Cwiczenia w pionizacji i nauce chodu

• chód człowieka jest czynnością bardzo złożoną i indywidualną dla każdego. Określa się prawidłowości w chodzie jednak są od nich pewne rozbieżności, które zalicza się jeszcze do prawidłowego. Chodu.

• Prawidłowy chód definiowany jesr jako seria cyklicznych, zmiennych ruchów kończyn i tułowia, powodujących przesunięcie się środka ciężkości do przodu.

Wg Wiktora Degi chód to naprzemienne gubienie i odzyskiwanie równowagi ciała w zmieniających się na przemian fazach podporu i wykroku.

Prawidłowy chód jest:

• dwunożny

• naprzemienny

• przedsiębieżny

• symetryczny

• izometryczny- jednakowa długość kroku lewą i prawą kd

• izotoniczny- identyczne zaangażowanie mm po obu stronach

• izochroniczny- jednakowy czas trwania kroku zarówno jedną jak i drugą kd

• harminijny

Cykl chodu:

• składa się z dwóch kroków jeden lewą drugi prawą kd

• każda z kd jest raz przenoszona (noga wykroczna) i raz na nej opiera się ciężar ciała (jest nogą podporowa)

Faza podporu- od zetknięcia pięty z podłożem do oderwania palucha od podłoża, posiada następujące składowe:

• kontakt pięt z podłożem,

• stopa płaska- cała powierzchnia stopy przylega do podłoża,

• pełne obciążenie- środek masy ciała nad środkiem geometrycznym powierzchni styku z podłożem

• propulsja (przetaczanie)rożnica czasu pomiędzy oderwaniem od podłoża pięty obciążonej kd i palców tej samej stopy

Faza przenoszenia- od oderwania od podłoża palucha do zetknięcia tej samej kd z podłożem, posiada składowe takie jak:

• przyspieszeniekd znajdująca się z tyłu tułowa przemieszcza się do przodu w płaszczyźnie strzałkowej

• przenoszenie właściwe- oś poprzeczna stawu skokowo- goleniowego znajduje się w płaszczyźnie czołowej głównej ciała. W tym momencie przez zgięcie w poszczególnych stawach, przenoszona kd jest najkrótsza.

• Hamowanie- zwolnienie tempa kroku (po wyprzedzeniu tułowia) ku przodowi, przygotowanie kd do przyjęcia masy ciała

Faza podwójnego podparcia- gdy kończyna zakroczna ma jeszcze kontakt z podłożem przez palucha i przodostopiea kończyna wykroczna JUŻ zetkneła się z podłożem poprzez pięte. Podczas biegu faza te nie występouje a jest zastapiona fazą lotu w której kd zakroczna jest już całkowicie oderwana od podłoża a kd wykroczna jeszcze nie zetknęła się z podłożem.

Fizjoteraputa aby przystępować do reedukacji chodu powinien znać dokładnie jego wyznaczniki/ determinanty/cechy/koordynatory

1. ruch miednicy w płaszczyźnie poziomej, pochylenie zarówno w przód jak i w tył wynosi 4 stopnie. Ruchy te wykonywane są w odcinku L i obu st. Biodrowych. W fazie obciążenia miednica przyjmuje takie obciążenie by stopa kończyny podporowej znajdowała się dokładnie w tym miejscu gdzie znajdowałby się rzut środka ciężkości.

2. ustawienie miednicy w obu stawach biodrowych w płaszczyźnie czołowej w momencie gdy jedna kd jest w fazie obciążenia właściwego a druga jest przenoszona. Miednica ustawia się wtedy lekko ukośnie opadając w stronę kończyny przenoszonej. Staw biodrowy kd porporowej- przywiedzenie- 5 stopni. St.biodrowy kd przenoszonej jest o taką samą wlk odwiedziony.

3. ustawienie miednicy o st. Biodrowych w płaszczyźnie poprzecznej w fazie podwójnego podparcia. Oba stawy biodrowe mają mozliwość wyjonania rychów rotacyjnych po 5 stopni dla obu skrętów w pozycji stojącej. Kd wykroczna- rot.zew, kd zakroczna rotacja wewnętrzna

4. określa wielkość kąta zgięcia stawu kolanowego kd podporowej w fazie pełnego obciążenia, powinien wynosić ok. 20 stopni.

5. dotyczy czynnościowego skrócenia kd w fazie przenoszenia. Odbywa się to poprzez zgięcie w stawach biodrowym, kolanowym, skokowo-goleniowym., największy jest w przegubie kolanowym <ok. 65 stopni>.

6. określa kątową wielkość zgięcia w st skokowo- goleniowym, wyprost- 15 stopni, zgięcie 20 stopni

7. określa prawidłowy stereotyp chodu w którym kroki obu kd są równe

8. czas obciążenia obu kd równy

9. prawidłowa koordynacja ruchów kg, kd i tułowia podczas chodu

Kinematyka chodu

Przed przystąpieniem do nauki chodu należy upewnić się, że możliwe jest przywrócenie zakresu ruchu w stawach zawartych w tabeli. Jeśli jest to niemozliwe należy uczyć chodu kompensacyjnego oczywiście indywidualnie biorąc pod uwagę schorzenie pacjenta.

