Infa egzamin

1. Różnica między technologią informacyjną, a informatyką

Informatyka jest dziedziną naukową. W zakresie informatyki znajduje się tworzenie nowych "produktów" informatycznych, którymi mogą być np.: program lub zespół programów zapisanych w wybranym języku lub środowisku programowania, algorytm lub metoda komputerowego rozwiązywania problemów, koncepcja komputera i jego realizacja, teoria informatyczna itp. (programowanie, sieci komputerowe itd.)

Technologia informacyjna to zastosowania informatyki i innych powiązanych z nią technologii. Zastosowania te w coraz większym stopniu są profesjonalnym korzystaniem z osiągnięć i rozwiązań informatycznych. Jest związana z posługiwaniem się gotowymi produktami informatycznymi w pracy z informacją np. praca sekretarki, magazyneria itd.

1. Klasyfikacja i pojęcie nauczania i uczenia się.

Nauczanie to nazwa właściwa części jednolitego procesu nauczania – uczenia się, używana na oznaczanie zespołu czynności podejmowanych intencjonalnie przez nauczycieli dla realizacji społecznie akceptowanych celów dydaktycznych.

W ogólności nauczanie można określić jako cel specyficznych działań podejmowanych przez jedne osoby w tym celu, by inni przyswoili jakieś wiadomości lub umiejętności.

Rodzaje nauczania:

• zintegrowane w klasach I – III, mające na celu integrację rozproszonych treści i metod nauczania,

• blokowe w klasach IV – VI, w ramach którego łączone są treści z różnych dyscyplin w bloki tematyczne,

• przedmiotowe (dyscyplinowe) w gimnazjum i szkołach ponadgimnazjalnych, jako wynik dążenia umysłu ludzkiego do wprowadzania ładu w świat poznanych zjawisk i procesów,

• integracyjne realizowane w małej klasie, w której pod opieką pedagoga (lub psychologa czy logopedy) i nauczyciela wspólnie uczą się uczniowie będący w normie rozwojowej oraz uczniowie wykazujący rozmaite deficyty rozwojowe,

• problemowe, realizowane w trakcie specjalnie zaaranżowanych przez nauczyciela sytuacjach dydaktycznych, zwanych problemowymi, w których uczący się ma samodzielnie rozwiązywać zarówno teoretyczne, jak i praktyczne problemy,

• nauczanie programowe z wyeksponowaniem sposobów porządkowania i przekazywania uczącym się treści programowych,

• nauczanie indywidualne, w którym zachodzi bezpośrednia interakcja nauczyciel – uczeń,

• nauczanie grupowe z wykorzystaniem pracy zespołowej, zmierzające do rozwiązania przez grupę (zespół) określonego problemu,

• nauczanie masowe, mające miejsce we współczesnej szkole,

• nauczanie zróżnicowane (wielopoziomowe) mające na celu dotarcie do indywidualnego uczącego się o zróżnicowanych...

• nauczanie wychowujące, zmierzające do integracji osoby uczącego. Poza dostarczeniem informacji i podaniem struktury konstruowania z niej wiedzy, kształtuje ono szereg takich właściwości osobowościowych, które obejmuje się wspólnym mianem wychowania,

• nauczanie wielostronne, odwołujące się do tej teorii poznania, w której uczący się jest podmiotem myśli i uczuć – w jego trakcie następuje łączenie intelektualnych treści nauki z wielorakim przeżywaniem wartości tak poznawczych, jak i paranormalnych.

W szerokim ujęciu uczenie się jest procesem nabywania przez jednostkę względnie trwałych zmian w zachowaniu (lub możliwości – potencjału – zachowania) na podstawie jej indywidualnego toku realizacji.

Rodzaje uczenia się:

• uczenie się przez przyswajanie,

• uczenie się przez odkrywanie,

• uczenie się przez działanie,

• uczenie się przez przeżywanie,

• uczenie się przez doświadczenie,

• uczenie się przez negocjacje,

• uczenie samokierowane (samoistne studia),

• uczenie się na odległość.

1. Przygotowanie nauczyciela do zajęć.

- planowanie ( ramowy plan nauczania, dyrektorskie godziny z puli, ile godzin infy)

Plan pracy dydaktycznej:

• wynikowa – dopuszczająca itd.,

• rozkład materiału nauczania,

• plan pracy dość trudno zmienić – trzeba uzasadnić zmiany,

• podział na działy (z określonymi godzinami),

• decyzja, jak realizować plan lekcji dla danej klasy,

• sprawdzenie, czy występuje korelacja między lekcjami,

• merytoryczne przygotowanie do zajęć,

• czytanie poradnika, by zaczerpnąć z niego ciekawych informacji,

• sprawdzenie pomocy dydaktycznych – płyt CD, podręczników, itp.,

• ustalić cele lekcji i sposób ich zrealizowania – stworzenie scenariusza zajęć – scenariusz pomaga w osiągnięciu perfekcji w prowadzeniu zajęć,

• opisać wszystkie materiały, jakie są przygotowane – porządek w papierach, nanoszenie poprawek, by kolejna lekcja była lepsza.

