Uszkodzenie Splotu Barkowego

Uszkodzenie górnej części splotu C5 - C6 (Erba-Duchenne'a) powoduje porażenie i zanik mięśni obręczy barkowej z upośledzeniem przywodzenia łopatki do kręgosłupa, odwodzenia i rotacji zewnętrznej, zgięcia łokcia i supinacji przedramienia. Kończyna zwykle zwisa bezwładnie wzdłuż tułowia.

Uszkodzenie dolnej części splotu barkowego C8 - Th1 (Dejerine-Klumpke) powoduje porażenie i zanik wszystkich krótkich mięśni dłoni, zginaczy nadgarstka z upośledzeniem przywodzenia, odwodzenia i zginania palców, zaburzenie czucia na powierzchni łokciowej. Niekiedy może wystąpić obrzęk skóry i sinica oraz zespół Hornera, niepocenie się i wzrost temperatury na twarzy i szyi, jako wyraz uszkodzenia nerwów współczulnych.

Uszkodzenie środkowej części splotu barkowego C7 występuje sporadycznie towarzysząc uszkodzeniu górnej lub dolnej części, powoduje porażenie mięśnia trójgłowego ramienia oraz niedowład prostowników nadgarstka i palców.

Rehabilitacja

W rehabilitacji została wykorzystana metoda PNF.

Metoda PNF wykorzystuje torowanie układu nerwowego i mięśniowego poprzez pobudzanie proprioceptorów, czyli przez stymulowanie wszystkich receptorów naszego ciała.

Posiada własną filozofię pracy z pacjentem, wiele zasad, których wykorzystanie daje możliwość bardzo szczególnego oddziaływania na tkanki uszkodzonego obszaru ciała, w pośredni (działając przez zdrowe, lepsze obszary ciała) sposób i bezpośredni.

PNF w swoich narzędziach posiada również techniki umożliwiające doskonały dobór aktywności nerwowo-mięśniowej odpowiadającej aktualnemu problemowi funkcjonalnemu, ruchowemu pacjenta (techniki pobudzające aktywność mięśniową, zwiększające zakres ruchu w uszkodzonym stawie, rozluźniające zbyt napięte mięśnie).

Dzięki takiej strukturze metody pacjent staje się partnerem w procesie rehabilitacji.

To On określa swój problem, który ogranicza jego funkcjonowanie w życiu codziennym (problem funkcjonalny); „nie potrafię się podpisać”, „nie potrafię włożyć koszuli do spodni”. Problem pacjenta zostaje przeanalizowany wspólnie z terapeutą. Analiza oparta jest o biomechanikę układu ruchowego (przebieg, funkcja mięśni, możliwości ułatwienia ruchu przez współpracę innych odcinków ciała).

Ćwiczenia w “łańcuchach zamkniętych” pozwalały na aktywne wykonywanie ruchów wcześniej niemożliwych do wykonania. Taka aktywność daje szansę na przywrócenie unerwienia uszkodzonego obszaru i w końcu powrotu utraconego przewodzenia.

---