Streszczenie "W pustyni i w puszczy" + charakterystyka Stasia
Streszczenie:
Głównymi bohaterami powiesci "W pustyni i w puszczy" są:Polak Staś Tarkowski i mała Angielka Nel Rawlison. Ich ojcowie pracowali przy budowie Kanału Sueskiego w Afryce i na święta zaprosili dzieci do siebie. Na skutek intrygi, dzieci zostały porwane przez Arabów:Chamisa i Gebhra. Od tego momentu rozpoczyna się ich wędrowka po piaskach pustyni i po puszczach Afryki. Kiedy dzieci zorientowały się, że zostały uprowadzone, Staś poprosił Nel, aby gubiła rękawiczki zostawiając tym samym ślady dla pogoni.Niestety, rękawiczki odnalazł podążający za karawaną wielbłądów Beduin-przyjaciel porywaczy. Jedyną pociechą dla dzieci był pies-Saba, który odnalazł je, idąc ich tropem. W drodze przez pustynię zaskoczyła ich burza piaskowa, na której czas ukryli się w jaskini. Staś jako starszy, czuł się odpowiedzialny z Nel, próbował przechwycić od porywaczy podarowany przez ojca sztucer. Niestety szczekanie nie w porę saby udaremniło jego zamiar.Szybko został zauważony przez czujnych Arabów i za karę miał być wychłostany, ale mała Nel i Saba zasłoniły go przed batem. Po wielu trudach dzieci wraz z porywaczami dotarły do Mahdiego-przywódcy Arabów podczas tzw. "świętej wojny.Ten jednak zdecydował o przewiezieniu ich do Smaina, który chciał je wymienić na swoje dzieci i żonę, które pozostawały u Anglików. Dalsza podróż była jeszcze bardziej uciążliwa niż poprzednia.Podczas wędrówki napadł na nich lew. Gebhr chciał rzucić mu na pożarcie Kalego-czarnego niewolnika, ale staś nie pozwolił mu na to, szybko pochwycił strzelbę i zabił lwa, a potem Gebhra, Chamisa i dwóch Beduinów. Staś i Nel rozkoszowali się wolnością, ale czekała ich jeszcze bardzo długa i niebezpieczna droga do domu. W czasie powrotnej wędrówki Nel zapadła na febrę. Jedynym skutecznym lekarstwem była chinina, której dzieci nie miały. Staś przypadkowo odnalazł w afrykańskim buszu geografa-Lindego, który oddał mu swój zapas lekarstw, dzięki którym Nel szybko wyzdrowiała. Staś podczas jednego z postojów uratował życie uwięzionemu w wąwozie słoniowi, uwalniając go z pułapki. Dzieci nazwały go Kingiem, zyskały w nim obrońcę i miłego towarzysza podróży.Nel lubiła się z nim bawić i na nim jeździć.W tej trudnej drodze pomagali dzieciom nowi, czarni przyjaciele, czyli Kali i Mea. Bohaterowie zmagali się z wieloma trudnościami i uczyli się je pokonywać. Staś polował i w ten sposób zdobywał dla wszystkich jedzenie.Podczas dalszej wędrówki zajechali do rodzinnej wioski Kalego. Wzięli udział w bitwie pomiędzy plemionami. Dzieci pomagały Kalemu w odzyskaniu władzy w wiosce i zdobywaniu względów Mei. Wędrójąc dalej, zmęczeni i skrajnie wyczerpani, natrafili na karawanę, która-jak się okazano - właśnie ich poczukiwała.Staś i Nel wreszcie odnaleźli swoich ojców i szczęśliwie powrócili do domu. Po powrocie do Port-Saidu pan Rawlison zabrał Nel do ojczystej Anglii i pozostał tam już na stałe. Staś ukończył szkołę w Egipcie i studia w Szwajcarii. Przez wszystkie lata młody Polak i Angielka utrzymywali kontakt listowy. Po dziesięciu latach Staś wraz z ojcem pojechali z wizytą do Anglii, aby spędzić wakacje z Rawlisonami.Mlodzi zakochali się w sobie i pobrali. Po śmierci pana Rawlisona wyruszyli w długą podróż śladem dawnych przygód afrykańskich. Odwiedzili tez w ZOO Kinga, który ich poznał i pewnie także się ucieszył ze spotkania. Po powrocie do Europy osiedlili się na stałe w Polsce wraz z panem Tarkowskim.
