Modernizacja stadionu olimpijskiego w Atenach
Organizując Igrzyska Olimpijskie Grecy udowodnili światu, że stać ich było organizacyjnie na przygotowanie tak dużej imprezy. Zrealizowany, pod nadzorem Santiago Calatravy zespół obiektów zyskał uznanie za rozmach i wpisanie się w kontekst medialnego kompleksu olimpijskiego.
Do samego końca jednak Komitet Olimpijski trwał w niepewności czy uda się zdążyć na czas z realizacją wszystkich obiektów olimpijskich. Udało się choć zrezygnowano z realizacji kilku elementów. Jednak Santiago Calatrava, projektant najważniejszych obiektów oraz master-planu centrum OAKA podkreślał, że choć najważniejsze elementy zostaną ukończone na czas to realizacja całej inwestycji może się trochę przesunąć poza okres Igrzysk. Jak podkreśla Calatrava kompleks sportowy OAKA będzie pełnił wiele funkcji niekoniecznie związanych z Igrzyskami.
Głównym celem projektowym była modernizacja i unowocześnienie istniejącego kompleksu sportowego znajdującego się na południu Aten. Za Master Plan odpowiadał, jak wspomniano Santiago Calatrava zaś w pracach projektowych poszczególnych mniejszych obiektów brali udział różni architekci.
Najważniejszym i największym elementem całego założenia jest Główny Stadion Olimpijski. Jego historia sięga lat '80 kiedy to został on zaprojektowany przez Rudolfa Mosera osiągając pojemność 80.000 widzów. Odbyły się na nim m.in. Lekkoatletyczne Mistrzostwa Świata w 1997 roku. Santiago Calatrava miał za zadanie zmodernizować cały stadion, dodać dach a przy tym nie naruszyć konstrukcji trybun.
Zaprojektowane zostały dwa eleganckie przekrycia o łącznej powierzchni 25.000 m2. Każde z przekryć składa się z łuku górnego i dolnego. Łuki górne, będące najbardziej charakterystycznym elementem stadionu mają rozpiętość 304 metrów a wznoszą się na wysokość ok. 60 metrów nad płytą stadionu. Siłę rozporową przez nie wywołaną przenosi łuk dolny, znajdujący się w płaszczyźnie dachu. Od łuku dolnego odchodzą belki nośne dachu, które na swych końcach podwieszone są poprzez układ cięgien do łuku górnego. Belki nośne, stanowiące podparcie dla właściwej pokrywy dachowej składającej się z niebieskich płyt poliwęglanowych osiągają rozpiętość nawet do 50-ciu metrów.
Konstrukcja wsporcza dachu w żadnym stopniu nie ingerowała w istniejącą konstrukcję stadionu. Aby więc ich budowa była możliwa realizowano je w 70-cio metrowym oddaleniu od właściwej pozycji. Uniknięto przez to także montowania przejściowych podpór montażowych w obrębie trybun i płyty stadionu. Same łuki, po montażu zostały przesunięte specjalnym mechanizmem do właściwej pozycji. Po pozycjonowaniu ich oparcie stanowią punktowe podpory w kształcie stalowych „butów”. Łuki można było podeprzeć punktowo gdyż siłę rozporową przejęły łuki dolne. Podpory łuków stanowią płyty fundamentowe osadzone na palach fundamentowych.