Przyjęcie pacjenta do szpitala
O przyjęciu do szpitala osoby zgłaszającej się lub skierowanej przez lekarza lub uprawnioną instytucję orzeka lekarz wyznaczony do tych czynności po zapoznaniu się ze stanem zdrowia i uzyskaniu zgody tej osoby lub przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego chyba, że na mocy odrębnych przepisów możliwe jest przyjęcie do szpitala bez wyrażenia zgody. Jeżeli lekarz stwierdzi potrzebę niezwłocznego umieszczenia pacjenta w szpitalu a brak miejsc, zakres świadczeń udzielanych przez szpital lub względy epidemiczne nie pozwalają na przyjęcie, szpital po udzieleniu pierwszej pomocy zapewnia w razie potrzeby przewiezienie pacjenta do innego szpitala, po uprzednim porozumieniu się z tym szpitalemSzpital zapewnia przyjętemu pacjentowi świadczenia zdrowotne, środki farmakologiczne i materiały medyczne, pomieszczenie i wyżywienie odpowiednie do stanu zdrowia.
W izbie przyjęć:
- opiekę nad pacjentem obejmuje pielęgniarka podając swoje nazwisko i stanowisko,
- ocenia stan biopsychospołeczny pacjenta,
- zawiadamia lekarza,
- wykonuje zlecenia,
- wykonuje badania,
- zapoznaje się z dokumentacją pacjenta, słucha jego wypowiedzi, obserwuje go,
- rozpoznaje pierwsze, istotne w tym okresie problemy pielęgnacyjne, potrzeby zdrowotne pacjenta,
- wpisuje do księgi przyjęć informacje o każdym pacjencie oraz zamieszcza je w typowej dla danego szpitala indywidualnej dokumentacji pacjenta,
- ew. wykonuje kąpiel pacjenta i przebiera w bieliznę własną lub szpitalną; ubranie i rzeczy osobiste zbyteczne w czasie pobytu w szpitalu zabiera rodzina lub zostają zabezpieczone w magazynie depozytów przedmiotów osobistych za pisemnym potwierdzeniem,
- przeprowadza lub przewozi pacjenta wraz z jego dokumentacją na oddział szpitalny; pacjentowi może towarzyszyć rodzina,
- opieka pielęgniarska świadczona pacjentowi w czasie pobytu w izbie przyjęć wynika z jego stanu i jest dostosowana do jego indywidualnych potrzeb i możliwości.
Początkowy okres pobytu w szpitalu, jest prawie dla każdego pacjenta trudny. Jest uzależniony od wielu czynników:
- stanu pacjenta,
- reakcji na chorobę i hospitalizację (akceptacja, wyolbrzymianie, zaprzeczanie, pomniejszanie, przeszkoda, ulga, wartość, strata, korzyść),
- doświadczenia z dotychczasowych pobytów w szpitalu,
- warunków, w jakich odbywać się będzie jego leczenie i pielęgnowanie,
- warunków poprzedzających przyjście do szpitala.
1. W szpitalu, pacjent zostaje pozbawiony dotychczasowych ról, otaczają go obce, nie znane mu osoby. Wykonują badania, zadają pytania, wydają zlecenia, podejmują decyzje w sprawie jego zdrowia. Sprawują nad nim opiekę osoby czasem młodsze wiekiem.
2. Pacjent jest zaniepokojony o swój stan zdrowia, obawia się cierpienia, okaleczenia i śmierci. Wyobraźnia podsuwa mu raczej złe myśli niż dobre. Może się także niepokoić o rodzinę, osoby bliskie czy niedokończoną pracę.
3. W tym okresie ulega całkowitej zmianie dotychczasowa sytuacja społeczna pacjenta, lecz jeszcze nie wytworzyła się nowa. Dlatego jego zachowanie może cechować nieufność i podejrzliwość, niechęć do rozmowy, a czasem nawet agresja.
Zadaniem pielęgniarki w tym trudnym dla pacjenta okresie, jest pomoc w przystosowaniu się do środowiska szpitalnego.
I okres – przyjęcie do oddziału; Pacjenta nowoprzyjętego należy:
- otoczyć szczególnie troskliwą opieką. Poprzez okazywanie akceptacji i szacunku, wytwarzanie klimatu ciepła i bliskości, wczuwanie się w jego sytuację, wzbudzanie zaufania i pozyskanie go do współpracy.
