowych jako podstawowym warunku opanowania. METODY NAUCZANIA CZYNNOŚCI RUHOWYCH: *m. powtórzeniowa- wielokrotność powtórzeń całego ruchu, celowych jego faz bądź też ćwiczeń pomocniczych prowadzących do poznania i opanowania struktury całego ruchu, *m. syntetyczna- polega na łączeniu poznanych wcześniej elementów w większe całości, *m. analityczna- polega na nauczeniu poszczególnych faz częściowo, *m. kompleksowa- polega na nauczaniu ruchu w połączeniu metody syntetycznej z analityczną. SPRAWNOŚĆ OGÓLNA- to proces wszechstronnego rozwoju fizycznego, doskonalenia cech motorycznych i kształtowania funkcji organizmu, SPRAWNOŚĆ SPECJALNA- nakierowana jest na doskonalenie funkcji i cech związanych z danym zadaniem ruchowym, dzieli się na wstępną i właściwą. ĆWICZENIA FIZYCZNE- to nie tylko obciążenie mięśni. Stanowią one przede wszystkim obciążenie funkcjonalne OUN, układu krwionośnego, gruczołów wydzielania wew. oraz układu trawienia, który jest obciążony funkcjonalnie po ćwiczeniach fizycznych. Przy ocenie wpływu ćwiczeń na organizm należy określić je ze względu na obciążenie jakie stanowią dla organizmu ćwiczącego. Można tego dokonać na podstawie oceny wydolności zawodnika. PODZIAŁ ĆWICZEŃ, WG CHARAKTERU WYKONYWANEJ PRACY MIĘŚNIOWEJ: a)dynamiczne- występują tu formy skurczu i rozkurczu, b)ćwiczenia statyczne i izometryczne- mięśnie pozostają przez pewien czas w napięciu. PODZIAŁ ĆWICZEŃ ZE WZGLĘDU NA RODZAJ: a)ogólne, niespecyficzne- pozwalają na harmonijne kształtowanie i doskonalenie struktury oraz funkcji całego organizmu. Wszechstronnie oddziaływają one na różne narządy, układy, funkcje, harmonijnie rozwijają umiejętności i poziom sprawności, b)ukierunkowane, specyficzne- pozwalają na rozwój takich funkcji, cech i właściwości organizmu zawodnika, które w sposób bliski wiążą się z czynnościami w czasie właściwej walki sportowej, c)specjalne, startowe- powodują doskonalenie cech bezpośrednio związanych ze skutecznym działaniem w walce sportowej, w konkretnej dyscyplinie czy konkurencji. Strukturalne podobieństwo do zadania startowego. PODZIAŁ ZE WZGLĘDU NA WIELKOŚĆ OBCIĄŻENIA: a)obciążenie małe- aktywuje różne funkcje organizmu, jednak przy braku oznak zmęczenia, ok. 20-30% objętości obciążenia max dla danego obszaru oddziaływania treningowego, b)obciążenie średnie- wywołują wyraźny wzrost wskaźników funkcjonalnych, również bez istotnych oznak zmęczenia, ok. 50% ob.max, c)obciążenie duże- znaczne narastanie wskaźników funkcji w organizmie, ok. 70-80% ob.max, d)obciążenie maksymalne- wysoki wzrost wskaźników funkcji w rozwoju jawnego zmęczenia, co prowadzi do obniżenia zdolności wysiłkowych. PODZIAŁ ZE WZGLĘDU NA INTENSYWNOŚĆ PRZEMIAN ENERGRTYCZNYCH TOWARZYSZĄCYCH WYSIŁKOM: a)praca o umiarkowanej intensywności- wysiłek tlenowy, tętno ok. 140 ud/min, możliwy czas trwania pojedynczego obciążenia od kilku minut do kilkudziesięciu minut, b)praca o dużej intensywności- wysiłek tlenowo-beztlenowy, tętno ok 170 ud/min, czas pojedynczego obciążenia ok2-3 minut, c)praca o submaksymalnej intensywności- wysiłek beztlenowy- kwasomlekowy, tętno ok. 190 ud/min, czas pojedynczego obciążenia do 2 minut, d)praca o maksymalnej intensywności- wysiłek beztlenowy- niekwasomlekowy, tętno ok. 180 ud/min, czas pojedynczego obciążenia do kilkudziesięciu sekund, e)praca o naprzemiennej intensywności- wykorzystywana w grach drużynowych lub sportach walki. PODZIAŁ ĆWICZEŃ ZE WZGLĘDU NA CHARAKTER ODDZIAŁYWANIA- *tlenowe- tętno 120-160 ud/min, czas pojedynczego ćwiczenia >300 sekund, *tlenowo-beztlenowe- tętno 160-190 ud/min, czas pojedynczego ćwiczenia 121-300 sekund, *beztlenowe- kwasomlekowe- tętno 180-190 ud/min, czas pojedynczego ćwiczenia 21-120 sekund, *beztlenowe- niekwasomlekowe- tętno 170-190 ud/min, czas pojedynczego ćwiczenia do 20 sekund, *anaboliczne- nasilające przemiany anaboliczne, 2-5 sekund. KONTROLA TRENERSKA I NAUKOWA W PROCESIE SZKOLENIA- KONTROLA- nazywamy porównanie wyniku działania z jego celem. Kontrola jest ostatnim etapem cyklu działania zorganizowanego, a jednocześnie wyniki kontroli stanowią punkt wyjścia do precyzowania celów i opracowania następnego cyklu treningowego. Kontrola powinna mieć charakter kompleksowy, a więc dotyczyć wszystkich elementów decydujących o uzyskaniu najlepszych efektów sportowych. ASPEKTY KONTROLI: *medyczno- biologiczny- obejmuje dane anatomo-morfologiczne, fizjologiczne, biochemiczne, biomechaniczne. Ich wykorzystanie jest możliwe tylko przy pomocy specjalistów. *psychologiczny- charakteryzuje