fil, ^Kolegium Nauczycielskie Bytom - Pedagogika Opiekunczo-Resocjalizacyjna, filozofia


1. Co to jest filozofia? Przyczyny ekonomiczne, społeczne i polityczne powstania filozofii w starożytnej Grecji.

 

•  Filozofia (Filo- kochać, sofija- mqdroœć)- miłoœć mšdroœci - pojęcie wprowadził Pitagoras dla zaznaczenia,

że mšdroœć jest rzeczš boskš, a jedynie umiłowanie jej dostępne jest dla ludzi.

- Jest to nauka o mšdroœci, dla pierwszych filozofów (Tales pyt. o arche - poczštek) oznaczała poznanie prawdy, dla Platona najdoskonalsza z nauk (fil. podzielił na wiedzę o  zjawiskach i wiedzę o  bycie ).

- W Grecji wyraz ten oznaczał ogólnie: wiedzę, mšdroœć, wykształcenie.

•  Przyczyny:

- Rozkwit filozofii w Grecji nie był dziełem przypadku: ułatwiły go szczególne warunki tego kraju (uboga ziemia, położenie nad morzem - oddzielona od innych krajów, co sprzyjało nie przycišganiu cudzoziemców).

- Oddzielenie Grecji od innych krajów (morze), chroniło jš od klęski wojen.

- Położenie to wywoływało natomiast kolonizacje i czyniło, że Grecy obcowali z kulturš innych krajów. Ustrój państwowy Grecji -duża iloœć małych państw - sprzyjał wytwarzaniu się różnorodnych postaci kultury, a przy tym wzmagał ambicje. Szczep grecki, bogato przez naturę obdarzony, wydawał w dziedzinie nauki talenty nie mniej niż w poezji, plastyce czy sztuce wojskowej.

 

2.Główne działy filozofii i ich krótka charakterystyka (ontologia, teoria poznania, etyka, estetyka, filozofia społeczna, historiozofia).

a) Ontologia - ( Parmenides z Elei - teoria bytu) - nauka o "pierwszych zasadach i ostatecznych przyczynach" bytu. W takim ujęciu nauka o bycie ( dociekanie natury wszystkiego, cokolwiek istnieje ), zarówno w sferze realnej - przedmioty, zdarzenia, fakty - jak też wyabstrahowanej - pojęcia, kategorie, terminy.

b) Etyka - nauka o moralnoœci, zajmujšca się wyjaœnieniem i ustalaniem takich kategorii, jak dobro i zło, odpowiedzialnoœć, sumienie, powinnoœci oraz wytyczaniem zasad i norm moralnego postępowania

c) Estetyka – nauka, która zajmuje się zagadnieniami piękna i brzydoty, harmonii i dysharmonii (zaczštki – Sofiœci - zajmowali się teoriš poezji).

d) Teoria poznania – ( gnoseologia, epistemologia), teoria usiłujšca sformułować odpowiedŸ na pytania: czym jest poznanie, jaka jest jego geneza, jakie sš jego warunki, czym jest podmiot, przedmiot i akt poznania, czy istniejš granice poznania – (nauka o poznaniu wiedzy przez jednostkę i granicach tego poznania).

e) Historiozofia – (filozofia historii), skupia się na refleksji nad dziejami, nad ich sensem, biegiem i celem, i próbuje ustalić ogólne prawidłowoœci nimi rzšdzšce. Przedmiotem badań historiozofii jest też postrzeganie procesu dziejowego przez ludzi, różne sposoby jego przedstawiania i rozumienia.

f) Filozofia społeczna – nauka o procesach społecznych, o odrębnoœci bytu społecznego ( bycie społecznym i jego wartoœciach ).

3.Problemy ontologii.

3.1. Charakterystyka materializmu żywiołowego (Tales, Anaksymander, Anaksymenes).

- Materia œwiata jest ożywiona, tzw. poglšd hilozoistyczny (od greckiego hyle - "materia" i zoon - "życie")

- istotne było pytanie o "arche", czyli poczštek, podstawę, osnowę i strukturę œwiata

a) Tales z Miletu - twierdził, że arche to żywioł wody , wszystko z niej pochodzi i do niej powraca ( wszystko ożywia ),

b) Anaksymenes z Miletu - uważał, że arche stanowi powietrze . Z niego poprzez rozrzedzanie i zagęszczanie powstaje różnorodnoœć rzeczy i zjawisk w œwiecie - rzadkie powietrze jest ogniem, w miarę gęstnienia przekształca się kolejno w wiatr, chmury, wodę, ziemię, kamienie itd. Wszystkie te zmiany dokonujš się dzięki wiecznemu ruchowi.

