Zespoły bólowe w przebiegu choroby zwyrodnieniowej stawów kręgosłupa.
W zależności od umiejscowienia zespołu bólowego dobiera się odpowiednie
elektrody.
Szczególnie korzystne wyniki uzyskuje się w leczeniu zespołów bólowych
w przebiegu choroby zwyrodnieniowej szyjnego i lędźwiowego odcinka
kręgosłupa. Elektrody na uchwycie cyrklowym umieszcza się zwykle
przykręgosłupowo. W przypadku użycia elektrod płaskich biegun ujemny
łączy się z elektrodą ułożoną w okolicy danego odcinka kręgosłupa,
a elektrodę połączoną z biegunem dodatnim umocowuje się obwodowo na
przebiegu promieniowania bólu. Stosuje się prąd CP o wartości natężenia
nieco poniżej progu odczuwania bólu na podstawie prądu stałego o natężeniu
2-3 mA. Przed prądem CP można zastosować najpierw prąd DF (ok.
1 -2 min), a następnie MF (ok. 30 s).
Nerwobóle. Stosuje się odpowiednich wymiarów elektrody na uchwycie
cyrklowym lub elektrody płaskie. Elektrody na uchwycie cyrklowym
umieszcza się w miejscach bolesnych, a elektrody płaskie na przebiegu
promieniowania bólu, z tym że elektrodę połączoną z biegunem ujemnym
umieszcza się w miejscu najbardziej bolesnym.
Na szczególne podkreślenie zasługują wyniki uzyskiwane w leczeniu
nerwobólu nerwu trójdzielnego. Zabieg można wykonać przy użyciu małych
elektrod na uchwycie cyrklowym lub pojedynczym, zachowując odstęp
między elektrodami ok. 2 cm. Elektrodę połączoną z biegunem ujemnym
umieszcza się w miejscu ujścia poszczególnych gałęzi nerwu. Można
również użyć do tego celu elektrodę — półmaskę, pokrywającą swą
powierzchnią całą połowę twarzy. Stosuje się prąd CP na podstawie prądu
galwanicznego.
Bardzo dobre wyniki uzyskuje się również w leczeniu nerwobólu nerwu
kulszowego w przebiegu choroby dyskowej. Metodyka zabiegu nie odbiega
w zasadzie od stosowanej w nerwobólach. W przypadku użycia elektrod na
uchwycie cyrklowym umieszcza się je przykręgosłupowo w okolicy lędź-wiowo-krzyżowej, a następnie w miejscach przedstawionych na ryc. 88.
Stosuje się prądy CP i LP na podstawie prądu stałego.
Zapalenie okołostawowe. Zachęcające wyniki lecznicze uzyskuje się
w zapaleniu okołostawowym stawu ramiennego. Zabieg rozpoczyna się od
stosowania prądu CP przy użyciu dużych płaskich elektrod, umieszczonych
nad stawem ramiennym i na ramieniu (ryc. 89), w czasie 4-5
minut, a następnie ten sam prąd stosuje się w punktach bolesnych,
przedstawionych na ryc. 90, przy użyciu małych elektrod na uchwycie
pojedynczym, przez ok. 1 min w każdym ustawieniu.
W przypadku współistnienia zmian zwyrodnieniowych w szyjnym odcinku
kręgosłupa można stosować dodatkowo prąd CP lub LP w czasie 3 min,
przy użyciu elektrod na uchwycie cyrklowym, z których jedną układa się
w okolicy kręgosłupa po stronie bolesnej, drugą zaś nad mięśniemnaramiennym. Zabiegi można wykonywać również przy użyciu płaskich
elektrod, które umieszcza się bezpośrednio nad stawem ramiennym,
stosując prąd CP w czasie 6-8 min.
Dobre wyniki uzyskuje się również w leczeniu zapalenia okołostawowego
stawu łokciowego, stosując prąd LP w czasie 2-3-4 min, przy użyciu
elektrod na uchwycie cyrklowym. Elektrodę połączoną z biegunem
ujemnym umieszcza się w miejscu bolesnym, nad nadkłykciem kości
ramiennej.
Choroba zwyrodnieniowa stawów. Przeciwbólowe i przekrwienne działanie
prądów diadynamicznych wykorzystuje się w leczeniu choroby zwyrodnieniowej
stawów. Stosuje się prąd DF i CP lub LP.
Używa się elektrod płaskich lub na uchwycie cyrklowym.
Stany po urazach narządu ruchu. Dobre i pewne wyniki leczenia uzyskuje
się w stanach po rozciągnięciu lub naderwaniu więzadeł stawów. W zależności
od rodzaju stawu dobiera się odpowiednie elektrody. Stosuje się
zwykle prąd CP o natężeniu poniżej progu odczuwania bólu na podstawie
prądu stałego. Niekiedy stosuje się dodatkowo prąd CP w miejscach
bolesnych, używając do tego celu elektrody małej na pojedynczym
uchwycie.
Podobnie wykonuje się zabiegi w stanach po przebytym zwichnięciu,
uszkodzeniu łąkotek stawu kolanowego oraz w innych stanach po urazach
stawów i mięśni.
Prądy diadynamiczne: A— DF, B— MF, C — CP, D — LP,
E— RS, F— MM.