7351


Czym jest komunikacja?

Pojęcie „komunikowanie” pochodzi od łacińskich czasowników „communico”, „communicare” (uczynić wspólnym, połączyć, udzielić komuś wiadomości, naradzać się) oraz rzeczownika „communio” (wspólność, poczucie łączności).

Słowo „communication”, które początkowo oznaczało wejście we wspólnotę, utrzymywanie z kimś stosunków, w XVI wieku otrzymało znaczenie transmisji, przekazu. Drugie znaczenie pojawiło się wraz z rozwojem poczty i dróg. Podwójny sens słowa zachował się do dziś.

Komunikowanie w szerokim rozumieniu odnosi się do całej przyrody ożywionej - świata roślin, zwierząt i ludzi. Oznacza proces transmisji wszelkich informacji biologicznych.

W wąskim znaczeniu komunikowanie ogranicza się do zjawisk porozumiewania się ludzi.

Akty komunikowania mają charakter społeczny - zachodzą zawsze w społeczeństwie, w różnych jego strukturach i na różnych poziomach.


KOMUNIKOWANIE SPOŁECZNE
najogólniej: interakcja społeczna, w której dokonuje się wymiana wiadomości, innymi słowy to: przekazywanie treści psychicznej (tzn. tego, co się myśli lub czuje) przez osobę A osobie B. Dochodzi do skutku przede wszystkim dzięki językom naturalnym, ale także dzięki mimice, gestom, dotykowi, ruchom ciała.

Przekazywanie treści psychicznych odbywa się z reguły za pośrednictwem znaków, których najdoskonalszymi zbiorami są języki naturalne.

Znaki są rzeczywistością materialną (np. uśmiech, czerwone światło na skrzyżowaniu, plakaty, gazety).

Komunikacja wymaga także kodów, które określają wzajemne relacje znaków wchodzących w ich skład.

Przekazywanie bądź odbieranie znaków i kodów jest jedną z form aktywności związków społecznych.

Komunikacja jest centralną działalnością naszej kultury. W nauce o komunikowaniu (komunikacji) istnieją dwie główne szkoły.

Pierwsza widzi komunikowanie jako przekaz wiadomości, zajmuje się sposobem, w jaki nadawca koduje i dekoduje wiadomości, bada rodzaj środka przekazu, z jakiego skorzystał nadawca, także wydajność i dokładność przekazywania wiadomości.

Szkoła ta widzi komunikację jako proces, dzięki któremu jedna osoba wpływa na zachowanie i stan umysłu drugiej.

Druga ze szkół uważa komunikację za produkcję i wymianę znaczeń. Zajmuje się tym, w jaki sposób informacje i teksty wchodzą w interakcje z ludźmi, w wyniku czego powstają znaczenia. Szkoła ta zajmuje się rolą tekstu w naszej kulturze.

Badania nad komunikacją to badania tekstu i kultury.

Główną metodą badań jest tu semiotyka (nauka o znakach i znaczeniach).

Szkoła pierwsza związana jest z naukami społecznymi, szkoła druga (semiotyczna) związana jest natomiast z lingwistyką.

Komunikowanie jest procesem porozumiewania się jednostek, grup lub instytucji. Jego celem jest wymiana myśli, dzielenie się wiedzą, informacjami i ideami. Proces ten odbywa się na różnych poziomach przy użyciu zróżnicowanych środków i wywołuje określone skutki.

Komunikowanie jest jednym z najstarszych procesów społecznych. Towarzyszy ono człowiekowi od momentu, kiedy istoty ludzkie zaczęły żyć w grupach i organizować pierwsze struktury. Dziś nie można wyobrazić sobie nowoczesnych społeczeństw, których członkowie nie porozumiewają się ze sobą.

W praktyce rozróżniamy 4 systemy komunikowania:

Elementy procesu komunikowania :

Klasyczne sposoby porozumiewania się:

Główne przyczyny zaburzeń w komunikowaniu:

Efektywność procesów komunikowania, niezależnie od poziomów, na których zachodzą, oraz sposobu porozumiewania, zależy od dwóch podstawowych form:

● komunikowania werbalnego,

● komunikowania niewerbalnego.

