Redemptoris missio (łac. Misja Odkupiciela) − encyklika Jana Pawła II. Została ogłoszona 7 grudnia 1990 roku. Jan Paweł II zawarł w niej przesłanie o obowiązku poznawania i głoszenia Ewangelii.
Cały drugi rozdział (nn.12-20) encykliki poświęcony został współczesnemu pojmowaniu Królestwa Bożego w Kościele katolickim. Królestwo Boże utożsamia się z osobą Chrystusa. Po zmartwychwstaniu Bóg zapoczątkował w Nim królestwo zapowiadane przez proroków, które „budowane jest stopniowo w człowieku i w świecie poprzez tajemniczą więź z Jego osobą” (n.16). Wbrew niektórym zsekularyzowanym koncepcjom Królestwa Bożego – które opisują je w kategoriach «antropocentrycznych», skupiających się na ziemskich potrzebach człowieka i na budowaniu pokoju między religiami, kulturami i społeczeństwami na ziemi – nie można, według papieża, Królestwa Bożego „odłączać ani od Chrystusa ani od Kościoła” (n.18)^[1]. Innym zagrożeniem wskazanym przez papieża jest relatywizacja wiary^[2].

„Teologia dzisiaj. Perspektywy, zasady i kryteria”.
Dokument składa się z trzech rozdziałów, w których zostały przedstawione następujące zagadnienia: w bogatej wielości swoich sposobów wyrazu, głównych postaci, idei i kontekstów teologia jest katolicka, a więc zasadniczo jedna, jeśli wypływa z uważnego słuchania słowa Bożego (por. rozdział 1); jeśli świadomie i wiernie trwa w komunii z Kościołem (por. rozdział 2); i jeśli jest ukierunkowana na służbę Bogu w świecie, ofiarując współczesnym mężczyznom i kobietom Bożą prawdę w sposób zrozumiały (por. rozdział 3).
Według tego dokumentu: „Jednym z kryteriów teologii katolickiej jest to, że przyjmuje ona wiarę Kościoła za swoje źródło, kontekst i normę (15). Teologia ma zatem swoje źródło w wierze. Z kolei „<Wiara> jest zarówno aktem wierzenia lub zaufania, jak i tym, w co się wierzy lub co się wyznaje, czyli odpowiednio fides qua ifides quae”. Akt wierzenia lub zaufania ustanawia osobistą relację z Chrystusem - „wierzę Tobie”. Ta osobista relacja z Chrystusem implikuje „wierzę w coś”, czyli znajomość objawionego przedmiotu wiary, który można poznać w naturalnym środowisku wiary – Kościele. W nim „Wiara jest wyznawana w koinonii Ducha Świętego (por. 2 Kor 13, 13), łączącej wszystkich wierzących z Bogiem i między sobą (por. 1 J 1, 1-3) i znajdującej swój najwyższy wyraz w Eucharystii (1 Kor 10, 16-17). Teologia mająca swoje źródło w wierze powiązana jest zatem z zasygnalizowanymi elementami tworzącymi strukturę wiary: „wierzę Tobie”, czyli zaufaniem, „wierzę w coś”, czyli znajomością objawionego przedmiotu wiary, oraz z Kościołem, który staje się Kościołem poprzez liturgię³, przede wszystkim poprzez Boską liturgię, czyli Eucharystię.
Nowy dokument Międzynarodowej Komisji Teologicznej: Teologia dzisiaj. Perspektywy, zasady i kryteria , po analizie w pierwszym rozdziale zasadniczej natury teologii jako rozumowego badania wiary, która jest odpowiedzią na głoszenie Słowa Bożego, a przed refleksją – w rozdziale trzecim – nad dwoma istotnymi aspektami racjonalności teologii, w drugim rozdziale zawiera uważną analizę eklezjalnego kontekstu teologii. „Eklezjalność teologii jest aspektem konstytutywnym zadania teologa, bowiem teologia jest oparta na wierze, a wiara jest zarówno osobista, jak i kościelna” – stwierdza dokument, podkreślając, że to właśnie „za pośrednictwem Kościoła teologowie zyskują przedmiot swych badań” (n. 20).

Badania teologiczne są zatem należycie prowadzone w żywym i ożywiającym kontekście leiturgia , martyria i diakonii Kościoła (por. n. 7). Krótko mówiąc, jak wskazuje tytuł rozdziału, teolog musi pozostawać w jedności z Kościołem. Co to konkretnie oznacza, opisane jest w następujący sposób w sześciu częściach, których kolejność jest istotna: „Badanie Pisma jako duszy teologii”, „Wierność Tradycji apostolskiej”, „Uwrażliwienie nasensus fidelium ”, „Odpowiedzialne przyjęcie magisterium Kościoła”, „Wspólnota teologów”, „W dialogu ze światem”. W poszczególnych częściach analizowane są fundamentalne punkty odniesienia, relacje i zadania teologa jako osoby w służbie „Kościoła i społeczeństwa” (por. n. 100), i zgodnie z ogólnym schematem tekstu, każda z nich kończy się zdaniem podsumowującym.

