wietrzyk delikatnie powiał z nad wody, powodując mienienie się fal kolorami purpury,
błękitu i różu. Mogła również poczuć delikatny zapach sosen rosnących w pobliżu

drzew.

To była bardzo sielankowa scena do momentu, gdy z jej iPod zaczęło grać „Twilight
Time”-The Platters. Złożyła przysięgę przed sobą i już prawie nacisnęła guzik

wyłączający.

Zaczęła szurać butami, kiedy zauważyła starszą parę przechodząc obok niej,

trzymającą się za ręce. Dla starszych małżeństw była jedynie ofiarą losu.

Bella pozwoliła piosence grać dalej, jednocześnie pozwalając, by wspomnienia z nim
związane nawiedziły jej myśli.

Zatrzymała się i podeszła do krawędzi ścieżki, by spojrzeć na Green Lake. W

mijających dniach myślała tylko o nim, ale jego niespodziewany, jutrzejszy powrót
sprawił, że robiła to coraz częściej i wcale jej się to nie podobało.

Kiedy słońce już zaszło i nastał wieczór, Bella wbiegła na ścieżkę Green Lake
prowadzącą do domu. Dotarła do Linden Avenue i mieszkania, które dzieliła razem ze

swoim starszym bratem Emmettem.

Sąsiedztwo nie należało do najbogatszych w Seattle, ale było bardzo miłe. Bella

chciała dostać się na Uniwersytet Waszyngtoński, choć jej ojcu i bratu nie podobał się

pomysł przeprowadzki na własną rękę.

Bella, Emmett, Edward i Alice znali się odkąd byli dziećmi. Ich rodziny

stały się bliskimi przyjaciółmi. Widocznie Cullenowie zajmowali się nieruchomościami i
kiedy Dr.Carlisle usłyszał o sytuacji Belli, porozmawiał z Charliem o wynajmie lokum.

Mieszkanie znajdowało się blisko uniwersytetu i jeśli Bella potrzebowała miejsca do
zatrzymania, to mieszkanie było do jej dyspozycji.

Na początku Charlie był niechętny. Jako szeryf policji w Forks wiedział, że byli

ludzie, którzy bardziej zasługiwali na taką wspaniałomyślność. Miał także świadomość,
że Cullenowie będą tracić pieniądze pozwalając Belli na mieszkanie w tym miejscu.

Po dłuższym negocjowaniu, zdecydowali, że nastąpi przerwa w płaceniu czynszu,

ale Emmett miał zamieszkać z Bellą, by pomóc w zapłacie. Charlie całkowicie popierał

pomysł, aby Emmett zamieszkał z młodszą siostrą, bo choć miała zostać w tym
mieszkaniu, on nie miał już żadnych oporów, gdyż nie podobał mu się jedynie pomysł,

by zamieszkała sama.

Bella nie miała z tym problemu ponieważ kochała swojego starszego brata. Oczywiście
on testował jej cierpliwość i poczucie humoru wiele razy, tak jak zwykle robi to starszy

brat, ale w rzeczywistości wciąż miała go przy sobie.

Siedem lat później, mieszkając ze swoim starszym bratem była odporna na jego

urok. Kiedy naprawdę się nad tym zastanowiła, mogła winić za to tylko siebie. Gdyż,

kiedy była nastolatką, ubóstwiała Emmetta. Każdy to robił. W szkole średniej był
popularny, jako jeden z najlepszych członków w drużynie futbolowej, wszystkie

dziewczyny chciały z nim chodzić.

Cóż, albo z Emmettem albo z nim.
Wypuściła krótki oddech.

Edward.

Mogła teraz w myślach wypowiadać te imię bez żadnych zbędnych emocji.

Emmett i Edward byli typami, u których dziewczyny budziły się rano, by pójść do szkoły.

Tylko z jednym z nich, w ten sposób mógł się spełnić licealny sen dziewczyny. Zarówno
dla Emmetta jak i Edwarda szkoła średnia była codzienną próbą umiejętności i

fizycznych zdolności o których świadczyły potykające się o siebie dziewczyny.
Konkurencja nie była zbyt duża, ale ani Emmett, ani Edward nie brali

tego na poważnie. Zawsze szukali sposobu, aby być wyżej od drugiego, choć na koniec
dnia, jeden zawsze był gotów, bez wahania pogratulować drugiemu.

Bardzo dobrze nawzajem się uzupełniali. Emmett grał jako linemen

, a Edward na

pozycji rozgrywającego. Gdy grali w koszykówkę, Edward był obrońcą kosza, a Emmett
środkowym. Emmett był duży i kłótliwy, a Edward - szczupły i ugodowy. Emmett

czasami doprowadzał do konfliktu, ale Edward zawsze był tam, by to złagodzić.
W środku tego wszystkiego była Bella jako ich mediator.

Jeśli kiedykolwiek padło pytanie typu „kto rzucił piłkę dalej” albo „kto miał najlepsze
przyłożenie”, ona była od udzielania rad.

Kiedy byli dziećmi, Bella brała swoją rolę na poważnie. Lecz gdy dorośli i ich figle

stały się bardziej absurdalne, wybierała któregokolwiek, byle tylko zakończyć tę
głupotę.

Mogłaby teraz rozmyślać o ich dziecięcych doświadczeniach z czułością, bo tęskniła za

dawnymi latami. Ale dalsza część ich przyjaźni w szkole średniej? Nic nie mogła poradzić
na to, że wspomnienie tamtego okresu wywoływało u niej żal i smutek.

Prawie całe swoje życie była zakochana w Edwardzie.

W futbolu amerykański, linemen jest ten, który specjalizuje się w grze na głównej linii.

Jeśli spadłaby i skaleczyła się np. w kolano, Emmett kazałby jej iść do domu.

Edward opatrzyłby jej skaleczenie i upewnił się, że wszystko jest w porządku.
Przypuszczała, że był taki troskliwy z powodu swojej młodszej siostry Alice, ale fakty

były takie, że był naprawdę dobrym człowiekiem.

Sprawiał, że zakochanie się w nim było takie proste.

Emmett uważał na nią, ale to Edward ją chronił. Stali się sobie bliżsi, jednak

gdzieś tam w ich relacjach coś się zmieniło. Emmett i Edward rozpoczęli studia do czasu

gdy Bella był w ostatniej klasie. Chociaż nie byli już obecni w liceum w Forks, ich
reputacja była legendarna. To nie pomagało gdy w weekendy, Emmett i Edward

przyjeżdżali do domu ze studiów, a w piątki każda dziewczyna w szkole próbowała
zrobić plany z Bellą w nadziei, że oni także byliby ich częścią. W ten sposób, dostarczając

nadzieję sercu każdej dziewczyny z liceum, że mogłyby mieć jakąś szansę.

Wracając myślami do tamtego tematu, Bella chciała zasznurować sobie usta,

jeśli naprawdę miała być uczciwa, to zaczęło się kiedy była pierwszej klasie a Emmett i

Edward byli w ostatniej. Ona i Edward nadal byli blisko, ale czuła, że on się od niej
oddala. Wtedy przypisywała to wyłącznie nadchodzącemu wyjazdowi na studia.

Kiedy Emmett i Edward wyjechali na Uniwersytet Waszyngtoński w Seattle,

utrzymywał z nią kontakt, lecz Bella czuła, że kiedykolwiek Edward z nią rozmawiał był
bardzo ostrożny. Na jej ostatnim roku, kiedy zdecydowała, że będzie się ubiegać o

przyjęcie na Uniwersytet Waszyngtoński, Edward przeniósł się w trakcie semestru do
Berkeley. Laureat nobla w Medycynie został tam profesorem i Edward skorzystał z

okazji, by wyjechać.

Wiadomość o jego przeniesieniu bardzo ją zraniła. Część niej podejrzewała, że nie chciał
się z nią więcej przyjaźnić i fakt, że przeniósł się do innej szkoły zanim ona nawet

zdecydowała się gdzie będzie studiować, potwierdził jej podejrzenia. Tylko ona nie
miała pojęcia, dlaczego uczucia Edwarda do niej zmieniły się tak drastycznie. Łamała

sobie głowę, próbując przypomnieć co takiego mogła zrobić, że zdecydował się
wyjechać, lecz nic nie przychodziło jej do głowy. Próbowała rozmawiać na ten temat z

Emmettem. Najpierw, zapewnił ją, że nie miała nic wspólnego z wyjazdem Edwarda do
innej szkoły. Ale kiedy Bella uparła się, Emmett powiedział jej, by dała sobie z tym

spokój. Wyjaśnił jej, że Edward był gotowy na zmiany oraz, że powinna być szczęśliwa
ze względu na niego.

Nie widziała Edward przez siedem lat. Miała o nim wieści tylko od Emmetta i

Alice, ale kiedykolwiek on bywał z wizytą w domu, ona była poza miastem odwiedzając
na Florydzie swoją mamę i jej męża Phila.

Przyszło jej na myśl, że specjalnie planował swoje wizyty tak, aby mogły zbiegać się w

czasie z jej pobytem na Florydzie.

Bella próbowała utrzymać z nim kontakt, ale w końcu on przestał odpowiadać na jej
telefony i maile. Emmett tłumaczył jej, że Edward jest naprawdę zajęty i nie powinna

oczekiwać, by oddzwaniał albo pisał cały czas.

Czasami chciała walnąć Emmetta, za te kłamstwa, który to miał poziom

wrażliwości otomana. Bez Edwarda, który łagodził skutki tępej osobowości Emmetta, za

każdym razem czuła się naprawdę zraniona.

Wtedy zrozumiała, że Emmett jest taki jak Charlie i nauczyła się brać jego komentarze z
rezerwą.

Potrafiła też udzielać mu podobnych uwag. To wydawało się ulepszać ich relacje, ale to

było ostatnie odkrycie i Bella nadal starała się, by zawsze być przygotowana na atak ze
strony Emmetta.

Teraz, po siedmiu latach bez żadnego kontaktu, Edward miał pojawić się jutro.

Pytała się Emmetta czy data jest poprawna i on tylko upewnił ją w tym, że wszystko się
zgadza. Edward odwiedzi ich, podczas kiedy ona była w tym samym Stanie.

Jej pierwszą reakcją była myśl by wyjechać. Część jej chciała, by wiedział jak to jest
zostawić kogoś jakby był po epidemii dżumy, ale ona nie była mściwą osobą. Jeśli

cokolwiek ją ciekawiło to, to dlaczego wracał.

Krótko rozmawiała o tym z Alice i okazało się, że miała ona wkrótce brać ślub i

chciała, by jej brat był częścią wszystkich przygotowań do tego wydarzenia.

Było teraz ciemno. Niebo było obsypane gwiazdami, a uliczne światła paliły się. Zwolniła
tempo i zatrzymała się z przodu domu, który dzieliła z Emmettem. Ich mieszkanie było

na rogu. Były to dwie historie z brązowym bocznym torem i detalicznymi kamieniami na
ganku. Bella pobiegła na tył domu i weszła na werandę.

Sięgnęła po klucz pod matą i otworzyła drzwi. Wyjęła klucz z zamka i weszła do środka.
Zdjęła swoje buty i podeszła do lodówki nastawionej na zero stopni. Wyjęła butelkę z

wodą, zdjęła czapkę i zanim butelka dotknęła jej warg, usłyszała, jak Emmett woła ją z
wnętrza domu.

- Bella? Co zatrzymało cię tak długo? - Wywróciła oczami i wzięła łyk wody z butelki.

- Bell? -zawołał, przełknęła i powiedziała,

- Tak. Jestem tutaj. Tylko wezmę wodę.

- Czy zapomniałaś swojego telefonu komórkowego?

- Nie.

- Więc, dlaczego nie odbierałaś? - Bella skończyła i wzięła kolejny łyk wody z butelki za
nim odpowiedziała. - Bo była wyłączona.

- Wyłączona? - mogłaby przysięgnąć, że usłyszała kilka głosów zanim Em jej
odpowiedział. - Co, jeśli coś by się stało? Co jeśli potrzebowałbym ciebie?

Bella powiesiła czapkę na butelce od wody i weszła w głąb domu. Szła w dół holu,
przechodząc obok jadalni, torując sobie w ten sposób drogę do pokoju dziennego.

- Jaki nagły wypadek? Niech zgadnę. Nie mogłeś znów znaleźć pilota? Przysięgam,
Emmett. Jeśli położyłeś pilot w niewłaściwym miejscu znowu, skopię twój... - przerwała

w połowie zdania, kiedy zauważyła, że Emmett nie był sam.

- Co do diabła on tutaj robi? - zwęziła oczy na Emmetta zanim obróciła się, by spojrzeć

na ich gościa.

- Grzeczniej, Bello. Nie mogłabyś przywitać się jak normalna osoba? - odpowiedział

Emmett rzucając Belli ostrzegawcze spojrzenie.

- Powiedziałeś, że nie będzie go aż do jutra. - poprawiła się, chowając kosmyk włosów za

ucho ale zapomniała, że miała je związane w koński ogon. Nagle była świadoma faktu, że
dopiero co wróciła z biegania i prawdopodobnie wyglądała jak spocona mysz.

- Przyjechał dzień wcześniej. Czy to zbrodnia, że ktoś wrócił do domu dzień wcześniej? –
Tym razem Emmett zrobił krok naprzód i spojrzał na Bellę z prawie oskarżycielskim

wzrokiem.

Zanim mogłaby cokolwiek jeszcze powiedzieć, usłyszała Edwarda:

- Cześć, Bella.

Jego głos nie zmienił się jak i jego wpływ na nią. Czuła jak jej ramiona odprężają się i
rozluźnia swoje pięści. Po chwili, odpowiedziała:

- Witaj, Edwardzie.

Emmett głośno westchnął. Tak naprawdę nigdy nie był dobry w ukrywaniu

swoich uczuć. Zaszczyciła Edwarda najkrótszymi spojrzeniami jakim tylko mogła, kiedy
go witała. Nie chciała spojrzeć na niego. Wiedziała, że jeśli to zrobi będzie stracona. Nie

chciała dać mu tego rodzaju władzy nad nią. Zamiast tego, skupiła swoją uwagę na
czapce wiszącej na butelce wody jakby był na niej wyryty sens jej życia.

Po chwili Emmett powiedział:

-Edward skończył swoją pracę wcześniej niż przewidywano i zdecydował się wziąć
wcześniejszy lot. On tylko przyszedł. - Bella teraz czytała etykietkę na swojej butelce jak

gdyby jej życie zależało od wiadomości, że woda w butelce pochodzi z najczystszego
górskiego źródła w Tybecie.

- Przywiozłem go. - dodał Emmett i spojrzał na Edwarda, który przyglądał się Belli gdy

ta patrzyła się na swoją butelkę wody. Emmett odchrząknął.

Bella wzięła krótki oddech zanim spojrzała w górę i została zaskoczona, widząc, że
Edward przyglądał jej się bardzo uważnie. Oblizała swoje usta zanim ,zapytała:

- Jak minął twój lot? - Oczy Edwarda poszerzyły się na chwilę, gdy jej odpowiadał.

-Ja - był w porządku. - Kiwnęła głową.

-Dobrze, jestem pewna, że wy dwaj macie duże zaległości do nadrobienia. - Obróciła się,
by wejść na schody, prowadzące na górę do jej pokoju.

Jednak Emmett jej przerwał.

-Idziemy do Blacków, by coś zjeść i wypić. - Bella odwróciła się do Emmetta i
odpowiedziała:

- Mam, nadzieję, że będziecie dobrze się bawić. - na co jej brat zrobił krok naprzód.

- Kiedy powiedziałem „my”, miałem na myśli całą naszą trójkę.

- Nie jestem głodna. - Jednak jej żołądek zdradził ją burczeniem, na co Emmett się

uśmiechnął.

- Słuchajcie chłopaki, idźcie beze mnie. Właśnie wróciłam i musiałabym wziąć prysznic i
przebrać się, a to zajmie trochę czasu.

Emmett wziął swój płaszcz z poręczy.

- To dobry pomysł. Pójdziemy prędzej przed sobą. Zamówię coś dla ciebie i spotkamy się
tam, kiedy będziesz gotowa.

- Emmett - Bella błagała.

- Bądź tam za dwadzieścia minut.

- Muszę napisać wypracowanie!

-Ty zawsze musisz napisać wypracowanie.

- Tak. I one są czasochłonne.

- Wyjdziesz coś zjeść tak czy owak. - Poślizgnął się na swoim płaszczu.

Miała, zamiar powiedzieć mu, co mogłaby zjeść kiedy Emmett wystąpił naprzód
- Bella. - na cichym głosie, dodał - Proszę. - Wiedziała, że to było dość poważne, jeśli on ją

błagał.

Skrzyżowała ręce i odpowiedziała:

- W porządku. - Obdarował ją szerokim uśmiechem i powiedział,

- Dobrze. Widzimy się za chwilę. - Bella pobiegła po schodach i usłyszeli, jak trzasnęła

drzwiami.

Emmett podszedł do frontowych drzwi, a Edward podążył za nim.
Kiedy byli już na chodniku, Edward zapytał:

- Jesteś pewny, że to dobry pomysł? - na co Emmett wzruszył ramionami.

- Będzie dobrze. - wsiedli do jego ciężarówki.

- Nie wiem - odpowiedział Edward - wyglądała na naprawdę wściekłą.

Emmett przekręcił kluczyk i ciężarówka zadudniła.

- To nie była wściekłość.

- Skoro to nie była wściekłość, to co to było? - Edward spojrzał na przyjaciela. Emmett
położył palec na swoim podbródku.

- Powiedziałbym, że to jest rozdrażnienie z odrobiną zniecierpliwienia. - Brew Edwarda

zmarszczyła się.

- Emmett, to jest wściekłość. - Ten tylko potrząsnął swoją głową.

- Kiedy Bella jest wściekła, jej łokcie są rozrzucone i jej pięści latają. - Oczy Edwarda
poszerzyły się.

- Nie pamiętam, żeby wcześniej kiedykolwiek się wściekała. - Emmett podniósł palec.

- Ach. Ale widzisz, ona mieszka ze mną od przeszło siedmiu lat. Lubię myśleć, że uczy się

rozładowywać gniew pod moim kierownictwem. - Edward przebiegł ręką po swoich
włosach.

- Sugerujesz, że wkurzałeś ją wiele razy przez ostatnie siedem lat tylko dlatego, że

sądziłeś, że mogłaby potrzebować lekcji jak rozładować swój gniew? - Emmett śmiał się.

- To nie jest zabawne. Zamęczałeś ją przez ostatnie siedem lat.

- Jestem jej starszym bratem. Czego innego mógłbyś ode mnie oczekiwać? - Edward
pocierał grzbiet swojego nosa.

- Ona prawdopodobnie chce urwać mi głowę.

Minęła minuta nim Emmett odpowiedział:

-Nie, nie urwie. - Edward spojrzał na Emmetta.

- Czy chcesz urwać mi głowę? –

Kącik ust Emmetta uniósł się do góry.

-Nie.

Em zatrzymał się na czerwonym świetle i spojrzał na profil przyjaciela. Sam nigdy nie
był człowiekiem gadatliwym i nie rozmawiał o uczuciach. W ogóle. Jednak po chwili,

zaryzykował i powiedział:

-Nie wiem co zdarzyło się między tobą i Bellą, ale to nie może być nieprzebaczalne. -
Edward spojrzał przez okno, a później na Emmetta. Analizował jego wypowiedź zanim

wyznał:

-Naprawdę stęskniłem się za tobą bracie. - Emmett uśmiechnął się i światło zmieniło się
na zielone. Wcisnął gaz i samochód ruszył . Wtedy odpowiedział:

-Tak, dobrze wiemy jakie my Swanowie robimy wrażenie na ludziach. - na co Edward

zachichotał.

Wkrótce byli juz pod knajpą Blacków. Emmett wjechał na parking i zaparkował.

Wyskoczyli z niej i poszli do baru.

- Czy to jest dobre miejsce? - spytał Edward.

- Tak. Czy pamiętasz Jacoba Blacka? - Edwarda pomyślał przez minutę. -Tak. Grał w piłkę
nożną dla Szkoły średniej z La Push. Był naprawdę dobry w odbieraniu.

- To jedno. To jest bar jego taty, czasami Jacob mu pomaga.

- Czym się teraz zajmuje?

- Reperuje klasyczne samochody. - Znaleźli jakieś puste stołki na końcu baru i usiedli.

- Nie grał w piłkę na studiach? - Emmett potrząsnął głową.

- Jego ojciec jest chory i nie chciał zostawiać go samego. - Edward kiwnął głową.

Wysoki, ciemnowłosy chłopak za barem zbliżył się do ich.

-Hej, Emmett. Co mogę podać tobie i twojemu kumplowi? - Emmett uścisnął dłoń z
barmanem.

- Embry. - Zwrócił się do Edwarda chcąc go przedstawić.

- Czekaj, Edward Cullen? Czy nie byłeś rozgrywającym w liceum? - Edward kiwnął

głową. - To było dawno temu.

- Czy nadal grasz?

- Nie.

Starszy pan z solą i pieprzem z pomalowanym końskim ogonem, odezwał się z końca

baru.

- Embry, zamierzasz z nimi rozmawiać czy przyjąć ich zamówienia?

- Przepraszam. - Embry spojrzał na Emmetta. - To co zwykle? - ten kiwnął głową.

- A co mogę tobie podać? - spytał Edwarda.

- Cokolwiek zamówił Emmett, będzie w porządku. - Embry wyjął dwa kufle i wylał
bursztynowy płyn z kurka. Podał je chłopakom.

- Czy jest coś jeszcze, czego potrzebujecie? – powiedział Emmett.

- Czy kuchnia jest nadal otwarta?

- Pewnie.

- Bella przyjedzie za kilka minut i będzie chciała zjeść obiad. – Na dźwięk imienia Bella,

oczy Embryego rozjaśniły, co nie uszło uwadze Edwarda. –Bella przyjedzie? - Emmett
uśmiechnął się zanim wziął łyk piwa.

- Dam znać w kuchni . - i szybko się zmył.

- Czy nie zamierzasz czegoś zamówić dla niej? - spytał Edward.

Emmett potrząsnął głowę.

- Oni wiedzą co lubi Bella. - Edward napił się piwa. Wtedy dodał,

- Domyślam się ,że często tu przychodzicie.

- Tak. Bella przyjaźni się z Jacobem. - Emmett wziął kolejny łyk piwa.

- Och. - Edward spojrzał na swoje piwo. Próbował sobie przypomnieć, jak wyglądał

Jacob, ale nie potrafił. Jak Bella zaprzyjaźniła się z nim? Czy oni są tylko przyjaciółmi?
Spojrzał na Emmetta. Czekał na wyjaśnienia od Emmetta, ale jego uwaga została

przeniesiona na Bellę wchodzącą do baru. Jej twarz była lekko zaróżowiona od biegu, a
jej włosy były rozpuszczone, ale nadal trochę wilgotne od prysznica.

Kiedy podeszła do nich, wydawało się to jakby działo się to w zwolnionym tempie.

- Edward?

- Co? - oderwał wzrok od Belli i spojrzał na Emmetta.

- Pytałem czy chcesz coś z kuchni? –

- Nie. - Embry był na drugim końcu baru, podchodząc do ich miejsca, wtedy zauważył
zbliżającą się Bellę.

- Bella! – Stanęła za Emmettem i Edwardem.

- Cześć, Embry.

- Co mogę ci podać? - Normalnie brała lemoniadę, ale wiedziała, że potrzebuje czegoś
trochę mocniejszego.

- Co powiesz na Fat Tire? - Embry kiwnął głową i sięgnął do lodówki. Wyjął wysoką

butelkę piwa i otworzył napój.

Odkąd Emmett siedział w jednym końcu baru, jedyne dostępne siedzenie było obok
Edwarda.

Mogła się założyć, że Emmett upewnił się, iż tak będzie.

Embry postawił jej napój przed pustym miejscem obok Edwarda. Zawahała się zanim
zajęła miejsce.

- Szklankę? -spytał Embry.

Bella machnęła na to ręką.

-Nie, dzięki. - Wzięła i przybliżyła swoje piwo. Musiała coś przekąsić i czuła, to w

żołądku.
Musiała coś zjeść bo inaczej alkohol pójdzie jej prosto do głowy.

- Embry, jest Leah?

- Tak. Przygotowuje właśnie coś dla ciebie. - Uśmiechnęła się.

-Dzięki. - Embry odwzajemnił jej się nawet większym uśmiechem.

-Żaden problem. - Zwlekał przez minutę zanim został wezwany przez innego klienta w

drugim końcu baru.

- Bella, musisz przestać to robić. - powiedział Emmett .

-Robić co? - Bella spojrzała na brata, ale odkąd Edward usiadł pośrodku, jej spojrzenie
kończyło się na nim. Przez co szybko odwracała wzrok. Świetnie.

- Wiesz. Doprowadzasz Embry do szaleństwa.

- Co? Wszystko, co zamówiłam to piwo.

- On praktycznie ciągle się potyka, kiedy uśmiechasz się do niego. - Tym razem Bella
pochyliła się nad barem, by spojrzeć na Emmetta.

-To miało znaczyć, że będzie gotowy, by spotkać się zemną ponownie, kiedy skończy

swoją zmianę. - Edward zakrztusił się swoim piwem.

Emmett poklepał go po plecach.
- Bella, nie chcemy słuchać o twoich paskudnych podrywach. Oczywiście to jest

naprawdę traumatyczne dla niektórych z nas.

- Um. - Bella wskazała na siebie.

- Garnek. - Następnie wskazała na Emmetta. - Kocioł. - Edward zaśmiał się.
Embry wrócił z obiadem Belli.

- Proszę bardzo. - Grillowany ser i pomidory. Bella nie mogła powstrzymać uśmiechu.

-Dziękuję . - Emmett odchrząknął. Uśmiech Belli osłabł nieznacznie.

- Podziękuj Leah ode mnie.

- Pewnie. - Embry udawał, że poleruje bar obok Belli, ale wtedy Leah krzyknęła, że jest

jeszcze jedno zamówienie.

-Uh, przepraszam. - Obrócił się, by pójść i podać zamówienie, ale przed tym potknął się
lecz odzyskał równowagę zanim upadł na twarz.

Wyraz twarzy Belli pozostał bez zmian, ale Emmett wypuścił mały chichot.

- Emmett, przestań! - Bella upomniała go, kiedy Embry zniknął.

- Naprawdę musisz położyć kres jego niedoli. - Kącik ust Belli uniósł się nieznacznie. -

Ale jest taki świetny w całowaniu. - Emmett wstał szybko.

- Idę porozmawiać z Billem. - Ruszył z dużą szybkością na drugi koniec baru, co
zaskoczyło Edwarda. Oboje z Bellą byli przez chwilę cicho zanim Edward powiedział:

- Więc ty i Embry. . . - Bella wzięła francuski smażony narybek.

- Nie. Tylko mówię takie rzeczy, by wprowadzić Emmetta w zakłopotanie. - Edward

uśmiechnął się zanim wziął łyk piwa.

Bella opracowywała swoje kanapki i francuskie narybki kiedy Edward niańczył swoje
piwo. Cisza nie była niewygodna, ale dało się wyczuć napięcie.

-Więc...

-Co..

Oboje rozpoczęli równocześnie.
Edward powiedział,

- Proszę. Mów. - Bella zawahała się zanim odpowiedziała,

- Przepraszam za wcześniej. - Edward popatrzył na nią ze zmieszanymi uczuciami.

Bella przesunęła się na siedzeniu. - Kiedy byłeś u nas dzisiaj w domu . Nie chciałam
zabrzmieć tak. . . wrogo. - Edward wzruszył ramionami.

- Powiedzieć, że zostałaś zaskoczona to prawdopodobnie za mało. - Bella wzięła długi

łyk piwa. Po chwili, odpowiedziała:

- Coś w tym stylu. - Nie chciała przeprowadzać tej rozmowy właśnie teraz. Siedem lat
niczego, a tu nagle siedzi obok niego pijąc piwo. To było zbyt dużo, by znieść to w tej

chwili. Powiedziała:

- Emmett powiedział, że przyjechałeś tutaj, by pomóc Alice w ślubie. - Kiwnął głową.
- Ja tylko. . . to jest niesamowicie uprzejme. –

Spojrzał na nią.

- Dlaczego?

- Dlaczego chciałbyś pomóc w ślubie?

- Dlaczego nie?

- Ponieważ jesteś facetem. - Otworzył usta, by coś powiedzieć , ale je zamknął. Po chwili
powiedział,

- Nie wiem co dokładnie dla mnie zaplanowała.

- Och. - Wzięła gryza swoje grillowanej kanapki z serem i powiedziała - Czy spotkałeś już

jej narzeczonego? - On kiwnął głową.

- Właściwie ich zapoznałem.

- Naprawdę?

- Tak. Chodziłem do szkoły z Jasperem w Berkeley.

- Zapomniałam, że chodził do Berkeley.

- Więc, pomagasz w ślubie Alice? - Kiwnęła głową.

- Jestem druhną.

- Och. To powinno być zabawne. - Obdarzyła Edward złowrogim spojrzeniem.

- Nie? To nie jest zabawne. - Nie mógł sobie poradzić z uśmiechaniem się.
Pociągnęła długi łyk piwa.

- To źle, prawda? - Bella postawiła piwo na barze.

- Alice nie jest właściwie taka zła, to druga druhna, wprawia mnie w zakłopotanie.

- Co masz na myśli?

- Jest naprawdę apodyktyczna i zadręcza mnie głupimi szczegółami. - Obniżyła swój

głos. - Myślę, że ona jest trochę zbyt powierzchowna. - Edward kontynuował słuchanie.

- Ma na imię Rosalie. - Brwi Edwarda zwęziły się.

- Znasz ją? - spytała Bella.

Odchrząknął i kiwnął głową.
- Sądzę, że jest siostrą Jaspera. –

- Tak.

- Chce zrobić wszystko dla Alice na przykład przyjęcie przedślubne i wieczór panieński.

Kocham Alice, ale to będzie bardzo drogie.

- Rozumiem.

- I wydaje mi się, że Rosalie ma bardzo kosztowne gusta.

- Tak.

- Jeśli miałabym prawdziwą pracę i nie chodziła przez część czasu do szkoły, to nie
byłoby problemu.

- Czy powinienem porozmawiać o tym z Alice?

- Boże, nie! - Bella chwyciła rękę Edwarda. Spojrzała w dół na jej dłoń i jego rękę i

szybko zabrała swoją. Obniżyła swój głos.

- Przepraszam.

- Nie, wszystko w porządku. - Obdarował ją dobrym naturalnym uśmiechem.

- Proszę, nie mów nic Alice ani Rosalie. Nie powinnam tego mówić na pierwszym

spotkaniu.
Jestem kiepską druhną.

- Nie martw się tym.

- Nie, jestem zaszczycona, że Alice chce bym uczestniczyła w jej ślubie. Nie powinnam się
skarżyć.

- W porządku. Możesz dać sobie upust. - Bella wzięła głęboki oddech. Jak to możliwe?

Nie rozmawiali przez prawie siedem lat i czują się tak jakby kontynuowali znajomość,
gdzie skończyli.

Wszystkie obawy i rozczarowania, które czuła kiedy Edward był tu teraz wydawały się

być odległymi wspomnieniami. Bella pamiętała, że miał talent do wyciągania jej ze złego
humoru. A może to było piwo.

Przedtem Bella nie chciała o tym myśleć nigdy więcej, przyszedł Emmett.

- Czy zjadłaś już obiad?

- Tak.

- Jestem gotowy, do wyjścia. Jestem pewny, że Edward jest zmęczony, a ja mam jutro
wczesną zmianę.

- Przepraszam, Emmett. Jeśli wiedziałbym, nie chciałbym... - -powiedział Edward.

Emmett machną ręką.

- To żaden problem. - Edward wyjął swój portfel.

- Już wszystko załatwione - powiedział Emmett.

- Dzięki.

Pomachali na pożegnanie Billemu i Embremu i wyszli.
Kiedy podeszli do swoich samochodów, Emmett zapytał,

- Więc twoja dziewczyna ma na imię Rosalie? - Bella zatrzymała się przy swoim

samochodzie.

- Więc, ja... - Edward spojrzał na stojące obok rodzeństwo. - To skomplikowane.

- Słyszałem, że jest cudowna. - Emmett nieobecny szukał kluczy w swojej kieszeni.

- Um, pewnie. - Edward pocierał kark patrząc na ziemie.

Bella zaparkowała obok nich.

- Zobaczymy się w domu, Emmett.

- Ok. Bell.

Zawahała się zanim powiedziała,

- Dobranoc, Edward.

Edward spojrzał na nią zanim odpowiedział,

- Dobranoc, Bella. - Weszła do swojego auta i wyjechała z parkingu. Odjechała przed
Emmettem i cieszyła się, że będzie w domu przed nim. Miał zawieść Edwarda do domu

Cullenów, mieszkali jakieś dziesięć minuty drogi od nich. Przynajmniej, mogła udać, że
śpi, kiedy Emmett przyjedzie do domu.

Potrzebowała czas dla siebie, by się zadręczać. Oczywiście znał Rosalie! Jest siostrą

Jaspera. Prawdopodobnie znali się od dawna. Bella nie chciała nawet myśleć o tym jak
długo się spotykają.

Zatrzymała się przed domem i wyłączyła silnik. Położyła swoją głowę na

kierownicy. Tak wiele zdarzyło się dzisiejszego wieczoru, a jednak była pewna, że to
dopiero początek.

Nie mogła zrozumieć dlaczego tak się wygłupiła. Nie mogła uwierzyć, że obraziła
dziewczynę Edwarda w ten sposób. Powinna trzymać język za zębami tak jak planowała.

Bella nie chciała teraz myśleć co sobie pomyślał Edward po uwagach, które powiedziała
pod adresem jego dziewczyny. Powstrzymywała łzy, które cisnęły się jej do oczu.

Wysiadła z samochodu i weszła do domu. Wtedy wspięła się po schodach do swojego
pokoju. Bez włączania światła, rozebrała się i znalazła starą koszulkę na swoim łóżku.

Weszła na łóżko i leżała tak przez chwilę, próbując zasnąć, nie myśląc o

dzisiejszym wieczorze. Niestety, pod kołdrą w ciemnej sypialni, jej myśli zawsze błądziły
ku Edwardowi.

W szkole średniej, myślała o wszystkich scenariuszach dla nastoletniej dziewczyny,
która mogłaby pójść dalej z chłopakiem w którym była zakochana. Ale ostatnio, jej

uczucia były pełne żalu o to co mogło się zdarzyć. Była zraniona i trochę rozgniewana
przez fakt, że Edward wyciął ją ze swego życia. Przebolała fakt, że było to proste dla

niego, odejść bez żadnego pożegnania. Ale to czego naprawdę nienawidziła to było to, że
chociaż Edward mógł postawić sprawę jasno, nie chcąc z nią utrzymywać żadnych

stosunków, mała część niej miała nadzieje, że miałaby szansę być z nim. Po dzisiejszym
wieczorze, Bella wiedziała, że nie było żadnej nadziei.

OZDZIAŁ

2- U

ROCZE

STWORZENIE

The world is a vampire, sent to drain

Secret destroyers, hold you up to the flames

And what do I get, for my pain?

Betrayed desires, and a piece of the game

“Bullet with Butterfly Wings”

by The Smashing Pumpkins

Bella zacisnęła rękawice w pięści i uderzyła w worek treningowy. Następnie

walnęła lewym sierpowym. Czuła ból na kłykciach, który był dowodem na to że, jej
uderzenia były prawdziwe. Słuchała

Smashing Pumpkins

ryczących w jej iPodzie,

próbując zagłuszyć swoje myśli. To pomagało do pewnego stopnia, lecz gdy tylko
następowała przerwa w muzyce, jej myśli wciąż podążały do Edwarda. Minęły trzy dni

od wieczora u Blacków ale wyglądało na to, że Emmett i Edward nadrabiali stracony
czas i planowali wspólnie każdy wieczór. Nie mogła uniknąć spotkania z nim, ale zdołała

wyłączyć się od ich męskich wycieczek, które miały na celu uściślić ich więzy przyjaźni.

Za wyjątkiem, wydarzeń ubiegłej nocy. Emmett pracował dla Seattle Parks w

Redakcji, w której właśnie zaczął rotację dla Discovery Park, który jest największym

parkiem w Seattle. Odkąd sezon letni się zaczął, coraz więcej ludzi wychodziło, by
cieszyć się ładną pogodą i naturalnym otoczeniem. Pierwotnie, Edward i Emmett

planowali pójść na boisko do rzutów, ale odkąd Em był zmęczony po jego długiej
zmianie, zamawiali pizzę i oglądali mecz, gdzie grali Mariner

Bella mogłaby przebywać w swoim pokoju dopóki byliby na dole i zacieśniali ich

przyjaźń, ale już oglądała mecz, kiedy Edward pojawił się z pizzą, by później nie odstąpić
jej brata na krok. To był najdłuższy wieczór w jej życiu.

Jakimś sposobem pierwszej nocy po jego powrocie, udało jej się nie patrzeć na

Edwarda. Kiedy byli w barze, zdołała utrzymać swój wzrok na swojej grillowanej
kanapce z serem. Chociaż to nie było łatwe. Jednakże, samo siedzenie z nimi w

kuchennym świetle było zaspokojeniem dla oka a nawet więcej.

Biła pięścią w worek, jak gdyby próbowała wyłonić jakiś sens z samej siebie.

Nawet po tym wszystkim, w tym roku, Bella nadal miała nadzieję, że ma szansę u

Edwarda. Bała się, że została przejrzana ubiegłej nocy, chociaż wiedziała, że to była
beznadziejna sprawa.

Mogła poczuć na swoich kłykciach rany pod rękawicami i dyskomfort, ale nie ze względu
na

1Świat jest wampirem/ zesłanym by wysysać/ Tajemni niszczyciele/ trzymają Cię nad płomieniami/ I co

takiego otrzymuję/ Na mój ból??/ Zdradzone porządania /I trochę miejsca w grze (źródło; www.tekstowo.pl)

Drużyna bejsbolowa z Seattle

niewygodę, lecz dlatego, że była pewna, iż Edward zauważył jak zaczęła się na niego
patrzeć.

To nie była jej wina. Od minuty w której otworzyła drzwi i zobaczyła stojącego na

ganku Edwarda z pudełkiem pizzy, wiedziała, że była w tarapatach. Musiała

powstrzymać się od zabrania jedzenia z jego rąk i rzucenia go na przeciwną ścianie i ...
Wykonała półobrót kopiąc worek i uderzyła go prawym sierpowym. Musiała wyrzucić z

siebie całą frustrację, zanim wszyscy znajdą się w domu Cullenów dzisiejszego wieczora.
Bella nic nie mogła poradzić, że nienawidziła siebie za ciągłe reagowanie na niego w ten

sam
sposób, kiedy był w pobliżu. Myślała o tym, jak pierwszy raz się zobaczyli, mogliby

spotykać się jak przyjaciele, ale wiedziała, że to było niemożliwe. Najbardziej
frustrowało ją to, że wydawało się, iż Edward wydawał się nieporuszony ich rozstaniem.

Powróciła myślami do momentu, kiedy byli sami w kuchni.

Początek retrospekcji

Bella zaprowadziła tam Edwarda by odłożył pizzę, dopóki Emmett był na górze, by wziąć

prysznic i przebrać się. Podczas gdy Edward wkładał pizzę do piekarnika, Bella podeszła
do lodówki po piwo. Emmett był całkowitym koneserem piwa , więc Bella kucnęła na

podłodze, by popatrzeć na duży wybór i przeczytać rodzaje dla Edwarda. Bez ostrzeżenia,
podszedł i stanął za nią. Opierał się jedną rękę na drzwiach, a drugą na boku lodówki.

Kucnął obok niej, jego twarz była na tym samym poziomie co jej, gdy czytał etykiety na
butelkach od piwa. Próbowała utrzymać na nich wzrok, jak gdyby jej życie zależało od

tego, ale oczy ją zdradziły i zaczęła przyglądać się Edwardowi, jak jego wargi poruszały
się kiedy czytał nazwy.

Przygryzła wargę, kiedy powiedział Michelob.
Nie wiedziała na jakie się zdecydował, ale kiedy sięgnął by je chwycić, Bella zauważyła

małą bliznę pod jego prawym uchem. Edward zdobył ją wchodząc na drzewo. Pośliznął się
i przez to skaleczył część swojej twarzy. Blizna była mała i prawie niewidoczna.

Wtedy, kiedy nie udało mu się wspiąć, był bardzo smutny, ponieważ założył się z
Emmettem oto kto pierwszy dotrze na szczyt drzewa. Zwycięzca w zamian miał usiąść

obok Lauren Mallory w autobusie następnego dnia. Nie tylko przegrał zakład, ale jego
duma także została zraniona. Bella współczuła jemu. Po tym jak jego ojciec Dr. Carlisle

opatrzył otarcie i zabandażował je, Bella pocałował go w opatrunek. Powiedziała mu, że
jest jej przykro, że nie będzie mógł usiąść obok Lauren w autobusie, ale za to mógłby usiąść

obok niej. Właśnie zaczęła jedenaście lat a Edward miał już skończone dwanaście. Teraz
na pewno nie była jedenastolatką i chciała znów pocałować jego znamię pod uchem, na co

miała straszną ochotę, ponieważ współczuła mu.

Koniec retrospekcji

Muzyka zmieniła się na

Pretty Handsome Awkward - Used

Nic nie mogła poradzić, na

mały

uśmiech, który pojawił się na jej wargach i dalej kontynuowała maltretowanie worka
treningowego. Emmett robił kanapkę, kiedy usłyszał dzwonek. Spojrzał na swój strój i

poszedł, zobaczyć kto to. Otworzył drzwi i był zaskoczony, gdy zobaczył Edwarda.

- Hej, Edward. Co ty tutaj robisz? - Wzruszył ramionami.

- Byłem w sąsiedztwie.

Zaprosił go do środka, Edward wszedł i podążył za przyjacielem do kuchni. Em

kontynuował składanie swojej kanapki.
- Głodny?

Edward potrząsnął głową. Emmett kontynuował nakładanie sera i pieczonego mięsna na

kanapkę.

- Myślałem, że mieliśmy przyjść wieczorem do ciebie.

- Tak. Wiesz, że tam będzie jedzenie, prawda? - Edward spojrzał na kanapkę Emmetta,
którą

zbudował, z przebłyskiem niedowierzania .

- Tak. To jest tylko przekąska. - Emmett położył kromkę chleba pszennego na stosie
mięsa i sera.

- Um. Ok.

- Jesteś pewny, że nie chcesz niczego jeszcze? - Odgryzł spory kęs kanapki.

- Tak, w porządku. Alice zaplanowała coś dużego na dzisiejszy wieczór.

Emmett burknął coś, ale Edward mu przerwał,
- Co? Masz pełne usta.

Em podniósł piwo i wziął łyka. Po chwili, powiedział:

- Naprawdę? Myślałem, że mieliśmy tylko wyjść, by coś zamówić i przywieść.

- Tak, więc, kiedy powiedziałem Alice, że macie przyjść dzisiaj wieczorem, zrobiła z tego
dużą sprawę i nalegała, że musimy przygotować coś do jedzenia.

Emmett uśmiechnął się. - Ona gotuje?

Edward wywrócił oczami. - Ona robi klopsikowe kanapki.

- Ach! Moje ulubione!

Zaśmiał się i potem powiedział, - Tak. Więc może powinieneś przestać jeść, by nie

rozczarować Alice, gdyż już jadłeś.

- Mówiłem już, że to tylko przekąska.. A poza tym, - trzymał kanapkę, - Nie będzie innej
pory do naładowania energii, aż wyjdziemy i kto wie na jak długo starczy jedzenia.

- Będzie dużo jedzenia. Alice zaprosiła też Jaspera i Rosalie.
Brwi Emmentta złączyły się.

- Twoja dziewczyna będzie tam dzisiaj wieczorem?

- Emmett. - rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie.

- Co? Najwyższy czas by ją poznać.

- To nie jest tak, że ją ukrywam. Jej praca wymaga, by dużo podróżowała.

- Więc, słyszałem, że jest piękna.

- Od kogo o tym słyszałeś?

- Od Belli. - wziął kęsa swojej kanapki.

Tym razem brwi Edward zeszły się. - Ona poznała Rosalie?
Emmett zastanawiał się i przełknął.

- Nie, tylko widziała ją na zdjęciach.

- Och. - Zawahał się zanim odpowiedział:

- Poza tym, gdzie jest Bella?

- Myślę, że jest nadal w garażu.

- Co ona tam robi?

- Wali w worek treningowy.

Edward spojrzał na tylne okno, za jakimiś znakami bytności Belli, ale kiedy usłyszał

ostatni
komentarz przyjaciela, odwrócił głowę i spojrzał na niego.

- Co robi?

- Bierze lekcję z kick boxingu.

- Naprawdę?

- Więc, tata dostał zgłoszenia o jakichś napadach ulicznych, słyszał że są gdzieś w okolicy
i chciał aby Bella była w stanie sama się obronić.

- Więc, ona ćwiczy kick boxing?

- Próbowałem uczyć ją jakichś chwytów, ale. . . - oczyścił swoje gardło - Ona potrafi być

naprawdę agresywna.

Jedna z brwi Edwarda wygięła się. - Agresywna? Co masz na myśli?

- Jej uderzenia są naprawdę szybkie i nie okazuje litości.

Edward trzymał wybuch śmiechu. - Nie sądzę by ją w sobie miała. Ale zastanówmy się -

uśmiechnął się - Z takim bratem jak ty, przypuszczam, że naprawdę nie miała żadnego
wyboru.

- Hej, jeśli wdałbym się w jakąś bójkę, najpierw o pomoc poprosiłbym Bellę a potem

ciebie.
Edward zarzucił głowę do tyłu i wybuchł śmiechem. Potem odezwał się, trochę

spokojniej:

- Pomyśl, Emmett. Bella?

Emmett obniżył głos i odłożył kanapkę.

- Koleś, ona potrafi być naprawdę brutalna.

Edward potrząsnął swoją głową. - Myślę, że przesadzasz.

Emmett wskazał swoim podbródkiem drzwi obok lodówki. - To są drzwi do garażu. Sam
się

przekonaj. - Podniósł kanapkę, ale zanim ugryzł, powiedział, - Jeśli Smashing Pumpkins
gra, nie przerywaj jej. Puszcza ich tylko, jeśli naprawdę chce się odseparować.

- A co, jeśli gra coś innego? - Edward stawał się coraz bardziej dociekliwy. Myślał przez
chwilę zanim odpowiedział:

- Powinno być w porządku. Tylko się nie podkradaj do niej.

- Dobrze. - Edward miał spytać, dlaczego nie mógłby podkraść się do Belli, jeśli była w

nastroju do skopania czyjeś dupy, ale pomyślał, że to lepsze od tego. Emmett
przyłapywał Bellę w bojowej pozie. Edward podszedł do drzwi i otworzył je. Ryknęły

dźwięki Pretty Handsame Awkward. Spojrzał na Emmetta, który pokazał mu uniesionego
kciuka w górze.

Edward wkroczył do garażu. Bella odwrócona był do niego plecami, więc nie wiedziała,
że wszedł. Miał zamiar coś powiedzieć, by wiedziała, że nie jest sama, ale był całkowicie

zaskoczony tym co zobaczył . Jej ruchy były pewne i silne, co go zaskoczyło. Jej ciosy były
głośne a jej kopnięcia stałe. Dostarczyła każdym uderzeniom i kopnięciom tyle wdzięku,

którego Edward nigdy nie widział, czegoś równocześnie tak delikatnego i potężnego.
Jej twarz wyrażała intensywne uczucia, odkrył że, jest niewiarygodnie prowokująca.

Wyglądała jakby chciała złamać kogoś w pół, a mimo to nic nie mógł poradzić, że to było
takie urzekające. To było jak oglądanie,uroczego stworzonka, które chciałbyś posiadać,

ale nie mogłeś ponieważ jego siła była zbyt przytłaczająca. Edward zawsze pamiętał
Bellę jako zamyśloną, uprzejmą i czasami nieśmiałą.

Początek retrospekcji

Ubiegłej nocy, było tak samo, wieczór ciągnął się, była mniej ostrożna i nawet przyjazna.
Po zdobyciu punktu w grze, Emmett poszedł do kuchni, by wziąć więcej piwa i pizzy,

zostawiając Edwarda i Belle na tapczanie. Samych.
Bella była w środku. On siedział po jej lewej stronie, a Emmett po prawej. Kiedy Emmett

poszedł do kuchni, Edward czuł, jak jego ciało napina się.
Poruszył się na swoim miejscu i zapytał, - Podobał ci się mecz?

- Tak. - po chwili powiedziała, - A tobie?
Pokiwał głową. A potem odpowiedział, - Nie wiedziałem, że interesujesz się baseballem.

Wzruszyła ramionami. - Możesz nazwać tę część procesem indoktrynacji.
Uśmiechnął się. - Procesem indoktrynacji?

- Między naszym ojcem i Emmettem, nie było innej drogi, wykorzystałam szansę.
- Mogę to zrozumieć. - wypuścił cichy śmiech.

- Emmett twierdzi, że powinnam być wdzięczna. Facet, z którym skończę będzie mnie czcił.
- Nie sądzę, że twoje uznanie dla sportów jest czymś co będzie czcił.

Zanim mogłaby odpowiedzieć, Emmett wrócił ze świeżym piwem i kolejnym kawałkiem
pizzy.

- He, jedyną osobą, która powinna starać się zdobyć pierwszą bazę jest lepsza w telewizji.
Oczy Edwarda poszerzyły się na usłyszany komentarz, ale Bella pośpieszyła się i

odpowiedziała:
- To nie twoja sprawa jak daleko dostanie się Edward.

Edward podniósł się ze swego siedzenia. - Ale, Ja..
- Poza tym, ja nie pozwalam facetowi dostać się do pierwszej bazy, aż do trzeciej randki.

Obrócili się by spojrzeć na Bellę. - Nie pozwalasz? - Obaj zapytali jednocześnie.
- Nie. - Miała mały uśmiech na twarzy, kiedy to powiedziała, - Ale w przypadku Edwarda,

prawdopodobnie pozwoliłabym mu dostać się do drugiej bazy.
Emmett zakrztusił się swoim piwem i plunął śliną, - Nigdy nie żartuj o takich rzeczach! -

Zadrżał. Edward spojrzał na Bellę, która stanowczo skupiała swoją uwagę na ekranie
telewizora. Czy ona naprawdę myślała o mnie w ten sposób? Albo może tylko

próbowała zripostować poprzedni komentarz Emmetta? Edward nie miał żadnego
pomysłu a jednak, nic nie mógł poradzić na ewentualność, że Bella go pociągała.

Koniec retrospekcji

Muzyka ucichła i Edward skorzystał z okazji i odchrząknął, by zawiadomić ją o

swojej
obecności. Bella spojrzała w górę i zobaczyła go stającego w drzwiach. Zanim następna

piosenka zaczęła się, podeszła do swego iPod i wyłączyła go.
Spojrzała na niego i spytała:

- Edward?

- Przepraszam. - Wepchnął swoje ręce do kieszeni. - Emmett powiedział, że jesteś tutaj.

Mrugnęła kilka razy zanim odpowiedziała - Co tutaj robisz? Myślałam, że mamy iść
dzisiaj

wieczorem do ciebie.

- Och, tak. Byłem w sąsiedztwie.

- W porządku.

Cholera, pomyślał Edward. Nie rozumiał, że był taki oczywisty.

Bella podeszła do niego. - Czy coś jest nie tak?

- Nie, dlaczego?

- Dobrze, przypuszczam, że powinniśmy być u ciebie za godzinę i. . .

- Och, Alice przysłała mnie, by kupić coś na dzisiejszy wieczór i zorientowałem się, że
byłem

niedaleko, więc postanowiłem wpaść. - Naprawdę tego nie przemyślał. - Czy
potrzebujesz pomocy w czymkolwiek?

Bella uniosła brew. - Aaa, masz na myśli z przygotowaniem się?

Otwierał swoje usta kilka razy, ale nic nie powiedział. Bella odpięła zapięcia na swoich

rękawicach i rzuciła je na półkę z narzędziami. Edward zauważył jej okaleczone kłykcie i
zapytał. - Dobrze się czujesz? - Wziął dłonie Belli w swoje i sprawdził, czy wszystko z

nimi dobrze. Poruszyła się w miejscu. - Nic mi nie jest. To nic takiego. Próbowała się
wyrwać od niego, ale on nie puścił jej.

- Może mój ojciec powinien to obejrzeć.

- Nie! - Oczyściła swoje gardło kiedy spojrzał na nią. - Mam na myśli, że jest w porządku.

To
zdarza mi się cały czas. W tym momencie wszedł Emmett.

- Co wy… - zauważył, jak Edward trzyma dłonie Belli.

Edward zabrał ręce, ale Emmett powiedział - Co się stało, Bella?

Schowała ręce za plecami. - Nic.

Em podszedł do niej. - Niech spojrzę.

Spróbowała obejść Emmetta, ale był ogromny, nie było żadnych szans. Zawahała się
zanim pokazała mu swoje ręce. Kiedy zobaczył, że jej kłykcie są zakrwawione i

potłuczone, powiedział:

- Coś ty do diabła robiła?

- Nic. - Zabrała ręce i odeszła by wejść do domu.

- Isabello Mario! - Emmett deptał jej po pietach. Edward odsunął się na bezpieczną
odległość.

Bella szukała w zamrażalniku jakiegoś lodu. - Wszystko ze mną będzie dobrze.

- Dlaczego to sobie zrobiłaś? - Wyciągnął rękę obok Belli i wziął torebkę zamarzniętego
groszku z zamrażalnika i podał go jej.

- Nie miałam nic do roboty, więc pomyślałam, że tylko zadrapanie, a i straciłam rachubę

czasu gdy ćwiczyłam.

Emmett potrząsnął swoją głową. - Wracając do tego, to ty naprawdę nie musisz czuć
bólu. - drwił z niej. Spoglądając na jego wielkość i krzepę, Emmett naprawdę się

troszczył. Bella spróbowała dać mu uspokajający uśmiech. - To mały ból.

- Mały? - Emmett potrząsnął swoja głowę. - Wyciągnij swoje ręce.

Czując się winna za zmartwienia Emmetta, Bella zrobił jak kazał. Emmett położył
torebkę z

zamarzniętym groszkiem na jej dłoni. - Jak się czujesz?

- Lepiej.

Em zwrócił się do Edwarda. - Choć tutaj.

- Co? Nie, wszystko jest w porządku. - Bella spróbował zabrać ręce.
Emmett trzymał je na okładzie. Powiedział: - Edward, trzymaj to na jej dłoniach, kiedy

pójdę
szukać jakiejś maści i środków przeciwbólowych.

Kiwnął głową i zajął miejsce przyjaciela. Emmett wyszedł z kuchni i poszedł do łazienki

na piętrze by szukać opatrunków.

- Musisz być bardzo zdenerwowana z jakiegoś powodu. - Edward powiedział, kiedy
trzymał zimny okład na ranie.

Bella spojrzała na opakowanie z groszkiem, które Edward trzymał na jej kostkach.

Pod spodem, jego ręka dotknęła jej dłoni. Byli rozgrzani w porównaniu do torby z
groszkiem.

Wzruszyła ramionami. - To było coś co, zdecydowanie zapamiętałem o tobie.
Bella spojrzała na niego i powiedziała: - Co?

- Co skłoniło cię do tego?

- Ja, wiem, że to było głupie. - spojrzała z powrotem na opakowanie z groszkiem.

Po chwili Edward zapytał - Więc, co cię tak zasmuciło?

Bella westchnęła. - To nie było smutne.

Edward czekał na jej kontynuację. Po chwili powiedziała:

- Tylko zagubiłam się w swoich myślach.

- O czym myślałaś?

- O niczym.

Zachichotał. - To musiało być coś, skoro twoje kłykcie są tak okaleczone z powodu tego
całego myślenia. Spojrzała na niego. Edward ponownie wpatrywał się w nią z tą samą

intensywnością. Po minucie Bella powiedziała,

- Dlaczego tutaj jesteś?

Zabrał pukiel włosów z jej policzka. - Nie wiem.

- Edward, nie zachęcaj jej - Emmett wszedł do kuchni i położył maść i Advil na kuchennej
wysepce. Zabrał rękę. - Nic takiego nie robiłem.

- Kiedy byliśmy dziećmi i jej przytrafił się jakiś wypadek, byłeś tam, by opatrzeć jej

skaleczenia i stłuczenia co jak sadzę, tylko zachęcało ją bardziej.

Bella czuła, jak jej policzki płoną. - To nieprawda! Nic nie mogłam na to poradzić, że
miałam

kłopoty z koordynacją ruchową..

- To wydawało się pogarszać się kiedykolwiek Edward był pobliżu. - Emmett odkręcił
nakrętkę od maści. - Nie, to tak się nie działo! - Nieprawdaż? zastanowiła się.

Emmett podnosił brew na nią i wtedy spojrzał na Edwarda, który nadal trzymał torebkę

zamarzniętego groszku na skaleczeniu. - I nie zaprzeczaj, że nie lubiłeś iść jej na ratunek.
Oczy Edwarda poszerzyły się. - Co powinienem zrobić? Tylko zignorować to, że zawsze

się
kaleczyła? Emmett potrząsnął głową i nabrał trochę maści z tubki. - Bella nie jest tak

krucha jak sądzisz. - Zabrał zimny okład z jej skaleczenia. Edward spojrzał na Emmetta,
który smarował maścią jej kłykcia. - Nigdy nie myślałem, że Bella była krucha. - Ale

Emmett drążył dalej. - Wiesz, chodzi mi oto co mówiłem, jeżeli wdałbym, się w jakąś
bójkę, chciałbym aby Bella była po mojej stronie.

- Co powiedziałeś? - Bella była ogłuszona.

Emmett kiwnął głową. - Bello, przeszłaś długą drogę. Nie potrzebujesz ratunku.

Bella uśmiechnęła się i spojrzała jak jej starszy brat ostrożnie nakłada maść na jej
skaleczenie.

- Tak, więc co teraz robisz?

Emmett nie stracił wątku. - Troszczę się o moją małą siostrę.
Telefon zadzwonił zanim Bella mogłaby cokolwiek powiedzieć.

Emmett wręczył maść Edwardowi. - Skończ to za mnie. - i poszedł do bezprzewodowego
telefonu, który leżał na kuchennej ladzie .

Przeczytał, kto dzwoni. - To z pracy. - Poszedł do holu i mogli usłyszeć, jak rozmawia

przez
telefon, choć reszta jego rozmowy była stłumiona.

Edward kontynuował nakładanie maści na kłykcia Belli. Po chwili, powiedział:

- Sądzę, że on trochę drażni się ze mną.

Brwi Belli złączyły się. - Dlaczego tak myślisz?

- Nie sądzę, że lubił, kiedy zwracałem uwagę na to, że kiedykolwiek się raniłaś.
- A ja nie sądzę, że tak jest.

Nałożył ostatnią porcję maści na jej skaleczenie i poszedł do zlewu, by umyć ręce. - Więc,

on
zdecydowanie zabrzmiał jakby był rozdrażniony.

Bella podeszła do wysepki kuchennej i otworzyła pudełko Advil. - Mogę gwarantować,

że nic z tego nie zostało skierowane do ciebie. Edward otworzył lodówkę i wyjął butelkę
wody. Otworzył ją, a potem wręczył ją Belli. Wzięła ją, włożyła pigułki do ust, by

następnie popić wodą. Po chwili powiedziała:

- Zawsze znajdowałam się w takiej sytuacji jak ta. Jeśli skaleczę się, pomagasz mi, a
Emmett

popada w smutek.

Edward zachichotał. - Jeśli rozumiesz to w ten sposób, że czas, kiedy próbowałem
nauczyć cię jak jeździć na deskorolce nie był stracony, to tak.