- z uwagą wysłuchać życzeń pacjenta i postarać się je spełnić.
- uprzedzić i poinformować o wykonywanych zabiegach pielęgnacyjnych, zleconych przez lekarza zabiegach diagnostycznych i leczniczych.
- wybrać pokój i zapoznać z przebywającymi w nim pacjentami.
- przekazać informacje o personelu medycznym sprawującym opiekę.
- jeśli stan zdrowia na to pozwala, zapoznać z topografią oddziału, jego urządzeniami i wyposażeniem oraz regulaminem szpitala i wynikającą z niego organizacją dnia.
- poinformować w sposób dla pacjenta zrozumiały o przysługujących mu prawach i zapewnić o ich respektowaniu.
- zapewnić o zachowaniu w tajemnicy informacji dotyczących jego zdrowia i spraw osobistych.
- umożliwić kontakt osobisty, telefoniczny, korespondencyjny.
- umożliwić kontakt z duchownym na życzenie.
- uwzględnić odrębności kulturowe pacjenta dotyczące żywienia, wykonywanych zabiegów pielęgnacyjnych czy odbywanych praktyk religijnych.
- rodzinie przekazać informacje dotyczące np. kontaktu z pacjentem, lekarzem, rodzaju przynoszonych posiłków czy niezbędnych przedmiotów osobistych.
- założyć dokumentację.
II okres - adaptacji
Obejmuje czas przeznaczony na rozpoznanie, leczenie, pielęgnację, poprawę zdrowia.
W razie pogorszenia stanu zdrowia, powodującego zagrożenie życia lub w razie jego śmierci, szpital jest zobowiązany niezwłocznie zawiadomić wskazaną osobę lub instytucję, przedstawiciela ustawowego lub opiekuna faktycznego.
W tym okresie pielęgniarka może wykorzystać różne modele opieki:
- uwzględniające zaspokojenie potrzeb bytowych człowieka
- uwzględniające rozwój osobowościowy podopiecznych
- uwzględniające stosunki międzyludzkie
- rozpatrujące opiekę pielęgniarską w aspekcie systemowym
- uwzględniające oddziaływanie pól energetycznych
III okres – przygotowanie pacjenta do wypisu
Działania pielęgniarki zmierzające do przygotowania pacjenta do adaptacji w środowisku domowym lub innym, powinny obejmować:
- poznanie możliwości środowiska domowego w zakresie opieki nad pacjentem,
- przygotowanie środowiska pacjenta na jego powrót i do ewentualnego udziału w opiece nad nim,
- zachęcenie pacjenta do zdobycia pełnej samodzielności, przygotowanie do samopielęgnacji,
- przekazanie pacjentowi informacji o stosowaniu zaleceń dotyczących leczenia, rehabilitacji i trybu życia; w celu ułatwienia zapamiętania, informacje szczególnie ważne należy przekazać w formie pisemnej; należy upewnić się, czy pacjent je zapamiętał i zrozumiał,
- edukację zdrowotną pacjenta i środowiska skierowaną na utrzymanie dobrego zdrowia, unikania chorób i urazów,
- przekonanie pacjenta o jego odpowiedzialności za własne zdrowie,
- wsparcie psychiczne w pokonywaniu trudności i odzyskaniu zdrowia,
- wskazanie instytucji zobowiązanych do udzielania pomocy medycznej i opieki społecznej.
Wypisanie pacjenta ze szpitala, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej następuje:
- gdy stan zdrowia nie wymaga dalszego leczenia w szpitalu,
- na żądanie osoby przebywającej w szpitalu lub jej przedstawiciela ustawowego,
- gdy osoba przebywająca w szpitalu w sposób rażący narusza regulamin porządkowy a nie zachodzi obawa, że odmowa lub zaprzestanie udzielania świadczeń może spowodować bezpośrednie niebezpieczeństwo dla jego życia lub zdrowia albo życia lub zdrowia innych osób.
- osoba występująca o wypisanie ze szpitala na własne żądanie jest informowana przez lekarza o możliwych następstwach zaprzestania leczenia w szpitalu. Osoba ta składa pisemne oświadczenie o wypisaniu ze szpitala na własne żądanie. W przypadku braku takiego oświadczenia lekarz sporządza adnotację w dokumentacji medycznej.
