Tycjan - Wenus z Urbino
Dzieło przedstawia akt młodej kobiety w bogatym wnętrzu. Kobieta lewą dłonią zakrywa łono, w prawej zaś trzyma bukiecik róż, spoglądając prosto na widza. Zajmowaną przez nią przestrzeń częściowo oddziela od przyległego pokoju kotara. Tycjan z pewnością nawiązuje do Śpiącej Wenus Giorgiona - dzieła, do którego sam wniósł wkład.
Przebudzona kobieta - strojna w biżuterię i trzymająca bukiet róż - spoczywa na łożu w zamkniętym pomieszczeniu. Z pewnością mamy do czynienia ze zwykłą śmiertelniczką - być może kurtyzaną (Wenus Giorgione przedstawia wyidealizowaną postać bogini). Podobne do tej sceny erotyczne - różniące się śmiałością przedstawienia - są typowe dla malarstwa szesnastowiecznego.
Pies umieszczony jest mniej więcej w tym samym miejscu, gdzie Giorgione (a może sam Tycjan?) namalował wcześniej Kupidyna na obrazie Śpiąca Wenus. Zwierzę to pojawia się również na portrecie Eleonory Gonzagi, matki patrona Guidobalda, wykonanym w tym samym roku. Psy to powszechny symbol wierności.
Po prawej, dwie służące wyjmują odzież ze skrzyni posagowej (cassoni). Obok, charakterystyczne okno z przedzielającą je kolumną (podobne okno można dostrzec również na szkicach pałacu książęcego z Urbino, co potwierdza hipotezę o nabywcy dzieła). Krzew mirtu to symbol wiecznego oddania.
Obraz został namalowany na płótnie (olej) o wymiarach 119 x 165 cm dla Guidobaldo della Rovere.
Scena ma miejsce w typowej renesansowej komnacie. To wnętrze bogatego, weneckiego domu. Na pierwszym planie - piękna, harmonijnie zbudowana, ułożona wygodnie na poduszkach na tle udrapowanej , zielonej tkaniny - naga kobieta. Spogląda z powagą, pewna swej urody, w ręku trzyma bukiecik czerwonych kwiatów. U jej stóp zwinięty w kłębek ulubiony piesek piękności, który zresztą symbolizował też wierność małżeńską
Na drugim planie widoczna służba przygotowująca odzież dla swej pani. Jedna z kobiet stoi z naręczem damskiej garderoby, druga poszukuje reszty w kufrze.
Tycjan był mistrzem, jeśli chodzi o wyczucie barw. I na tym obrazie, zwanym czasem „Wenus z pieskiem" kolorystyka jest zróżnicowana. Złocisty, miękki kształt ciała kobiety spoczywa na udrapowanym prześcieradle, którego biel kontrastuje z czerwienią pokrytego aksamitem łoża. W głębi w drugim pomieszczeniu widać ogromne okno wychodzące na morze. Błękit laguny i złocista czerwień zachodzącego słońca są wprost oszałamiające!
Całość robi wrażenie! Obraz tworzy harmonijną, zamkniętą kompozycję, kolor i światło stanowią jedność. Podziw wzbudza też prostota, łagodność linii i formy