Dialekt mazowiecki
Polska - środkowa i północno-wschodnia;
Oprócz gwar właściwego Mazowsza należą też gwary:
warmińskie
podlasko-suwalskie
kurpiowskie
mazurskie
ostródzkie
malborsko-lubawskie;
Najważniejsze cechy fonetyczne :
mazurzenie oraz ubezdżwięczniająca fonetyka między wyrazowa (brat˘ Adama);
skłonność do asynchronicznej wymowy miękich spłgł wargowych- pjiwo,mjasto,bjały,wjara (na Kurpiach i Mazowszu dalszym wymowa - psiwo,bziały, mniasto|niasto,wziara);
za mazowiecką uznaje się końcówka N.l.mn.-amy (ogpol.-ami): nogamy, rękamy;
na niektórych obszarach mówi się ke, ge zamiast kie, gie: kedy, długe, takego, drogego; wymowa jest przemieszana z zawsze miękką kie, gie, kię, gię np.rękie, nogie,uwagie (rękę, nogę, uwagę);
charakterystyczna twarda wymowa l przed i np. lychy (lichy), lypa (lipa), polytyczny (polityczny), lylyput (liliput), pisalyśmy (pisaliśmy);
Zjawiska morfologiczne :
gwarowe końcówki liczby podwójnej, używane w znaczeniu l.mn. np.chodziwa, chodziliźwa;
charakterystyczny jest też brak e ruchomego w dopełniaczu l.mn. nazw miejscowych - do Suwałk(do Suwałek), do Mikołajk (do Mikołajek);
cechą ekspansywną jest przyrostek -ak,wypierający -ę, w nazwach istot młodych : prosiak, zwierzak, niemowlak;
rozprzestrzeniają się formy czasownikowe typu: leli, śmieli się, grzeli zamiast lali, śmiali się, grzali.
Słownictwo szeroko rozumianego Mazowsza:
Gbur „bogaty gospodarz”
Jadowić się „złościć się, gniewać się”
Jasny „niebieski”
Korki „buty damskie na obcasach”
Mrugawka „powieka”
Białka|bziałka „żona”
Wiele z tych cech przenika w język ogólny.