Zazwyczaj obie te formy występują jednocześnie, uzupełniając się, aleistnieją wyjątki od tej reguły (np. czytelnicy prasy, słuchacze radia).

Komunikacja werbalna to komunikacja z użyciem języka, dzięki któremu wyrażane są uczucia i idee. Może być ona realizowana w formie pisemnej bądź ustnej:

  1. Forma ustna: daje komunikującym się znacznie większe możliwości ekspresji uczuć i myśli, ponieważ jest wzmocniona o komunikowanie niewerbalne, stwarza dogodniejsze warunki do nawiązania kontaktów komunikacyjnych na poziomie fatycznym, jest także bardziej skuteczna na poziomie instrumentalnym i afektywnym pozwala również na sugerowanie, a także na natychmiastową reakcję uczestników, prowadząc do sprzężenia zwrotnego,

trudności - problemy związane z dekodowaniem przekazu na poziomie semantycznym oraz inne bariery, które są spowodowane działaniami komunikacyjnymi, stosowanymi przez uczestników procesu komunikacji.

b) Forma pisemna: ma zwykle charakter formalny

zaleta - trwałość i możliwość starannego przygotowania,

Wada - formalny i zamknięty charakter oraz brak możliwości bezpośredniego sprzężenia zwrotnego.

Komunikacja niewerbalna to zespół niewerbalnych komunikatów nadawanych i odbieranych przez ludzi na wszystkich niewerbalnych kanałach jednocześnie. Informują one o podstawowych stanach emocjonalnych, intencjach, oczekiwaniach wobec rozmówcy, pozycji społecznej, pochodzeniu, wykształceniu, samoocenie, cechach temperamentu itd.

Komunikaty te nadawane są i odbierane najczęściej na poziomie nieświadomym, jednak mogą być również nadawane czy odbierane świadomie (tak jak większość gestów - emblematów czy wiele wyrazów mimicznych).

Grupy sygnałów niewerbalnych:

a) emblematy - zastępują słowa i zdania (np. pokazanie środkowego palca),

b) regulatory - kontrolują i regulują płynność konwersacji lub transakcyjnego komunikowania (np. podanie ręki),

c) ilustratory - uzupełniają komunikat werbalny, precyzują go ('Taaaka duża ryba'),

d) adaptery - pomagają dostosować się do sytuacji, redukują stres wywołany rozmową (np. drapanie się po głowie, obgryzanie paznokci),

e) pozy - ukazują wyolbrzymione uczucia i akcentują je lub przeciwnie - ukrywają je (np. ukazywanie bólu),

Grupy sygnałów niewerbalnych:

a) cechy wokalne głosu: ton, barwa, wysokość, natężenie, głośność, modulacja oraz tempo mówienia,

b) interferencje wokalne - wzajemne oddziaływanie na siebie dwu lub większej ilości cech głosu oraz wszelkich dźwięków parajęzykowych,

samoprezentacja:

a) powierzchowność - ubranie, fryzura, makijaż, biżuteria i inne dodatki,

b) wygląd fizyczny i budowa ciała,

chronemika - wykorzystanie czasu jako sygnału komunikacyjnego (np. punktualność, czas trwania jakiegoś zdarzenia),

elementy otoczenia - np. temperatura, oświetlenie czy kolor - mogą wpływać na zachowania ludzi

Komunikacja werbalna i niewerbalna - porównanie:

Mowa ciała

Albert Mehrebian Zasada 3V (Verbal, Vocal, Visual): Mówi o tym, jak człowiek jest postrzegany przez drugą osobę: w 7% decydują same słowa, w 38% - głos, a aż 55% - mowa ciała

Ray Birdwhistell przeciętna osoba mówi dziennie przez ok. 11 minut, a przeciętne zdanie trwa ok. 2,5 sekundy,komunikacja w 35% składa się z komunikacji werbalnej, a w 65% - z komunikacji niewerbalnej.

