Samorzutna aktywność twórcza

• Działanie twórcze- realizowane z wrodzone potrzeby w jego efekcie powstaje działo które jest bardziej złożone od efektu wyjściowego, ponadto samo tworzenie sprawia przyjemność

• Osoby dorosłe często uważają iż osoby niepełnosprawne w stopniu głębokim nie SA w stanie tworzyć dlatego tez trzeba zmienić sposób myślenia i pozwolić na samorzutna aktywność która jak już mówiłam jest wrodzoną potrzebą i pomaga w rozwoju dziecka.

Wrodzone potrzeby czynnościowe dziecka

• Dziecko posiada potrzeby społeczne, tak samo jak i potrzebę kreowania nowych rzeczy- porządkowania, układania nawet według bardzo prostego planu i jest to elementem natury ludzkiej.

Dążenie do przekształcania i porządkowania jako aktywność twórcza

• Nawet najprostsza czynność jak przesypywanie piasku czy budowanie zamku jest już aktywnością twórczą ze względu na to iż jest spontaniczna

• Poza spontanicznością twórczość musi spełniać trzy warunki

1. Jest realizowana z potrzeb czynnościowych wrodzonych i sprawia przyjemność natomiast odebranie możliwości tworzenia wywołuje niechęć i przykre odczucia

2. Wszystko co w jej efekcie powstaje odznacza się wyższą złożonością niż produkt wyjściowy

3. Jest oryginalna, występuje przewaga elementów twórczych nad odtwórczymi

• Istnieją dwa rodzaje działań twórczych

1. Niezamierzone np. aktywność twórcza małych dzieci

2. Poprzedzone zamysłem twórczym np. działo plastyczne czy tez naukowe

• Natomiast przeciwieństwa twórczości to :

1. Aktywność stereotypowa

2. Aktywność wyłącznie odtwórcza

Realizowanie potrzeb czynnościowych a zdrowie psychiczne człowieka

• Działania twórcze dziecka niepełnosprawnego są często hamowane jako bezproduktywne, jednakże odebranie dziecku możliwości tworzenia może przyczynić się do pogorszenia stany psychicznego i zahamowania także twórczości odtwórczej.

• Jedna z bardziej znanych metod samorzutnej aktywności twórczej jest metoda stosowana przez Axline. Polega ona na tym iż osoba zostaje wpuszczona do pokoju który wypełniony jest różnymi zabawkami i tworzywami. Rola terapeuty polega na obserwacji i powstrzymywaniu się od sugerowaniu czynności i krytycznych uwag a jedynie komentuje czynność i uczucia temu towarzyszące np. „ zrobiłeś babkę z piasku – cieszysz się”

• Dzięki niedyrektywnemu podejściu dziecko nie jest narażone na zniechęcenie

• Dzięki temu dziecko zdobywa wiedzę na temat własnego postępowania

• Terapia ta pozwala także na poczucie że wszystko co robi dziecko jest dla terapeuty znaczące a wiec i dziecko samo w sobie jest osobą znaczącą.

Metodyka kształtowania samorzutnej aktywności uczniów niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu głębszym.

• Na niepełnosprawność intelektualną często nakładają się zaburzenia emocjonalne. Dziecko może mieć np. postawę bierną lub być nadpobudliwe. Dlatego też działanie na materiale którym się interesuje i dzięki temu realizuje swoje potrzeby czynnościowe jest bardzo dobrym środkiem aby dziecko mogło się skupić gdyż skupienie w tym wypadku występuje samorzutnie.

• Pierwszym z kroków do wyzwolenia samorzutnej aktywności twórczej dziecka jest poznanie jego preferencji czynnościowych może to następować w dwojaki sposób

1. Podsuwając dziecku po kolei różne materiały i obserwować na którym skupia się najdłużej

2. Podsuwając po 2-3 materiały i obserwować który wybiera

Metody aktywizujące

• Jak już mówiłam aktywność i twórczość to naturalne potrzeby każdego człowieka dlatego też stosowanie metod aktywizujących w pracy z osoba niepełnosprawna intelektualnie w stopniu głębszym ma bardzo duże znaczenie.

• Aktywizujące metody pracy z uczniem są bardzo elastyczne przez co nauczyciel może pracować w sposób adekwatny do potrzeb ucznia.