KONEMATYKA tabela- ja myslę, że napisze na brystolu tak do pokazania

DyNAMIKA- no to trzeba podzielić ale nie pisze co to jest i w ogóle bo nie ma sensu;/

I Faza podporu

1. Kontakt pięty z podłożem.

1. staw skokowo- goleniowy

• wypadkowa sił zewnętrznych przed osią poprzeczną stawu wyprost stopy

• kd coraz bardziej dociążona, zwiększa się wielkość składowej sił zewnętrznych, ich wypadkowa przemieszczona zostaje w tył, moment sił działa w kierunku zgięcia

• przeciwstawienie: prostowniki stopy

1. staw kolanowy

• całkowicie wyprostowany

• zaraz ruch zgięcia,

• wypadkowa sił zewn™rznych z tyłu osi poprzecznej stawu zginanie

• przeciwdziała czworogłowy uda

1. staw biodrowy

• wypadkowa sił zewnętrznych działanie zginające

• przeciwdziała: mm grupy kulszowo- goleniowych, mm pośladkowy wielki

2. Stopa płaska

3. obciążenie właściwe

1. staw skokowo- goleniowy

• wypadkowa sił zewnętrznych 40 Nm wyprost stawu, przebega z przodu przed osią poprzeczną

• przed obciążeniem właściwym uaktywniają się mm tylnej grupy goleni, kontroluje szybkość obrotu podudzia

1. staw kolanowy

• podczas obciążenia właściwego staw ugięty do 15 stopni kierunek wyprostu

• wypadkowa sił zewnętrznych z tyłu za osią poprzeczną stawu i zginania go

• Ms zginającej 45 Nm

• Mm cZworogłowy uda rozpoczyna pracę koncentryczną

1. staw biodrowy

• wypadkowa sił zewnętrznych z tyłu osi poprzecznej stawu tendencja do prostowania

4. oderwanie pięy od podłoża

5. Oderwanie palucha od podłoża. Koniec przetaczania stopy:

1. staw skokowo- goleniowy:

• działanie prostujących sił zewnętrznych zmniejsza się

• maleje aktywność mm tylnej ściany goleni

1. staw kolanowy

• wypadkowa sił zewnętrznych przesówa się sprzed osi poprzecznej stawu do tyłu zginanie aż do fazy podwójnego podporu.

• Gdy obie kd na podłożu środek ciężkości masy ciała przesówa się do przodu zwiększa dociążenie kd wykrocznej zmniejsza wielkość momentu sił zewnętrznych zginających staw kolanowy

1. staw biodrowy

• przed oderwaniem palucha sły zewnętrzne działają prostująco na staw biodrowy.

• Moment siły 190 Nm

II. Faza przenoszenia

1. Przyspieszenie

2. Przenoszenie właściwe:

1. staw skokowo- goleniowy:

• izometryczne napięcie mięśni: prostownika długiego palców, prostownika długiego palucha, piszczelowego przedniego zabezpiecza pośrednie ustawienie stopy

• uzyskanie efektu skrócenia czynnościowego kończyn

1. staw kolanowy

• kąt ugięcia stawu 65 stopni,

• zespół mięśni kulszowo- goleniowych, konmtroluje szybkość ruchu goleni przesuwającej się do przodu w stosunku do uda

1. staw biodrowy

• zgięcia 25 stopni

• do rozpoczęcia fazy podporu

Podczas chodu wyróznia się mięśnie:

• stabilizujące

• przyspieszające

• hamujące

Praca mięśni w fazie wykroku

1. tułów- rotacja i unoszenie miednicy

2. biodrowo- udowe- zapoczątkowują fazę, hamuja wyrzut podudzia, stabuilizują staw kolanowy,

3. podudzia i stopy- unoszą st kolanowy ku górze

Praca mm w fazie podporu

1. biodrowo- udowe- kontrola rotacji i ciała i zgięcie w stawie kolanowym, stabilizacja tego stawu, hamują pochylenie miednicy ku przodowi, utrzymują j w równowadze

2. podudzia i stopy- kontrola ruchu stopy, stabilizacja w obu płaszczyznach

I teraz tak mysle w porównaniu z książką zaczynamy z naszej prezentacji od reedukacji chodu i jedziemy do końca oprócz wody. Muszą być sale bo sale są też w książce...znaczy nie pisze że to sala ale są opisane podłoża i takie pierdoły. I trzeba będzie porobić plakaty;/ niestety nie mam farby i nie da rady żebym to druknęła...zrobie plakat z kinematyki chodu na pewno i z tych sal obrazki porysuje. No i z kulami ok.?? Podziel to jakoś proszę. Tylko p równo mniej więcej:p i np. determinanty po poowie tą dynamiczną analize po połowie i w ogóle.

Reedukacja i pionizacja

Kule

Dobór kul:

• nie mogą być za krótkie aby nie powodować pochylenia ciała

• nie mogą być za wysokie ale nie powodować unoszenia barków

Kule łokciowe:

• uchwyt dłoni na poziomie krętarza większego

• obręcz dla przedramienia 5-8 cm poniżej wyrostka łokciowego

• osoba stojąca w niewielkim rozkroku

• kg zgięte w stawach łokciowych do ok. 20 stopni

Kule pachowe

• oznaczyc je można w 2 pozycjach leżącej lub stojącej z ramionami równolegle do tułowia

• długość kul pomiędzy punktem na wysokości fady pachowej a podłożem

• podczas chodu powinny opierać się o boczną stronę klatki piersiowej

Czynniki decydujące o dobraniu kroku

• stan ogólny pacjenta

• głowny cel zastosowania pomocy

• ekonomika chodu

• bliskość z wzorcem fizjologicznym chodu

Padanie wstawania

Sala do nauki chodu

---