Mity na temat mowy ciała

MIT 1: Mowa ciała to język

Mowa ciała nie jest językiem. Wykształciła się znacznie wcześniej i posiada większą moc niż sam język, wykraczając poza słowa i symbole,

Języki są systemami arbitralnych symboli określających przedmioty, zdarzenia, procesy i związki.

Przykładami języków są: języki naturalne (np. polski, angielski, hiszpański), języki migowe, języki komputerowe (np. Pascal, C++), matematyka (liczby są uniwersalnym językiem), flagi (np. wykorzystywane przez marynarkę wojenną), alfabet Morse'a, nuty.

MIT 1: Mowa ciała to język

Aby zrozumieć którykolwiek z powyższych języków, należy znać odpowiedni kod. Ważny jest arbitralny związek pomiędzy słowem a jego znaczeniem.

W wypadku mowy ciała nie można dokładnie sprecyzować i zdefiniować znaczenia konkretnych ruchów.


MIT 2: Można bez problemu rozszyfrować człowieka po mowie ciała

``Język” ciała nie ma jasno sprecyzowanych definicji słownikowych.

Jest w przeważającym stopniu analogowy- oparty na obrazach. Oznacza to, że przesyła informacje bezpośrednio, naturalnie i w sposób ciągły.

Jest bardzo niejednoznaczny i nieprecyzyjny.

Aby zrozumieć mowę ciała, należy szukać wzorców, a nie dokładnych odpowiedników.

MIT 3: Można się nie komunikować

Nie można się nie komunikować.

Przekazywanie komunikatów może następować zamierzenie lub niezamierzenie.

Mimika, gestykulacja, sposób chodzenia, wzrost, kondycja, styl ubierania to tylko niektóre ze sposobów komunikacji.

MIT 4: Przekazy zawsze oznaczają coś konkretnego

To ludzie, a nie przekazy mają znaczenie. Komunikat wysłany nie zawsze równa się komunikatowi odebranemu.

Przekazy są tylko nośnikami znaczenia, a same znaczenia znajdują się w głowach ludzi.

Mowa ciała pełni wyłącznie funkcję reprezentatywną i symboliczną.

Aby odpowiednio ją zrozumieć, niezbędna jest obecność kontekstu, który mówi nam, w jaki sposób odebrać przekaz.

Mowa ciała jest też kontekstem dla innych przekazów (np. komunikacji werbalnej).

Potakiwanie i przeczenie

Większość podstawowych gestów jest taka sama na całym świecie.

Ludzie uśmiechają się, gdy są szczęśliwi i marszczą brwi lub rzucają groźne spojrzenia, gdy są smutni albo źli.

Skinięcie głową jest prawie wszędzie używane jako potwierdzenie lub zgoda.

Podobnie uniwersalne jest potrząśnięcie głową na znak niezgody, które jest prawdopodobnie gestem wykształconym już w wieku niemowlęcym.

Kiedy niemowlę nie chce więcej mleka, odwraca głowę od piersi matki. Kiedy nieco starsze dziecko nie chce już więcej jeść, potrząsa głową na boki, by utrudnić rodzicom dalsze próby karmienia. Jednocześnie szybko uczy się, że gest ten oznacza niezgodę lub negatywne nastawienie.

Uśmiech

Ewolucyjne pochodzenie uśmiechu może zostać odnalezione w naszej prymitywnej, zwierzęcej przeszłości.

Obnażanie zębów było stosowane w czasie ataku i nadal jest używane jako forma szyderczego uśmiechu lub równie wrogich gestów.

Uśmiech był początkowo gestem służącym do zastraszania, lecz w dzisiejszych czasach, w połączeniu z innymi `niegrożącymi' gestami, jest używany do ukazywania zadowolenia.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
08 02bid 7351 Nieznany (2)
7351
7351
7351
7351
7351
praca magisterska 7351
08 02bid 7351 Nieznany (2)

więcej podobnych podstron