Staś był synem Władysława Tarkowskiego, chłopiec miał 14 lat. Był bardzo wysoki i silny. Ubierał się zgodnie z ówczesną modą europejską. Uczył się znakomicie, miał zdolność do uczenia się obcych języków, umiał swoją wiedze wykorzystywać w życiu codziennym nawet w sytuacjach dramatycznych. Chłopiec umiał pływać, jeździć konno, strzelać do ptactwa wodnego. Orientował się w geografii Afryki i w polityce.
Staś przed porwaniem był zarozumiały, lecz po porwaniu stał się bardziej opiekuńczy dla Nel i zaradny. Był rozsądniejszy i nie wywyższał się.
Bardzo mi się podoba ta postać literacka ponieważ powinno się brać z niej przykład. Chciałbym być w przyszłości taki mądry i zdolny jak Staś.
Jest wielu bohaterów literackich, którzy śmieszą, wzruszają, uczą. Na mnie duże wrażenie wywarł Staś Tarkowski, fikcyjny bohater powieści Henryka Sienkiewicza „W pustyni i w puszczy”.
To czternastoletni syn Władysława Tarkowskiego, polskiego inżyniera pracującego przy Kanale Sueskim. Matka - pochodzenia Francuska zmarła przy porodzie.
Chłopiec ten wyróżniał się wśród rówieśników wzrostem i tężyzną fizyczną. Należał do najlepszych pływaków w Port - Saidzie i tej umiejętności zawdzięczał wysportowane sylwetkę. Stes odznaczał się blond włosami i niebieskimi oczyma. Ubierał się zgodnie ówczesną europejską modą np. paradował w krótkich szortach i korkowym kapeluszu.
Staś uczył się w Port - Saidzie i uzyskiwał wysokie wyniki w nauce. Część z nich zawdzięczał wrodzonym zdolnościom, a część ciężkiej pracy. Miał nadzwyczajną zdolność do języków obcych, biegle władał angielskim, polskim, francuskim, a ponadto znał niektóre narzecza afrykańskiej ludności. Był chłopcem mądrym i niezwykle bystry. Doskonale orientował się w geografii Afryki, co pomogło mu wędrować przez pustynię i puszczę. O jego inteligencji, przemyślności świadczy nie tylko przeprowadzenie karawany przez „Czarny Ląd”, a również dobre radzenie sobie w trudnych, często ekstremalnych sytuacjach.
Staś był obdarzony wieloma zaletami. Na szczególną uwagę zasługuje jego niezwykła odwaga, którą wykazał się podczas spotkania z Mahdim. Zdumiewa mnie nadzwyczajna troskliwość i opiekuńczość chłopca wobec Nel. Mały Tarkowski dba o jej wygody, zdrowie, bezpieczeństwo . Potrafi odmawiać sobie pożywienia i wody na korzyść swojej przyjaciółki. Ludziom okazuje życzliwość bez względu na ko0lor skóry i pochodzenie. Szczególnym szacunkiem obdarzał swojego ojca, który jest dla niego autorytetem.
Stasia nie pozbawiono wad. Nel traktował z poczuciem wyższości, chełpił się swoją mądrością, wiedzą i wiekiem. Trudy podróży sprawiły, że zmienił się i stał się skromny.
Cechowało go pogodne usposobienie. W trudnych chwilach umiał zachować spokój. Niełatwo można było wytrącić go z równowagi.
Był bardzo dumny ze swego polskiego pochodzenia. Niejednokrotnie podkreślał, że jest Polakiem. Wzruszającym dowodem jego miłości do dalekiej ojczyzny było wyrycie na skale „Jeszcze Polska ...” To prawdziwy patriota.
Uważam, że niewiele jest takich ludzi, którzy mieliby tyle zalet co Staś. Ta postać na długo zostanie w mojej pamięci. Był szlachetnym, uczciwym człowiekiem, na którym każdy mógł polegać. Podoba mi się ten bohater.