c) Anaksymander z Miletu - uznał tzw. apeiron , czynnik nieskończony i nieokreœlony, zawierajšcy w sobie wszelkie przeciwieństwa, które wyłaniajšc się zeń, rozdzielajšc i œcierajšc, utworzyć miały œwiat przyrody; przyczynš tego procesu był odwieczny wirowy ruch prazasady ( to, co jest poczštkiem rzeczy jest ich zgubš )

3.2. Charakterystyka materializmu mechanistycznego (Demokryt, Kartezjusz).

- stanowisko, że materialny Wszechœwiat, przyroda istnieje sama z siebie i należy jš rozpatrywać niezależnie od jakichkolwiek innych, domniemanych bytów

- zarówno rzeczywistoœć tzw. materialna, jak duchowa (psychiczna) tworzona jest przez elementy proste: atomy ( atomistyczna budowa œwiata )

a) Deomokryt z Abdery - Zakładał, że istniejšce odwiecznie, niezmienne i niepodzielne atomy poruszajš się w przestrzeni ( w sposób nieuporzšdkowany ), łšczšc się w coraz to nowe przejœciowe asocjacje postrzegane jako rzeczy i zjawiska; odrzucał hipotezę rozumnej siły kierujšcej œwiatem, zaprzeczał potrzebie dzielenia go na materialny i duchowy.

3.3.Charakterystyka idealizmu obiektywnego (Platon, Aureliusz, Augustyn, Tomasz z Akwinu, Hegel).

- zakłada pierwotnoœć ducha (idei, Boga, œwiadomoœci itp.) i wtórnoœć materii, (jednostka nie ma wpływu na rzeczywistoœć),

- stanowisko zwišzane ze stosunkiem bytu do naszej œwiadomoœci (istnieje obiektywna rzeczywistoœć),

a) Platon – ( idea ) - głosił, że nie rzeczy sš przedmiotem pojęć, gdyż cechuje je zmiennoœć, uznał, że istnieje byt doskonały, niezależny od rzeczy, pierwowzór rzeczy, poznawalny rozumowo, ale istniejšcy poza umysłem. Ten odkryty przez siebie byt nazwał ideš .

b) Tomasz z Akwinu – ( Bóg ) - Sšdził, że niektóre prawdy przekraczajš to, co można poznać rozumem, ale się rozumowi nie przeciwstawiajš. Twierdził, że bytem sš jedynie rzeczy jednostkowe. Byty postrzegał jako złożone z  istoty i istnienia. Istotš każdej rzeczy jest to, co wspólne dla jej gatunku i zawarte w definicji. Jedynie z istoty Boga wynika to, że musi On istnieć, nie znamy jednak Boskiej istoty i dlatego należy dowieœć rozumem Jego istnienia.

3.4.Charakterystyka idealizmu subiektywnego (G.Berkely).

- stanowisko zwišzane ze stosunkiem bytu do naszej œwiadomoœci (istnieje subiektywna rzeczywistoœć ), zakłada, że wszystko, co widzimy jest wytworem naszej wyobraŸni (umysłu) i nie istnieje coœ, co jest obiektywne (rzeczywistoœć).

- Człowiek ma dostęp jedynie do subiektywnie odczuwanych zjawisk istnieje tylko on jako konkretny podmiot, dla którego wszystko, poza jego œwiadomoœciš, jest jedynie układem zjawisk.

a) Berkeley – zaprzeczał istnieniu jakichkolwiek abstrakcji w umyœle i poza nim, terminy ogólne uważał wyłšcznie za słowa. Zaprzeczał istnieniu materii, która nie stanowišc bezpoœredniej treœci doœwiadczenia gwarantowałaby postrzeganym przedmiotom bytowš niezależnoœć. Rzeczy były dla niego tylko ideami (spostrzeżeniami).

3.5.Spór o substancję: charakterystyka stanowiska monistycznego.

- skrajna postać idealizmu – zakładajšca, że istnieje jeden byt o naturze materialnej albo naturze duchowej.

a) Berkeley – istniejš niematerialne, nieœmiertelne dusze i Bóg

b) Hegel – stanowisko wg. którego przyroda i duch sš dwiema postaciami, w jakie przyobleka się byt. Pierwszš postaciš bytu jest pojęcie i ono stanowi punkt wyjœcia rozwoju. Jego antytezš jest przyroda. Syntezš pojęcia (idei) i przyrody (materii) jest duch.

