1. Jam gościem

na tym świecie,

nie tu mój trwały

dom. W

niebiosach Boże

dziecię wszak ma

ojczyznę swą.

Tu dni

pielgrzymki

pędzę, tam się

zakończy znój. I

w szczęściu

wszelką nędzę

ukoi Pan, Bóg

mój.

2. Bo Bóg

radością moją,

zbawieniem chce

mi być. I łaskę

da mi swoją; w

niebiosach

wiecznie żyć.

Tam będę już bez

końca ze

szczęścia

zdrojów pił i

będę na kształt

słońca ze

zbawionymi lśnił.