Zgodnie z treścią art. 190 ust. 1 Konstytucji orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne. Wraz z deklaracją ostateczności orzeczeń Konstytucja w art. 190 ust. 2 zobowiązuje do niezwłocznego ogłoszenia takiego ostatecznego orzeczenia w organie urzędowym, w którym niezgodny z Konstytucją akt był ogłoszony, lub w "Monitorze Polskim". Ustawa Zasadnicza określa pewne wyjątki od tej generalnej reguły. Po pierwsze, Trybunał Konstytucyjny może określić inny termin wejścia w życie utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego niż termin ogłoszenia. Konstytucja ustala, że termin ten nie może być dłuższy niż 18 miesięcy w stosunku do ustaw oraz 12 miesięcy w stosunku do pozostałych aktów normatywnych. W przypadku stwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny niekonstytucyjności aktu prawnego, którego utrata mocy obowiązującej wiąże się z nakładami finansowymi nie przewidzianymi w ustawie budżetowej, Trybunał zobowiązany jest zasięgnąć opinii Rady Ministrów przed określeniem terminu utraty mocy obowiązującej (art. 190 ust. 2). Konstytucja ustanowiła, że w okresie 2 lat od dnia wejścia jej w życie orzeczenia Trybunału o niezgodności z Konstytucją ustaw uchwalonych przed dniem jej wejścia w życie nie są ostateczne i podlegają rozpatrzeniu przez Sejm, który może odrzucić orzeczenie większością 2/3 głosów w obecności co najmniej połowy ustawowej liczby posłów, przy czym nie dotyczy to orzeczeń wydanych w następstwie procedury pytań prawnych.