3.6. Spór o substancję: charakterystyka stanowiska dualistycznego.

- istnienie obok siebie dwóch odrębnych zjawisk, tendencji, zasad. Dwoistoœć

- poglšd w myœl, którego okreœlony obiekt tworzš dwa niesprowadzalne do siebie składniki. Mogš to być np. sfery duchowa i materialna albo idealna i realna w przypadku dualizmu metafizycznego (system Platona)

a) Pitagoras – uznał za zasadę porzšdkujšcš nasz œwiat teorię antynomii np. ciepło – zimno

b) Platon – sfera duchowa i materialna (najdoskonalszš formš bytu jest jednak idea).

3.7.Spór o substancję: charakterystyka stanowiska pluralistycznego.

- poglšd, wg. którego rzeczywistoœć składa się z różnego rodzaju bytów (typów) - cechuje się odrębnoœciš i samodzielnoœciš, stanowi œwiat sam dla siebie.

a) Empedokles - uważał, że istniejš cztery różne składniki œwiata, czyli cztery rodzaje materii: woda, powietrze, ogień i ziemia.

b) Leibniz - Uznawał, że istnieje wiele substancji, które nazwał monadami . Stwarzajšc œwiat, Bóg wybierał tak monady, by stworzyć œwiat z możliwych najlepszy ( samoistny byt )

3.8.Spór o przyczynowš strukturę œwiata: determinizm i indeterminizm.

a) Determinizm - poglšd głoszšcy, że fakt, moment i miejsce zajœcia każdego zdarzenia oraz jego przebieg okreœlone sš jednoznacznie przez zdarzenia, które je poprzedziły w czasie i które z nimi współwystępujš.

(Demokryt z Abdery)

b) Indeterminizm – ( pojęcie wolnoœci, nieuporzšdkowania) - U Epikura pojęcie odnosiło się do odchyleń atomów jako czynnika wolnoœci w mechanistycznej koncepcji œwiata.

c) Spór indeterministów z deterministami dotyczy wolnoœci woli, odpowiedzialnoœci moralnej człowieka, celowoœci i przyczynowoœci natury, koniecznoœci i przypadku, w końcu zasad w teorii poznania.

4.Poznanie.

4.1.Ogólna charakterystyka poznania (co to jest poznanie, jakie sš dwie strony poznania).

a) Poznanie - proces intelektualny i doœwiadczalny, właœciwy człowiekowi, majšcy na celu dotarcie do wiedzy w sposób poza rozumowy.

- proces zdobywania przez człowieka wiedzy o rzeczywistoœci i o sobie samym, drogami do niej wiodšcymi, jak też całokształtem tej wiedzy, jej sprawdzalnoœciš, prawdziwoœciš i użytecznoœciš

b) Dwa aspekty poznania: metodologiczny (racjonalizm, empiryzm) i psychologiczny (racjonalizm i empiryzm genetyczny).

- racjonalizm metodologiczny dzieli się na: racjonalizm skrajny i aprioryzm umiarkowany

- na empiryzm genetyczny składa się sensualizm

4.2.ródła poznania: charakterystyka racjonalizmu genetycznego (natywizm)(Platon, Kartezjusz).

- Natywizm – poglšd zakładajšcego istnienie w umyœle ludzkim idei wrodzonych lub też wrodzonych zdolnoœci do rozpoznawania idei i bytów znajdujšcych się poza przyrodš i poza doœwiadczeniem.

a) Platon - Uważał on, że wiedza wrodzona wyprzedza wiedzę opartš na postrzeganiu. Pierwsza jest dana od narodzin, druga narasta w miarę doœwiadczenia, formuje się stopniowo. Wynika to z faktu, że umysł nasz oglšdał idee w poprzednim życiu i zachował o nich pamięć, stšd też wystarczy, że je sobie przypomni postrzegajšc. Dlatego wiedzę wrodzonš nazywa anamnezis - przypomnienie .

b) œw. Augustyn – pojęcie natywizmu zostało zmodernizowane przez œw. Augustyna poprzez wprowadzenie pojęć: prawdy wieczne i iluminizm. By prawdy te poznać, człowiek powinien skoncentrować się na swoim wnętrzu. Prawdy wieczne istniejšce poza człowiekiem miały charakter ponadczasowy i istniały obiektywnie, a poznanie ich wymagało oœwiecenia pojętego jako fakt nadprzyrodzony, wynikajšcy z dzieła łaski, która przypada dobrym, posiadajšcym czyste serce.