Bella skupiła się na wspomnieniu. Zdołała w tym czasie: zwichnąć kostkę i rozwalić nos.

Oparli się obok siebie na ladzie w kuchni. Bella studiowała zranienia na swoich
kłykciach, Edwardjej się przyglądał . Po chwili powiedział:

- Założę się, że to nie jest tak źle jak wygląda.

- Nie, ale to znaczy, że kariera prezenterska moich rąk jest skończona. - Oboje

zachichotali.
Wtedy Edward powiedziała: - Domyślam się, że powinienem zacząć się już zbierać.

- Proszę, spróbuj opanować swoje podekscytowanie.

- Kocham Alice, ale ona skłania mnie do. . .

- Przeholowania? - Uśmiechnął się.

- Aktualnie, ona jest lepsza w utrzymaniu prostych spraw.
- Jeśli spróbujesz mnie spytać, czy nie musisz wystroić się na dzisiejszy wieczór, mogę

cię
zapewnić, że dostanie świra, jeśli ubierzesz się w jeansy.

Uśmiechnęła się. - Dobrze. Myślę, że Jasper jest dla niej dobry. Złagodniała odkąd się

spotykają. - Kiwnął głową potwierdzająco.

To wyglądało tak, jakby trzecia jednostka dołączyła do rozmowy, ale żaden z ich nie był
skłonne do uznania tego. Po chwili Edward odezwał się - Wiesz, wracając do tego, byłaś

dość intensywna. Spojrzała na niego. - O czym ty mówisz?

- Pojmuję, dlaczego Emmett chciałby cię mieć po swojej stronie, jeśli wdałby się w jakąś
burdę. Nic nie mgła nic poradzić na śmiech. - Walić w worek, a osobę, to dwie

zdecydowanie różne rzeczy.

- Nie wiem. Walczysz naprawdę dobrze.

- Dzięki, ale sądzę, że przesadzasz.

- Sposób w jaki biłaś worek był dość gorący.

Nagle, zastanowiła się nad swoim wyglądem. Ubrała starą koszulkę do noszenia drzewa
i czarne buty z pracy, które wystawały spod nogawek spodni. Sięgnęła w górę i

dotknęła swoich włosów, z których zrobiła kok, ułożony na ”chybił trafił”, potem je
rozpuściła, a teraz były w bezwładnym końskim ogonie. Nawet nie chciała rozmyślać jak

pachniała. Poruszyła się w miejscu.

- Co się stało? - Edward spojrzał na nią z zainteresowaniem.

- Um. - Zgarnęła zabłąkany pukiel włosów ze swojej twarzy. - Zdaje się, że kiedykolwiek
się

widzimy, jestem albo spocona albo paraduję po domu w piżamie.

Uśmiechnął się i powiedział, - Więc?

- Więc co? - Zrobiła krok by wyjść z kuchni i obróciła się w stronę Edwarda. - Jak bardzo
było ostro?

Oczy Edwarda włóczyły się po jej twarzy i jego wargi skroiły się uśmiechu. - Jak bardzo

nie było? - Potrząsnęła swoją głową. - Obojętnie. Jak powiedziałeś.

- Co? - Wszedł za ladę.

- Och przestań, Edward! Czy oglądałeś siebie ostatnio?

- Co to ma wspólnego z czymkolwiek?

Spojrzała na niego i zrozumiała, że on nie załapał o co miała na myśli. - Nieważne.

- Co, nie? - zrobił krok w jej stronę kiedy próbowała wyjść z kuchni.

- Założę się, że jak tylko wyskoczysz z łóżka, wyglądasz dobrze.

Jego brwi złączyły się w górze. – Myślisz, że znajdziesz we mnie coś atrakcyjnego?

- Och, no dalej, Edward! - Nienawidziła siebie, kiedy się rumieniła. - Miałeś wielbicielki w
szkole średniej.

- To Emmett je miał.

- Nie, to się tyczyło was obu.

- Nie, wszystkie dziewczyny lubiły Emmetta - powiedział.

- Tak, ale podkochiwały się w tobie - powiedziała.

Zaśmiał się. - To nieprawda.

- Czy naprawdę zamierzasz stać tu i mówić mi, że nigdy nie zauważyłeś, jak wszystkie

dziewczyny praktycznie włóczyły się za tobą, mając nadzieję, że je zauważysz?
Myślał o tym przez chwilę. - Zawsze sądziłem, że one są zainteresowane Emmettem.

Bella gapiła się na niego z otwartymi ustami. Po chwili, otrząsnęła się i powiedziała, - A
co z tym, kiedy w ostatniej klasie Jessica Stanley praktycznie weszła do twojego

śpiwora?

- Skąd o tym wiesz?

- Emmett mi powiedział.

- Myślałem, że pomyliła mnie z Emmettem.

- To było oczywiste, że ona naprawdę cię lubiła.

Przebiegł palcami po włosach i wzruszył ramionami.
- Więc, jestem pewna, że na studiach było inaczej. - Dała mu wyczekujące spojrzenie.

- Co masz na myśli?

- Musiałeś być tam naprawdę popularny.

Potrząsnął swoją głową.
- Prawda.? - powiedziała.

- Nie byłem zbytnio popularny.

- Pewnie. - spróbowała obejść go dookoła, kiedy zrobił krok, by zablokować jej drogę

.
- Zaczekaj.

- Na co? - Spytała.

- Więc, zrozumiałaś, że daleko mi do atrakcyjności?

Myślała, czy on jest poważny? Ale, powiedziała, - Jakie to ma znaczenie?

- Jestem tylko ciekawy.

- Edward, możesz mieć każdą dziewczynę, którą tylko zechcesz.

- Ale, ja nie pytam o każdą dziewczynę.

Nienawidziła tego, kiedy patrzył na nią w ten sposób. Ta ekspresja w jego oczach,

sprawiała, że teoretycznie był niewinny, ale mały uśmiech, który skradł się na jego wargi
wyraził jego figlarny zamiar. Alice nadała tytuł temu spojrzeniu Wpływowiec. Bella

słyszała liczne historie od Alice o tym jak Edward wymykał się kiedy byli jeszcze
dziećmi.

Co naprawdę świadczyło o tym, że Wpływowiec działał, w opinii Belli, był to kolor oczu

Edwarda. Było łatwo utonąć w tych bursztynowych tęczówkach. Były piwne, ale to
zmieniało się w zależności od jego nastroju. Były zielone kiedy był spokojny i

opanowany. Stawały się jaśniejsze prawie jak kolor bursztynu, kiedy był nerwowy albo
czymś się ekscytował.

Właśnie teraz były koloru ciepłego bursztynu. Zastanowiła się, czym mógłby teraz być
podenerwowany albo podekscytowany.? Nie sądziła, że jej odpowiedź obchodziłaby go.

Oblizała usta, nerwowym zwyczajem, nie zdając sobie z tego sprawy. Była uratowana od
odpowiedzi, kiedy oboje usłyszeli Emmetta zbliżającego się do kuchni. Klął

wystarczająco głośno by można go było usłyszeć na zewnątrz. Edward odsunął się i
zobaczył Emmetta idącego w ich stronę przez hol.

- Emmett co się stało? - spytała Bella.

- Eric Yorkie dzwonił, że jest na zwolnieniu. Jego siostra spodziewa się dziecka a jej mąż

jest poza miastem. - Przebiegł palcami po swoich włosach.

- Czy wszystko jest w porządku? - spytała.

- Ona przyjechała kilka tygodni za wcześnie ale, oni nie są tym zbytnio zatroskani. -
Podniósł ręce Belli aby sprawdzić czy już z nimi lepiej. Kiedy został usatysfakcjonowany,

puścił je i powiedział:

- Wygląda na to, że muszę iść dzisiaj do pracy.

- Och nie, - powiedziała.

- Kilku z nas rozdzielą na wieczorną zmianę Erica, więc nikt z nas nie będzie pracował
pełnych ośmiu godzin.

- Czy będziesz w stanie, zrobić to dzisiaj wieczorem? - spytał Edward.

- Będę tam przez godzinę i wtedy może zdążę. - Nie krył rozczarowania w swoim głosie.

- Och, więc. . . być może nie powinnam wychodzić dzisiaj wieczorem, - powiedziała Bella.

- Co? - Emmett i Edward powiedzieli równocześnie.

- Dlaczego nie? - spytał Edward.

- Więc, pojedziemy razem i, jeśli Emmett zamierza tylko zostać tam przez … -

- To jest idiotyczne, Bella, - przerwał Emmett. - Pojedziemy razem, ale jestem pewien, że
ktoś może cię odwieść później do domu, więc nie musisz wychodzić wcześniej.

- Ja mogę cię odwieść , - zaproponował Edward.

- Ale to będzie już drugi raz, kiedy przyjedziesz tutaj dzisiejszego wieczora.

Edward poruszył się w miejscu. - Ja nie mam nic przeciwko.

Emmett powrócił do swojej kanapki, którą jadł. Pomiędzy ugryzieniami powiedział:
- Oni nie mieszkają tak daleko, więc jaka to różnica?

- Świetnie. - Bella przekręciła oczami. - Więc idę się przygotować. - opuściła kuchnię i

spróbowała nie stąpać głośno, wchodząc przez schody..

- Co w nią wstąpiło? - spytał Emmett.

- Nie wiem. - Oglądał jak skręciła na rogu, zanim zwrócił się do Emmett i powiedział:
- Od razu powiadomię Alice, że wcześniej wyjdziesz.

- W porządku. To zobaczymy się później. - Emmett kontynuował jedzenie swojej

kanapki.
Edward sam poszedł do drzwi.

OZDZIAŁ

3- W

PĘDZISZ

MNIE

GROBU

A niech cię dziewczyno! wpędzisz mnie do grobu

-Edward Cullen Twilight

Cullenowie mieszkali w Wallingford, który znajdował się po drugiej stronie Green

Lake, gdzie teraz Bella i Emmett wynajmowali lokum. Miejsce znajdowało się, niedaleko
uniwersytetu, więc miało liberalną atmosferę, przeważnie ustalaną przez rodziny

mieszkające w sąsiedztwie. Budynek w którym mieszkali Cullenowie przypominał dwa
pokolenia Craftmana. Został przebudowany z nowoczesną atrakcyjnością i przywrócono

mu historyczne detale pierwowzoru. Dom z zewnątrz był brązowy z białymi
zdobieniami, ganek otaczał biały płot a skrzynka na listy była z kamiennymi

szczegółami. Krzaki jaśminu, hortensje i nagietki były posadzone dookoła werandy i
wzdłuż linii chodnika prowadzącego do domu. Czerwone geranie, stojące na ganku

spływały kaskadami na ganek.

Bella i Emmett odwiedzali wcześniej Cullenów, ale dla Belli każda wizyta była ciężką
próbą. Za każdym razem, kiedy witała u nich w przeszłości, nawet gdy Edward wyjechał,

myślała, że był w domu, np. siedząc na sofie czy chodząc po swoim pokoju, co sprawiało
tylko, że pragnęła go bardziej. Gdyby tylko mogła walnąć się, za bycie tak żałosną jak

patrzenie z utęsknieniem na krzesło na którym mógłby siedzieć Ed, zrobiłaby to.

Teraz zmierzała do ich domu, wiedząc, że Edward rzeczywiście jest tam w tej chwili, nie
mogła nic poradzić na lekkie zdenerwowanie. Kiedy myślała o tym, kiedy ostatni raz

wyskoczyli gdzieś razem było to w starym domu państwa Cullenów w Forks.

Próbowała pozbyć się dreszczyku emocji, który ją zalał, kiedy wchodziła razem z
Emmettem do domu. Bella nie chciała tego odczuwać zwłaszcza odkąd Rosalie rzekomo

tam była. Bała się, że będzie musiała oglądać ją i Edwarda jako parę. Prędzej wolałaby
włożyć sobie do oczu zardzewiałą łyżkę.

Kiedy zajechali, jej myśli pracowały na najszybszych obrotach. Rodzice Alice i

Edwarda, dr. Carlise i Esme, czekali tak długo, tylko na ich pojawienie się, by następnie
zrezygnować z kolacji, by móc pojechać na inscenizację Aidy w Operze w Seattle.

Po tym jak wyszli tego wieczora, Alice zwołała wszystkich do kuchni, by każdy mógł
przygotować sobie kanapki. Bella było lekko zaskoczona tym, że będą jeść w kuchni, a

nie w jadalni. Alice zwykle robiła wielkie przygotowywania, ale zdała sobie sprawę o co
naprawdę chodziło Edwardowi, kiedy mówił, że Alice chce utrzymać sprawy łatwo.

Była zdołowana, przebywaniem blisko Rosalie i Edwarda, ale Jasper pomógł jej poradzić

sobie z tym, powodując, że to było łatwiejsze do wytrzymania. W czasie kolacji, ciągle

zabawiał ją interesującymi trywialnymi faktami o wojnie cywilnej, o której się uczyła, a
dla niego było to zwykłe hobby.

Za każdym razem, usypiali każdego swoją rozmową, ale nie było tam niezręczności.

Jasper był naprawdę dobry w rozmowie o niczym.

Po skończeniu posiłku, przeszli do salonu. Emmett właśnie musiał już iść do pracy i Bella
widziała jak niechętnie wychodzi, kiedy poszła za nim na zewnątrz by sie pożegnać.

Mogła zauważyć jak spojrzał ostatnia raz na Rosalie.

Nie miała wystarczająco dużo czasu, by rozmyślać nad jego zachowaniem, ponieważ
Alice woła ją z powrotem do salonu. Na pewno upewni się dlaczego Emmett zachował

się w ten sposób. Grali w scrabble, w chwili gdy weszła do pokoju. Bella rzeczywiście
uwielbiała tą gre i nie mogła się doczekać swojej kolejki. Pod czas gdy grali, ich rozmowy

koncentrowały się głównie na nieistotnych szczegółach z pracy, ślubu i szkoły.

Bella dowiedziała się, że Rosalie była maklerem samochodowym. Często podróżowała
by spotkać się z potencjalnymi klientami i oceniać stan samochodów, które miały być

odnawiane. „Świetnie.” Pomyślała Bella. Rosalie nie tylko była śliczna, ale jeszcze do tego
znała się na samochodach.

„Emmett byłby zainteresowany tym faktem.”

Dowiedziała się, że Jasper i Emmett poznali się w Berkley, ale usłyszała, że po tym jak

skończył studia, zajął się branżą reklamową. Był niezależny i podobno dzięki temu
odniósł wielki sukces. Miał talent do wystąpień publicznych i do uatrakcyjniania

produktów klientów dla konsumentów. Bella wiedziała już, czym zajmuje się Alice. Nie
wiedziała tylko tego, że Alice jeździ między Seattle, Nowy York i San Francisco by nie

tylko nadążyć z pracą, ale także utrzymać związek z Jasperem. Jazz mieszkał w
Południowej Karolinie, ale wciąż nie zdecydowali się, gdzie zamieszkają po ślubie. Jasper

przyznał, że może wykonywać swoją pracę gdziekolwiek, ale odkąd Alice była nabywcą
dla Nordstorm, ograniczyła się do miejsc, które były zawsze zaznajomione z

najnowszymi trendami w modzie. Jeśli chciała by zostać w Stanach Zjednoczonych, z
pewnością byłby to Nowy York.

Bella chciała zapytać co robił Edward, ale nie miała na to odwagi. To było tak jakby Alice

umiałaczytać w jej myślach i ostatecznie zapytała Edwarda:

- Jak idzie tobie praca?

Bella skupiła swoją uwagę na płytkach, ale tak naprawdę nie patrzyła na litery. Chciała
dowiedzieć się w tej chwili każdego szczegółu z życia przyjaciela.

Kiedy Edward dowiedział się, że dr Pruisner zamierza uczyć w Berkley, przeniósł się

tam w
nadziei, że będzie miał okazję współpracować z nim. To zmieniło się po tym jak skończył

studia i kontynuował pracę u dr Pruisner, który był profesorem od wirusologii. Był pod

wrażeniem zapału Edwarda i po tym jak skończył studia, doktor zaoferował mu
stanowisko w jego personelu badawczym.

- Więc, badasz wirusy? - zapytała Bella.

- Można to tak określić - usiadł na kafelkach, przy planszy.

- Czy planujesz iść do szkoły medycznej? - Bella spojrzała na swoje płytki z literami.
A on wzruszył ramionami.

- Nie wiem.

- Dlaczego nie?

- Nie sądzę bym chciał być lekarzem.

- Nie pozwól by ojciec to usłyszał - powiedziała Alice.

- Dlaczego nie? - zapytała Bella.

- Bardziej interesują mnie badania.

- Więc, co studiujesz? - drążyła.

Zawahał się zanim odpowiedział:

- Studiuję hematologię.

Bella spojrzała na niego znad swoich scrabbels
- Co to takiego?

- To nauka o krwi - wtrąciła Rosalie.

Edward spojrzał na nią ostro - to jest trochę bardziej skomplikowane.

Zaskoczona Bella, odwróciła się w jego stronę.

- Uczysz się o krwi?

Edward spiorunował wzrokiem Rosalie, która westchnęła i powiedziała:
- Ściślej mówiąc, jest to nauka o krwi i jej zaburzeniach.

- Oh - podjęła na nowo studiowanie swoich kostek od scrabble.

Rosalie kontynuowała:

- Edward zwykle interesuje się zaburzeniami we krwi. Teraz nie może zdecydować się
czy chce skupiać się na badaniach o typach cukrzycy czy nad wirusem HIV.

- Obie są równie fascynujące - powiedział Edward.

Już miał opisać jak wirus atakuje komórki krwi, kiedy Rosalie podniosła dłoń:
- Proszę, nie zawracaj nam tym teraz głowy.

Edward otwierał i zamykał usta.

Po raz pierwszy tego wieczora, Bella poświęciła minutę by przyjrzeć się Rosalie i
Edwardowi. Udało jej się uniknąć, oglądania ich razem pod czas kolacji przez skupianie

całej swojej uwagi na rozmowie z Jasperem.

Podczas gry wszyscy siedzieli przy dużym kwadratowym stole. Edward i Rosalie

siedzieli obok siebie. Bella była wdzięczna za to, że nie siedzieli zbyt blisko siebie, gdyż

ledwo to tolerowała. Nie sądziła, by mogła wytrzymać widoku jak byliby zajęci
jakąkolwiek formą kontaktu fizycznego. Udało jej się ukradkiem zerknąć na Rosalie,

która była pochłonięta kostkami od scrabble na planszy. Wydawała się być skupiona
wyłącznie na grze, co zaskoczyło Bellę. Jak ona mogła poświęcać tyle uwagi grze, kiedy

Edward był wystarczająco blisko, na wyciągnięcie ręki? Bella nie sądziła, by mogła
trzymać ręce z dala od Edwarda, jeśli on byłby jej chłopakiem. Bella spojrzała na swoje

kostki i wtedy niepewnie zerknęła na Edwarda. Również analizował swoje płytki z
literami, ale w tej chwili spojrzał na nią, ich oczy spotkały się na krótko. Szybko zabrała

wzrok i z powrotem zwróciła swoją uwagę na litery. Z zewnątrz Edward i Rosalie
wyglądali jakby nie byli zainteresowani sobą, w co było trudno uwierzyć. Bella doszła do

wniosku, że byli tym typem pary, która nie okazywała swoich czułości publicznie.

- Czy to przypadkiem nie jest CDC

w Atlancie? - Bella popatrzyła na Edwarda.

- Tak - potwierdził.

- Więc, zamierzasz przeprowadzić się do Atlanty?

- Jeszcze nie wiem.

Zapadła krępująca cisza. Wówczas Jasper powiedział:

- Myślę, by pójść porzucać ręcznikami. Wszystkie jakie mi zostały to rozmiary X, Q i L.

Alice zaproponowała:
- Obejrzyjmy jakiś film! - Jednym susem znalazła się przy kinie domowym i otworzyła

szafkę, gdzie ukrywali kolekcję DVD.

- Zaraz wrócę, tylko muszę skorzystać z łazienki - Bella wstała i poszła w stronę kuchni.
Przeszła przez nią, omijając pralnię by dostać się do toalety.

Po tym jak skończyła, wyskoczyła z łazienki i wzięła swoją komórkę, by sprawdzić

pocztę. Miała dwie nowe wiadomości. Jedna była od Jacoba, a druga od Angeli.
Odczytała wiadomość od Jacoba:

„Cześć, Bella! Wróciłem. Nadal jesteśmy umówieni na jutro?”

Odpisała mu:

Centers for Disease Control ( Centra Kontroli Chorób )

'Hej! WB! Mam plany na wieczór, ale możemy zrobić coś po południu. Zadzwonię jutro.”

Śmiała się z siebie. Jacob spędził ostatni tydzień w Oregonie. Miał naprawić swojego
Mustanga z rocznika 1965. Pojechał tam, ponieważ ktoś miał brakujące części od

samochodu, których potrzebował. Pracował już ponad rok nad swoim autem i Bella nie
sądziła by wkrótce miał je skończyć, ale ciągle upewniał ją, że już prawie skończył...

Bella uwielbiała jedno w Jacobie: jego nieustający optymizm. Znała Jacoba odkąd była w

ostatniej klasie liceum, ale nie stali się prawdziwymi przyjaciółmi, aż do czasu kiedy
przeprowadziła się do Seattle. Jacob zrezygnował ze sportowego stypendium na

Uniwersytecie Waszyngtońskim, ponieważ jego ojciec miał wylew. Został z nim by
pomóc mu szybciej wrócić do zdrowia.

Najważniejsze było to, że Billy dochodził już do siebie, ale czasami potrzebował

laski, gdy chciał pochodzić. Billy nigdy nie czuł się winny „zatrzymując” swego syna jak
to zwykł nazywać, ale Jacob, nie widział innego wyjścia. Rodzina zawsze była na

pierwszym miejscu, młody Black nie chcąc stracić okazji, uczył się w publicznym collegu
w Forks. Po tym jak zdobył stopień AA, dostał się na logistykę na Evergreen State collage

w Olimpic, gdzie był ważnym biologiem, który kładł nacisk na ochronę zwierząt. Po
pierwszym semestrze, zrezygnował z dalszej edukacji. Pracował na półetatu dla

człowieka, który potrzebował pomocy przy naprawie Cadillaca Sedana z rocznika 1953.
Po tym jak samochód był gotowy, zdobył uznanie w tym fachu.

Jack przeprowadził się do Seattle, ponieważ tam, jak twierdził było łatwiej znaleźć

pracę. Bella podejrzewała, że to mogło odbyć się z jej powodu. Billy popierał pomysł
przeprowadzki i koniec końców Jacob wyjechał razem z ojcem. Otworzyli bar Black's,

ponieważ ojciec potrzebował określonego celu i Jacob myślał, że to będzie dobry pomysł
w zainwestowaniu pieniędzy, które zarobił na naprawie samochodów.

Przez ten czas, Jacob i Bella stali się bliskimi przyjaciółmi. Wiele wieczorów spędzała w

garażu Jacoba, kiedy on pracował. Kiedy już w końcu wychodzili gdzieś razem, Bella
wyrażała się jasno, że są tylko przyjaciółmi, ale to nie zatrzymało Jacoba przed

przekroczeniem wyznaczonej granicy ich przyjaźni.

To był okres w czasie ich przyjaźni, kiedy przekroczyli tę linię. Bella nie chciała
rozpamiętywać tego. Szybko wyznaczyła nowe granice ich przyjaźni i Jacob nie naciskał.

Zdarzyło się to 2 lata temu i nigdy o tym nie rozmawiali, ale nadal byli dobrymi
przyjaciółmi.

Bella planowała przyszłość, tak by spędzać z nim czas.

Wysłała wiadomość do Jacka i otworzyła od Angeli. Bella sądziła, że chce ona tylko
potwierdzić ich plany na jutrzejszy wieczór. Zaczęła czytać wiadomość od przyjaciółki:

„Zadzwoń do mnie jak tylko to możliwe. Musimy o czymś porozmawiać.”

Bella zerknęła z kuchni do salonu i zobaczyła, że tamci nadal próbują zdecydować, jaki
wybrać film.

Wyszła przez tylne drzwi na ganek i zadzwoniła do Angeli. Ta odebrała po pierwszym
sygnale.

- Hej, Angela! Co się stało? Właśnie przeczytałam twoją wiadomość. Miałam wyłączony

telefon, ponieważ jestem w domu Cullenów. - zaczęła Bella.

- Oh wow! Co tam u ciebie? Czy jest tam Edward? - Zapytała.
- W porządku, właściwie to w ciąż tu jestem.

- I? - Ledwo podtrzymywała własne podekscytowanie.

- Co i?

- Jak tam Edward?

Bella westchnęła.

- Dobrze, jak również jego śliczna dziewczyna.

- Oh, tak mi przykro.

- Tak, do tego Emmett musiał iść teraz do pracy, więc utknęłam.

- Chętnie zaoferowałabym ci się, by cię odwieść, ale właśnie jestem w drodze do Forks.

- Co? Dlaczego? Czy wszystko w porządku?

- Moja mama ma problemy z biodrem, więc nie powinna przez pewien czas chodzić. Jadę
do domu by pomóc z domem i moimi braćmi.

- Przykro mi. Czy wszystko będzie z nią w porządku?

- Tak. Była na zewnątrz, pracowała w ogrodzie i potknęła się o wystający korzeń. Sądzę,

że jest bardziej przygnębiona tym, że jest sama niż czymś innym.

- Czy jest coś, co mogłabym zrobić?

- Nie, ale nie jestem pewna jak długo będę w Forks.

- Oh.

- To znaczy, że nie będę mogła wrócić w porę, przed wyjazdem Emmetta na jego zjazd.
Bella przeklęła.

- Kompletnie o tym zapominałam.. Czy to w przyszłym tygodniu?

Angela roześmiała się.

-Tak, wiem powiedziałam, że zostanę z tobą w czasie kiedy Emmett będzie poza
miastem, ale nie sądzę bym mogła.

- Nie, oczywiście, że nie. Powinnaś być ze swoja mamą.

- Dzięki, naprawdę mi przykro.

- Bez obaw.

Rozmawiały jeszcze kilka minut, przed tym jak się pożegnały. Bella usiadła na jednym z

krzeseł stojących na werandzie. Nie było sposobu by Emmett zostawił ją samą w domu
przez tydzień. Ile próbowała go przekonać, by pozwolił jej biegać wieczorami. To zajęło

miesiące negocjacji. Nie było wyjścia by mogła przekonać brata, zanim wyjechałby, że
poradzi sobie sama przez tydzień. Myślała o tym by zadzwonić do brata i powiedzieć mu

co przytrafiło się Angeli, ale w końcu zdecydowała, że tego nie zrobi. Mogła tylko
obstawiać przy swoim, że nic jej się nie stanie, gdy będzie sama przez tydzień.

-Hej! Tutaj jesteś! - Bella odwróciła się i zobaczyła Alice wchodzącą na ganek –

Zastanawialiśmy się, co się z tobą stało.

- Przepraszam, musiałam zadzwonić.

Alice usiadła na krześle obok niej.
- Czy wszystko w porządku?

- Tak - Alice uniosła na nią brwi.

- Nie - Bella siedziała bez ruchu na krześle i opowiedziała Alice o jej kłopotliwym

położeniu. Po tym jak skończyła, Alice stwierdziła:

-Bella masz 23 lata, czym Emmett tak się martwi?

-To połączenie jego i ojca. Pozwolili mi zamieszkać w Seattle tylko z tego powodu, że
miałam mieszkać z Emmettem. Sądzą, że dojdzie do jakieś katastrofy, jeśli zostawią mnie

samą.

- Mówią o ciągłej ochronie.

- Wiem! Wiesz co Emmett powiedział dzisiaj Edwardowi? - Nie czekała na odpowiedź
Alice – Jeśli wpadłby w jakąś burdę, to wolałby mieć mnie po swojej stronie.

Uwierzyłabyś?
Alice potrząsnęła głową.

- Skoro jest taki pewny, moich zdolności skopania komuś tyłka, dlaczego nie chce

pozwolić mi, zostać samej w domu przez tydzień.

Alice wzruszyła ramionami.

- Wiesz co jest najgorsze w tym wszystkim? Nie ważne jak bardzo będę się starała
przekonać go, że poradzę sobie sama, ostateczny głos w tej sprawie będzie miał ojciec i

będę musiała wrócić do Forks, podczas gdy Emmetta nie będzie.

- Charlie by tego nie zrobił.

- Tak, zrobiłby - Bella westchnęła sfrustrowana - Nie chcę opuszczać lekcji i pracy, tylko
przez to, że mój brat i ojciec nie pozwalają mi żyć własnym życiem.

- Jestem pewna, że są tylko zatroskani o twoje dobro.

- Alice! To jest faszyzm.

Alice nic nie mogła poradzić na mały chichot . Po chwili, Bella opanowała się

- Przepraszam, nie powinnam zawracać ci tym głowy.

- W porządku - wyciągnęła rękę i poklepała przyjaźnie Bellę po kolanie.

- Co wy tutaj robicie? - Edward ustał w przejściu.

Alice spojrzała na brata.
- Bella jest trochę przygnębiona.

Zrobił krok wchodząc na ganek.

- Dlaczego?

- To nic takiego, teraz jest już dobrze - odpowiedziała Bella.

- Musi wrócić do Forks na tydzień podczas, gdy Emmett będzie poza miastem - wtrąciła
Alice

Edward spojrzał na Bellę.

- Planujesz odwiedzić swojego ojca?

- Nie - Bella skrzyżowała ręce na piersi.

Nie zamierzała mówić nic więcej, więc Alice wyjaśniła sytuację przyjaciółki.
Bella przekręciła oczami.

- To naprawdę straszne, ponieważ ona ma zobowiązania ze szkołą i pracą - wyjaśniła

Alice, gdy patrzyła na brata.

- Nie musicie się tym martwić. Postaram się przekonać Emmetta, będzie dobrze, ale... -
widziała, że to beznadzieja sprawa. Emmett pakowałby jej walizki, podczas gdy ich

ojciec czekałby na nią w ciężarówce.

- Ja mogę zaoferować się, by zostać z tobą Bella, ale muszę wyjechać we wtorek do
Nowego

Jorku. Muszę załatwić kilka spraw odnośnie pracy i ślubu.

Przez chwilę Bella była pełna nadziei, ale kiedy usłyszała o tym, że Alice musi wkrótce
wyjechać, nie sądziła by Emmett lub Charlie przystali na to. Kochają Alice, ale jeśli ona

nie zamierzała zostać z Bellą cały tydzień, to nie miało znaczenia.

- Dlaczego nie mogłaby zostać właśnie tutaj? - Alice i Bella spojrzały na Edwarda.

- Tak, ale Alice mówiła, że wyjeżdża we wtorek. - przypomniała Bella.

- Tak, ale ja ciągle tu będę - wyjaśnił.

Alice uśmiechnęła się – to byłoby naprawdę miłe z twojej strony, Edwardzie.
Bella poprawiła się na krześle.

- Nie, poczekajcie.

- Jestem pewien, że Emmett zgodziłby się na to - zasugerował Edward.

- Charlie może nie, ale porozmawiam z nim - zaoferowała się Alice.

- To nie znaczy, że będziemy tu kompletnie sami. Mama i tata również tu będą -

powiedział
Edward. To uspokoiło trochę Bellę, ale ten układ zbytnio jej nie przekonał.

- Ale, nie czuła bym się zbyt komfortowo, narzucając się twojej rodzinie cały tydzień.

Alice i Edward szybko ją zapewnili, że nie będzie nadużycie uprzejmości.

Bella była niechętna na ten układ. Pomysł spędzenia tygodnia z Edwardem było zarazem

ekscytujące i zniechęcające. Sprawy między nimi na pozór wydawały się w porządku, ale
jeśli

panowałaby tam atmosfera pełna napięcia, będzie jej ciężko to zlekceważyć. Nadal nie
wiedziała, dlaczego nabrał takiego dystansu przez wszystkie wcześniejsze lata i potem

po prostu zerwał z nią wszelki kontakt. Ale nie potrafiła odmówić, spędzenia całego
tygodnia z Edwardem, to był jej pomysł z szarlotką ”a la mode”. Zaczynała się ślinić na

myśl o ich możliwościach.

- Bella?

- Huh? -zauważyła, że Alice nie ma i że Edward zajął miejsce siostry, tuż obok niej.

- Gdzie Alice?

- Poszła porozmawiać z Charliem.

- Ale ja nie rozmawiałam jeszcze z Emmettem.

Kącik jego ust delikatnie się uniósł - Załatwimy to, jeśli zdobędziemy najpierw zgodę

Charliego, Emmett też będzie musiał na to przystać. Bella poprawiła się na krześle.
- Ale ja się nie zgodziłam.

Zawahał się zanim odpowiedział

- Alice wydawało się, że pasowało ci to.

Alice jakimś sposobem musiała czytać w jej myślach o szarlotce „a la mode”.
- Ale - była zdesperowana jak się usprawiedliwić - co z Rosalie?

- Co z nią?

Patrzyła na niego zszokowana. Wówczas powiedziała - Jestem pewna, że ten układ nie

spodobałby się jej.

- Nie będzie miała nic przeciwko.

- Nie wiesz tego.

- Zaufaj mi.

- Czy naprawdę będziesz to robił tak często? - Edward spojrzał na nią zaskoczony, ale
Bella

kontynuowała – zamierzasz mówić mi, że ona nie będzie miała nic przeciwko temu, iż
praktycznie spędzisz tydzień z inną kobietą?

Spojrzała porozumiewawczo na Edwarda a on odpowiedział:

- Nie ma czym się niepokoić.

- Jak możesz... - i wtedy uświadomiła to sobie. Oczywiście Rosalie nie miałaby czym się
martwić. Była żeńskim odpowiednikiem szarlotki „a la mode”. Kiedy porównywała

siebie do Rosalie, Bella czuła się jak żeński odpowiednik kiepskiego ciasta cytrynowego
jakie można dostać na stacji paliw - tak, zgaduję, że nie.

- Więc jak zostaniesz? – zapytał

Bella wstała i schowała telefon do tylnej kieszeni spodni.

- To nie jest tak, że mam jakiś wybór - następnie weszła do domu. Edward podążył za
nią.

- Nie chcę, żebyś czuła się zmuszana do zostania tutaj.- Byli w kuchni. Bella odwróciła się

i
spojrzała na Edwarda.

- Niech pomyślę, jechać do Forks i zostać z Charliem albo zostać tutaj z tobą. Eee. Sądzę,
że

wolałabym wybrać trzecią opcję, którą jest odrąbanie sobie nóg nożem od masła. -
Następnie

odwróciła się by wyjść z kuchni by dołączyć do przyjaciół, ale Edward złapał ją w porę
za ramię.

- Dlaczego jesteś taka zdenerwowana? Myślałem, że będziesz szczęśliwa mogąc tu

zostać. – Bella zwęziła oczy.

- Chodzi ci o to, że powinnam być zadowolona, bo spędzę czas z tobą, gdyż nie widziałam
ciebie przez ostatnie 7 lat?

- To nie to co....- przewał jej.

- Albo może powinnam być wdzięczna - jadowicie wymówiła przedostanie słowo.

Edward cofną się o krok na jej ton i powiedział:
- Bella, celowo źle mnie zrozumiałaś.

- Naprawdę? Ponieważ siedem lat temu dałeś mi jasno do zrozumienia, że nie chcesz

mieć ze mną nic wspólnego i teraz przypuszczam, że mam być zachwycona, że
otrzymałam ten przywilej spędzenia z tobą czasu.

- Tak właśnie sądzisz?

- A co innego miałabym myśleć, Edward? Byłeś jedynym, który zakończył naszą
przyjaźń. Potem wyjechałeś i już nigdy więcej ciebie nie widziałam. A teraz to wszystko,

ni z stąd ni zowąd bez względu na dzień, widuję ciebie częściej niż kiedykolwiek przez
ostatnie siedem lat i zachowujesz się tak, jakby nic się nie stało.

- Nie chciałem cię skrzywdzić.

Wyrwała swoją rękę z jego uścisku. Omal zaprzeczyła temu, ale to miałoby sens.

- Czy wszystko w porządku? -Rosalie ustała w progu kuchni. Bella poczuła jak w jej
oczach

zbierają się łzy, ale zamrugała powstrzymując je.

- Chcę wrócić do domu.

- Bella - odezwał się Edward. Bella złapała się za ramiona.

- Nie czuję się zbyt dobrze, chciałabym, by Alice odwiozła mnie do domu.

Rosalie spojrzała na Bellę i potem na Edwarda. Bella odwróciła się przed spojrzeniem
Edwarda. Patrząc wszędzie z wyjątkiem Rosalie czy Edwarda. Młody Cullen przyglądał

się Belli z obolałą miną.

- Jest w salonie z Jasperem- powiedziała Rose, odsuwając się na bok. Bella szybko wyszła

zostawiając ich w kuchni. Odnalazła Jaspera i Alice w pokoju, siedzących razem na
kanapie.

- Bella jesteś gotowa - zerknęła na przyjaciółkę i wstała – Co się stało? O co chodzi?

- Nie czuję się zbyt dobrze. Chciałabym być już domu. Odwieziesz mnie?
Alice zrobiła krok do przodu.

- Myślałam... - Jasper wstał i położył dłoń na jej ramieniu. Kilka sekund później Alice

powiedziała.

- Oczywiście, że odwiozę cię do domu.

Bella podeszła do drzwi zwykłym tempem. Kiedy wychodziły, Edward przyłączył się do
nich.

Rosalie nie było w pobliżu.

- Bella, pozwól mi się odwieść do domu - prosił Edward. Potrząsnęła głową. Jasper
pochylił się i wyszeptał coś na ucho Edwarda. Wyglądał jakby zamierzał odpowiedzieć

coś przyjacielowi, ale się powstrzymał. Spojrzał na Bellę i powiedział – Dobranoc Bella.
- Dobranoc – odwróciła się i Alice podążyła za nią.

Jazda do domu była cicha. Bella była wdzięczna Alice, że nie zadawała jej żadnych pytań.

Kiedy zajechały na podjazd, Bella odblokowała pas bezpieczeństwa i już chciała
podziękować Alice, kiedy przyjaciółka załapała ją za ramię, by ją zatrzymać.

- Przykro mi, że nie czujesz się najlepiej.

- Nic mi nie będzie.

- Jeśli nie będziesz mogła być na przymiarce sukien druhen, zrozumiem.

Cholera pomyślała.

– To w ten weekend?

-Tak w niedzielę.

Dziś był piątek.
- Powinnam sobie z tym poradzić.- Po chwili dodała – zabiorę także ze sobą Emmetta.-

spojrzała na Alice.

- Charlie zgodził się byś została w naszym domu, więc Emmett też powinien. - Zawahała
się zanim zapytała- Więc jak, będziesz?

- Tak - ale nie brzmiała zbyt przekonująco.

- Skoro Emmett wyjedzie wcześnie rano w poniedziałek, zasugerował, że to dobry
pomysł z

przymiarką sukien druhen, ponieważ będziesz mogła zostać u nas.

- Ale to niepotrzebne. Mogę właściwie przyjść na wieczór w poniedziałek.

- Mówił, że czułby się lepiej wiedząc, iż jesteś z nami zanim wyjedzie.
Bella oparła głowę o zagłówek fotela.

- Mogę odwołać wyjazd do Nowego Jorku, jeśli to będzie łatwiejsze dla ciebie.

Bella spojrzała na Alice.

- Oh, nie. Nie rób tego. Wiem, że to naprawdę ważne dla ciebie by skończyć tę pracę. I
jestem

pewna, że chciałabyś również sfinalizować szczegóły ślubu.

- Te rzeczy mogą zaczekać - odgarnęła włosy z twarzy Belli – Wiesz, że jesteś moją
najlepszą

przyjaciółką na świecie.

Bella zaśmiała się.

- Więc dlaczego jestem tylko druhną?
Alice uśmiechnęła się.

- Rosalie jest siostrą Jaspera. To rodzaj dawania i dlatego ona będzie moją główną

druhną.

- W porządku, będę pamiętać kiedy będzie moja kolej na za mąż pójście.

- Ja będę dla ciebie główna druhną - stwierdziła rzeczowym tonem fakt.

Bella zaśmiała się ponownie.
- Czy nie jesteśmy zbyt pewne siebie?

Alice spojrzała na Bellę z poważną miną.

- Jestem siostrą Edwarda więc to mój obowiązek.

Bella otwierała i zamykała usta kilka razy.
Alice pochyliła się i powiedziała

- Samodzielnie uporządkujcie sobie sprawy.

Bella ponownie walczyła napływające łzy i rzuciła ze zgrozą:

- Alice, proszę nie żartuj w ten sposób.

- Od kiedy to żartuje o takich sprawach?

Bella wypuściła drżący oddech.

- Wy Cullenowie zamierzacie wpędzić mnie do grobu. - Alice zaśmiała się.

Powiedziały sobie dobranoc i Bella weszła po schodach do domu. Poszła prosto

do swojego pokoju, zdjęła bieliznę i położyła się do łóżka .Kiedy jej głowa trafiła na
poduszkę, natychmiast zasnęła. To był niespokojny sen, ponieważ nawet we śnie, nie

potrafiła uciec przed obolałym wyrazem twarzy Edwarda, kiedy wychodziła z ich domu.

~~~~~~~****~~~~~~~

Edward otworzył drzwi do swojej sypialni, z nadzieją by pójść spać i zapomnieć o

spojrzeniu Belli, kiedy wychodziła z domu. Miał tylko kilka merów do pokoju, kiedy

zobaczył Rosalie siedzącą na jego łóżku w piżamie. Cholera. Pomyślał. Zapomniał, że
została w jego pokoju utrzymując pozory. Rosalie odłożyła książkę - Co się stało?

Rozmawiałeś z nią, zanim wyszła? Podszedł do łóżka i usiadł na pustym miejscu - Nic.
Nie zdążyłem z nią porozmawiać.

- Dlaczego nie?

- Jasper nie sądził by był to dobry pomysł. Mógłby powiedzieć, że wyglądała na

naprawdę
zmartwioną.

- Kurde, mogłam to zobaczyć.

- Rosalie- powiedział ostrzegającym tonem.

- Przepraszam, to jest tylko...to jest naprawdę dziwna sytuacja.

- Tak

Położyła książkę na stoliku nocnym przy łóżku.
- Zamierzasz jej powiedzieć?

Spojrzał na Rosalie.

- Dobrze ci z tym będzie?

Uśmiechnęła się.

- Chcę byś był szczęśliwy, Edwardzie.

- Co z Jasperem i Alice?

- Przedtem nic nigdy nie mówili, ale dzisiaj Alice stwierdziła, że była zaskoczona gdy
przyniosłam swoje rzeczy do twojego pokoju.

- Więc, zgaduję, że nasze udawanie przepadło. - Jedna z brwi Edwarda wygięła się.- Ale

co z tobą? Co z tym zrobisz?

Podniosła rękę - Nic mi nie będzie. Jestem dużą dziewczynką. Poradzę sobie z tym. Było
łatwiej używając ciebie jako wymówki.

Po chwili mały uśmiech skradł się na jej usta.

- Poza tym, nigdy nie wspomniałeś jaki słodki jest Emmett.

Oczy Edwarda rozszerzyły się.
– Uważasz, że Emmett jest słodki? - Rosalie wzruszyła ramionami.

- Nie sądziłem, że jest w twoim typie - stwierdził Edward.

- Też o tym nie myślałam. - Zaśmiała się Rose.

- Bella wydaje się miła - po chwili powiedziała.

- I jest – potwierdził Edwarda.

- Mam nadzieję, że to się uda.

- Nieźle z tym wszystkim namieszałem.

- No cóż, masz cały tydzień by to naprawić.

- Tak, jeśli najpierw nie rozerwie mnie na strzępy. Nie sądzę by myślała o mnie w ten
sposób.

- Dlaczego tak sądzisz?

- No cóż, dorastaliśmy razem. Jestem pewien, że postrzega mnie jako typowego

starszego brata.

- Oj, nie wiem.

- Co?

- Ona nie patrzyła na ciebie jakbyś był jej bratem.

- O czym ty w ogóle mówisz - odwrócił się by spojrzeć na przyjaciółkę.

Rosalie podniosła dłonie w obronnym geście i powiedziała:

- Tylko stwierdzam to, co widziałam.

- Więc, czy mogę odzyskać swój pokój z powrotem? - po chwili zapytał Edward.

- Wyrzucasz mnie? - Rosalie udała oburzenie.

- Możesz spać w pokoju dla gości - powiedział uśmiechając się.

- Przebrałam się już w moją piżamę. - Spojrzał na jej koszulę nocną. Był to najzwyklejszy
biały materiał z cienkim paskiem nad kolanami. Rosalie zastanawiała się nad zwykłą

piżamą.

- Hej, miałeś swoją szansę, skarbie - powiedziała Rosalie.

Edward zaśmiał się.
- Nie martw się już wychodzę. - Chwycił spodnie od piżamy zanim wyszedł ze swojego

pokoju, pożegnał się - Dobranoc Rosalie.

- Dobranoc Edward.

Zamknął drzwi i poszedł na dół. Doszedł do wniosku, że Alice i Jasper powinni już spać,
więc

kiedy wchodził do salonu był trochę zaskoczony widząc Jaspera siedzącego na kanapie,
przełączając różne kanały w telewizorze.

- Hej, Edward - odezwał się Jasper, bez rozglądania się.

Zawahał się zanim odpowiedział.

- Hej - rzucił piżamę na oparcie od sofy i zajął miejsce obok przyjaciela. Siedzieli tak w
ciszy przez kilka sekund dopóki Jasper przełączał kanały i w końcu zostawił na reklamie

regularności materaca.

- Ta część, kiedy wskakują do łóżka z kieliszkiem wina była niezła - poinformował
Jasper.

Edward spojrzał na Jaspera.

- Aha, okey.

-To daje publiczności wrażenie, że te łóżko mogłoby naprawdę zapewnić dobrą noc do
spania.

Edward nic nie mógł poradzić na uśmiechanie się. Po tym jak obejrzeli grę w kręgle

rozegraną na materacu, Jasper stwierdził.

- Lubię Bellę. - Edward spojrzał na przyjaciela, a ten kontynuował - Słuchała mnie jak
mówiłem o ciekawostkach związanych z wojną cywilną.

- Prawdopodobnie zauważyła, że wszystko w niej jest ciekawe.

- Myślę, że tak, - odłożył pilot od telewizora. - Więc, będziesz dzisiaj spał na kanapie?
Edward zawahał się zanim odpowiedział.

- Zamierzałem iść spać do pokoju gościnnego.

- Czy Rosalie jest zdenerwowana?

- Nie sądzę.

Jasper myślał przez minutę

- Nie sądzę by była .

- Czy ty... - Edward przebiegł palcami po włosach - Lubię Rosalie, ale nie w ten sposób.

- Wiem.

- Wiedziałeś? - zapytał zaskoczony Edward.

- Nie sądziłem byś był w jej typie - spojrzał na Edwarda, który miał częściowo otwarte

usta.

- Po za tym jest jeszcze sprawa związana z Bellą.

- Jak sprawa?

- Wiesz.

Edward otworzył usta by coś powiedzieć, ale Jasper mu przerwał.

- Nie martw się, nikomu nic nie powiem.

- Co ty...

- W porządku Edward.

- Ale - Jasper poklepał go po ramieniu - Sygnały jakie nadajesz kiedykolwiek jesteś blisko
niej, nie są trudne do zauważenia.

Edward potarł sobie kark i przełknął ślinę. Zanim mógł cokolwiek powiedzieć, Alice

weszła do salonu. Wstał.

- Gdzie mama i tata - zapytała dziewczyna.

- Jeszcze nie wrócili - poinformował Jasper.

Alice spojrzała na brata.
– Myślałam, że już śpisz - Edward potrząsnął głową.

- Co z Bellą? - zapytał. Patrzyła na Edwarda przez minutę zanim odpowiedziała.

- Nie za dobrze.

- Może powianiem z nią porozmawiać - zrobił krok do przodu, ale Alice zatrzymała go

unosząc do góry dłonie.

- Ona teraz śpi.- Edward głęboko westchnął. Alice kontynuowała - Zostanie tutaj od
niedzieli.- Edward zmarszczył brwi.

- Jak ją przekonałaś? - Alice wzruszyła ramionami - Nie ważne, pomyślałam, że

powinieneś
wiedzieć. - Kiedy się odwróciła by pójść na górę, Edward poprosił:

- Alice poczekaj – i kiedy się odwróciła, kontynuował - Dziękuję.

Alice przechyliła głowę na bok. Tylko upewnij się, że nie stracisz okazji. Masz więcej niż
dosyć czasu by to przemyśleć.

-Alice... - zaczął Edward, ale ona pokręciła głową. -Nie musisz niczego tłumaczyć. Byłam

szczęśliwa kiedy zacząłeś spotykać się z Rosalie, ale tylko dlatego, że myślałam, że jesteś
szczęśliwy. Więc, dobrze się z tym czujesz - Alice pocałowała brata w policzek i

powiedziała:
-Tylko nie spieprz tego tym razem - odwróciła się i weszła na schody. Jasper wstał i

podążył śladem Alice.-Dobranoc Edward.

- Dobranoc - odpowiedział przyjacielowi. Usiadł na kanapie i wziął do ręki pilota. Po
minucie

przełączania kanałów, wyłączył telewizor. Wziął spodnie od piżamy i poszedł do pokoju
gościnnego. Zrzucił z siebie ubranie i włożył piżamę. Kiedy leżał na łóżku, chłodne

prześcieradło sprawiło, że trudniej było mu zasnąć. Ale kiedy mu się w końcu udało,
wspomnienia Belli w garażu bijącej worek, odgrywały się w jego pamięci. Zamiast

nakładania maści na kłycia, śniło mu się, że je całuje.

OZDZIAŁ

4- R

ACZEJ

OPUŚCIŁBYM

NIŻ

CIERPIAŁ

TEGO

POWODU

Nie chcę być Twoim francuskim kluczem

Kolejnym nieprzyzwoitym wypadkiem

Raczej opuściłbym to niż cierpiał z tego powodu

Nigdy nie będę Twoim francuskim kluczem

Poranny strumień światła wpadał przez okno w sypialni Belli, prosto na jej twarz.

Przewróciła się na drugi bok, słońce miarowo wypełniało cały pokój. Pomysł
sprawdzenia, która godzina nie wypalił, ale nie mogła tego dłużej unikać kiedy jej

telefon zadzwonił i popłynęła z niego piosenka Monkey Wrench- Foo Fighter.

Bella nic nie mogła poradzić na uśmiech, kiedy odezwała się do rozmówcy:
- Cześć Jacob.

- Hej Bella. Czekałem kiedy zadzwonisz.

Bella sprawdziła godzinę na telefonie i wywróciła oczami.

- Jacob, jest zaledwie 8 rano.

- Powiedziałaś, że zrobimy coś razem po południu.

- Taak po południu, a właśnie teraz jest ranek. - Zaśmiał się

- Więc, kiedy już nie śpisz, ja tylko... .

- Nie. Wracam spać.

- Bella... - zaczął.

- Jacob, zadzwonię do ciebie za parę godzin.

- Ale - nie pozwoliła mu dokończyć, gdyż rozłączyła się i rzuciła telefon na podłogę.
Poprawiła swoją poduszkę i zakryła nią głowę. Nie była rannym ptaszkiem. To wszystko.

~~~~~~~~***~~~~~~~~~

Emmett podniósł dzbanek z kawą i nalał sobie pełen kubek. Wziął swoją czarną

kawę. Postawił ją z innymi rzeczami do rozcieńczenia kofeiny. Kiedy w końcu skończył

pracę musiał jeszcze zostać do późna w nocy ponieważ, ktoś lub jacyś ludzie pomyśleli,
że byłoby zabawne okręcić drzewa w parku, papierem toaletowym. Nie byłoby to nic

wielkiego gdyby to było jedno drzewo. On i inni strażnicy znaleźli kilka drzew
obrzuconych papierem w różnych częściach parku. Popił kawę i ubolewał nad faktem, że

nawet gdyby mógł rozedrzeć na strzępy winowajców tego zdarzenia, to nadal byłaby to
zbyt mała kara.

Jeśli miał być ze sobą szczery, był naprawdę w złym humorze, ponieważ musiał

wcześniej wyjść z domu Cullenów poprzedniego wieczora. Nigdy nie zazdrościł
Edwardowi niczego, ale cholera, nic nie mógł poradzić na poczucie małej dawki tego

uczucia, że skończył on z kimś tak zapierającym dech w piersiach jak Rosalie. Jego kubek
z kawą był prawie pusty i zaczynał czuć się ponownie człowiekiem, kiedy usłyszał

pukanie do drzwi. Bella wspominała coś o wyjściu gdzieś razem z Jacobem. Emmett nie
mógłby dopuścić by pokazać mu ją tak wcześnie. Chłopak był bardziej zniecierpliwiony

niż golden retriever. Musiał porozmawiać z Bellą głównie o nim. Odstawił kawę na blat i
poszedł otworzyć. Był gotowy wdać się w przemówienie o tym jak skopać tyłek, komuś

kto w nierozsądnych
godzinach odwiedza ludzi. Kiedy otworzył drzwi i zorientował się, że to nie Jacob tylko

Edward, przywitał się.

- Uh, Cześć.

- Cześć - Edward przebiegł palcami po włosach. Emmett odsunął się na bok i jego
przyjaciel

wszedł do środka.

- Kawy? - zapytał Emmett kiedy weszli do kuchni.

- Nie dziękuję - Emmett nalał sobie kolejna porcje kawy i napił się.
- Jak było w pracy? - zapytał Edward.

Emmett potrząsł głową.

- Musiałem posprzątać papier toaletowy z krzaków.

- Powinienem mimo to pytać?- zaśmiał się

- Zgaduję, że był to rewanż, za ciągłe chodzenie do toalety.

- Przykro mi - powiedział Edward.

Emmett wzruszył ramionami i wziął kolejny łyk kawy. Następnie zapytał:
- Jak u Rosalie?

- Świetnie - i wtedy przypominał sobie co mówiła zeszłego wieczora o Emmecie - Więc,

co o niej sądzisz?

- Jesteś szczęściarzem, gnojku.

Edward wypuścił mały chichot:

- Jest świetna.

- Świetna? - Emmett odstawił swój kubek - Ona jest jak ciasto czekoladowe, gorąca
krówka

(cukierek) i lody waniliowe .
Edward zapomniał o tym, że Swanowie używają jedzenia do opisania swoich przeżyć.

Kiedy byli dziećmi, Emmett miał starcie z jego matką i porównał ją do świeżo
upieczonych czekoladowych ciastek i szklanki mleka.

- Aż tak, co? - naigrywał się Edward. Emmett odchrząknął.

- Przepraszam.

- Nie w porządku, - ostrożnie zaczął - powiedziałbym, że Rosalie jest bardziej jak

marchewkowe ciasto, oczywiście dla mnie.

Emmett wzdrygnął się
- Dlaczego mówisz coś takiego?

Edward zawahał się za nim odpowiedział

- Może dlatego, że Rosalie myśli, że też jestem jak marchewkowe ciasto.

Zajęło minutę by ta informacja się rozeszła. Oczy Emmetta zalśniły.
- Zerwaliście ze sobą? - Edward uśmiechnął się.

- My właściwie nigdy...byliśmy tylko przyjaciółmi.

- Więc czemu mówiłeś, że to twoja dziewczyna.

- Nigdy nie mówiłem, że nią jest.

Emmett zamierzał zaprzeczyć mu, ale nie potrafił. Zamiast tego potarł twarz i napił się

więcej
kawy. Po chwili wzruszył ramionami i powiedział

- Okej.

Edward zapominał również, jak łatwo idzie udobruchać Emmetta.

- Więc to jest powód twojej wizyty dzisiaj? - Zapytał Em.

- Nie właściwie, Bella...powiedziała, że źle się czuła ostatniego wieczora i poprosiła Alice
by ją odwiozła. - Brwi Emmetta zmarszczyły się.

- Spała już, kiedy przyjechałem do domu. Nie sprawdzałem jej. - Po tych słowach
wyszedł z

kuchni. Kiedy stali na schodach Edward powiedział:
- Zanim tam pójdziesz, chciałbym osobiście powiedzieć Belli o Rosalie.

Emmett spojrzał na schody prowadzące na górę i następnie na Edwarda

- W porządku.

Edward zawahał się, nie wyobrażał sobie by za pierwszym razem Emmett pozwoli mu
wejść na górę i zobaczyć się z Bellą. Zaczął wspinać się po schodach.

- Drugie drzwi po prawej to jej - poinstruował go przyjaciel.

Edward stał przed drzwiami sypialni Belli kilka sekund, zanim zapukał.
- Bella ?Nie było żadnej odpowiedzi. Pomyślał, że może nie ma jej w pokoju. Otworzył

drzwi i wkroczył do środka. Obejrzał się dookoła. Bella nigdy nie była typem
dziewczyny, która przepadała za jednorożcami i kwiatami. Miała kilka zdjęć

wydrukowanych w ramkach i powieszonych na ścianie. Nie było tam żadnego innego
obrazu, żadnych bibelotów lub innych typowych żeńskich dekoracji. Edward wkroczył

dalej do sypialni i oparł się o wpół otwarte drzwi. Zerknął na łóżko Belli na pierwszy
rzut oka, wyglądało na nieużywane, ale wtedy zauważył ruch ręki między poduszkami.

Poczuł się trochę zaniepokojony, kiedy nie mógł zauważyć żadnego innego ruchu. Zrobił
dwa kroki w stronę jej łóżka i dotknął jej ramienia. Było ciepłe. Edward sięgnął po

poduszkę na której leżała głowa dziewczyny i nią poruszył.

- Bella?

Żadnej reakcji. Położył rękę na jej ramieniu i delikatnie nim potrząsnął

- Bella?

Tym razem odwróciła się i wybełkotała:

- Nie teraz, Jacob. Jest nadal za wcześnie. - Edward stał w osłupieniu Ona oczekuję
Jacoba,

pomyślał. Bella zatrzepotała oczami i je otworzyła. Przelotnie zerknęła na Edwarda i
ponownie je zamknęła.

- Bella to ja Edward - odchrząknął - Nie Jacob.

Panna Swan po raz kolejny otworzyła oczy i spojrzała na swojego gościa. Kiedy zdała

sobie
sprawę, że istotnie to był Edward, a nie Jacob, usiadła na łóżku.

- Edward? - zebrała włosy z twarzy i potarła rękami zaspane oczy.

- Ja... - Edward zamrugał zszokowany, kiedy zorientował się, że nie miała na sobie

żadnego

ubrania. Spojrzała w stronę, w którą Edward się gapił. Zauważyła, że była ubrana
jedynie w bieliznę, więc naciągnęła na siebie przykrycie. Rozejrzała się za ubraniami,

lecz leżały one przy stopach Edwarda.

Przeklęła cicho pod nosem i zapytała

- Co do cholery się wydarzyło? - Sprawdziła pod pościelą i znalazła swój stanik
zakręcony w

prześcieradle. Wypuściła kolejną wiązkę przekleństw - Co ty tutaj robisz? - Była
wdzięczna, że przynajmniej miała parę swojej najlepszej bielizny.

- Emmett powiedział, że mogę przyjść i ciebie zobaczyć, - jego spojrzenie włóczyło się po

niej. Bella spojrzała na niego z niedowierzaniem. Podniósł ręce w obronnym geście.
- Nie, to znaczy, chciałem się upewnić, że z tobą wszystko dobrze po ostatniej nocy. -

Tym razem miał dobre wyczucie by odwrócić wzrok.

- Dlaczego nie pukałeś?

