Wykład I (10.X.2009)
Ochrona własności intelektualnej - znak towarowy, ochrona renomowanego znaku towarowego.
Konwencja Paryska - konwencja odbyta 1 marca 1883 roku, na której podpisano akty prawne, późniejszych latach dopisywano kolejne artykuły do danej kwestii.
„Zgodnie z postanowieniami konwencji paryskiej każdy, kto dokonał prawidłowego zgłoszenia wynalazku w jednym z państw Konwencji, otrzymuje 12-miesięczne prawo pierwszeństwa, pozwalające mu na zgłoszenie tego samego wynalazku w tym okresie w innym państwie Konwencji bez obawy, że ktoś zrobi to wcześniej, opublikuje wynalazek bądź naruszy prawo pierwszeństwa w inny sposób.”
Trybunał konstytucyjny - rozstrzyga spory
Pojęcie własności przemysłowej wykształciło na konwencji paryskiej 20 marca 1883 roku.
Konwencja wprowadziła dwie zasady:
-
a) Zasada priorytetu - wyróżniona została w artykule 4 konwencji, polega na tym, że osoba, która w jednym z krajów członkowskich zgłosiła synalek do opatentowania ma prawo korzystać w każdym innym kraju członkowskim z ochrony jaką zapewnia samo zgłoszenie, jeżeli w ciągu 12 miesięcy przy wynalazkach i wzorach użytkowych lub 6 miesięcy przy związkach towarowych dokona zgłoszenia w tym kraju.
b) Zasada terytorialności - oznacza, że uprawnienia wchodzące w zakres własności przemysłowej chronione są wg prawa tego państwa, w którym znajduje się siedziba sądu orzekającego w sprawie. W ujęciu konwencji, własność przemysłowa rozumiana jest w znaczeniu najszerszym i stosuje się do przemysłu i handlu, przemysłu rolnego, wydobywczego wszystkich produktów wytworzonych lub mineralnych, np. win, liści tytoniu, owoców, zwierząt, minerałów, wód mineralnych, kwiatów, piwa, mąki.
Przedmiotem ochrony tej własności są patenty, wynalazki, wzory użytkowe i przemysłowe, znaki towarowe i usługowe, nazwa handlowa, a także zwalczanie nieuczciwej konkurencji.
Aktem nieuczciwej konkurencji jest akt sprzeczny z uczciwymi zwyczajami w dziedzinie przemysłu lub handlu. Dlatego też, zabronione są;
Wszelkie działania, które w jakikolwiek sposób mogą spowodować pomyłkę, co do przedsiębiorstwa, produktów albo działalności.
Fałszywe dane wykorzystywane w handlu, mogące narazić na utratę dobrej opinii przedsiębiorstwa, produktów lub działalności.
Oznaczenia lub dane, których używanie w handlu może wprowadzić odbiorców w błąd, co do rodzaju sposobu wytwarzania, nadawania się do użycia, bądź ilości towarów
Zatem czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża, bądź narusza interesy innego przedsiębiorcy lub klienta, m.in. przez:
Pozyskiwanie klientów przedsiębiorstwa przez jego konkurenta drogą czynności zdolnych do wywołania u osób, którym oferuje się te procedury, towary lub świadczenia mylnego mniemania, że pochodzą z przedsiębiorstwa konkurenta.
Podawanie nieprawidłowych danych o przedsiębiorstwie konkurencyjnym.
Namawianie dla celów konkurencyjnych pracowników przedsiębiorstwa konkurenta do niewypełnienia obowiązków służbowych.
Wyjawianie tajemnic technicznych lub handlowych
Utrudnianie innym przedsiębiorcom dostępu do rynku
Przez nieuczciwą lub zakazaną reklamę
Wykład II (24.X.2009)
Funkcję organu właściwego powierzono specjalnie utworzonemu organowi wspólnoty, czyli Urzędowi Harmonizacji Rynku Wewnętrznego. Urząd ten posiada osobowość prawną oraz samodzielność finansową i administracyjną, a także niezależność budżetową. Przed tym organem przewidziano postępowanie trójinstancyjne. Od decyzji urzędu, jako pierwszej instancji przysługuje odwołanie do utworzonej przy nim izby odwoławczej. Skargi na orzeczenie izby można kierować do Trybunału Sprawiedliwości. Wspólnotowe prawo do znaków towarowych opiera się na pięciu zasadach.
