Monetaryzm został ukształtowany w ostatnich trzech dziesięcioleciach przez M. Friedmana oraz A. Meltzera, K. Brunnera, B. Sprinkel, J. Jordana, L. Olsona, L. Andersena, A. Waltersa i in. Pod wpływem M. Friedmana niektórzy zwolennicy monetaryzmu opowiadają się za maksymalnym oparciem się na siłach rynkowych; ich zdaniem rząd powinien się wyrzec wywierania bezpośredniego wpływu na gospodarkę, a określać tylko stałe zasady, powinien unikać ingerowania w działanie wolnego rynku oraz programów cenowo-płacowych.
Współczesny monetaryzm opiera się na 3 założeniach:
a) wzrost podaży pieniądza jest podstawowym stałym czynnikiem kształtującym tempo wzrostu nominalnego PNB,
b) ceny i płace są względnie giętkie,
c) gospodarka prywatna jest stabilna.
Założenia te sugerują, że główną przyczyną fluktuacji ekonomicznej jest niewłaściwa stopa wzrostu podaży pieniądza. Współczesny monetaryzm jest utożsamiany z leseferyzmem oraz polityczną filozofią przeciwstawiającą się zbyt dużej roli rządu; jednak po doświadczeniach eksperymentu monetarystycznego w USA 1979-82 wielu ekonomistów bardziej sceptycznie ocenia możliwości praktycznego wykorzystania zasad monetaryzmu, a inni proponują, aby rząd formułował cele w zakresie PNB.
Główne zasady monetaryzmu:
wzrost podaży pieniądza jest podstawowym stałym czynnikiem kształtującym tempo wzrostu nominalnego PNB,
ceny i płace są względnie giętkie
gospodarka prywatna jest stabilna
główną przyczyną fluktuacji ekonomicznej jest niewłaściwa stopa wzrostu podaży pieniądza