- Pukałem. Byłaś zakopana pod poduszkami - brzmiał jak winowajca i był
zdeterminowany nie gapić się na nią, ale nie mógł powstrzymać siebie i ukradkiem

zerknął w jej stronę. Wzięła
prześcieradło ze swojego łóżka by się okręcić, ale sposób w jaki Edward się na nią gapił,

sprawił, że Bella poczuła, iż zdecydowanie musiał coś widzieć. Poczuła poranne światło
na plecach i jęknęła, orientując się, że połowa jej nagiego ciała była oświetlona przez

cały czas.
Wspaniale pomyślała, zrozpaczona. Bella czuła trzy ćwierci do śmierci. Z jaskrawym

porannym słońcem, nie było żadnej pomyłki.

Edward widział każdy cal jej ciała.
- Bella? - Emmett wołał ją z dołu. Mogli następnie usłyszeć jak wchodzi po schodach.

- Zamknij drzwi! - Bella wyskoczyła z łóżka i próbowała owinąć się prześcieradłem.

- Ale... - przesunął się w stronę drzwi, lecz nic nie mógł poradzić na przyglądanie się Belli

jak
próbuję opatulić się prześcieradłem, na którym wcześniej spała.

- Edward, zamknij drzwi!! - rozkazała.

Razem sięgnęli po drzwi i w tym samym czasie je zamknęli.

Kilka sekund później, Em był już pod drzwiami i zapytał.

- Bella? Czy wszystko w porządku? - zniżył przy tym głos - Czy Edward jest tam nadal z
tobą?

- Tak. Wszystko w porządku. Tylko daj nam minutę - powiedziała przez drzwi.

Przez chwilę była cisza, zanim Emmett oznajmił - Jacob jest tutaj.

- Nie, na dole - odpowiedział starszy brat.

- Powiedz mu by tam został.

-Jesteś pewna, że nie chcesz bym go wysłał do domu? - Zaproponował Em. Bella

wywróciła oczami.

- W porządku - po tych słowach od razu usłyszała jak Emmett schodzi na dół po

schodach.

Odwróciła się by spojrzeć na Edwarda. Zaczynał do niej docierać fakt, że stał bliżej niż

sądziła. Trzymała mocno prześcieradło przy swoim ciele. Oczy Edwarda dryfowały po
nagich ramionach i szyi Belli.

- Przepraszam. Nie wiedziałem, że spodziewasz się kogoś. - Jeśli ktoś powiedziałby jej w

zeszłym tygodniu, że Edward Cullen mógłby być w jej pokoju i, że ona byłaby
praktycznie naga, pewnie umarłaby na uraz spowodowany niepohamowanym

śmiechem. Spojrzała na niego i zauważyła, że jego oczy mają kolor ciepłego bursztynu.

- Przyszedłeś tylko po to by sprawdzić jak się czyje??

- Wyglądałaś wczorajszego wieczoru na naprawdę zmartwioną.

- No cóż, teraz wszystko ze mną dobrze - zorientowała się, że może poczuć zapach
Edwarda.

Pachniał czystością i czymś jeszcze czego nie umiała zidentyfikować. Powstrzymała
siebie przed skłonnością do przytulenia się w miejsce powyżej jego kołnierza. Zamiast

tego, cofnęła się o krok, ale poczuła za plecami drzwi. Jej głos zachwiał się trochę kiedy
zapytała.

- Czego chcesz, Edwardzie?

Bella oglądała serię emocji przechodzących przez twarz młodego Cullena. Zauważyła

również, że jego oczy zmieniły barwę na czekoladowy brąz.

- Przyszedłem porozmawiać z tobą. - powiedział zmagając się z każdym słowem.

- O czym? - dociekała dziewczyna.

Chłopak musnął włosy na jej lewym ramieniu i pozwolił sobie koniuszkiem palca wlec
się,

dotykając jej skóry, podczas gdy jego kciuk musnął zagłębienie jej szyi. Ponownie wrócił
dłońmi na jej ramiona. Bella była pewna, że jej serce wyskoczyłoby z piersi, jeśli dalej

kontynuowałby te tortury.

- Edward? - Nic nie mogła poradzić na westchnienie kiedy wypowiedziała jego imię.
Ciężko było jej się skupić - O czym chciałeś porozmawiać?

- Co? - Był zaabsorbowany przyglądania się w jaki sposób wygina szyję.

- Powiedziałeś, że przyszedłeś tutaj porozmawiać ze mną.

- Tak - spojrzał na jej usta. Serce Belli waliło jak oszalałe w klatce piersiowej.

- Może powinnam się ubrać - oznajmiła

- Ubrać? - powiedział, nadal trzymając ją za ramię.

- To jest naprawdę niezręczne - podciągnęła wyżej prześcieradło.

-Jeśli wiedziałbym, że praktykujesz spanie nago, nie przyszedłbym..

- Ale to był przypadek - tłumaczyła się Bella. Kącik jego ust drgnął nieznacznie

- Jaki znowu przypadek?

- Ostatniej nocy, byłam zbyt zmęczona by założyć piżamę. Miałam na sobie biustonosz,
ale w

jakimś sposobem musiał odpaść. - Uśmiechną się jeszcze szerzej na jej tłumaczenia.
-To nie jest zabawne, - zwęziła oczy patrząc na niego.

- Nie wiedziałem, że masz problem z utrzymaniem na sobie ubrań. - Drwił z niej. Bella

polizała usta, zanim odcięła się na jego komentarz.

- I tobie wydaje się, że zamierzam nie nosić ubrań.

- Co sprawiło, że tak mówisz? - zapytał ją ze złośliwym uśmieszkiem.
Bella obdarowała go znaczącym spojrzeniem. Zajęło mu chwilę, by zdać sobie sprawę, że

trzymał rękę na drzwiach tuż obok głowy Belli. Co za tym idzie, że jego ręce blokowały
drogę wyjścia. Druga ręka w dość stanowczym uchwycie trzymała biodro dziewczyny.

- Przepraszam. - Edward rozluźnił uścisk i zabrał ręce. Nie miał pojęcia co w niego

wstąpiło, kiedy pół naga Bella stała tuż przed nim.

Bella miała już coś powiedzieć, kiedy usłyszeli znów Emmetta przy drzwiach.
- Bella? Jak długo zamierzacie tam być? - zapytał starszy brat przez drzwi.

- Mówiłam ci - Bella otworzyła drzwi. I zauważyła, że Jacob był razem z Emmettem na

korytarzu. Obaj brali udział w tym wydarzeniu. Bella na „chybił trafił” starała się okręcić
prześcieradłem, a Edward wyglądał jakby ktoś przyłapał go na zjadaniu ciastek prosto

ze słoika.

- Oh - tylko tyle zdołał z siebie wydobyć Em. Jacob miał zbolały wyraz twarzy. Odwrócił
się i

odszedł.

- Jacob zaczekaj! - Bella ruszyła za przyjacielem, ale Emmett zatrzymał ją.

- Może powinnaś coś na siebie włożyć - zasugerował. Spojrzała na swój strój i przeklęła.
Następnie wróciła do pokoju.

- Pójdę sprawdzę co z Jacobem. - Zaoferował się Emmett i zszedł na dół. Bella weszła do

sypialni i podniosła swój stanik. Potem pozbierała resztę ubrań i zrzuciła z siebie
prześcieradło. Edward natychmiast się odwrócił. Usłyszał szuranie jej szuflad i

powiedział.

- Przepraszam Bella.

Sfrustrowana tym, że nie mogła znaleźć czystej podkoszulki, chwyciła sweter wiszący w
jej szafie i włożyła go.

- Za co ? - zapytała, potem podeszła tam gdzie stał Edward i podniosła z podłogi swoje

dżinsy.

- Za... nie wiedziałem, że ty i Jacob... - przerwał.

Tym razem, Bella założyła dżinsy i zapięła rozporek i guzik. Sięgnęła pod łóżko po parę
klapek.

- O czym ty w ogóle mówisz? - Edward na te słowa odwrócił się.

- Przepraszam, że przyszedłem tutaj kiedy spodziewałaś się Jacoba. Mam nadzieję, że nie

zniszczyłem tego co było między wami.

Bella zatrzymała się i spojrzała na chłopaka
- Sądzisz, że czekałam na Jacoba?

- No cóż, mówiłaś tak - w tym czasie Bella podniosła ręce do góry.

- Nie mam czasu na to. Jacob jest dla mnie bardzo ważny. Nie chcę go skrzywdzić -

Wyszła z
sypialni i Edward poszedł za nią. Kiedy zeszli na dół ze schodów, Bella zawołała –

Jacob!!! -
Wkroczyła do salonu i zobaczyła Emmetta, samotnie oglądającego wiadomości. - Gdzie

Jacob? - zapytała brata.

- Wyszedł. – odpowiedział.

- Co ? - Ustała naprzeciw telewizora. Em spojrzał na siostrę.

- Hej, oglądałem to. Wkrótce idę do pracy.

- Gdzie on poszedł? - dopytywała się Bella.

- Nie wiem - próbował rozglądać się dookoła Belli. Skrzyżowała ręce na piersi.

- Tak po prostu pozwoliłeś mu wyjść?

-Nie było zbyt wiele, co mógłbym zrobić. Był bardzo zmartwiony. - Bella przeklęła i

poszła do drzwi.

- Jadę za nim.- Emmett wstał.

- Bella!

- Wiem, że nie lubiłeś zbytnio Jacoba, ale był i jest naprawdę dobrym przyjacielem. -
Bella zabrała klucze .

- Nigdy nie mówiłem, że nie lubię Jacoba. - Bronił się Em.

- Nieważne. - Wzięła swój portfel i wyszła z domu.

- Zamierzasz iść za nią? - Edward spojrzał na kumpla. Emmett potrząsnął głową

.
- Jest bardzo zdeterminowana.

- Sprawy między nimi wyglądają na bardzo poważne.

- Nie wiem - stwierdził Em.

- No cóż, muszą być skoro za nim poszła.

- Przestałem próbować ich rozgryźć dawno temu - Emmett z powrotem usiadł na
sofie.Edward ruszył się i usiadł obok przyjaciela.

- Jak oni się poznali? - zapytał zaciekawiony.

- Poznali się w Forks, po tym kiedy on i jego ojciec przeprowadzili się do Seattle. Ojciec
Jacoba potrzebował pomocy przy pracy w barze. Charlie coś wspominał o tym i Bella

postanowiła pomóc. To było 3 lata temu. - Em zakończył swój opis.

- Czy nadal pomaga w barze? - zapytał Edward.

- Nie, ale nadal przyjaźni się z Jacobem.- poinformował Edwarda.

- Czy ona z nim... nieważne - zawahał się nad zadaniem pytania. Przez chwilę siedzieli
cicho na kanapie zanim Emmett zapytał.

- Powiedziałeś Belli o Rosalie?

- Nie miałem okazji - stwierdził Edward trzymając się za przegub nosa.

- Ah, prawda - Emmett zmarszczył brwi.

- Co ? - Edward spojrzał zdezorientowany na przyjaciela.

- Musieliście być pochłonięci innymi sprawami - przy tych słowach Em uśmiechnął się

złośliwie.

- Do niczego nie doszło - bronił się Cullen.

- Nie ważne - drażnił się Swan.

- My tylko rozmawialiśmy - usprawiedliwiał się Edward.

- Ale nie miałeś okazji powiedzieć jej o Rosalie? - drwił przyjaciel.
Edward otwierał i zamykał usta, potem stwierdził.

- Szanuję Bellę i nie zrobiłbym niczego by ją skrzywdzić. - Emmett analizował wyraz

twarzy
przyjaciela, następnie powiedział:

- Tak, wiem.

Edward został jeszcze godzinę, ale Bella nie wróciła. Wtedy Emmett musiał iść do pracy.
Więc Edward wrócił do domu, czując jeszcze mniej nadziei, niż kiedy wyszedł z domu.

Myśl, że Bella czekała na Jacoba tego ranka, zaniepokoiła go bardziej niżby chciał.

~~~~~~~~***~~~~~~~

Bella zaparkowała przed domem Blacków, który znajdował się niedaleko baru. Mieszkali
jakieś 10 minut drogi od domu Belli. Zauważyła zaparkowany, na podjeździe motocykl

Jacoba. Wysiadła z samochodu i skierowała się w stronę skromnego domu. Zapukała do
drzwi i po kilku minutach otworzył Embry.

- Hej, Embry - przywitała się. Embry uśmiechnął się, ale to nie był jego zwykły szeroki

uśmiech.

- Hej Bella.

- Czy jest Jacob? - zapytała.

- Tak, ale - Bella nie czekała na zaproszenie by wejść do środka. Zobaczyła Bill'ego
siedzące w kuchni.

- Cześć Billy - zawołała.

- Cześć Bella, co tam u ciebie? - zapytał mężczyzna.

- Jacob jest przeze mnie przygnębiony. - Black spojrzał na nią zaskoczony jej śmiałością.

- Więc, to by tłumaczyło, dlaczego zamknął się sam w garażu.

- Wykopał mnie z stamtąd. - poskarżył się Embry.

- Przepraszam - Bella skierowała się do tylnych drzwi. - Idę z nim porozmawiać.

- Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? - zapytała Embry.

- Będzie dobrze - wyszła i zamknęła za sobą drzwi.

Kiedy znalazła garaż, drzwi były zamknięte, ale niezablokowane. Kiedy weszła do

środka, Best of you Foo Fighter's ryknęło z garażu. Bella zalazła wystające nogi Jacoba
spod Mustanga. Przyciszyła muzykę i ustała obok samochodu. Po chwili chłopak zapytał.

- Co tutaj robisz, Bella?

- Przyszłam porozmawiać z tobą - stwierdziła dziewczyna.

- A o czym mamy rozmawiać? - zapytał młody Black.

- No dalej, Jacob. Możemy porozmawiać, proszę?

Minęła kolejna minuta, zanim Jacob wysunął się spod samochodu. Miał biały

podkoszulek i dżinsy ubrudzone jakimś smarem. Podszedł do półki z narzędziami by
wytrzeć ręce szmatką.

- Więc, mów. - Powiedział chłodno. Bella podeszła kilka kroków by być bliżej niego

- To nie to co myślisz.

- Nie wiem. To wyglądało na oczywiste, co ty i ten facet robiliście.

- Ten facet to Edward. - Jacob przestał wycierać ręce i odwrócił się twarzą do Belli

- Edward Cullen? - Bella przytaknęła.

- Przyjaciel Emmetta. - to nie było pytanie. Minęła minuta zanim Jacob stwierdził.

- Więc, to on jest tym jedynym. - Bella potrząsnęła głową.

- Nic między nami nie zaszło.

- Racja - wrzucił szmatkę na półkę z narzędziami.

- Nic nie było - Bella uniosła podbródek. Jacob odwrócił się i poprzekładał narzędzia na

półce.

- Jeśli dobrze pamiętam, to on był powodem dlaczego wyjechałaś z Forks.

- Wyjechałam z Forks by się uczyć.

- W tej samej szkole co on.

- On dawno skończył zanim ja zaczęłam tam chodzić. - Bella podeszła do półki z
narzędziami i stanęła obok przyjaciela.- Nie był przyczyną, dlaczego wybrałam UW

- Może i nie był przyczyną, ale miał wielki na to wpływ - Odwrócił się twarzą do Belli -

Czy
zapomniałaś z kim rozmawiasz?

- Jacob... - zaczęła Bella.

- Byłem tutaj, Bella. Byłem tutaj, kiedy go nie było.

- Ja... - Odwróciła się i oparła plecami o półkę - Ja troszczę się o ciebie, Jacob.

- Wiem. - spojrzał na nią - Tylko myślałem, że my... - dotknęła jego ramienia.

- Nigdy nie sugerowałam, że... - podniósł rękę.

- Myślałem może, że robiliśmy jakieś postępy. - Bella tylko na to cofnęła jego rękę.

- Jacob, staraliśmy się chodzić na randki, ale ja nie potrafię - wzięła głęboki oddech.

- Próbowałam, ale nie byłam z tobą fair. - Obdarował ją jednym ze swoich długich

spojrzeń.

Musiał uciec wzrokiem. Jego mina przypominała jej o innych czasach kiedy zagubiła się,
zapominając Edwarda.

- To nie uczciwe. - poskarżyła się.

- Kto powiedział, że będę walczył uczciwie?

Uniwersytet Waszyktoński

-Jacob, nic na to nie poradzę, że czuję to w ten sposób. Wiesz o tym. Wcześniej tyle razy o
tym rozmawialiśmy. - Odsunęła się od półki. Stanęła plecami do przyjaciela.

- Nie ma najmniejszej nadziei.

- Martwię się o ciebie. - Zawahała się zanim dodała - naprawę cię kocham.

Ale nie w taki sposób, pomyślała. Jacob zabrał rękę z jej ramienia

- Ale?

Nie potrafiła zmusić się by to powiedzieć. Wiedziała, że jeśli zrobiłaby to, to wszystko by
się

zmieniło. Niskim głosem powiedział.

- Bella nie możesz wybrać dwóch opcji. - Bella wzdrygnęła się na te słowa
- O czym ty w ogóle mówisz? - Odwróciła się twarzą do niego.

- Przez cały ten czas który cię znałem, tego ranka Emmett pierwszy raz pozwolił mi

wejść na górę do twojego pokoju.

- Byłeś wcześniej w moim pokoju.

- Tak, ale to był pierwszy raz, kiedy Emmett właściwe to pochwalił. - Skrzyżował ręce na
klatce piersiowej - Jak długo Edward jest w mieście? Nawet nie cały tydzień? I Emmett

pozwolił jemu wejść na górę bez namysłu.

- To dziwne?

- Tak i to bardzo. Emmett prawdopodobnie pozwolił mi iść na górę, tylko po to, bym
mógł

zobaczyć na własne oczy, co się wydarzyło. Bella nie ukryła zbolałej miny.

- Emmett nie zrobiłby czegoś takiego.

- Przepraszam. Ja tylko... - westchnął głęboko i zrobił krok w kierunku Belli - W sposób
w jaki Edward na ciebie patrzył nie pozostawia co do tego żadnych wątpliwości, że jest

coś między wami.

- Ile razy mam ci powtarzać, że między nami nic nie ma – zdenerwowała się Bella.
Jacob patrzył na Bellę przez dobrą minutę.

- Ale chciałabyś by coś było, prawda?

Bella otwierała i zamykała usta. Nie potrafiła temu zaprzeczyć.

Jacob, tylko zniżył swój głos.

- I jeśli jesteś uczciwa, co jeśli ja byłbym na górze w twoim pokoju tego ranka, nie
pozwoliłabyś mi tak długo zostać jak jemu.

Bella zawahała się. Zastanawiała się. Czy Edward naprawdę był tak długo w moim pokoju.

Powróciła myślami do porannego incydentu. Wszystko wydawało się wydarzyć tak
szybko. Za szybko. Podpowiadał jej cichy głosik w jej głowie. Spojrzała przed siebie na

swoje ręce.
- Nie wiem co powiedzieć. Czuję coś do Edwarda, ale nie sądzę by czuł to samo do mnie.

Również się o ciebie troszczę. - Jacob tylko ją przytulił. Stali tak przez chwilę, zanim
chłopak wyszeptał jej do ucha.

- Czy jest cokolwiek, co mogę zrobić by przekonać cię byś dała mi szansę? - Bella poczuła

ukłucie w sercu. Spojrzała na przyjaciela. Był przeciwieństwem Edwarda. Jacob miał
ciemną karnację i był wyższy od Edwarda o pół stopy**. Edward był szczupły, ale Jacob

był nie tylko szczupły, był również umięśniony w taki sposób, ze jego muskulatura
wyraźnie się odznaczała. Przyciśnięta do klatki Jacoba, Bella przypominała sobie o jego

budowie ciała. I chociaż czuła coś do Edwarda, nie była odporna na wspaniałą budowę
ciała przyjaciela. Była tylko człowiekiem. Więc, kiedy Jacob pochylił się i przykrył jej

usta swymi, pozwoliła sobie na pocałunek. Kiedy zacisną ramiona wokół niej, nic nie
mogła poradzić na to że, objęła ramionami szyję Jacoba.

Jacob zachęcony działaniem Belli, stając się śmielszym, pogłębił pocałunek, czym

kompletnie ją zaskoczył. Znów odebrał to jako znak jej zachęty. Jego ręce zsunęły się na
jej talię i podprowadził ją w kierunku samochodu, przygwożdżając ją do auta. Całujący

Jacob zwykle przypominał ciepły letni dzień. Był przyjemny i obiecujący. To nie zdarzało
się zbyt często, ale kiedy w końcu ją całował, Bella nie mogła zaprzeczyć, że to on był

sprawcą odczuć o których wciąż myślała i lubiła je doświadczać. Ten pocałunek jednak
był gwałtowny i niepodobny do poprzednich. Jacob nigdy wcześniej nie był aż tak

śmiały, aż do teraz. Można było wyczuć i zrozumieć tą głębie. Nigdy nie brała pod uwagę
myśli, że Jacob czuł aż taką pasję do niej. I stał się bardziej namiętny. Bella zdała sobie

sprawę, że nie potrafi odwzajemnić jego uczuć. Kiedy poczuła ręce Jacoba przesuwające
się na jej tułów, oderwała się od niego.

- Jacob? - zapytała. Oparł swoje czoło o jej, próbując złapać powietrze. Po kilku

sekundach
odezwał się.

- Cokolwiek? - Bella uciekła wzrokiem. - To było miłe. - Uniósł głowę .

- Miłe? Tylko miłe? No dalej, Bella!! To było niesamowite. - Spojrzała na niego

przepraszającym wzrokiem.

- Dla ciebie było niesamowite, ale ja nie czuje tego samego do ciebie Jacob. - Powoli ją
puścił.

- Przepraszam - wyszeptała. Jacob zrobił krok do tyłu.

- Więc, zgaduję, że to koniec.

- Co? Co masz na myśli?

- Bella, proszę nie zadawaj mi takich pytań, jeśli chcesz byśmy byli nadal przyjaciółmi. -
Podtrzymywała łzy napływające jej do oczu. Kiedy przeprowadziła się do Seattle, Jacob

był jej pierwszym przyjacielem. Zebrał palcami włosy z jej twarzy.

- Przynajmniej nie w tej chwili.

- Naprawdę mi na tobie zależy - nienawidziła siebie za to, że głos jej się załamał.

- Wiem, ale nie mogę... nie mogę się z tobą przyjaźnić, wiedząc, że kiedy całujesz
Edwarda,

będziesz to robić z nim o stokroć większą namiętnością niż ze mną.

- Ale mówiłeś. - Poniósł rękę by ją uciszyć

- Wiem. To było niesamowite i będę strzegł tego wspomnienia, ale mógłbym także
nakazać tobie byś nie angażowała się w to całym sercem.

- Jacob - nie mogła nic więcej powiedzieć. Potrząsł głową.

- Edward jest szczęśliwym sukinsynem.

- Przepraszam - powiedziała cicho Bella.

- Nie przepraszaj - pocałował ją w czoło - Będę miał cię na oku, Bella. - Odwrócił się i

wszedł pod samochód by kontynuować pracę. Bella stała tam oszołomiona. Jacob wrócił
do pracy z

samochodem tak, jakby przeprowadzili zwykłą rozmowę. Czuła, że powinna powiedzieć
coś

więcej, ale nic nie przychodziło jej do głowy. Zamiast tego, odwróciła się i wyszła z
garażu.

Pojechała do domu, kiedy z powrotem była w swoim pokoju, w końcu pozwoliła sobie by
zapłakać i opłakiwać stratę przyjaciela.

~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~

Bella nie mogła uwierzyć, że zgodziła się na to. Po tym jak się wypłakała, co zdawało się

trwać godzinny. Próbowała skupić się na wypracowaniu, które musiała napisać.
Uspokoiła się, zrobiła sobie kubek gorącej kawy i rozłożyła potrzebne rzeczy na

kuchennym stole. Była gotowa przystąpić do pracy i po pięciu minutach od włączenia
laptopa, zauważyła, że ekran był czysty i jej kawa była chłodna. Próbowała wziąć się do

roboty, kiedy Alice zadzwoniła, zapraszając ją na kolację

- Tylko dziewczyny - powiedziała.

Właściwe to było łatwe, zgodzić się na spotkanie z Alice. Po zajściu z Edwardem

w jej sypialni i pocałunku z Jacobem, zgodziła się trochę rozerwać. Bella nie rozumiała
wtedy ze w stwierdzeniu 'tylko dziewczyny' mieści sie także Rosalie. Czuła się jakby

utopiła kociaki w poprzednim życiu, zasługując na taki los. Uporały się z kolacją w
japońskiej restauracji. Rozmowa była sztywna i Bella utrzymywała wzrok na swoim

talerzu. Nie wiedziała, że Alice i Rosalie uwielbiały sushi, więc próbowały zachęcić ją by
ją skosztowała. Bella nie nawiedziła surowych ryb, więc zamiast tego zamówiła

kurczaka. Pieczonego, oczywiście. Po tym jak opróżniły butelkę saki, Bella czuła się
trochę bardziej rozluźniona, ale niewystarczająco by zapomnieć o wydarzeniach z

dzisiejszego dnia. Alice pomyślała, że to dobry pomysł wyciągając gdzieś Bellę i
dowiedzieć się co się wydarzyło, ale czuła się okropnie zostawiając Rosie z Edwardem,

który nie zamierzał być dobrym kompanem. Jasper wyszedł na kolację z jakimiś stałymi
klientami, dla których stał się przyjacielem.

Alice pomyślała, że nie było by złym pomysłem zabierać ze sobą Rosalie. Ale nie zdołała
zrozumieć co spowodowało, że Edward nigdy nie przedstawił jasno rodzaju związku z

Rosalie. Rose też nie wyjawiła tego, przez traktowanie Belli w stosunku do niej i
pomyślała, że Edward potrzebuje co najmniej dobrej chłosty.

Kiedy skończyły kolację, zastanawiały się co dalej. To nie było trudne dla Belli udawać

zmęczoną, ale Rosalie upierała się, że jest jeszcze wcześnie i powinny wypić co najmniej
po jednym drinku.

- No dalej Bella, tylko jeden drink - Alice namawiała przyjaciółkę.

- W porządku. - Bella wywróciła oczami.

Trafiły do ekskluzywnego klubu. Panna Swan nie sądziła by mogły tam wejść, ale Rose

poradziła sobie z oczarowaniem bramkarza, który wydawał się być bardziej szczęśliwy
wpuszczając je do środka. Zamierzały znaleźć wolny stolik, w tym czasie Rosalie poszła

zamówić drinki. Bella i Alice, usiadły na krzesłach i zajęły jeden dla przyjaciółki. Po
chwili Bella rozejrzała się po klubie. Światła były przyciemnione i techno rytmy

rozprzestrzeniały się po całym klubie. Niczego wcześniej nie zauważyła, ale kiedy
przyjrzała się bliżej ludziom obecnym w klubie, okazało się, że byli sami mężczyźni,

tylko mężczyźni.

- Um, gdzie są wszystkie inne kobiety? - Bella spojrzała na Alice.

- Prawdopodobnie w innym klubie. - Alice zaśmiała się.

- Czy jesteśmy tu bezpieczne? - Bella nie spokojnie poruszyła się na swoim siedzeniu.
Rosalie

wróciła z kolejką drinków i postawiła je na stoliku.

- Alice ty przebiegła lisico.

- Co? - Alice uniosła swój napój, coś w rodzaju koktajlu owocowego. Rosalie zaśmiała się

i upiła swojego martini.

- Czy coś przegapiłam? - Bella spojrzała na Rosalie i następnie na Alice.

- Alice ma zabawne poczucie humoru. - Bella czekała na kontynuacje ale zamiast tego
odezwała się Alice.

- Doszłam do wniosku, że jest to jedyne miejsce, gdzie można dostać dobre drinki, trochę

potańczyć i nikt by nam nie przeszkadzał. Bella wciąż wpatrywała się w Alice i kiedy
dziewczyna nic nie powiedział, Rosalie wtrąciła.

- Na miłość boską, Bella. Jesteśmy w barze dla gejów. - Oczy Belli rozszerzyły się w

zrozumieniu. Wówczas zauważyła, że Rosalie przyniosła z powrotem drinki.

- Zaczekaj, dlaczego dostałam shota i pół litra piwa?

- Kochanie, wyglądasz jakbyś tego naprawdę potrzebowała. - powiedziała Rosalie.

- Wiem, że mówiliśmy tylko po jednym drinku, ale obydwa można liczyć jak jedno. To
jest jak połączenie alkoholi.

- Połączenie alkoholi?- Bella zapytała nieufnie.

- Albo możesz opowiedzieć nam co się dzisiaj wydarzyło. - Alice wzruszyła ramionami.

Bella potrzęsła głową i strzeliła sobie shota i następnie szybko upiła sporo piwa.

- Czyż Edward nie przyszedł do was z wizytą dzisiejszego ranka? - Bella skuliła ze
strachu się i napiła się piwa.

- Kiedy wrócił, poszedł prosto do swojego pokoju. - Wtrąciła Rosalie. Bella postawiła

łokcie na stoliku i zakryła dłońmi twarz.

- Nie chcę o tym rozmawiać - Alice położyła dłoń na ramieniu przyjaciółki.

- Tylko się trochę martwiłam. - oczyściła gardło - Emmett wypominał, że miałaś
drugiego gościa. Bella nadal zakrywała twarz dłońmi, ale jęknęła.

- Kto to był? - Rose zapytała Al.

- Jacob Black - odpowiedziała przyjaciółce.

- Jacob Black? - Rosalie spojrzała na Bellę i następnie na Alice.

- Pochodzi z Forks - Alice wzruszyła ramionami.

- Dziewczyny! - ostrzegła Bella.

- Um... jego ojciec posiada bar Black's. - Alice zignorowała Bellę.

- Słyszę co mówisz - Bella zabrała ręce z twarzy.

- Pracuje nad remontowaniem samochodów. - zaoferowała Alice.

- Naprawdę? - brwi Rosalie zmarszczyły się. Rose i Alice dały Belli wyczekujące
spojrzenie.

- Lubi reperować stare samochody. - Po chwili wyjaśniła Bella.

- Naprawdę? Czy jest w tym dobry? - Rosalie poprawiła się na krześle.

- Tak, właściwie jest bardzo dobry. Odnowił stary model Kadilaka, jakiś czas temu, a
facet dla którego pracował był pod olbrzymim wrażeniem.

- Czy pracuje nad czymś teraz?- Bella podejrzliwie spojrzała na Rose.

- Nad Mustangiem.

- Który rocznik? - zapytała Rosalie.

- 1960 któryś. - Bella wzruszyła ramionami.

- Czy on... - Rosalie praktycznie podskakiwała na siedzeniu. Alice uciszyła ją uniesieniem
dłoni.

- Rose, nie zadręczaj nas tym teraz, proszę. - Rosalie zestrzeliła przyjaciółkę miażdżącym
spojrzeniem, ale następnie odwróciła się w stronę Belli z szerokim uśmiechem. Bella

powoli
uciekła od niej.

- Sądzę, że potrzebujesz kolejnego drinka - zaśmiała się Rosalie. Bella spojrzała na swoje

piwo i była zaskoczona, że już je prawie skończyła.
- Ale dziewczyny powiedzieliście, że wypijemy tylko po jednym drinku.

- Oczywiście, że tak - potwierdziła Rosalie i poszła po jeszcze więcej alkoholu.

- Zaczekaj. - Bella spojrzała na Alice, która poklepała ja po ramieniu.

- Oczywiście, że nie.

Jakąś godzinę później ich stolik był przepełniony rozmaitymi kieliszkami, które w

większości
opróżniła Bella. Powinna była być zła na Alice i Roslie, ale po zatańczeniu ABBY Dancing

Queen naprawdę nie widziała żadnego powodu by być zmartwioną. Jak ktoś może być

wściekły, kiedy ABBA gra? Wówczas kiedy zaczęło grać That's the Way zespołu K.C. &
the Sunshine, Bella praktycznie potknęła się o krzesło kiedy chciała wrócić na parkiet,

ale Rose i Alice zatrzymały ją. Alice przyniosła Belli butelkę wody.

- Musisz być spragniona po tańcu. - Bella wzięła butelkę i wypiła duży łyk wody. Kiedy
skończyła, odstawiła butelkę z głośnym łoskotem i wytarła usta wierzchem dłoni.

- Nienawidzę tańczyć w klubach ponieważ jacyś przypadkowi kolesie zawsze starają się
o ciebie dotykać, ale jest tu bardzo fajnie. Nikt nie stara się mnie poderwać i oni tańczą,

gdyż to naprawdę lubią. - Rosalie potrzymała się od śmiechu.

- Więc, co jeszcze się wydarzyło kiedy Edward przyszedł do twojego pokoju.

- Oh - Bella upiła trochę martini Rosalie, ale odstawiła je orientując się, że to nie jej.

- Gdzie to ja byłam?

- Spałaś, kiedy poczułaś, że ktoś dotyka twojego ramienia i woła cię po imieniu.-
zrelacjonowała Rose.

- Prawda. - Bella opowiedziała dziewczynom jak to była do połowy naga i jak Edward

przygwoździł ją do drzwi.

- Byłaś naga i Edward przygwoździł cię do drzwi? - Alice poprawiła się na krześle.

- Nie, byłam owinięta prześcieradłem. - sprostowała Bella.

- Co jeszcze się wydarzyło? - dociekała Rosalie.

- Nic. Emmett nam przerwał. - Napiła się wody. Alice jęknęła. Wtedy Bella zdała sobie

sprawę do kogo mówi. To było wystarczająco złe, po tym wszystkim pożądała chłopaka
Rosalie. Rosalie nie musiała wiedzieć, że Bella była wystarczająco kompromitującej

sytuacji z Edwardem. Odwróciła się w stronę Rosalie i zaczęła się tłumaczyć.

- Ale to nie było tak, że ja byłam …nic nie zrobiłam.
- W porządku, Bella. - uspokoiła ją Rosalie.

- Nie ja nie... - zaczęła dziewczyna, ale Rose jej przerwała.
- Nie martw się tym.

- Więcej wydarzyło się z Jacobem niż z Edwardem - wypaplała Bella. Rosalie i Alice
gapiły się na dziewczynę.

- Zapomnijcie co mówiłam. - Bella skurczyła się na krześle.
- Nie zapomnimy. - Alice podsunęła szklankę z mocnym trunkiem w stronę Belli.

Bella nie miała chęci na kłopotliwą kłótnię. Więc wzięła kieliszek i wypiła jego

zawartość.
Następnie przystąpiła do opowiedzenia im co wydarzyło się w garażu Jacoba. Kiedy

skończyła, Rose i Alice dalej się na nią gapiły z szeroko otwartymi ustami.

- Co? - zapytała zaskoczona Bella. Tym razem to Rosalie strzeliła sobie drinka i
stwierdziła

- Miałaś pracowity dzień. - Zanim mogły spytać o więcej szczegółów, zaczęła grać przez

klub
znajoma piosenka Staying Alive – Bee Gees. Bella szybko wstała przewracając krzesło.

- UWIELBIAM TĘ PIOSENKĘ. - Bella zaciągnęła przyjaciółki na parkiet, skutecznie

kończąc ich rozmowę. Rosalie i Alice praktycznie były wleczone przez Bellę po parkiecie
przez niemal godzinę.

Następnie Rosalie zajęła się ich rachunkiem i obie z Alice zabrały Bellę do domu.

Kiedy weszły do domu Belli, Emmett i Edward siedzieli na kanapie i oglądali Centrum
Sportowe w telewizji.

Dziewczyny pomagały wejść Belli na górę, kiedy usłyszały Emmetta.

- Co tam przemycacie, panie? - Edward stał obok przyjaciela przyglądając się całemu
zajściu.

- My tylko chcemy pomóc Belli dojść do pokoju. - Wytłumaczyła Alice.
- Em, niedźwiedziu!!! - Bella pognała ze schodów w prosto na Emmetta, okręcając wokół

niego ramiona.

- Co wy do jasnej cholery zrobiliście z moją siostrą?- zapytał Emmett, starając uwolnić
szyję z uścisku siostry.

- Mogła wypić kilka drinków za dużo. - Rosalie zeszła ze schodów.

- Kilka? - Emmett otworzył już usta by coś jeszcze powiedzieć, ale był zaskoczony

sylwetką
Rosalie, kiedy schodziła ze schodów.

- No cóż, tak długo jak dopilnowaliście by nic jej się nie przytrafiło.

- Alice wiesz, że Belli nie można dawać pić alkoholu.- Edward zrobił krok do przodu.

Alice miała zamiar coś powiedzieć, już w tym celu otworzyła usta, ale przerwała kiedy
Bella zawołała.

- Edward jest tu!! - Wyrwała się Emmettowi i dopadła Edwarda. Edward patrzył na

siostrę
karcącym spojrzeniem. Alice jedynie wzruszyła ramionami i powiedziała.

- No co?

- Dobrze Bella, czas do łóżka. - zarządził starszy brat.

- Nie - nadal trzymała ręce owinięte wokół szyi Edwarda.

- Nie chcę jeszcze iść do łóżka. Skryła twarz w szyję Edwarda i dotknęła je ustami. Na ten
kontakt oczy Edwarda powiększyły się.

- Um - jęknął patrząc na Emmetta, który machał głową.

- Staję się trochę … agresywna, kiedy za dużo wypije. - Emmett mówiąc to parzył na

Alice.

- Czy coś wydarzyło się w klubie? Alice potrzęsła głową.

- Byłyśmy w barze dla gejów - Emmett pokazał znak ulgi. Potem odwrócił się w stronę
siostry.

- Dalej, Bells. Jestem pewien, że Edward ma już dość.

Bella jedną ręką trzymała we włosach Edwarda a drugą chwyciła pasek od jego dżinsów.
Przycisnęła siebie do niego

- Nie, chcę zostać z Edwardem.

- Um - Edward ciężko przełykał. Patrzył na Alice, która gapiła się na nich i Rosalie, która

trzymała dłoń przy ustach podtrzymując wybuch śmiechu. Emmett pocierał się po
karku. Wyglądał bardziej na zażenowanego niż wściekłego. Kiedy Edward poczuł palce

uczepione jego zapięcia od paska i drugą dłoń, która wcisnęła pod rąbek jego koszuli,
siłą woli powstrzymał się by zamknąć, gdy dziewczyna położyła ręce na jego torsie.

Chciał zaprowadzić Bellę do pokoju by poszła spać. To nie tak, że nie cieszył się jej
zainteresowaniem, ale jej stan ducha był zachwiany. Jeśli cokolwiek zdarzyłoby się

między nimi, Edward chciał by była trzeźwa i świadoma tego. Edward pochylił się i
wyszeptał coś na ucho Belli. W ostatnich sekundach, odsunęła się od niego z szerokim

uśmiechem na twarzy.

- Okey - powiedziała i pobiegła na górę po drodze potrącając Alice i Rosalie. Edward
podążył za Bellą na górę. Kiedy Edward stał na szczycie schodów, Emmett zapytał go.

- Coś ty jej powiedział? - Obojętnie wzruszył ramionami - powiedziałem jej, że ją zabiorę

do
sypialni i utulę spać. Alice i Rosalie zeszły ze schodów i dołączył do Emmetta w kuchni

by napić się kawy. Podczas gdy, czekali na Edwarda w kuchni, Rosalie zadała kilka pytań
o pracę Emmetta. Emmett był zadowolony móc opowiedzieć o jego ostatnim przypadku

w którym próbował złapać bandytów od papieru toaletowego.

- Czy często zdarzają się takie sytuację z papierem toaletowym? - zapytała rozbawiona
Rosalie.

- Nie, ale myślę, że sprawcy są determinowani by to powtórzyć. - Na usta Emmetta

skradł się mały uśmiech zanim powiedział.

- Ale wszystko zdążyliśmy uprzątnąć, zanim ktokolwiek mógł to zobaczyć.
- Więc, ktokolwiek to jest, jest jeszcze bardziej zdecydowany niż był przed tym jak

obrzucił
papierem toaletowym drzewa w parku.

Emmett zaczął mówić o możliwościach schwytania ich, ale przerwał nagle i powiedział

- Nie chcesz o tym słuchać. - Rosalie poprawiła się na krześle - Oczywiście, że chcę. –
Emmett spojrzał na nią ostrzegawczym spojrzeniem i powiedział.

- Nie musisz udawać. - Położyła rękę na jego ramieniu. - Nie udaję, lubię cię słuchać, gdy

coś
opowiadasz. Emmett zmarszczył w zamyśleniu brwi.

- No cóż, gdybym mówił o czymkolwiek, słuchałabyś? - Uśmiechnęła się i przytaknęła.

Myślał przez minutę i powiedział.

- Dobrze, to dzisiaj wyniosłem śmieci.

- Oh - uniosła brew.- I wtedy oblałem wężem ogrodowym meble, które stały za domem.

- Brzmi ekscytująco. - zachichotała Rosalie. Emmett potrząsnął głową.

- Jeśli to dla ciebie brzmi ekscytująco, poczekaj aż usłyszysz to.-Pochylił się i zniżył głos.

- I także wyładowałem zmywarkę i włożyłam do niej brudne naczynia dzisiaj rano.

- Jesteś człowiekiem od przygód i intryg. - Zaśmiała się Rosalie.

- Teraz się ze mnie śmiejesz. - Udawał zbolałą minę.

- Nie, - poklepała go po ramieniu. - lubię mężczyzn, którzy mają wydzielone obowiązki w
domu. Mam na myśli to, że nie muszę się przejmować tego typu sprawami. - Emmett

uniósł głowę i się zaśmiał. W trakcie całej rozmowy, Alice przyglądała się Rosalie i
Emmettowi. Była oszołomiona tym jak dobrze wydawali się przy tym wyglądać, choć nie

wyglądali by byli sobą zainteresowani. Znała na tyle dobrze Rosalie by wiedzieć, że nie
podtrzymywała ona własne go uroku. W końcu gdy zauważyli obecność Alice, Rose

spojrzała na nią. Zauważyła spojrzenie Alice w który było pełno zdumienia i błędnie
zinterpretowała jej upominające spojrzenie. Rosalie wyprostowała się i usiadła daleko

od Emmetta.

Zdając sobie sprawę z tego, że Edward jeszcze nie zszedł z góry.

- Powinienem położyć Bellę do łóżka - powiedział Emmett.

- Jestem pewna, że zejdzie za chwilę. Bella była... dość kłopotliwa. - Emmett napił się
kawy i

oznajmił.

- Lepiej dla niego niż dla mnie. Ona robi się naprawdę sentymentalna względem mnie.

- Co? Nie lubisz imienia Em – niedźwiedź - dokuczała mu Rosalie. Skrzywił się na czułe
słówko, którym nazywała go Bella, kiedy miała dziewięć lat. Zanim mogli bardziej

rozwinąć ten temat, Edward wszedł do kuchni. Jego włosy były w nieładzie a t-shirt był
pognieciony. Wyglądał na człowieka, który właśnie testował własne ograniczenia. Alice

w zdziwieniu uniosła brwi, zamierzała coś powiedzieć, ale Edward uniósł ręce.
- Jadę do domu - stwierdził.

- Co się stało? - dopytywała się Alice.

- Co tak długo? - zapytała Rose. Edward już był przy drzwiach wyjściowych. Pozostali

poszli za nim. Zgarnął płaszcz z poręczy.

- Przepraszam Edward, sam powinienem położyć Bellę spać. - Wtrącił Emmett.

- W porządku - założył płaszcz, pożegnał się i wyszedł na zewnątrz.

- Edward, poczekaj! - Alice poszła za nim. Rosalie odwróciła się w stronę Emmetta.

- Dzięki za kawę. -Emmett uśmiechną się- To była dla mnie przyjemność. Stali w holu
przez

minutę, zanim usłyszeli wołanie Alice.

- Dobranoc Emmett - pożegnała się Rosalie i wyszła. Emmett stał w przejściu.

- Dobranoc. - Przyglądał się jak Rose wchodzi do samochodu Alice i kiedy była w środku,
odjechały.

Zamknął drzwi i zgasił światło na ganku. Wspiął się na górę do swojego pokoju.

Kiedy sięgał po klamkę od swojej sypialni, zerknął na drzwi Belli, które były zamknięte.
Myślał o tym by sprawdzić co u niej, ale zrezygnował z tego. Był pewien, że Edward

zadbał o to by z jego siostrą wszystko było dobrze. Wszedł do pokoju i usiadł na łóżku.
Potarł dłońmi twarz i palcami przejechał po włosach. To był długi wieczór, ale

przyjemnie się skończył. Przebrał się i wskoczył do łóżka, śnił o tym, że częściej
rozmawiał z Rosalie.

OZDZIAŁ

5 - Z

DJĘCIA

Jeśli pójdziesz, jeśli pójdziesz

Zostaw mnie tu samemu sobie

Wtedy będę na ciebie czekał

Yeah, jak długo musisz na to czekać?

- In My Place Coldplay

Koncert Mozarta na pianinie nr 21 był jak balsam, który ukoił dudniący ból w

okolicy skroni. Bella nie zamierzała nigdy więcej wypić tak dużo. Alice i Rosalie miały
talent do wypominania twoich występków. Miała ochotę skopać sobie tyłek za

podawanie się ich sile przekonywania. Kiedy pokazały jej jasny sklep, były gotowe do
przymiarki sukien dla druhny tego ranka, chciała rozszarpać je na strzępy. To nie było

uczciwe, że tylko ona odczuła efekty przepicia. To mogło być możliwie, jeżeli nie byłyby
ludźmi. Bella czuła jak jej mięśnie się rozluźniają, pod wpływem delikatnej melodii

granej na pianinie, która zabrzmiała w całym butiku sukien. Nie mogłaby długo pozostać
zła na nie, ponieważ Alice upewniła się o przygotowanie jej ulubionego śniadania :

świeże jagody z jogurtem, chrupiące musli z dodatkiem szklanki świeżo wyciśniętego
soku z pomarańczy. Nawet Rosalie starała się jakoś naprawić sytuację, wybierając jej

ubrania, które by pasowały podczas gdy Bella była pod prysznicem. Ale, kiedy wróciła,
Rosalie zasugerowała, że Belli potrzebny będzie koniecznie wypad na zakupy. Bella

zamknęła oczy, skupiając uwagę na granej melodii. Utwór, który się teraz zaczynał to
druga część i Bella czuła jak się unosi dzięki crescendo składającego się z wiolonczeli i

pianina. Nigdy nie przyznałaby się przed kimś, że w szkole średniej kiedy chodziła na
mecze, by zobaczyć Emmetta grającego w football ale też w rezultacie Edwarda, słuchała

w pierwszym rzędzie trybun muzyki klasycznej, mieszanki Mozarta i Beethovena z
iPoda podczas gdy grali.

Fottball była dość makabrycznym sportem, ale dla Belli muzyka sprawiała, że wydawał
się on nie aż tak brutalny, gdyż w tym błogim zamieszaniu mogła oglądać grę Edwarda.

Był zwinny, silny, a jednak ostrożny. Bella czuła jak przez jej ciało przechodzi ciepło, na
to wspomnienie Edwarda w tak pierwotnej postaci. To dało jej do myślenia, że jeżeli

Edward był zwinny, silny i jednocześnie ostrożny. Wczoraj kiedy przycisną ją do drzwi
jej sypialni a jedynym w co była ubrana to prześcieradło.

- Ah myślę że twoja druhna w końcu zaczyna czuć się lepiej - Krawcowa włożyła i
pociągnęła suknię Belli, którą miała na sobie.

- Czy ona ? – Alice wspięła się po stopniach do przymierzalni, gdzie była Bella.

- Miała delikatny rumieniec na twarzy. Możliwe że rozmyśla o dniu ślubu i ewentualnie o

panu młodym?- Krawcowa mrugnęła kiedy zabierała gorset. Bella powstrzymała się
przed przewróceniem oczami – Nie, muzyka jest bardzo relaksująca- Alice uniosła brwi -

Naprawdę? Mogłabym przysiądź, że się zarumieniłaś. - Tym razem Bella wywróciła
oczami a Alice nie przerywała – Nigdy nie widział nikogo, kto by się czerwienił słuchając

Mozarta - Bella wzruszyła ramionami. Alice wsłuchała się pilniej w utwór – Ta część
faktycznie brzmi znajomo.

- Naprawdę?- Bella istotnie nie słyszała komentarza Alice, ponieważ przyglądała się
swojemu odbiciu w lustrze. Skuliła się wewnątrz ze strachu. Ach! Pomyślała Oczywiście,

Rosalie nie będzie miała problemu z przymierzaniem gorsetu .

- Tak – Alice dotknęła palcem policzka – Sądzę, że Edward grał to na koncercie – Bella

zdała sobie sprawę, że Alice ma rację i zaczęła starannie badać rąbek swojej sukni.
Rosalie przeglądała magazyn - Edward gra na pianinie?

- Odkąd był bardzo młody- Alice spojrzała na odbicie przyjaciółki w lustrze.

- Jak to się stało, że nie grał nigdy więcej?- zapytała Rose, Alice wzruszyła ramionami -

Przestał grać na ostatnim roku szkoły średniej - Bella przypomniała sobie ostatni raz
kiedy słyszała jego grę. To było jeszcze w Forks i wtedy kiedy Edward zaczynał się od

niej oddalać. Bella wtedy czekała na Alice w starej rezydencji Cullenów i usłyszała jak
Edward ćwiczy. To nie było coś zwykłego do słuchania, podczas gdy Edward grał. Ale

coś czego nigdy przedtem nie słyszała. Kiedy Edward w końcu zauważył jej obecność.
Przestał grać i Bella zrozumiała to jako zaproszenie by usiąść z nim. Robiła to

niezliczoną ilość razy, ale stosunki między nimi wówczas były bardzo napięte, miała
nadzieję, że Edward zacznie być znowu sobą.

- Co grałeś? - zapytała. Edward zawahała się zanim odpowiedział – Nic, tylko coś co
stworzyłam - Bella uniosła brwi – sam to skomponowałeś? – Spojrzał w przestrzeń i

potarł sobie kark.

-Tak.

- Jest śliczne - Nigdy wcześniej nie używała tego słowa, ale nie potrafiła znaleźć innego
słowa do opisanie melodii, którą grał. Spojrzał na nią.

- Podoba ci się? - przytaknęła.

- Zagrasz to jeszcze raz?- znów się zawahał.

- Nie wiem - Bella ponownie poczuła budującą się między nimi ścianę. Zmarszczyła brwi.

- Przepraszam, nie zamierzałam przerwać twoich ćwiczeń. Sprawia mi przyjemność

słuchanie twojej gry na pianinie. Właściwie poczekam na Alice w jej pokoju. - Poruszyła
się by wstać, ale trzymał ją za rękę.

- Nie zaczekaj - Bella ponownie usiadła. Przyglądał się jej przez moment zanim
kontynuował - Naprawdę ci się podoba? - Obdarowała go ciepłym uśmiechem.

- Oczywiście, że się podoba Edwardzie. Wiesz, że nigdy bym cię nie okłamała - Odwrócił
się do niej twarzą i dzieliło ich kilka centymetrów.

- Wówczas jeśli zapytam cię o coś… powiedziałabyś mi prawdę? - Bella wiedziała, że
Edward mógł być niepewny na temat oczywistych spraw. To nie zdarzało się zbyt

często, ale kiedy już Edward pokazywał tą stronę siebie to tylko dla wybranych kilku
osób. Była jedną z tych osób, przez które przechodziły z tego powodu dziwne dreszcze.

Bella położyła dłoń na jego ramieniu.

– Nie ma się czym martwić Edwardzie .– Jakiś nie wiadomy wyraz, przemkną przez jego

twarz, którego Bella nie potrafiła rozpoznać.

- Skąd… - Bella trąciła jego ramię - Ta część była naprawdę piękna.- Edward zamrugał

kilka razy.

- Naprawdę lubię słuchać jak grasz, mam nadzieję, że zagrasz to ponownie - Tylko

wzruszył ramionami. Puścił jej dłoń - Coś jest nie tak? - zapytała zatroskana Bella.
Spojrzał na nią,- wyraz zainteresowania malował się na jej twarzy. To było wszystko.

- Nie jesteś – uciekł od niej spojrzeniem. – To nie jest jeszcze gotowe. Ta część nie jest
jeszcze gotowa. Zagram ci to innym razem. Zanim cokolwiek mogła powiedzieć, Alice

wróciła do domu, Edward przeprosił i wyszedł.

- Bella dobrze się czujesz?- Bella ocknęła się ze wspomnień i zauważyła, że Alice jej się

uważnie przygląda. Zamrugała kilka razy i spojrzała w bok – Sądzę, że wbiła mi szpilkę
w plecy .

- Skończyła jakiś czas temu - Alice nadal patrzyła na nią krytycznie. -Możesz teraz iść i
zdjąć sukienkę.

- Oh – Bella odwróciła się by wyjść z przebieralni, ale Alice położyła rękę na jej ramieniu.

- Bella, w jednej chwili jesteś cała zarumieniona a w następnej wyglądasz jakbyś

potrzebowała wsparcia. Czy coś wydarzyło się ostatniej nocy? - Bella gładziła sukienkę -
O czym ty w ogóle mówisz?

- Kiedy Edward pomagał ci w twoim pokoju - Bella przestała majstrować przy sukience i
pomyślała o tym chwilę. - Nie.

Alice uniosła brwi.

– Był w twoim pokoju z tobą przez jakiś czas i jego wyraz twarzy kiedy zszedł na dół… -

Bella otworzyła szerzej oczy.

- Co powiedział o tym co się wydarzyło? - Alice wzruszyła tylko ramionami.

- Nic nie mówił, nie chciał powiedzieć.- Bella zamknęła oczy.

- Co się wydarzyło, Bella? - Otworzyła oczy i zauważyła, że Alice patrzy na nią z
prawdziwą troską. Zawahała się.

- Nic - Alice otworzyła usta by coś powiedzieć, ale Bella ciągnęła dalej. - Przysięgam.
Wszystko co pamiętam to drogę do łóżka. Później przyszedł Edward… - Bella spojrzała

na sufit - I wtedy… sądzę, że rozmawialiśmy, ale nie pamiętam na jaki temat i …ułożył
mnie tak jak powiedział.

Rosalie usłyszała rozmowę i weszła i stanęła za Alice.

- Ale! Musiała być jakaś rozmowa ponieważ kiedy wrócił na dół, wyglądał jakby ktoś go

napastował - miała mały uśmiech na ustach - w dobrym znaczeniu tego słowa.

- Rosalie - upomniała Alice przyjaciółkę.

Bella była zaniepokojona.

– Ale nic się nie wydarzyło! - O, nie! Pomyślała. Czy coś się wydarzyło ? – Niczego nie

pamiętam.

Rosalie wywróciła oczami.

- Jak chcesz. Mogę teraz przymierzyć moja sukienkę?

- Ale – Bella próbowała się tłumaczyć, lecz Rosalie była już w przymierzalni. Spojrzała na

Alice i bardzo cicho zapytała- czy ona jest zmartwiona?- Al zaprzeczyła ruchem głowy. -
nie, wcale- Pewnie jest tylko znudzona, ponieważ chciała usłyszeć jakieś szczegóły

pomyślała. Bella poszła by zdjąć sukienkę. Kiedy skończyła, ekspedientka zabrała strój i
Bella usiadła na pluszowej sofie, którą wcześniej zajmowała Rose. Były tam magazyny

ślubne, leżały wszędzie i to była ostania rzecz na której temat chciała cokolwiek czytać
w tej chwili. Rose wyszła z przymierzalni i oczywiście wyglądała cudownie. Jej sukienka

nieznacznie różniła się od Belli, ponieważ to ona była główną druhną. Sukienka Belli
była z mniejszą tasiemką na sukni z budową sylwetki w kształcie litery A. Alice

postanowiła, że będą koloru zielonego. To przypadło również do gustu Rosalie. Spódnica
sięgała jej do kostek, ale Rosalie spuściła tylko poniżej kolan. Miała niezadowolony

wyraz twarzy.

- Ta spódnica jest za długa- oznajmiła Rosalie trzymając się za biodra.

- Mogłybyśmy cal skrócić - zasugerowała krawcowa.

- Może o dwa cale?- zapytała przyszła druhna – Tak dwa cale i każdy będzie się skupiał

tylko na tobie - stwierdziła Al.

- Oczywiście, że nie – uśmiechnęła się Rosalie. Chodziły tam i powrotem i tak przez pół

minuty, zanim mogła chwilę odpocząć. Nie mogła w to uwierzyć, Rose kłóciła się z Alice
o długość spódnicy. To miał być ślub Alice na miłość boską.

Szybko opanowała wzbierającą w niej złość. Wiedziała gdzie mogłyby skierować się jej
myśli i nie chciała żadnych negatywnych uczuć między nią a dziewczyną Edwarda.

Sprawa wydawała się wystarczająco trudna, zwłaszcza po incydencie. w jej sypialni
poprzedniego ranka. i niejasnej sprawie z tym co wydarzyło się ostatniej nocy. Bella

ułożyła głowę na oparciu kanapy. Doszła do wniosku, że Rosalie jej nienawidzi za bycie
w tak kompromitującej sytuacji z jej chłopakiem. To nie była jej wina. Troszczyła się o

własne sprawy i wtedy wrócił Edward po tym, jak znikną na tak długo, skomplikowana
sprawa. Jeśli coś, to było z jego winy. Dlaczego wplątałby siebie w tego rodzaju sytuację

z nią, jeśli miał już dziewczynę? Postanowiła wówczas, że będzie się trzymać z dala od
Edwarda. To było jedyne wyjście by mogła siebie przed tym ustrzec. Wiedziała, że jeżeli

wpadnie w więcej tak żenujących sytuacji z Edwardem to będzie jedyną, która zostanie
skrzywdzona. To byłaby jej wina ponieważ byłby pełna nadziei i tak byłoby to wszystko

na nic. Nie będzie się mazgaić nad tą kwestią nigdy więcej. Kiedy usłyszała dźwięk
swojego telefonu, wyciągnęła komórkę, ale to nie jej dzwoniła. Zauważyła, że dźwięk

wydobywa się z drogiej torebki Rosalie.

- Rosalie, sądzę że twój telefon dzwoni.

- Mogłabyś go odebrać za mnie? - Rose nadal negocjowała długość swojej spódnicy. Bella
przeszukiwała torebkę Rose i znalazła telefon w zewnętrznej kieszeni. Spojrzała na

wyświetlacz - Chyba dostałaś nową wiadomość - zawołała Bella.

- Och, przeczytasz ją dla mnie? Oczekuję dziś wieści od ważnego klienta.

- Okej - Bella weszła w menu wiadomości i zauważyła, że tekst był od Edwarda - Um..to
właściwie wiadomość od Edwarda.

- Oh – Głos Rosalie nie brzmiał zbyt przerażająco. Bella pomyślała, że Rose musi być na
nią naprawdę wściekła – Możesz sprawdzić czego chce ?

- Um… ale .

- Prawdopodobnie zamierzał powiedzieć by przywieść do domu jakieś jedzenie -

zasugerowała Alice. Bella nic nie mogła poradzić na cichy śmiech. Poszła na całość
otworzyła i przeczytała wiadomość na głos.

Alice nie odpowiada. Jak długo zamierzacie tam być?

Alice westchnęła z frustracją.

– Mówiłam mu, że nie chcę by ktoś nam przeszkadzał w trakcie przymiarek. I dlatego
mam wyłączony telefon. Rose wymamrotała coś uchybiającego na temat facetów, którzy

nie rozumieją tego rodzaju spraw.

- Um… chcesz bym mu odpisała? - zapytała Bella.

- Powiedz mu, że to zajmie nam tyle czasu ile trzeba- wtrąciła się Alice.

Bella wysłała wiadomość. I nie mniej jak po minucie, napisał ponownie i Bella
przeczytała wiadomość na głos:

Czy będzie to następna godzina? Może dwie godziny? Jak długo?

Alice i Rosalie obróciły się w stronę Belli z frustrowanymi minami. Jeżeli Edward stałby

właśnie tutaj, Bella była pewna, że powyrywałyby mu ręce. Bella uniosła dłonie do góry.

– Zajmę się tym – wysłała mu następną wiadomość:

Edward po tej stronie Bella. Jeżeli nie chcesz by powyrywano ci kończyny, radzę byś
przestał pytać jak długo to zajmie.

Nie upłynęło nawet 10 sekund a Edward odpowiedział.

Czy to naprawdę Bella?

Bella odpowiedziała twierdząco. Tym razem minęło pół minuty zanim odpisał.

Co robisz z telefonem Rosalie?

Bella westchnęła i wpisała następną wiadomość:

Rosalie właśnie teraz przymierza swoją sukienkę i poprosiła bym sprawdziła jej telefon.

Myślała, że może to być jej klient.

Minęła minuta i Bella pomyślała, że to go usatysfakcjonowało. Już odkładała telefon z

powrotem do torebki Rose, kiedy ten zadzwonił. Bella sprawdziła, kto to i okazało się, że
był to Edward. O mało co a upuściła by telefon.

- Kto dzwoni? – zapytała Rosalie. Bella przełknęła z trudem.

– To Edward- wstała by oddać telefon Rose.

- Na co czekasz, odbierz. Jestem teraz zajęta – krzyknęła Rosalie.

Bella skuliła się w sobie ze strachu i odebrała telefon.

– Halo?

- Bella? - zapytał głos po drugiej stronie

- Tak..

Minęła chwila zanim odpowiedział.

– Myślałem, że będziesz przymierzać swoją sukienkę.

– Przymierzyłam już i teraz kolej na Rose.

- Rozumiem – odchrząknął – Czy jest tam Alice?

- Um… tak. Chcesz z nią porozmawiać?

- Nie, nie trzeba. Po prostu nie mogłem się do niej dodzwonić.

- Al wyłączyła swój telefon.

- Aha – zawahał się zanim się odezwał –No cóż, pozwolę ci wrócić do… czegokolwiek co

tam robicie - powiedział w pośpiechu.

- Jest coś czego potrzebujesz?

- Nie

- Jesteś pewien? Twoja wiadomość wydawała się być bardzo pilna. – Przez jakiś czas

była cisza.

- Edward? Jesteś tam?

- Widziałaś wszystkie wiadomości?

- Tak, Alice dyktowała mi co napisać - dalej cisza. Bella kontynuowała – Alice pomyślała,

że może chcesz by przywiozła coś do jedzenia.

- Nie dzięki - Po upływie kilku sekund Bella odważyła się zacząć.

- Um, chcę cię o coś zapytać –Zerknęła w górę i zauważyła, że ma widownie w Rosalie,
Alice i krawcowej – Chwileczkę – spojrzała na numer Edwarda i wpisała go na swoją

komórkę - Pozwól, że oddzwonię do ciebie z mojego telefonu.

- Okej - rozłączyła się i odłożyła telefon Rosalie do jej torebki.

- Będę na zewnątrz, kiedy skoczycie.

- Nie zajmie nam to długo- stwierdziła Alice.

Bella wyszła przez główne drzwi. Po drugiej stronie ulicy był park i ławka, którą od razu
zauważyła. Przeszła przez drogę i usiadła na ławce, upewniając się, że Rosalie i Alice

będą w stanie ją zauważyć jeśli wyjdą zanim ona skończy rozmawiać. Zawahała się
zanim zadzwoniła do Edwarda. Odebrał po pierwszym sygnale.

- Bella?

- Tak to ja.

- Co się stało? - zapytał.

- Nasza rozmowa byłaby podsłuchiwana - cicho zachichotał.

– A jak teraz?

- Nie jestem już w butiku. Jestem w parku naprzeciw sklepu.

- O co chciałaś mnie zapytać, o co nie mogłaś zapytać przy Roslie i Alice?

Bella oblizała wargi

– Sądzę, że jestem ci winna przeprosiny.

- Za co ?

- Ostatnią noc.

Usłyszała wahanie w jego głosie.

- Dlaczego musisz przepraszać?

- Nie pamiętam co się wydarzyło, ale Alce mówiła, że wyglądałeś… może na trochę

zdenerwowanego, kiedy wyszedłeś.

- Nie byłem zdenerwowany, Bella.

- Czy cokolwiek się wydarzyło? - Usłyszała gwałtowne zaciągnięcie powietrzem.

–Nie.

- No dalej, Edward.

- Nie martw się o to. Po prostu dużo wypiłaś - Bella się zaniepokoiła.

– Opowiedz co się stało - zniżyła swój głos - Czy zrobiłam coś żenującego?

- Nie powiedziałbym, że to było żenujące.

- Zaczekaj, więc jednak coś się wydarzyło - w tym momencie Edward głośno się zaśmiał.
Bella położyła rękę na czoło, podczas gdy w drugiej nadal trzymała telefon. Cholera,

pomyślała.

- Czy ja…czy…cię obmacywałam? – Edward zaśmiał się ponownie .Bella drgnęła. Ostatni

raz kiedy tak dużo wypiła było po zakończeniu studiów. Pocałowała Mike Newtona w
policzek i od tamtego czasu nie dawał jej spokoju. Unikała go jak zarazy.

Wypuściła długi, sfrustrowany oddech.

- Jak beznadzieja byłam?

- Nie tak beznadziejna –Bella wstała i w tempie usiadła powrotem na brzegu ławki.

- Nie tak beznadziejna?- Przeklęła – Zdefiniuj „ nie taka beznadziejna” .

- To nie było naprawdę aż tak beznadziejne.

- Jeżeli nie było tak źle, to czemu nie chcesz mi opowiedzieć?

- Nie chcę byś zaczęła histeryzować z tego powodu.

- Nie histeryzuję.

- Bella.

- Edward, jeśli mi nie powiesz, zacznę się czuć względem tego naprawdę fatalnie i nie
będę zdolna spojrzeć ci w twarz.

- Nie odczuwaj tego w ten sposób.

- Jak bym miała to zrobić? Musiałam cię molestować w jakiś oczywisty sposób. Jestem

okropnym człowiekiem.- Ed zaśmiał się na te słowa.

- Nie, nie jesteś. - Po chwili kontynuował. – Kiedy wszedłem do twojego pokoju, byłaś już

gotowa do snu.

- W porządku.

- Więc, pomogłem ci ułożyć się na łóżku, ale… nie chciałaś mnie wypuścić, więc leżałem z
tobą dopóki nie usnęłaś.

- I ? – zapytała

- To było wszystko.

-Naprawdę?

- Tak.

Po chwili odezwała się Bella.

- Więc, dlaczego nie powiedziałeś tego tak po prostu!

- Nie sądziłem, że to było coś ważnego.

Tym razem Bella odetchnęła z ulgą.

- Dziękuję

Po chwili Edward zapytał.

– Tak więc, o której skończycie?

Bella zaśmiała się.

- Sądzę, że już prawie skończyłyśmy. Dziewczyny dyskutowały na temat długości
spódnicy Rosalie.

- Oh - brzmiał jakby był zawiedziony.

- Potem zamierzamy wrócić do mnie, więc mogę podrzucić kilka rzeczy zanim wrócimy

do twojego domu.

- Oh - Te oh miało nutę optymizmu.

- Zamierzam wrócić do dziewczyn i sprawdzić czy są one bliżej końca tego
przymierzania. Zobaczymy się później?

- Oczywiście

Powiedzieli sobie dowidzenia i Bella poszła z powrotem do sklepu z sukniami druhen.

Edward rozłączył się i zapisał w swoim telefonie imię Belli z numerem jej komórki. Nic
nie mógł poradzić na uśmiech, ponieważ miał jej numer, choćby nawet, że zdobył go

przypadkowo przez to, że zadzwoniła ze swojego telefonu. Nie był pewien czy
kiedykolwiek będzie miał szansę by go użyć, ale zdał sobie sprawę, że będzie ona w jego

domu przez tydzień, więc nie ma to znaczenia. Usiadł na jednym z krzeseł na werandzie
z tyłu domu jego rodziców. Opowiedział Belli wersję ocenzurowaną, tego co się

wydarzyło się ostatniej nocy. Nie kłamał w istocie o tym co stało. To co pominął
Edward, to jak trudno było mu opuścić Bellę . Nie miał pojęcia, że jest zdolna do takiej

eksplozji w okazywaniu uczuć.

Było prawdą, że pomógł jej się położyć spać , ale był całkowicie zdecydowana by Edward

się do niej przyłączył. Była na łóżku, klęcząc w jego kierunku. Złapała jego dłonie w
swoje i zaprosiła go by wszedł na łóżko razem z nią. Prawie przyznał jej rację wtedy i

tam. Zamiast tego delikatnie posadził ja na łóżku i następnie zajął miejsce obok niej.

- Bella, jestem tutaj by otulić cię do snu, więc możesz zasypiać - Bella przysunęła się

bliżej i wyszeptała: - Ale ja nie chcę teraz spać. - Wtedy obdarowała go delikatnym
pocałunkiem tuż pod jego uchem .

- Bella, - sięgnął po jej twarz, by móc na nią spojrzeć - dużo wypiłaś. Musisz być
zmęczona.

- Nie, nie jestem - pochyliła się nad jego dłońmi by następnie wziąć je w swoje. Następnie
pocałowała jego dłoń i potem nadgarstek.- Widzisz?- Wówczas zaczęła pocierać

kciukiem jego kostki. Był zaskoczony tym jak śmiała zaczynała być i część niego miała
nadzieję, że to dlatego, że ona czuję coś do niego. Zanim się zorientował co się stało,

Bella wspięła się na jego kolana i siedząc okrakiem przystąpiła do składania delikatnych
pocałunków na jego szyi.

Edward trzymał ręce z dala od niej, ale kiedy poczuł jej usta na swojej szyi, stracił
panowanie nad dłońmi. Położył jedną rękę na biodrze, by ustabilizować ją, a drugą za jej

szyją. Wtedy przewrócił ją na plecy.

- Bella. Nie możemy - Spojrzał w dół na nią. Edward nigdy nie sądził, że mógłby kiedy

kolwiek zobaczyć Bellę z tego punktu widzenia. Jej włosy rozsypały się dookoła niej i
patrzyła na niego z takim wyczekiwaniem .

- Edward - owinęła swoją nogę wokół jego i zgięła kolano, przyciągając go bliżej do
swojego ciała. Następnie włożyła dłonie w jego włosy, by przyciągnąć jego głowę dla

lepszego dostępu do jego szyi i pocałowała go z otwartymi ustami w obojczyk. Bella
powtarzała pocałunek, ale tym razem mężczyzna poczuł koniuszek języka na swojej

skórze.

- Chryste, Bella. - ledwo udało mu się, wydusić te słowa.

Hej druga ręka nieprzytomnie krążyła pod jego koszulką tam i z powrotem na poziomie
jego pleców. Chciał by jego oczy pozostały otwarte kiedy poczuł ciepło z dłoni

przyciskany do jego pleców, potem badaniem jego torsu. Następnie jej palce muskały
skórę tuż przy szczycie dżinsów. Oczy Edwarda rozszerzyły się kiedy zdał sobie sprawę

o zamiarach Belli kiedy zmagała się z paskiem jego dżinsów. Zanim mógł skierować
gdzie indziej samolubne dłonie Belli, porzuciła próbę dostania się do jego spodni i

zabrała ręce. W czasie gdy obmyślała nowy cel, przyciągnęła jego głowę bliżej jej ust i
ugryzła lekko płatek jego ucha. Bella stanowczo i mocno przyciągnęła jego biodro,

doprowadzając do zderzeniem się z jej. Edward otworzył usta by coś powiedzieć, ale
zamiast wydał niski jęk , kiedy poczuł ruchy bioder Belli naprzeciwko swoich. Następnie

odsunęła jego głowę od swojej, by utorować sobie drogę swoimi ustami i koniuszkiem
języka z jego obojczyka na linie jego szczęki. Zatrzymała się przy jego wargach i zaczęła

mówić mu na usta.

- Dlaczego nie odwzajemniasz pieszczot? Nie chcesz mnie?

Mógł poczuć alkohol z jej ust. Ona dużo wypiła. Ich oddechy były nierówne i zajęło to
minutę by Edward się opanował. To było trudne, ale Edwardowi udało się wyplątać

siebie z jej uścisku. Usiadł obok niej i przytulił ją do siebie opierając jej głowę na jego
piersi. Edward owiną ramię wokół niej delikatnie gładząc ją po włosach.

- Jesteś niezwykła.

- Ale mnie nie pragniesz.

- To nie tak – podniosła głowę by móc na niego spojrzeć.- Nie wiesz, gdybyś wiedziała
jak trudno było tobie odmówić.

- Ale odmówiłeś.

Odsunął jej policzek by mogła na niego spojrzeć, powiedział: - gdybym troszczył się o

ciebie trochę mniej ,wówczas bym nie odmówił. Wyglądało na to, że te słowa uspokoiły
Bellę i błyskawicznie zasnęła. Jeszcze raz upewnił się, że głęboko śpi, zdjął jej ramie z

niego i zszedł z jej łóżka tak by jej nie zbudzić.

Kiedy wrócił do domu wziął bardzo długi i bardzo zimny prysznic.

Ponownie usiadł na krześle na werandzie. Było późne po południe i wieczorem miała
przyjechać Bella i zostać przez tydzień. Był troszkę zawiedziony, że Bella nie będzie

pamiętać co się stało ostatniej nocy. Zdał sobie sprawę, że prawdopodobnie na dobrą
sprawę, że nic nie pamięta, ponieważ jeśli poczułaby, że to była pomyłka, ona

przypuszczalnie nie wybaczyłaby mu za to, że pozwolił na tak dalekie posunięcie.
Edward zawsze zastanawiał się, co byłoby gdyby Bella kiedykolwiek czuła coś do niego i

jeśli ostatnia noc był tylko próbką ich możliwości, był jeszcze bardziej zdecydowany by
dowiedzieć się co mogłoby z tego być.