- podstawa programowa (co w niej mniej więcej jest dla klasy 1-3 i 4-6)

- programy nauczania ( autorski lub pisany przez kogoś)

- plan pracy dydaktycznej- wynikowy

1. Kryteria wyboru programu nauczania:

• wybierając program nauczania trzeba myśleć o uczniach, których się uczy (i nie można już zmienić tego programu). Trzeba wziąć pod uwagę:

  • poziom kompetencji uczniów – z jaką wiedzą przychodzą uczniowie do klasy,

  • ważna jest percepcja, inteligencja ucznia w procesie kształcenia,

• kompatybilność programu nauczania z oprogramowaniem w pracowni komputerowej – powinno być jedno oprogramowanie – jeśli oprogramowanie i podręcznik/program nauczania nie są zgodne ze sobą, to nauczyciel nie nauczy uczniów wielu informacji z tego podręcznika – program powinien być dobrany do oprogramowania znajdującego się w pracowni,

• nauczyciel może wybrać program nauczania, jaki mu najbardziej odpowiada,

• nauczyciel musi ocenić program nauczania, podręcznik, ćwiczenia i przewodnik metodyczny, z których będzie korzystał,

• by odpowiednio dobrać program nauczania trzeba wiedzieć, ile jest do zrealizowania godzin z danego przedmiotu.

1. Metoda grafu:

- między tymi lekcjami nie ma zależności, kolejność jest obojętna

- trzeba zrobić najpierw lekcję 6, a potem dopiero 3 – lekcja 3 jest zależna od lekcji 6

- dobrze, jeżeli jako pierwsza byłaby zrobiona lekcja 6, a potem 3, ale nie musi tak być

Robimy graf:

Lekcja w wordzie. Tematy:

1. Tabele

2. Edycja/formatowanie tekstu

3. Cliparty

4. Zapisywanie plików

5. Drukowanie

6. Czcionka

Zrealizowanie danej lekcji zależy od ścieżek wchodzących (wch) – im mniej wchodzących, tym szybciej realizuje się zaplanowaną lekcję. W tym wypadku powinno się lekcje realizować w następującej kolejności: 4 – 6 – 2 – 1 – 3 – 5 lub 4 – 6 – 2 – 3 – 1 – 5.

6. Przygotowanie lekcji.

- merytoryczne

- metodyczne (najpierw treści potem metody)

Cztery formy przygotowania do zajęć:

• plan lekcji – cele lekcji, tabelka dla lekcji,

• konspekt lekcji – cele, plan i przebieg,

• scenariusz lekcji – cele, plan i przebieg lekcji, ale bardziej obszerny – uwzględnione czynności nauczyciela i czynności ucznia,

• elaborat – dokładne opisanie wszystkich czynności i działań.

W scenariuszu na początku muszą być umieszczone dane szczegółowe, temat

- formy

- media

- przebieg

6. Metody kształcenia.

Metoda kształcenia – posiada różne definicje, sposób pracy nauczycieli i uczniów, realizuje wcześniej założone cele. Różne kryteria podziałów: słowne, praktyczne, gier dydaktycznych, wielostronnego kształcenia się Okonia.

Nauczyciel musi sam określić, czy metoda, jaką chce przeprowadzić jest odpowiednia, czy dzieci ją zrozumieją. Wybór metod kształcenia wskazuje realizację określonych celów kształcenia, która pomaga przy realizacji obranych celów.

• pogadanka – metoda dialogowa między nauczycielem a uczniem. Jest dobra w momencie, kiedy jest ciąg pytań, na które uzyskiwane są odpowiedzi. Nie ma często nowej wiedzy, często jest to forma powtórzenia. W pogadance wstępnej chodzi o to, by poznać nową wiedzę. Jest to nadużywana forma w klasach I – III, ale używana na każdym etapie kształcenia,

• opowiadanie – metoda monologowa, przygotowuje ją sam nauczyciel. Znalezienie dobrego opowiadania lub je stworzyć – fikcyjne zdarzenia, ważne, by były odpowiednie dla danej grupy wiekowej, do ich potrzeb, może być to bajka ciekawa dla uczniów,

Metody pokazu (oglądowe):

