NIE-BOSKA KOMEDIA ZYGMUNTA KRASIŃSKIEGO

Autor: Zygmunt Krasiński (1812-1859), pseudonim Spirydion Prawdzicki Był synem hrabiego Wincentego Krasińskiego i Marii z Radziwiłłów. Był słabego zdrowia: skłonność do chorób płuc i słaby system nerwowy. Na poetę nieograniczony wpływ miał ojciec, który był zastępcą namiestnika Królestwa Polskiego, prowadził salon literacki w Warszawie (uczęszczali tam: E. Odyniec, K. Brodziński, S. Goszczyński), zakazał m. in. poecie udziału w powstaniu listopadowym oraz wymusił małżeństwo z Ewą Branicką, ale jego właściwą towarzyszką życia była Delfina Potocka. Po studiach wiele podróżował po Włoszech, większość życia spędził za granicą: Szwajcaria, Włochy, Francja. Znał osobiście Mickiewicza, Słowackiego i Norwida. Debiutował w 1828r. powieścią Grób rodzinny Reichstalów, napisal też dramaty: Nie-Boska komedia, Irydion, Prześwit, Psalmy przyszłości i powieść historyczną – Agaj-Han oraz listy.

Geneza powstania utworu: Dramat ukazał się w 1835 roku w Paryżu jako dzieło bezimienne, wznowienie pojawiło się w latach 1837, 1858, a po raz pierwszy z nazwiskiem autora w 1863 roku w Lipsku. Utwór powstawał w 1833 roku: zaczęte w Wiedniu na wiosnę, skończone w Wenecji w jesieni.

Tytuł: Pierwotnie dramat miał nosić tytuł Mąż. To wyraźne nawiązanie do dzieła Dantego Boska Komedia, Krasiński wskazywał jednak nie – jak Dante – na drogę od piekła, przez czyściec, do raju lecz na działania ludzi („nie-boskie”), które toczą się przeciwko Bogu, wbrew Jego woli.

Najważniejszym problemem książki jest .......................................................... miedzy ........................... a ludem.

Bohaterowie:

Część I:

Część II:

Część III:

Część IV:

Budowa utworu:

Dramat romantyczny powstał w XIX wieku. Cechuje go luźna struktura, zerwanie z zasadą trzech jedności (czasu, miejsca, akcji), przeplatanie się świata realnego z irracjonalnym, łączenie różnych rodzajów literackich.

Pod względem tematycznym utwór można podzielić na ..................... – część I i II obejmuje tematykę ................................., część III i IV to tematyka .................................... . Każdą część łączy postać głównego bohatera: ......................................... . Każda część jest poprzedzona .......................... pisanym zrytmizowaną prozą.

Zakończenie utworu: Triumfujący Pankracy widzi .................................................................... i umiera. Przypomina sobie opowieści o Chrystusie, który ......................................................, czyli w dzień Sądu Ostatecznego. Pankracy ostatecznie przyznaje zwycięstwo Chrystusowi słowami .........................................., przyznając tym samym, że Chrystus zwyciężył, ponieważ reprezentuje ......................... a arystokracja i rewolucjoniści stoją po stronie .................. .

Takim zakończeniem Krasiński wyraża prowidencjalizm – wszystkie wydarzenia historyczne są wynikiem Bożego planu. Bez względu na to, co człowiek uczyni, jego losy potoczą się zgodnie z wyrokami Boga.

Dramat rozpoczyna się od słów: ......................................................................................, które są nawiązaniem do okoliczności towarzyszącym w Biblii narodzinom Chrystusa, kończy się natomiast sceną zapowiadającą ............................................................. . Między tymi wydarzeniami rozgrywa się „nie-boska komedia” (szatańska) ludzkości, która marnuje szansę na odkupienie.

1. Hrabia Henryk jako bohater romantyczny

1. Na czym polega dramat rodzinny hrabiego Henryka?

1. Wizja rewolucji w utworze Krasińskiego

	Obóz arystokracji	Obóz rewolucjonistów
Struktura społeczna
Przywódcy

1. Hrabia Henryk a Pankracy

	Henryk	Pankracy
Zachowanie
Stosunek do religii
Stosunek do tradycji i roli arystokracji w życiu społecznym
Wizja rewolucji i przyszłości

1. Koncepcja poezji i poety w dramacie

1. Dwa typy twórcy

2. Cechy poezji

3. Hrabia Henryk (Mąż) jako poeta romantyczny