4.3.ródła poznania: charakterystyka empiryzmu genetycznego (J.Locke).

- poglšd wg. którego jedynym lub głównym Ÿródłem bšdŸ œrodkiem poznania jest doœwiadczenie zmysłowe (zewnętrzne lub wewnętrzne).

a) Lock – głosił, że umysł ludzki jest pierwotnie nie ukształtowany ( tabula rasa ). Napełnia go wiedzš dopiero doœwiadczenie.

b) Arystoteles - Przeczył istnieniu jakiejkolwiek wiedzy wrodzonej - Ÿródeł poznania upatrywał w spostrzeżeniach, na podstawie których drogš abstrakcji umysł buduje pojęcia, tzn. wydobywa to, co w rzeczach ogólne.

4.4.ródła poznania: charakterystyka racjonalizmu metodologicznego (aprioryzm skrajny - Pannenides, Zenon z Elei: aprioryzm umiarkowany - Kartezjusz, Kant).

- poglšd głosi, iż cała wiedza nie pochodzi od zmysłów, lecz jej jedynym Ÿródłem jest rozum. Zmysły nie informujš nas o prawdziwej naturze rzeczywistoœci, skierowane sš na jej stronę zjawiskowš, na to, co przypadkowe i jednostkowe.

- aprioryzm - poglšd wg którego poznanie możliwe jest przed doœwiadczeniem, tj. a priori.

a) Aprioryzm skrajny – (Parmenides z Elei), traktujšcy poznanie a priori jako jedyne w pełni wartoœciowe ( byt jest jedyny, całkowity, niewzruszony – nie był kiedyœ i nie będzie)

b) Aprioryzm umiarkowany – (Kant), zakładajšcy istnienie poznawczo wartoœciowej wiedza apriorycznej, którš, obok sšdów analitycznych, budujš sšdy syntetyczne a priori ( wiedza pochodzi od œwiata nomenów ).

4.5.ródła poznania: charakterystyka empiryzmu metodologicznego (skrajny - G.Berkeley, F.Bacon;

umiarkowany - Arystoteles).

- poglšd, wg. którego uzasadnienie poznania ludzkiego musi być oparte bezpoœrednio lub poœrednio na doœwiadczeniu - aposterioryzm .

a) skrajny – wszelkie uzasadnione twierdzenia muszš opierać się bezpoœrednio na doœwiadczeniu

b) umiarkowany -

5.Prawda.

5. 1.Klasyczna definicja prawdy.

- Definicja prawdy - Arystoteles zdefiniował jš jako zgodnoœć, adekwatnoœć treœci sšdu z rzeczywistym stanem rzeczy – „prawda jest to zgodnoœć myœli z rzeczywistoœciš”

5.2.Nieklasyczne definicje prawdy: teoria oczywistoœci.

- Twierdzenie jest wtedy prawdziwe, gdy jest oczywiste,

- Kartezjusz – Twierdzenie jest oczywiste, gdy jest proste, jasne, konkretne, ogólne, niepodważalne, nieskomplikowane, itd. „… bo czy czuwam czy œpię 2 plus 3 zawsze będzie 5, kwadrat będzie miał 4 boki, a trójkšt 3…”

5.3.Nieklasyczne definicje prawdy: teoria zgody powszechnej.

- teoria zgodnie, z którš prawdziwoœć wydanego sšdu na dany temat zależy od powszechnej zgody ludzkoœci (im więcej osób opowie się za danš np. definicjš zjawiska to taka właœnie interpretacja zostanie powszechnie uznana)

5.4.Nieklasyczne definicje prawdy: teoria konsensualna.

- Twierdzenie jest wtedy prawdziwe, gdy rozmówcy (znajomoœć tematu, poziom intelektualny ) rozważajšc dane pojęcie za pomocš argumentacji, jeden z nich przystaje na słusznoœć twierdzenia przedmówcy.

5.5.Nieklasyczne definicje prawdy: teoria koherencyjna.