~~~~~~~~~~~~~***~~~~~~~~~~~~

Po przymiarkach, Alice I Roslie zabrały Bellę do domu by mogła wziąć rzeczy potrzebne
w czasie przebywania u Cullenów. Bella zdała sobie sprawę, że powinna przedtem się

spakować. Alice systematycznie sprawdzała jej rzeczy, pochwalając i nie aprobując tego
co brała, wówczas Rosalie zajęła się badaniem osobistych rzeczy w pokoju Belli. Rose

wskazała na wydruk, wiszący na ścianie naprzeciwko jej łóżka.

- Co to za zdjęcie? - Bella wkładała kilka koszulek do torby, kiedy Alice przyjrzała się

obrazkowi.

- Um, to obrzeże Forks - Bella zabrała koszulę od Alice.

Alice podeszła do zdjęcia i przyglądała się mu. Na pierwszy rzut oka , widać typowe
drzewa , które są bardzo powszechne w Forks. Ale po dokładniejszym przyjrzeniu, Alice

zobaczyła cel, bramki przyklejone wśród drzew.

- Czy to niedaleko boiska od piłki nożnej? - zapytała Alice. Minęła chwila zanim Bella
odpowiedziała.

- Taak.

Alice spojrzała na przyjaciółkę i potem podeszła do dwóch pozostałych zdjęć wiszących

bliżej drzwi.

- Powinniśmy już wychodzić, - Bella wyglądała na zmieszaną.

- Poczekaj. - Alice oglądała drugie zdjęcie. Rozpoznała, że to wnętrze sali szkolnej.
Pomyślała, że to dziwne, żeby Bella posiadała takie zdjęcia, ale wówczas Alice

zobaczyła , że był tam wielki fortepian na scenie. Alice szybko spojrzała na trzecie
zdjęcie i zajęło jej minutę zanim zdała sobie sprawę co zobaczyła. Alice odwróciła się do

Belli.

Rosalie zapytała.

- Dlaczego masz zdjęcia ze szkolną salą? I czy to boisko jest puste?

Bella poruszyła się w miejscu pod przenikliwym spojrzeniu Alice. I w odpowiedzi na

drugie pytanie Roslie, Alice powiedziała.

- Nie, to łąka.

Rose odwróciła się by spojrzeć na Alice i potem na Bellę, która zrobiła te zdjęcia na
rozpoczęciu meczu. Rose czekała aż którakolwiek Bella lub Alice przemówią. Kiedy

żadna nie podjęła próby, zapytała.

- Co się dzieje dziewczyny?

Alice spojrzała na Rose.

– Nic.- uśmiechnęła się – Dasz nam chwilkę?- Rose chciała zaprotestować, kiedy

usłyszały brzęczenie kluczy w frontowych drzwiach.

- To Emmett - wyjaśniła Bella.

Oczy Rosalie rozjaśniły się. Poprawiła swój top i powiedziała: - Idę dotrzymać mu
towarzystwa. - Szybko wyszła z pokoju. Bella była zaskoczona zachowaniem Rosalie.

Chciała skomentować to jak prawdopodobnie Edward nie będzie zachwycony tym, że
jego dziewczyna flirtuje z jej bratem, kiedy Alice powiedział.

- Bella, przepraszam - komentarz Alice' spowodował, że Bella miała się na baczności.-
Nie ma za co przepraszać.

Alice podeszła do Belli i owinęła ramiona wokół niej.

- Nie miałam pojęcia.

- Alice, proszę nie. - Bella poczuła jak jej gardło się zaciska.

Alice puściła Bellę i spojrzała na nią.

- Mam na myśli, że wiedziałam, ale nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo.

a- Przestań - Bella spojrzała w bok nie czekając by Alice dostrzegła zbierające się w jej
oczach łzy.

- Okej- opuściła dłonie. Po chwili powiedziała - Jesteś prawdziwą córeczką tatusia - Bella
zaczęła nerwowo wykręcać sobie dłonie, ale spojrzała na Alice po jej wyjaśnieniu.

- Co?

- Emmett jest śmiesznie łatwy do rozszyfrowania. Nosi swoje myśli i uczucia w rękawie,

ale ty… - Obdarowała Bellę łagodnym uśmiechem. -T o tak jakbyś miała obronną ścianę,
która ochrania twoje uczucia lub coś.

Bella zaśmiała się cicho. Po chwili powiedziała - Proszę, nic nie mów.

- Bella – zaczęła Alice.

- Proszę, Alice. Wiem, że Edward…

- Edward, co?- Bella skrzyżowała ramiona na piersi. – Wiem , że on nie czuje tego

samego do mnie. - Alice otworzyła usta, ale Bella uniosła rękę. - I on jest z kim innym.

Alice odetchnęła z frustracją i spojrzała na sufit.

- Zamierzam zabić Edwarda - wyszeptała.

- Co?

- Nic. - Alice delikatnie gładziła grzbiet swojego nosa. Następnie podeszła do torby Belli i
sprawdziła co jest w środku. Potrzęsła głową i zaczęła wyrzucać rzeczy.

- Co ty wyprawiasz?- Bella zbierała ubrania, które Alice wyrzuciła.

- Musimy załatwić kilka spraw zanim wrócimy do mnie - wyrzuciła na zewnątrz starą

koszulkę Bella wyrwała ją , zanim Alice mogła na to spojrzeć.

- To zostaje - ton Belli był zdecydowany.

Alice chciała zapytać, ale postanowiła Belli niczego nie wyjaśniać, więc zamiast tego,
tylko wzruszyła ramionami.

Bella spojrzała do torby.

- Moja torba jest praktycznie pusta!

Alice uśmiechnęła się szeroko.

- Wiem.

Odetchnęła z frustracją.

- Alice! W co do diabła mam się ubierać?

Kącik ust Alice uniósł się nie znacznie.

- Nie martw się. Nie planuję włóczenia się po domu w połowie ubraną.

- Alice.

- Tylko zatrzymamy się w centrum handlowym i naprawdę szybko kupimy to co

potrzebne.

- Nie - jęknęła Bella.

- To będzie szybko i bezboleśnie.

- Co będzie szybkie i bezbolesne?- Rosalie weszła do pokoju idąc za Emmettem.

- Zamierzamy zrobić zakupy zanim wrócimy do mnie - stwierdziła Alice z triumfalnym
uśmiechem na twarzy.

W ciągu kilku sekund oczy Rosalie pojaśniały.

- Zakupy?

- Dlaczego potrzebujecie iść na zakupy? Bella ma już pełną szafę ubrań. - skwitował
Emmett.

Alice i Rosalie spojrzały na niego niedowierzająco.

- Co? - Zapytał. Bella zamknęła oczy i położyła dłonie na czole.

Wówczas Rosalie powiedziała: - oh, ale ja zaprosiłam Emmetta do domu na obiad.

Alice uśmiechnęła się.

– To dobrze. Jestem pewna, że chciałby spędzić trochę czasu z siostrą zanim wyruszy w
podróż.

Emmett odchrząknął i poruszył się w miejscu, następnie powiedział: - Zamierzam wziąść
prysznic i przebrać się.

Kiedy Emmett wyszedł, Bella zapytała: - Zaprosiłaś Emmetta na obiad?- spojrzała na
Rosalie.

Skręciła ręce za plecami.

- Tylko pomyślałam-

- Nie, nie zrobiłaś tego - Bella zrobiła krok w kierunku Rosalie- Emmett nie jest
najmądrzejszym facetem, ale ma wielkie serce. I tak mi dopomóż jeśli ty…

Alice zagrodziła jej drogę.

- Bella.

- Masz już Edwarda. Jak możesz to robić?- Bella poczuła dłoń Alice na swoim ramieniu i
się uspokoiła. Rosalie miała szeroko otwarte usta, ale szybko je zamknęła. Po chwili

powiedziała - Nigdy nie skrzywdziłabym Emmetta.

Zwężyła oczy patrząc na Rose.

- Nie obchodzi cię Edward?

Alice wtrąciła - Bella, jest coś co powinnaś wiedzieć.

- Edward nic ci nie powiedział? – zapytała Rosalie.

Spojrzała na Rosalie i potem na Alice – Powiedzieć, co?

Rose odetchnęła z frustracją.

- Powiedział, że z tobą porozmawia. I wszystko wyjaśni.

Alice przerwała. - Jeśli chce jej powiedzieć, w takim razie nie powinniśmy.

Rosalie stała naprzeciwko Belli i położyła dłonie na jej ramieniu.

- Nie jestem tak okropną osobą jak sądzisz. Nigdy nie skrzywdziłabym Emmetta lub
Edwarda. I troszczę się o Edwarda, ale …- Spojrzała na Alice szukając pomocy. Bella

obróciła się by spojrzeć na Alice. Następnie Alice powiedziała - Edward naprawdę musi
ci powiedzieć resztę.

Bella powiedziała: – Co tu wyjaśniać? – Sprawy były bardzo bolesne i oziębłe dla niej.
Edward miał dziewczynę i to nie była ona.

Alice i Rosalie wymieniły niepewne spojrzenia. Bella powiedziała: - Oh, no dalej!
Powiedzcie mi.

Alice powiedziała: - Nie do nas należy powiedzieć tobie o tym.

Była napięta cisza. Bella obdarowała każdą pytającym wzrokiem, ale żadna z nich nie

zamierzała nic mówić. Odwróciła wzrok od nich i jej oczy zatrzymały się na zdjęciu z
łąką. Jej rysy złagodniały. Frustracja, którą czuła, powoli ustępowała, ale na te miejsce

zaczęło ją, nękać strapienie odnośnie odroczenia powiedzenia jej prawdy przez nie.

Nie była już dzieckiem i chciałaby by były z nią szczere. Dobrze sobie radziła sama. Ma

tylko z Emmettem i Charliem umowę i samo w sobie było umiejętnością to, że Bella
nauczyła się w ciągu roku doskonalić siebie. Czasami mogli być apodyktyczni. Kogo ona

chciała oszukać? Jeśli będziesz szukać w słowniku słówka apodyktyczni,
prawdopodobnie będzie tam uśmiechnięte zdjęcie z Emmettem i Charliem. Znała część

powodów, dlaczego byli tak opiekuńczy, ponieważ kiedy Renne i Charlie się rozwiedli,
Bella ciężko to zniosła. Nie potrafiła myśleć o tym okresie swojego życia bez smutku. I

kiedy Edward zniknął z jej życia, czuła się tak jakby, wracała do dzieciństwa,
zastanawiając się co źle zrobiła. Myślała, że poradzi sobie z tym lepiej, ale Emmett

wiedział, że ona cierpi. Patrząc wstecz, Bella zdała sobie sprawę, że było to tylko wyjście
i wiedziała, że nie chce widzieć jej smutnej. Dlatego, zrobiłby wszystko by móc otrzymać

od niej jakąś reakcję. Było z tym łatwiej kiedy przeprowadzili się do Seattle. W Forks
wydawało się, że ma trwałe wspomnienia o Edwardzie. I teraz, było jak na karuzeli. Szła

na przód z swoim życiem. Chociaż mogła, polegać na Emmettcie kiedy pierwszy raz
przyjechali do Seattle, Bella czuła jakby stworzyła dla siebie życie. Wszakże, od powrotu

Edwarda, życie które ostrożnie trzymała w ryzach zostało wstrząśnięte .

Była przyzwyczajona na odpowiadanie sobie na pytania. No i Emmett również,

domagał się jej uwagi od Edwarda, Alice, , a nawet Rosalie okazały się być bardziej
wymagające, każdego dnia.

Wyobrażała sobie raz, że już jest po ślubie i jej życie powraca na pozór do normalności i
porządku. Bella odwróciła wzrok od zdjęcia z łąką. Nie lubi jak jej uczucia zaczynają być

targane w tak wielu kierunkach, ale Bella także nie była pewna czy byłaby zdolna na
powrót do samotniczego życia, które stworzyła dla siebie.

Alice zawahała się zanim powiedziała: - wiem, że jesteś właśnie teraz zaniepokojona, ale
zaufaj mi kiedy mówię, że sprawy nie są tak złe na jak się wydaje.

Zanim Bella mogła powiedzieć cokolwiek innego, Emmett ukazał się w drzwiach. Ocierał
swoje dłonie razem, wówczas gdy powiedział: -tak więc, panie co jest w menu tego

wieczora? Mógłbym zjeść niedźwiedzia. - Bella praktycznie podbiegła do niego i
narzuciła ręce dookoła niego.

- Bella? Co jest?- spojrzał na Rosalie, a następnie na Alice - Co wyście do diabła jej zrobiły
teraz?- Alice zrobiła krok do przodu- Ona sądzi, że zakupy są formą tortur.

Emmett niezdarnie poklepał Bellę po plecach.

– Um, wszystko będzie dobrze. To jest to co dziewczyny robią- Minęła minuta zanim

Bella wypuściła z objęć Emmetta. Pociągnęła nosem zanim odpowiedziała.

- Ale ja nie jestem jak inne dziewczyny- Uśmiechnął się

- Nie , jesteś lepsza.

Cichym głosem powiedziała: - proszę, pozwól mi zostać w domu. Nie chcę wyjeżdżać. -

Poczuła się jakby znowu miała osiem lat i nienawidziła siebie za to. Chciała tupnąć nogą
i powiedzieć wszystkim by zostawili ją samą, ale nie miała w sobie odwagi.

Każdy oferował słowa otuchy w tym samym czasie. Ale Emmett uniósł swoje dłonie i
powiedział: - no dalej, Bella. Udajesz jakby to była twoja pierwsza piżama party.

- Emmett.- Łza ściekła po jej policzku. Dotknął jej twarzy i wytarł łzę szorstką stroną
swego kciuka.

- Bella, wszystko będzie dobrze. Edward tam będzie. Zawsze uważał na ciebie. - Tym
razem Bella wybuchła płaczem. Emmett spojrzał na Rosalie a następnie na Alice z paniką

w oczach. Alice wzięła Bellę w swoje ramiona.

- Emmett idź śmiało i zabierz Rosalie do mojego domu. Niech moi rodzice wiedzą, że

będziemy później na obiedzie. - Poklepała Bellę po plecach. - Zajmę się nią.-Emmett nie
krył swojej ulgi. Był już za drzwiami zanim Alice mogła się rozmyślić, ale Rosalie

zwlekała. Otworzyła usta by coś powiedzieć, ale Alice potrzęsła głową. Kiedy Alice
usłyszał zamknięcie drzwi, złapała Bellę za ramiona i odsunęła od siebie by móc na nią

spojrzeć. Wówczas powiedziała. -Idziesz się doprowadzić do porządku i następnie
idziemy na zakupy.

- Alice - Bella szlochała.

- Bądź idziesz się umyć i wracamy do mnie.

Bella wytarła łzy z twarzy i próbowała uregulować swój oddech. - Raczej wolałbym
zostać właśnie tutaj.

- Wiesz ,że nie ma takiej opcji.

- Ah! Nie lubię takich wyborów.

Alice westchnęła.

- Teraz zaczynasz być irytująca.

Bella wytarła więcej łez zanim skrzyżowała ręce na piersiach.

- Myślę, że pójdziemy na zakupy. Nie sądzę, bym mogła jechać do twojego domu właśnie
teraz.

Weszła do łazienki i umyła twarz. Kiedy spojrzała na siebie w lustrze, jej oczy były
czerwone i opuchnięte. Jęknęła.

- Co się stało? – zapytała Alice

- Wyglądam jak zombie.

Alice weszła do łazienki. Umieściła ręce na ramionach Belli.

- Odwiedzimy salon piękności podczas gdy będziemy w centrum handlowym. Mogą

tobie dać paczkę ogórków chłodzących, które pomogą na opuchnięcia.

- Nie. Nie wyprawa do salonu.

- Dalej - wypchnęła Bellę z łazienki. Zatrzymały się jeszcze w pokoju by wziąć torbę Belli
i wyszły do centrum handlowego.

Kiedy tam się dostały , zatrzymały się w salonie. Bella kręciła się blisko drzwi, w razie
czego, gdyby potrzebowała szybkiej drogi ucieczki. Alice rozmawiała z recepcjonistką i

po kilku minutach recepcjonistka odprowadziła Bellę do przebieralni

- Dlaczego mam przymierzać szlafrok? – zapytała.

-Nie martw się. Dobrze się tobą zajmą- uspokoiła ją Alice.

Bella zamrugała kilka razy.

- Czekaj, wychodzisz?

Alice uśmiechnęła się do niej uspokajająco.

- Idę tylko załatwić kilka spraw dla ciebie. Wrócę, kiedy oni skończą.

- Co masz na myśli „kiedy oni skończą” - Bella wyglądała jak zwierze zamknięte w klatce-

Co oni zamierzają zrobić?

- Tylko jedną z tych ochładzających maseczek i wtedy umyją twoje Split ends

- Alice.

- Spodoba ci się.

- Ale, - powiedziała Bella- nie znasz mojego rozmiaru

Alice spojrzała na nią niedowierzająco.- Proszę?

- Ale nie wiesz co mi się spodoba.

- Oh, wiem co lubisz, Bella. I to dlatego jest dobrze, że nie będę przy tobie

- Alice! Nie założę niczego jeśli mi się nie spodoba.

Poklepała Bellę po ramieniu tak jak matka to robi marudzącemu dziecku.

– Oh, spodoba ci się. Nie martw się - Potem Alice zniknęła za drzwiami.

Recepcjonistka uśmiechnęła się do niej profesjonalnie i wskazała gestem dłoni drogę do

przymierzalni. Bella nie miała wyboru. Weszła do środka, zdjęła swoje ubranie i włożyła
szlafrok, który jej przynieśli. Kiedy wyłoniła się z przymierzalni, recepcjonistka

odprowadziła ją do salonu fryzjerskiego. Wycieczka po salonie piękności to nie jej
sprawy i nic nie mogła poradzić na poczucie niepokoju przez to, że pozwoliła Alice

wciągnąć ją w to.

Ale, jeżeli miała być ze sobą szczera, Bella była bardziej zirytowana faktem, że straciła

odwagę by postawić się samej sobie. Fryzjer i jego asystentka podeszli do niej by
porozmawiać o jej włosach. Bella nienawidziła, kiedy ktoś mówi o niej jakby jej tam nie

było.

- Radzę tylko by były schludne - powiedziała Bella.

Fryzjer uśmiechnął się do niej i położył rękę na jej ramieniu.

- Skarbie, oczywiście.

Wywróciła tylko oczami. Alice oczywiście powiedziała im, jak sobie z nią poradzić.
Wzięła głęboki oddech, próbując się uspokoić. Kiedy poczuła się trochę rozluźniona,

zdała sobie sprawę, że wolała być tutaj zamiast w domu Cullenów. Nie chciała brać pod
uwagę powrotu tam. Asystent pomógł jej usiąść na krześle z umywalką by umyć jej

włosy. Bella przechyliła głowę do tyłu i asystent odkręcił kran i delikatnie zwilżył jej
włosy. Kiedy były całkowicie mokre, zakręcił kran i przystąpił do wmasowania

szamponu w włosy.

- Wow! To miłe uczucie. - mężczyzna masował jej skórę głowy.

- O, to dobrze. Alice powiedziała, że potrzebujesz TLC - zarumieniła się.

- I słuchaj kiedy tobą skończymy, będziesz miała Edwarda w zasięgu ręki.

Bella omal nie usiadła, ale nie mogła ponieważ asystent nadal robił jej masaż głowy.

- Powiedziała ci o Edwardzie.

- Nie, właściwie to nie. Tylko to, że chciała by byś dobrze dla niego wyglądała. -
Westchnął.- I tak będzie.

Bella zachichotała.

- Czy bywał tutaj wcześniej?

Skinął głową.

- Kilka razy przycinał u nas włosy .

Bella nie potrafiła wyobrazić sobie Edwarda, kiedy ktoś tutaj mył mu włosy. Asystent,
którego imię brzmiało John dalej woskował jej włosy, kiedy mówił o Edwardzie.

Sądziła,że będzie zaniepokojona rozmawiając o Edwardzie, ale otwarty i przyjazny
sposób nastawienia Johna spowodował, że trudniej było jej się smucić. Po tym jak John

skończył, owinął jej włosy ręcznikiem i pozwolił jej z powrotem usiąść na krześle.
Została oddana w ręce fryzjera o imieniu Robert. Prawił jej komplementy na temat

koloru jej włosów, ale powiedział: - lecz skoro jest lato , dodamy pewne delikatne
pasemka. - Bella wyglądała na zaniepokojoną tą sugestią i powiedziała: - zamierzam iść

na wesele za parę tygodni.

Poklepał ją po ramieniu.

- Nie martw się. Nie będziesz wyglądała jak skunks. To bardziej będzie wyglądało na
muśnięcie słońca.

Bella chwyciła się za podłokietniki. Dwie i pół godziny później, Robert skończył z
włosami Belli i John nakładał błyszczyk na usta. Alice uśmiechnęła się , kiedy weszła i

zobaczyła przyjaciółkę.

- Wyglądasz niesamowicie, Bella!

Bella zaczekała aż John skończy nakładanie pomadki zanim powiedziała: - Co do diabła
powiedziałaś im by ze mną zrobili.- Alice zaśmiała się.

- Czy widziałaś siebie?

Robert odwrócił krzesło, by Bella mogła zobaczyć swoje odbicie. To nie była

dramatyczna zmiana, ale była zdecydowanie zauważalna. Jej długie brązowe włosy,
które zwykle opadały delikatnie blisko łokci. Zostały obcięte poniżej ramion i po-

stopniowane. Robert miał racje co do koloru. Wyglądało jakby jej włosy musnęło słońce.
Normalnie włosy miała koloru kawy, a teraz były kasztanowe. Okład chłodzący pomógł

na opuchnięte oczy i błyszczyk, perłowy kolor, sprawił ,że jej usta właściwie wyglądały
na większe.

- Co do … -Bella tylko gapiła się na siebie. Robert zmarszczył brwi.

- Nie podoba ci się?

John patrzył na Bellę i na jej odbicie.

- Czy to przez błyszczyk ?

- Ja…ja- patrzyła na odbicie Johna, Roberta i Alice, którzy wszyscy przyglądali się i

czekali na jej

Odpowiedź. Minęła minuta zanim powiedziała: - wyglądam cholernie dobrze.- Wszyscy

się zaśmiali.

Następnie Alice powiedziała: - Już jesteś piękna. Tylko potrzebujesz małego dostrojenia.

- John i Robert pokiwali głowami w porozumieniu.

Z nowym przypływem pewności siebie, może była teraz gotowa, aby pojechać do domu

Cullenów.

- Teraz pozwól mi pokazać co mam dla ciebie. - Powiedziała Alice.

Może nie - pomyślała.

Bella zeskoczyła z krzesła fryzjerskiego i Alice zaprowadziła ją do salonu, który

wcześniej zajmowała Bella kiedy miała maseczkę orzeźwiającą. Alice miała kilka toreb.

- Alice, proszę powiedz mi, że część z tego jest twoje. - Potrzęsła w zaprzeczeniu głową -

To wszystko dla ciebie.

- Ale - pomachała rękoma - to wszystko to tylko niezbędne rzeczy.- Alice otworzyła

pierwszą torbę i tam znajdowało się kilka par bielizny i parę staników.

- Kupiłaś mi bieliznę?

- Hej, ty poważnie potrzebowałaś kilku - Bella wywróciła oczami. Przystąpiła do
szybkiego pokazania co jest w pozostałych torbach. Alice wiedziała, że jeżeli to

przeciągnie, to straciła by Bellę. Bella nigdy tak naprawdę nie dbała o szczegóły w
ubraniach. Po tym wszystkim Bella była oszołomiona.

- Bella. - Alice zamachała dłonią przed jej twarzą. Dziewczyna zamrugała kilka razy.

Alice zmarszczyła brwi

- Nie podoba ci się?

- Właściwie jestem tylko zaskoczona.

- Dlaczego?

- Myślałam… naprawdę podobają mi się wszystkie rzeczy, które mi kupiłaś.

Alice podskoczyła i klaszcząc.

- Widzisz. Nie było się o co martwić. - Bella uśmiechnęła się.

- Teraz zanim pojedziemy, chciałbym byś zrobiła jeszcze jedną rzecz - Uśmiech Belli

znikł, tak szybko jak się pojawił

- Co?

- Obiecaj.

-Ale, ja już…

- Ostatnia rzecz!

-W porządku. Obiecuję.

- Włóż to.

Bella wzięła od Alice torbę, którą trzymała. Zajrzała do środka i wyciągnęła

Śnieżno białą bluzkę zakończoną rękawami.

- Tylko zdejmij bluzę z kapturem I zostaw swoje piersi na wierzchu.

- Ale… - Bella zrobiła to o co prosiła ją Alice i włożyła koszulę. Kiedy zaczęła zapinać
guziki, Alice potrzymała ją by nie zapinała guzików tuż pod linią biustu.

- Nadal możesz widzieć mój biust. - Bella zapięła koszulę, tam gdzie powinna być zapięta.

- I o to chodzi - Alice wywróciła oczami.

- Ale dlaczego, nie mogę zapiąć guzików pod szyją?

- Ponieważ w ten sposób jest ładniej.- Odwróciła Bellę powrotem do lustra.

Bella patrzyła na siebie naprzeciwko lustra. Nic nie mogła poradzić na uśmiech. To było
tylko jedna rzecz z ubrań, którą zmieniła i to zrobiło taką różnicę. Jej ciemne dżinsy

ładnie kontrastowały ze śnieżno białą bluzką. Ta koszula miała wyeksponować jej
wstydliwość, którą miała użyć, ale też podkreślała jej w jakiś sposób figurę.

- Spójrz na siebie! - zawołał John.

- Dzięki. - Uśmiech Belli stał się szerszy.

- Proszę. - Podał jej kolorowy błyszczyk, którym wcześniej ją malował, ale ten był
nieodpakowany.

- Oh, nie mogę - Starała się go oddać.

Potrząsnął głową.

- Potraktuj to jako mały prezent ode mnie i Roberta.

Nie potrzymała się i uścisnęła go.

- Dziękuję.

- No już chodźmy! Mam przeczycie, że ktoś padnie jak cię zobaczy.- Alice podarowała
Belli zagadkowy uśmiech.

- O nie - Bella już sobie wyobrażała jak Emmett obsesyjnie wysyła wiadomości do Alice.

- Mam chyba z pięćdziesiąt wiadomości. - Brwi Belli zmarszczył się. Emmett mógł być

irytujący, ale pięćdziesiąt wiadomości tekstowych było po za jego normalnym poziomem
utrapienia.

- Od kogo?

Alice wywróciła oczami. Bella zawahała się zanim zapytała - Edward?- Alice

uśmiechnęła się do niej szeroko. Bella sapnęła z niedowierzaniem.

- Nie zrobił tego!

- Okej. Może nie więcej niż dwadzieścia pięć.

- Co pisał?- zapytała Bella. Mały uśmiech skradł się na wargi Alice.- O to warianty :” O

której wrócicie do domu?” i „czy już prawie skończyłyście?” i ostatni mój ulubiony.- Bella
patrzyła na Alice z wyczekiwaniem.

- Zaproponował, że osobiście może po ciebie przyjechać, bym ja mogła nadal robić
zakupy.

Bella zaśmiała się i potrzęsła z niedowierzaniem głową. Była pewna, że Alice przesadza.
Edward nie mógł być aż tak interesować, tym kiedy ona w końcu przyjedzie. Pożegnały

się z Robertem i Johnem i skierowały się do samochodu Alice. Jechały w ciszy. Alice
zerknęła na Bellę, kiedy zatrzymały się na czerwonym świetle.

- O co chodzi?- zapytała. Bella wyrwała się z oszołomienia.

- Huh? Oh, ja tylko… zajmie mi trochę czasu kiedy oddam ci pieniądze.

Alice machnęła ręką.

- Nie martw się o to.

Bella zaprotestowała.

Alice ponownie machnęła ręką.

- Powiedziałam nie Mart się o to. - Kąciki jej ust uniosły się.

- Wyraz twarzy Edwarda, kiedy cie zobaczy będzie wart tego.

- Alice sądzę, że pokładasz na to zbyt dużo nadziei. Nie łatwo zaimponować twojemu

bratu przez dziewczyny.

Bella potrzęsła głową - Czy teraz nie pokładasz w to zbyt dużo nadziei.

- Więc, wkrótce się przekonamy. - Alice skręciła w długą drogę, która prowadziła do jej
domu.

Bella nie zdawała sobie sprawy z tego jak bardzo jest zdenerwowana tym, że zobaczy
Edwarda kiedy tam dotrą. Wycierała dłonie o swoje dżinsy. Alice zauważyła ten gest i

zaśmiała się cicho.

- Nie martw się. - Pierwsza wyszła z samochodu. Bella została jeszcze w samochodzie by

się uspokoić. Alice wskoczyła do bagażnika i zaczęła wyciągać zakupy. Kiedy poczuła, że
jej serce wraca do normalnego rytmy, wygramoliła się z samochodu.

- Co tak długo was zatrzymało? Myślałem, że coś się stało.

- Jezu, Edward. Czy Rosalie nie powiedziała tobie, że spóźnimy się na obiad.

- Tak , ale to było trzy godziny temu. Mogłyście…- W tym czasie Alice zamknęła bagażnik
od samochody. Edward zobaczył Bellę wychodzącą z samochodu.

Bella powiedziała cześć.

Edward czuł, że ma otwarte usta, ale nic nie mówił. Szeroki uśmiech rozszerzył się na

twarz Alice. Następnie powiedziała: - Dalej Bella. Chodźmy coś zjeść.

- Okej - zamknęła drzwi i obeszła samochód. Była trochę zakłopotana, tym jak gapił się

na nią Edward. Jego ręce były pełne od toreb, które Alice miała w bagażniku.

Bella zapytała: - czy potrzebujesz pomocy?

Zajęło minutę zanim zrozumiał pytanie. Kiedy zadał sobie sprawę, że sięgała po kilka
toreb, Edward zająknął się.

- Nie, poradzę sobie.

- W porządku - Bella schowała kosmyk włosów za ucho i ruszyła za Alice do domu.

Edward patrzył jak Bella odchodzi. Była uosobieniem piękna.

Bella odwróciła się i spojrzała na niego.

- Edward?

Potrząsł głową i wyzbył się oszołomienia. Była taka sama, ale nie.

- Przepraszam - starał się ja dogonić by kontynuować przestudiowanie jej wyglądu.

Bella zauważyła, że on znowu się na nią patrzył. Uśmiechnęła się i zapytała: - Czy
wszystko w porządku?

- Tak - nie mógł od niej oderwać oczu i Bella wciąż była w zasięgu jego wzroku. Robili to
jakiś sposób przed domem i w kuchni.

Wyrwali się z tego zamroczenia, wtedy kiedy Emmett się odezwał- co się stało Belli?

Rosalie pacnęła go w ramię.

- To tak wyglądają dziewczyny- powiedziała Bella.

- Ale jesteś moją siostrą- Bella wywróciła oczami.

Jasper obszedł dookoła kanapę i powiedział: - wyglądasz cudownie. - Bella uśmiechnęła
się szeroko.

- Dziękuję.

Edward był trochę w złym humorze. Zdał sobie sprawę, że powinien pierwszy to

powiedzieć, zamiast tylko się na nią gapić. Emmett spojrzał na wszystkie torby, które
miał na rękach Edward.

- Jezu, czy wykupiliście całe centrum handlowe?

- Nie tylko sklep z bielizną damską. - odgryzła się Bella.

- Do czego potrzebny jest ci ten rodzaj ubrań? - Zapytał starszy brat.

Bella położyła ręce na biodra.

- Więc, odkąd zamierzasz wyjechać na cały tydzień, będę miała mnóstwo okazji do… -

- Bella - ostrzegł ją Emmett. Bella otworzyła usta, ale Edward był pierwszy

- Tylko zaniosę tę rzeczy. - Obrócił się w kierunku schodów.

- Gdzie idziesz? - Zapytała Bella.

- Będziesz spała w pokoju Edwarda - Wtrąciła Rose.

- Co? - powiedzieli w tym samym czasie Bella i Emmett.

- Edward będzie spał na kanapie.

- Ale - powiedziała Bella.

- Ja będę w pokoju gościnnym. - Rosalie spojrzała na Edwarda by dodać mu odwagi do

rzucenia jej wyzwania, ale on nic nie zrobił. Rosalie chciała by było jasne dla Emmetta,
że nic między nią a Edwardem, nie ma.

Emmett otwierał i zamykał usta kilka razy, ale po kilku sekundach powiedział: - Oh.
Okej.

Bella zająknęła się

- Ale... ja nie ... dlaczego?

- Bella, dlaczego nie pójdziesz ze mną na górę. Pokarze ci mój pokój i wszystko wyjaśnię.
-zaproponował Edward. Bella rozejrzała się po całym pokoju. Wszyscy udawali, że są

pochłonięci czymś innym, oprócz Emmetta.

Bella powiedziała bezgłośnie – Co się tutaj dziej?

Emmett tylko wzruszył ramionami. Westchnęła z frustracją.

Edward powiedział: – chodź Bella. – I ruszył kierunku schodów.

Bella nie miała wyboru i ruszyła za Edwardem. Wspięli się na klatkę schodową w
kształcie litery L i kiedy weszli na szczyt, Bella zobaczyła, że było tam łącznik,

obejmujący cały obwód drugiego piętra z otworem na środku można było spojrzeć na
dół na holl. Pokój Alice znajdował się w pierwszych drzwiach przy schodach. Poszli w

kierunku końca łącznika, gdzie usytuowany był pokój Edwarda. Carlisle i Esme mieli na
piętrze apartament oddzielony małym salonem. Bella właściwie to nigdy wcześniej nie

była w pokoju Edwarda. Za każdym razem, gdy tam była, by zobaczyć się z Alice,
przebywała tylko w pokoju gościnnym, wspólnych obszarach domu i w pokoju Alice.

Przekręciła gałkę w drzwiach i je otworzyła, następnie wcisnęła przycisk po jego lewej i
pokój zalało słabe światło. Bella zauważyła, że włączyła funkcję ściemniania i była ona

na niskim poziomie.

W pokoju znajdowało się ogromne okno, które prawie całkowicie zajmowało jedną ze

ścian. To było jak płótno, które dostarczało trójwymiarowy portret miasta. Była noc,
więc niebo było ciemne, ale panorama miasta była oświetlona. Niedaleko okna stało

łóżko Edwarda.

Jego wielkie, puste łóżko.

- Um, dlaczego nie mogę po prostu zostać z Alice?

- Jasper zostaje z Alice.

- Racja. – Bella nie mogła oderwać oczu od jego łóżka. To musiało być łóżko królewskich

rozmiarów. Wiele pytań przeszło jej przez głowę, ale najbardziej dominujące pytanie
było czy kiedykolwiek z kimś je dzielił.

Wówczas przypomniała sobie o Rosalie.

Nagle poczuła się słabo. Edward postawił torby przy drzwiach. Kiedy zauważył wyraz jej

twarzy, zaniepokoił się.

– Czy dobrze się czujesz?

Przełknęła ślinę.

- Nie wiem.

- Co się stało?

- Nie sądzę, bym mogła tu zostać.

- Wszystko w porządku. Nic mi się nie stanie na kanapie.

- Nie, Chodzi mi o to, że może to ja powinnam zając kanapę.

- Nie bądź, niemądra. Chcę ciebie w moim pokoju w nocy.

Bella spojrzała na Edwarda. Kiedy zdał sobie sprawę jak jego słowa mogły być odebrane,

poprawił się.

– Chodzi mi o to, że będziesz musiała zostać tu tylko na jedną noc. Rosalie jutro wyjeżdża

i wówczas mogłabyś zając pokój gościnny.

- Oh. – poczuła się trochę lepiej, ale nie dużo.

- Posłuchaj. – Wziął ją za rękę. - Muszę z tobą porozmawiać na temat Rosalie.

- Właściwie jestem, naprawdę zmęczona. – Bella czuła narastający, głuche pulsowanie za

jej oczami.

- Ale to zajmie tylko sekundę.

- Alice naprawdę zmęczyła mnie bardzo w centrum handlowym.- To była do połowy
prawda. Nie robiła nic poza zakupami, ale przeżycia w salonie były tak samo

wyczerpujące. Pocierał kciukiem wierzch jej dłoni. Edward wydawał się podejmować
jakąś decyzję i po chwili powiedział.

– Oczywiście, jesteś zmęczona. Ja tylko… - Patrzył na nią przez minutę – Porozmawiamy
o tym z samego rana.

Bella skinęła głową.

- Przepraszam, że nie powiedziałem tobie wcześniej, ale wyglądasz… - powiedział a jego

oczy błądziły po jej twarzy. Bella poczuła jak się rumieni.

Nie było tam żadnych słów, więc zamiast tego pochylił się przesuną ustami po jej skroni.

Następnie powiedział niskim głosem: – Dobranoc.

Puścił jej dłoń i podszedł do drzwi. Spojrzał na nią ostatni raz, zanim zamknął za sobą

drzwi.

Bella usiadła na podłodze u stóp łóżka Edwarda. Oparła się o nie i przyciągnęła kolana

do klatki piersiowej. Następnie mogła położyć czoło na kolanach. Cały dzień był
kompletną porażką i na dodatek czuła się bardzo wyczerpana. Nigdy nie doświadczyła

tak wielu emocji w tak krótkim czasie.

Wiedziała, że to co ma do powiedzenia Edward jest ważne, ale nie sądziła, że ma siły by

znieść kolejny wywiad z Cullenem. Alice była bardzo intensywna i miała wrażenie, że
rozmowy z Edwardem będą takie same. Bella zdała sobie sprawę, że musi iść spać

najszybciej jak to możliwe, zanim Alice przyjdzie w celu przeprowadzenia dochodzenia.

Była głodna, ale wolała raczej pozorować spanie niż stanąć wobec wszystkich na dole.

Czuła się jak tchórz, ale była w sobie samozachowawcza. Nadal miała tydzień na
opuszczenie tego domu. Odnalazła torbę podróżną, w którą schowała i wyciągnęła starą

koszulkę, którą Alice o mało co nie wyrzuciła. Szybko zrzuciła klapki i ubrania i włożyła
koszulę do spania. Podeszła do przyciemniacza i zgasiła światło. Pokój był wystarczająco

jasny dla niej by mogła zobaczyć drogę do łóżka Edwarda. Światła miasta rzucały
delikatną poświatę na łóżko, które wyglądało na niezwykle zapraszająco. Jego kołdra

była koloru węgla drzewnego, pościel i poduszki miały uzupełniający kolor granitu. Nic
nie mogła poradzić na uśmiech na to jak męskie to wszystko było i kiedy położyła głowę

na poduszkach, Bella wetknęła nos w nie, wydychając zapach Edwarda. Ochrzaniała
siebie. Nie była pewna, czy będzie zdolna teraz zasnąć. Bella przytuliła policzek do

poduszki. Przypominała sobie inny poranek w jej pokoju, kiedy to podtrzymywała siebie
przed wdychaniu jego zapachu. To było dziwne, jak z tym teraz czuła się tak znajomo,

ale tak naprawdę o tym nie myślała, od kiedy mogła teraz poczuć jego zapach, bez
martwienia się o konsekwencję. Dokuczliwe uczucie w głębi jej świadomości wynurzały

się, ale zamiast tego Bella, pozwoliła sobie zanurzyć się w wspomnieniach z marzeń o
Edwardzie. We śnie, Bella otwarcie okazywała uczucia względem Edwarda. To było

bardzo żywe. Dotykała i smakowała jego. Jej ulubiona część ze snu była wtedy, kiedy
czuła budowę jego pleców. Miał takie szerokie ramiona. Również pamięta uczucie

zawodu, że nie chcę odwzajemnić jej dotyków. Zamiast tego był po prostu zadowolony z
tego, że ją trzymał.

Był to słodko- gorzki sen. Kiedy się obudziła następnego ranka, była trochę poirytowana,
że nie mogła zatrzymać żadnego z jej snów. Wszakże Edward był bardzo miły i wrażenie,

kiedy jego ramiona obejmowały ją dawały jej uczucie bezpieczeństwa i pewności.
Przyznała przed samą sobą, że nie pomyśli o tym śnie jeszcze raz.

OZDZIAŁ

6 - P

RZEMIANA

Moje biedne serce

Jest takie smutne

Odkąd odszedłeś

Skoro jesteś tym jedynym, który mnie gasi

Tylko ty jesteś tym jedynym, który może mnie ponownie rozpalić

Turn Me On - Nora Jones

Edward wyciągnął się na kanapie w salonie przykrywając oczy ramieniem. To była
wygodna kanapa jego matki, podczas jej kupowania, upewniła się czy jest wystarczająco

długa i szeroka by pomieścić go lub używając jej słów - „Mojego chudego syna”.

Po tym jak pokazał Belli swój pokój, a ona zdecydowała się w nim już zostać, nie

widział sensu w reszcie wieczoru. Edward czekał cały dzień by ją zobaczyć i kiedy w
końcu się doczekał, ledwo co znalazł okazję by z nią porozmawiać.

Ale do cholery ona wyglądała wspaniale - pomyślał.

Dorastając Edward patrzył na nią tak jak na swoją własną siostrę, Alice. Tyle, że Bella

potrzebowała więcej uwagi.

Ostatecznie pomyślał, że Bella nie potrzebuję aż tak dużej opieki i po prostu użył tego

jako pretekstu by być bliżej niej. Oczywiście dobrze dbała o siebie, podczas gdy był w
Berkeley. To nie tak, że myślał, że będzie żyła w nędzy lub bliżej śmierci bez niego, ale z

pewnością nie spodziewał się, że zobaczy ją tak niezależną i silną i do tego energiczną.
Edward wiedział, że Emmett miał przy tym wiele pracy.

Bella naprawdę przeszła na swoje, tak jak on wiedział, że mogłaby to zrobić. Od
dłuższego czasu była tylko siostrą Emmetta, a następnie stała się Bellą, której bratem

jest Emmett.

Emmett, który był jego najlepszym przyjacielem.

Jedną z rzeczy, które wzbudzały sympatię Edwarda do Belli, to jej szczera ignorancja
tego jaka piękna była naprawdę. Wszyscy chłopcy ustawialiby się w kolejce jeśli

mogliby, gdyby Emmetta tam nie było by rozgonić ich jak muchy. Przez pewien czas
Edward był częścią linii obrony, głównie dlatego, że Emmett był jego przyjacielem i

chciał pomóc ochraniać jego młodszą siostrę. Czasami Bella widziała w nim DRUGIEGO
BRATA.

Koniec końców, nie wiedział jak do tego doszło, był w środku tego zanim się
zorientował, ale Edward już nie chciał by Bella postrzegała go jak DRUGIEGO BRATA.

Widząc ją ostatniej nocy po ich powrocie z wyprawy po centrum handlowym, powróciły
wspomnienia które miał, kiedy po raz pierwszy zdał sobie sprawę, że jego uczucia

wobec Belli nie zmieniły się.

Bella zaczęła być niezależna latem, tuż przed rokiem szkolnym kiedy jego rodzice

zabierali ich do swojego domku nad jeziorem. Oczywiście zaproszeni byli Swanowie.
Charlie odrzucił zaproszenie, ale Emmett i Bella towarzyszyli im. On i Emmett

przyjeżdżając pierwszego dnia od razu weszli do wody, czy to na narty wodne, surfing
czy jakiekolwiek inne sporty wodne, na które mieli ochotę. Alice i Bella zazwyczaj

wstawały później w ciągu dnia i głównie wylegiwały się na słońcu. To był ich nawyk,
kiedykolwiek zostały w domku, więc Edward nie spodziewał się niczego niezwykłego.

Edward i Emmett chcieli spędzić najbliższy dzień w wodzie i skierowali się do chatki.
Wzięli z lodówki kilka napojów gazowanych i mieli zamiar iść na taras, kiedy zauważyli,

że Alice oraz Bella już tam były. Zazwyczaj leżały na brzegu jeziora.

Emmett zrobił z tego dużą sprawę, o to, że były tam i w co były ubrane lub raczej jak

skąpo były ubrane. Zapytał je co się stało z ich starymi strojami kąpielowymi i Bella
odpowiedziała mu, że nie noszą jednoczęściowego stroju kąpielowego odkąd skończyły

dwanaście lat. Kiedy Emmett, zrozumiał co to oznacza, że ubierały się w ten sposób - w
prawie nic- od lat, o mało co nie dostał ataku serca.

Alice upewniła go, że nic im nie będzie, ale wyjaśniła tego dnia, że grupa kolesi
naprzykrzała im się, więc wróciły. To wydawało się uspokoić Emmetta, ale przysiągł, że

jeżeli zauważy kolesiów, którzy przeszkadzają im, wówczas rozszarpie ich. Emmett
wyraził się jasno, że nie chce by dziewczyny schodziły na brzeg jeziora ubrane w ten

sposób po raz kolejny. Alice odpowiedziała krótko, że się zgadza, wiedziała, że lepiej
będzie, pozwolić mu ochłonąć. Bella miała zamiar się spierać, ale zamiast tego

przekręciła się na brzuch i odpięła górę. To spowodowało, że Emmett opuścił taras w
panice. Po tym Emmett nie zbliżył się do tarasu, w czasie gdy dziewczyny były tam

obecne.

Patrząc na to teraz, Edward poczuł się dość naiwny z tego powodu. Oczywiście Bella

mogłaby leżeć w bikini, ale faktycznie zobaczyć ją w jednym było potwierdzeniem tego
co czuł.

Edward pragnął Belli.

I za to siebie nienawidził. Bella patrzyła na nie go i ufała mu, że ją ochroni. Niezliczoną

ilość razy, szukała u niego porad i ufała jego osądom. Nie chodzi o to, że Emmett
był złym bratem, ale niektóre sprawy były dość drażliwe i oziębłe z Emmettem. Bella

szukała u Edwarda zrozumienia spraw, które były między wersami. Podobały mu się
proste, przyszłościowe perspektywy Emmetta na życie.

Sprawy były wcześniej dobre lub złe, słuszne lub niesłuszne, proste lub trudne. Emmett
pomógł zwalczyć tendencję Edwarda do ciągłego przemyślania wszystkiego.