Zasada autonomii - zgodnie z art. 14 skutki wspólnotowego znaku towarowego określane są wyłącznie przez rozporządzenie. Znak wspólnotowy podlega własnej autonomicznej regulacji, dlatego też nie należy odwoływać się do systemów krajowych. Wyjątki od tej zasady przewidziane są w kwestiach, gdzie rozporządzenie odsyła wyraźnie do odpowiednich postanowień Prawa Krajowego. Dotyczy to głównie zagadnień proceduralnych w sprawach skuteczności i naruszenia znaku wspólnotowego. W szerszym zakresie odnosi się do niektórych zagadnień materialnych, zwłaszcza unieważnienia praw z rejestracji znaku wspólnotowego, związanych z krajową ochroną nazwy, wizerunku oraz praw własności intelektualnej i przemysłowej. Przy czym, przepisy krajowe mogą być uzupełniające wobec rozporządzenia. Omawiany pakt odsyła też do odpowiednich aktów prawa międzynarodowego, zwłaszcza w kwestii zgłoszenia znaku wspólnotowego oraz z powodu postępowania obrony wspólnotowej i krajowej znaku.
Zasada jednolitości - oznacza, że postanowienia odnośnie regulacji obowiązują w pełni z uwzględnieniem procedur i skutków na całym terytorium Unii Europejskiej. Tak, więc zarówno rejestracja, jaki i oddalenie, czy przedłużenie ochrony obowiązuje na całym terytorium UE. Rejestracja znaku może zostać np. oddalona, jeżeli znak wspólnotowy ma coś wspólnego z chronionym znakiem krajowym, a uprawniony podmiot wniesie sprzeciw wobec tego - wtedy na terytorium jednego z państw członkowskich można:
Zakazać używania znaku wspólnotowego
Ograniczyć do niego wyrok nakazujący zakaz używania znaku
Utratę możliwości dochodzenia ochrony znaku.
Zasada współistnienia - oznacza, że wspólnotowy znak jest chroniony obok prawa krajowego, a więc równolegle, czyli nie wyklucza jego stosowania i nie zastępuje jego przepisu. Oznacza to, że omawiane rozporządzenie uprowadza wyjątek. Po pierwsze, stanowi wyjątek od pierwszeństwa prawa wspólnotowego i oznacza, że rozporządzenie w pewnym sensie ma charakter pomocniczy wobec prawa krajowego. Ponad to, zasada ta oznacza, że prawa ze znaku wspólnotowego mogą podlegać ochronie jako prawa do oznaczenia geograficznego lub wzoru przemysłowego, a także mogą być chronione na podstawie przypisu prawa konkurencji.
Zasada ekwiwalencji - oznacza równoważność praw z rejestracji znaku wspólnotowego, z ochroną znaku krajowego oraz wynika, że prawa ze znaku wspólnotowego będą stanowiły przeszkodę do rejestracji krajowej lub podstawę jej unieważnienia. Odnosi się to, nie tylko do zarejestrowanych znaków krajowych lub międzynarodowych, z których mogą wynikać prawa wcześniejsze.
Zasada funkcjonalności systemowej - ma na celu dokonywanie koniecznej korekty zasad współistnienia i ekwiwalencji. Oznacza prymat znaku wspólnotowego poprzez wzmocnienie jego pozycji i ochrony w krajowym systemie prawnym. Może być ono realizowane poprzez powołanie się na wcześniejsze pierwszeństwo wynikające ze zgłoszenia krajowego. Wobec tego, zapewnienie funkcjonalności systemowej służy tzw. zasada senioratu, według której uprawniony może zrezygnować z ochrony krajowej i ograniczyć się do ochrony wspólnotowej.
Zagadnienia na egzamin:
- konwencja warszawska i paryska
- nieuczciwa konkurencja
- pięć zasad (wykład II)