Kocpecje integracji
Funkcjonalistyczna - jej głównym założeniem było podjęcie współpracy gospodarczej, która da w efekcie szybkie i wymierne korzyci. Funkcjonalici wyłonili się sporód federalistów ich projekt koncentrował się na stopniowym przesuwaniu strefy a ich projekt koncentrował się na stopniowym przesuwaniu strefy suwerennoci ze szczebla krajowego na szczebel wspólnotowy, co miało być procesem samorzutnym i opierać się na zdobywanych dowiadczeniach. Zakładali, że proces integracji będzie się sam rozwijał, ponieważ zapoczštkowanie współpracy ekonomicznej przy pełnej zgodnoci stanowisk partnerów w jednej wybranej dziedzinie powoduje jej automatyczne pogłębienie w innych dziedzinach. "Mutacjš" funkcjonalizmu był neofunkcjonizm. Zwolennicy tej teorii: Alcide De Gasperi, Ludwig Erhard, Jakob kaiser, Dawid Mitralny, Jean Monnet, Gerard Schroder i Robert Schuman.
Federacyjna - zakładała potrzebę stworzenia organizacji międzynarodowej podejmujšcej ponadnarodowe decyzję. Za główny cel federalici uznawali utworzenie w Europie cile zintegrowanego pod względem politycznym państwa zwišzkowego. W myl zasad federalnych poszczególne państwa powinny zrzec się częci swojej suwerennoci i przenieć jš na wspólne, ponadnarodowe organy, a silny europejski rzšd byłby odpowiedzialny przed posiadajšcym rzeczywiste uprawnienia ustawodawcze parlamentem europejskim. Wybrani przez parlamenty narodowe członkowie parlamentu europejskiego mieli zachować niezależnoć od swych przedstawicielstw ustawodawczych i reprezentować interesy europejskie. Projektowana federacja miała być oparta na dialogu iż zasadzie uzupełniania się uprawnień władz lokalnych, regionalnych krajowych. Federalici podzielili się na konstytucjonalistów i funkcjonalistów. Zwolennicy: Winston Churchill, Heinrich von Brentano, Altiero Spinelli, Konrad Adenauer, Walter Hallstein, Paul H. Spaak, Duncan Sandy.
Konfederacyjna - opowiadała sie za międzynarodowš wspólpracš niezależnych państw, w ramach której państwa narodowe powinny zachować niemal nieograniczonš suwerennoć. Suwerennoć myl tego decyzje ponadnarodowych centrów politycznych nie mogły mieć wielkiego znaczenia. Jego głównym zwolennikiem Charles de Gaulle, który propagował jš pod nazwš "Europa ojczyzn". Koncepcję konfederalnš poparł również papież Pius XII, lecz zawęził jš tylko do europejskich państw katolickich.
Konstytucjonalna - konstytucjonalici, którzy wywodzili się z (brak jednej linii). Za najważniejsze w procesach integracji uznawali postanowienia konstytucyjne, które miały ukształtować struktury ponadnarodowe organów europejskich i zdecydować o podziale kompetencji między instancjami narodowymi i ponadnarodowymi. Konstytucjonalici opowiadali się m.in. za powołaniem organizacji regionalnej, otwartej dla wszystkich państw europejskich gotowych wyrzec się siły i kierować się regulacjami konstytucyjnymi bez względu na sytuację. Nie wykluczali się zrzeczenia przez państwa częci ich suwerennoci na rzecz ponadnarodowych struktur europejskich. Zwolennicy: Winston Churchill, Paul van Zeeland.
Neofunkcjonalistyczna - wynika z krytyki funkcjonalizmu. Koncepcja ta skupia się na postępowym rozwoju integracji i kładzie nacisk na rolę tzw. Efektu "spill over", czyli pozytywnej dynamiki integracyjnej oraz ekspansji współpracy przy jej jednoczesnej instytucjonalizacji. Dla neounkcjonistów ważniejszy od końcowego wyniku współpracy pomiędzy państwami narodowymi jes proces politycznej integracji sam w sobie. Uważali, że instytucje pona narodowe powinny zwiększyć swojš władzę. Zwolennicy: Ernest Haas, Leon Lindberg, Phillipe Schmitter.
Paneuropejska - zainicjowana przez Richarda Coudenhove- Kalergi w 1922r. Jej zwolennicy zakładali potrzebę zjednoczenia Europy dla zapewnienia pokoju i współpracy. Celem było stworzenie europejskiego organizmu ponadpaństwowego o charakterze federacyjnym. Zwolennicy: R. Coudenhove-Kolergi, E. Herriot, A Briand.
Unionistyczna - unionici zwracali się przeciwko koncepcji (jedno zdanie) Europejskiego jako organu luno koordynujšcego współpracę państw europejskich. Koncepcja ta opierała się na zasadzie ograniczenia integracji europejskiej do współdziałania między rzšdami suwerennych państw, postulowała o utworzenie rady ministrów państw zachodnio europejskich, która byłaby organem doradczym o cile ograniczonych kompetencjach oraz konferencji europejskiej, której członkowie byliby mianowani przez rzšdy i podporzšdkowani im. Zwolennicy: E. Berin, C. Attlee.