• pokazy zjawisk, przedmiotów, rzeczy, najlepiej, jak jest on rzeczywisty, coś, co można zastosować, poznać bezpośrednio, np. smak. Poznaje się określony przedmiot wielozmysłowo, najczęściej zmysłem wzroku,

• plansza,

• tablica,

• mapy,

• globusy,

(powyżej wymienione metody to metody proste, czyli metody nie potrzebujące prądu do ich przedstawienia)

• diaskop,

• projektoskop – materiałami są foliogramy, albo fazogram – kilka fopliogramów nakładanych na siebie, płaskie modele dynamiczne. Foliogram uzyskuje się poprzez drukowanie, kserowanie, można stosować pisaki wodoodporne, pisać po folii,

• rzutnik multimedialny – można wykorzystać niemal do wszystkiego,

• magnetofon, odtwarzacz CD,

• DVD – by pokazać film dydaktyczny, który mogą obejrzeć dzieci,

• wizualizery – kamerka, która ukazuje obraz, stoi w jednym miejscu, ale są też takie, które można stawiać w innych miejscach, emituje ona obraz, który jest widoczny dla oka dzieci.

Metody praktyczne:

• wykorzystywanie konkretnych przedmiotów/rzeczy na zajęciach, ale musi się ustalić określone kryteria, dzięki którym dzieci będą miały możliwość skonstruowania określonej rzeczy. Ocena prac wytwórczych jest skomplikowana, trzeba wiele uwagi zwrócić na szczegóły,

• laboratoria:

  • laboratoryjna tradycyjna – instrukcja wykonania ćwiczenia dla studenta,

  • laboratoryjna rotacyjna – na początku wywieszony harmonogram i każdy wykonuje ćwiczenie i na następnych zajęciach jest wymiana miejsc,

• instruktaż – częściej wykorzystywana w nauczaniu zawodowym, tj. ludzi starszych, może być instruktarz ogólny i stanowiskowy – konkretnym osobom.

Metody problemowe – uczniowie mogą rozwiązać trudność, w tym celu zadawane jest zadanie problemowe. Całka będzie problemem dla studenta pedagogiki, ale nie dla profesora matematyki, dla 6-latka nie, bo to nie jest coś, co leży w jego wartościach.

• Burza mózgów

To zespołowe rozwiązywanie jakiegoś problemu, odbywające się w tzw. Sesji i wymagające przestrzegania zasady odroczenia oceny i wartościowania- pomysłów w fazie zgłaszania nie można komentować ani oceniać. Pomysły można rozwijać lub zmieniać. Przyjmuje się, że każdy pomysł jest dobry. Regóła „ilośc rodzi jakość”. Im więcej pomysłów oraz im bardziej sa one niezwykłe tym lepiej.

Zasady:

• Przy jednym zgłoszeniu, jeden pomysł.

• Pomysłów nie krytykujemy, lecz możemy je modyfikować.

• Wybieramy lidera, który kieruje „porządkiem” =, kolejnością osób, które się wypowiadają.

• Musi być sekretarz który notuje pomysły.

• Pomysł nie jest własnością pomysłodawców.

Burza mózgów jest na całą lekcję!!!!!!!!!!!!!!!!

• Sześć kapeluszy

Istotą tej metody jest rozdzielenie i uporządkowanie różnych rodzajów wypowiedzi na dany temat. Uczestnicy dyskusji, jeśli chcą zabrać głos, muszą zdecydować, jaki charakter będzie miała ich wypowiedź- czy będą mówić o faktach, o mocnych stronach, czy będą krytykować, wyrażać emocje, wskazywać szanse na przyszłość, czy też porządkować dyskusję. Następnie muszą wybrać odpowiedniego koloru kapelusz – kolory kapelusza związane sa z wybranym rodzajem wypowiadanych poglądów.

Przebieg:

• Poproś uczestników, by usiedli w kręgu.

• Zrób wprowadzenie, przedstaw wstępne propozycje do dyskusji.

• Przedstaw konkretny problem, pozwalając spojrzeć na niego z różnych stron.

• Rozdaj uczestnikom przygotowane wcześniej na piśmie główne punkty do rozmowy.

• Rozłóżn w środku okręgu kolorowe, papierowe kapelusze.

• Przedstaw zasady dyskusji.

• Powiedz, że jeśli ktoś chce zabrać głos, musi założyć kapelusz na głowę. Wtedy ma prawo głosu.

• W danym momencie dyskusji tylko jedna osoba może mieć kapelusz na głowie.