Emmett był jego najlepszym przyjacielem a Bella była jego siostrą. Gdyby ujawnił swoje
uczucia względem Belli, skończyłoby się to dla niego katastrofą. Bella nigdy nie dawała

żadnych sygnałów, że widziała w nim kogoś więcej niż tylko brata. Był w stanie sobie
wyobrazić jak to mogłoby ją zranić, gdyby wykorzystał jej zaufanie jeżeli kiedykolwiek

zdecydowałby się pokazać co czuje. I czy w odwecie Emmett mógłby go zastrzelić za
skrzywdzenie Belli? Niepojęte. Naprawdę cenił przyjaźń Emmetta i wiedział, że szanuje

on go i jego lojalność wobec ich przyjaźni.

Mógł nigdy nie okazać swoich uczuć do Belli, ponieważ nie mógłby stracić żadnego z

nich.

- Oh, dobrze. Już się obudziłeś. - Alice położyła jakieś ubranie na jego stopach. - Wzięłam

to dla ciebie.

Edward usiadł.

- Czy Bella się obudziła?

Alice pokręciła głową.

- Poszłam spróbować ją obudzić, ale ona… - mały uśmiech igrał na jej ustach, zanim
dokończyła - Ona nadal śpi. Może ty będziesz miał więcej szczęścia. - Skierowała się w

stronę kuchni. - Zamierzam zrobić śniadanie.

Edward zeskoczył z sofy z ubraniami w dłoni i pobiegł na górę. Nie mógł zasnąć do

bardzo późna. Alice i Jasper byli pierwszymi, którzy poszli spać, ale Rosalie i Emmett
siedzieli i do późna rozmawiając.

Około pierwszej nad ranem, Edward wszedł do pokoju gościnnego i padł, około piątej
nad ranem Rosalie wykopała go i wrócił powrotem w oszołomieniu na kanapę.

Było kilka minut po ósmej rano. Normalnie byłby wściekły na Alice, że budzi go tak
wcześnie po burzliwej nocy, ale nie tylko był zadowolony, że nie przespał ranka, Edward

ponadto był chętny zobaczyć Bellę. Zakodował sobie w głowie, by upewnić się, że kupi
Alice drogi prezent ślubny.

Skorzystał z łazienki na górze by się przebrać i odświeżyć a następnie poszedł do
swojego pokoju by obudzić Bellę.

Zapukał do drzwi.

- Bella?

Nie było żadnej odpowiedzi. Miał poczucie deja-vu jakby przezywał tą sytuację, która
spowodowała, że zawahał się tylko przez chwilę, zanim otworzył drzwi.

Bella nadal spała. Odłożył swoja piżamę na biurko i podszedł do swojego łóżka. Leżała
na boku w koszulce. Nie wiedział, że wstrzymał oddech, przewidując jej stan ubrania

lub rozebrania, które mógłby odkryć. Był facetem, więc był trochę zawiedziony, że nie
będzie żadnej powtórki występu innego ranka, ale jednocześnie mu ulżyło, ponieważ nie

sądził by coś tak błahego jak prześcieradło, mogłoby go powstrzymać tym razem.
Sięgnął po jej ramie i delikatnie potrząsnął.

- Bella? Jest ranek. Czas wstawać.

Zmarszczyła czoło, ale się nie obudziła.

Pochylił się niżej.

- Bella?

Przewróciła się na plecy.

- Nie Alice. Jeszcze nie. Jest za wcześnie.

Nic nie poradziła na uśmiech. Więc może nie spodziewała się Jacoba tamtego ranka,
pomyślał.

Edward sięgnął po nią i dopasował dłoń do jej twarzy.

- Bella obudź się. - Odnalazł kciukiem jej policzek.

Był zaskoczony jej natychmiastową odpowiedzią. Oparła się o jego dłoń i sięgnęła po
nią swoją by trzymać ją.

Jego imię wyszło w długim westchnieniem.

- Edward. - Wówczas Bella wzięła jego rękę i wlokła ją poprzez swój obojczyk i na piersi.

Pochyliła się pod wpływem jego dotyku i ponownie westchnęła.

Edward zamrugał kilka razy i ciężko przełknął.

- Bella? - Drugą rękę ponownie przyłożył do jej twarzy, starając się ją obudzić.

- Jeszcze nie, Alice.

Był zażenowany.

- To nie Alice, To ja Edward.

Przyciągnęła jego dłoń, tak by wtulić w nią twarz.

- Tak - Któremu towarzyszyło kolejne długie westchnienie z jego imieniem.

O czym ona śni? Zastanawiał się.

Powtórzył.

- To ja Edward. Jestem właśnie tutaj. Bella, - dodał dla równowagi - to nie sen.

Bella zaczynała się uśmiechać, ale słowa Edwarda spowodowały, że uśmiech znikł i jej

brwi ponownie się zmarszczyły. Dopiero po minucie mrugania, otworzyła oczy.

- Alice? - zapytała.

- Nie, tu Edward.

Jej oczy zrobiły się bardziej skupione i rozszerzyły się w rozpoznaniu.

- Edward?

Uśmiechnął się i odpowiedział.

- Więc w ten sposób, dotarłem do drugiej bazy?

Bella była świadoma, że jedna z jego dłoni pieszczotliwie dotykał jej twarzy, ale kiedy

zobaczyła drugą na swojej prawej piersi, dlatego, że ona ja tam trzymała, wyskoczyła z
łóżka, odrzucając od siebie dłonie Edwarda.

Wypuściła wiązankę przekleństw.

Edward uniósł swoje dłonie.

- Przepraszam.

- Nie mogę uwierzyć, że…

- Próbowałem cie obudzić.

- Przez obmacywanie mnie!

- Jesteś tą, które położyła tam moje dłonie.

- To kłamstwo!

- Alice próbowała, obudzić cię zanim, wysłała mnie tutaj, gdyż myślała, że będę
miał większe szczęście w dokonaniu tego.

- Ale nie musiałeś.

- Przysięgam - patrzył na nią z prawdziwą szczerością. - Nie zainicjowałem tego.

Bella otworzyła i zamknęła usta. Nie mogła za bardzo mówić.

- Dlaczego nie?- Nienawidziła siebie za uczucie rozczarowania. Zrozumiała, że śniła i

pomyślała, że Edward potrzebował jakieś zachęty, dlatego w jej śnie, ona…

- Czy to szkolna koszulka footbollowa z Forks do treningów?- Edward przerwał jej

rozmyślania i pochylił się by bliżej jej się przyjrzeć.

Bella zatrzymała kołdrę przed sobą, blokując mu widok.

- Należy do Emmetta.

- Bella - poniósł lewy rękaw koszulki. Miała ona wydrukowane nazwisko CULLEN

wielkimi literami.

- Wiem, że umiesz czytać - puścił rękaw.

- Jak to zdobyłaś?

- Ja… była razem z ubraniami Emmetta. - Edward czekał na ciąg dalszy. Bella wzięła

głęboki oddech. - Robiłam jemu pranie i kiedy je sortowałam, znalazłam koszulkę.
Musiała się zamieszać z jego rzeczami po jego treningu.

- Dlaczego trzymałaś ją przez cały ten czas?

Bella nie mogła niczego wyczytać z jego twarzy. Podniosła swój podbródek w obronie i

powiedziała:

- Zamierzałam ci ja oddać, ale nigdy nie miała okazji.

Edward poruszył się w miejscu.

Bella zrzuciła kołdrę i zaczęła wychodzić z drugiej strony łóżka.

-Lepiej pójdę się przebrać.

Szła przy łóżku i spojrzała na niego.

- Prawdopodobnie chciałbyś ją z powrotem.

Edward stał i ciężko przełknął kiedy zobaczył Bellę. Jej gołe nogi wydawały się nie

mieć kąca i stała na środku jego pokoju w jednej z jego koszulek. Realizacja uderzyła go.

- Czy wkładasz tą koszulkę do spania każdej nocy?

Bella szurała stopami.

- Nie każdej nocy. - Trzymała brzeg koszulki kiedy Edward obszedł dookoła łóżko.

- Czy nie miałaś jej na sobie innego ranka kiedy ja…

- Mówiłam ci, byłam za bardzo zmęczona by przebrać się w moją piżamę. - Skuliła się ze

strachu. Nie chciała by wiedział, że jego koszulka jest jej piżamą.

Zmarszczył brwi na wiadomość, że śpi w jego koszulce i nic po za tym. Przebiegł palcami

po włosach.

- Prawdopodobnie chciałbyś ją odzyskać. - Zniżyła głos. - Tak więc, możesz oddać ją

Rosalie.

Ostatni komentarz spowodował, że spojrzał jej w oczy.

- Dlaczego miałbym, chcieć dać ją Rosalie?

- Czy to nie jest to, co gracze w football robią? - Edward wciąż na nią patrzył i nie

miał pojęcia o czym ona mówi.

- Wy faceci dajecie własne koszulki swoim dziewczynom.

- Ah, ale ona nie ubiera takich rzeczy do spania.

Bella skuliła się.

Zrozumiał jak jego słowa, mogą być źle zrozumiane, Edward poniósł dłonie i powiedział.

- Chodzi mi o to, że ona nie jest moją dziewczyną.

- Co? - na jej twarzy malowała się nieufność.

- O tym właśnie usiłowałem ci powiedzieć ostatniej nocy.- Zrobił krok na przód.- Rosalie

nie jest moją dziewczyną.

- Nie rozumiem. To dlaczego…

- To skomplikowane.

Bella rzuciła mu wyczekujące spojrzenie.

Edward wziął głęboki oddech.

- Kiedy się pierwszy raz poznaliśmy, byliśmy na kilku randkach, ale nic między nami nie

zaiskrzyło. - Potarł sobie ręką kark. - Ale wszystkim się wydawało, że jesteśmy parą i
… to było właściwie wygodne dla nas obojga. I to wówczas sprawiało, że Jasper i Alice

byli szczęśliwi.

- Jak to było wygodne?

Edward wsadził ręce do kieszeni.

- Rosalie potrzebowała kogoś do towarzystwa przy spotkaniach, na które była

również mogła być przez klientów. Czasami był to tylko obiad. Innym razem był wyjazd
na weekend gdzieś. Jeździłem z nią, by jej klienci nie myśleli, że była dostępna do innych

spraw, poza znalezieniem im samochodu.

- Ale to nie wydawało się zbyt sprawiedliwe dla ciebie.

Wzruszył ramionami,

- Nie miałem tego na myśli.

Bella nie była pewna co ma czuć związku z tą wiadomością. Część niej była
podekscytowana faktem, że Rosalie nie jest jego dziewczyną, ale pomyślała, że to

dziwne, że tak chętnie udawał chłopaka Rosalie.

Usłyszeli Alice, wołającą ich z dołu.

- Hej tam, śniadanie prawie gotowe!

Edward odpowiedział:

- Będziemy na dole za minutę.

- Lepiej pójdę się przebrać, - Bella pociągnęła za kołnierz koszulki. - Oddam ci ją tak

szybko jak to możliwe.

- Nie, chcę byś ją zatrzymała.

- Nie mogę.

- Podoba mi się na tobie.

Bella poczuła się jakby temperatura w pomieszczeniu wzrosła o dziesięć stopni.
Zmniejszyli dystans między sobą i Bella instynktownie wróciła do trzymania brzegu

koszulki.

- O czym śniłaś? - Zapytał.

Bella próbowała odwrócić wzrok, ale nie mogła. Mogła zobaczyć, że oczy miał koloru
bursztynu. Zastanawiało ją, czym prawdopodobnie był zdenerwowany.

- Nie pamiętam. - Skłamała. Siłą woli się nie zarumieniła.

Jedna z jego brwi uniosła się, dzięki czemu zyskał figlarny wyraz twarzy.

- Naprawdę? Brzmiało …żywo.

Myślała, że jej kolana ugną się pod nią, ze względu na zamiar malowany się w jego
oczach.

- Um…- to było wszystko co zdołała z siebie wyrzucić.

Obniżył swój głos.

- Nigdy wcześniej nie słyszałem, byś w ten sposób wypowiadała moje imię.

Zanim Bella mogła zaprzeczyć, Edward pochylił się i jej ciało zareagowało na spotkanie

z jego ustami.

Ale ich wargi ledwo się otarły, kiedy usłyszeli, zbliżająca się Alice.

- Śniadanie jest gotowe!- Pojawiła się w drzwiach. - Co wy robicie?

Stali kilka metrów od siebie w tym momencie.

Bella wykrztusiła: - my tylko rozmawiamy.- Rzuciła Edwardowi zażenowane spojrzenie,
nim kontynuowała. - Zamierzam iść…- odsunęła się i poszła do łazienki na korytarzu.

- Co się stało? - Zapytała bez głośnie.

Edward wzruszył ramionami.

Kiedy usłyszeli jak Bella zamknęła drzwi od łazienki, Alice stała w drzwiach, położyła
ręce na biodrach i zapytała.

- Powiedziałeś jej?

Edward zamrugał.

- Powiedzieć jej co?

Alice odetchnęła z frustracją.

-O Rosalie!

- A, tak.

- I?

- I co?

Kochała brata, ale czasami mógł być tak tępy.

- Czy z Bellą jest dobrze? Jak przyjęła tę wiadomość?

Edward ponownie wzruszył ramionami.

- Wydaje się, że dobrze.

Spojrzała w górę i zamknęła oczy. Po chwili powiedziała: - możesz teraz iść na dół.

- Ale…

- Idź, zanim śniadanie wystygnie.

Nienawidził, kiedy Alice grała Esme, ale nie zamierzał się spierać. Wyszedł niechętnie.

Alice miała wrażenie, że Bella prawdopodobnie potrzebuję kilku minut, by się pozbierać.
By pomóc Belli, Alice przygotowała kilka nowych ubrań, kiedy przyjaciółka była w

łazience.

Potem zeszła na dół by dołączyć do pozostałych. Jasper i Rosalie byli w kuchni i jedli

śniadanie przy stole. Edward stał przed otwartą lodówką.

Po kilku minutach, Alice powiedziała.

- Sok jest na stole.

Edward wybudził się z oszołomienia.

- A, tak.

Podszedł do stołu i sięgnął po jedną z szklanek i nalał sobie trochę soku.

Uniósł szklankę, ale nie pił.

- Czy wszystko w porządku, Edward? - Rosalie zapytała.

- Czy masz zamiar to wypić - zapytał Jasper.

Edward podniósł wzrok, by zobaczyć Rosalie i Jasper, którzy rzucali mu zainteresowane

spojrzenia.

- A, tak. - wziął łyka, odstawił szklankę na stół, by potem gapić się na nią.

Alice wróciła do stołu i usiadła obok Rosalie. Spojrzała na Jaspera z drugiej strony stołu,
potem w lewo na Rosalie. Rzucali Alice, pytające spojrzenia, ale ona tylko wzruszała

ramionami.

Próbując rozluźnić sytuację, Jasper zaczął.

- Więc do jak późna został Emmett zeszłej nocy?

Rosalie zachłysnęła się kawą, którą piła.

- A, tak - Na ustach Alice pojawił się groźny uśmiech.

To wyciągnęło Edwarda z oszołomienia.

- Poszedłem do pokoju gościnnego około pierwszej, potem przyszła i wykopała mnie
około piątej, tak mi się wydaje.

Filiżanka z kawą Rosalie wylądowała z głośnym łoskotem na stole.

- Mamy o wiele więcej wspólnego niż sądziłam.

Edward zmarszczył brwi.

- Naprawdę? Na przykład co? - Znał ich na tyle dobrze, by wiedzieć, że nie mają

nić wspólnego. Rosalie przymknęła oczy, patrząc na Edwarda.

- Emmett nie pasuje mi do twojego typu. - Powiedziała Alice.

- Emmett jest bardzo interesującym rozmówcą.- Powiedziała tonem, stwierdzającym
prawdę.

Alice spojrzała na Rosalie z niedowierzaniem i Edward nie martwił się by ukryć śmiech.

Rosalie poruszała ramionami do tyłu.

- Co?

Mały uśmiech pojawiła się w kąciku ust Jaspera.

- Rose zapomniałaś, że oni dorastali z Emmettem.

Rosalie otwierała i zamykała usta kilka razy, ale nic nie powiedziała.

Zamiast tego zarumieniła się. Rosalie naprawdę się rumieniła.

- Ty się czerwienisz.- skwitował Edward.

Alice pochyliła się, by bliżej przyjrzeć się twarzy Rosalie.

- Masz rację. Wow. Nie przypominam sobie, bym wcześniej widziała twój rumieniec.

- Nie! - kolor zmógł się na jej policzkach.

- Ludzie, jesteśmy tutaj dorośli.- Jasperowi zrobiło się trochę żal siostry. Nigdy wcześniej

nie widział, by jego siostra reagowała w ten sposób na kogokolwiek.

- Przepraszam. Właściwie jest naprawdę ładny.- Uśmiechnęła się Alice.

Edward podniósł ręce na znak rozejmu.

Alice usiadła z powrotem na swoim miejscu.

- Właśnie wpadłam na pomysł.- Ciągnęła dalej, zanim ktokolwiek mógł uciec przed
usłyszeniem tego. - Ślub jest za parę tygodni razem z Rosalie rozmawiałam o pewnym

rodzaju złączenia wieczoru panieńskiego z obsypywaniem typowych ślubnych rzeczy.

Rosalie była uradowana, zmianą tematu i dodała, - czy zdecydowałaś co chciałbyś robić?

- No cóż, myślałam odkąd Jasper nie miał planów z wieczorem kawalerskim. - Spojrzała
na Edwarda aby to potwierdzić, który nie miał bladego pojęcia o wyrazie swojej twarzy,

powiedziała: - dlaczego by nie pojechać do domku rodziców nad jeziorem na weekend?
Wszyscy z nas?

- Chatka?- zapytał z odrobiną ostrożności.

- Tak. Zadzwonimy również do Emmetta. Prawdopodobnie dołączy do nas w sobotę, ale

jestem pewna, że będzie za. - Alice spojrzała na Rosalie.

-Tak, mógłby - poruszyła w miejscu.

- Brzmi nieźle. - Powiedział Jasper.

Wszyscy patrzyli na Edwarda. Zawahał się zanim odpowiedział.

- Sam nie wiem. Nie ma tam dostępu do Internetu, a ja muszę skończyć pisać
wypracowanie dla Dr. Pruisnera. Zamierzałem pracować nad tym w weekend i wysłać

do niego e-mailem.

- Myślałam, że nadrobiłeś wszystkie zaległości. - Powiedziała Alice.

- Wziąłem trochę pracy ze sobą, w ten sposób mogłem, wyjechać wcześniej.

- Edward to tylko jeden weekend. - Miała lekki wyraz rozczarowania.

- Nie sądzę, bym mógł to przeciągać jeszcze dłużej. -Wsunął ręce do kieszeni.

- Więc, masz cały tydzień by nad tym popracować, przed weekendem. Chyba, że... -

przerwała Rosalie, by rzucić mu znajomy uśmiech. - Może masz jakieś plany, podczas
gdy Bella zostanie tutaj.

- Nie mam… My… - przebiegł palcami po włosach. - Przemyślę to. - Opuścił kuchnię i
wyszedł przez jedne z francuskich drzwi, które prowadziły na ganek. Zamknął za

sobą drzwi, upewniając się, że nikt za nim nie idzie.

- Dlaczego jest taki niechętny, by jechać?- Zapytała Rosalie.

Alice wzruszyła ramionami.

- Wydawał się, być pełen lęku o coś.- Powiedział Jasper, następnie popijając kawę.

- Zwykle jeździliśmy do domku przez cały czas z rodzicami razem z Emmettem i Bellą.
Nie wiem czemu, tak się zachowuje. - Stwierdziła Alice.

- Cóż, jeśli mamy zamiar jechać w ten weekend do domku, to lepiej
zacznę dostosowywać moje plany. - Jasper wstał i obszedł stół, by pocałować Alice w

policzek zanim poszedł na górę.

Alice zwróciła się do Rosalie.

- Byłby problem ze zmianą twoich planów?

Rosalie pokręciła głową.

- Zostawiłam ten weekend wolny, bo nie byłam pewna co właściwie chcesz robić, ale w
ciągu tygodnia mam zamiar, być w Port…- Rosalie przyłożyła dłoń do ust.

Alice uniosła brwi w stronę Rosalie.

- Co to było w ostatniej części.

- Nic.- pozbierała naczynia po śniadaniu i podeszła do zlewozmywaka.

Alice kroczyła za Rosalie i była w szoku, widząc Rosalie rzeczywiście myjącą naczynia.

- Co się dzieję?

- Co?

- Rosalie Hale, ty nigdy nie zmywasz naczyń.

Rosalie zakręciła kran i spojrzała na Alice. Przygryzała wargę zastanawiając się czy

powiedzieć Alice o jej planach.

Mały uśmiech rozciągnął się na ustach Alice.

- Czy zamierzasz jechać do Portland by zobaczyć Emmetta?

Usta Rosalie były częściowo otwarte.

Oczy Alice rozszerzyły się w szoku.

- O Mój Boże, Rosalie! Poważnie?

- Sshh! -Rosalie zniżyła głos. - Proszę nic nie mów. Nie mogę uwierzyć, że naprawdę jadę,
go wcześniej zobaczyć, ale ostatnia noc…- Westchnęła.

Alice pochyliła się do przodu.

- Co się wydarzyło wczoraj w nocy?

Rosalie potrzęsła głową.

- Tylko rozmawialiśmy i naglę…- Rosalie znowu się zarumieniła. - Nie mogłam

utrzymać rąk przy sobie.

Alice zmarszczyła brwi.

- Wiem!- Otrząsnęła się. - Mówił coś o konferencji w Portland i o tym jak się nie może
doczekać seminarium na temat ustawy chroniącej drzewa.

- Co??

- Nie wiem . Coś na temat przesadzana drzew kiedy będą zebrane.

- Okej.

- Był naprawdę podekscytowany i ciągle bez końca o tym mówił. - Rosalie wzięła

głęboki oddech. - Cały czas oczekiwałam, że coś wypróbuje, cokolwiek zwłaszcza kiedy
Edward wyszedł, ale w ten czas zaczął mówić na temat pożarów lasów. I w tym rzecz, że

był naprawdę poważny w tym co mówił.

- To brzmi jak Emmett - Alice zachichotała.

- Naprawdę? Myślałam, że był po prostu udawał lub może trochę zdenerwowany.

- Czasami ma tylko jeden tok myślenia.- Alice pokręciła głową.

- Naprawdę? - Tym razem ton Rosalie był dwuznaczny.

- Więc przez cały ten czas, mówił na temat drzew i pożarów?

Rosalie przygryzła dolną wargę.

- Cóż, nie wiem co we mnie wstąpiło. Nigdy wcześniej nie miałam faceta, który wydawał

się nie być mną zainteresowany. I praktycznie wskoczyłam mu na kolana, chcąc zwrócić
jego uwagę.

Alice opadała szczęka.

- Ale do niczego nie doszło. - Rosalie wydawała się być zawiedziona.

- Nic ?

-Więc poznaliśmy się bliżej, ale kiedy chciałam… posunąć się trochę dalej, wiesz co

powiedział?

- Co?

- Powiedział: moja siostra jest na górze. Strasznie się tym martwił. - Westchnęła Rosalie.

- Tak, co cały Emmett.- Alice cicho się zaśmiała.

Rosalie odwróciła się do Alice.

- Wiesz czy Edward powiedział Belli o…

- Tak, rano.

- Dzięki Bogu.- Rosalie rozluźniła ramiona i odetchnęła z ulgą.

- Więc, zamierzasz powiedzieć Belli, że planujesz odwiedzić jej brata? - Dokuczała jej
Alice.

Rosalie miała przerażony wyraz twarzy.

- Nie… nie wiem. To miała być właściwie niespodzianka. Powinnam?

- Powinnaś co ? - Bella weszła do kuchni.

- Rosalie zamierza pojechać do Portland. - Wyjaśniła Alice.

- Aaa, tam gdzie jest konferencja Emmetta. - Bella podeszła do stołu kuchennego. Stała
już na nim szklanka soku obok dzbanka, więc wzięła i się napiła.

- Właśnie - Alice spojrzała na Rosalie.

Rosalie rzuciła jej nieprzyjazne spojrzenie.

Bella spojrzała na Rosalie i na Alice, które wydawały się , zagłębiać w pewien rodzaj
oglądanego meczu.

- Czy wszystko w porządku?

Rosalie uśmiechnęła się promiennie do Belli.

- Tak. Świetnie. - Była za bardzo skora.

- Nie było by miło, gdyby Rosalie spotkała się z Emmettem podczas, gdy tam będzie? -

Zapytała w odręczny sposób.

Rosalie szturchnęła łokciem Alice w bok. A ta nawet nie drgnęła.

- Ah, tak. Sądzę , że to sprawa Emmetta i…- zawahała zanim dokończyła.- Rosalie.

- Więc, jeśli tak się stanie, że się spotkają, podczas gdy tam będą razem…

- Alice - ostrzegła Rosalie.

- Co? - Powiedziała bezgłośnie.

Bella okrążyła kuchenny stół i podeszła do nich, podczas gdy stały przed

zlewozmywakiem.

- Rosalie masz jakieś plany z Emmettem w Portland?

Rosalie ciężko przełknęła zanim odpowiedziała.

- Zamierzam zrobić mu niespodziankę.

- Ah - Bella zawahała się zanim powiedziała. - Spodoba mu się to. Mam nadzieję, że miło
spędzicie czas.

- Naprawdę? - Rosalie zarzuciła ramiona dookoła Belli. - Dziękuję.

Bella, która jak Emmett i Charlie nie była przyzwyczajona do takiego okazywania uczuć,

poklepała niezdarnie Rosalie po plecach.

- Nie przepraszaj mnie. Właściwie powinnam cię przeprosić. - Bella puściła Rosalie i

poruszyła się w miejscu.

- Za co?

- Za to co powiedziałam wczoraj. - Bella patrzyła na podłogę.

- Nie masz za co przepraszać. Jeśli już, Edward… - Rosalie przerwała kiedy Alice

zakaszlała.

- W każdym razie, wszystko to już przeszłość. Jestem po prostu zadowolona, że sprawa

została wyjaśniona.

- Bella, miałam nadzieję, że mogłabyś nam z czymś pomóc. - Powiedziała Alice.

- Oczywiście - Bella zwróciła swoją uwagę na Alice.

- No cóż, zdecydowałyśmy, że nie będziemy urządzać wieczora panieńskiego lub

weselnego( cos tam) - Wyjaśniła Alice i spojrzała na Rosalie.

- Właśnie, Alice zdecydowała, że chce zrobić coś innego.- Rosalie spojrzała na Alice,
która skinęła głową.- Ale trochę schrzaniliśmy sprawę i miałyśmy nadzieję, że mogłabyś

nam pomóc.

Bella odczuła ulgę, kiedy Alice powiedziała, że nie będzie wieczoru panieńskiego czy

też….

Na wszystko inne, co chciały zrobić Bella była chętna.

- Alice zamiast tego w ten weekend chce pojechać do domku rodziców nad jeziorem .

- Ah, brzmi nieźle- Belli naprawdę podobał się ten pomysł.

- Myślałam nad tym, że mogli byśmy wyjechać w piątek i wrócić w poniedziałek rano.-
dodała Alice.

Rosalie kontynuowała

- Byłby mały…

- Mogłabyś zadzwonić do Emmetta i zaprosić go - powiedziała Alice.

- Sądzę, że się zgodzi - powiedziała Bella. To było wystarczająco łatwe. Jeżeli to

wszystko co miała zrobić, by im pomóc, ten pomysł podobał się jej jeszcze bardziej.

- Ale jest inna sprawa przy której liczyłyśmy na twoja pomoc. - Wyjaśniła Rosalie.

- Oh. Co to takiego?

- Może spróbowałabyś przekonać Edwarda, by pojechał? - Zapytała Alice.

Ostatecznie pomysł nie był aż tak atrakcyjny jak wydawał się być minutę temu.

- Co?

- Od kiedy chłopcy niczego naprawdę nie planowali dla Jaspera, pomyślałam, że byłoby
dobrze dla wszystkich, spędzić trochę czasu razem. - Zaproponowała Alice.

- Ale Edward jest niechętny do tego pomysłu. - Dodała Rosalie.

- Wymyślił jakiś pretekst z pracą. - Dokończyła Alice.

- No cóż, jeżeli ma jakieś zajęcie.

- Ale to nic, nie może tego zrobić przed weekendem. - Wtrąciła Rose.

- I wesele jest za dwa tygodnie. To by miało dla mnie wielkie znaczenie, gdybyśmy przed
tym wszystkim, mogli spędzić razem czas.

Wyraz twarzy Alice sprawił, że Bella poczuła się podle.

- Chcę pomóc, ale nie rozumiem, dlaczego myślicie, że Edward mnie posłucha.

- Fakt, że zamierzasz to wykorzystać. - Weszła w słowo Rosalie.

- I gdy zapytasz go… milutko, jestem pewna, że nie odmówi.

- Milutko? Czy to nie to, czego próbowaliście, a on nadal nie chcę jechać. - Wtrąciła Bella.

- Nie jeśli ty zapytasz. - Powiedziała Alice.

- Nie widzę, jako by to zrobiło różnicę. - Odpowiedziała Bella..

Rosalie wyrzuciła ręce w górę.

- Boże Bella. Po Prost użyj swój kobiecy podstęp na nim.

- Co? - Zapytała Bella.

Alice wywróciła oczami.

- To co ona ma na myśli to, to, że jeżeli będziesz po prostu sobą, Edward pojedzie z nami

nad jezioro.

- Nie sądzę, by to zadziałało. - Ton Belli był sceptyczny.

- Poprawmy cie trochę. - Uniosła i zrobiła kok Belli i przypadkowo związała jej włosy. -
Mhh. Świeżość po prysznicu. To podziała. - Rosalie tapirowała włosy Belli w swojej

dłoni, nadając im wygląd fal.

- Oo, i tutaj jest błyszczyk od Johna - Alice uniosła przedmiot.

- Skąd to wzięłaś? - Zapytała Bella.

- Poszłam po niego na górę. - Odpowiedziała Alice.

- Ale, ja nie zauważyłam ciebie.

- Tym się nie martw. - powiedziała Alice i rozerwała pieczęć.

- Dobrze, to co powinnaś powiedzieć. - Powiedziała Rosalie, wówczas gdy skończyła z
włosami Belli.

Alice machnęła pałeczką od błyszczyka.

- Nie, nie mów jej co ma powiedzieć. Edward się czegoś domyśli.

Rosalie odetchnęła bezradna.

- Dobra. Co proponujesz?

Alice skończyła nakładanie błyszczyku i zrobiła krok do tyłu, by sprawdzić swoją
pospieszną pracę.

- Hmm… zdejmij bluzę z kapturem.

- Co ? - Bella przytrzymała bluzę w razie, gdyby Alice zamierzała zerwać ją z niej.

- To nie było częścią stroju, który dla ciebie przygotowałam. - Powiedziała Alice, podczas
gdy zamaczała aplikator od błyszczyku w tubce.

- Ale…

- Właściwie to jest nadzwyczaj ciepło, jak na tę porę roku.

- Ale to co mam na sobie, to są dwa bezrękawniki, które mi zostawiłaś. - Miała też na
sobie parę szortów Alice, które położyła z warstwami bezrękawników. O mało co nie

włożyła spodenek, ponieważ były za krótkie niż te, które lubi, ale widząc, że nie ma
innych do ubrania. Bella włożyła te.

- Rób jak uważasz.- Alice wzruszyła ramionami. - Zobaczysz jak tam pójdziesz.

- Pójść gdzie?- zapytała Bella

- Edward poszedł na ganek się dąsać. - wyjaśniła Rosalie.

Bella spojrzała na francuskie drzwi i z powrotem na dziewczyny.

- To niedorzeczne.- zgarnęła włosy, które ułożyła je Rosalie i związała w luźny kok.

- Hej. - Krzyknęła Rosalie.

- Zamierzam tam po prostu pójść i zapytać. - Poruszyła się by sięgnąć po papierowy
ręcznik i w ten sposób zetrzeć błyszczyk, ale Alice rzuciła jej groźne spojrzenie.

Ani mi się waż. - Zagroziła

- W porządku. - Bella się zirytowała.

Podeszła do francuskich drzwi, ale zawahała się, zanim je otworzyła. Zobaczyła bowiem
Edwarda, siedzącego na jednym z leżaków, ale plecami do drzwi.

- Wiesz, że będziesz miała większą szansę, jeżeli usiądziesz obok niego na ławce. -
Powiedziała Rosalie przez ramię.

Bella zaprzysięgła.

- Boże, skąd się zerwałyście? - Zauważyła, że Alice stała obok Rosalie.

- Sądzę, że Rosalie ma rację. Bliskość jest kluczem. - Pochwaliła Alice.

- Dziewczyny…

- Co się tutaj dzieje? - Jasper zauważył je w kupie przy drzwiach.

- Dajemy Belli wskazówki jak przekonać Edwarda, by pojechał z nami nad jezioro w ten

weekend.- wyjaśniła Alice.

- Dlaczego po prostu nie zapytać? - Zmarszczył brwi.

- To samo powiedziałam! - Wykrzyknęła Bella.

Rosalie i Alice wywróciły oczami w kierunku Jaspera.

Pokiwał głową i powiedział.

- Bella, jedynie co masz powiedzieć Edwardowi, że to sprawiłoby ci wielką radość,

gdyby pojechał z nami nad jezioro.

- Mnie? Nie powinnam powiedzieć, że sprawi radość nam wszystkim? - Zapytała Bella.

- Nie, powiedz, że tylko tobie. - Jasper potrząsnął głową.

Jakby to podziałało, pomyślała.

- A co tam. - Odwróciła się i sięgnęła po drzwi, by następnie wejść i zamknąć je za sobą.

Esme weszła do kuchni i zauważyła ich przyklejonych do drzwi.

- Co się dzieje?

Alice nawet nie spojrzała.

- Bella zamierza przekonać Edwarda, by pojechał z nami nad jezioro w ten weekend.

- I po co publiczność?

Wszyscy troje spojrzeli na pytanie i zobaczyli, że Esme miała surowy wyrazem twarzy.

- Ale, mamo. To nie tak, że chcemy ich podsłuchać. My tylko patrzymy przez okno.

- To nie zmienia tego na lepsze. Jestem pewna, że wszyscy znajdziecie coś lepszego do
roboty. - Powiedziała Esme.

Wszyscy odeszli od francuskich drzwi, raczej niechętnie.

Bella stała moment przy drzwiach by zebrać się w sobie. Nie była pewna, dlaczego

Rosalie i Alice pomyślały, że mogłaby przekonać Edwarda by z nimi pojechał zwłaszcza,
że nie chce. Była również trochę stremowana, myślą, że ma stawić mu czoła, po tym co

się wydarzyło w jego pokoju. Nie mogła uwierzyć, że go pocałowała. Raczej. Nie sądziła,
by mogła go, zaliczyć do prawdziwego pocałunku zwłaszcza, że ich usta ledwo się

dotknęły. Ale była nadal zawstydzona, że zareagowała w taki sposób.

Był hipnotyzujący, kiedy patrzył i mówił do niej w ten sposób i odkryła, że niewiele by

mogła zrobić by mu się oprzeć.

- Alice, nie obchodzi mnie co powiesz. Nie jadę. - Powiedział Edward.

Bella oderwała się z rozmyślań na dźwięk jego głosu.

- Um… przykro mi to słyszeć.

Edward zeskoczył z miejsca, by odwrócić się i zobaczyć, stojącą przy drzwiach Bellę.

- Oh, myślałem…- pomasował sobie kark. - Nie wiedziałem, że to ty.

Bella poszła w kierunku poręczy na ganku.

- Nie chciałam, ci przerywać tego co robiłeś.

Pokierował się jej wzrokiem i zauważył, że patrzyła na jego telefon komórkowy w dłoni.

- Oh, nic takiego nie robiłem. Tylko sprawdzałem swoje maile. - Wepchnął telefon w

tylną kieszeń i podszedł do niej.

- Wszystko dobrze?

Wzruszył jednym ramieniem.

- Większości to tylko sprawy z pracą.

- Więc naprawdę jesteś, aż tak zajęty pracą?

- Nie jest tak źle.

- Posłuchaj…

- Ja…

Powiedzieli w tym samym czasie.

- Co chciałaś, powiedzieć?- Zapytała Edward.

- Chciałam powiedzieć, że szkoda, że nie możesz jechać nad jezioro z powodu nawału
pracy.- Wyjaśniła Bella.

Edward odwrócił wzrok.

Bella kontynuowała.

- Rosalie i Alice wysłały mnie tutaj, bym spróbowała cię przekonać, byś pojechał z nami
nad jezioro.

- Naprawdę? - Nic nie mógł poradzić na uczucie zawodu z jakiegoś powodu.

- Powiedziałam im, że nie wiem, dlaczego one sądzą, że mogłabym cię przekonać, jeżeli

nie chcesz w szczególności, gdy masz dużo pracy.

- Przypuszczasz, że mnie namówisz? - spojrzał na nią z wyrazem lekkiego oszołomienia.

- Wiem, to głupie. Rosalie pomyślała, że powinnam użyć swojego kobiecego podstępu na
tobie.

- Kobiecy podstęp? - Zaśmiał się cicho.

- Co to w ogóle oznacza? - Wzruszyła ramionami.

- Może bezwstydny flirt?

- Taak, jakby miało się tak stać. - Zaśmiała się Bella.

- Dlaczego mówisz w ten sposób?

- Ja? Flitować z tobą? Czy to nie jest w pewnym stopniu dziwne?

- Dlaczego byłoby dziwne?

Bella spojrzała na niego i była zaskoczona, widząc poważny wyraz jego twarzy.

- No cóż, bo jesteś Edwardem.

Zamrugał kilka razy.

- Czy to miało podtekst obraźliwy lub coś?

Jej oczy się rozszerzyły.

- Nie! - Poczuła jak słońce skupia na niej swoją intensywność.

Przeklinam Alice za to, że miała rację! Pomyślała. I następnie powiedziała.

- Chodzi mi tylko o to, że wydawało mi się, że flirt nigdy na ciebie nie działa.

- Czy… flirtowałaś ze mną, a ja to przegapiłem?

- Nie… - cicho się zaśmiała. - Mówiłam o tym jak w szkole średniej. Wtedy było bardzo
wiele dziewczyn, które próbowały zwrócić twoją uwagę. - Bella poczuła delikatny pot na

czole.

- Ale…

- Możemy pójść w cień? Trochę tutaj za ciepło. - Powiedziała.

- Uh, pewnie. - Poprowadził ją do ławki w cieniu domu. Kiedy usiedli powiedział.

- Co to wszystko ma wspólnego z tym, że pojadę nad jezioro.

Bella wachlowała siebie otwartą dłonią.

- Nie wiem. Rosalie pomyślała, że jeśli zadziałam bardziej kobieco, wtedy zdołałam
cię przekonać, byś pojechał. - Edward czekał na jej ciąg dalszy. - Ale wówczas Alice

powiedziała, żebym po prostu była sobą, bo mógłbyś sie czegoś domyślić.

Edward nie mógł powstrzymać śmiechu.

- Widzisz, to głupie.

- Więc co zamierzasz zrobić? - Zapytał.

- Co masz na myśli?

- No cóż, co zamierzasz im powiedzieć, kiedy wrócisz do domu?

- Nie wiem. - Siedząc w cieniu było trochę lepiej, ale nie wystarczająco szybko się
ochładzała. Spojrzała na Edwarda. Miał na sobie przytulny czarny t-shirt i ciemne

dżinsy, ale nie wydawało mu się przeszkadzać to jak było ciepło.

Przeklinała siebie i rozpięła bluzę i ją zdjęła.

- No cóż, sądzę, że powiem im tylko, że masz dużo pracy do zrobienia.

Był chwilę zaskoczony, kiedy zdjęła bluzę. Przeszła pomiędzy jego nogami, by nagle

narazić swoje ręce, ramiona i szyję.

Przeniósł wzrok z powrotem na jej twarz.

- Nie zamierzasz, nawet spróbować?

- Spróbować czego?

- No spróbować i przekonać mnie bym pojechał?

- Jaki jest więc sens, jeśli zdecydowałeś się już, że nie pojedziesz?

Zawahał się zanim powiedział.

- No cóż, może nie zaszkodzi spróbować? Mam na myśli, że przynajmniej możesz

powiedzieć im, że się starałaś, prawda?

- Tak, bym mogła siebie upokorzyć?

- Dlaczego byłoby to upokarzające?

- Cóż, ty nie jedziesz i … ja nie znam żadnych kobiecych podstępów.

Uśmiechnął się.

- Co, jeśli zachowam otwarty umysł? Dodatkowo wiem, jakie to jest dla ciebie piekielnie

bolesne do zrobienia, więc obiecuję, że nie będę się śmiać lub z ciebie żartować

Nie mogła nic poradzić na uśmiech.

- To nie jest piekielnie bolesne. - Trzymała się krawędzi ławki, patrząc w dół. - Może to
jest tylko bolesne.

Po chwili Bella wzięła głęboki oddech. Wzięła swój sweter, który położyła pomiędzy
nimi i ułożyła go tak, by dłużej nie stanowił żadnej bariery.

Edward siedział na drugim końcu ławki. Był zwrócony do niej twarzą. Jeden łokieć
leżał na podłokietniku i drugie ramie miał wyciągnięte wzdłuż oparcia.

Bella przysunęła się kilka centymetrów bliżej do osobistej strefy Edwarda. Była
zażenowana, tym co zamierzała zrobić następnie i bała się, że zdradziłby ją własny głos.

Edward podniósł się do pozycji siedzącej, ale tylko trochę w odpowiedzi na ruch Belli.

Sięgnęła i rozpuściła włosy. Wiedziała, że prawdopodobnie wyglądają jak splątany

bałagan, zwłaszcza po tym co Rosalie zrobiła z nimi, ale to była jedyna rzecz o której
Bella mogła pomyśleć, a co było uznane za kobiece.

- Nie jesteś nawet trochę zainteresowany wyjazdem nad jezioro razem z nami? -
Zapytała patrząc prosto w twarz Edwarda.

Zajęło minutę Edwardowi by sformułować odpowiedź.

- Może trochę.

Uśmiechnęła się i schowała jedna nogę pod siebie, by móc obrócić się w stronę
Edwarda.

- Bardzo podobał mi się czas, który razem spędziliśmy, kiedy byliśmy młodsi.

-Mnie też. - Uśmiechnął się, ale od razu jego uśmiech przygasł.

Bella kontynuowała.

- Nie byliśmy tam od dłuższego czasu i myślę, że byłoby naprawdę miło, gdybyśmy

wszyscy pojechali. Założę się, że będziemy się dobrze bawić i Alice powiedziała, że
chciałaby, żeby wszyscy spędzili razem czas przed ślubem.

- Taak, ale… - zrobił ruch by wstać, ale Bella położyła dłoń na jego kolanie.

- Czy jest coś jeszcze, co cię trapi? - Zapytała Bella.

- Nie, dlaczego tak myślisz? - Nie mógł nic poradzić, na przyglądanie się jej dłoni na jego
kolanie.

- Miałeś to samo spojrzenie na twarzy, kiedy wspomniałam jak jeździliśmy tam jako
dzieci.

- Ach, wydaje się tylko, jakby to było dawno temu.

- Wiesz co było jedną z moich ulubionych rzeczy, którą robiliśmy, gdy tam byliśmy?

Czekał na jej kontynuację.

- Kiedy wszyscy schodziliśmy nad jezioro w nocy na ognisko. Pamiętam, że raz

wyzwałeś Emmetta by zjadł całą torbę pieczonego ptasiego mleczka. To zajęło mu jakiś
czas, ale je zjadł, zapytał ciebie co wygrał.

Edward szeroko się uśmiechnął.

- I powiedziałeś szacunek.- Bella zaśmiała się i kontynuowała. - Wtedy walczyliście i

wylądowaliście w jeziorze.

- Moja mama nie była za bardzo zadowolona z tego powodu. - Powiedział Edward.

- I robiłeś najlepsze s’mores. - Twarz Belli rozjaśniała.

Edward mógł poczuć jak jego kark płonie.

- Mogę coś ci wyznać?

- Co?

- Nie lubię s’mores.

- Naprawdę? - Oczy Belli się rozszerzyły.

Przytaknął.

- Ale robiłeś je przez cały czas.

- No cóż, wiedziałem, że ty je lubisz.

Bella zaśmiała się i wówczas powiedziała.

- To naprawdę miłe.

Edward był zaskoczony komentarzem.

Bella nie zauważyła reakcji Edwarda i ciągnęła dalej.

- Emmett nigdy nie robił mi s’more.

- A to przez to, że był ciągle zajęty, jedząc je wszystkie.

Oboje się zaśmiali. Po chwili Bella powiedziała.

- Widzisz? Jak można nie być przekonanym przez te wszystkie wspaniałe wspomnienia.

- Prawda, powianiem być.- Obdarował ją ciepłym naturalnym uśmiechem.

- Ale?

- Pomyślę o tym.

- Pomyślisz o tym? - Przysunęła się bliżej. - Będzie zabawnie.

To stawało się coraz trudniejsze dla Edwarda, przestrzeganie jego postanowienia. Nie

wiedział czy mógłby się powstrzymać, widząc Bellę w kostiumie kąpielowym zwłaszcza,
że wie co czeka pod spodem.

Bella nadal trzymała dłoń na jego kolanie i od czasu do czasu delikatnie ściskając, aby
podkreślić argument.

Miała jedną nogę schowana pod sobą i poczuła jak kolanem musnęła jego udo, kiedy
przysunęła się bliżej. Szczery wyraz twarzy Belli oznaczał, że nie miała zupełnie pojęcia

o tym co mu robi.

- Jestem pewien, że się uda.- Ledwo udało, mu się powiedzieć.

Bella analizowała go przez minutę. Kiedy rozmawiali na temat ogniska. Wydawał się,
być przekonanym do wyjazdu. Następnie z jakiegoś powodu, poczuła budującą się

ścianę. Nie rozumiała jak mógł być w jednej minucie taki ciepły i następnie taki skryty.
Pamiętała co powiedział Jasper i zdecydowała się to wypróbować.

Oblizała usta zanim powiedziała.

- Ja byłabym bardzo szczęśliwa, jeśli pojechałbyś z nami nad jezioro.

Edward zamrugał kilka razy.

- Co?

- Nieważne. - Poruszyła się by wstać, ale Edward położył swoją rękę na jej dłoni na jego
kolanie.

- Bella, co powiedziałaś?

Wzięła głęboki oddech i powtórzyła.

- Byłabym bardzo szczęśliwa, jeśli pojedziesz nad jezioro.

- Naprawdę? - Jego oczy analizowały jej twarz.

- Tak. - Spojrzała w dół. Bella wiedziała, że powinna przestać, ale z jakiegoś powodu
poczuła przymus, kontynuacji. - Było by bardzo miło, jeśli ty i ja spędzilibyśmy tam

razem czas.- Spojrzała na niego.

Usta Edwarda wisiały, otwarte.

- Edward?

Zamrugał kilka razy a następnie uśmiechnął się i powiedział.

- Tak, pojadę.

- Naprawdę? -Uśmiechnęła się szeroko.

Ścisnął jej rękę.

- Bella nie potrzebujesz pomocy Rosalie czy Alice.

- Co masz na myśli ? - Zmarszczyła czoło.

- Mogłabyś poprosić mnie właśnie teraz o cokolwiek i powiedziałbym tak.

Bella zabrała dłoń od Edwarda.

- Obiecałeś, że nie będziesz ze mnie żartować.

- Nie miałem na myśli…

- Starałam się… - Wstała.

- Wiem. - Edward również wstał.

- To znaczy każde słowo, które powiedziałam. Nie próbowałam cię oszukać czy coś w

tym rodzaju. - Jej policzki płonęły.

Odwróciła się by odejść, ale Edward położył dłoń na jej ramieniu.

- Wiem i nie żartowałem z ciebie. - Cofnął rękę i przebiegł palcami po włosach. - Sądzę,
że wiem dlaczego Alice wysłała cię tutaj, byś poprosiła mnie bym pojechał nad jezioro.

Bella czekała na jego wyjaśnienie.

Uśmiechnął się słabo i powiedział.

- To pewnie dlatego, że nie umiem tobie odmówić.

Uśmiechnęła się do niego figlarnie.

- Nie powinieneś tego mówić.

- Dlaczego? - Podniósł na nią brwi.

- Zapamiętam to na później. - Wzięła sweter i poszła w kierunku domu.

- A, co ma wydarzyć się później? - Edward poszedł za nią.

- To znaczy na przyszłe działanie. - Odwróciła się i powiedziała. - Wiesz, jeżeli będę
potrzebowała przeprowadzki z pudłami lub kogoś do odganiania dużych błędów, wiem

do kogo zadzwonić.

- Do tego jest Emmett. - powiedział z rozbawieniem w głosie.

- Ah, racja. - Powiedziała przez ramię. - Nie martw się. Coś wymyślę.

- Bella?

Miała chwycić uchwyt od drzwi, ale zatrzymała się, kiedy Edwarda wymówił jej imię.

Odwróciła się do niego twarzą i czekała na ciąg dalszy.

Przesunął się z miejsca, zanim powiedział.

- W moim pokoju…

Bella poczuła jak jej policzki płonął.

- Oh.

- Zanim Alice weszła.

- Przepraszam za to.

-Przepraszasz za co?

- Właściwie próbowałam się cofnąć, ale chyba… - Zaczęła kłamać.

Nie mógł powstrzymać uśmiechu.

- Naprawdę? Ponieważ wydawało się, że zrobiłaś na odwrót.

- To był wypadek. - Cofnęła się, ale była już na drzwiach. Przeklinała siebie.

Jak to jest, że Edwardowi zawsze udaje się mnie przygwoździć do drzwi ? pomyślała.

- Wypadek? Powiedział ostrzegawczym tonem.

- Taak, jak uderzyć się w łokieć czy coś takiego. Właściwie chciałam się cofnąć, ale

straciłam równowagę.

Dał jej wyraz niedowierzania.

- Tak, pocałunkowe wypadki. Są one dość powszechne. Możesz sprawdzić w Google. -
Obróciła się zanim mógł cokolwiek powiedzieć i otworzyła drzwi. Kiedy weszła do

domu, Alice i Rosalie siedziały na kanapie.

Obie wstały w tym samym momencie. Rosalie zapytała.

- I jak?

- Powiedział, że pojedzie.

Rosalie uniosła brwi i Alice w tym samym czasie podskakiwała i klaskała w dłonie.

Edward wszedł za Bellą do środka i widząc ich reakcję powiedział.

- Nadal mam sprawozdanie do napisania.

Alice doskoczyła do brata i przytuliła go.

- Wiem, że zrobisz to przed weekendem.

Odwzajemnił uścisk i przytaknął.

Rosalie podeszła do Belli i wyszeptała niskim głosem.

- Niezła robota.

Bella spojrzała na nią z zaskoczeniem malującym się na twarzy.

- Ale, ja niczego nie zrobiłam.

Rosalie rzuciła jej wszystko wiedzące spojrzenie.

- Pewnie.

Bella potrząsnęła głową.

- No, lepiej to zacznę. - Edward poruszył się, by pójść na górę do swojego pokoju.

- Oh pozwól, zabrać mi moje rzeczy z twojego pokoju. - Bella ruszyła za nim.

Zatrzymał się i obrócił twarzą do niej. - Nie musisz, zabierać swoich rzeczy z mojego

pokoju. Po za tym zamierzałem tylko, wziąć laptop i przynieść go na dół.

- Taak, ale mam dzisiaj zajęcia i później pracę, więc chcę zabrać swoje rzeczy z tamtą

zanim zrobi się późno.

- Oh - starał się by w jego głosie nie dało się odkryć zawodu.

- Bella możesz znieść rzeczy na dół do pokoju gościnnego. Mój samolot jest późno
wieczorem, więc nie widzę powodu, dlaczego by nie przenieść się tam teraz.

- Jesteś pewna?- zapytała Bella. Rosalie pokiwała głową.

- Dodatkowo możesz pokazać mi co Alice wzięła dla ciebie w centrum handlowym.

Alice podskoczyła.

- Oh, Rosalie. Chciałam ci pokazać co wzięłam z Cacique.

- Oooh. - Wymruczała Rosalie i obie skierowały się do sypialni Edwarda, zostawiając
Bellę i Edwarda samych sobie.

- Co to jest Cacique?- zapytał.

Bella wzruszyła ramionami.

- Właściwie to Alice zrobiła zakupy, podczas gdy ja byłam w salonie.

- To musiało być miłe dla ciebie.

Bella przytaknęła.

Pragnęli zobaczyć zakup Alice. Rosalie i Alice dostały się do pokoju przed nimi.

Edward i Bella byli jedyne pół minuty za nimi, ale to był wystarczający czas, by zacząć
przeglądać torby.

Kiedy Bella i Edward weszli, Rose i Al nie zaczęły najpierw od ubrań. Na łóżku Edwarda
leżało kilka par bielizny i biustonoszy.

- Co wy do diabła wyprawiacie? - Bella poczuła jak jej policzki płonną.

- Pokazuję Rosalie co wzięłam dla ciebie z Cacique. - Powiedziała i podeszła do Belli by

wziąć ją za rękę i poprowadziła do łóżka.

Rosalie trzymała parę delikatnych bawełnianych różowych fig od kompletu przed

dolną częścią ciała Belli.

- Dlaczego nie wzięłaś niczego z koronką?

- Bella nie włożyła by tego jeśli miałoby koronkę. - Alice podniosła dopasowany
biustonosz. To był prosty, miękki, różowy biustonosz z nieco bardziej ciemniejszą

kokardką pomiędzy miseczkami i trzymała go przy górnej części ciała Belli.

- Dziewczyny… - Ostrzegła Bella. Edward stał w przejściu, ale nie była czy mógł nadal coś

zobaczyć. - Czy możemy kontynuować tę rozmowę…

- Ale co z tymi? - Rosalie odłożyła różową bieliznę i podniosła parę midnigh blue boy i

przyłożyła je do dolnej części ciała Belli.

Bella zabrała je od Rosalie i uniosła.

- Co to jest?

Alice zaśmiała się i powiedziała.

- To jest rozciągająca się koronka. Wiem, że lubisz taki styl bielizny, ale pomyślałam, że
będzie dobrze jeżeli spróbujesz czegoś innego niż bawełna.

Bella wzięła i rozciągnęła je. Potem przyłożyła je do dolnej części ciała. - Jesteś pewna, że
to jest wygodne?

Rosalie przytaknęła.

- To jest właściwie bardzo wygodne, ale prawdopodobnie najlepiej je włożyć pod

spódnicę lub sukienkę.

Alice sięgnęła po inną torbę i wyciągnęła z niej niedzielną sukienkę. Trzymała ją przed

Bellą. Była ciemnoniebieska, ale miała jasno niebieski wzór w kwiatki. Kończyła się tuż
nad kolanami Belli i była bez ramiączek.

- Czy macie jakiś pasujący biustonosz?- zapytała Bella.

Alice pokręciła głową.

- Nie potrzebujesz stanika do tego stroju.

Edward stłumił jęk.

- Powinnaś, to przymierzyć. Chcę zobaczyć, jak ona wygląda na tobie. - zachęciła ją

Rosalie.

- OOh, Tak! - krzyknęła Alice i podskoczyła w tym samym czasie.

Bella wzruszyła ramionami i odpinała guziki od swojego swetra bez rękawów, ale
zatrzymała się, kiedy usłyszała kaszel Edwarda od drzwi.

Wszystkie spojrzały w jego kierunku.

- Oh, zapomniałam, że nadal tu jesteś.- odezwała się Alice.

Bella przeklinała siebie. Alice i Rosalie zawsze sprawiały, że przy nich się zapominała.
Poczuła jak jej twarz przybiera koloru.

- Więc? - Rosalie rzuciła mu oczekujące spojrzenie.

- Więc, co ?- Udało mu się, powiedzieć.

- Czy zamierzasz tak po prostu stać i patrzeć? - Zapytała Alice.

Edward otwierał i zamykał usta kilka razy i potem przebiegł palcami po włosach.

- Powinniśmy się przenieść na dół do pokoju gościnnego. Edward musi zacząć pracę nad
sprawozdaniem. - Powiedziała Bella.

- Po prostu chodźmy do mojego pokoju.- Stwierdziła Alice.

- Ale czy nie ma tam Jaspera?- odrzekła Bella.

- Wykopię go. - Powiedziała Alice i poszła do swojego pokoju.

- Oh, to mi o czymś przypomniało. Lepiej pójdę i posprzątam rzeczy w pokoju

gościnnym, zanim tam pójdziecie. - Powiedziała Rosalie i wyszła z pokoju.

Bella zauważyła, że jej nowa bielizna nadal, była rozrzucona na całym łóżku Edwarda.

Zbierała ją i z powrotem wrzuciła do toreb.

- Przepraszam.

Zrobił krok by wejść do pokoju.

- W porządku.

- Nie chciałam, by wyciągały to wszystko. Normalnie nie noszę tego rodzaju rzeczy.

Edward wsadził pięść w kieszeń.

Bella nie przerywała.

- To będzie interesujące zobaczyć, jak to będzie wyglądać. Podoba mi się ten różowy
stanik, ale nie wiem co z tymi koronkowych spodenkach. - Bella schowała parę, nocny

błękit bielizny z powrotem do torby i odwróciła się twarzą do Edwarda. - Koronki są
zazwyczaj sztywne i szorstkie, ale te rzeczy…- Uniosła parę bielizny i przeciągnęła

bokiem. - Nie wiedziałam, że tak je robią. To rzeczywiście jest pewnego rodzaju super.

Spojrzała na Edwarda. Miał taki wyraz twarzy jakiego, nigdy przedtem nie widziała.

- Czy dobrze się czujesz?- Zapytała Bella.

Ciężko przełknął.

- Um… - Zawahał się zanim powiedział. - Czy naprawdę zamierzasz to nosić pod
sukienką?

Wzruszyła ramionami.

- Może. - Wyglądał jakby miał problemy z oddychaniem. Bella zapytała. - Jesteś pewien,

że wszystko w porządku.

Przebiegł palcami po włosach jak robił to miliony razy i wówczas udało mu się krótko

skinąć.

- Ale, nie wiem czy będę się dobrze czuła z pomysłem włożenia ich teraz. Pomyślałam,

że spróbuję najpierw je włożyć pod piżamę, kiedy pójdę spać wieczorem.

Oczy Edwarda rozszerzyły się.

- Masz na myśli pod moją koszulkę.

- Oh. - Wzruszyła ramionami. - Tak, chyba tak.

Alice wróciła do pokoju, skacząc z Jasperem idącym za nią.

- Jesteś gotowa Bella?- zapytała.

- Tak. - Zebrały wszystkie rzeczy z wyprawy po zakupy i poszły do pokoju Alice.

Kiedy zniknęły w pokoju Alice, Jasper zapytał.

- Wszystko w porządku, Edward?

- Co? - Oderwał wzrok z korytarza. Nigdy nie zamykały drzwi.

- Wydajesz się bardzo napięty.

- Naprawdę? - Zrobił krok naprzód, ale zatrzymał się przed pójściem dalej. - Ja… Ona…

Bielizna.

- Oddychaj. - Zaśmiał się Jasper.

Edward pochylił się, włożył głowę między kolana i łykał powietrze.

W tej chwili Rosalie weszła do pokoju Alice i zamknęła za sobą drzwi.

Edward wyprostował się i poczuł, jak wszystkie jego mięśnie się rozluźniają.

- To było szalone.

Jasper potrząsł głową.

- To dopiero pierwszy dzień. Jak zamierzasz znieść resztę tygodnia.

Edward włożył obie pięści w kieszenie.

- Nie wiem Jasper. - Nie był pewien czy zniósłbym kolejny pokaz bielizny.

Jasper poklepał go po ramieniu.

- Pomyśl o tym w ten sposób. Jesteś szczęśliwy, że ona w tak swobodny sposób

rozmawiała z tobą o wyborze własnej bielizny?

- O czym ty myślisz? - zapytał przybierając mniej zadowolony wyraz twarzy.

- Tylko mówię, że to może cię spotkać za tymi drzwiami z nią zamiast z naszymi
siostrami.

Edward jęknął.

- To się nigdy nie wydarzy.

- Nie z tej pozycji. - Jasper ponownie poklepał Edwarda po ramieniu, zanim poszedł na
dół, by użyć komputera Carlisa, skoro był jeszcze w szpitalu.

Łatwo było, mówić Jasperowi tak optymistycznie. Zamierzał poślubić Alice. Ich związek
wydawał się, po prostu ustać w miejscu i okazało się, że byli dla siebie jak bratnie dusze.

Edward odwrócił się i podszedł do biurka. Otworzył laptopa. Zrobił kilka innych zadań,
podczas gdy czekał na uruchomienie programu email, by zacząć. Niepokoiło go to, że

Bella tak swobodnie rozmawiała z nim na temat swojej bielizny, tak jakby rozmawiali o
nowym swetrze czy czyś bardziej łagodnym. Zdał sobie sprawę z tego, że może

powodem dla którego była zdolna, tak z nim rozmawiać, było to, że widziała w nim tylko
najlepszego przyjaciela Emmetta. Drugiego Brata.

Lecz Edward wie, że nigdy by nie rozmawiała z Emmettem o takich sprawach, które
sprawiały, że kulił się wewnętrznie. Bella zbyt dobrze się z nim czuła.

Edward nie będzie trwał w tym cały tydzień, jeżeli to miała być próbka tego, co miało
nadejść. Zdecydował, że powinien spróbować i trzymać się z dala od Belli. To był jedyny

sposób, by mógł przetrwać.

OZDZIAŁ

7 – N

NIEZWYKŁEGO

Ty i ja jesteśmy jak oliwa i woda

I próbowaliśmy

próbowaliśmy połączyć to

- Oil and Water Incubus

Bella usiadła przy stole kuchennym, zajmując swoje miejsce. Edward

naprzeciwko niej, a po jego prawej stronie Jasper. Natomiast, od prawej strony Jaspera

była Esme, która zajęła jeden koniec stołu. Z prawej strony Esme, była Alice, która
siedziała z lewej strony Belli. Carlise siedział po prawej stronie Belli, który zajął drugi

koniec stołu. Alice odwiozła Rosalie na lotnisko w godzinach popołudniowych, podczas
gdy Bella była jeszcze w szkole. Esme chciała utrzymać wszystko w zwyczajny sposób,

więc siedzieli właśnie przy stole w kuchni. Alice i Edward opowiadali o wspomnieniach
z dzieciństwa na korzyść Jaspera. Słuchali ich z wytężoną uwagą. Na pewno, próbując

sobie wyobrazić jakim dzieckiem była Alice. Bella poczuła lekkie ukucie w sercu na
sposób, w jaki Alice i Edward , wymieniali się historyjkami. Dokuczali sobie nawzajem,

ale nigdy nie przesadzali. Rzucali sobie naturalne uśmiechy, ilekroć jeden żartował z
drugiego. To było tak różne od stosunków, jakie utrzymywała z Emmettem. Dokuczanie

między nią i Emmettem, nie było aż tak miłe i czule okazane. Czasem może to być
bezlitosne i zazwyczaj dowodzi to argumentami. Czasami, a raczej częściej. Emmett nie

wiedział jak jego słowa, bolały przez dni. Potem zachowywał się, jakby nic się nie stało.
Bella nauczyła się wcześniej, że Emmett nie był tym typem człowieka, który jest

ostrożny przy doborze słów.

Chwilami nienawidziła jego za to, ale teraz nic nie mogła poradzić na to, że

rozpaczliwie za nim tęskniła. Może to dlatego, że czuła się jakby była intruzem.
Cullenowie zawsze mile witali ją w swoim domu , ale nie czuła się dość swobodnie.

Było oczywiste, że wszyscy o siebie się troszczą. To nie to, że byli względem siebie
bardzo czuli. Wręcz przeciwnie, nie było prawie żadnego okazywania fizycznie miłości.

To wszystko było w tym, jak się do siebie odnosili.

Wracanie do domu z dwoma mężczyznami, którzy nigdy nie mówią o swoich

uczuciach, było całkowicie do przyzwyczajenia. Czuła się niezręcznie i nie na miejscu.

- Dobrze się czujesz, Bella?

Spojrzała z nad swojego talerza, by zauważyć , że Jasper razem z innymi za stołu patrzyli
się na nią.

Świetnie-pomyślała.

Odchrząknęła. – Taak, ja tylko… myślałam o Emmecie.

Esme czule się do niej uśmiechnęła. – Co u niego?

- Powinien być teraz w Portland. – Spojrzała na zegarek. - Powiedział, że zadzwoni

później wieczorem, by sprawdzić co u mnie.

- Jest w Portland na konferencji? – sprecyzował Carlise.

Bella przytaknęła – Traktuje bardzo poważnie bycie strażnikiem leśnym w parku.

- Czy podoba mu się jego praca? – zapytała Esme.

- Taak. Pewnie robiłby to za darmo.

- Jak długo pracuje na usługę parku?- zapytał Jasper.

- Och. Bardzo długo odkąd przeprowadziliśmy się tutaj. – Bella bawiła się kawałkiem
brokuły na talerzu.

- A co z tobą, Bella?- zapytał Jasper.

Bella zatrzymała widelec i spojrzała w górę. – Hmm?

Jasper ciągnął dalej – Któregoś wieczora, kiedy graliśmy w scrabble, nie mieliśmy okazji
usłyszeć, co u ciebie.

Bella poczuła jak jej policzki płoną i zobaczyła, jak Edward poruszył się na swoim
krześle. Zdała sobie sprawę, że ona i Edward nigdy nie rozmawiali o tym, co mu

powiedziała tamtej nocy. W rzeczywistości Edward zachowywał się tak, jakby to nigdy
się nie wydarzyło. Typowa reakcja Edwarda. Chciała dźgnąć go widelcem, ale Carlise

przerwał jej rozmyślania.

- Jak idzie ci przy twoich magistrach? – zapytał Carlise.

Bella odchrząknęła. Pomyślała, że pewnie Charlie powiedział mu o tym. – Właściwie to
prawie skończyłam. Nadrabiam w tej chwili ostatnie dwie klasy. Egzaminy końcowe są

w następnym tygodniu tuż przed ślubem Alice.

Mając nadzieję, że odwróci temat rozmowy od swojej osoby, pomyślała, że może

zaczną rozmawiać o ślubie, ale zamiast tego Jasper zapytał. – Czym zajęłaś się w swojej
magisterce?

Bella zawahała się zanim odpowiedziała. – Komunikacja.

Jasper zmarszczył brwi. – Jakiej dziedziny?

- Interakcji społecznych ze szczególnym uwzględnieniem w komunikacji
niewerbalnej i interpersonalne. – Bella poprawiła się na krześle, ponieważ poczuła jak

oczy wszystkim zgromadzonych, skierowały się w jej stronę – zawłaszcza Edwarda.

Twarz Jaspera pojaśniała. – Byłabyś w stanie z czymś mi pomóc.

- Ja?

Jasper wyprostował się na siedzeniu. – Właśnie teraz pracuję nad produktem, który
potrzebuje trochę udoskonalenia wizerunku. Chciałbym poznać kobiecą perspektywę o

tym.

- Hej - powiedziała Alice tonem, pozornie urażonym.

Jasper rzucił jej ciepły uśmiech. – Mam na myśli, kogoś z doświadczeniem w tej
dziedzinie.

Alice odwzajemniła uśmiech Jasperowi, jednym ze swoich własnych. – Wiem. Myślę, że
Bella rzeczywiście będzie naprawdę pomocna. Mówisz o tej usłudze matrymonialnej w

Internecie.

Bella brała łyk wody i prawie się zakrztusiła. – Internetowa usługa matrymonialna?

Jasper przytaknął – pokazywałem badanej grupie proponowaną reklamę i publiczność
kobieca nie jest przekonana do zakupu.

- Nie wiem, jak mogę pomóc. – Bella odstawiła szklankę, ale nadal trzymała ją w
pewnym uchwycie.

- Może gdybyś tylko rzuciła na to okiem. Świeże spojrzenie zawsze jest dobre.

- Pewnie – powiedziała Bella. Jak zamierzała zostać kobietą, by spróbować

internetowego biura matrymonialnego, kiedy jej własne życie miłosne prawie nie
istniało.

Bella zgodziła się przejrzeć materiały Jaspera, po obiedzie. Reszta rozmowy skupiła się
na temat ślubu Alice.

Alice powiedziała - Edward, mógłbyś pojechać z mamą, by sprawdzić ostateczne
ustawienie stołów i oni również mają zamiar przygotować próbne menu. Chciałabym

żebyś się tym też zajął.

- Pewnie- powiedział.

Następnie spojrzała na Bellę. - Masz ostatnią przymiarkę sukni druhny w czwartek. Moja
mama pojedzie z tobą, by upewnić się, że sukienka dobrze wygląda.

- W porządku. – powiedziała Bella.

Alice spojrzała na Esme. – Chciałabym być tutaj przy tym wszystkim.

Esme położyła dłoń na rękę Alice. - Wszystko będzie dobrze. Po prostu zatroszcz się o
sprawy związane z pracą.

Alice westchnęła.

Carlise zapytał. - Zdecydowaliście się, gdzie chcecie zamieszkać?

- Tato!!- powiedziała Alice.

Uśmiechnął się do swojej córki. – Tylko sugeruję, że jest naprawdę ładny dom, wolny w

dole ulicy.

Jaser cicho się zaśmiał. - Jestem szczęśliwy gdziekolwiek jest Alice.

- Dobra odpowiedź – pochwaliła Esme.

- Lizus - wymamrotał Edward.

Carlise spojrzał ostrzegawczo na Edwarda, ale bez cienia rozbawienia w oczach.
Powiedział – No cóż, cokolwiek postanowicie, dajcie mi znać najszybciej jak to możliwe,

bym mógł utrzymać kontakt.

Alice powiedziała - Ale tato…

Carlise uniósł dłoń. – Wszystko co oferuję to pomoc w znalezieniu miejsca. Nie boli
popatrzeć.

Alice zawahała się zanim powiedziała – Zwężałam je, albo tutaj albo w San Francisco.

Bella zauważyła zdziwienia na każdej twarzy.

Alice ciągnęła dalej – Lubię Nowy York, ale nie chcę tam zakładać rodziny.

Jasper sięgnął przez stół po dłoń Alice biorąc jego w dłoń.

- Weście sobie pokój – powiedział Edward w żartobliwy sposób.

- Edward, może powinieneś posłuchać, niektórych wskazówek Jaspera – rzuciła mu

żartobliwie przestrogę.

Edward odetchnął płytko i zwrócił się w stronę Jaspera. Wziął go za wolną rękę i

powiedział – Jestem szczęśliwy, gdziekolwiek będziecie.

- Nie martw się Edward. Zawsze będzie wolny pokój w naszym domu dla ciebie.

- Nie sądzę. Ten wolny pokój będzie przejściówką do mojej szafy – powiedziała Alice.

Edward puścił rękę Jaspera i położył ją na swoim sercu. - Jesteśmy związani tą
samą krwią. Zamierzasz pozwolić by jakaś para butów stanęła między nami.

Alice udawała, że zastanawia się nad jego słowami i powiedziała – Hmm, obawiam się,
że tak.

- No cóż, dobrze wiedzieć, że nadal mam mamę i tatę.

Esme powiedziała – To ty nie wiesz. Pokój Alice zamierzamy przerobić w mój pokój do

robótek ręcznych, a twój będzie siłownią.

Edward spojrzał na Carlisle – Siłownia?

Starszy Cullen wzruszył ramionami – Wszystko co sprawi zadowolenie twojej mamie.

- Nie mogę uwierzyć, że moja rodzina zamierza mnie porzucić.

- Pomyśl o tym jak o trwałej miłości – powiedziała Esme.

- Co?- zapytał.

- Nie możesz mieszkać z rodzicami i siostrą wiecznie. – Esme zmarszczyła na niego
brwi. Wówczas raptownie spojrzała na Bellę.

Bella poruszył się na krześle, zanim powiedziała – Zawsze możesz zamieszkać z
Emmettem.

Wszyscy się zaśmiali.

Mały uśmiech groźnie powlekł usta Edwarda. Spojrzał na Bellę i powiedział – Ale czy

nie zrobiłoby się tłoczno?

Wzruszyła ramionami – Chciałabym tylko przeprowadzić się z Alice.

Tym razem się uśmiechnął i powiedział – Ale ona buduje przejście do szafy, gdzie mój
pokój powinien być.

Alice powiedziała- No cóż, jeśli chodzi o Bellę, może mieć własny pokój.

- Dlaczego Bella dostanie własny pokój? – zapytał Edward.

- Zawsze chciałam mieć siostrę – powiedziała z triumfalnym uśmiechem.

Edward otwierała usta kilka razy i Bella poczuła, że płonie.

Esme powiedziała – Edward możesz posprzątać ze stołu, tak by miał dość czasy, aby
zastanowić się nad mądrością wnikliwego komentarza siostry.

Wszyscy wstali i odeszli od stołu, z wyjątkiem Belli, która zaczęła zbierać brudne
naczynia.

- Bella nie musisz tego robić – powiedział Edward.

- W porządku. Zostaję tutaj przez tydzień. Co najmniej tyle mogę zrobić. - Bella

przeniosła kilka naczyń do zlewu.

Edward ruszył za nią z jeszcze większą ilością naczyń. – Jesteś gościem. Goście nie

pomagają w sprzątaniu.

Bella odkręciła kran i zaczęła płukać naczynia. – Muszę coś robić. Przygotowanie obiadu

zawsze było moim obowiązkiem w domu.

Edward wziął opłukane talerze od Belli i włożył je do zmywarki. – Czy to oznacza, że

zawsze czekałaś z obiadem na Emmetta, kiedy wrócił do domu z pracy?

Poruszyła ramionami w górę i w dół. – Jeśli nie miałam pracy lub szkoły wieczorem , to

tak. Chyba tak.

- Emmett musi być utrzymankiem.

Bella zaśmiała się – Raczej nie. On robi obiad, kiedy ja nie mogę, więc to nie tak, że to
tylko ja .

- Taakk, ale również robisz jego pranie.

Bella otworzyła usta by zaprzeczyć, ale zdała sobie sprawę, że nie potrafi.

- Jeżeli Emmett nie byłby twoim bratem, byłbym trochę zazdrosny.

- O co?

- O to….- Edward przerwał. – Zajmę się resztą naczyń. – Odłożył naczynie, które wziął
od Belli , do zmywarki i poszedł do kuchennego stołu po resztę.

To była pierwsza rozmowa Belli z Edwardem, odkąd wróciła ze szkoły. Po tym jak
przymierzała ubrania, które Alice jej kupiła, był najwyższy czas dla mniej by wyjść.

Potem miała po południu zmianę w bibliotece i po tym wieczorne zajęcia. Kiedy wróciła,
Bella ledwo znalazła czas, by znieść swoje rzeczy na dół, kiedy Esme powiedziała, że

obiad był gotowy.

Przez cały czas w pracy, Bella myślała o wszystkich wydarzeniach, które miały

miejsce rano. Pobudka i znalezienie rąk Edwarda na niej, przekonywanie go by
pojechała nad jezioro w ten weekend i ostatnie, przez co później czuła się strasznie, była

dyskusja o jej bieliźnie.

Tym razem dużo o tym nie myślała, ale kiedy ponownie układała książki w pracy,
zdała sobie sprawę, że Edward mógł ją opacznie zrozumieć i pomyśleć, że stara się

podjąć jakąś próbę, jednakże to było słabe używanie jej kobiecego wpływu. Nawet nie
rozmawia o tego typu sprawach z Emmettem. Wspomnienie trzymanych w górze pary

niebieskich koronkowych boy shorts przed twarzą Edwarda. Życzyła sobie by porwało
ją tornado, by nie mogła robić żadnych żenujących rzeczy.

Jasper poszedł na górę i wrócił ze swoim laptopem i z prezentacją sprawy. Edward
powiedział Belli, że poradzi sobie z resztą, więc dziewczyna dołączyła do Jaspera w

salonie, gdzie leżały różne wydruki i otwarty laptop.

Wzięli się do pracy od razu, Bella była wdzięczna za instrukcję. To pomogło jej

utrzymać umysł z dala od faktu, że wcześniej zrobiła siebie idiotkę. Bella była
zaintrygowana, uwagą do szczegółów, które Jasper umieścił w prezentacji. To było

przemyślane, jak dotąd treściwe. Jej zainteresowanie słabło, kiedy poprawiła kolejną
pozycję ze względu na przysługę dla Jaspera, by zrobić to bardziej estetyczne w

wyglądzie.

Jasper wrzucił uwagę na problemy, którym musiał stawić czoło i zabrali się do dyskusji

na temat sposobu postrzegania według kobiet i mężczyzn usługi internetowych randek.
Bella zrozumiała i starała się wnikliwie przemyśleć komentarze Jaspera. Martwiła się

tym, że nie będzie w stanie niczego więcej dodać.

- Zmieniałem i korygowałem tę reklamę wiele razy i nigdy nie wydała mi się dobra.

Wyniki po teście zawsze były takie same. Kobiety bardziej nieufnie podchodzą do tego,
nawet po stałych zapewnieniach jakości.

Bella zawahała się sekundę, zanim powiedziała – No cóż, kiedy słyszę słowo
internetowe randki, tak jak kobieta, kojarzy mi się z tym bardzo wiele pomysłów, ale

znalezienie mojej bratniej duszy nie jest jedną z tych.

W tym czasie Edward i Alice dołączyli do nich w salonie. Alice usiadła na podłodze

obok dużego kwadratowej, skórzanej sofy, tak, że usiedli podwójnie przy stoliku do
kawy. Przyglądała się kartkom z prezentacją, które Jasper porozkładał.

Alice przytaknęła na kwestię Belli i powiedziała – Bella ma rację. Kiedy myślę o
randkach przez Internet, myślę o facetach, którzy są tylko po to, by znaleźć kogoś na

jedną noc lub coś w tym rodzaju.

Bella zawahała się, ponieważ Edward siedział obok niej na kanapie. Skupiła

się nad swoimi myślami i ciągnęła dalej – Prywatność i jakość usług jest bardzo ważna,
ale nie sądzę, by to wciągnęło kobiety.

Alice powiedziała z namysłem – Jeśli byłby jakiś sposób na zagwarantowanie cech
osobowych u mężczyzn, którzy dołączyli do serwisu, wówczas mógłbyś coś z tego mieć.

Edward cicho się zaśmiał – Czy to rodzaj wzniosłych nadziei, czyż nie?

- Właściwie to nie. – Jasper wziął laptopa i zaczął pisać na klawiaturze. -
Rozumiałem to w niewłaściwy sposób. Jeżeli wezmę punkt widzenia faceta i wcielę go,

to sądzę, że robiłoby to różnicę.

- Ale nie zamierzasz zmusić faceta, by rzeczywiście mówił o tym, że czeka na

znalezienie swojej bratniej duszy, chcąc się ustatkować, czyż nie? – zapytała Bella.

- Dlaczego nie? – zapytał Jasper bez odrywania wzroku z laptopa.

Alice powiedziała – Zbyt ubogie.

Jasper przestał pisać – No to, jak mam to zrobić by nie było ubogie.

Alice pokiwała głową na zagadnienie – Coś na wzór strony, dla ludzi chętnych do
zaangażowania się, ale z pewnością czy znajdzie odpowiednią osobę.

Bella odwróciła wzrok w stronę Alice –Ahh, i coś na temat bycia zranionym lub
znudzonym zwykłymi scenami randek.

Alice usiadła prosto – I jest trochę oporne, ale odpowiednia osoba mogłaby to
zmienić.

Jasper notował wszystko co Alice i Bella powiedziały.

Następnie zapytał – Edward masz cokolwiek do dodania?

Edward poprawił się na miejscu na zwrócenie się do niego po raz pierwszy w trakcie
rozmowy. – Ja?

- Tak – powiedziała Alice. – Jesteś facetem.

- Ale myślałem, że potrzebujecie tylko punktu widzenia kobiet.

Alice powiedziała – Tak, ale czy wszystko co powiedziałyśmy było wiarygodne?

Edward wzruszył ramionami.

Alice jęknęła i spojrzała na Bellę – Ale on jest tępy, kiedy chodzi o te sprawy. To
niewiarygodne, on nawet nie miał żadnej randki w college’u.

- Alice- warknął Edward.

Bella spojrzała na Edwarda. – Pytałam go o to, któregoś dnia.

- Co? – zapytał.

Bella odwróciła się do Alice- Mówię, że prawdopodobnie był bardzo popularny wśród

dziewczyn w college’u.

- Oh, tak – Alice poruszyła się, by usiąść na szczycie kanapy. – Dziewczyny stały
się bardzo dzikie, kiedy się tylko pokazał – Alice trąciła Jaspera w kolano, który wciąż

pisał na klawiaturze.

Jasper zachichotał. – Było bardzo wiele dziewczyn, które zatrzymywały się przy naszym

pokoju. Jestem pewien, że był to rekord.

- Przestań przesadzać – wtrącił Edward.

Bella nie mogła powstrzymać uśmiechu. – Nie mogę w to uwierzyć. To samo było w
szkole średniej.

Jasper powiedział – Pierwszy dzień walentynek, kiedy tam był, było katastrofą.

Edward jęknął.

- Oh, pamiętam to – powiedziała Alice.

- Co się stało? – Bella poprawiła się na miejscu i przysrywając się do krawędzi.

Alice pochyliła się bliżej do Belli. – Dostał tonę czekolad i kwiatów.

- Między innymi – wymamrotał Jasper.

- Ej, wy – ostrzegł Edward.

- No cóż, Jasper i ja poszliśmy coś zjeść, ale kiedy Edward wrócił do pokoju w

akademiku po zajęciach….

- …tam ktoś na niego czekał- zakończył Jasper.

Edward poruszył się w miejscu. – To nie było nic wielkiego.

Alice zaśmiała się.- Powiedziałabym, że mając dziewczynę czekającą na ciebie w twoim

pokoju bez niczego oprócz dużej czerwonej kokardki, to jest bardzo coś wielkiego.

- Nie miałem pojęcia, że ona zamierza zrobić coś takiego! – Ton Edwarda był

obronny.

Jasper pokręcił głową. – Edward musisz mieć jakieś pomysły.

- Nie. – Jego ton był stanowczy.

Bella powoli przysunęła się bliżej Edwarda. – Co się wydarzyło?

Edward zawahał się – Nic. Wyszedłem, zanim do czegoś mogłoby dojść.

- Ale kim ona była?- Naciskała Bella.

Edward wypuścił krótki oddech. – Była studentką z wymiany.

- Irina, jeśli dobrze pamiętam – powiedział Jasper.

- Byliśmy razem w klasie Dr. Pruisnera - powiedział Edward.

Bella rzuciła mu wyczekujące spojrzenie.

Z trudem opowiedział resztę. – Pomogłem jej. Pochodziła ze Słowacji i wydawała się
mieć problem z językiem.

Jasper zachichotał.

- Lub, bynajmniej myślałem, że z tym się zmagała. – Edward potarł tył karku.

- Irina była nie tylko biegła w angielskim, ale również w japońskim i włoskim
– dodał Jasper.

Alice powiedziała – Więc, jak ona wyglądała, jeszcze raz?

Edward powiedział – Była ładna.

Jasper sprostował – Była śliczna.

Alice odwróciła się do Jaspera - Naprawdę?

Jasper rozpoznał jej ton. Przestał pisać i uniósł swoje dłonie – Tak myśleli wszyscy inni
faceci.

- Co masz na myśli?

- Była praktycznie naga w jego pokoju. I do niczego nie doszło?

Pokręcił głową – Mówiłem wam, wyszedłem, zanim do czegokolwiek mogłoby dojść .

Bella zmarszczyła brwi – I to wszystko?

Przytaknął.

Myślała przez minutę, zanim powiedziała – To było bardzo nie na miejscu.

Edward zamrugał kilka razy. – Co?

- Nawet nie doszedłeś do pierwszej bazy? – zapytała.

-Bella – Alice powiedział i zaśmiała się.

- Tylko mówię. Byłabym trochę zdziwiona – powiedziała.

Edward dalej się gapił na Bellę z pół otwartymi ustami.

- Nie wiedziałam, że byłeś aż tak pruderyjny – powiedziała Bella.

Edward otwierał i zamykał usta kilka razy. Jasper wyrzucił głowę do tyłu i zaśmiał się.

Alice powiedziała – No cóż, jeśli Edward rzeczywiście doszedłby do pierwszej bazy,

byłoby ci lepiej?

- Właściwe tak. Szkoda mi Iriny.

Edward powiedział - Dlaczego byłoby ci szkoda jej?

- Prawdopodobnie zdobyła się na dużą odwagę, by zrobić coś takiego. I po prostu

wyjść, zanim mogłaby nawet cokolwiek powiedzieć.

Edward poprawił się na miejscu – Jak stałem się złym chłopcem?

Alice powiedziała - Wiesz co. Jeśli ja zrobiłabym coś podobnego dla Jaspera i on by
wyszedł…

- Nie wyszedłbym, Alice – Jasper powiedział poważnym tonem.

Zachichotała – Wiem, ale jeśli tak, czułabym się bardzo zlekceważona i upokorzona.

Edward rozejrzał się po wszystkich i miał spojrzenie pełne niedowierzania. Powiedział
– Chroniłem jej godność!

- Przynajmniej mogłeś dać jej całusa i potem powiedzieć coś takiego jak, że nie
pozwolisz jej zrobić coś takiego, ponieważ nie czujesz tego samego do niej – powiedziała

Bella.

Otwierał i zamykał usta kilka razy, ale nic nie mówił.

Bella powiedziała – Przynajmniej w ten sposób, mogła odejść z jakąś godnością. –
Odwróciła się do Jaspera – Założę się, że miała ciężkie chwile po tym.

Jasper myślał przez chwilę – Teraz sobie przypominam, bardziej na siebie uważała.

- No cóż, pewnie. Jeżeli taki ktoś, jak Edward daje ci kosza, wówczas musi być coś nie

tak, prawda?

Edward był marzeniem każdej dziewczyny. Bycie odrzuconą przez niego, było poza

upokorzeniem. Część ciebie została zraniona boleśnie i pozostała sama sobie. Za bardzo
utożsamiała się z Iriną. Lub może Irina przypomniała Belli, siebie.

Nagle powietrze stało się cięższe i Bella żałowała tego, co powiedziała. Spojrzała na
swoje dłonie leżące na kolanach. – Chodziło mi o to…

- Nie, masz rację.

Bella nieśmiało spojrzała na Edwarda.

A on ciągnął dalej – Powinienem był bardziej uważać na jej uczucia. – Zawahał
się zanim powiedział – Następnym razem, gdy jakaś przypadkowa dziewczyna pojawi

się w moim pokoju, ubrana jedynie w czerwoną kokardkę, upewnię się, by ją objąć,
zanim pokieruje ją na jej drogę.

Bella zaśmiała się. – Dobrze. Wiesz, że masz do utrzymania swoją reputację.

- Pomyślę o tym, kiedy będę obściskiwał się z przypadkowymi dziewczynami, które

by się pojawiły.

Wzruszyła ramionami – To na mnie działa.

Brwi Edwarda uniosły się. – Ty przytulasz się do przypadkowych ludzi?

- Pewnie. Musisz zachować praktykę.

Edward zamrugał kilka razy.

Bella uniosła dłoń i ciągnęła dalej. – Ponieważ powinieneś być przygotowanym na to,

kiedy będzie czas na poważne sprawy.

Alice parsknęła śmiechem.

Edward spojrzał na siostrę a potem na Bellę, starając się dociec czy Bella mówiła
poważnie.

- Stałam się bardziej sprawna – powiedziała Bella rzeczowym tonem.

Mały uśmiech rozciągnął się w kącikach ust Edwarda. – I wiesz jak z tym?

Bella spojrzała na niego z pewnością w oczach. –Teraz jest przepytywanie?

Alice wzruszyła ramionami i przyłożyła dłoń do ust.

Bella wrzuciła się do Jaspera. – Sądzę, że prawdopodobnie przedstawiłeś im o zgodności
jakości badań.

Na to, Alice wybuchła śmiechem.

Edward powiedział – Jak długo jesteś tak…

- Prowokująca? – Alice dokończyła za niego.

- Myślałam, że masz zamiar powiedzieć „wulgarna” – skwitowała Bella.

Jasper zarechotał.

- Przepraszam – Bella płytko odetchnęła. – Jestem siostrą Emmetta. – Jej ton

sugerował, że już wiele razy wcześniej to mówiła.

Alice i Edward spojrzeli na siebie i się zaśmiali.

- Co jest takiego zabawnego? – zapytał Jasper.

- To standardowe przeprosiny Belli Swan – wyjaśnił Edward.

Jasper uśmiechnął się i zapytał. – Masz standardowe przeprosiny?

- Z takim bratem jak Emmett, było nieuniknione, że któraś z jego… szczególnych cech,

będzie miała subtelny wpływ na nią.

Jasper posłał Belli życzliwy uśmiech.

- Nie potrafię określić ilości razy, kiedy byliśmy jeszcze dziećmi, gdy Bella tak mówiła.

Bella zsunęła się ze swojego miejsca. – To nie było aż tyle razy.

- A innym razem, używała ich jak słabo ujęte groźby.

- Nie prawda.

Alice zaśmiała się . – Och, zamierzasz zaprzeczyć, że nie groziłaś Marii, Nettie i Lucy.

- Co się stało?- zapytała Edward.

Bella wyprostowała się na siedzeniu. – Alice.

Panna Cullen się uśmiechnęła. – Myślałam, że wiecie.

- Wiecie, co? – zapytał ponownie.

- No cóż, Maria, Nettie i Lucy były bardzo popularne, kiedy byłyśmy jeszcze w

gimnazjum.

Bella usiadła i zarzuciła głowę do tyłu. – Alice – jęknęła.

Alice mówiła dalej, jakby wcale nie słyszała Belli. – Każdy chciał się z nimi przyjaźnić i
jeśli nie zgadzałeś się z tym co mówiły, wkluczano cię z towarzystwa.

- Dlaczego akurat o tym rozmawiamy? To była dawno temu. Kogo to obchodzi?
– zapytała Bella.

Edward i Jasper razem podnieśli dłonie.

Bella wywróciła oczami, a następnie wstała – Idę do łóżka.

- Hej, ja musiałem na nowo przeżywać wspomnienia związane z Iriną, myślę, że

byłoby sprawiedliwe, gdybyś razem z nami tutaj siedziała.

Bella westchnęła pokonana i z powrotem usiadła.

Alice usiadła i mówiła dalej. – Jak mówiłam, te dziewczyny terroryzowały szkołę. Gdy
czegoś chciały, to dostawały to. Jeśli nie zrobiłeś tego co chciały, siedziałbyś dość długo

samotnie na lunchu przez resztę roku.

- No weź, Alice. Nie była aż tak dramatycznie – powiedziała Bella.

- Było! – powiedziała Alice. – Ciebie właściwie nigdy nie obchodziłby, tego typu
sprawy.

- Ponieważ to było głupie. I dlatego nienawidziłam gimnazjum. Dziewczyny zawsze
przesadzały w różnych sprawach.

Alice uniosła dłoń. – Poniekąd, to prawda. Bella nie dbała o tego typu sprawy. Nie
dopóki Maria, Nettie i Lucy zaczęły skupiać swoją uwagę na Angeli.

- Angela? Czy ona nie jest jedną z przyjaciółek Belli? – zapytał Edward.

Alice odpowiedziała za Bellę – Tak, i najpierw były to błahe rzeczy, jak spisywanie prac

domowych i podrabianie podpisów. Potem zaczęły prosić Angelę, by robiła takie rzeczy,
jak podpowiadanie na sprawdzianach i pisaniu esejów.

- Dlaczego Angela na to pozwalała? – zapytał Jasper.

- Bała się – wyjaśniła Alice.

- Więc, co się stało? – dociekał Edward.

- Więc, Maria była rodzajem ich matki. Ona i Bella… no cóż, powiedzmy, że nie żyły ze

sobą w zgodzie.

Bella głośno parsknęła.

- Bella nigdy nie zgadzała się z tym cokolwiek Maria i jej paczka zrobiły – powiedziała
Alice.

-Dlaczego nie jestem zaskoczony?- powiedział Edward ze złośliwym uśmieszkiem.

Alice kontynuowała – Więc, Bella miała plan, by się na niej odegrać.

-Co jej zrobiłaś? – zapytał Edward.

Bella wyprostowała ramiona i powiedziała. –Nic nie zrobiłam.

Edward zmarszczył na nią brwi.

Po chwili Bella powiedziała – Miałam zamiar… sprowokować konflikt między nią, a
naszym nauczycielem od angielskiego za esej, który… - wymamrotała całe zdanie, tak

że było niesłyszalne dla wszystkich.

Edward przybliżył się do Belli. – Co powiedziałaś?

Bella spojrzała na sufit i odetchnęła. – Poprosiła Angelę, by napisała jej wypracowanie o
książce, którą powinniśmy byli przeczytać. To było absurdalne, ponieważ Angela nie

tylko miała jej napisać wypracowanie, ale drugie dla Marii? – Bella pokręciła głową. – No
więc, ja napisałam je zamiast Angeli.

Alice ryknęła śmiechem.

- Kapuję, wypracowanie nie było na temat, na który powinno być

– powiedział Jasper.

Bella uśmiechnęła się nieśmiało.

Po tym jak Alice uspokoiła się, powiedziała – Więc, napisała początek wypracowania, tak
że brzmiał jakbyś pracował z książką, więc kiedy Maria go przeczytała, przeczytała to jak

zwykłą kartkę i to było wszystko co przeczytała. Ale reszta tego… - Spojrzała na Bellę
zanim kontynuowała – to miało być o A Wrinkle in Time, a Bella napisała o tym jak

Hansen było, kiedyś najlepszym zespołem rokowym.

- Czekaj, czy to ta grupa Mmm – bop?- zapytał Jasper.

Alice przytaknęła, podczas, gdy w tym samym czasie zakryła sobie usta.

Edward uśmiechnął się i powiedział – Więc, dostała za swoje?

Bella potrząsnęła głową i uśmiechnęła się po raz pierwszy odkąd zaczęli o tym mówić.
– Nie mogła zaprzeczyć, że tego nie napisała. Więc, zamiast tego, powiedziała

nauczycielowi, że nie zrozumiała wyznaczonego zadania i musiała zostać po szkole
przez tydzień, by brać korki, aby ponownie to pisać.

Jasper i Edward wzdrygnęli się.

Edward powiedział – I przeprosiłaś ją po tym?

Bella pokręciła głową. – To był dopiero początek.

Alice zaczęła, opisywać jak sytuacja przerodziła się w bitwę pomiędzy Marią, a Bellą. Nie

przejmowała się po prostu wybrykami Marii, ponieważ nie obchodziło ją, że nie była

popularna, w ten sposób oczywiście, więcej ludzie brali Belli stronę. Maria zakończyła to
z niewielką grupa zwolenników, ale nadal były złośliwe jak zawsze.

- Gdzie ja z Emmettem wtedy byliśmy, kiedy to wszystko się wydarzyło? – zapytał
Edward.

- Zaczęliście szkołę średnią – wyjaśniła Alice.

- Dlaczego nie powiedziałyście o tym jednemu z nas? – zapytał.

Alice rzuciła niedowierzające spojrzenie. – Mówisz poważnie?

- Co? – zapytał Edward.

- Jak idiotyczne by to było, jeżeli razem poprosiły naszych braci o pomoc?

Edward otworzył już usta, ale Jasper powiedział – To sprawy dziewczyn, Edward. Nie

próbowałbym nawet zrozumieć.

Alice uśmiechnęła się i powiedziała – Właściwie, to pomogłeś w jakiś sposób.

- Jak? – zapytał Edward.

- No cóż, Maria ubzdurała sobie, że odegrała się na Belli raz za to wszystko przez …

chodzenie z tobą – powiedziała brunetka.

Edward zmarszczył brwi. –Ze mną?

Bella wzruszyła ramionami. – Wiem. Dziwne, ha?

- To nie ma żadnego sensu – powiedział zmieszany.

- Też tego nie zrozumiałam. Myślałam, że zamierza odegrać się na mnie, robiąc mi
zdjęcia, podczas gdy przebierałam się w szatni lub coś w tym rodzaju – powiedziała

Bella.

- I jak jest to lepsze? – Powiedział Edward zszokowany.

- Nie jest. Tylko nie spodziewałam się po niej, by za tobą chodziła – powiedziała
Bella.

Edward przejechał palcami po włosach. – Ale, nawet jej nie pamiętam.

Alice powiedziała rzeczowym tonem - Oczywiście, że nie Edwardzie.

- Co się stało? – zapytał.

- To było właściwie, bardzo proste – powiedziała Alice. – Bella i ja poszliśmy na
imprezę i Maria i jej przyjaciółki też tam były. Totalnie łgała o tym jak zaprosiła ciebie na

imprezę i to, że byliście na kilku randkach.

- Co? My nigdy…

Alice powiedziała – Wiem. Była bardzo zdesperowana w tej kwestii. Sądzę, że w swojej
desperacji chciała odegrać się na Belli, zapomniała tylko, że jestem twoja siostrą.

- Okej – powiedział Edward.

Alice ciągnęła dalej. – Pomyślałam, że byłoby zabawnie, jeżeli byś się tam pokazał, więc

zadzwoniłam po ciebie.

Edward myślał przez minutę. – Nie pamiętam.

Alice wywróciła oczami. – Nie, też bym się ciebie nie spodziewała. Historię, którą ci
powiedziała, była o tym, że Bella za dobrze się nie czuła i potrzebowałam pomocy, by

zabrać ją do domu. – Kącik ust Alice lekko się uniósł. – Również powiedziałam, by nie
mówić Emmettowi.

Oczy Edward rozszerzyły się, gdy sobie przypomniał. - Pomyślałem, że może byłyście
pijane.

Alice powiedziała – Edward, byłyśmy w gimnazjum! Oczywiście, że nie!

- Wiem. Powinienem się domyślić, że byłyście skłonne do dramatyzowania.

– Spojrzał na Jaspera. – Kiedy się tam zjawiłem, z Bellą było wszystko w porządku. –
Edward z powrotem spojrzał na Alice. – W rzeczywistości byłem trochę zły, że

sprawiłyście, że przyjechałem dla was. Pomyślałem, że coś jest naprawdę nie tak.

Bella skrzywiła się i powiedziała – Przepraszam.

Edward spojrzał na nią i jego twarz złagodniała. – To nic wielkiego, teraz. Mam na myśli,
że to nawet nie było nic wielkiego, również wtedy, ale to tylko wydawało się… nie wiem.

Dziwne. Zwykle się nie zachowywałyście w ten sposób. Ale jak to pomogło w sprawie z
Marią?

Bella powiedziała – No cóż, kiedy przyszedłeś, właściwie ignorowałeś ją. Po tym, każdy
wiedział, jaką była kłamczuchą.

Alice powiedziała – I byłeś zbytnio skupiony na Belli.

Bella poczuła jak jej policzki płoną.

- Byłem?- Edward zaczął się wiercić.

Alice podskoczyła na siedzeniu. – Dla wszystkich innych, wyglądało to jakbyście ze
sobą się spotykali.

Jasper się zaśmiał.

Edward i Bella poprawili się na miejscach.

Alice zwróciła się do narzeczonego – Kiedy znalazł się na imprezie, Edward szukał Belli
w właściwy sposób. Przeszedł tuż obok Marii.

Jasper powiedział – Ałć.

- Wiem. Wtedy, kiedy znalazł Bellę, położył obie dłonie na jej ramionach i spojrzał jej

prosto w oczy i zapytał czy się dobrze czuje – Alice naśladowała gesty na Jasperze.

Bella powiedziała ostrzegawczym tonem – Alice.

Jasper pochylił się bliżej Alice.- Co się wtedy stało?

- No cóż, Bella powiedział, że nic jej nie jest i Edward zebrał kilka włosów, które

zasłaniały jej twarz…. – Alice zabrała kilka włosów z czoła Jaspera, by podkreślić swoje
zdanie. – …by upewnić się, czy nic jej nie jest i powiedział wracamy do domu.

Jasper zmarszczył brwi.

- To nie było tak. – Edward zmarszczył czoło i spojrzał na Bellę. – Czyż tak?

Bella wzruszyła ramionami. – Nie pamiętam – skłamała. Pamiętała to bardzo wyraźnie,
ponieważ każdy na imprezie, obserwował ich, a ona nienawidziła być w centrum uwagi.

- Po za tym. – Alice odwróciła się od Jaspera i powiedziała. – Po tym, nie było
wątpliwości, że Bella zostanie z tym pogrzebana.

Alice spojrzała na Jaspera i rzuciła mu mały uśmiech. – Każdy myślał, że oni są bez
pamięci w sobie zakochani.

Jasper załapał subtelną notkę, zgorszenia w słowach Alice i postanowił iść jej śladem.
Powiedział z prawdziwą szczerością – Ich przedstawienie musiało być dość

przekonujące.

Alice uśmiechnęła się szerzej. Mam najlepszego narzeczonego, pomyślała. Potem

przytaknęła i powiedziała – Pamiętam, wszystkie dziewczyny mówiły, że Bella miała
bardzo dużo szczęścia, że Edward widocznie był w niej zakochany.

Edward poprawiła się na swoim miejscu.

Bella odchrząknęła i powiedziała – Nie sądziłam, że to będzie takie proste, aby pozbyć

się Marii.

- Więc, to wszystko?- zapytał Edward, zadowolony zmianą tematu.

Alice i Bella spojrzały po sobie.

- Co stało się potem ?- zapytał Jasper.

Alice powiedziała – No cóż, było trochę konfrontacji następnego dnia w szkole.

Bella opadła z powrotem na swoje miejsce.

Kiedy Bella nie zamierzała podawać szczegółów, Alice zaczęła – Maria oskarżyła Bellę

przed całą szkołą o kradzież Edwarda i… - odchrząknęła - … co Bella zrobiła, by wykraść
go jej.

Edward spojrzał na Bellę z ściągniętymi brwiami. – Co powiedziała?

Bella spojrzała na swoje dłonie, położone na kolanach. – Naprawdę, nie pamiętam.

Alice odetchnęła z frustracją. – Bella, ona właściwie nazwała ciebie dziwką i powiedział,
że nie byłaś dziewicą.

Edward usiadł na swoim miejscu. – Co do..?

Jasper powiedział – Stop. To jest zgryźliwe.

- Wiem – powiedziała Alice. – W tamtym monecie Maria była kompletnie stuknięta.

Edward pochylił głowę, by z bliska spojrzeć na Bellę. – Dlaczego niczego mi nie

powiedziałaś?

Bella polizała swoje wargi i wzruszyła ramionami. - To nie było coś wielkiego,

ponieważ to nie była prawda.

- Taak, ale jestem pewien, że to zraniło twoje uczucia. – Edward sięgnął i zebrał jej

włosy z ramienia. Patrzyła w dół, kiedy jej włosy zasłoniły jej twarz.

- Cóż, tak. Ale wtedy się wkurzyłam. – Bella spojrzała na Edwarda. – Mówiła takie

rzeczy jak, że się mną znudziłeś i to, że koniec końców, byś do niej wrócił.

Edward zmarszczył brwi. – Co?

-Wiem. Postradała rozum. Maria chciała utrzymać pozory, że ma coś wspólnego z
tobą. – Bella wywróciła oczami. – Po za tym, powiedziałam jej, by się wypchała i to

wszystko.

Alice praktycznie podskakiwała na swoim siedzeniu. – Nie ma mowy! Zrobiłaś więcej

niż to. Ty całkowicie ją rozłożyłaś na łopatki, na jej terytorium.

Bella rzuciła jej błagalne spojrzenie. – Alice.

Edward powiedział – Nie… czy pobiłaś ją za te bzdury?

Bella lekko się zaśmiała. – Nie!

- Lepsze od tego. - Alice przesiadła się tak, że siedziała naprzeciwko Belli i Edwarda

będących na sofie. – Powiedziała Marii, że to nie jej sprawa co z tobą robi.

Bella wsunęła się głębiej na swoim miejscu. Trochę dalej, a wtedy ześlizgnęła się, by z

kanapy.

Alice powiedziała – Również jej powiedziała, że nawet w najlepszych snach, Edward

był lepszy niż to. Gdziekolwiek by się znalazła, nigdy by go nie zdobyła. Wtedy Maria
powiedziała, wszystko co potrzebowała do okazji, a wtedy owinęłaby Edwarda wokół

palca.

Jasper miał oszołomiony wyraz twarzy. – Jezu. Kto potrzebuję CW, gdy masz takie

rzeczy.

Edward spojrzał na Alice i Bellę z niedowierzaniem. – Dziewczyny są szalone.

Bella zachichotała.

Alice usiadła na brzegu swojego siedzenia. – Po tym komentarzu, Bella pokazała karty i

wyjęła swój telefon i zadzwoniła do ciebie.

- Naprawdę? – powiedział Edward.

Alice przytknęła. - Włączyła rozmowę na głośnik w telefonie. Powiedziała ci, że ma
przyjaciółkę Marię, która chce cię o coś zapytać. I Maria wzięła telefon i zapytała czy

byłbyś zainteresowany wyskoczeniem z nią gdzieś, czasem.

Edward myślał przez minutę. I potem powiedział. – Co jej powiedziałem?

- Powiedziałeś jej, że byłeś już umówiony z Bellą. – Ton Alice był pełen triumfu i
przybrała zadowolony wyraz twarzy.

Bella znowu polizała usta. Ukradkiem spojrzała na Edwarda, który nadal miał zagubiony
wyraz twarzy.

Alice ciągnęła dalej – Maria próbowała robić z tobą palny na inny raz, ale wtedy
powiedziałeś, że nie możesz, ponieważ zamierzałeś zostać z Bellą, dopóki z tobą nie

skończy.

Edward ponownie zmarszczył brwi, próbując sobie przypomnieć. – Bella powiedział mi,

że ta dziewczyna Maria naprawdę chciała mnie jako korepetytora w algebrze i wtedy
powiedziałaby by wszystko, by mieć mnie jako jej korepetytora.

Alice zawyła ze śmiechu.

Jasper spojrzał na Bellę w zachwycie. – Jesteś złym duchem.

Alice powiedziała - To jest o tym, jak ją spławiłeś.

Edward powiedział – Powiedziała mi o tym, dzień przed.

Wszyscy patrzyli wyczekująco na Bellę. Po chwili powiedziała – Dzwonienie do Edwarda
było moim ostatnim ratunkiem. Nie spodziewałam się, by to zrobić, ale też nie chciałam

przeciągać sprawy. Popadałam w złość.

Na twarz Edwarda wkradł się mały uśmiech.- Przejść prosto przez żyły, hyy?

Bella wzruszyła ramionami. – No cóż, musiałam coś zrobić lub w przeciwnym wypadku
skończyłbyś z natrętem.

-Miło wiedzieć, że masz moje najlepsze dobro na sercu.- Edward uśmiechnął się. – I
przypuszczam, że przy skazywaniu Marii na jej terenie, miałem również mały udział.

Rzuciła mu niewinny uśmiech.

Alice zaśmiała się i powiedziała – Po tym , nie było wątpliwości co do waszych uczuć

wobec siebie. Każdy myślał, że wasza dwójka była do siebie idealnie dopasowana.

Bella oblizała usta. – Alice, przestań. To nie było tak.

Alice wzruszyła ramionami. – Tylko mówię, to, co ludzie gadali. – Potem rzuciła im obu
wszystko wiedzący uśmiech. – Po za tym, to nie było naprawdę, tak? I nikt nie

został zraniony. No cóż, nikt, kto na to nie zasłużył.

- Alice! - Powiedziała Bella karcącym tonem.

Rozmawiali jeszcze kilka minut, zanim Jasper powiedział, że musi iść spać,
ponieważ jego lot jest rano.

- Też powinnam iść spać. Mój lot jest o tej samej godziny co Jaspera - powiedziała
Alice.

Jasper powiedział - Możesz zostać i skończyć nadrabianie zaległości.

Bella powiedziała – Nie, proszę. Myślę, że Alice potrzebuje odpoczynku.

- Nie martw się. Nie ujawnię więcej sekretów. – Rzuciła Belli złośliwy uśmiech.

Jasper wziął Alice pod rękę. Powiedzieli dobranoc i poszli na górę do sypialni Alice.

Po chwili, Edward powiedział – Też powinienem iść spać. - Zawahał się zanim
powiedział. – Czy jest coś co potrzebujesz, zanim pójdę na górę?

- Właściwie Rosalie powiedziała mi, że telewizor w pokoju gościnnym nie działa
– powiedziała.

- Oh, pozwól, że rzucę na to okiem zanim pójdę do łóżka. - Edward wstał i ruszył do
pokoju gościnnego.

Bella powiedziała – Nie musisz tego sprawdzać właśnie teraz. To nic ważnego.

Edward powiedział przez ramię. – To nie zajmie nawet minuty.

Bella ruszyła za nim do pokoju gościnnego. Edward włączył światło i podszedł do
telewizora z płaskim ekranem, zamocowanym na ścianie. Wziął do ręki pilota, który

leżał na kredensie. Kiedy wcisnął przycisk włączający, cały ekran zrobił się niebieski.
Bawił się przyciskiem kontrolującym i niebieski ekran zniknął i zamiast tego

rozbrzmiała piosenka z Centrum sportowego.

Edward zrobił kilka kroków do tyłu i usiadł na ogromnym łóżku. Bella dołączyła do

niego.

Młody Cullen szukał programu, przez co na ekranie telewizora pojawiały się przebłyski,

kiedy zapytał.

- Czy Emmett do ciebie jeszcze nie dzwonił?

- Nie – powiedziała Bella. – Ale nie sprawdziłam telefonu. – Wyciągnęła telefon z
tylniej kieszeni. –Ups. Zapomniałam go włączyć po obiedzie.- Przycisnęła przycisk

zasilania i minutę później zobaczyła, że miała trzy nieodebrane połączenia od Emmetta.
– Dzwonił kilka razy. Powinnam…

Zanim jednak Bella mogła skończyć zdanie, zabrzmiała piosenka Prince Ali z filmu
Alladdin.

Edward się zaśmiał. – To dźwięk, kiedy Emmett dzwoni, czyż nie?

Bella zaśmiała się i przytaknęła. – Tak, ale on o tym nie wie.

Bella odebrała telefon. – Cześć Emmett.

- Jesteś z Edwardem? – zapytał.

- Tak – odpowiedziała.

-Włącz mnie na głośnik.

- Dlaczego?- zapytała podejrzliwym tonem.

- Zamierzam was oboje o coś zapytać, więc nie chcę się powtarzać.

- W porządku. Poczekaj. – Bella przełączyła na głośnik. – Jesteś teraz na głośniku,

Emmett.

- Edward, słyszysz mnie?

- Więc, czy będziecie w stanie trzymać ręce z dala od siebie, podczas gdy Bella tam
będzie?

Edward usiadł prosto. – Emmett…

Bella złapał jego rękę. – Wiesz, ze przerwałeś nam naprawdę gorące doznania.

Edward spojrzał na nią z zaspokojeniem na twarzy.

- Taa, jasne – powiedział Emmett, ale zauważyła niewielkie, niezadowolenie w jego

głosie.

- Masz zły czas. Właśnie zdjęłam jego koszulę i on miał też moją..

- Wyłącz mnie z głośnika!!

Bella zaśmiała się i przycisnęła przycisk, przybliżając telefon do ucha. – Czego? – Bella

miała niezadowoloną minę, ale cokolwiek powiedział Emmett, wyraz jej zniknął.
Powiedziała – W porządku. – Podała telefon dla Edwarda.

Edward zawahał się zanim powiedział. – Hallo?

- Ona mówi poważnie? – zapytał Emmett.

Edward rzucił okiem na Bellę, zanim dopowiedział – Nie. Tylko się z tobą droczyła.

- Jezu. Czasami z tym przesadza.

- No cóż, sam to prowokujesz.

- A co tam.

Nie czekając na możliwość, złapania go w zdaniu, Edward zmienił temat. – Jak jest w
Portland?

- Na razie jest bardzo miło.

Bella powiedziała – Zapytaj go czy miał jakiś gości?

- Słyszałeś to? – zapytał Edward.

- Taak. I zapytaj jakich gości?

Edward spojrzał na Bellę. – Pyta jakich gości?

Bella wzruszyła ramionami. – Żadnych.

- Powiedziała…

- Słyszałem.

Edward zmarszczył na nią brwi.

Bella tylko wzruszyła ponownie ramionami.

Edward i Emmett nadal rozmawiali na temat wydarzeń sportowych, odkąd obaj oglądali

Centrum sportowe. Bella położyła się na łóżku, podpierając się na łokciach, podczas gdy
oglądała i słuchała ich rozmowy. Z tego, co mogła wywnioskować, to rozmawiali o tym

jak beznadziejni w tym sezonie byli Mariner. Teraz, gdy skończyli poprzedni temat,
zaczęli rozmawiać o statystykach i handlu.

Bella odchyliła głowę i jęknęła. – Czy możemy zmienić, teraz kanał?

Edward podał Belli pilot, wciąż trzymając jej telefon przy uchu. Bella wzięła pilot i

przełączała kanały.

Usiadła prosto. – OOO. Transformers.

- Emmett pyta, na którym programie – powiedział Edward.

Bella sprawdziła i powiedziała mu. Edward powtórzył informację.

Po chwili, Edward słuchając Emmetta, odpowiedział – Nie, nie widziałem tego.

Razem Bella i Emmett powiedzieli – Co??

Oboje zaczęli mówić w tym samym czasie, Edward podniósł rękę. Potem przełączył
Emmetta z powrotem na głośnik.

Emmett powiedział – Jak mogłeś nie widzieć tego filmu?

Edward wzruszył ramionami i odpowiedział – Po prostu, nigdy nie miałem okazji.

- Musisz zobaczyć Megan Fox – powiedział.

Bella wywróciła oczami i z powrotem położyła się na łokciach. – Poważnie, podkochiwał

się w niej od dłuższego czasu.

Edward uśmiechnął się i oparł się o swoje łokcie, umieścił komórkę Belli pomiędzy
nimi.

Właśnie wtedy, na ekranie pokazała się Megan Fox. Jej ramiona były wyciągnięte w górę,
by podnieść maskę samochodu, przy tym prezentując zarys jej zgrabnego ciała i

eksponując mid-rift.

Emmett powiedział – Nigdy się nie zestarzeje.

Edward zamrugał kilka razy. – Ona jest… zdrowa.

Bella zaśmiała się kiedy Emmett powiedział – Koleś , ona jest gorąca.

Edward uśmiechnął się.

- Jest dobrze. Możesz być facetem – powiedziała Bella.

- Jestem facetem – powiedział delikatnie, obronnym tonem.

- Wiem. Chodzi mi o to, że dobrze, jeśli również myślisz, że jest niezła – powiedziała.

- Taak, ale… ona nie jest typem, który mógłbyś zabrać do domu i przedstawić mamie
– stwierdził Edward.

- Nie, ona jest typem, który po prostu zabierasz na pewien czas do domu
– powiedział Emmett.

Bella wywróciła oczami.

Edward miał zszokowany wyraz twarzy. – Czy on tak z tobą często rozmawia?

Bella wymruczała – Cały czas.

Spojrzał na nią ze współczuciem. – Przepraszam.

Potrzęsła głową i uśmiechnęła się. – To nic.

- Co? – zapytał Emmett kompletnie nieświadomy ich rozmowy.

Bella ciągnęła dalej, tak jakby wcale go nie słyszała. – Ale muszę przyznać, że nauczyłam
się wiele o psychice mężczyzn od Emmetta.

- Na przykład czego?- zapytał Edward.

- No cóż, na przykład jak faceci całkowicie nastawieni wzrokowo. Tak jak aktorka

wywołuje reakcję fizyczne w facetach, przez sposób w jaki wygląda. Nie ma nic do
powiedzenia, by przyciągnąć twoje zainteresowanie. W rzeczywistości, sądzę, że to

miało wpływ na Emmetta, zdając sobie sprawę, że miała pewne kwestie do powiedzenia
w filmie.

- Hej – Emmett powiedział obrażonym tonem.

Edward cicho się zaśmiał.

- Przedstaw mu swoją gorącą listę, Bella – powiedział Emmett, próbując powrócić do
jej ostatniego komentarza.

Bella zirytowała się i powiedziała - Nie.

Edward przesunął się, by móc spojrzeć na Bellę. – Co to jest gorąca lista?

-Ludzie, którzy są seksowni – powiedział Emmett.

Edward uśmiechnął się. – Kto jest na twojej gorącej liście, Bella?

Bella zawahała się zanim powiedziała – Którzy z nich? Faceci? Czy dziewczyny?

Oczy Edwarda poszerzył się. – Dlaczego masz gorącą listę dziewczyn?

- Przepraszam. – Wypuściła długi oddech. – Jestem siostrą Emmetta.

Edward zaśmiał się. Następnie powiedział – Dziewczyny.

Bella skuliła się, zanim powiedziała – Kate Beckinsale i Katherine Heigel.

Emmett powiedział – Kate Beckinsale , grała w którymś filmie o wampirach, tak? Takk,

jest gorąca. Kim jest Katherine Heigel?

Bella powiedziała – Grała w 27 sukienek.

- Czy to był babski film? – zapytał Emmett.

Bella wywróciła oczami. – Także grała w filmie Wpadka.

- Ooo, taak. Taak, jest gorąca. Dobra robota Bella.

Edward powiedział – Ty rzeczywiście robisz to z Emmettem?

- Jeśli nie zaczyna być naprawę nieznośny.

-Okej, Edward. Twoja kolej – powiedział.

- Nie mam żadnej.

- No dalej.

-Nie.

Bella spojrzała na Edwarda. – Nie masz, ponieważ nie chcesz nam powiedzieć, czy nie

masz, ponieważ naprawdę żadnej nie masz.

- Naprawdę, nie mam żadnej – powiedział Edward . – Kto jest na twojej, Emmett?

- Gweneth Paltrow, Charlize Theron i Angelina Jolie – powiedział Emmett.

- Dlaczego nie jestem zaskoczona? – powiedziała Bella.

- Czekaj, jak dobierasz ludzi na swoją gorącą listę? – zapytał Edward.

Emmett powiedział - W każdym razie, jakbyś chciał je poznać.

Edward zastanowił się nad tym przez chwilę.

W kącikach ust Belli pojawił się mały uśmiech. – Założę się, że mogę zgadnąć.

Edward spojrzał na Bellę, czekając jej kontynuacji.

- Reese Witherspoon – powiedziała.

- Dobra – powiedział Emmett.

Edward potrząsł głową, ale zdając sobie sprawę, że nie byłby zdolny zobaczyć,

powiedział – Nie.

- Cameron Diaz? – zaproponowała Bella.

- Nie.

- Scarlett Johannson.

- Ał. Ta też jest dobra – powiedział Emmett.

- A kto to? – zapytał Edward.

- Jesteś poważny? – zapytała Bella.

- Grała w filmie z Billem Murrayem – wyjaśnił Emmett.

Edward pomyślał o tym. – Nie.

- Nicole Kidman?

- Nie.

Po chwili, Bella powiedziała. – Edward, czy jesteś … gejem?

Ryk dobiegł z drugiej strony telefony.

Edward usiadł prosto. – Co??

- Mam na myśli, że jeśli jesteś, to w porządku – Bella powiedziała z prawdziwą

szczerością.

- Nie jestem gejem. – Ton Edwarda był stanowczy.