- K. Poper - teoria zgodnie, z którš o prawdziwoœci danego sšdu decydujš względy formalne, tzn. jego wewnętrzna, logiczna niesprzecznoœć oraz zgodnoœć z całym systemem uznanych wczeœniej za prawdziwe założeń i twierdzeń, w jaki ów sšd zostaje włšczony („ cogito ergo sum ” – myœlę więc jestem - Kartezjusz)

5.6.Nieklasyczne definicje prawdy: teoria utylitarystyczna.

- W. James - stwierdził, iż prawda stanowi wynik akceptacji danego sšdu przez podmiot poznajšcy na podstawie kryterium użytecznoœci , ( prawda musi być na użytek czegoœ albo to coœ na użytek prawdy ).

5.7.Pojęcie prawdy względnej i absolutnej.

- Pojęcie prawdy zakłada czy istniejš takie twierdzenia bezwzględnie prawdziwe dla społeczeństwa i wszystkich czasów, czy też takich twierdzeń nie ma.

- pojęcie prawdy względnej i absolutnej jest definiowane dla okreœlonych ludzi i czasu, dlatego też trudno jest ustalić podmiot orzekajšcy o słusznoœci stwierdzenia, (prawda będzie inaczej definiowana) ze względu na jej relatywizm.

5.8. Marksistowska definicja prawdy.

- prawdziwy jest dany sšd (myœl), który jest zgodny z rzeczywistoœciš, ale jego autentycznoœć może rozstrzygnšć jedynie praktyka ( działalnoœć indywidualna i społeczna ).

- Marksizm akceptuje klasycznš definicję prawdy, czyli zgodnoœć myœli, a rzeczywistoœci uzupełniajšc jš o kryterium praktyki. Taka myœl jest zgodna z rzeczywistoœciš, do której się odnosi - rozstrzygnšć może jedynie praktyka.

6.Granice poznania.

6.1.Charakterystyka epistemologicznego idealizmu immanentnego (G.Berkeley).

- idealizm immanentny – stanowisko, w myœl którego wszelkie poznanie dokonuje się w obrębie œwiadomoœci i jest zależne od czynników podmiotowych - neguje transcendentalny charakter przedmiotów i poznawczš przydatnoœć zmysłów, w skrajnej postaci utożsamia rzeczywistoœć ze œwiadomoœc

- G. Berkeley – „ znamy tylko to, co jest w naszym umyœle, nie jest możliwe wyjœcie poza sferę immanentnš ”

W dziele „ Traktat epistemologicznego zasadach poznania ludzkiego ” Berkeley zakłada istnienie nieskończonej rozmaitoœci idei (czyli przedmiotów poznania ) oraz poznajšcego je podmiotu ( wolno okreœlić go mianem ducha , duszy lub po prostu „ ja ”). Zdaniem filozofa w œwiecie idei „ być ” to „ być ” postrzeganym.

6.2.Charakterystyka epistemologicznego idealizmu transcendentalnego (I.Kant)

- transcendentalny - oznacza, że w umyœle (podmiocie) istniejš wyobrażenia, które przekraczajš jego granice i stosujš się do przedmiotów, czyli że częœć naszej wiedzy odnosi się do obiektywnie istniejšcego poza nami œwiata.

- Kant – przeprowadził dwojaki podział sšdów. Po pierwsze rozróżnił sšdy uzyskane na podstawie doœwiadczenia ( empiryczne, aposteriori ) i sšdy od niego niezależne ( apriori ). Sšdy apriori jako niezależne od empirii mogš mieć Ÿródło tylko w umyœle (cechy: koniecznoœć i powszechnoœć ). Jeœli jakiœ sšd jest pomyœlany jako œciœle powszechny stan, jeœli nie dopuszcza wyjštku, to nie jest wyprowadzony realistycznego empirii, lecz jest ważny apriori.

6.3.Charakterystyka realistycznego modelu poznania: koncepcja fenomenologiczna.

- Koncepcja ta polega na bezpoœrednim (intuicyjnym) doœwiadczeniu tego, co jest dane w percepcji, a więc i innych wartoœci, istoty przedmiotu itd. Fenomenologiczna teoria poznania dšży do formułowania twierdzeń, które majš być prawdziwe dla wszelkiego prawa niezależnie od miejsca i czasu.