• Wyjaśnij, że wkładając kapelusz na głowę:

- Biały- należy mówić o faktach (waryfikowalne dane, liczby). Kolor ten jest neutralny, obiektywny. Zdanie można zaczać od słów: „Faktem jest, że...”;

- Czerwony- powinno się mówić o własnych emocjach, jakie budzą się w związku z przedstawionymi propozycjami. Ponieważ kolor czerwony kojarzy się ze złością, umożliwia wyrażenia emocjonalnego punktu widzenia. Wypowiedź można rozpocząć: „Cieszę się, że...”, „Mam pewne obawy, że...”, „To jest fascynujące!”;

- Żółty- wskazujemy na plusy propozycji. Żółć jest kolorem słonecznym i pozytywnym, wiąże się z nadzieją, pozytywnym myśleniem. Zdanie można rozpocząć od słów: „Podoba mi się...”; „Mocnym punktem jest...”;

- Czarny- możemy krytykować propozycje. Czerń jest kolorem ponurym i smutnym , stąd wskazuje na negatywny aspekty zagadnienia. Wypowiedź można rozpocząć od słów: „Słabym punktem jest....”; „Nie jest dobrze...”;

- Zielony- będziemy mówić o pomysłach, uzupełnieniach. Kolor ten symbolizuje twórczośc, nowe pomysły i marzenia. Zdanie można zacząć od słów: „Mam pomysł...”; „Możnaby to uzupełnić o...”; „Marzy mi się, aby...”;

- Niebieski- należy wypowiadać sie w celu uporządkowania dyskusji. Zazwyczaj robi to prowadzący. Niebieski jest zimny, ale jest też kolorem nieba. Czlowiek w tym kapeluszu zajmuje się kontrolowaniem i organizowaniem procesu myślenia i używania kapeluszy. Niejako „z lotu ptaka” spoglada na przebieg dyskusji. Zdania można rozpocząć od słów: „Chciałbym uporządkować naszą dyskusję...”; „Dotychczas ustaliliśmy...”; „Chciałbym teraz poprosić o wypowiedzi żółty kapelusz...”;

Połóż przed kapeluszami kolorowe kartki formatu A4 z hasłowym wyjaśnieniem kapeluszy np. czarna kartka z napisem „krytyka” itd.

• Symulacje

Simulatio oznacza naśladowanie, podobieństwo

To najpopularniejsza gra dydaktyczna. Wdraża uczniów do wszechstronnej analizy problemu. Wynik gry uczniów porównuje się z wynikiem faktycznym (?)

Gra symulacyjna obejmuje następujące fazy:

-przedstawienie uczniom niezbędnych informacji dla rozpoczęcia gry

-wykorzystanie przez uczniów otrzymanych wiadomości poprzez ich weryfikację i przetworzenie na potrzeby gry

- stworzenie nowych wiadomości oraz doświadczeń (prowadzona przez uczniów gra dostarcza im nowych wiadomości sprzyjających powstawaniu kolejnych umiejętności, które z kolei umożliwiają kontynuowanie gry)

- wykorzystywanie zdobytych przez uczniów doświadczeń i wiadomości (faz 3 i 4 mogą być powtarzane)

Najbardziej znane symulacje wykorzystywane są w następujących sytuacjach:

• podczas ćwiczeń w wojsku (tzw. gry wojenne)

• dla przedstawicieli biznesu, którzy ćwiczą rozmowy z klientami oraz techniki sprzedaży)

• podczas treningów pilotów czy kosmonautów

• w grach komputerowych

6. Ewaluacja wiedzy.

Funkcje:

- selekcyjna ( ocena pozwala na selekcję słabszych i lepszych uczniów)

- informacyjna ( ucznia, rodziców, dyrektora)

- motywująca

6. Formy kontroli wiedzy:

7. 1. Ustna

   2. Pisemna

   3. Praktyczna

• Bieżąca

• Okresowa

6. Testy.

• testy otwarte – co sam uczeń musi coś stworzyć, zadaje jedno pytanie, uczniowie na nie odpowiadają w formie rozprawki,

  • testy krótkich odpowiedzi – pytanie, gdzie się da na coś krótko odpowiedzieć lub obliczyć. Dyktowanie tutaj jest nie polecane, zła forma to jest. Nie trzeba wymagać kolejności w wypowiedziach. Zalecane jest, by oceniać 0-1,

  • zdanie z luką,

• testy zamknięte – pytania i miejsce, gdzie można zaznaczyć odpowiedź,

  • test prawda-fałsz,

  • sformułowanie, gdzie musi odpowiedzieć tak lub nie,

  • test wielokrotnego wyboru – najczęściej 1 jest prawdziwa, reszta prawdopodobne, ale fałszywe,

  • test na dobieranie – początki zdań i dobieranie do nich dopełnienia.

Test ma być jednorodny, nie powinno mieszać się pytań zamkniętych z otwartymi.

6. Asystent pracowni komputerowej. (program)