- zwłoki osoby, która zmarła w szpitalu, mogą być poddane sekcji, chyba że osoba ta za życia wyraziła sprzeciw lub uczynił to jej przedstawiciel ustawowy. Przepis ten nie dotyczy dokonywania sekcji w sytuacjach podejrzenia o przestępstwo, gdy przyczyny zgonu nie można ustalić w sposób jednoznaczny i gdy zgon pacjenta nastąpił przed upływem 12 godzin od przyjęcia do szpitala. Dokonanie sekcji zwłok nie może nastąpić wcześniej niż po upływie 12 godzin od stwierdzenia zgonu.
- w dokumentacji medycznej sporządza się adnotację o dokonaniu lub zaniechaniu sekcji zwłok, z odpowiednim uzasadnieniem.
Zespół interdyscyplinarny to grupa ludzi:
- mająca wspólne cele, świadoma, że do ich osiągnięcia potrzebne są wysiłki każdego z członków oraz pełne ich zaangażowanie,
- współpracująca ze sobą, aby osiągnąć więcej, niż mógłby osiągnąć każdy z członków z osobna,
- dostrzegająca potrzebę wspólnego działania, dbająca o rozwój każdego członka, o dobrą atmosferę, wzajemnie się szanująca, mająca do siebie zaufanie,
- mająca uzgodnione i zaakceptowane przez siebie normy, zakresy ról,
- w której stosunki podporządkowania zostają zastąpione więzami doradztwa i koordynacji,
- zróżnicowana pod względem wykształcenia, płci, osobowości, wiedzy, umiejętności, poglądów, talentów, kompetencji,
- wspólnie podejmująca decyzje, rozwiązująca problemy, ustalająca cele, realizująca plany, ponosząca odpowiedzialność,
- o partycypacyjnym, demokratycznym stylu kierowania
- o odrębnych sferach aktywności, ale wzajemnie uznawanych,
- o optymalnej liczebności liczącej nie więcej niż 20 osób,
- wśród których pielęgniarka jest równoprawnym członkiem, wnoszącym nową wiedzę, nowe umiejętności, odmienny punkt widzenia, a tym co konstytuuje jej pozycję w tym zespole jest niepowtarzalna postawa, swoiste mistrzostwo, unikatowa domena – opiekuńczość.
Członkowie zespołu interdyscyplinarnego mogą się uczyć, podejmować i pełnić różne role:
- innowatora,
- koordynatora,
- przywódcy do zadań,
- motywatora,
- rozjemcy,
- opiekuna,
- kozła ofiarnego,
- advocatus diaboli – wiodąca do mobilizowania wysiłków zespołu i dopracowania zadania.
Zachowania, które nie służą wykonywaniu zadań przez zespół, to:
- wycofywanie się i zamykanie,
- blokowanie,
- dominowanie,
- rywalizowanie,
- ośmieszanie,
- negowanie,
- destruktywna krytyka,
- agresja.
Zespół interdyscyplinarny to warunek:
- efektywności,
- skutecznej opieki zdrowotnej,
- poprawy wyników,
- obniżenia kosztów,
- podnoszenia jakości opieki,
- zwiększenia satysfakcji pacjentów,
- zmniejszenia postrzegania obciążenia i odczuwania napięć w związku z pracą,
- zmniejszenia stresu.
Jeśli w załączniku znajdują się obrazki, nie zostaną wyświetlone. Pobierz oryginalny załącznik.
Dr n. med. Anna Majda
Pracownia Teorii i Podstaw Pielęgniarstwa
Instytut Pielęgniarstwa WOZ CM UJ
MISJA. ROLA I FUNKCJE PIELĘGNIARKI. ZAŁOŻENIA HOLISTYCZNEJ OPIEKI PIELĘGNIARSKIEJ
MISJA
myśl przewodnia,
wykładnia wartości,
wyznanie wiary,
dewiza postępowania,
obietnica dana otoczeniu,
przedmiot aspiracji i trwałych, ponadczasowych dążeń, wyrażający społeczne przeznaczenie organizacji i jej części,
szczególny powód, racja bytu i sens istnienia organizacji, odróżniający ją od wszystkich innych,
kluczowe cele, priorytety i wartości organizacji, zakres społeczny działalności teraz i w przyszłości.
MISJA PIELĘGNIARSTWA
Udzielanie pomocy jednostkom, rodzinom, grupom w ocenianiu rozmiaru oraz osiąganiu ich własnego fizycznego, psychicznego i społecznego potencjału, a także realizacja tego zadania w pełnym wyzwań środowisku, w którym ludzie mieszkają i pracują.
/Salvage J. 1998/
Rolą zawodową pielęgniarki jest pielęgnowanie zgodnie z ustalonymi zadaniami wynikającymi z zawodowych funkcji.
FUNKCJE PIELĘGNIARKI
1. Świadczenie opieki zdrowotnej oraz zarządzanie nią, niezależnie od tego, czy ma charakter promocyjny, prewencyjny, leczniczy, rehabilitacyjny, czy dotyczy udzielania wsparcia
2. Uczenie tych, którym pielęgniarka świadczy opiekę, a także personelu opieki zdrowotnej.
3. Skuteczne działania w zespołach opieki zdrowotnej.
4. Działania na rzecz rozwoju praktyki pielęgniarskiej.
/Salvage J.: Pielęgniarstwo w działaniu. ŚOZ. Europejskie Biuro Regionalne w Kopenhadze 1998/
1.
Ocenianie potrzeb jednostki, rodziny, grupy, zbiorowości oraz identyfikacja zasobów niezbędnych do zaspokajania tych potrzeb
Identyfikacja tych potrzeb, które mogą być zaspokajane najskuteczniej przez opiekę pielęgniarską i tych, w celu zaspokojenia których należy odsyłać do innych fachowców
Ranking potrzeb zdrowotnych, aby w ramach opieki pielęgniarskiej zaspokajane były potrzeby najważniejsze (priorytetowe)
Planowanie i dostarczanie potrzebnej opieki pielęgniarskiej
Zapewnianie udziału jednostce (rodzinie, przyjaciołom) we wszystkich formach opieki, samoopieki i samostanowienia w sprawach zdrowia
Dokumentowanie tego co jest robione we wszystkich etapach procesu pielęgnacji i wykorzystywanie tych informacji do oceny wyników świadczonej opieki pielęgniarskiej w wymiarze jednostki, rodziny, grupy, społeczności. Jak również do oceny pielęgniarki i systemu opieki.
Stosowanie zaakceptowanych i właściwych kulturowych, etycznych, zawodowych norm
2.
Ocenianie indywidualnej wiedzy i umiejętności związanych z zachowaniem i przywracaniem zdrowia
Przygotowanie i dostarczanie informacji niezbędnych na danym poziomie
Organizacja lub uczestniczenie w zdrowotnych kampaniach edukacyjnych
Ocenianie wyników takich programów edukacyjnych
Pomaganie pielęgniarkom i innej kadrze w zdobywaniu nowej wiedzy i umiejętności
Stosowanie zaakceptowanych i właściwych norm kulturowych, etycznych i zawodowych
3.
Współpraca z jednostkami, rodzinami, społecznościami, innymi pracownikami zajmującymi się zdrowiem w celu planowania, organizowania, zarządzania oraz ewaluacji usług pielęgniarskich
Działanie w roli lidera zespołu opieki pielęgniarskiej
Powierzanie wykonania zadań innemu personelowi pielęgniarskiemu i wspieranie go w jego pracy
Negocjowanie z osobami korzystającymi z usług zespołu, rodzaju oraz zakresu ich udziału we wdrażaniu własnych planów opieki
Współpraca z innymi ludźmi w interdyscyplinarnych zespołach w ramach planowania, świadczenia, koordynacji i ewaluacji usług zdrowotnych
Współpraca z innymi specjalistami na rzecz bezpiecznego i harmonijnego środowiska pracy, tak aby możliwa była współpraca zespołowa
Branie aktywnego udziału w ustalaniu kierunków działań, planowaniu programów, ustalaniu priorytetów i rozwoju oraz alokacji środków
Udział w sporządzaniu raportów do władz i polityków na poziomie lokalnym, regionalnym, krajowym, do mediów
4.
Zapoczątkowanie innowacyjnych sposobów pracy w celu osiągnięcia lepszych rezultatów
Identyfikacja obszarów do badań w celu poszerzenia wiedzy oraz rozwinięcia umiejętności w obszarze praktyki i edukacji pielęgniarskiej oraz uczestniczenie w takich badaniach jakie są niezbędne
Stosowanie norm etycznych w badaniach naukowych
FUNKCJE PIELĘGNIARKI /wg W. Ciechaniewicz/
opiekuńcza,
wychowawcza,
promowania zdrowia,
profilaktyczna,
terapeutyczna,
rehabilitacyjna,
kształcenia,
zarządzania,
naukowo-badawcza.
Rola pielęgniarki
Odpowiedzialność w stosunku do odbiorców pomocy pielęgniarskiej
Odpowiedzialność w stosunku do zleceniodawców
Samodzielne świadczenie opieki pielęgniarskiej, współpraca zespołowa, wykonywanie zleceń lekarskich
Wykonywanie różnych prac i zleceń lekarskich
Współdziałanie z człowiekiem w zdrowiu i chorobie
Wykonywanie czynności „dla” i „za” pacjenta
Pomoc w zaspokajaniu potrzeb zdrowotnych człowieka jako jedności biopsychospołecznej, duchowej, kulturowej
Pomoc w zaspokajaniu potrzeb biologicznych (fizycznych) człowieka
Pielęgnowanie w zdrowiu i chorobie (podstawowa opieka zdrowotna, szpital)
Pielęgnowanie chorego w szpitalu
współcześnie
przeszłość
Rola pacjenta
Przeszłość Współczesność
Wiedza na temat zdrowia, choroby, opieki nad zdrowiem
Ograniczona, niedostępna Szybko rozwijająca się, dostępna
Prawo do podejmowania autonomicznych decyzji w sprawie własnego zdrowia
Brak ustaleń i świadomości Pełna świadomość i wyraźne ustalenia
Postępowanie w stosunku do pacjenta w sprawach związanych ze świadczeniem pomocy leczniczej
Wydawanie poleceń należały do lekarza Podejmowanie decyzji należy do pacjenta, lekarza obowiązuje informowanie i wyjaśnianie
Stosunek pacjenta do postępowania lekarza
Posłuszne wykonywanie poleceń, bierność Podejmowanie decyzji własnych, aktywność
Odpowiedzialność pacjenta za własne zdrowie
Brak tego poczucia Rozwijanie tego poczucia
BIOTECHNICZNY (BIOMEDYCZNY) MODEL MEDYCYNY PIELĘGNIARSTWO INSTRUMENTALNE
Uwarunkowania i konsekwencje:
filozofia kartezjańska - mechanistyczne widzenie świata i człowieka – XVII w.,
La Mettrie w dziele „Człowiek maszyna” – XVIII w. twierdzi, że człowiek stanowi istotę materialną, dusza natomiast nie istnieje,
zdrowie ujmuje się jako brak choroby,
chorobę traktuje się jako skutek nieprawidłowości w budowie określonego narządu lub zaburzeń w jego funkcjonowaniu,
rozwija się medycyna naprawcza, w której pacjenta traktuje się jako przypadek chorobowy nie mający własnej tożsamości,
Uwarunkowania i konsekwencje cd.:
opieka koncentruje się na fachowym wykonywaniu zabiegów, które stanowią niezbędny element procesu leczenia,
sprawność i bezbłędność wykonania koncentruje się na potrzebach biologicznych człowieka, jest kryterium profesjonalizmu,
pacjent traktowany jest jak przedmiot, w którym należy pielęgnować niesprawny narząd, nie ma wpływu na decyzje podejmowane względem jego osoby,
pielęgniarstwo jest instrumentalne, pomija zdrowie, koncentruje się na chorobie, brak jest profilaktyki, promocji zdrowia, pomijane jest środowisko rodziny.
Holizm
gr. holos – cały, teoria filozoficzna sformułowana przez Ch. Smutsa (1870-1950), która głosi, że determinującymi czynnikami w naturze są „całości”, których nie da się sprowadzić do sumy ich części.
holistyczna koncepcja świata przyjmuje wszechświat jako żywy system, złożony ze zintegrowanych żywych całości, nazywanych holonami albo systemami.
holistyczna koncepcja zdrowia zakłada istnienie tkwiącej i działającej w każdym żywym organizmie siły, która wyraża się zdolnością do przywracania równowagi w każdym przypadku jej zachwiania.
holistyczne określenie człowieka zakłada istnienie indywidualnego bytu o wielowymiarowej osobowości tworzącej zintegrowaną całość.
holistyczne postrzeganie podmiotu opieki to podejście skoncentrowane na osobie, uznające że człowiek stanowi niepowtarzalną całość; każdy człowiek posiada w sobie jakąś swoistą harmonię i szczególną strukturę wynikającą z niepowtarzalnej integracji jego osoby.
w medycynie holizm wyrażony jest poglądem, że zjawiska dotyczące człowieka i stanu jego zdrowia należy rozpatrywać całościowo; człowieka należy ujmować jako naturalny system żyjący we wszechświecie stanowiącym całość.
„świadczenie opieki we wszystkich obszarach życia człowieka i we wszystkich jego stanach” (Kielmas 1999 za: Ciechaniewicz 2001, s. 29).
Koncepcja holizmu ma wpływ na:
pielęgniarstwo, szczególnie na teorie tej dziedziny nauki:
model B. Neuman, która twierdzi, że człowiek (system otwarty) znajduje się we wzajemnym oddziaływaniu i współzależności ze środowiskiem. Główną troską pielęgniarki jest utrzymanie równowagi systemu (podopiecznego) przez pomaganie w przystosowaniu się do środowiskowych stresorów.
model J. Watson, która twierdzi , że człowiek egzystuje w 3 sferach swej istoty: umysłu, ciała i duszy. Celem pielęgniarstwa jest pomoc pacjentom w przywracaniu harmonii tych sfer, dzięki humanistycznej troskliwości, która jest realizowana w transpersonalnych relacjach między pielęgniarką a pacjentem jako dwiema duchowymi istotami.
model M. Leininger, która dostrzega człowieka wraz z całym jego otoczeniem, korzeniami, tożsamością. Pielęgniarka wg tej teorii musi pamiętać, że podopieczny oczekuje gwarancji, że w całym procesie pielęgnowania będą respektowane jego obyczaje i przekonania.
ZAŁOŻENIA HOLISTYCZNEJ OPIEKI PIELĘGNIARSKIEJ
każdy człowiek jest indywidualnością i niepowtarzalną całością, żyje w określonym środowisku, w kręgu rodziny, kultury, religii, grupy etnicznej, zgodnie z określonymi zwyczajami, przyzwyczajeniami, preferując właściwy tylko dla siebie styl życia, dążąc do osiągnięcia dobrostanu (pełni zdrowia).
choroba i zdrowie są odrębną jakością, choruje człowiek jako całość i dlatego to rzutuje na jego interakcje z otoczeniem i środowiskiem.
całościowe postrzeganie podmiotu opieki oznacza przyjęcie założenia, że człowiek jest istotą złożoną, funkcjonującą w 3 wzajemnie powiązanych ze sobą sferach: psychicznej, biologicznej, społecznej, przy uwzględnieniu elementu duchowego i kulturowego.
człowiekowi należy uświadomić, że jego problemy ze zdrowiem mogą mieć wiele wspólnego z tym jaki jest jego stosunek do świata i wartości, że może to być konsekwencją zaburzonej równowagi wewnętrznej i współdziałania z otaczającym środowiskiem.
człowiek powinien być traktowany podmiotowo, tzn. sposób postępowania z nim należy dostosować do jego indywidualnych potrzeb, uznając wyjątkowość jego zachowań, reakcji, problemów, uświadamiając jednocześnie rolę jaką powinien odgrywać we wzmacnianiu zdrowia, w walce z chorobą.