McLuhan + Zrozumieć media. Przedłużenia człowieka
W 1964 roku wydawnictwo McGraw-Hill opublikowało książkę Understanding Media. The Extensions of Man (Zrozumieć media. Przedłużenia człowieka). To najbardziej kontrowersyjne i najszerzej dyskutowane dzieło McLuhana sprzedało się wówczas w liczbie 100 tysięcy egzemplarzy. Przyniosło to McLuhanowi popularność w szerokich kręgach, a jednocześnie niechęć i wrogość w środowiskach akademickich. Koncepcje McLuhana stały się przedmiotem uwagi w artykułach wielu specjalistów oraz w recenzjach publikowanych na łamach „Timesa”, „Newsweeka” i „Life’u”. Jesienią 1965 roku „New York Herald Tribune”, wypowiadając się w imieniu czytelników, ogłosiła autora książki Zrozumieć media najważniejszym myślicielem od czasów Newtona, Darwina, Freuda, Einsteina i Pawłowa^[1].
Jednak krytycy już w ciągu tygodnia od wydania Zrozumieć media uznali pracę McLuhana za „dziwaczne i synkretyczne taplanie się w naukowym mistycyzmie” zarzucając mu sztuczne pojmowanie współczesnej sztuki, naiwną wiarę w technikę oraz prymitywne przekonanie o jedynie fizycznym odczuwaniu. Część z tych zarzutów wynikało z trudności w zrozumieniu koncepcji McLuhana, jednak niektóre z zarzutów okazały się trafne – na przykład te, które dotyczyły koncepcji związanych z ośrodkowym układem nerwowym, które McLuhan stworzył nie mając prawie żadnego pojęcia o neurologii klinicznej. Wiele z idei McLuhana nie zostało zapewne wówczas właściwie zinterpretowanych.
Mimo sukcesu rynkowego wydawnictwo McGraw-Hill odrzuciło kolejną jego książkę The Medium is the Message (Środek przekazu jest przekazem). Ostatecznie wydana w 1967 roku nakładem wydawnictwa Bantam (obecnie pod kontrolą korporacji Random House) przyniosła krociowe zyski. W latach 1967-1970 wydano aż siedem publikacji autorstwa McLuhana jednak ich zawartość merytoryczna zasadniczo powtarzała jedynie tezy przedstawione wcześniej w Zrozumieć media. McLuhan pracował w tym czasie nad kilkoma projektami badawczymi m.in. nad książką o twórczości Jamesa Joyce’a, nad publikacją Culture is Our Business, która stanowiła kontynuacjęMechanicznej panny młodej (i opublikowana została ostatecznie w 1970 roku). Wydał też dwie inne pozycje książkowe War and Piece in the Global Village oraz Through the Vanishing Point. Do ugruntowania jego popularności jako guru popkultury i znawcy nowych mediów przyczynił się również wielostronicowy wywiad opublikowany w miesięczniku Playboy. W 1970 roku ukazała się jego kolejna książka From Cliché to Archetype napisana z kanadyjskim poetą Wilfredem Watsonem, w której punktem wyjścia była koncepcja archetypu Northropa Frye’a przedstawiona w pracy Anatomy of Criticism. W tym samym roku McLuhan został odznaczony Orderem Kanady. W 1971 roku ukazały się dwie publikacje poświęcone w całości twórczości McLuhana – obie dość krytyczne wobec jego koncepcji teoretycznych.

Majka + Metodologia nauk teologicznych
Pytanie o przedmiot, zadanie, metodę i funkcję nauk teologicznych, zarówno w dziedzinie kształtowania kultury społecznej, jak i życia duchowego każdego człowieka.
Teologię i filozofię zawsze łączyły ścisłe związki. Spór o naukowy charakter filozofii został rozciągnięty również na teologię. W trakcie zajęć zostaną przeanalizowane metody naukowe, którymi posługuje się teologia. Niektóre z nich są metodami ogólnymi, które nie tylko występują w filozofii, ale i w innych naukach. Ma jednak teologia również swoje specyficzne metody. Analizy przeprowadzane na zajęciach posłużą do próby odpowiedzi na pytanie: czy i w jakim sensie teologia spełnia kryteria naukowości.

#############################################################################
Łęcicki – media audiowizualne w nauczaniu JP2
Monografia niniejsza jest natomiast próbą syntetycznego przedstawienia nauczania papieża Jana Pawła II o mediach audiowizualnych. Analiza poszczególnych zagadnień została poprzedzona rozdziałem o charakterze wprowadzającym, zawierającym przypomnienie istoty, rodzajów i zadań środków społecznego przekazu, zarys dziejów relacji Kościoła wobec mass mediów, a także syntetyczną prezentację podstawowych założeń teologii środków społecznego przekazu, ze szczególnym zaakcentowaniem jej chrystocentryzmu. Papieskie nauczanie o mediach w dużej mierze odnosiło się do audiowizualnych środków przekazu ze względu na siłę ich oddziaływania.