„Rehabilitacja w uszkodzeniu stożka rotatorów stawu barkowego”
Stożek rotatorów stawu barkowego jest to grupa czterech mięśni okalających staw barkowy. Zadaniem stożka rotatorów jest wzmacnianie i ochrona stawu barkowego. Tworzą go mięśnie:
M. nadgrzebieniowy ( m. supraspinatus) – biegnie on od dołu nadgrzebieniowego łopatki, a włókna biegną zbieżnie kończąc się krótkim i silnym ścięgnem na górnej powierzchni guzka większego kości ramiennej. Ścięgno to przyczepia się także do górnej ściany torebki stawowej. Z mięśniem naramiennym odwodzi ramię, nieznacznie odwraca na zewnątrz ramię i w bardzo małym stopniu je zgina. Inną jego funkcją jest napinanie torebki stawu ramiennego.
M. podgrzebieniowy (m. infraspinatus) – Rozpoczyna się on na dwóch trzecich częściach przyśrodkowych dołu podgrzebieniowego i kończy się na powierzchni środkowej guzka większego kości ramiennej. Po drodze ścięgno tego mięśnia zrasta się z grzbietową powierzchnią torebki stawowej stawu ramiennego i z innymi ścięgnami. Mięsień ten głównie odwraca ramię na zewnątrz. Część górna tego mięśnia odwodzi i zgina ramię, a podczas napięcia tego mięśnia, napina on torebkę stawową i chroni przed wpukleniem się w obręb stawu.
M. obły mniejszy (m. teres minor) – ten mały i walcowaty mięsień rozpoczyna się na powierzchni grzbietowej brzegu bocznego łopatki, a włókna biegnąc skośnie ku górze oraz do boku przyczepiają się silnym ścięgnem na dolnej powierzchni guzka większego kości ramiennej i także na torebce stawowej. Mięsień ten odwraca ramię na zewnątrz oraz napina torebkę stawową.
M. podłopatkowy (m. subscapularis) – Jest on płaski, szeroki, gruby o kształcie trójkątnym. Rozpoczyna się na powierzchni żebrowej łopatki i na powięzi podłopatkowej. Włókna biegną zbieżnie ku górze oraz do boku przechodząc w krótkie i silne ścięgno przyczepiające się do guzka mniejszego kości ramiennej i często również na części bliższej grzebienia guzka mniejszego kości ramiennej. Ścięgno tego mięśnia zrasta się z przednią ścianą torebki stawowej. Mięsień ten inaczej niż poprzednie mięśnie obraca ramię do wewnątrz, ale także przywodzi ramię i napina torebkę stawową.
Rehabilitacja uszkodzenia stożka rotatorów stawu barkowego różni się w zależności czy jest to stłuczenie mięśni, naciągnięcie ich czy też nawet częściowe lub też całkowite przerwanie ciągłości mięśni.
Przy całkowitym przerwaniu ciągłości mięśnia lekaż może zalecić zabieg operacyjny który ma na celu zespolić włókna mięśniowe. Po zabiegu operacyjnym osoba poszkodowana musi nosić opatrunek unieruchamiający staw barkowy.
Przy częściowym zerwaniu włókien mięśniowych osoba poszkodowana dostaje unieruchomienie stawu barkowego, które musi nosić nawet do trzech tygodni. Następnie osoba musi chodzić przez 2, a nawet 3 miesiące na rehabilitację.
Zabiegi należy zacząć od zabiegów fizykoterapeutycznych takich jak:
Krioterapia miejscowa zaraz po urazie na staw barkowy i mięśnie tworzące stożek rotatorów. Powoduje to zniesienie bólu i działa przeciwobrzękowo oraz przeciwzapalnie. Jeżeli po zdjęciu opatrunku stan zapalny nadal nie minął nadal można stosować krioterapię miejscową.
Parafinoterapia na staw barkowy codziennie przez pierwsze 10 – 20 dni po ściągnięciu unieruchomienia, jeżeli stan zapalny minął. Następnie należy zmienić zabiegi parafinowe na nagrzewania lampą typu sollux (parafina może spowodować odwapnienie kości). Stosujemy to dlatego, żeby zmniejszyć przykurcze w stawie barkowym, a także przygotować mięsnie do ćwiczeń
Pole magnetyczne, które można stosować nawet podczas noszenia opatrunku, ma na celu przyśpieszenie procesów regeneracyjnych, dzięki czemu można łatwiej zapobiec tworzącym się przykurczom
Jonoforeza z jadem pszczelim, traumatonem (żel), heparyną, hirudyną, naproksenem (żel) i z mobilatem (żel) co przyśpiesza proces gojenia się mięśni.
Prądy diadynamiczne (DD) na przebiegu włókien nerwowych, które powodują zmniejszenie się bolesności co umożliwia dłuższy czas trwania ćwiczeń na sali kinezyterapeutycznej.
Diatermia krótkofalowa która jest kolejnym zabiegiem ciepło leczniczym (po minięciu stanu zapalnego). Jednak dzięki możliwości wybiórczego przegrzania tkanek położonych głębiej, terapeuta może skupić działanie ciepłolecznicze na mięśniach.
Ultradźwięki i ultrafonoforeza jednak tak jak i inne zabiegi ciepło lecznicze dopiero po minięciu okresu ostrego.
Laseroterapia skanerowa okolic mięśni tworzących stożek rotatorów, a więc łopatkę oraz staw barkowy.
Zaraz około pół godziny po ćwiczeniach leczniczych, osoba chora może przejść na masaż łopatki, stawu barkowego i ramienia.
Jeżeli chodzi o ćwiczenia, to przy stłuczeniach stosujemy:
Ćw. czynne w odciążeniu
Ćw. Czynne
Ćw. W wodzie
Ćw. Czynne z oporem (wzrastającym)
Gdy mamy do czynienia z naciągnięciem mięśni stosujemy:
Ćw. Izometryczne
Ćw. Rozluźniające
Ćw. Czynne w odciążeniu
Ćw. Czynne
Ćw. Czynne z oporem (wzrastającym)
Jeżeli jednak mamy do czynienia z pacjentem po zabiegu operacyjnym (całkowite lub częściowe zerwanie mięśnia) stosujemy zaraz po zdjęciu opatrunku:
Ćw. Bierne
Relaksację poizometryczną
Ćw. Czynne
Ćw. Czynne z oporem
Przykłady ćwiczeń
Ćwiczenia czynne w odciążeniu:
P.W.: Pacjent siedzi na krześle. Przedramię jest zgięte w stawie łokciowym pod kątem 90 stopni.
Terapeuta stosuje podwieszkę 2-stawową. Linkę zawieszamy nad stawem barkowym.
Ruch: skręcania ramienia za zewnątrz i do wewnątrz. Ramię ściśle przylega do tułowia.
P.W.: Pacjent leży na plecach. Kończynę górną ma wyprostowaną. Terapeuta stosuje podwieszkę 3-stawową. Linke zawiesza nad stawem barkowym.
Ruch: Odwiedzenie i przywiedzenie w stawie barkowym. Ramię musi być uniesione tak aby kończynę górną pacjent mógł przywieść za linię pośrodkową ciała.
Ćwiczenia czynne:
Ćwiczenia z oporem:
Ćwiczenia w wodzie:
Ćwiczenia rozluźniające: