Aire
Aire, en esta linda tarde de verano
tu recuerdo es una foto gris
que las holas van difuminando
que dificil dibujar tus rasgos
medio dia despues de partir...
Aire, si tus ojos eran higos negros
si los dientes gajos de limón
no recuerdo el arco de tus cejas
ni siquiera puedo hablar apenas
de otra cosa que no sea dolor.
Realmente cuando baja la marea
por puro instinto de conservación
intenta cauterizar cada huella
que deja atrás el paso del amor
Realmente cuando baja la marea
mostrando la estructura del dolor
activa un mecanismo de defensa
para que no se ahoge el corazón
Aire, me falta el aire
en esta linda tarde de verano
no logro describirte
tu recuerdo es una foto gris
apenas perfilada
que las olas van difuminando
oh, no
Aire, intento dibujar
tus rasgos veo casi ya no puedo, por mucho que lo intento
que dificil es reconocer, con todo lo que amamos
que no me has dejado apenas huella
Aire, ahora cuando baja la marea
y el naufragio ya es total
que pena...
Powietrze
Powietrze, w ten piękny letni wieczór
Twoje wspomnienie jest szarą fotografią
Którą zatrą godziny
Jak ciężko nakreślić twoje rysy
W pół dnia po rozstaniu
Powietrze, czy twe oczy były (jak) czarne figi
Czy zęby jak kawałki cytryny
Nie pamiętam łuku twoich brwi
Nie potrafię nawet mówić, zaledwie
O czymś, co nie byłoby twoim zapachem
Niestety kiedy morze opada
Przez czysty instynkt przetrwania
Próbuje wypalić każdy ślad
Który zostawia za sobą krok miłości
Niestety kiedy morze opada
Ukazując strukturę bólu
Uruchamia mechanizm obrony,
By serce nie utopiło się
Powietrza, brakuje mi powietrza
W ten piękny letni wieczór
Nie udało mi się opisać ciebie
Twoje wspomnienie jest szarą fotografią
zaledwie z profilu
Którą zatrą godziny
Powietrza, próbuję nakreślić
Niemal widzę twoje rysy, już nie mogę
Tak bardzo się starałam
Tak ciężko jest przyznać
Po tym wszystkim, co kochaliśmy
Że nie zostawiłeś mi nawet śladu
Powietrze, teraz gdy morze opada
Gdy zatonięcie jest już całkowite
Jaka szkoda