POIZOMETRYCZNA RELAKSACJA MIĘŚNI
Poizometryczną relaksację mięśni stosujemy zawsze tam, gdzie zaobserwujemy ograniczenie ruchomości. Jej cel to:
-przywracanie normalnego zakresu ruchu we wszystkich stawach,
-przezwyciężenie przykurczów mięśniowych,
-zniesienie bólu,
po którego osiągnięciu zaprzestajemy ćwiczeń, by nie doprowadzić do nadruchomości.
Punkty maksymalnie bolesne reagują znacznym zmniejszeniem swej bolesności, jeżeli podrażnione włókna mięśniowe poddane zostały naprzemiennym skurczom i rozluźnieniom.
Poizometryczna relaksacja mięśni ma dwa cele:
-DORAŹNY: walka z bólem oraz innymi skutkami przeciążenia statycznego mięśni,
-DŁUGOFALOWY: przywracanie normalnej długości i elastyczności mięśniom przykurczonym, odzyskiwanie normalnego zakresu ruchu w stawach (zwalczanie przeciążenia stawów).
Wykonuje się ją cyklicznie, każdy cykl ma trzy fazy:
Faza I: rozciągamy mięśnie do uczucia lekkiego bólu lub do uczucia lekkiego rozciągnięcia mięśni. Gdy chory zgłasza lekki ból lub lekkie rozciągnięcie, ruch rozciągający zatrzymujemy.
Faza II: chory bardzo lekko napina mięsnie, usiłując wykonać ruch w kierunku przeciwnym. Napięcie to wykonuje przeciwko oporowi terapeuty. W ten sposób powstaje izometryczne napięcie rozciąganych mięśni chorego. Czas trwania: przynajmniej 10s.
Faza III: pacjent zaprzestaje naciskania przeciw oporowi terapeuty. Następuje rozluźnienie wszystkich mięśni. Położenie poszczególnych części ciała chorego nie ulega zmianie.
Podczas pierwszych zabiegów w stanach ostrego bólu, lub u osób starszych, cykl powtarza się dwa lub trzy razy, a później trzy do pięciu razy.
Po zakończeniu cykli wykonujemy jednorazowo napięcie antagonistów (pozycja chorego nie ulega zmianie). Czas trwania: ok. 10s. Dopiero teraz ćwiczenie możemy uznać za zakończone.
Uwagi:
-zarówno napinanie mięśni, jak i ich rozciąganie powinno przechodzić łagodnie
-opór stawiany przez terapeutę powinien być równy sile nacisku chorego
-siła naciskania przeciwko oporowi powinna być jak najmniejsza
-wykonuje się ją początkowo co drugi dzień (szczególnie u osób starszych o typie „sztywnym”)
-nie jest wskazana przy nadruchomości