PODMIOT
Osoba przeżywająca, poznająca, działająca, posiadająca prawa i obowiązki. To indywidualizm człowieka (jego świat odbierany, odczuwany i wyrażany tylko przez tą osobę). Podmiotowość człowieka zawarta jest w jego świadomości „ja” i poczuciu własnej wartości
Pielęgniarka powinna w stosunku do pacjenta, podmiotu opieki :
dostrzegać w nim człowieka,
respektować jego prawa do subiektywnego odczuwania własnego stanu zdrowia,
odnosić się z szacunkiem do jego odczuć subiektywnych, poglądów, przekonań, które leżą u podstaw jego problemów zdrowotnych,
wykorzystywać subiektywne odczucia w ocenie jego stanu zdrowia,
dostrzegać i realizować potrzeby rozwojowe, integralnie związane z procesem kształtowania się osobowości człowieka przy planowaniu opieki,
poznać pacjenta (jego stan, sytuacje życiową, subiektywny obraz siebie, własnej sytuacji, jego system wartości),
ustalać wspólnie z pacjentem cele pielęgnowania, określać zadania własne i pacjenta o planowanych, realizowanych działaniach,
analizować wspólnie z pacjentem efekt pielęgnowania.
Holistyczna koncepcja pielęgniarstwa implikuje:
określony sposób traktowania pacjenta - zerwanie z paternalistycznym modelem pielęgnacji, przyjęcie modelu partnerskiego, dostrzeganie autonomii i prawa do samostanowienia o sobie pacjenta, akceptację pełni praw pacjenta, jego możliwości wyboru spośród podanych ofert, obowiązek rzetelnego informowania o działaniach, jakie mają być podejmowane względem pacjenta.
nowy obszar działania pielęgniarek – obronę interesów pacjenta, będąc jego adwokatem/powiernikiem.
zmianę postawy podopiecznego z pasywnej na aktywną, co daje mu poczucie bezpieczeństwa i kontroli podejmowanych działań, sprzyja pozytywnej motywacji zmiany trybu życia i zdobywaniu wartościowych dla zdrowia nawyków oraz propagowaniu zachowań zdrowotnych w środowisku.
rozwój pielęgniarstwa ekologicznego wykorzystującego nierozerwalne związki człowieka ze środowiskiem wpływającym na każdy wymiar człowieczej osobowości, a przez to zwrócenie uwagi na medycynę niekonwencjonalną, wykorzystanie takich technik, jak: medytacja, ćwiczenia oddechowe jogi, ziołolecznictwo, dietetyka, akupunktura, wizualizacja, muzykoterapia.
konieczność wiedzy z zakresu socjologii, pedagogiki, psychologii, aby poznać człowieka, zauważyć problemy i potrzeby pacjenta.
potrzebę interdyscyplinarności nauki, korzystania pielęgniarstwa jako nauki społeczno-przyrodniczej z dorobku innych nauk: medycznych, przyrodniczych, społecznych, jak prakseologia, teoria organizacji i kierowania, socjologia, psychologia, pedagogika, filozofia człowieka i etyka
HOLIZM w medycynie:
implikuje wiele pozytywnych zmian w pielęgniarstwie
stawia w nowym świetle dwa podmioty relacji: pacjenta i pielęgniarkę
zmienia znaczenie środowiska , którego potencjał można wykorzystać w przywracaniu zdrowia oraz jego utrzymaniu
implikuje wielowymiarowość opieki
szerzej widzi rolę pielęgniarki, nadaje jej większy zakres działania
wpłynął na stworzenie praw pacjenta oraz struktur zajmujących się kontrolą ich przestrzegania
łączy działania lekarzy, pielęgniarek, fizjoterapeutów, dietetyczek
kładzie nacisk na dopasowanie sposobu leczenia i pielęgnacji do potrzeb człowieka
respektuje kulturowe uwarunkowania choroby i jej leczenia oraz pielęgnowania, proponuje wsparcie społeczn
traktuje zdrowie jako stan pozytywny, a nie tylko stan choroby,
kładzie nacisk na promocję zdrowia i zapobieganie chorobom
kładzie nacisk na odpowiedzialność każdego człowieka za własne zdrowie
uwzględnia wewnętrzną zdolność jednostki do samoleczenia
kładzie nacisk na uczenie samoopieki
korzysta z różnorodnych metod diagnostycznych
zwraca uwagę na znaczenie i siłę dotyku
uznaje znaczenie diety i ćwiczeń fizycznych
interesuje się nie tylko ciałem ale i duszą człowieka
kładzie nacisk na jakość życia i zajmuje się godnym umieraniem
uwzględnia kontekst społeczny, ekonomiczny, ekologiczny w rozpatrywaniu problemów zdrowotnych.