- Nie musisz…

- Bella, nie jestem gejem. – Miał intensywny wyraz w jego oczach, co ostrzegło ją by

nie zadawać więcej pytań.

Uniosła dłonie. – W porządku.

- Tylko dlatego, że żadna z tych kobiet nie jest dla mnie atrakcyjna, nie znaczy to,
że jestem gejem.

- Ale one wszystkie są pięknymi kobietami – powiedział Emmett.

- Pewnie, jeżeli są w twoim typie – stwierdził Edward.

- A więc jaki jest twój typ? – zapytał Emmett.

Edward zawahał się zanim odpowiedział – Podobają mi się brunetki.

Emmett zachichotał.

Bella zamrugała kilka razy. Nie miała pojęcia, że woli brunetki. Jedynym powodem

podawania nazwisk blond aktorek to, to że chodził z Rosalie, więc zakładała, że była ona
w jego typie. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że ona nie pociągała go, po tym wszystkim.

Bella uniosła telefon. – Myślę, że mamy dosyć, tej gry Emmett. Dobranoc.

- Nie, zaczekaj.

- Dobranoc, Emmett –powiedział Edward.

- Hej – zaprotestował Emmett.

Bella przycisnęła, klawisz kończący rozmowę na komórce. Potem powiedziała
– Przepraszam za to.

Edward położył się, opierając się na łokciach. – W porządku.

Bella wyciągnęła rękę, by położyć telefon na nocnej szafce, a potem wzięła poduszkę i
wsadziła ją sobie pod głowę. – Czasami potrafi być naprawdę nieznośny.

- Sądzę, że to po prostu cały Emmett.

- Dokładnie.

- Nie było tak źle – powiedział i również włożył sobie poduszkę pod głowę.

- Cóż, prawdopodobnie dobrze, że nie było cię tutaj przez ostatnie siedem lat, więc

nie musiałeś stawiać czoła nie znośnemu zachowaniu Emmetta - powiedziała Bella.
Natychmiast, zaczęła żałować tego co powiedziała. Nie chciała tego znowu wyciągać.

– Przepraszam.

Spojrzał na nią. – Dlaczego?

Płytko odetchnęła. – Przepraszam za wrzeszczenie na ciebie tamtego wieczora. O tym,
by tu zostać.

Spojrzał na ekran telewizora. – Nie przejmuj się tym.

- Nie, ja byłam po prostu… byłam wtedy trochę zdenerwowana tamtą sytuacją. Nie

chodziło mi o to, by się na tobie wyżywać.

-W porządku. – Zawahał się, zanim powiedział – Nigdy nie zamierzałem

cię skrzywdzić.

Bella przestała oglądać telewizor, dawno temu. Patrzyła na sufit. – Co się stało? Dlaczego

wyjechałeś? - Niskim głosem powiedziała Bella. – Byłeś na mnie wściekły.

Edward znowu odwrócił się twarzą do niej. – Nie, nie byłem na ciebie wściekły.

Wyjechałem, ponieważ… - przewrócił się na plecy. – Nie mogę wyjaśnić tego właśnie
teraz, ale wyjechałem ponieważ potrzebowałem zmiany. Przepraszam, jeśli

cię skrzywdziłem.

Bella długo westchnęła. – To była duża zmiana.

- Taak.

Leżeli razem obok siebie. Telewizor był ściszony, ale tez nie było oglądany. Oboje gapili

się na sufit.

Po chwili, Edward powiedział niskim głosem. – Tęskniłem za tobą.

- Ja za tobą też – powiedziała Bella.

Wziął jej dłoń w swoją. Bella przysunęła się tak, że jej głowa wylądowała na jego

ramieniu. Edward przycisną przycisk na pilocie i wyłączył telewizor.

Leżeli obok siebie w kompletnej ciszy. Kilka minut później, Edward powiedział – Bella,
powinienem wrócić do mojego pokoju.

Zdrzemnęła się. Kiedy usłyszała Edwarda mówiącego, że idzie do swojego pokoju,
obudziła się i powiedziała – Możesz po prostu, zostać trochę dłużej? Dopóki nie zasnę.

- Dobra. Poczekaj chwilę. – Edward wstał z łóżka i zgasił nad głową światło, a
następnie wrócił. Bella zdjęła buty i sweter. Kiedy Edward się położył, Bella ponownie

skuliła się obok niego, ale tym razem umieściła głowę na jego piersi. Podniosła rękę, by
położyć ją bliżej swojej twarzy. Edward był zaskoczony zachowaniem Belli, ale rozluźnił

się i owinął ramię wokół niej. Zawahał się, zanim wziął jej dłoń w swoją.

Długo westchnęła, zanim powiedziała – Dobranoc.

- Dobranoc, Bella.

Leżąc cicho w ciemności, wsłuchiwał się w jej oddech. Cierpliwie czekał, aż jej oddech się

wyrówna, co by sygnalizowało, że w końcu zasnęła. Obiecał sobie wyjść, kiedy się
upewni się, że zasnęła, ale nic nie mógł poradzić, że sam zasnął, ponieważ rozkoszne

ciepło z ciała Belli obok niego spowodowało, że zatracił się w błogim śnie, w którym
trzymał Bellę w swoich ramionach, co nie było czymś niezwykłym.

OZDZIAŁ

8 – W

ARTO

WALCZYĆ

Przeżuwasz mnie.

Wypluwasz mnie.

rozkoszuj się smakiem,

który zostawiam na twoich ustach

Patrzysz na mnie.

Patrzę na ciebie.

Żadne z nas nie wie co zrobić.

- Shiver Maroon 5

Bella przewróciła się na plecy i przeciągnęła. Następnie przetarła resztki snu z

oczu i usiadła. Była sama. Ostatnią rzeczą jaką pamiętała, było pójście spać z Edwardem.

Była rozczarowana, że nie było go, kiedy się obudziła, ale pamięta też jak prosiła
miedzianowłosego, by został dopóki nie zaśnie. Zorientowała się, że gdy w jego

mniemaniu wywiązał się z tego obowiązku, wrócił do swojego pokoju.

Nie mogła się oprzeć wrażeniu, że była trochę niepocieszona, ale szybko

odepchnęła to uczucie. Bezsensowne było smucenie się o to, zwłaszcza, od kiedy nie
mieli tego typu związku.

Także, nie mogła oprzeć się lepszemu samopoczuciu, dzięki ich rozmowie zeszłej

nocy. Tęsknił za nią, kiedy wyjechał. Przez ten pomysł, na jej twarzy wykwitł szeroki

uśmiech, gdy szła do łazienki przy pokoju gościnnym. Nigdy nie podejrzewałaby siebie o
robienie nadziei, że mógł nawet o niej myśleć, podczas, kiedy był daleko, nie mówiąc już,

że za nią tęsknił. To było odkrycie, w które nadal trudno jej było uwierzyć.

Zdawało się bardzo proste, by wyjechać dla Edwarda. Teraz wydaje się, że może i

nie było. Powiedział, że wyjechał, ponieważ potrzebował zmiany. Wyjaśnienia nie były
zbyt jasne, ale Bella poczuła ulgę, że nie wyjechał ze względu na coś, co zrobiła. Część

niej, łatwo chciała zaakceptować te wytłumaczenie i chciała wyciągnąć niektóre sprawy
z Edwardem, właśnie tam, gdzie odpuścili.

Ale z drugiej strony, większa część jej, była wciąż niechętna, by zaakceptować tak

łatwo wyjaśnienie Edwarda. Dlaczego potrzebował zmiany, włączając to fakt, że

całkowicie ignorował ją przez siedem lat? Dlaczego jego nowy styl życia, objął całkowite
wycięcie jej z jego życia? Bellę bolała głowa od tych wszystkich możliwych odpowiedzi

na te trudne pytania.

Jej dobry nastrój zmniejszył się istotnie, po wzięciu prysznica i ubraniu się.

Rzeczywistość jej związku z Edwardem była na powierzchni, sprawy między nimi
układały się dobrze, ale Bella obawiała się, że ich związek nigdy w przeszłości nie

zarysował powierzchni. Pragnęła czegoś więcej, niż tylko przyjacielskie pogawędki i
przeżywanie wspomnień z dzieciństwa.

Bella pragnęła Edwarda.

Głęboko w środku zdała sobie sprawę, że wszystko co łączyło ją z Edwardem

nigdy nie przekształciłoby się w coś więcej niż bratersko – siostrzany typ relacji. Edward
wydawał się czuć dobrze z tym jak sprawy pomiędzy nimi właśnie teraz się układały i

ten fakt bolał.

Kocha Edwarda. Jej uczucia do niego, zawsze tam były, podobnie jak samoistny odruch,

by oddychać powietrzem dla życia. To nie było coś, czego miała się dowiedzieć lub
zdobywać doświadczenie w tym kierunku. Jej skłonność do kochania Edwarda była

wrodzoną zdolnością, także nie mogłaby przestać, nawet jeśli próbowała. Pomysł
niekochania Edwarda był niezrozumiały.

Zawsze był Emmett i jego najlepszy przyjaciel Edward. Przez pewien czas,

ponieważ Emmett i Edward zawsze byli razem, Charlie zabierał na wezwania Edwarda

drugiego brata.

Pewnego dnia, zobaczyła Edwarda w zupełnie innym świetle. Nie widziała w nim

więcej drugiego brata. Stał się Edwardem, najlepszym przyjacielem jej brata.

Pamiętała moment, kiedy zobaczyła Edwarda w tym nowym świetle. Było to

podczas ostatniego roku szkoły podstawowej, a jej brat i Edward zaczęli już szkołę
średnią. Incydent z Marią wywołał to odczucie, a fakt, że była nieodwołalnie zakochana

w Edwardzie, scementował dzień kiedy szedł na swój pierwszy formalny bal.

On i Emmett spędzili dużo czasu na dywagacjach, kogo by zabrali. Emmett

zakończył ten problem biorąc Lauren Mallory, co nie było zaskoczeniem, a Edward
zaprosił nową studentkę, Giannę. Była włoskiego pochodzenia, choć pierwotnie była z

Kalifornii. Bella nadal wzdryga się, na to wspomnienie. Była boginią z falistymi,
ciemnymi włosami i ciepłą cerą, która prawdopodobnie miałaby klasyczny, oliwkowy

ton, jeżeli nie miała zbyt dużo słońca w Kalifornii. Wydaje się, że spowodowała spore
zamieszanie, kiedy trafiła do szkoły średniej w Forks i natychmiast została zauważona

przez Edwarda. Poznała tą sytuację ze szczegółami, które w desperacji zebrała spośród
szybkich spostrzeżeń Alice. Edward był bardzo zajęty nią, a ona nim. Wyszli razem kilka

razy i rozmawiali przez telefon całymi godzinami w nocy. Wówczas Bella była tym
wstrząśnięta, ale nie rozumiała, dlaczego czuje się w ten sposób. Pragnęła tylko, by

Edward był szczęśliwy.

To nie było podczas nocy balu maturalnego, gdy zdała sobie sprawę co się

zmieniło. Bella ciągle przychodziła do domu Cullenów. Randki Emmetta i Edwarda miały
zostać uwiecznione w domu, w formie zdjęć. Alice była podekscytowana zobaczeniem

ich wszystkich. Bella tak naprawdę nie zwracała zbytniej uwagi na całą ekscytację
spowodowaną przygotowaniami. Była tam tylko po to, by zobaczyć swojego brata i jego

najlepszego przyjaciela, wychodzących na tańce w szkole średniej.

Kiedy Lauren i Gianna przyjechały, Esme i Alice poszły obejrzeć ich wieczorowe

suknie i pstryknąć zdjęcie. Bella ociągała się, siedząc na stopniach schodów,

przysłuchiwała się całemu zamieszaniu wywołanymi sukniami.

Kiedy Emmett i Edward usłyszeli, co się działo, przygotowali sobie zejście ze

schodów. Emmett zawsze dramatycznie się zachowywał. Dziewczyny czekały na ich
przybycie w salonie.

Jednakże, kiedy schodzili ze schodów. Bella prawie się przewróciła przez

stopień, na którym wcześniej siedziała, kiedy zobaczyła Edwarda. Nigdy wcześniej nie

widziała go w garniturze i to całkowicie ją zszokowało. Te uczucia nie były znane Belli z
autopsji. Nie wiedziała, co to jest, ale zapragnęła, by wszystkie jego wysiłki, aby

wyglądać tak porażająco przystojnie były dla niej, a nie dla kogoś innego.

Kiedy zobaczył wyraz jej twarzy, stał się nieśmiały i zapytał czy dobrze wygląda.

Zajęło jej chwilę, zanim wychrypiała tak. Uśmiechnął się do niej krzywo, a następnie
odszedł do salonu, by spotkać się ze swoją dziewczyną.

Bella ruszyła za nim, ale zatrzymała się w przejściu. Kiedy Edward zachwycał się

Gianną, patrzyli na siebie i coś między nimi zaszło. Nie mogła zobaczyć wyrazu twarzy

Edwarda, ale zauważyła, że policzki Gianny się zaróżowiły. Nie było czasu na
rozwodzenie się nad tym, co się wydarzyło, ponieważ Esme zbierała ich wszystkich do

grupowego zdjęcia.

Chciała się odwrócić, ale nie mogła przestać patrzeć na Edwarda, który spoglądał

na Giannę. Wydawało się, że nie mógł oderwać od niej oczu. Bella chciała, żeby patrzył
na nią w ten sposób. Kiedy Esme skończyła robić zdjęcia, wszyscy byli gotowi do

wyjścia. Kiedy Edward myślał, że nikt nie patrzy, pocałował Giannę.

To był krótki, niewinny pocałunek, ale wystarczyło, by Bella poczuła szarpnięcie

w środku, a jej oczy stały się mokre.

Szybko zniknęła w łazience na dole, zanim ktokolwiek mógł ją zauważyć. Była

uradowana, że od razu pojechali na tańce, mając nadzieję, że nie oczekiwali od niej, aby
na nich patrzyła.

Alice poszła jej szukać i kiedy znalazła przyjaciółkę, zapytała o co chodzi, a Bella

powiedziała, że nie czuła się zbyt dobrze. Poszły do pokoju Alice, która była szczęśliwa

mając nadzieję, iż sprawi, że Bella poczuje się lepiej.

Gianna została jedynie na rok i jej rodzina ponownie się przeprowadziła. Praca jej

ojca wymagała od rodziny częstych przeprowadzek, tym razem przenieśli się do Maine.

To był najtrudniejszy rok, przez który cierpiała. Był prawie tak samo trudny jak

ten, kiedy jej rodzice się rozwodzili i jej matka Renee, wyjechała do Arizony. Bella miała
w tym czasie osiem lat, ale miała Emmetta i Edwarda, którzy pomogli jej przez to

przejść.

Ale ten ból był inny. Bella była zmuszona oglądać, dzień po dniu jak Gianna

trzyma rękę Edwarda, Gianna całuje Edwarda, Gianna sprawia, że Edward się uśmiecha.

Bella przez cały czas chciała być nią. Edward wydawał się naprawdę przejęty wyjazdem
Gianny. Bella czuła się źle, że cierpiał, ale niezmiernie uradowana, że Gianna była

bardzo, bardzo daleko.

Odgłosy z drugiego pokoju, wyrwały Bellę z zadumy. Obejrzała się ostatni raz w

lusterku, zanim dołączyła do pozostałych w kuchni na śniadaniu. Ponieważ miała do
pracy na później, założyła ciemne dżinsy i biały bezrękawnik, ale zestawiła go ze zwykłą,

białą koszulą, którą założyła po wyprawie w salonie. Była bardziej elegancka niż zwykły
t-shirt, który ubierała do pracy, ale naprawdę ją lubiła i chciała mieć inną okazję, by

ponownie ją założyć.

Kiedy weszła do kuchni, była zdziwiona nagłą aktywnością wszystkich. Normalne

poranki u Cullenów były spokojne i wszyscy siadali razem, by zjeść śniadanie. Zamiast
tego Alice i Jasper siedzieli przy stole kuchennym. Alice była pochylona przed laptopem

Jaspera, miała nietypowy, zestresowany wyraz twarzy, podczas, gdy Jasper trzymał rękę
na jej plecach, starając się ją uspokoić. Esme chodziła tam i z powrotem po salonie z

telefonem. Carlisle stał w przejściu od francuskich drzwi, które prowadziły na werandę,
rozmawiając przez telefon komórkowy. Edward stał w kuchni, jedząc z miski płatki

zbożowe.

Postanowiła dołączyć do Edwarda, który przesunął miskę w dół, kiedy się

zbliżyła.

- Dzień dobry – powiedział.

- Dzień dobry. – Oglądała aktywne działanie. – Czy wszystko w porządku?

Edward podszedł do jednej z szafek, wziął miskę dla Belli i postawił ją na ladzie.

Potem wyjął łyżkę z szuflady i włożył ją do miski. Powiedział: – Moja mama stara się
złapać samolot na dzisiaj do Montrealu.

Bella wsypała trochę płatków zbożowych i miała dodać mleka, lecz zatrzymała

się nagle, gdy usłyszała wytłumaczenie Edwarda. – Nie wiedziałam, że miała w planach

wyjazd do Montrealu.

Edward zatrzymał się między kęsami i powiedział: - Ciocia Tanya, siostra mojego

taty jest w ciąży i bierze urlop. O miesiąc wcześniej.

- Oh nie. Czy wszystko będzie dobrze?

Edward wypuścił krótki oddech. – Mój ojciec myśli, że nic jej nie będzie, ale moja

ciocia jest sama. Mój wuj - Wiliam wyjechał w podróż służbową. Jest teraz naprawdę

zmartwiona.

- Kto? Twoja ciocia, czy mama?

Edward cicho się zaśmiał. – Obie.

- Czy twój tata zamierza polecieć z twoją mamą? – zapytała.

- Nie może dzisiaj. Zbyt wiele dzieje się w szpitalu, by wyjechać w tak krótkim

czasie. Próbuje złapać samolot na jutro lub na czwartek.

- Co robi Alice?

- Szuka późniejszego lotu. Ponieważ moja mama zamierza wylecieć dziś do cioci,

opuści wszystkie sprawy związane ze ślubem, których miała dopilnować. Więc Alice
zamierza spróbować polecieć jutro, po tym jak wszystko będzie zrobione. Ale martwi się

o pracę.

Bella odstawiła miskę z nietkniętymi płatkami na ladę i podeszła do Alice.

Rozmawiała z Jasperem.

- Wiem, że mam sprawy do załatwienia związane z pracą, ale nasz ślub teraz

ważniejszy – powiedziała Alice.

- Wiem, ale jestem pewien, że Edward może się tym zająć – powiedział Jasper.

Rzuciła Jasperowi powątpiewające spojrzenie.

Bella usiadła na pustym krześle obok Alice. – Czy mogę jakoś pomóc?

Alice spojrzała na Bellę. – Nie wiem. Dzisiaj moja mama miała sprawdzić kwiaty,

jutro miała też zatwierdzić menu i tort – spojrzała na Jaspera, a następnie powrotem na

Bellę, zanim powiedziała. - To jest zbyt wiele, by prosić cię o pomoc, jeślibyś mogła.

Bella położyła dłoń na ramieniu Alice i delikatnie ścisnęła. – Będę szczęśliwa,

mogąc pomóc.

Oczy Alice powiększyły się. – Naprawdę? Ponieważ wiem, że nie interesujesz się

tego typu sprawami i jeżeli byłaby tu Rosalie, nie miałabym problemu.

Bella uśmiechnęła się i powiedziała. –Jest dobrze Alice. Jeżeli to ci pomoże, jestem

bardziej niż chętna, by stawić temu wszystkiemu czoła dla ciebie.

Alice zarzuciła ręce dookoła szyi Belli. – Dziękuję bardzo.

Bella odwzajemniła uścisk i po chwili powiedziała. –Teraz w co się wpakowałam?

Edward dołączył do nich przy stole, ale jego telefon zaczął dzwonić. Przeprosił i

odebrał.

Alice wyciągnęła rękę i Jasper przekazał jej portfolio. Alice wzięła je i położyła je

przez Bellą, a następnie odwróciła na zaznaczoną stronę z pięknym bukietem kwiatów z

białych róż.

- Ten to podobny do tego, który chciałabym jako mój bukiet i do odbioru. –

Przewróciła na następną stronę. – To jest to, co chcę na uroczystość.

Bella zweryfikowała zdjęcie, przelatując wzrokiem po kartce tam i z powrotem. –

Więc, co miałabym robić?

Alice przerzuciła na kolejną stronę, która wypełniona była różnymi kwiatowymi

układami, ale zamiast białych róż, były to inne białe kwiaty, ale Bella nie wiedziała
jakiego rodzaju.

- Mają zrobić próbne bukiety z tylko białych róż, a następnie białe róże połączone z
gardenią. Moja mama miała wybrać jeden bukiet.

Oczy Belli się powiększyły. – Więc, chcesz bym jeden wybrała?

Alice uśmiechnęła się i powiedziała. – Właściwie, możesz zrobić zdjęcia

poszczególnym bukietom i wysłać je do mnie. Powiem ci, który z nich podoba mi się
bardziej.

Bella zawahała się zanim powiedziała. – Wydaje mi się, jakbyś zajęła się tym jakiś

czas temu.

Alice odetchnęła z frustracją. – Tak, ale kwiaciarz, którego wynajęłam ma

wysokie wymagania i jest bardzo szczegółowy do tego typu spraw. Chciał poczekać kilka

tygodni przed ślubem, by przeprowadzić próbę bukietów z gwarancją, że kwiaty będą w
sezonie, tak by ich wygląd był najlepszy. – Alice wywróciła oczami.

- A jedzenie?

- To nie jest do jutra. I to był jedyny dzień, który mogłam dostać.

Bella odetchnęła głęboko i wypuściła powietrze. Następnie powiedziała. – Więc

mogę tylko zrobić zdjęcia i wysłać je do ciebie i będzie dobrze?

- Cóż, również chcę, żebyś naprawdę zajęła się tymi sprawami. I jedzenie, byś je

spróbowała i dała mi znać czy jest dobre czy nie. – Wskazała na swoje portfolio. – Zdjęcia

kwiatów wyglądają pięknie i menu na papierze brzmi nieźle, ale chcę tylko być pewna.

Bella przytaknęła.

Jasper powiedział. – Może Bella powinna mieć cię przy telefonie, podczas robienia

tego wszystkiego.

Bella uśmiechnęła się, ale Alice powiedziała: – To dobry pomysł.

Jasper uniósł dłonie. – Tylko żartowałem.

- Nie, to będzie idealne, ponieważ poznam jej pierwsze wrażenie. Nie będzie

miała czasu na zmianę swojej opinii - stwierdziła Alice.

Jasper rzucił Belli przepraszającą spojrzenie.

Bella powiedziała. – Dobrze. To chyba lepiej. Myślę, że Alice ma rację.

Zanim Alice mogła odpowiedzieć, Edward ponownie przyłączył się do nich przy

stole. Powiedział. – Bella, Rosalie chce z tobą porozmawiać. Dałem jej twój numer.

- Oh – powiedziała Bella. I właśnie na ten sygnał, jej telefon zaczął dzwonić.

- Halo? – powiedziała.

- Bella? Czy Edward powiedział ci, że zadzwonię do ciebie? – zapytała Rosalie

- Właśnie mi powiedział. Czy wszystko w porządku? Czy z Emmettem dobrze? –

wstała i odeszła od stołu.

- Emmett? Właściwie to go jeszcze nie widziałam. – Przebrnęła przez ten temat i

powiedziała. – Właściwie dzwonię do ciebie z czymś zupełnie innym. Przeprowadziłam

rozmowę o tym z Edwardem i powiedział, że powinnam z tobą o tym porozmawiać.

- O co chciałaś zapytać?

Usłyszała jak Rosalie zaczerpnęła powietrza, zanim powiedziała. – Jeden z moich

klientów pilnie potrzebuje mechanika.

Bella poczuła jak jej żołądek skurczył się.

- Zwykły mechanik mojego klient jest po za miastem i jestem zdesperowana, by

kogoś znaleźć, więc zastanawiałam się, czy byłoby możliwe...

- Chcesz bym porozmawiała z Jacobem?

- Nie prosiłabym, gdyby nie było to konieczne.

- Zakładam, że samochód twojego klienta jest jednym z tych starych aut.

- Właściwie to nowy samochód. Jest to obecny model Astona Martina V12

Bella nic nie powiedziała. Rosalie mogła jej powiedzieć, że to był Camry

znaczyłby to, to samo.

Rosalie ciągnęła dalej. – Jest co do tego bardzo szczegółowy i nie chcę, by po

prostu ktoś przy nim majstrował.

- No cóż, zobaczę co mogę zrobić, ale nie mogę dać ci gwarancji, że Jacob będzie

chętny, by się tym zająć.

- Wiem, ale pomogłoby to, gdyby po prostu zobaczył, czy mógłby. – Rosalie

zawahała się zanim powiedziała. – Tylko jest jedna sprawa.

Bella spojrzała na sufit i westchnęła. – Co?

- Mój klient chce poznać, jakie są kwalifikacje Jacoba, zanim pozwoli mu

się zbliżyć do samochodu.

- Mówisz poważnie?

- Wiem. Dziwne, ale w rzeczywistości, jest naprawdę bardzo dobrym klientem.

Wynegocjowałam już dla niego cztery samochody. Aston Martin jest samochodem

codziennego użytku. I dlatego jest to bardzo pilne.

- No cóż, Jacob nie jest dokładnie rodzajem faceta, który prowadzi na bieżąco

własny życiorys.

- Nie potrzebuje życiorysu, ale czy miałby zdjęcia swoich wcześniejszych prac?

Czy byłby gotowy na wywiad?

Bella powiedziała. – Nie wiem. Wydaje się to być bardziej poważne od wymiany

oleju.

Głos Rosalie był cierpliwy. – Bella, jeżeli temu klientowi spodoba się Jacob, to

mogłoby otworzyć mnóstwo okazji dla niego.

Bella długo westchnęła. – W porządku. Na kiedy potrzebujesz go?

- Najszybciej jak to możliwe.

- Na przykład dzisiaj?

Rose zawahała się, zanim odpowiedziała. – Tak.

- Miałam pomóc Alice związku z przygotowaniami do ślubu. – Bella wyjaśniła, co

się dzieje, a kiedy skończyła, Rosalie poprosiła Alice do telefonu. Bella podała telefon
Alice.

Kiedy zabrzmiało to tak, jakby zamierzały być na telefonie jakiś czas, Bella poszła

do kuchni skończyć dwoje płatki. Edward dołączył do niej.

- Więc zamierzasz porozmawiać z Jacobem? - zapytał Edward.

- Tak, to jest tylko… - wzięła kilka płatków, wcale nie kończąc swojego zdania.

Edward odwrócił się twarzą do niej. – Co?

Zawahała się zanim powiedziała. – Nie jesteśmy dokładnie w najlepszych

stosunkach, od kiedy ostatnim razem się widzieliśmy.

Zmarszczył czoło. – Co się stało?

Bella patrzyła na Edwarda przez chwilę, zanim nie zaczęła jeść dalej swoich

płatków.

- Bella? – Zapytał.

Zajęło jej chwilę, wzięcie kilku więcej gryzów jej płatków i wyjaśniła. – Ostatni raz

kiedy go widziałam był… w sobotę rano. Po tym jak ciebie widziałam.

Brwi Edwarda uniosły się w zrozumieniu. – Oh.

Bella dalej jadła swoje płatki.

Stali obok siebie w ciszy, zanim Edward powiedział. – Przepraszam, jeżeli

spowodowałem jakieś…

Bella uniosła dłoń. – Nie, nie przepraszaj. To jest… skomplikowane.

- Emmett też mówił coś takiego.

Spojrzała na Edwarda. – Co jeszcze powiedział?

Edward wzruszył jednym ramieniem. – Nic konkretnego. Powiedział, że nie wie

co się dzieje między wami.

- Oh – powiedziała.

Edward zawahał się zanim zapytał. – Co dzieje się między wami?

Bella nasypała sobie znowu płatków. Nie była już głodna, ale nie podobało

się dokąd zmierza ta rozmowa. Wzięła kilka kęsów, zanim powiedziała. – Jesteśmy

przyjaciółmi.

Edward uniósł brew. – Czy zawsze byliście tylko przyjaciółmi?

Bella praktycznie wepchnęła następną porcję w swoje usta.

Edward cicho się zaśmiał. – Przyjmę to jako nie.

Bella starała się przełknąć płatki. Podeszła do szafki, by wziąć szklankę, by nalać

sobie trochę soku. Piła długo napój, zanim odstawiła szklankę.

Zanim Edward mógł zadać jeszcze więcej pytań, Alice przyłączyła się do nich w

kuchni. Oddała Belli telefon.

Następnie powiedziała. – Dobrze, oto co zamierzamy – spojrzała na Edwarda i

Bellę z determinacją w oczach. – Edward pojedziesz z Bellą do Jacoba, by porozmawiać z

nim i zrobić zdjęcia tego nad czym właśnie teraz pracuje i prześlesz je Rosalie. Zadzwoń
do niej, kiedy już się tam dostaniesz, tak by mogła porozmawiać z Jacobem.

- Ale… - Bella powiedziała.

Alice uniosła dłoń. – Kiedy skończycie z Jacobem, możecie udać się do kwiaciarza.

Spotkanie jest w południe.

Bella spojrzała na swój zegarek. Była już dziesiąta rano.

Edward powiedział. – Ale miałem zabrać ciebie i Jaspera na lotnisko.

Alice powiedziała. – Zamierzamy wziąć taksówkę.

Edward powiedział. – To głupie. Nie musisz…

Alice raz jeszcze uniosła dłoń. – Potrzebujemy was, byście zrobili to dla nas.

Jasper i ja możemy z łatwością pojechać taksówką.

- Ale ja mam do pracy na 14:00 – powiedziała Bella.

- Edward może cię zabrać – Alice powiedziała bez mrugnięcia okiem.

- Ale wtedy musiałby mnie też odebrać – odezwała się Bella z odrobiną frustracji

w głosie.

- W porządku – odpowiedział Edward.

Bella potrzęsła głową i powiedziała. –Nie, jestem pewna, że masz ważniejsze

sprawy do robienie niż czekanie w pobliży by mnie odebrać z pracy.

Alice powiedziała rzeczowym tonem. – Prawdopodobnie nie.

Edward rzucił jej piorunujące spojrzenie, zanim powiedział. – Mam tylko do

zrobienia wypracowanie, ale po za tym jestem wolny przez resztę dnia - spojrzał na
Bellę, rzucając jej uspokajający uśmiech. – Nie mam nic przeciwko.

Alice przerwała mu. –No to postanowione – spojrzała na Bellę. – Powinnaś

zadzwonić do Jacoba, by sprawdzić, czy jest osiągalny.

- Racja. – Bella przeprosiła i wyszła do pokoju gościnnego.

W drodze powrotnej do jej pokoju, nie mogła nic poradzić na wściekłość, co do

zaistniałej sytuacji. Chciała być pomocna, ale nie mogła pozbyć się uczucia, że Alice i

Rosalie torowały sobie drogę przez jej życie. To prawda, że nie miała żadnych
poważnych planów, ale nic nie mogła poradzić na uczucie, jakby konspirowały

przeciwko niej, zmuszając ją do spędzenia więcej czasu sam na sam z Edwardem.

Natychmiast poczuła się winna za takie myśli. Alice i Rosalie nie mogłyby

posunąć się tak daleko z ich zdolnościami swatania. Nikt nie mógł przewidzieć
wszystkich niefortunnych wydarzeń, które się wydarzyły. Wiedziała, że to niedorzeczny

pomysł i odpuściła budującą się w niej urazę. Mimo że nie pozwoliła sobie na bycie
zirytowaną faktem, że musi nie mniej zmierzyć się z konfrontacją Jacoba z Edwardem.

Nie była pewna czy Jacob, byłby nawet w domu. Miał zwyczaj, wyjeżdżać bez

żadnej wieści, kiedy dostawał informacje na temat części, których potrzebuje.

Kiedy była w pokoju gościnnym, wybrała numer do Jacoba. Odebrał po drugim

sygnale.

- Bella? – Był zaskoczony.

- Cześć Jacob.

- Nie spodziewałem się usłyszeć twojego głosu w tak krótkim czasie.

Skuliła się. – Przepraszam. Jeżeli jesteś zajęty wtedy…

- Nie, pracuję tylko nad moim samochodem.

- Właśnie o tym chciałam z tobą porozmawiać.

- O samochodach?

- Taak. – Bella opowiedziała Jacobowi o Rosalie i o sytuacji jej klienta. Następnie

wyjaśniła, na co Rosalie ma nadzieję, że będzie zdolny zrobić.

- Czekaj, kim właściwie jest Rosalie ?

- Rosalie Hale. Jest siostrą Jaspera. A Jasper jest narzeczonym Alice.

- Oh.

Nie musiała wyjaśniać, czyją siostrą była Alice.

- Jesteś zainteresowany? Czy powinnam po prostu powiedzieć Rosalie…

- Jestem zainteresowany.

- Naprawdę? - Myślała, że będzie musiała spędzić więcej czasu, by go przekonać.

- Nie mogę odrzucić szansy, aby spojrzeć na Astona Martina. – Nie było w głosie

Jacoba oznak radości.

Bella zaśmiała się. – Racja.

- Wię, czy to znaczy, że przyjedziesz tutaj? – Nie starał się ukryć swojego zapału.

- Tak, ale… - wypuściła krótki oddech zanim powiedziała. – Edward będzie ze

mną.

Było cicho przez chwilę.

- Jacob?

- Dobrze. – Jego głos był zrezygnowany.

- Po tym jak skończymy u ciebie, mamy jechać do jakiegoś kwiaciarza dla jego

siostry, przed ślubem w najbliższym tygodniu. Chce, byśmy zaakceptowali kwiaty.

- Nie musisz niczego wyjaśniać.

- Wiem. Po prostu…

- Bella, nie chcę się czuć jakbyś nie mogła ze mną rozmawiać. Wiem, jak

się czujesz. To nie tak, żeby to była jakaś wielka tajemnica.

Jego głos był szczery i to sprawiło, że Bella czuła się okropnie. – Jacob…

- Nic mi nie jest.

- Ale…

- Jeżeli jesteście szczęśliwi, wtedy…

- Jacob, to nie jest tak.

- Co masz na myśli? - westchnął. –Powiedziałaś mu?

- Co mu powiedziałam?

- Że jesteś zakoch…

- Nie!

- Więc, czemu nie? – Pomimo własnych uczuć, Jacob był zaskoczony.

- Ponieważ, to nie jest tak.

-Bella, kiedy mu powiesz, to będzie.

Była zirytowana pewnością w jego głosie. – Jacob, nie wiesz…

- Wiem, kiedy koleś patrzy na ciebie w ten sposób, jeżeli mu powiesz, że go

kochasz, padnie na kolana.

Chociaż myślała, że wie, Jacob nie mógł jej zobaczyć, kiedy potrząsała głową w

niedowierzaniu.

- Spójrz, to nie tak, że chcę pchnąć was ku sobie – powiedział.

Bella cicho się zaśmiała.

- Ale chcę, byś była szczęśliwa Bella.

- Jacob…

Nie chciał w to brnąć. – Więc, kiedy przyjedziecie?

Bella lekko ścisnęła grzbiet nosa. – Um, może za pół godziny?

- W porządku. Zobaczymy się później – powiedział i rozłączył się.

Bella głęboko westchnęła. Poszła do łazienki, by upewnić się, że wyglądała

przyzwoicie. Jej oczy wyglądały na lekko wilgotne, więc zamrugała kilka razy, starając
się jej pozbyć. Następnie nałożyła trochę błyszczyku z salonu, mając nadzieję, że

odciągnie całą uwagę z jej oczu na usta.

Kiedy wyszła z łazienki, Edward stał w progu pokoju gościnnego.

Zapytał. – Dobrze się czujesz?

- Takk. – Podniosła swoją torebkę z kredensu.

Kiedy weszła na próg, Edward przyjrzał się niej. – Jesteś pewna?

Przytaknęła. – Wszystko ze mną dobrze.

- Jak poszło z Jacobem? – ostrożnie przyglądał się jej twarzy.

Rzuciła mu mały uśmiech, by uspokoić go, że dobrze się czuła. - Jest zainteresowany i

powiedział, że chciałby porozmawiać z Rosalie. Powiedziałam mu, że będziemy u niego
za pół godziny.

- W porządku. – Znów zaczął przyglądać się jej twarzy. – Mógłbym pojechać tam

sam.

Szeroko się do niego uśmiechnęła. – Nie, nic mi nie jest. Naprawdę. – Była pewna,

że Jacob zaserwowałby mu ciężkie chwile, jeżeli nie byłoby jej tam, by działać jako

tarcza.

- Jeżeli jesteś pewna, pozwól mi tylko wziąć mój laptop. – Wyszli z pokoju.

- Dlaczego potrzebujesz laptopa? - zapytała, podczas gdy szła za nim.

- Rosalie chce bym od razu przesłał zdjęcia z pracami Jacoba i chce być na wideo

rozmowie.

Miała wyraz niedowierzania na twarzy. – O mój Boże. Sądzę, że jest gorsza od

Alice.

Zaśmiali się.

Alice dołączyła do nich w holu, podczas gdy Edward poszedł na górę po laptopa.

Zapytała. – Co jest takie zabawne?

Bella odchrząknęła. – Nic.

- Jesteśmy naprawdę za to wdzięczni Bello.

Machnęła ręką na komentarz brunetki. – Nie martw się tym.

Alice powiedziała. – Nie, wiem ile to poświęcenia od ciebie wymaga.

- Będzie dobrze.

Alice ściszyła swój głos. – Czy nic się nie stanie, jeśli pojedziesz do Jacoba?

Przytaknęła. – Nic mu nie było przez telefon.

- Czy nie bedzie to krępujące być tam z Edwardem? – Alice miała odmalowaną

obawę na twarzy.

Bella zawahała się. – Trochę, ale cieszę się, że tam będzie.

Alice uśmiechnęła się.

Edward wrócił z laptopem. Miał go w skórzanej torbie kurierskiej w kolorze

czekoladowym, którą zarzucił na ramię.

Alice uściskała Bellę i Edwarda zanim wyszli. Zamierzali zobaczyć się ponownie

za kilka dniu, by spędzić czas w chatce, ale Alice nadal zależało na tkliwym pożegnaniu.

***

Pojechali Mercedesem Esme, ponieważ samochód Edwarda był w Kalifornii.

Dostanie się do domu Jacoba nie zajęło im zbyt długo. Poszli prosto do garażu. Bella
zwykle wchodziła sama, ale odkąd była z Edwardem, doszła do wniosku, że powinna

najpierw zapukać. Był słuchać hałas przesuwanych narzędzi, a kilka minut później
otworzono drzwi.

- Siema, Bella. – Embry szeroko się uśmiechnął do Belli, ale kiedy zobaczył
Edwarda,

stojącego za nią, jego uśmiech przygasł. Kiwnął na Edwarda w dowodzie uznania. Zrobił
krok do tyłu od drzwi, by ich wpuścić.

- Cześć, Embry. – Bella przeszła przez drzwi, a Edward za nią.

Jacob był przy swoim stanowisku z narzędziami, wycierając ręce o szmatę.

Wyglądało tak, jakby właśnie wyszedł spod samochodu. Bella obrzuciła samochód
wzrokiem i nie mogła nic poradzić, pozwalając wpełznąć małemu uśmiechu na usta.

Wyglądało tak samo za każdym razem.

- Nie patrz na nią w ten sposób. Prawie z nią skończyłem – powiedział Jacob.

Bella stała naprzeciwko Mustanga. – Jeśli tak mówisz.

Jacob podszedł i stanął obok Belli. – Tak naprawdę nigdy nie nauczyłaś się

doceniać moich umiejętności.

Bella zaśmiała się.- Masz rację. Zostały one całkowicie zmarnowane dla mnie.

- Któregoś dnia, Bella. – Obrzucił ją, swoim wszechwiedzącym uśmiechem.

Bella przeklinała siebie za rumienienie się. Jacob wyglądał najlepiej, kiedy się

uśmiechał.

Edward odchrząknął.

Bella drgnęła. – Przepraszam – spojrzała na Edwarda, zanim odwróciła się do

Jacoba i powiedziała. –To jest Edward Cullen.

Edward uniósł dłoń i Jacob ją uścisnął.

- Przepraszam, próbowałem posprzątać, zanim przyjechaliście. – Jacob uścisnął i

puścił rękę Edwarda. Ręce Jacoba były w czarnych smugach.

Edward spojrzał na jego dłonie, wiedząc, że to i na pewno wystarczy, że miał

kilka śladów na swoich rękach. Edward uśmiechnął się lekko i przystąpił do czyszczenia

ręki o swoje dżinsy. – Żadnych zmartwień – obejrzał się dookoła garażu. – Czy jest
miejsce, gdzie mogę to ustawić? – Pociągnął za pasek od swojej torby. – Rosalie czeka.

- Racja. – Jacob wskazał na półkę z narzędziami.

Edward podszedł do półki, wyciągnął swojego laptopa i uruchomił go.

– Wyciągnął też z torby aparat cyfrowy.

Bella zapytała. – Powinnam zacząć robić zdjęcia?

- Pewnie. – Edward podał Belli aparat.

Bella wzięła go i podeszła z powrotem do samochodu.

Mniej niż minutę później, twarz Rosalie pojawiła się na połowie ekranu

komputera Edwarda.

- Wow. Kto to? - powiedział Embry, prawie szturchając Edwarda.

Jacob podszedł, by spojrzeć na ekran. – Rosalie?

Uśmiechnęła się. – Jacob? Wiele o tobie słyszałam.

Embry popchnął Jacoba na bok. – Jestem Embry. Pomagam Jacobowi, od czasu do

czasu.

Rosalie uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. – Mi również miło ciebie poznać,

Embry.

Jacob wywrócił oczami.

- Masz zdjęcia Mustanga? – Zapytała.

- Bella robi je właśnie teraz – wyjaśnił Edward.

- Oh, czy zrobiła już jakieś silnikowi?

Edward odwrócił się twarzą do Belli. – Słyszałaś?

- Tak. – Przeszła na przód samochodu i zrobiła dwa zdjęcia silnikowi.

- Więc Rosalie, czym dokładnie się zajmujesz? – Embry starał się utrzymać swoje

rysy

twarzy w bezinteresowności, ale ton jego głosu wyrażał właściwie zniecierpliwienie.

Rzuciła mu mały uśmiech. – Jestem brokerem od rzadkich i klasycznych

samochodów.

Jego brwi uniosły się. – Jak się w to dostałaś?

Wzruszyła ramionami. – Samochody od zawsze były moim hobby.

- Naprawdę? - Embry umieścił łokieć na półce z narzędziami, opierając policzek

ręką, patrząc na Rosalie na ekranie. – Więc odnowiłaś sama, jakieś samochody?

Rosalie strzepnęła włosy z ramienia. – Pracuję nad Bentleyem S3, rocznik 1964.

Na te słowa Embry wyprostował się, a Jacob trącił Edwarda, by odsunął się od

laptopa.

Edward słuchał szybkiej wymiany zdań. Cofnął się i stanął między Jacobem i

Embrym. Bella skończyła, robić zdjęcia i stanęła tuż obok Edwarda.

- Co się dzieje? – zapytała Bella, a potem oddała aparat Edwardowi.

- Rozmawiają o samochodach, które Rosalie ma w trakcie remontowania –
wyjaśnił

Edward. Następnie wyjął kartę pamięci z aparatu, a następnie umieścił ją w czytniku
pamięci komputera.

- Wybaczcie na chwilę – powiedział, a Jacob i Embry odsunęli się. – Rosalie
przesyłam

zdjęcia, które zrobiła Bella.

- Dobrze – powiedziała.

Zminimalizował okno wideo, a następnie przesłał zdjęcia Rosalie. Kiedy skończył,

przywrócił wideo do normalnych rozmiarów.

- Właśnie przesłałem zdjęcia do ciebie, Rosalie.

- Dobrze, sprawdzam właśnie teraz. – Rosalie zniknęła na chwilę. Kiedy wróciła,

wyglądała na bardzo zadowoloną.

Powiedziała.- Wygląda na to, jakbyś był naprawdę bliski wykończenia.

Jacob rzucił Belli spojrzenie: a nie mówiłem.

Bella wywróciła oczami.

Rosalie zapytała. – Jak to się stało, że nie masz strony internetowej?

Jacob uniósł ubrudzone ręce. – Nie jestem dokładnie typem kolesia od stron

internetowych.

Rosalie potrzęsła głową. – Możesz kogoś wynająć, by stworzył dla ciebie stronę

internetową.

Przyłożył dłonie do ust. – Co to, by dało?

Pochyliła się bliżej na ekranie. – Aby zwiększyć swoją klientelę.

Zachichotał.- Lubię odnawiać klasyczne samochody. Nie mam żadnej manii

wielkości tego co robię.

Cofnęła się, by oprzeć policzek o dłoń. - Byłbyś zaskoczony, jak wielkie jest

zapotrzebowanie na dobrych mechaników w tej branży.

Embry wciął się w rozmowę. –To brzmi jak świetny pomysł.

Jacob spiorunował wzrokiem Embrego, który cofnął się o krok.

Rosalie cicho się zaśmiała. – Znam kogoś, kto może ci pomóc. Kiedy zajdę do nich

kontakt, prześlę ci go.

Odtąd rozmowa między Rosalie a Jacobem, związana była z jej klientem i robotą,

która musiała zostać skończona. Jacob był zaintrygowany, ale też niezdecydowany na

przyjęcie zlecenia. Powiedział Rosalie, że pomyśli nad tym i da jej znać na koniec dnia.

Kiedy wyglądało na to, że rozmowa Rosalie i Jacoba zbliża się ku końcowi, Bella

ustała naprzeciwko laptopa.

- Więc, jak tam w Portland? – zapytała brązowo oka.

Jacob i Edward odeszli, dając Belli trochę prywatności na rozmowę z Rosalie.

Rosalie przekładała jakieś papiery przed sobą. – Jest… miło.

Bella powiedziała. – Rozmawiałam z Emmettem zeszłej nocy.

Rosalie zastygła. – Powiedziałaś mu, że ja…

Bella potrzęsła głową. – Nie ma o tym pojęcia. – Przechyliła głowę na bok. – Nie

jesteś zdenerwowana, czyż nie?

Rosalie osunęła się od ekranu.- Nie, tylko… on jest tutaj, żeby uczestniczyć w

konferencji, więc… -

Bella zmarszczyła brew na Rosalie. – Nie uczestniczy w konferencji wieczorami.

Rosalie odchrząknęła. – Wiem. Ja…-

- Będzie zawiedziony, gdy dowie się, że tam byłaś i nie poszedł , by się z tobą

zobaczyć.

Oczy Rosalie rozszerzyły się. – Bella, nie zamierzasz mu powiedzieć, co?

Bella wywróciła oczami. – Będę musiała, jeśli będziesz tak trzymać.

Rosalie uniosła dłoń. – Dobrze. Porozmawiam z nim dzisiaj.

Uśmiechnęła się. – Wspaniale.

- A jak idą sprawy z tobą? – Rosalie uniosła na nią brew.

Bella poruszyła się w miejscu. – W porządku.

- Tylko w porządku?

- Rosalie, muszę iść. Edward i ja mamy wstąpić do kwiaciarza.

Rosalie złośliwie się uśmiechnęła. – Powinno być zabawnie.

Wywróciła oczami. – Pa, Rosalie. – Następnie szybko zamknęła okno z wideo

rozmową, zanim Rosalie mogłaby coś jeszcze powiedzieć.

Bella obróciła się dookoła i zobaczyła Jacoba oraz Edwarda stojących obok

Mustanga. Każdy z nich miał ręce założone na klatce piersiowej. Rozmawiali cichym

głosem i kiedy Bella zbliżyła się do nich, przestali i odwrócili się twarzą do niej.

W ich wyglądzie był tak wyraźny kontrast, ale mimo dzielących ich różnic, obaj

byli przystojni na swój własny sposób. Bella poczuła, rosnące ciepło na sposób jaki, obaj
rzucili jej taksujące spojrzenie.

- Skończyłaś? – zapytał Edward.

Bella przytaknęła. Nie ufała sobie, by coś powiedzieć. Nienawidziła tego, że

mogłaby być nienaturalna w ten sposób.

Edward podszedł i zaczął pakować swojego laptopa. Spojrzała na Jacoba, który

nadal przyciągał ją wzrokiem.

Bella odwróciła wzrok na samochód. - Więc, zamierzasz pomóc klientowi

Rosalie?

Do tego czasu, Edward skończył pakowanie swojego laptopa i stanął za nią. Omal

nie podskoczyła, kiedy poczuła lekki dotyk dłoni Edwarda na plecach.

Jacob zauważył ten gest. Zawahał się, zanim powiedział. – Zamierzam

przemyśleć to i porozmawiać o tym z ojcem, zanim podejmę decyzję.

- Po co potrzebujesz rozmawiać z ojcem? Zgodzi się na cokolwiek… - Embry nie

dokończył swojego wywodu, ponieważ Jacob rzucił mu ostrzegawcze spojrzenie.

Edward pochylił się i zapytał. – Jesteś gotowa, by wyjść?

Spojrzała na Edwarda, a następnie z powrotem na Jacoba. – Właściwie,

chciałabym porozmawiać kilka minut z Jacobem, jeżeli to nie problem.

Edward przyglądał się twarzy Belli przez chwilę, przed tym jak powiedział. –

Jeżeli tego chcesz, pójdę poczekać w samochodzie – kiwnął na Jacoba. – Miło było cię
poznać.

Jacob pokiwał głową w podziękowaniu. Edward ostatni raz spojrzał na Bellę,

zanim wyszedł z garażu.

Embry odchrząknął. – Pójdę tylko… sprawdzić czy Billy czegoś nie potrzebuje. –

Jacob zachichotał, kiedy Embry również opuścił garaż. Jego ojciec był w barze, robiąc

inwentarz.

Jacob podszedł do silnika.

Bella zawahała się, zanim powiedziała. – Więc, zadzwonisz do mnie i powiesz jak

idzie z klientem Rosalie?

Jacob nie spojrzał w górę od inspekcji pod maską. – Nie powiedziałem, że się

zgodzę.

- No weź, Jacob.

Minęła minuta, zanim powiedział. – Dobrze. Wiesz, że to zrobię, ale nie chciałem,

wydać się przed nimi na podnieconego tym.

- Co jest złego w tym, że się zgodzisz? Dlaczego sprawiasz, by Rosalie czekała?

Wzruszył ramionami. – Nie chcę, by to wyglądało jakbym nie miał własnego życia.

Bella cicho się zaśmiała. – Może powinnam, pokierować się twoimi radami.

Tym razem Jacob spojrzał na nią.

- Między nią a Alice. Mają mnie bym biegała po całym mieście, załatwiając dla

nich sprawy.

- Cóż, pewnie dlatego, że jesteście dobrymi przyjaciółmi.

Wywróciła oczami. – Lub po prostu jestem łatwa do przekonania.

- Ty? Łatwa do przekonania? - Uśmiechnął się do niej złośliwie.

- Cokolwiek. Więc, dasz mi znać, jak pójdzie?

Spojrzał w dół, na silnik. – Mogłabyś po prostu zapytać o to Rosalie.

- Prawda – wypuściła głęboki oddech. – Chciałabym poznać twój punkt widzenia

na to jak poszło.

Jacob przestał bawić się częściami pod maską, ale nie spojrzał na Bellę, kiedy

powiedział. – Zobaczymy.

Bella wiedziała, co się stało. Czuła się bardzo podobnie jak wtedy, gdy Edward

zaczął tworzyć między nimi dystans. Poczuła, że mała część jej serca się łamie.

- Mogę o coś zapytać? - Odsunął się o krok od silnika i spojrzał na nią.

- Jasne. – Przybliżyła się o krok.

Bella mogła zauważyć walkę toczącą się na jego twarzy, zanim zapytał. – Dlaczego

wyjechał?

Spojrzała na swoje buty.

- Nie pytałaś go o to, zgadza się?

Bella cicho westchnęła. – Noooo.

Rzucił jej wyczekujące spojrzenie.

Bella bawił się rąbkiem koszuli. – Powiedział, że potrzebował zmiany.

Jacob czekał na jej wyjaśnienie, ale kiedy nic nie powiedziała, zapytał. – Co to ma

znaczyć? Mówił coś jeszcze?

Bella polizała wargi. – Nie.

Jacob obszedł dookoła samochód i stanął naprzeciw Belli. – Więc powiedział ci, że

potrzebował zmiany i to wszystko. Dobrze się z tym czujesz?

Bella zmarszczyła brwi. – Co masz na myśli?

Spojrzał na nią z niedowierzaniem w oczach. – Wyjechał siedem lat temu i kiepski

powód, jaki ci dał to fakt, że potrzebował zmiany? I nie poprosiłaś go, by ci wyjaśnił?

- Powiedział, że nie może tego wytłumaczyć.

Jacobowi szczęka opadła.

Bella uniosła podbródek. – Co?

Potrząsnął głową. - I jesteś skłonna przywitać go z powrotem tak po prostu?

Oczy Belli powiększyły się. – Tak po prostu? Sprawiłeś, że zabrzmiało to tak,

jakby było łatwe dla mnie.

- A co, nie jest? – jego ton był lekko oskarżycielski.

- Nie. Ja tylko… - Bella zamknęła oczy i powiedziała. – Powiedział, że za mną

tęsknił.

- I? – Naciskał.

Bella otworzyła oczy.- I co?

Potrząsł głową.- Bella, jeżeli za tobą tęsknił, dlaczego nie mógł dzwonić lub

emailować? Mógł napisać ci list. Wydaje się być zdolnym na umieszczenie dwóch słów

razem.

- Jacob – powiedziała w frustracji.

Jacob uniósł dłoń. – Przepraszam, to jest po prostu…

Po chwili powiedziała. – Jest po prostu, co?

Jacob spojrzał na nią. – Bello Swan myślałem, że nie podjęłabyś tego rodzaju

wpadki.

Bella wzdrygnęła się. – O czym ty gadasz?

Wyciągnął chustkę z kieszeni i zaczął polerować części silnika. – Nie rozumiem

jak zaakceptowałaś, to co powiedział, tak po prostu.

Bella uniosła dłonie. – Co miałam zrobić?

Przestał polerować i zmiął chustkę w garści. - Hmm, coś jak skopanie mu tyłka, co
najmniej.

Zwinęła dłonie w pięści i przyłożyła do ust. – Jacob, dlaczego taki jesteś?

- Ja? – Jacob rzucił jej kolejne, niedowierzające spojrzenie. – Dlaczego ty jesteś

taka?

- Nic z tym nie zrobię – powiedziała.

Skrzyżował ręce na piersi. – I o to dokładnie mi chodzi.

-Ja… - Bella otwierała i zamykała kilka razy usta, ale nic z nich nie wyszło.

Spojrzała w dół, na dłonie, które miała teraz splątane.

Jacob natychmiast pożałował tego co powiedział. Podszedł do niej i uniósł jej

podbródek. – Przepraszam. To było czytanie między wierszami.

Potrzęsła głową. – Masz rację. Nienawidzę siebie za nie… Po prostu się boję.

Opuścił ręce. – Czego masz się bać?

Bella zrobiła krok do tyłu i wzięła głęboki oddech. – Nie sądziłam, że zbliżę się do

niego, kiedy zniknął z mojego życia. To było jak powolne sparzenie, które uczysz się
tolerować po pewnym czasie wiesz? To nadal boli i stale przypomina, to co straciłeś, ale

jest też tym, z czym uczysz się żyć. A wtedy, po pewnym czasie, właściwie wierzę w to, że
byłam przy nim.

Oparła się o samochód. – Wtedy, kiedy wrócił, było jakby ten ogień zmienił się w

szalejący, wściekły ogień, a ja byłam znów smutna i zraniona. Nie chciałam go widzieć,

ponieważ łatwiej było się wściec. Ale, on i Emmett chcieli wyjść razem i było
nieuniknione, że będę go widywać. Nagle było tak, jakby nigdy nie wyjeżdżał.

Bella bawiła się kosmykiem włosów. – Pewnie pomyślisz, że jestem żałosna. Ale

to jest tak, że po siedmiu latach niczego, jeżeli znowu będę bliżej niego, to wystarczy.

Jacob oparł się o samochód obok niej. – To nie jest żałosne.

Bella szorstko się zaśmiała. – Właściwie, to nie jest naprawdę żenująca część.

Spojrzał na nią, czekając na ciąg dalszy.

- Powiedziałam mu, że myślałam że powodem jego wyjazdu było to, że był na

mnie wściekły, a on powiedział, że nie był – zawahała się zanim powiedziała. – Kiedy tak
powiedział, czułam się jakby spadł ogromny ciężar z moich ramion i nie obchodziło

mnie już nic innego.

Po chwili Jacob powiedział. – Masz rację.

Spojrzała na niego. – Z czym?

- To było żałosne – uśmiechnął się, lekko do niej.

Szczęka jej opadła.

Uniósł dłonie. – Żartuję.

Wyszczerzyła zęby. – Jacob, jeżeli masz zamiar…

Odepchnął się od samochodu i zwrócił się twarzą do niej. – Przepraszam.

Zgaduję, że mogę zidentyfikować wiele twoich uczuć.

Wyraz twarzy Belli złagodniał i poruszyła się w miejscu.

Po chwili Jacob zapytał. – Więc, co zamierzasz z tym teraz zrobić?

- Co masz na myśli? – Spojrzała w dół na swoje dłonie.

- Mówisz poważnie? - Zapytał rozdrażnionym głosem.

- Co? - spojrzała na niego.

- Bella! - potrząsł głową. – Nie zamierzasz po prostu to tak zostawić, czyż nie?

- Co miałam…

Uniósł jedną z dłoni. – Dobrze. Byłaś zraniona i urażona, a teraz sprawy mają się

lepiej. Ale wiesz, gdzieś głęboko, że naprawdę nie są – spojrzał na nią znacząco, zanim
powiedział. – Więc co zamierzasz z tym zrobić?

Odchyliła głowę do tyłu i westchnęła. – Jacob, to nie jest takie proste.

- Dlaczego nie?

- Ponieważ, nie wiem czy byłabym zdolna, by żyć, jeżeli ponownie by wyjechał.

Nie chcę robić niczego, co by… - spojrzała na niego błagalnie. – Jeżeli zrobię coś, co zmusi

go do wyjazdu…

Jacob westchnął. A następnie powiedział. – Dlaczego to robisz?

- Robię co?

- Nie dajesz sobie wystarczająco dużo zaufania.

Wywróciła oczami. – Jacob.

- Dobrze, powiem to tak, byś zrozumiała. – Zrobił krok naprzód. – Jesteś osobą, o

którą warto walczyć.

Bella przyglądała się śladom oleju na podłodze, ale na słowa Jacoba, spojrzała na

niego.

Ciągnął dalej. – Jeżeli miałbym jakąś szansę bycia z tobą, walczyłbym o ciebie

właśnie teraz. Jest wiele powodów Bella – wyglądał, jakby chciał ją dotknąć ją, ale
trzymał ręce przy sobie.

Zamiast tego powiedział. – Wiesz, jaki jest mój ulubiony powód?

Czekała na jego ciąg dalszy.

Zawahał się, zanim pochylił się i Bella zamknęła oczy. Oczekiwała, poczuć jego

wargi na swoich, ale zamiast tego, składał delikatne pocałunki na jej powiekach.

Zatrzepotała powiekami i spojrzała na niego zamyślona.

- Kocham sposób w jakim widzisz rzeczy… - Lekko wygiął kącik ust.- I sposób w

jaki na mnie patrzysz, kiedy myślisz, że nie wiem, że się gapisz.

Bella poczuła jak jej twarz się rumieni i ledwo udało się jej powiedzieć. – Jesteś

absurdalny.

Zrobił krok w tył. – Jesteś warta więcej niż dziesięciu Edwardów Cullenów.

