TECHNIKI RELAKSACYJNE WEDŁUG JACOBSONA :
Uczenie się relaksacji polega, jego zdaniem na wykonaniu określonych ruchów rękami, nogami, tułowiem, twarzą w celu napinania i rozluźniania kolejnych grup mięśni. Służy to odczuwaniu różnicy we wrażeniach płynących z mięśnia napiętego i rozluźnionego.
Jacobson uważa, że po serii systematycznych ćwiczeń stopniowo rozwija się umiejętność automatycznego odprężania mięsni. Oznacza to, iż sama myśl, zamiar rozluźnienia napięcia wystarczy do uzyskania tego stanu bez potrzeby wykonywania jakichkolwiek ruchów. Sprzyja twemu również zjawisko rozprzestrzeniania się relaksacji.
Jacobson wyklucza stosowani autosugestii (nakazu: moje ręce są ciężki…) dopóki nie jest opanowane odprężanie mięśni. Umiejętność odczuwania wrażeń płynących z mięśnia rozluźnionego jest szczególnie ważna między innymi dla dzieci nadpobudliwych, ponieważ większość z nich nie zdaje sobie sprawy z tego, że ich mięsnie znajdują się w stanie stałego napięcia.
RELAKSACJA OPRTA NA TRENINGU AUTOGENYM W WERSJI A. POLENDER:
Trening autogenny opracowany przez Schulza jest metodą oddziaływania na własny organizm i życie psychiczne polegające na wyzwalaniu w sobie reakcji odprężania i koncentracji oraz stosowaniu autosugestii. Zgodnie z tą metodą należy dążyć do stopniowego, świadomie ukierunkowanego opanowania ciała: odczuwania ciężaru poszczególnych części ciała, ciepła, oddychania itt., by w konsekwencji uzyskać stan wewnętrznego spokoju, odprężenia.
Metoda Schulza nie nadaje się w oryginalnej wersji dla osobników opóźnionych w rozwoju oraz dla dzieci. Jednak możliwe jest wykorzystanie zasad treningu autogennego w relaksacji dzieci w wieku przedszkolnym. A. Polender dostrzegł tę możliwość w wykorzystaniu mechanizmu identyfikacji i dobrze rozwiniętej u dzieci sugestywności.
Dzieci słuchają opowiadani terapeuty np. o zmęczonym po balu Kopciuszku, identyfikują się z nim, naśladują go poddając się sugestii zawartej w słowach terapeuty.
Relaksacja powinna być prowadzona w pozycji leżącej , w pomieszczeniu odizolowanym od hałasu. Ograniczyć ją należy do wywołania odczucia ciężaru ciała..
METODA DOBREGO STARTU
Istotną rolę w MDS pełnią trzy elementy: wzrokowy (znak graficzny), słuchowy (piosenka) i motoryczny (odtwarzanie znaków graficznych zgodnie z rytmem piosenki). Ćwiczenia zawarte w tej metodzie usprawniają jednocześnie analizatory: wzrokowy, słuchowy i kinestetyczno-ruchowy, przyczyniają się do kształcenia lateralizacji orientacji w schemacie ciała i przestrzeni., kształcąc także zdolności operowania symbolami.
Wiele elementów zawartych w omawianej metodzie stanowi atrakcyjną formę zajęć dzięki czemu wyzwalana jest aktywność dziecka i to zarówno w kierunku wykonywania konkretnych ćwiczeń związanych z realizacją znaku jak i nawiązywania kontaktów z rówieśnikami.
Metoda ta jest przeznaczona przede wszystkim dla dzieci z zaburzeniami funkcji percepcyjno-motorycznych.
Zajęcia metodą Dobrego Startu przebiegają według poniżej przedstawionego schematu(por. Bogdanowicz 1979).
Zajęcia wprowadzające o charakterze dyscyplinującym korygującym postawę ciała, kształtującym orientację w lewej i prawej stronie ciała przestrzeni. W trakcie zajęć wprowadzających dzieci słuchają piosenek (związanej ze znakiem który zostanie wprowadzony), omawiają jej treść, ćwiczą słuch fonematyczny na podstawie tekstu piosenki.
Ćwiczenia ruchowe usprawniające motorykę i relaksujące prowadzone w postaci zabaw ruchowych.
Ćwiczenia ruchowo - słuchowe polegające na rytmicznych uderzeniach dłonią i palcami w wałeczki z piaskiem wraz ze śpiewem piosenki.
Ćwiczenia ruchowo- słuchowo- wzrokowe będące zasadniczo częścią metody oparte na zestawie wzorów graficznych i odpowiednio do nich dobranych piosenek.
Zajęcia końcowe polegające na prowadzeniu zabaw o charakterze muzyczno -ruchowym związanym zwykle z wprowadzoną piosenką.
ŚPIEWANE LITERY:
Autorką jest J. Krakowińska. Zajęcia przeprowadzone tą metodą przebiegają według analogicznego schematu.
Po pierwsze: dzieci zapoznają w opracowaniu liter pisanych ,
Po drugie: ćwiczenia obejmują pisanie liter - realizuje się je z dziećmi uczęszczającymi już do szkoły.
Śpiewane literki nie zawsze zawierają odpowiednio dobraną do danej litery piosenkę. Dlatego też stosuje się też rymowanki- wyliczanki.
Do wszystkich liter alfabetu: małych i dużych dobrane są takie teksty piosenek lub utworów wierszowanych, by treść ich kojarzyła się z daną literą. Stosowanie tej metody wymaga bardzo dobrego słuchu muzycznego i poczucia rytmu. Metoda ta jest szczególnie przydatna, gdy chcemy utrwalić literkę, której dziecko innymi sposobami nie zdołało opanować.
METODA WERONIKI SHERBORNE - M. RUCHU ROZWIJAJĄCEGO
Jest to metoda uaktywniająca jeżyk ciała i ruchu. Główna idea metody zawarta jest w tezie, że posługiwanie się ruchem rozwijającym świadomość własnego ciała, świadomość przestrzeni i działania w niej, a także umiejętność i potrzebę dzielenia jej z innymi ludźmi prowadząca do nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu służy rozwojowi dziecka i może być wykorzystana w terapii zaburzeń rozwoju.
W. Sherborne wprowadziła swój system terapeutyczny z naturalnych potrzeb dziecka zaspokajanych w kontaktach z dorosłymi. Sherborne włączyła do swojej metody ćwiczenia przydatne do wyrównywania wielu zaburzeń rozwoju psychoruchowego u dzieci, zwłaszcza tych, które dotyczą problemów adaptacji do otoczenia, współistniejących z opóźnieniem w rozwoju psychicznym.
Warunkiem powodzenia terapii jest zabawowa, radosna atmosfera, możliwość osiągnięcia sukcesu w każdym ćwiczeniu i wspólna satysfakcja z pokonywania trudności. Dzieci wraz z rodzicami i instruktorami ćwiczą, boso na podłodze. Ćwiczenia odbywają się w parach.
Grupy ćwiczeń wspomagających rozwój dziecka zawarte w MRR:
Ćw. prowadzące do poznania własnego ciała
Ćw. pomagające zdobyć pewność siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu
Ćw. ułatwiające nawiązanie kontaktu współpracy z partnerem i grupą
Ćw. twórcze.