Pedagogika społeczna. Dokonania - aktualność - perspektywy. Pod red. Stanisław Kawula.
Rozdział: Współczesne zagrożenia w rozwoju dzieci i młodzieży.
Z powyższego rozdziału dowiedziałam się o różnych formach zrzeszania się młodzieży i dzieci. Może mieć ono zarówno charakter celowy, jak i spontaniczny.
Pierwszą grupą są pseudokibice. Są to przeważnie chłopcy w młodym wieku, którzy zafascynowani są szerzeniem agresji na stadionie piłkarskim oraz poza nim. Bardzo często nie są zainteresowani przebiegiem meczu, ale tylko atmosferą wokół niego. W kibicach drużyny przeciwnej widza wrogów. Negatywne zachowania wywołują u nich również przedstawiciele służb porządkowych. Swoją złość wyładowują na przedmiotach, tj. ławki, kosze, przystanki, ludzie. Często wdają się w bójki. Ich działalność może prowadzić do konfliktu z prawem.
Następną forma tego typu zrzeszania się są subkultury. Istnieje wiele ich odmian. Każda z nich rządzi się swoimi prawami i oparta jest na innych ideach. Często ich członkowie ubierają się i zachowują w charakterystyczny sposób. Również słuchają oni określonego rodzaju muzyki. Przyczyn powstawania takich grup jest wiele, lecz głównymi są chęć oddalenia się od rzeczywistości, bunt prze światem oraz pragnienie wyrażenia odrębności. Skutki przynależności mają charakter ambiwalentny. Mogą rozwijać zainteresowania lub prowadzić do dewiacji, agresji, przestępczości.
Niebezpieczeństwo dla młodych ludzi stanowi również tzw. ruch New Age, prze który rozumiemy zainteresowanie Wschodem oraz wychodzącymi się z niego nurtami buddyzmem i hinduizmem. Mowa tu o życiu w harmonii ze sobą, światem i kosmosem. Częstymi formami kultywowania ruchu Nowej Ery są medytacja, joga oraz praktyki okultystyczne. Zjawisko to może spowodować, że młody człowiek przez to, że tak bardzo chce osiągnąć spokój może poczuć się zagubiony w teraźniejszym świecie.
Poważnym i przykrym zjawiskiem są tzw. „dzieci ulicy. Zamiast w rodzinie kształtują oni swoje osobowości na podwórku wśród innych dzieci. Problem ten dotyczy zarówno biednych jak i zamożnych, pozbawionych uwagi rodziców, którzy zamiast swej obecności dają swoim pociechom rzeczy materialne.
Moim zdaniem sposobem na zmniejszenie liczby grup dzieci i młodzieży jest atrakcyjne zorganizowanie im wolnego czasu. Zamiast włóczyć się z rówieśnikami mogą udzielać się w organizacjach młodzieżowych lub aktywnie brać udział w zajęciach pozalekcyjnych. By jednak tak się stało musi byś więcej form nieodpłatnego rozwijania zainteresowań dla dzieci i młodzieży. Pamiętać należy również, iż różnego rodzaju grupy rówieśnicze nie musza wcale przynosić negatywnych skutków dla młodych ludzi.
Pedagogika społeczna. Tom 2 Debata. Pod red. Ewy Marynowicz - Hetki.
Rozdział: Od próżniaczenia do zniewolenia - w poszukiwaniu dyskursów czasu wolnego.
Czas wolny jest jednym z obszarów zainteresowania pedagogiki społecznej nie tylko ze względu na to, że jej prekursorzy się nim zajmowali, ale również dlatego iż w ten czas wpisana jest wolność. To właśnie ona jest przedmiotem wielu dyskusji i badań w pedagogice społecznej. Przez lata pojmowanie czasu wolnego uległo istotnym zmiano. Kiedyś dominowało ujecie mechanistyczne. Kalkulowano jaki procent w skali tygodnia, czy miesiąca zajmuje ten rodzaj pracy. Również badana go dla poszczególnych grup społecznych. Współcześnie gdy wiele rzeczy uległo zmianie trudno jest zdefiniować to pojęcie, gdyż nie jest on już tylko przeciwieństwem czasu przeznaczonego na pracę i obowiązki.
Istnieje kilka typów definicji czasu wolnego. Są to: strukturalne - elementy czasu wymieniane są w nich w postaci wykonywanych czynności; funkcjonalne - zwraca się w nich uwagę przede wszystkim na to czemu ten czas może służyć; atrybutywne - czas definiowany jest jako czas pojedynczego człowieka, co on wtedy robi i co się z nim dzieje.
Obecnie dużą wagę przykłada się do podmiotowej perspektywy czasu wolnego. To sam człowiek jest wolny do czasu, a nie czas jest wolny dla człowieka. To pojęcie opracowuje się współcześnie przez pryzmat jednostki, to co ona w tym czasie robi. Nie powinno się ujmować tego tematu grupowo, gdyż w zespole każda osoba i tak robi co innego tylko że w jednym czasie..
W czasie wolnym człowiek może rozwijać swoje zainteresowania, kształtować swoją osobowość. Może robić to na co ma ochotę. Niestety wiele z nas ulega zjawisku próżniaczenia, a więc marnowania czasu wolnego. Spędzamy całe godziny na nic nie robieniu, co nie sprzyja ani odpoczynkowi, ani pozytywnemu rozwojowi jednostki.
Czas wolny sprzyja też dwóm procesom emancypacji i feminizacji. Kobiety czując się wolne, za pragnęły równouprawnienia. Czy te zjawiska są pozytywne? Raczej nie, to zależy do czego mogą prowadzić.
Z powyższych rozważań wynika, iż czas wolny jest bardzo ważnym elementem w życiu człowieka, lecz nie zawsze jest dobrze wykorzystywany.