- typ poznania proponowany przez fenomenologię pozwala na uchwycenie istoty danej rzeczy, a więc możliwe jest bezpoœrednie intuicyjne poznanie istoty wartoœci, œwiętoœci, boskoœci

a) E. Husserl - twierdził, że œwiat czasowo-przestrzenny, który mamy za rzeczywisty, jest w swej istocie "bytem dla kogoœ", a nie "w sobie", jest odpowiednikiem stanów umysłu. Uważał, że tylko doœwiadczenie upoważnia do uznawania pewnych przedmiotów za rzeczywiste, gdyż przedmioty niezależne od doœwiadczenia nie pojawiajš się w œwiadomoœci. Wszystkie przedmioty sš jedynie intencjonalnymi odpowiednikami œwiadomoœci - ona jedna jest bytem, który istnieje na pewno.

7.Filozofia społeczna. Historiozofia.

7.1. Zagadnienie sensu w historii.

- przeprowadzone w haœle „historia filozofii” odróżnienie spekulatywnego i krytycznego podejœcia do filozofii historii można zilustrować, pokazujšc, jak odmienne grupy problemów powstajš w zwišzku z każdym z tych stanowisk. Myœliciele spekulatywni starali się znajdować odpowiedzi na pytania dotyczšce samych dziejów: jaki jest sens, czy może cel, do którego zmierzajš, albo jakie czynniki wyznaczajš kierunek przemian dziejowych. Z kolei uwagę krytycznie nastawionych filozofów historii zaprzštajš takie zagadnienia jak: natura poznania historycznego, możliwoœć zachowania obiektywnoœci w pisaniu prac historycznych, sens, w jakim można mówić o porównaniu z innymi gałęziami współczesnej filozofii, gdzie ujawniajš się problemy pochodne względem tych, które dotyczš historii jako oddzielnej dyscypliny poznawczej.

- koncepcje spekulatywne – bardzo stare jest przeœwiadczenie, że dzieje ludzkie nie sprowadzajš się do bezsensownego, przypadkowego cišgu wydarzeń i że dlatego można wykryć w nich pewien ogólny wzór uporzšdkowania, który owym wydarzeniom nadałby sens albo umożliwił ich moralnš akceptację.



Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Pozytywizm Comte'a &, ^Kolegium Nauczycielskie Bytom - Pedagogika Opiekunczo-Resocjalizacyjna, fi
okres starczy stabilizacji dojrzewanie, ^Kolegium Nauczycielskie Bytom - Pedagogika Opiekunczo-Resoc
Pedagogika ogólna - podstawowe pojęcia, ^Kolegium Nauczycielskie Bytom - Pedagogika Opiekunczo-Resoc
Działanie oka, ^Kolegium Nauczycielskie Bytom - Pedagogika Opiekunczo-Resocjalizacyjna, biomedyka
oko, ^Kolegium Nauczycielskie Bytom - Pedagogika Opiekunczo-Resocjalizacyjna, biomedyka
endo, ^Kolegium Nauczycielskie Bytom - Pedagogika Opiekunczo-Resocjalizacyjna, Histroria Resocjaliza
I CHOROBY UKŁADU SZKIELETOWEG, ^Kolegium Nauczycielskie Bytom - Pedagogika Opiekunczo-Resocjalizacyj
skocznosc wytrzymalosc szybkosc gibkosc, ^Kolegium Nauczycielskie Bytom - Pedagogika Opiekunczo-Reso
EMISJA GLOSU, ^Kolegium Nauczycielskie Bytom - Pedagogika Opiekunczo-Resocjalizacyjna, emisja glosu
Wykłady z filozofii-I rok, STUDIA PEDAGOGIKA OPIEKUŃCZO - RESOCJALIZACYJNA
Filozofia WYK cz 1, STUDIA PEDAGOGIKA OPIEKUŃCZO - RESOCJALIZACYJNA
24 og, Studia, Pedagogika opiekuńcza i resocjalizacyjna - st. magisterskie, Pedagogika ogólna
Empiriokrytycyz1, Pedagogika Opiekuńcza, Pedagogika Opiekuńcza I rok, Filozofia
SCENARIUSZ ZAJĘĆ POZALEKCYJNYCH-zabawy ruchowe, STUDIA PEDAGOGIKA OPIEKUŃCZO - RESOCJALIZACYJNA, RÓŻ
STYMULACJA ROZWOJU JĘZYKOWEGO, STUDIA PEDAGOGIKA OPIEKUŃCZO - RESOCJALIZACYJNA, RÓŻNE Z PEDAGOGIKI
Zwierzątka z łupiny orzecha, STUDIA, Pedagogika opiekuńcza i resocjalizacyjna, Ergoterapia

więcej podobnych podstron