Ukształtowanie powierzchni
Kraj nizinny, średnia wysokość 173 m (75,1% powierzchni do 200 m), najwyższy punkt - 2499 m (Rysy w Tatrach), najniżej położony - 1,8 m poniżej poziomu morza (depresja w delcie Wisły).
W północnej części Pojezierza Południowobałtyckie (m.in. Poludniowopomorskie, Chełmińsko - Dobrzyńskie, Wielkopolskie, Lubuskie) i Pojezierza Wschodniobałtyckie (Litewskie, Mazurskie)
z rzeźbą młodoglacjalną (zlodowacenie bałtyckie); wały moren czołowych, m.in. pojezierza: Drawskie, Kaszubskie (Wieżyca - wysokość 329 m), Wzgórza Szeskie (wysokość do 309 m), rozległe piaszczyste pola sandrowe z wydmami śródlądowymi (równiny: Augustowska, Mazurska, Bory Tucholskie), jeziora rynnowe (Jeziorak, Wigry., Ryńskie, Gopło), morenowe (Śniardwy, Mamry), wytopiskowe (Hańcza) oraz ozy i kemy. W środkowej części kraju Niziny Środkowopolskie (m.in. Południowowielkopolska, Śląska, Północno- i Środkowomazowiecka) przechodzące ku wschodowi w Nizinę Północnopodlaską oraz Polesie, a ku zachodowi - w Niziny Sasko - Łużyckie; rzeźba staroglacjalna (zlodowacenie środkowopolskie); charakterystyczne wysoczyzny morenowe (Wał Trzebnicki - wysokość do 284 m, Wysoczyzna Siedlecka, Kaliska, Rawska), równiny peryglacjałne (zerodowane moreny denne), m.in. Równina Wrocławska, Radomska, torfowe zagłębienia bezodpływowe (pozostałości jezior polodowcowych). Wysoczyzny pojezierne, równiny denudacyjne, wysoczyzny morenowe rozcięte są szerokimi pradolinami, którymi odpływały wody topniejącego lodowca w czasie zlodowacenia środkowopolskiego (Równina Szprotawska, pradołiny: Wrocławska, Wieprza) i bałtyckiego (Toruńsko - Eberswaldzka, Warszawsko - Berlińska); w pradolinach wydmy śródlądowe, np. Puszcza Kampinoska, miejscami bagna i torfowiska (Kotlina Biebrzańska). Wybrzeże Morza Bałtyckiego (pobrzeża: Szczecińskie, Koszalińskie, Gdańskie) wyrównane, z szerokimi plażami, wałami wydmowymi (Łeba), mierzejami (Helska) i jeziorami przybrzeżnymi (Jamno, Łebsko, Gardno), miejscami klifowe (Wybrzeże Trzebiatowskie, Pobrzeże Kaszubskie). W południowej części Polski strefa starych, zdyslokowanych w orogenezie alpejskiej gór i wyżyn: Sudety (Śnieżka, 1602 m). Wyżyna Śląsko-Krakowska (512 m w pobliżu Jerzmanowic), Wyżyna Małopolska z Górami Świętokrzyskimi (Łysica, 612 m), Wyżyna Lubelsko - Lwowska z Roztoczem (Wielki Dział, 390 m); rozwinięta rzeźba krasowa (zwłaszcza na Wyżynie Krakowsko - Częstochowskiej - 400 jaskiń) i lessowa (wyżyny: Sandomierska, Lubelska). Na południu, wzdłuż granicy ze Słowacją, młode góry fałdowe Karpaty z krystalicznym masywem wewnętrznym Tatr, oddzielone od wyżyn zapadliskiem tektonicznym z kotlinami: Sandomierską i Oświęcimską.