Podstawowe różnice między amerykańskim japońskim a europejskim systemem zarządzania
Jest wiele systemów kształcenia menedżerów, tylko w Stanach Zjednoczonych jest wiele uczelni szkolących późniejszych menedżerów, które posiadają różne programy nauczania. Menedżer powinien dziś być dobrze wykształcony żeby osiągnąć sukces z dwóch ważnych powodów: zaostrzenie konkurencji a także wskutek szybko rosnącej roli gospodarczej państw postsocjalistycznych. Najbardziej reprezentatywny dla państw kapitalistycznych jest amerykański typ kształcenia i doskonalenia menedżerów. Tylko w USA przywiązuje się dużą wagę do ustawicznego kształcenia menedżerów. W wyniku tego powstają liczne kursy krótkoterminowe, które nie mają obowiązującego programu. Stowarzyszenie samo opracowuje program dopasowując go do potrzeb klienta. Pracodawca musi jeszcze podjąć decyzję czy szkolenie odbędzie się na zewn. czy wew. zakładu. Były dwa powody dla których zaczęto kształcić ustawicznie menedżerów: kryzys w 1929 roku (kierownicy przeds. byli bez radni) oraz II wojna światowa ( zginęło dużo ludzi i była potrzeba kształcenia nowych menedżerów). W systemie amerykańskich nie chodzi o podanie problemów z jakimi będzie się menedżer spotykał al. e o przygotowanie go do praktycznego ich rozwiązywania. Zadaniem kształcenia słuchacz jest wyrobienie: umiejętność badania problemów kierowania i zarządzania, rozumienia stosunków międzyludzkich w przedsięb. zdolność zapamiętywania, zbieranie i klasyfikowanie faktów gdy trzeba podjąć decyzję, zrozumienie problemów ekonomicznych i społecznych. Kształcenie menedżerów w Japonii nastawione jest na mariaż nowoczesności i tradycji. Pomoc amerykańska w japońskich sukcesach powojennych odegrała rolę w pierwszych latach lecz później liczył się tylko model amerykański i wola dorównaniu mu i jeśli to możliwe konkurowanie z nim a następnie prześcignięcie. Japończycy modernizują się w sposób podobny do zachodniego głównie w organizacji i zarządzaniu przedsiębiorstwem i gospodarką. Cechą charakterystyczną japońskiej polityki gospodarczej jest od ponad 100 lat import nowoczesnej techniki. Również ważnym elementem jest polityka licencyjna i wykorzystanie licencji (szybko ją stosują prowadząc jednocześnie badania nad udoskonaleniem). Japończycy koncentrują swą produkcję na najbardziej rozpowszechnionym artykule z całej gamy wyrobów gdy Europejczycy produkują całą gamę , a to podraża koszty. Gdy konkurent europejski odpadnie z rynku japończycy rozszerzają produkcję. Tą politykę gospodarczą i sposoby nowego zarządzania realizują przedsiębiorstwa i państwo. Rząd oddziałuje na gospodarkę pośrednio i bezpośrednio. Ten sojusz między menedżerami a biurokracją państwową wynika z tradycji. Kasta kierownicza pochodzi z tej samej klasy społecznej i tych samych wielkich uniwersytetów. Menedżer jest wykształcony na wzorach amerykańskich, ale respektuje tradycje japońskie. Ważne jest też myślenie grupowe. Przedsiębiorstwo jest dla pracownika drugą rodziną. Obowiązują dwie zasady: dożywotniej pracy i awansu ze względu na wiek i staż. Menedżerowie nie mają określonych zadań (grupowa odpowiedzialność) Nie ma samodzielnych pracowników tylko grupy. Podobnie jak w USA. Wielkiej Brytanii do nowoczesnego kształcenia i doskonalenia menadżerów zmusiły względy ekonomiczne po II wojnie światowej. Zarzuty dotyczące kształcenia menadżerów : przywiązywanie wagi do brytyjskich tradycji uniwersyteckich, nikła współpraca ze specjalistami z przedsiębiorstw, konflikt między uczelniami a światem interesów. Brytyjczycy przyjęli raczej amerykańską niż europejską koncepcję kształcenia menadżerów. Menadżerowie kształcą się na uniwersytetach i stowarzyszeniach oraz specjalnych kursach. PO II wojnie światowej w Niemczech zapanowało duże bezrobocie było to spowodowane powrotem żołnierzy oraz likwidacją przemysłu zbrojeniowego w którym pracowała znaczna liczba ludności. Niemcy opracowali swoją metodę, program nauczania, który charakteryzował się przyswojeniem pewnych zasad i ich ścisłego przestrzegania w praktyce ( duży nacisk na znajomość faktów ). Kształcenie w Niemczech odbywa się na trzech stopniach: najwyższej kadry kierowniczej, średniej kadry kierowniczej i niższego kierownictwa. Dąży się teraz do połączenia teorii z praktyką.