Delegacje do organów i na konferencje organizacji międzynarodowych.
E: Zgodnie z artykułem 1 Konwencji Wiedeńskiej dot. reprezentacji państw w ich stosunkach z organizacjami międzynarodowymi o charakterze powszechnym z 14 marca 1975 r. termin „delegacja do organów lub na konferencje” oznacza delegacje wysyłaną przez państwo do brania udziału w jego imieniu w pracach organu lub konferencji.
Artykuł 1 definiuje ponadto podstawowe pojęcia używane w treści konwencji. Trzy najważniejsze definicje dotyczą pojęć: organ, konferencja oraz organizacja międzynarodowa.
Organ określany jest jako:
każdy główny lub pomocniczy organ organizacji międzynarodowej lub
każdej komisji, komitetu lub podgrupy takiego organu, którego członkami są państwa.
U: Konferencja określona jest dosłownie jako konferencja państw zorganizowana pod auspicjami organizacji międzynarodowej.
Org. mnd. określana jest jako międzyrządowa organizacja o uniwersalnym charakterze czyli chodzi o ONZ, agencje wyspecjalizowane, Międzynarodowa Agencję Atomową oraz inne tego typu organizacje, których kompetencje mają zasięg międzynarodowy.
Istotnym jest, że przepisy konwencji mają zastosowanie również do delegacji obserwatorów.
Status delegacji określają akty założycielskie organizacji międzynarodowych lub inne umowy np. umowy o przywilejach i immunitetach organizacji międzynarodowych. Jednakże podstawowym dokumentem prawa międzynarodowego jest wspomniana konwencja wiedeńska z 1975 r.
E: Status organizacji określa dokładne warunki przyjęcia delegacji państw. Przepisy te zezwalają lub też nie na przyjęcie wspólnej delegacji 2 lub więcej państw. Ponadto konwencja przewiduje możliwość wysłania delegacji przez państwa nie będące członkami organizacji o ile zainteresowana organizacja wyrazi na to zgodę.
Jeżeli chodzi o liczebność delegacji - konwencja mówi, że „nie powinna ona przekraczać rozsądnych i normalnych granic”. Przy określaniu składu delegacji należy brać pod uwagę różne inne czynniki, jak na przykład okoliczności i warunki państwa pobytu. W skład delegacji wchodzi:
- szef
- inni delegaci
- personel dyplomatyczny, administracyjny, techniczny oraz służba
Widzimy więc podobieństwo np. do typowego składu misji specjalnych.
U: Dalej w konwencji określone zostały również takie kwestie jak:
pełnomocnictwa
obowiązek powiadamiania o składzie delegacji
powiadamianie o przybyciu i wyjeździe członków delegacji
oraz o tytułach i porządku pierwszeństwa członków delegacji
Artykuł 50 określa status głowy państwa i innych osób wysokiej rangi, które uczestniczą w pracach organu organizacji międzynarodowej. Osobistościom tej kategorii przyznawane są prerogatywy na podstawie prawa międzynarodowego, głównie zwyczajowego. Przysługują im liczne ułatwienia, immunitety i przywileje. Są one sprecyzowane w dalszych artykułach. Mowa w nich np. o obowiązku zapewnienia zakwaterowania członkom delegacji, zwolnieniu z opłat i podatków (poza opłatami za konkretne usługi), nienaruszalność archiwów i dokumentów, wolność komunikacji, immunitet jurysdykcyjny i inne.
E: Jako ciekawostkę warto przedstawić przebieg prac nad skodyfikowaniem zasad prawa międzynarodowego odnoszącego się do przedstawicielstw państw w stosunkach z org.mnd.
Prace nad konwencją z 1975 rozpoczęły się w 1958 r. na XIII sesji Komisji Prawa Międzynarodowego ONZ. W 1971 roku Zgromadzenie Ogólne ONZ przyjmując wstępny szkic dokumentu, zobowiązało państwa członkowskie, Szwajcarię, Agencję Energii Atomowej oraz organizacje wyspecjalizowane do zaopiniowania tego szkicu.
U: Dalsze prace doprowadziły do przyjęcia omawianej konwencji 14 marca 1975, podczas trwania Konferencji Narodów Zjednoczonych dot. Reprezentacji Państw w ich relacjach z org. mnd. Wzięło w niej udział 81 państw, 2 misje obserwatorów, przedstawiciele 7 organizacji wyspecjalizowanych oraz 3 innych organizacji międzyrządowych, a także przedstawiciele Organizacji Jedności Afryki oraz Ligi Państw Arabskich. Konwencja pozostaje otwarta dla innych państw. Dodatkowo na konferencji zostały przyjęte 2 rezolucje. Jedna dotycząca statusu obserwatora ruchów narodowowyzwoleńczych wpisujących się w ramy działalności OJA oraz Ligi Państw Arabskich. Druga rezolucja mówiła o tym, że przyjęta konwencja będzie miała zastosowanie do przyszłych organizacji międzynarodowych.