O tym, jak hrabia Aleksander von Francken-Sierstorpf spędził święta Bożego Narodzenia z 1944 r., opisuje w wierszu, który mimo surowej kontroli przedostał się na zewnątrz.

Boże Narodzenie 1944 roku

Gdzie niegdyś dzwoniły klasztorne dzwony

Siedzą dziś ludzie uwięzieni.

Chyba z tysiąc mężczyzn młodych i starych

Z bladymi twarzami i wychudzeni.

Ich głowy ogolone, odzież podarta

Koszule w strzępach, obuwie zdeptane.

Wszystkie narody Europy reprezentowane

tą samą troską i potrzebą Smutne Boże Narodzenie nadchodzi,

Tu w więzieniu nie odczuwamy tego.

Miast choinki, pachnących napojów - przykry fetor z kibla.

Miast kolęd i pieśni - strażnika ochrypłe nawoływanie.

Ni dzieci błyszczących oczu, tylko ściśniona bezgłośna gromada.

Żaden znak pokoju ani miłości bliźniego, wieczorem baty.

Zamiast wspaniałych dźwięków „Transeamus” - żałosne wycie syren.

Ile zadumanych twarzy, w myślach o domu i światłach na choince

Ocienione własną niedolą, strachem przed bólem, chorobą, śmiercią.

Nie ma miejsca na ziemi, niż tu, gdzie ludzie oczekują pocieszenia, Zbawiciela.

Lecz nasz rodzaj Go nie uznał i oddalił z naszego społeczeństwa.

Tylko nocą, kiedy idziemy do pracy, a nad nami niebo błyszczy gwiazdami

Widzimy wysokie wieże gotyckie, które mówią o miłości bożej i ludzkości.

Moja żona także uwięziona, syn na wojnie!

To było moje Boże Narodzenie w więzieniu karnym w Brzegu.

---