Tezy Praskiego Koła
1929 rok - I Kongres Slawistów
próba adaptacji myśli F. de Saussure do literaturoznawstwa, tak by można dzięki nim badać literaturę
język to system funkcjonalny - posiada funkcję celowości - tak jak ludzkie działanie
nie ma języka w izolacji
nie można zrozumieć aktu językowego w oderwaniu od systemu w którym powstał
synchronia i diachronia - nie można oddzielić tych rodzajów badań, bo nawet w momencie synchronii ma miejsce jakiś proces diachronii (tego nie zauważył F. de. Saussure)
funkcje językowe
język wewnętrzny - język, którym się myśli
język zewnętrzny - ten, który służy do komunikacji
język intelektualny - przeznaczenie społeczne
język społeczny - ma wzbudzić pewne emocje
funkcja poetycka - język poetycki
funkcja społeczna - język praktyczny
język literacki: odgrywa osobną rolę, wyraża życie kultury i cywilizacji, musi żywo reagować na potrzeby
otwarty na nową leksykę, produktywny
sztywny w zakresie składni
język poetycki: (parole) indywidualny akt twórczy jest osadzony w tradycji, ale jednocześnie dąży do zerwania z nią
różne płaszczyzny języka poetyckiego są ze sobą powiązane
dzieło literackie jest strukturą funkcjonalną i różnych jego elementów nie można zrozumieć poza ich związkiem z całością
badanie należy wpisywać w kontekst
znak jest dominantą w systemie artystycznym
skierowanie intencji na znak jest wskaźnikiem organizującym sztuki, odróżniającym ją od innych struktur semiologicznych
dzieła nie należy badać w izolacji
należy badać język poetycki jako taki