12 On żyje CZĘŚĆ CZWARTA ZMARTWYCHWSTANIE, Fundamenty wiary Josh McDowell

- Dzięki, że przyszedłeś, Alan - powiedziała Liza, ruchem ręki zapraszając go, aby usiadł.
- Ostatnie wydarzenia muszą być dla ciebie bardzo trudne - włączył się Dawid, siadając na kanapie obok chłopca - I nie do końca wiem, co powiedzieć.
- Nie musicie nic mówić - stwierdził Alan. - Jesteście najlepszymi przyjaciółmi, jakich mam, zresztą nie ma tu o czym dyskutować. Lekarze powiedzieli, że to nieuleczalne i koniec.
- Ale chyba właśnie o to mi chodzi - odpowiedział Dawid. - Niewiele możemy zrobić… tylko modlić się.
- Nie chcę być nie w porządku wobec Boga, ale… - Alan z wahaniem wzruszył ramionami - „Ale to nie pomogło z Angie. Z jakiegoś powodu nie chciał zachować jej przy życiu, więc nie spodziewam się, żeby chciał zachować moje. Chłopak spuścił głowę zamyślony.
Zapadła pełna napięcia cisza, którą w końcu odważyła się przerwać Liza:
- Może nie znamy się na tym, ale przecież nie można tracić nadziei.
Alan podniósł głowę i spojrzał przez okno, aby ukryć napływające mu do oczu łzy.
- To dręczy moich rodziców - powiedział. - Mama nie może przestać płakać. Jeszcze kilka dni temu powiedziała mi, że zabrano jej małą córeczkę i że tylko ja jej zostałem. A teraz te wyniki… Nie boję się śmierci. Wiem, że spotkam się z Angie - przerwał i niecierpliwym ruchem wytarł łzę, która spłynęła mu po policzku. - Ale miałem tyle planów, rozumiecie? Tata i ja zamierzaliśmy w te wakacje pojechać w góry; a teraz on nie sądzi, żeby to był dobry pomysł, że niby muszę oszczędzać siły... Myślałem o pójściu na studia. A Carrie i ja naprawdę się zaprzyjaźniliśmy. To znaczy, no, myślę, że ją kocham. Sądziłem, że naprawdę mam przyszłość, a… - przełknął ślinę, z jego oczu znów popłynęło kilka łez - …a najprawdopodobniej w przyszłym roku o tej porze będę tylko wspomnieniem. - Jego głos był ledwie słyszalny. - To po prostu nie ma sensu - zakończył.