Ból pooperacyjny w polskich szpitalach - dlaczego pacjenci ciągle cierpią z powodu bólu?       Przyczyny organizacyjne

	Brak ustalonej odpowiedzialności za opiekę nad pacjentem w okresie pooperacyjnym. Nie wiadomo, kto właściwie ma się zajmować zwalczeniem bólu? Czy ma to być anestezjolog, który znieczulał danego pacjenta, czy też lekarz z macierzystego oddziału? Ból pooperacyjny to problem nie tylko 24 najbliższych godzin po zabiegu operacyjnym...
	Nie ustalanie indywidualnego dawkowania leków w stosunku do każdego z pacjentów - zlecenia przybierają najczęściej formę - "leki przeciwbólowe w razie potrzeby". Nie wiadomo jakie leki, w jakiej dawce, kiedy i jak często oraz w jakiej formie.
	Brak ustalonych schematów leczenia bólu w stosunku do najczęściej przeprowadzanych zabiegów operacyjnych. Najczęściej wygląda to w ten sposób , ze zarówno w przypadku resekcji żołądka jak i operacji np. stenozy kanału nadgarstka terapii polega na podawaniu pyralginu im. O ile pacjentowi po plastyce kanału nadgarstka często ta forma terapii pomoże, to z cala pewność a nie będzie wystarczająca w odniesieniu do pacjenta po dużym zbiegu brzusznym.
	Brak zespołów zwalczania bólu ostrego (APS) w polskich szpitalach .
	Brak w szpitalach wykwalifikowengo personelu średniego, który byłby przekonany o konieczności zwalczania bólu pooperacyjnego. Większości pielęgniarek z oddziałów zabiegowych nie zależy na tym, aby pacjenta po operacji nie bolało. To mój indywidualny pogląd.
	Domięśniowe, a nie dożylne podawanie leków p.bólowych.
	Powszechny brak oceny bólu w aspekcie ilościowym - skale oceny bólu nie są stosowane.
	Brak ustalonych schematów postępowania, gdy ból się nasila lub w odniesieniu do sytuacji, gdy występują działania uboczne związane z leczeniem p. bólowym.
	Brak powszechnej identyfikacji pacjentów, u których można spodziewać się znacznego natężenia bólu pooperacyjnego.
	Nie mierzenie po leczeniu p. bólowym poziomu satysfakcji pacjenta.
	Brak profilaktyki p. wymiotnej - Powikłania leczenia p. bólowego są zwalczane ale  im się nie zapobiega.
	Nie stosowanie na szeroką skale LZM.
	Stosowanie monoanalgezji.
	Prowadzenie leczenia p.bólowego bez środków wspomagających.
	Brak wykorzystania wszystkich dostępnych dróg podawania środków p. bólowych.

 

Przyczyny edukacyjne

	Powszechne przekonanie, że po zabiegu operacyjnym ból jest zupełnie normalnym i naturalnym zjawiskiem.
	Niewiedza lekarzy i pielęgniarek oddziałów zabiegowych dot. farmakologii leków p.bólowych: wskazań, dawkowania, czasu działania, działań ubocznych.
	Strach przed dawkowaniem opioidów.
	Mity o opioidach panujące zarówno wśród personelu średniego, jak i wśród lekarzy ("pacjent przestanie oddychać", "pacjent stanie się narkomanem")
	Brak szkoleń dotyczących farmakologii stosowanych środków i technik zwalczania bólu.
	Brak szkoleń dot. nowoczesnych (?) metod zwalczania bólu.
	Brak systematycznych szkoleń i nieznajomość schematów postępowania reanimacyjnego.
	Brak systematycznych szkoleń i odświeżania wiedzy dotyczącej postępowania p.bólowego.
	Brak szkoleń dotyczących PCA.
	Powszechne funkcjonowanie schematu podawania leku na żądanie, a nie wg. zegara.
	Brak wiedzy, jakie powikłania niesie ze sobą ból.
	Powszechny mit wśród personelu szpitali, że po zabiegu operacyjnym powinno boleć. Dotyczy to również lekarzy!
	Brak wyedukowania społeczeństwa odnośnie bólu pooperacyjnego. Lepiej jest już z bólem przewlekłym.

 

Przyczyny finansowo-sprzętowe

	Nikt nie liczy kosztów, jakie niesie ze sobą nieodpowiednie postępowanie p.bólowe.
	Powszechny brak sal wybudzeniowych i pooperacyjnych.
	Brak pomp do PCA.
	Brak pomp strzykawkowych.
	Brak aparatury monitorującej (Pulsoksymetry, kapnografy, kardiomonitory) umożliwiających bezpieczna terapię w okresie pooperacyjnym.
	Nie są liczone koszty w odniesieniu do poszczególnych procedur leczenia bólu pooperacyjnego. Nikt nie wie, czy i o ile całkowity koszt terapii zo przez trzy dni jest droższy czy tańszy od całkowitego kosztu terapii polegającej na wlewie iv opioidów przez np. 6 dni?
	Nikt nie liczy w sposób systematyczny kosztów związanych z przedłużonym pobytem pacjenta w szpitalu. Nie są liczone korzyści wynikające z szybszego uruchomienia pacjenta po zabiegu operacyjnym.

---