siłę i ruchliwość procesów nerwowych, zdolność do opanowania i opracowania informacji, stan analizatorów ruchowych, *pedagogiczne- charakteryzuje stopień przygotowania sprawnościowego, technicznego, taktycznego, dynamikę wyników sportowych, stan funkcji ruchowych, parametry obciążeń treningowych i startowych, charakterystykę działalności treningowej i startowej. POZIOMY KONTROLI: kontrola efektów dzieli się na: *kontrolę stanu organizmu- badania, sprawdziany, *kontrolę osiągnięć- czyli kontrola wyników sportowych. Kontrola obejmuje: *ustalenie stanu rzeczywistego, *porównanie stanu rzeczywistego ze stanem zamierzonym dla identyfikacji ewentualnych niezgodności między nimi, *określenie przyczyn, stwierdzonych niezgodności oraz warunków sprzyjających działaniom bardziej skutecznym i sprawnym, *wskazanie sposobu osiągnięcia wyższej sprawności i skuteczności czyli określenie sposobów usunięcia stwierdzonych niezgodności między stanem rzeczywistym a zamierzonym, *wprowadzenie korekt do programu i planu bądź celu treningu. NIEZALEŻNIE OD RODZAJU KONTROLI MOŻLIWE JEST STOSOWANIE METODY: *pogłębionej- pozwala dokonać wszechstronnej oceny stanu zawodnika, określić odpowiednie normy dla głównych układów funkcjonalnych, *wybiórczej- jest ukierunkowana na ocenę głównych układów organizmu i poziomu przygotowania w zależności od specyfiki, *lokalnej- daje obraz stanu jednego z wybranych komponentów funkcji, najbardziej specyficznego dla danej fazy treningu. RODZAJE KONTROLI- *kontrola bieżąca- dotyczy stanów ulegających zmianom w wyniku serii ćwiczeń czy danej jednostki treningowej. Są to efekty bezpośrednie, które oceniamy na podstawie bezpośredniej analizy danych pomiarowych i odniesienie ich do wskaźników charakteryzujących dotychczasowe reakcje na dane obciążenie. W wyniku tego postępowania możemy korygować rodzaj, intensywność, objętość i jakość ćwiczeń realizowanych w jednostce treningowej, *kontrola operacyjna- dotyczy stanów operacyjnych, czyli zmieniających się w toku krótkich cykli czy nawet kilku jednostek treningowych. Jej efekty zwane przedłużonymi określamy poprzez analizę wskaźników charakteryzujących reaktywność ustroju w stosunku do planowanej krzywej obciążeń w mikro i makrocyklu. W jej wyniku dokonujemy modyfikacji struktury i wielkość obciążeń w makro i mezocyklu. *kontrola okresowa- dotyczy stanów stałych, utrzymujących się przez dłuższy czas, charakteryzujące się tzw adaptację długotrwałą. Jej efekty zwane kumulatywnymi oceniane są w wybranych punktach makrocyklu, stosowanie do przyjętych celów treningu i planowanych zadań szkoleniowych, także w odniesieniu do wskaźników modelu mistrza. Na tej podstawie otrzymujemy przesłanki do korekt długofalowego programu szkolenia. WYDOLNOŚĆ FIZYCZNA- jest to zdolność do wykonywania maksymalnej pracy fizycznej w warunkach równowagi czynnościowej, zależna jest od budowy i rozwoju sprawności układów zaopatrujących, metabolizmu i mechanizmów termoregulacji. TOLERANCJA WYSIŁKOWA- jest to zdolność do długotrwałego wykonywania wysiłku o określonej intensywności bez głębszych zaburzeń homeostazy. PUŁAP TLENOWY- jest to maksymalna ilość tlenu pobieranego przez organizm w warunkach największego zaangażowania mechanizmów zaopatrzenia tlenowego. ZDOLNOŚĆI WYSIŁKOWE- wytrzymałościowe zależą zatem od lokalnych mechanizmów metabolicznych danej grupy mięśni zaangażowanych w pracę fizyczną, mierzony zasobami energetycznymi, składem enzymów cyklu glikolitycznego i skutecznością ich dziłania. FIZJOLOGICZNE ZASADY TRENINGU: 1. progresywność obciążeń treningowych zarówno w zakresie czasu trwania treningu, jak i jego intensywności, 2.wydolność fizyczna stanowi najważniejszą cechę motoryczną i powinna być doskonalona w pierwszej kolejności, 3.pozyskiwanie wydolności fizycznej jest szczególnie szybkie w początkowym okresie treningu, potem przyrost jest wolniejszy i bodźce treningowe muszą być planowane ostrożniej, by uniknąć stanu przetrenowania, 4.pozyskiwanie wydolności wymaga czasu, zaś jej utrata jest bardzo szybka (do 50% w czasie 4-12 tygodni), 5.zachwianie proporcji między treningiem a wypoczynkiem spowoduje stany przetrenowania i ułatwia powstawanie urazów sportowych, 6.metody treningowe muszą być dostosowane do specyfiki wysiłku, 7.w dłuższym cyklu treningowym należy stosować różne formy obciążeń. Generalnie poprawę wydolności i siły uzyskać powinniśmy na początku przygotowań, zaś szybkość i koordynację i specyficzne umiejętności ruchowe w końcowym okresie pracy treningowej, Cd. Zeszyt :P