Krótko się zaśmiała. – Te kłamstwo jest przesadzone – pomyślała nad tym

chwilę, zanim powiedziała. – Może więcej jak dwadzieścia.

Tym razem Jacob się zaśmiał. Po chwili, spojrzał na Bellę i powiedział. – Chcę

tylko, byś była szczęśliwa. I jeżeli Edward jest tym jedynym, który może to zrobić, wtedy
dam sobie z tym spokój – poszedł z powrotem do silnika. – Tylko pamiętaj, że jesteś tego

warta, Bella.

Potrzęsła głową. – Racja.

Spojrzał na nią. – Mówię poważnie.

Zmieniła wyraz twarzy. –Wiem.

- Bella. – Wypowiedział jej imię.

- Wiem, Jacob. To po prostu… - potrzęsła głową znowu. – Zajmie jakiś czas, by

przyzwyczaić się do tego pomysłu.

Zapytał. – Chcesz być szczęśliwa?

Przytaknęła. – Oczywiście.

- Więc rób to, co sprawi tobie szczęście.

- Łatwiej powiedzieć niż zrobić.

Potrząsnął głową. – Czy cokolwiek, co powiedziałem, nie dotarło jeszcze do

ciebie?

- Jacob - powiedziała tonem pełnym irytacji.

Myślał przez chwilę, zanim powiedział. – Oh, nadchodzi tu – upewnił się, że ma

jej uwagę, zanim powiedział. – Idź i wetrzyj w to trochę brudu.

- Co?- Bella spojrzała na niego jak na wariata.

- Nie tak powiedziałby Emmett? Boisz się zranienia i nie jesteś pewna siebie, ale

Emmett pewnie powiedziałby, że to przesada, prawda ?

Bella otwierała i zamykała usta, ale nic nie powiedziała.

Wzruszył ramionami. – Hej, próbowałem, wyjaśnić ci mój sposób myślenia, a

mimo to nadal jesteś uparta. Więc, musiałem zdjąć rękawice.

Bella zaśmiała się.

- Teraz, wynocha – powiedział w złośliwy sposób. – Edward jest

prawdopodobnie, szaleńczo zazdrosny, właśnie teraz.

- Nie jest! – wyglądała na oburzoną tą sugestią.

Jacob zmarszczył brwi. – Chcesz dać mu powód do zazdrości?

- Nie! – potrzęsła głową. Nie byłby zazdrosny, jeśli umówiłabym się z Bradem

Pittem tuż przed nim.

Wywrócił oczami. – Jak chcesz. Pa Bella.- Obszedł dookoła samochód i

usiadł obok niego, przygotowując się, by wrócić pod niego.

- Jacob! - Nie mogła uwierzyć, że tak po prostu zamierzał, zakończyć ich

rozmowę w ten sposób.

- Dlaczego tu nadal jesteś? – Mówił spod samochodu. – Czy nie mówiłaś, że

musisz jechać do jakiegoś kwiaciarza z nim?

- O cholera! – spojrzała na zegarek. Zostało półgodziny do spotkania. – Dobrze.

Muszę lecieć, ale zadzwoń do mnie, jak poszło z klientem Rosalie.

- W porządku – powiedział pokonanym głosem.

Pożegnała się i wybiegła z garażu. Zobaczyła Edwarda, czekającego w

samochodzie, jego twarz była napięta. Otworzyła drzwi od pasażera i wsiadła.

- Przepraszam. – powiedziała, podczas gdy zapinała pasy.

Uruchomił silnik. – Czy wszystko w porządku?

Nic nie mogła poradzić na szeroki uśmiech. –Taa. – Bella czekała, by

ruszył samochodem, ale kiedy tego nie zrobił, spojrzała na niego. – Coś nie tak?

Przyjrzał się jej twarzy i następnie zmarszczył czoło. – Masz ubrudzony

podbródek.

- Naprawdę? – Bella odchyliła osłonę przeciw słoneczną i spojrzała w lustro.

Wystarczająco pewna. Że była tam czarna smuga pośrodku jej brody, tam gdzie Jacob

położył swój kciuk.

Przeklęła i zaczęła to wycierać, ale zrobiło się tylko gorzej. Wiedziała, że jeżeli

Jacob mógł ją widzieć, śmiałby się opętańczo.

Edward powiedział. – Sądzę, że moja mama trzyma chusteczki w schowku.

Bella sięgnęła do schowka i znalazła kilka. Wzięła jedną i zaczęła trzeć.

Edward rozpoczął już jazdę, podczas gdy Bella starała się usunąć rozmazaną

plamę. Jechali w ciszy, ale atmosfera była napięta.

Była uradowana, kiedy podjechali pod kwiaciarnię. Weszli, a kwiaciarz ich ciepło

przywitał. Edward powiedział mu, że są tutaj o z polecenia Alice, a twarz kwiaciarza
pojaśniała. Powiedział, że ma próbki i przyniesie je dla nich, by zobaczyli. Podczas gdy

kwiaciarz zniknął na tyłach sklepu, Edward i Bella zostali sami.

Bella podeszła do chłodni, doceniając wszystkie inne bukiety, przechowywane w

środku.

Edward dołączył się do niej.

Po chwili, Edward próbował zabrzmieć obojętnie, kiedy zapytał. – Więc, o czym

ty i Jacob rozmawialiście?

Bella wzruszyła ramionami. – Rozmawialiśmy na temat tego, czy ma pomóc

klientowi Rosalie?

Czekał na jej ciąg dalszy, ale kiedy nic nie powiedziała, zapytał – To wszystko?

Pochyliła się w dół, by bliżej przyjrzeć się bukietom z tulipanów i hiacyntów,

które były na jednej z niższych półek. – Rozmawialiśmy też o innych rzeczach.

Spojrzał na nią, ale jej uwaga była skupiona na kwiatach. – Byłaś tam przez

pewien czas.

- Wiem. Przepraszam, że musiałeś czekać.

Starał się ukryć zniecierpliwienie w swoim głosie. – Jak zdobyłaś tą plamę na

brodzie?

Bella wyprostowała się i spojrzała na niego. Zauważyła, że jego czoło było

zmarszczone, a szczęka zaciśnięta, ale nie rozumiała dlaczego.

- Jacob ją zrobił.

Jego nos rozszerzył się. Jego usta były zamknięte, a jego szczęka drgnęła.

Pamiętała, co powiedział Jacob, że Edward może być zazdrosny, podczas, gdy była z nim.
Ciężko jej było w to uwierzyć, więc zrozumiała, że Edward był opiekuńczy bardziej niż

ktokolwiek. Emmett pewnie też zareagowałby w ten sam sposób.

Więc, potraktowała to tak, jakby była z Emmettem.

Powiedziała. – Myślałam, że wytarłam wszystkie, ale czasami trudno wyśledzić,

gdzie były dłonie Jacoba.

Na te słowa, kolor na twarzy Edwarda pogłębił się. – Masz na myśli, że wy…

- Cóż, nie mieliśmy aż tyle czasu. A Jacob zawsze ma swój czas, kiedy chce…

- Więc, podczas, gdy ja czekałem w samochodzie, ty i Jacob byliście… sami w

garażu… - Głos Edwarda stał się głośniejszy.

Wzruszyła ramionami. – Cóż, oboje jesteśmy zgodnie dorośli.

Jego oczy powiększyły się. – Nie mogę uwierzyć, że mogłabyś…

-Że co mogłabym? – uniosła na niego brew. – Że chciałabym spędzić gorącą sesję

z niezmiernie, dopasowanym mechanikiem?

Edward otwierał i zamykał usta kilka razy, ale nic nie powiedział.

Zmarszczyła brwi. – Jesteś gorszy od Emmetta.

Zamrugał kilka razy i zobaczył lekki uśmiech na ustach Belli. Po chwili

powiedział. – Co?

Nie mogła powstrzymać śmiechu.

- Czekaj – zmrużył na nią oczy. – Po prostu mnie zwodziłaś?

- Myślałeś, że mówię poważnie? – Jej głos był sceptyczny.

Zrobił krok do przodu. – Więc wyjaśnij jak zdobyłaś tą plamę na brodzie?

Przechyliła głowę na bok. – Pocałował mnie. – Bella nie kłopotała się, by wyjaśni

ć gdzie Jacob ją pocałował, ponieważ miała niewielką ilość satysfakcji, kiedy zobaczyła

zdziwienie w oczach Edwarda.

Kolor zniknął z jego twarzy, a on spojrzał na kwiaty w chłodni. – Myślałem, że

jesteście tylko przyjaciółmi.

Przyglądała się profilowi Edwarda i zobaczyła , że zmarszczył czoło, próbując

brzmieć obojętnie. Poczuła się źle, że dokuczała mu tak bezlitośnie i uświadomiła sobie,

że nie miał lat doświadczenia, tego, że Emmett trwale rozmawiał z nią o płci przeciwnej.

- Przepraszam – powiedziała z tak wielką szczerością, jaką mogła wyrazić tylko w

dwóch słowach.

Odwrócił na nią wzrok. – Przepraszam. Chyba, na to zasłużyłem.

Wzruszyła ramionami. – To nic wielkiego. Jacob, nie byłby sobą, jeżeli nie

spróbowałby, zakraść się do pocałunku.

Ponownie zmarszczył czoło, ale tym razem z wyrazem niepokoju. – Przyjaciele,

normalnie nie dzielą się pocałunkami, tak od niechcenia.

Uniosła na niego brwi. – Pewnie, że tak.

- Bella nie, nie robią tak. – Położył obie dłonie na jej ramionach. – Sadzę, że chciał

cię wykorzystać.

- Wcale, że nie. – I w dowód własnego stwierdzenia, zrobiła krok na przód i

pocałowała go.

Nie było jak wcześniej, kiedy ich usta ledwie otarły się o siebie. Jej usta były

stanowczo na jego i poczuła energie elektryczną przechodzącą przez jej usta aż do stóp.

Bella oderwała się od niego. To był krótki, a jednak pozornie nieszkodliwy

pocałunek, ale pozostawił Belli większe pragnienie.

- Widzisz? – Ledwo udało się jej powiedzieć, a następnie otworzyła oczy. Bellę

zaskoczył wyraz twarzy Edwarda.

Spojrzał na nią, a następnie na jej usta. – Bella?

Poczuła jak się rumieni.

Bazując na wstrząśniętym wyrazie jego twarzy, zrozumiała, że posunęła się za

daleko. Zrobiła krok do tyłu, a ręce opadły po jego bokach.

Zanim Edward mógł coś powiedzieć lub zrobić cokolwiek, zadzwonił jego

telefon.

- Powinieneś odebrać – powiedziała uradowana za przeszkodzenie.

- Może poczekać. – powiedział o zrobił krok w jej stronę.

Telefon przestał dzwonić, ale kilka sekund później rozbrzmiała piosenka, I’m Just a Girl –

No Doubt.

Jej oczy powiększyły się. – To Alice.

Edward otrząsnął się z oszołomienia. – To jej dzwonek?

Przytaknęła i wygrzebała telefon z tylniej kieszeni.

- Jaki jest mój? – zapytał.

Natychmiast odebrała komórkę. – Alice?

- Hej! Załatwiliście wszystko z kwiaciarzem?

Rzuciła okiem na Edwarda. – Taaa, właśnie teraz jesteśmy.

- Przed chwilą próbowałam dodzwonić się do Edwarda, ale nie odpowiadał. Jest z

tobą?

Tak, stoi tutaj. – Bella skuliła się ze strachu, kiedy słowa opuściły jej usta.

- Więc dlaczego nie odebrał?

- Uh, nie wiem. Może jego telefon jest wyłączony – spojrzała na Edwarda, który

przyglądał się jej, ale wydawało się go nie obchodzić, co mówi Alice.

- Dobrze. Nieważne. Widzieliście już kwiaty?

- Nie, właśnie czekamy, kiedy przyniesie je nam kwiaciarz.

I jak na zawołanie, kwiaciarz wrócił z powrotem z zaplecza.

- Przepraszam, że tak długo zeszło. Mój asystent przełożył, gdyż mieliśmy

pokazać je na innych spotkaniach.

- Och, jest już. – Bella odetchnęła z ulgą.

Sprawy zaczęły toczyć się dalej. Edward musiał wrócić do samochodu, po laptopa

i aparat. Skończył wysyłając zdjęcia do Alice.

Negocjacje nie trwały długo, jak oczekiwano. Bella martwiła się, że spóźni się do

pracy. Edward zauważył, że Bella często zerkała na zegarek i delikatnie
przypomniał Alice, że jeszcze musi zawieść Bellę do pracy.

Alice pochłonięta rozmową z kwiaciarzem, podjęła decyzję co do kwiatów.

Kiedy było już po wszystkim, Edward spakował swoje rzeczy i wyszli. W drodze

na uniwersytet, zatrzymali się, by kupić kanapki.

W końcu dotarli do kampusu z Bellą pałaszującą resztę kanapki tureckiej,

dokładnie, zanim Edward zatrzymał się przy krawężniku.

- Nie sądzę, bym widział wcześniej kogoś, kto wchłaniałby tak kanapkę. –

powiedział Edward.

Przełknęła wodę z butelki. – Hej, Uczyłam się od najlepszych.

Edward zachichotał na wspomnienie Emmetta. – Więc, o której powinienem po

ciebie przyjechać?

- Moja zmiana kończy się o osiemnastej.

- Dobrze.

- Do zobaczenia później. – Wyskoczyła z samochodu. Nie było w pobliżu

krawężnika kosza na śmieci. Była skłonna pozbyć się tego tam, ale zatrzymała butelkę z
wodą.

Od strony pasażera opuściło się okno i Edward zawołał ją.

Bella obróciła się i wtedy zobaczyła Edwarda wychylającego się przez otwarte

okno. – Tak?

Lekko się do niej uśmiechnął. – Postaraj się, by żaden z twoich przyjaciół cię nie

wykorzystywał, podczas gdy odjadę.

Bella zaśmiała i zasalutowała mu – Tak, jest.

Odwróciła się i zaczęła znowu zmierzać w kierunku biblioteki. Nie mogła pozbyć

się głupkowatego, szerokiego uśmiechu, który przeciął jej twarz.

Powinna być w agonii po tym, co się stało w kwiaciarni z Edwardem. Zwykle,

dręczyła się mentalnie za tak beztroskie zachowanie. Powinna martwić się o to, co

Edward pomyślał sobie o pocałunku.

Zamiast tego, poszła do pracy z głupkowatym uśmieszkiem, przyklejonym do

twarzy, nucąc sobie melodię, którą wymyśliła. Nawet jeśli nie była pewna, co do reakcji
Edwarda na pocałunek, jej podekscytowanie dotyczące tego co się wydarzyło,

przeważały nad wszystkim jej troskami i zmartwieniami.

Pocałowałam Edwarda Cullena.

Jej przyjaciółka Angela nigdy nie widziała jej, tak szczęśliwej między półkami.

OZDZIAŁ

9 – P

LŚNIEWAJĄCY

I chcę Cię teraz

Chcę Cię teraz

Czuję, że moje serce wybucha

I uciekam

Uciekam teraz

Czując, że moja wiara wzrasta

- Hysteria Muse

Edward od razu się obudził. Zajęło mu minutę zdanie sobie sprawy, że znajdował

się na kanapie, w salonie. Jego sen był bardzo realistyczny. On i Bella byli na tyłach
kwiaciarni. Była to chwila tuż po pocałunku. Zamiast stać i gapić się na Bellę, tak jak to
zrobił, w jego śnie oddał jej pocałunek.

On i Bella dochodzili w jego śnie do sytuacji, gdzie ona oplotła swoje nogi dookoła

jego bioder, a on ją przycisnął do chłodziarki. Miała zamiar wziąć go właśnie tam, na
środku kwiaciarni, ale w tym czasie wszedł Emmett i praktycznie zerwał go z Belli.

Właśnie, kiedy Edward obudził się, Emmett przygotowywał się do wyrzucenia go

przez okno sklepu.

Położył głowę na dłonie, z łokciami na kolanach. Nawet w śnie, nie mógłby być

razem z Bellą. Kiedy uspokoił się ze swojego snu, Edward zauważył, że zasnął na
kanapie, czekając na Bellę. Miał odebrać ją z pracy, ale zadzwoniła do niego, by
powiedzieć mu, że zamierzała spotkać się ze swoją przyjaciółką Angelą, która odwiezie
ją po wszystkim do domu. Powiedziała także, że ma klucze od domu Alice, więc nie musi
zawracać sobie głowy wpuszczeniem jej do środka.

Edward był kłębkiem nerwów. To zaczęło się, kiedy Bella została pomazana na

brodzie przez Jacoba i kiedy nie ukrywała faktu, że Jacob ją pocałował. Edward był
gotów zawrócić samochód, aby z nim porozmawiać. Albo cokolwiek, miedzianowłosy
wiedział, że Emmett nie pochwaliłby Jacoba, wykorzystującego tak Bellę.

Wtedy, gdy próbowała wyjaśnić, że to nic wielkiego, był najpierw przygnębiony,

ale zrozumiał, że nie może jej mówić, kogo ma całować. Rzeczywiście wierzyła, że to
było dopuszczalne dla przyjaciół, całowanie się było tak swobodne jak uścisk dłoni.
Chciał jej powiedzieć, że Emmett bardzo zdecydowanie nie pochwalałby tego, co
wydarzyło się między nią, a Jacobem, gdy Bella go całowała.

Powiedzieć, że był oszołomiony, byłoby niedopowiedzeniem. Nie tylko był

zaskoczony przez akcję Belli, ale był też przytłoczony przez głębokie uczucia wywołane
pocałunkiem.

Pierwszy raz Bella stwierdziła, że przypadkowo musnęła swoimi wargami jego i

to pozostawiło go w otumanieniu. Zawsze zastanawiał się jak jej smakują usta, ale
uczucie to było przelotne, nie miałby żadnej szansy, by się tym rozkoszować.

Ten pocałunek zszokował go. Nie o to chodzi, że nigdy przedtem nie całował

dziewczyny. Po prostu nigdy nie miał tak fizycznej reakcji jak wtedy. Każdy z jego
zmysłów ożywiał się i było prawie nie do zniesienia, a na dodatek powodowało to
uczucie, że chciał więcej.

Gdyby Bella nie sparaliżowała tak go, nie zawahałby się. Edward oddałby jej

pocałunek, na nowo wzniecając ogień, który ogarnąłby wszystkie jego zmysły.

Był zawiedziony, kiedy zadzwoniła, by dowiedział się, że nie zamierzała wracać

do domu tego wieczoru, ale po ostrożnym rozeznaniu, zdał sobie sprawę, że
prawdopodobnie tak było lepiej, bo nie musiał wracać bardzo wcześnie do tego, co
wydarzyło się w kwiaciarni. Nadal próbował uporządkować swoje burzliwe emocje.
Emocje, nad którymi panował tak długo, z jednym pocałunkiem, który groził wybuchem.

Bella wydawała się całkowicie nieporuszona pocałunkiem. Pomyślał, że

prawdopodobnie nie byłaby zaszokowana jego zachowaniem, jeżeli próbowałby ją znów
pocałować. Pocałunek nie byłby tak okropny sam w sobie, ale był świadomy, że nie
byłby zdolny do pozostania tylko przy jednym pocałunku. Wiedział, że Bella byłaby
zniesmaczona przez jego dalsze posunięcia. Poruszył się, by wstać z kanapy, ale
zauważył rozrzucony koc na podłodze. Musiał spaść, kiedy tak nagle się obudził, ale
wtedy znowu, nie przypominał sobie, by narzucał na siebie koc.

Wstał i zrobił kilka kroków przez pokój gościnny. Zauważył, że drzwi były

zamknięte, wrócił by podnieść koc. Edward złożył go i położył z powrotem na kanapie.
Nie mógł nic poradzić na uśmiech, ponieważ to byłoby bardzo w stylu Belli, by okryć go
kocem. Szkoda, że nie obudziła go. Mógłby zobaczyć ją jeszcze raz, zanim noc by się
skończyła.

A wtedy co? Zwabiłby ją do pokoju gościnnego i kontynuowaliby to, co skończyli

w kwiaciarni? Co on sobie myślał.

Edward poszedł na górę, by się przebrać. Rozpaczliwie potrzebował wyjść, by się

przebiec, gdyż mógłby pozbyć się trochę tej energii.

___________________________________________________________________________

Była tchórzem.

Kiedy się obudziła, przysłuchiwała się jakimkolwiek odgłosom z salonu, czekając,

by usłyszeć, gdy Edward się obudził. Niczego nie słyszała, co znaczyło, że albo nadal spał
na kanapie albo poszedł na górę. Podeszła dalej, kiedy wyskoczyła z łóżka i przyłożyła
ucho do drzwi. Kiedy niczego nie usłyszała, podjęła decyzję i otworzyła je, zerkając przez
szparę. Zauważyła, że sofa była pusta, a narzucony koc, którym go okryła był schludnie
złożony.

Wypuściła głęboki oddech, nieświadoma, że go wstrzymywała.

Następnie pobiegła sprintem do łazienki dla gości, by wziąć prysznic i się

przebrać. Później tego dnia, miała referat do zrobienia, a musiała go skończyć zanim go
odda.

Podczas gdy się przygotowywała, jej myśli powróciły do rozmowy, którą odbyła

ostatniej nocy z Angelą po pracy.

Echo szybkiego pocałunku ucichło, kiedy miała więcej czasu, by nad tym

pomyśleć, co było nieuniknione, gdy wszystko co robiłeś w pracy, to katalogowanie
każdej książki lub ich porządkowanie. Na godzinę przed skończeniem zmiany, Angela
wspomniała, że wydawała się jej jakaś nieswoja. Kiedy Bella powiedziała jej, że
pocałowała Edwarda, Angela odwołała swoją randkę z Benem i zaaranżowała
niespodziewany, babski wieczór, by dowiedzieć się wszystkich szczegółów. Bella była
uradowana, że miała wytłumaczenie, by nie wracać do domu Cullenów.

Kiedy ich zmiana się skończyła, Angela była gotowa, by wyskoczyć na drinki w

celu wyciągnięcia od Belli informacji. Jednakże, Bella była przeciwna piciu wszelkiego
alkoholu. Nie mogła pozwolić sobie na utratę kontroli, zwłaszcza kiedy Edward był tylko
kilka kroków od jej pokoju.

Więc zamiast tego, zasiadły przy kawie, a Bella była bardzo uległa i usłużna co do

szczegółów tego, co się stało. Angela była zaskoczona, ale szybko tym sobie poradziła i
przeszła prosto do sedna.

- Więc, co teraz się stanie? – Angela siedziała na brzegu fotela. O kawie dawno

zapomniała, a ręce miała na stoliku.

Bella miała dłoń na kubku z napojem. – Co masz na myśli?

- Mam na myśli… jaki jest twój następny ruch?

- Następny ruch? Nie ma żadnego następnego ruchu.

Angela rzuciła jej niedowierzające spojrzenie, zanim powiedziała. - Dalej Bella!

Fantazjowałaś o tym od wieków.

Bella wywróciła oczami. – Nie.

- Czy mam przynieść twój pamiętnik z ósmej klasy?

Bella skurczyła się. – Nie mogę uwierzyć, że go czytałaś!

Zaśmiała się. – Nie było tak trudno. Praktycznie zostawiałaś go tak, by każdy mógł

go zobaczyć.

- Jeden jedyny raz, kiedy zapomniałam schować go z powrotem. – Bella

odetchnęła z frustracją. – Po za tym, nic innego się nie wydarzy.

- Nie rozumiem.

- Co tu jest do rozumienia? To był jeden pocałunek. Było miło, ale to wszystko.

Angela wzięła i upiła łyk kawy. Potrzęsła zdegustowana głową na letnią kawę i

odstawiła ją na bok. – Jak może być to wszystko?

Minęła chwila, zanim Bella wyjaśniła. – To było widać później w wyrazie jego

twarzy.

Angela uniosła brwi.

Bella ciągnęła dalej. – Nie był szczęśliwy czy zadowolony w żaden sposób. Po

prostu patrzył na mnie jak… - zamknęła oczy, przypominając sobie wyraz twarzy
Edwarda. Otworzyła je, nie mogąc więcej znieść tego wspomnienia. – To było tak
jakbym, zrobiła coś okropnie złego.

Angela wyciągnęła rękę i sięgnęła po dłoń Belli. – Jestem przekonana, że to nie o

tym myślał.

- Mam prawie dwa stopnie w komunikacji, Angela. Myślę, że potrafię rozpoznać

oburzony wyraz twarzy.

- Bella…

Potrząsnęła głową. – Po za tym to nie ma znaczenia. Jestem pewna, że rano

zostanie wszystko zapomniane.

- Ty jednak nie zapomnisz.

- Nie – powiedziała z tęsknotą w głosie.

- Ale, czy tego naprawdę chcesz?

- Co masz na myśli?

- Czy chcesz po prostu o tym zapomnieć i zachowywać się tak, jakby nic się nie

stało?

- Co innego miałabym robić?

- Porozmawiać o tym z Edwardem? Ocenić jego reakcję? Mógłby zaskoczyć ciebie.

Bella rzuciła jej sceptyczne spojrzenie.

Angela wypuściła głęboki wdech, zanim powiedziała. – Przemyśl to. Co jeśli

Edward nie był oburzony, tym co zrobiłaś? Co jeśli było to coś innego?

- Jak co?

Angela wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Może był zaskoczony?

- Cóż, taak. Ja też byłam zaskoczona.

- Dobrze. A co z szokiem? Czy kiedykolwiek byłaś tak kompletnie oderwana od

rzeczywistości, że zajęło ci chwilę przetworzenie tego, co się naprawdę wydarzyło?

Bella myślała przez moment. Był jeden raz w szkole średniej, kiedy Bella

przyłapała Emmetta, na umawianiu się z Lauren Mallory, a wyglądało to, jakby dostał się
do drugiej bazy. To był naprawdę wstrząsający moment. Bella w końcu była w stanie,
stawić czoło Emmettowi, ale jej bratu zajęło dużo więcej czasu, by to znieść. Po tym,
Emmett nigdy nie miał żadnej dziewczyny w domu, a nawet po dzisiejszy dzień nigdy nie
przyprowadził tam żadnej.

- No, tak sądzę – próbowała nie wzdrygnąć się na tamto wspomnienie.

Angela usiadła prosto. – Więc, może to przytrafiło się Edwardowi.

- Dobrze, ale kiedy pozbędzie się szoku, może będzie chciał po prostu o tym teraz

zapomnieć. - Bella życzyła sobie, by móc, pozbyć się ze swojego mózgu wspomnienia,
kiedy zobaczyła Emmetta z rękoma na piersiach Lauren.

Angela uniosła brwi na nią. – Czy nawet nie przyszło ci przez myśl, że może gdyby

nie przeszkodziłby wam telefon od Alice, Edward pocałowałby cię z powrotem?

Bella zaśmiała się, ale kiedy zobaczyła poważny wyraz na twarzy Angeli, jej mina

spoważniała. – Jesteś rzeczywiście poważna?

- Tak! Dlaczego w to, tak trudno uwierzyć?

- Ponieważ za każdym razem, gdy go pocałowałam, nigdy nie poczułam, że chciał

pocałować mnie z powrotem.

- Poczekaj, co masz na myśli, mówiąc za każdym razem?

Cholera, pomyślała.

Wypuściła sfrustrowany oddech, zanim wyjaśniła, co wydarzyło się rano, po tym

jak spędziła noc w jego pokoju.

- Czekaj, spałaś w jego pokoju?

- Tak, ale on spał na kanapie.

- Ale byłaś z nim, sama w jego pokoju?

- To nie tak, Angela.

- Dlaczego nie zaczniesz od początku, tak bym mogła zrozumieć.

Bella zaczęła od nocy przed tym, gdy Edward pokazał jej się swój pokój pierwszej

nocy, kiedy została w domu Cullenów. Przeszła do wyjaśnień, jak była bardzo zmęczona,

że poszła wkrótce spać i o tym, jak Edward wrócił do swojej sypialni, by ją obudzić.
Potem opowiedziała Angeli, jak Edward wyjaśnił to, że on i Rosalie się nie spotykają.
Bella w pośpiechu przeszła przez to, jak rozmawiali o tym, a w jakiś sposób Bella prawie
go pocałowała.

- Co masz na myśli, prawie go pocałowałaś?

- Nasze usta ledwo się dotknęły. Alice przyszła po nas na śniadanie.

Angela otwierała i zamykała usta kilka razy, zanim powiedziała. – Więc, po prostu

prawie go pocałowałaś, ni stąd, ni zowąd? Wyjeżdżasz z czymś takim! Takie rzeczy nie
zdarzają się przypadkowo.

Bella poruszyła się na swoim miejscu.

Angela rzuciła jej wyczekujące spojrzenie.

Po chwili, Bella opowiedziała Angeli jaki miała sen o Edwardzie, a kiedy się

obudziła, znalazła jego rękę na niej.

Oczy Angeli się powiększyły. – Wow. Czy wykorzystał cię?

- Nie. Widocznie zagubiłam się między snem, a rzeczywistością - Bella opadła na

oparcie fotela. – Możemy zmienić temat?

Angela ponownie uniosła swój kupek z kawą i prawie zaczerpnęła łyk, ale w porę

przypomniała sobie, że nie była już dobra. Wstała z fotela i powiedziała. – Idę wziąć
więcej. Potrzebujesz czegoś?

Bella zaprzeczyła ruchem głowy. – Nie, dzięki.

Patrzyła jak Angela zamawia. Alice była jej najlepszą przyjaciółką, ale Angela była

więcej niż pokrewną duszą. Angela nienawidziła dramatów, tak samo jak i ona. Twardo
stąpała po ziemi i była rozsądna.

Angela wróciła i zajęła swoje miejsce. Tym razem wypiła swoją kawę, zanim

ponownie wystygła.

Bella powiedziała. – O czym myślisz? – Angela była skupiona na swoim napoju od

jakiegoś czasu, a cisza doprowadzała Bellę do szaleństwa.

Angela odetchnęła. – Dużo tego, by to pojąć.

Bella wyrwała róg z papierowej serwetki. - Wiem.

Angela usiadła na swoim miejscu. – Myślałam nad tym, co mi powiedziałaś i

staram się być obiektywna, jak tylko mogę.

Bella uśmiechnęła się. Zawsze mogła liczyć na szczerość Angeli.

- Nie będzie ci się podobało to, co mam do powiedzenia.

Uśmiech z twarzy Belli wyparował.

Angela uniosła ramiona, by pozbyć się niepewności. – Może lepiej by było,

gdybym się w to nie mieszała. Wyraźnie przygotowałaś swój umysł na to, jak chcesz z
tym sobie poradzić.

Bella poprawiła się na miejscu. – Masz rację, ale szanuję twoje zdanie, Angela.

Jeżeli jest coś, co myślisz, że powinnam wiedzieć, chcę byś mi powiedziała.

Angela uniosła brwi. – Nawet jeśli nie spodoba ci się to?

Bella wypuściła głęboki oddech.- Tak. Jesteś jedyną osobą, z którą naprawdę

mogę o tym porozmawiać.

Angela przytaknęła.- Cóż, myślę że powinnaś dowiedzieć się, jak Edward się z tym

czuje.

- Wiem jak się czuje.

Angela zmarszczyła brwi. – Naprawdę?

Bella wypuściła krótki śmiech.- Jestem malutką siostrą Emmetta. Czy myślisz, że

postrzegałby mnie, jako kogoś innego?

- Nie możesz dłużej, używać tej wymówki. Minęły lata od średniej szkoły.

- Emmett i Edward byli nierozłączni. Tak naprawdę, mogliby być braćmi.

- Ale nie są - Angela opadła na swój fotel. - Nie jesteś nawet ciekawa, by

dowiedzieć się, czy Edward może czuć coś więcej do ciebie, niż tylko przyjaźń?

- Biorę przyjaźń każdego dnia.

- Co? – Angela spojrzała na nią z zaskoczeniem na twarzy.

- Co jeśli powiedziałabym Edwardowi, jak się czuję, a on nie czuje w ten sam

sposób? To spowodowałby, że sprawy między nim, a Emmettem byłyby naprawdę
niezręczne. Plus, wiem, że zacząłby zachowywać się odmiennie w stosunku do mnie… -
Bella zsunęła się z fotela.

- Bella? – Angela patrzyła teraz na nią ze skupieniem. – Co zamierzasz

powiedzieć?

Bella spojrzała w dół na swoje dłonie, leżące na kolanach. – Wydaje się, jakbym

odzyskała go z powrotem. Mój pierwszy rok w liceum był najgorszy. Pamiętasz, prawda?

Angela przytaknęła.

- Jeżeli znowu by zniknął… Jestem po prostu zadowolona z tego, co mogę dostać

w tej sprawie, nawet jeśli to po prostu jego przyjaźń, będę szczęśliwa, zadowalając się
tym.

- Bella – Angela poruszyła swój fotel trochę się zbliżając. – Czy naprawdę dobrze

się z tym czujesz?

Zajęło jej to chwilę, ale Bella przytaknęła.

Angela się lekko uśmiechnęła do Belli. Następnie napiła się kawy. Usiadły razem

w towarzyskiej ciszy. Angela sprawdziła swój zegarek. Było po dziesiątej, a miała wrócić
do Bena.

Angela odwiozła Bellę do domu Cullenów. Nigdy nie widziała ich domu, a kiedy

zaparkowała, opadła jej szczęka.

- Zostajesz tutaj?

Bella cicho się zaśmiała. – Taak. Fajny, co?

Angela kiwnęła głową.

Od kiedy zamierzały się znowu zobaczyć następnego dnia w pracy, zaplanowały

wspólny lunch podczas przerwy.

***

Bella otrząsnęła się i spojrzała na zegarek. Miała kilka godzin, dopóki jej zmiana

się zacznie, a później miała zajęcia. Po zajęciach, miała jechać z Edwardem do hotelu,
gdzie miało się odbyć przyjęcie Alice. Zamierzali zobaczyć nakrycia stołów i spróbować
menu przyjęcia. Alice żartobliwie nazwała ją, kolacją - randką, lecz Bella nie była
rozbawiona.

Kiedy skończyła się szykować, Bella zaryzykowała i poszła do kuchni, by zwędzić

jabłko na śniadanie. Była uradowana, że jedyną osobą w kuchni był dr Carlisle, który
czytał gazetę przy stole. Podczas, gdy szukała idealnego jabłka, Carlisle wspomniał, że
wyjeżdża za kilka godzin, aby zobaczyć się ze swoją siostrą Tanyą. Edward zabierze go
na lotnisko.

Starała się być naturalna, na pytanie, gdzie w tej chwili był Edward, a Carlisle

odpowiedział, że wrócił właśnie z biegania i brał prysznic.

Bella chwyciła butelkę wody z lodówki i powiedziała, że musi napisać

wypracowanie, zanim pójdzie do pracy. Szybko przeprosiła i zniknęła w pokoju
gościnnym.

Zamknęła drzwi i wyjęła z torby laptopa. Podłączyła słuchawki i rzuciła się w wir

pracy. Fakt, że tylko piętro oddzielało ją od nagiego ciała Edwarda, powinno być
wystarczająco rozpraszające. Bardziej naglącą sprawą było to, że teraz ona i Edward
mieli być zupełnie sami na następne dwa dni i noce.

***

Bella była pochylona nad swoim laptopem, ale wciąż słuchała muzyki przez

słuchawki, podczas, gdy szukała fragmentu tekstu, który chciała uwzględnić w swoim
referacie. Pilnie pracowała przez około półtorej godziny. Udało się jej uspokoić.

Zdała sobie sprawę, że powinna powiedzieć Emmettowi. Zastanawiała się czy

Emmett będzie spokojny, że zostaje ona sam na sam z Edwardem. Następnie wywróciła
oczami na sposób swojego myślenia. Emmett nie przejąłby się tym. Całkowicie ufał
Edwardowi i była pewna, że Emmett czuł, że nic się nie stanie, gdy będzie sama z
Edwardem. W rzeczywistości mogła wyobrazić sobie Emmetta, mówiącego coś w
rodzaju, że może być równie dobrze jak pobyt w klasztorze.

Bella niemal wyskoczyła ze skóry, gdy poczuła dłoń na swoim ramieniu. Zerwała

słuchawki z uszu i spojrzała nad swoimi książkami.

- Edward! Co do cholery! – Umieściła dłoń na swoim sercu, próbując uspokoić

własny oddech.

Krótko się zaśmiał. – Przepraszam. Pukałem kilka razy, ale myślę, że twoja

muzyka była za głośna. – Usiadł na łóżku obok niej. – Mój tata powiedział, że pracujesz
nad wypracowaniem.

Jego włosy były wilgotne i pachniał, jakby wyszedł prosto spod prysznica. Nagle

wyobraziła sobie Edwarda mokrego, z przebłyskami w swojej głowie. Bella poruszyła
się na swoim miejscu. – Ach, tak. Właśnie szukałam czegoś, by umieścić w moim
wypracowaniu.

- Oh – podniósł słuchawki włożył je na uszy. – O której wróciłaś zeszłej nocy?

Bella starała się skupić swoją uwagę z powrotem na książce, ale ciężko było jej się

skoncentrować. Jaki do cholery był ten zapach? Był mocny z odrobiną korzenia
wonnego.

- Co? – Zapytała, gdy zauważyła wyczekujący wyraz na jego twarzy.

Powtórzył swoje pytanie. – O której godzinie wróciłaś zeszłej nocy?

- Oh, wróciłam kilka minut po dziesiątej.

Spojrzał w dół na jej komputer. – Czekałem na ciebie.

O Boże. Czy zauważy, jeżeli przyłożyłabym swój nos do zgięcia jego szyi? –

Zastanawiała się.

Zamiast tego powiedziała. – Przepraszam. Nie chciałam, abyś na mnie czekał.

Angela i ja miałyśmy naszą babską rozmowę, straciliśmy poczucie czasu.

- O czym rozmawiałyście? – Przeglądał jej listę odtwarzania.

- Wiesz, o tym co zwykle. Zakupach i butach.

Zaśmiał się. – Innymi słowy, rozmawialiście o facetach.

- Co? Dlaczego tak mówisz? – Zapytała obronnym tonem.

- Bella mam uwierzyć, że spędziłaś godziny rozmawiając o zakupach i butach?

Bella otwierała i zamykała usta kilka razy, ale nic nie powiedziała.

Po chwili Edward powiedział. – Wow, zgadłem? Tylko żartowałem – zaśmiał się. –

Więc o kim rozmawiałyście?

- O nikim – Bella powiedziała odrobinę za głośno. Ściszyła swój głos. –

Rozmawiałyśmy o facetach w ogólnych warunkach.

- W ogólnych warunkach? Co to jest?

- Co masz na myśli?

- To brzmi jak ekskluzywny klub lub coś.

Bella zaśmiała się. – Chodzi mi o to, że nie rozmawiałyśmy o nikim szczególnym.

- Jesteś co do tego pewna?

- Tak!

Edward zmarszczył brwi na jej ton. – Dalej Bella, jesteśmy wszyscy przyjaciółmi.

Możesz porozmawiać ze mną o swojej sympatii.

- Nie mam żadnej! – Potrząsnęła głową. Zniżyła ponownie swój głos, zanim

powiedziała. – To co mam na myśli to, to, że nie ma nikogo, kto interesuje mnie w tej
chwili.

Zmarszczył na nią brwi. – Naprawdę? – Jego głos był dokuczliwy.

Mogła poczuć jak czubki jej uszu płoną. – Tak. – Starała się być obojętna na ten

temat, ale dało się słyszeć drżenie w jej głosie.

- Więc kim jest Pan Olśniewający?

Zamrugała kilka razy. – Co?

Obrócił ekran komputera, tak by mogła zobaczyć i wskazał na zatytułowaną listę

odtwarzania. – Pan Olśniewający.

Bella poczuła jak jej całe ciało się rumieni. Próbowała zatrzasnąć laptopa, ale

Edward trzymał go z dala od jej zasięgu.

Kliknął na ikonę i zobaczył, że w folderze była lista stu piosenek. – Pan

Olśniewający jest bogaty. Dlaczego zdobył aż tyle piosenek?

Bella próbowała odzyskać laptopa, ale Edward blokował ją swoim ramieniem.

Kiedy zrobiła ruch, by po niego sięgnąć, on owinął jedną z rąk wokół niej i odciągnął ją,
tak jakby była małym dzieckiem.

- Jakie piosenki są dedykowane Panu Olśniewającemu? – Przewijał listę.

- Edward, ani mi się waż! – Podeszła do niego od tyłu i okręciła jednym

ramieniem jego szyję w próbie duszenia. Udało się jej odciągnąć go, ale on opadł na nią,
powodując, że Bella zamruczała na ten kontakt.

Edward zachowywał się tak, jakby bycie duszonym było codziennością. Uniósł

laptopa Belli na poziom swojej twarzy.

Przeczytał tytuł jednej piosenki z listy. – Turn Me On, Nory Jones – wymamrotał.

Kliknął przycisk play, a leniwa melodia pianina rozbrzmiała w pokoju.

- Edward! – Bella starała się, sięgnąć ponownie po komputer, gdy zaczął śpiewać i

wszedł w słowa: Sitting at home waiting to be turned on."

Edward przesunął laptopa w lewo, co pozostawiło go poza zasięgiem Belli. –

Hmm. To bardzo prowokująca piosenka. Czy Pan Olśniewający naprawdę sprawia, że
czujesz się w ten sposób? – Kliknął na następną piosenkę. – Co to jest?

Brzmienie perkusji i gitary odbiło się echem, a śpiewano znajomy refren How

long must you wait for it?

Edward uśmiechnął się. – Pamiętam tę piosenkę. Pan Olśniewający ma dobry

gust. – W złośliwy sposób powiedział. – Sądząc po piosenkach, jakie masz dla niego,
wydaje się to jak

nieodwzajemniona miłość czy coś.

Kliknął na kolejną piosenkę. – Dlaczego masz tutaj tę piosenkę? - Nucący głos The

Platters, rozbrzmiał w pokoju.

Bella dawno temu podała się, by zatrzymać Edwarda, ale jedno ramię miała

owinięte wokół jego szyi, a drugim zjechała pod jego ramię. Jedna noga zwisała jej z
łóżka, a druga była zahaczona o jedną z jego nóg. Jego plecy były przyciśnięte do jej
klatki piersiowej, a jego waga najpierw była zaskakującą, ale ostatecznie uznała ją za
komfortową.

Starała się uspokoić swój oddech i była szczęśliwa, że Edward wydawał się być,

zbyt zajęty sprawdzaniem listy piosenek niż tym, jak mocno go trzymała.

Zajęło jej pół minuty przetworzenie jego pytania. Następnie zapytała. – Co nie tak

jest z tą piosenką?

- Nic, po prostu… pamiętam, że słuchaliśmy jej kiedy byliśmy… - odłożył laptopa

na łóżko, ale nie ruszył się z miejsca.

Bella czekała, aż Edward będzie kontynuował.

- Pamiętasz polanę? – Jego głos był cichy.

- Tak – oczywiście, że pamiętała.

To była właściwie plotka w liceum Forks, że była tam łąka w pobliżu szkoły. Była

trudne do znalezienia, ponieważ była odosobniona. Oczywiście znaczyło to, że było to
idealne miejsce dla nastolatków. Emmett był na tropie znalezienia łąki, a Edward
dołączył do niego, by pomóc mu ją odnaleźć. Oczywiście Alice i Bella nie mogły być
pominięte, więc także zaoferowały się, by pomóc.

Podzielili się na pary. Wylądowała z Edwardem, podczas gdy Alice poszła z

Emmettem. Nie pamiętała jak potoczyło się to w ten sposób, ale była szczęśliwa, że jest z
Edwardem.

Nikt właściwie nie wiedział, gdzie ona była, a szukali około czterdziestu pięciu

minut, kiedy Bella i Edward znaleźli ją. Ich pierwszym odruchem, było znalezienie Alice i
Emmetta, ale kiedy weszli na środek łąki, otwarte niebo, a widok na gwiazdy nie był
dłużej zakrywany przez drzewa. To był widok zapierający dech w piersiach.

Usiedli razem na środku polany i słuchali iPoda Belli. Siedzieli przy Twilight Time,

patrząc na gwiazdy. To było podczas, kiedy sprawy między nią, a Edwardem były
niepewne. Bycie z nim sam na sam, należało do rzadkości, ale to było wrodzone, by z nim
być. Oparła głowę o jego ramię, a on przytulił ją ramieniem. Kiedy piosenka się
skończyła, opuścili polanę.

Odnaleźli przyjaciół, czekających w ciężarówce Emmetta. Kiedy Emmett zapytał

czy znaleźli polanę, Edward odpowiedział, że nie. Powiedział przyjacielowi, że zabłądzili
i w końcu znaleźli drogę powrotną.

To był pierwszy raz, kiedy nawet o tym rozmawiali odkąd odkryli ją te wszystkie

lata wstecz. Jeżeli by o tym rozmawiali, zrujnowałoby to magię łąki.

- Zastanawiam się czy nadal tam jest – powiedział.

- Jest – skuliła się po tym jak słowa padły z jej ust. Była uradowana, że nie mógł

zobaczyć jej twarzy.

- Skąd wiesz? – Odwrócił twarz w jej kierunku, ale nadal nie mógł zobaczyć jej

twarzy.

Bella zamknęła oczy, walcząc ze skradającym się zawstydzeniem. – Jestem pewna,

że nadal tam jest. Nie sądzę, by jeszcze ktokolwiek ją odkrył. Mam na myśli, że
usłyszałabym coś na ten temat. – Nie mogła bardzo prosto powiedzieć mu, że była tam
sama, kiedy wyjechał.

Zachichotał. – Niekoniecznie. Jeżeli jest tak piękna jak pamiętam, nie

powiedziałby o tym nikomu.

Otworzyła oczy. – Tak, tak myślę.

- Więc… kim jest Pan Olśniewający?

Bella stłumiła jęk. Nie chciała wyjaśniać, jak dostał tę ksywę. Nadała mu ją nowa

uczennica Bree, kiedy był w ostatniej klasie.

- To nie Jacob, tak?- Jego głos był tak cichy, że prawie go nie usłyszała.

Wypuściła krótki śmiech. – Nie, to nie Jacob.

- Więc kto?

- To nikt taki.

Zanim się dowiedziała, co się wydarzyło, Edward wyskoczył z łóżka z nią wciąż

na sobie. Wyglądało to tak, jakby wziął ją nieszkodliwe na barana, ale sposób w jaki
chwycił ją za ramię, które było wokół jego szyi i tym jak zarzucił jedną z jej nóg wokół
swojego biodra, powiedział Belli, że nie zamierza być delikatny.

- Edward, co ty robisz? – zapytała w panice.
- Zamierzasz mi powiedzieć? – Jego ton był ostateczny.

Starała poruszyć się pod jego uściskiem, bez powodzenia. – Co zamierzasz zrobić?

Skierował się do drzwi. – Mamy jacuzzi z tyłu…
- Nie zrobisz tego – Bella próbowała się wyrwać, ale jego uścisk był mocny.
- Lub możemy się mocować – powiedział pół żartem, pół serio.
Bella nie mogła nic poradzić na swój śmiech. - Nie jestem Emmettem.

- Prawda, ale zawsze wydawało się, że sprawy między nami były bardzo uczciwe i

uczuciowe. – Kiedy Bella nic nie powiedziała, ciągnął dalej. – Jeżeli wygrasz, nie będziesz
musiała mi mówić, a jestem pewien, że dasz Emmettowi znać, że skopałaś mi tyłek, co
byłoby upokorzeniem, z którym nie mógłbym dalej żyć. – Jego uścisk za jej kolanami
zacisnął się. – Ale jeżeli ja wygram, nie tylko powiesz mi, kim jest Pan Olśniewający, ale
też wyjaśnisz mi, dlaczego wybrałaś takie piosenki do jego listy.

Bella wiedziała, że nie ma sposobu, by fizycznie pokonać Edwarda na mocowanie.

Emmett nauczył ją, że jeżeli będzie miała do czynienia z kimś, kto będzie silniejszy od
niej, ma walczyć nieczysto. Nieważne co by to było.

Rękę, którą miała na Edwardzie, przycisnęła do jego ciała. Zamiast walczyć, by się

wyrwać, Bella wkradła się pod jego koszulkę i dłońmi przebiegła po nagiej klatce
piersiowej.
Prawie poluzował uścisk na Belli, ale oprzytomniał. Jego głos załamał się. – Co ty robisz?

- Edward – powiedziała niskim głosem. Następnie trąciła czubkiem nosa miejsce

za jego uchem, prawie tracąc panowanie nad sobą przez jego zapach.

- Bella? – Ledwo udało mu się powiedzieć.

Pozwoliła sobie dotknąć wargami jego ucha, podczas gdy wyszeptała. –

Naprawdę chcesz wiedzieć, kim on jest?

Ręka, która zataczała kółka wokół jego piersi leniwie schodziła w dół, muskając

jego brzuch i zatrzymując się tuż pod jego pępkiem.

- Edward – odetchnęła w jego ucho.

Poczuł ponownie usta na swoim uchu i rozpaczliwe starał się nie myśleć, gdzie jej

ręka zmierzała. Głęboko w jego umyśle czuł głuche ostrzeżenie, że powinien zatrzymać
Bellę, ale uczucia z jego porannego snu powróciły i nie chciał jej zatrzymać.

- Edward? – Zapytała ponownie.

- O czym mówiłaś? – Stracił wątek rozmowy, kiedy poczuł Bellę napierającą

swoim ciałem na jego plecy.

Bella nie sądziła, że będzie tak łatwo go rozproszyć. Spodziewała się większego

oporu i była trochę zawiedziona, gdy nie było żadnego. Zbadała sytuację, poruszając
nogami, a Edward puścił ją i postawił na ziemi.

Odwrócił się i miał intensywny wyraz twarzy.
Bella chciała zrobić krok w tył, ale tuż za nią było łóżko. Ciężko przełknęła i

powiedziała. – Nie myślałam, że będzie tak łatwo.

- Co będzie tak łatwe? – Bawił się końcówką pasemka jej włosów i schował go za

jej uchem.

Zawahała się sekundę, zanim powiedziała. – By cię rozproszyć.

Przetworzył to, co powiedziała Bella i kiedy zrozumiał, wypuścił pasmo jej

włosów, a jego oczy powiększyły się. – Masz na myśli, że to wszystko było sztuczką?

Uśmiechnęła się do niego niewinnie. – Wiem, że moje szanse mocowania się z

tobą, są żadne, więc musiałam spróbować czegoś innego.

Mrugnął kilka razy, a jego usta częściowo były otwarte. Nie mógł znaleźć słowa,

by określić, jak okrutną rzeczą było to, co zrobiła. Więc zamiast tego, zarzucił ją sobie na
ramię, zmierzając ku drzwiom.

Bella wrzasnęła i powiedziała. – Co ty wyprawiasz?
- Musisz wejść do jacuzzi, by ochłonąć.

W tej chwili, Edward przeszedł przez drzwi, kiedy Bella uderzyła głową o

framugę.

- Ałł – złapała się za tył głowy.

Edward odsunął się od drzwi, spojrzał na nią i zapytał zaniepokojonym głosem. –

Nic ci nie jest?

Chciała wykrzyknąć nie i to, że jest idiotą, ale od kiedy nie była już przerzucona

przez jego ramię, w przypływie złości, owinęła nogi dookoła jego klatki piersiowej i
zmusiła go, by szedł do tyłu.

Zamiast spaść na jego plecy, jak miała nadzieję, Edward potknął się i udało mu się

upaść na łóżko.

Oboje zamruczeli, kiedy upadli na łóżko. Tym razem Bella była nad nim.

Przeklęła, zanim powiedział. – To boli.
Edward był delikatny, kiedy przewrócił ją na plecy, upewniając się, że trzyma

jedną dłoń za jej głową. Drugą ręką zebrał włosy z jej twarzy, odsuwając je na bok,
delikatnie dotykając tyłu głowy. Bella syknęła, kiedy znalazł obolałe miejsce, którym
uderzyła we framugę drzwi.

- Nie sądzę, by to było jakieś trwałe uszkodzenie – miał lekki uśmiech na ustach. –

Masz wyjątkowo twardą głowę.

Wywróciła oczami. – Dzięki.

- Ten Pan Olśniewający, musi być kimś bardzo ważnym dla ciebie, jeżeli jesteś

skłonna przejść przez uszkodzenia ciała, by chronić jego tożsamość.

Zamrugała kilka razy.

- Myślałaś, że zapomniałem? – Miał na twarzy zadowolony z siebie uśmiech.

Wypuściła krótki wydech. – Dlaczego jesteś taki ciekawy?

Filuterny uśmiech szybko zniknął. Uniósł ponownie pasemko jej włosów. – Myślę,

że to naprawdę nie mój interes, tak?

Delikatnie się zaśmiała. – Będziesz zaszokowany, wiedząc kto to.
Jego oczy rozszerzyły się. – Czy to Emmett?
- Nie! - Tym razem nie mogła powstrzymać się od śmiechu.

- Więc kto to jest?

Potrząsnęła głową.
- Bella – powiedział niskim głosem. Leżał po swojej stronie, obok Belli, ale po

chwili przeniósł ciężar ciała, tak aby jego górna połowa była przyciśnięta do niej.

Na tę reakcję, jej oczy powiększyły się. – Edward? Co ty…

Schylił głowę niżej i torował sobie linię szyi czubkiem nosa. – Dwóch może grać w

tą grę.

O nie, pomyślała. Stłumiła jęk, kiedy poczuła usta dotykające zagłębienia szyi.
- To niedorzeczne – ledwo udało się jej powiedzieć.
Położył dłoń na jej biodrze, był trochę rozczarowany, że nie potrzebowała

żadnego przymilania, by się do niego zbliżyć.

- Edward – ledwo udało się jej powiedzieć, kiedy poczuła koniuszki jego palców,

drażniące skórę pod brzegiem jej bluzki.

Ich oddechy były urywane. Edward uniósł głowę ze zgięcia jej szyi i zaczęli się na

siebie gapić, zastanawiając się jak znaleźli się w tej sytuacji.

Zanim cokolwiek innego mogłoby się wydarzyć, usłyszeli dyskretny kaszel przy

drzwiach.

Edward przeklął do siebie, a następnie głośniej powiedział. – Tato – nie kłopocząc

się, by spojrzeć.

- Czy w czymś przeszkodziłem? – Dało się usłyszeć w jego głosie.

Edward miał już powiedzieć tak, ale Bella była szybsza i powiedziała. –Nie –

wygramoliła się od Edwarda i nerwowo uśmiechnęła się do Carlisle’a.

- Przyszedłem tylko powiadomić Edwarda, że już prawie czas, by zawieść mnie na

lotnisko. – Uśmiechnął się do nich lekko, zanim powiedział. – Co to były za wszystkie
odgłosy wcześniej?

Edward usiadł i rzeczowym tonem powiedział. – Mocowaliśmy się.

Carlisle zmarszczył na niego brwi. – Czy tak dzieciaki nazywają to w dzisiejszych

czasach?

Edward wywrócił oczami, a Bella poczuła jak jej policzki płoną.

Carlisle zaśmiał się i powiedział. – No cóż, kiedy skończycie się mocować,

zabierzesz mnie na lotnisko? Musimy wyjechać w ciągu dziesięciu minut, jeżeli chcę
złapać samolot.

Edward niechętnie uśmiechnął się do swojego ojca. – Pewnie, tylko daj mi

minutkę.

Carlisle szczerze się do Belli uśmiechnął. – Miło było zobaczyć ciebie, Bella. I nie

pozwól mojemu nieobliczalnemu synowi, posunąć się zbyt daleko.

Bella wiedziała, że musiała wyglądać jak pomidor. Udało się jej tylko wyskamlać

na razie, zanim Carlisle zniknął.

Edward odwrócił się, by na nią spojrzeć. – Będziesz tutaj, kiedy wrócę?

Zniżyła brodę. - Właściwie planowałam się ruszyć. Słyszałam, że rock jest dla

mnie idealny.

Podniósł jej podbródek z powrotem. – Nie ma powodu do zawstydzenia.

Bella wywróciła oczami. Była upokorzona faktem, że cieszyła się z tego, co z nią

się działo, a Carlisle właśnie widział, jak bardzo jej się to podobało.

- Bella?

Sprawdziła, która godzina. – Właściwie, to muszę być wkrótce w pracy.

Jego wyraz twarzy był niespokojny. – Kiedy będziesz w domu po pracy?

- Mam poza tym zajęcia, więc nie wrócę późno dzisiejszego wieczora. – Też była

niespokojna. – Następnie musimy iść do hotelu na weselny obiad.

- Zapomniałem o tym. – Edward zastanawiał się chwilę, a następnie powiedział. –

Będziemy zatrzymywać się tutaj, po zajęciach, czy jedziemy prosto do hotelu?

- Alice zaznaczyła, że mam się tu najpierw zatrzymać – zawahała się, zanim

powiedziała. – Chce, bym się przebrała przed wyjściem.

Zmarszczył brwi. – Przebrać? Dlaczego?

- Alice powiedziała, że kiedy już tam będziemy, będę szczęśliwa, że to zrobiłam.

Uśmiechnął się. – Gdybym nie wiedział lepiej, pomyślałbym, że stara się wysłać

nas na randkę.

Bella zachichotała. - Zdecydowanie stwierdziłaby, że nie planowała, aby tak się

stało.

- Edward? – Zawołał Carlisle z drugiego pokoju.

- Już zejdę – odpowiedział. Spojrzał na Bellę. – Więc, chyba nie zobaczę cię aż do

wieczora?

Skinęła głową.

Spojrzał na nią, a potem na drzwi, tam i z powrotem kilka razy, próbując coś

zdecydować. Po chwili, pocałował ją w policzek i powiedział. – Do zobaczenia
wieczorem.

Wstał i podszedł do drzwi, uśmiechnął się do niej, zanim zniknął.

Bella podskoczyła na łóżku, kiedy usłyszała zamykanie drzwi frontowych. Była w

takim oszołomieniu. Spojrzała ponownie na zegarek. Tak naprawę powinna wkrótce
zbierać się do szkoły. Nadal musiała napisać wypracowanie, ale była bardzo chętna, by
opowiedzieć Angeli o tym całym mocowaniu się, które zrobili.

***

Umysł Belli był lawiną różnych myśli. Prawie skończyła wypracowanie zanim

przyszła pora, by iść do pracy, a musiała odwołać swój lunch z Angelą, ponieważ musiała
wprowadzić ostateczne poprawki przed wydrukowaniem. Angela spodziewała się
czegoś takiego po niej, więc podczas pracy, Ang przyparła ją do jednej z półek i zapytała
co się stało.

Bella wyjaśniła, co wydarzyło się tego ranka z listą piosenek Pana

Olśniewającego, mocowaniu i o tym jak próbowała odwrócić uwagę innej osoby od
prawdziwej tożsamości Pana Oślepiającego. Angela słuchała tego z ochoczym
zainteresowaniem, a kiedy Bella zakończyła opowieść o minionych wydarzeniach, Angeli
zajęło chwilę przyswojenie informacji.

- I? – Bella zapytała zatroskanym tonem.

Lekki uśmiech pojawił się na ustach Angeli. – Musicie mocować się częściej.

- Angela!

- Bella, ostatniego wieczoru powiedziałaś, że chcesz byście byli przyjaciółmi, a

dzisiejszego ranka mówisz mi, że praktycznie tarzaliście się w łóżku z rękami na sobie.

- To nie…

Angela uniosła dłoń. –Wy naprawdę musicie następnym razem zamknąć drzwi na

klucz, by nikt wam nie przeszkodził.

- Nie mogę uwierzyć…

Angela odetchnęła z frustracją. – Nieważne. Powiedz kiedy skończycie z

zaprzeczaniem sobie, ponieważ kiedyś w końcu odpuścicie, sprawy powinny potoczyć
się bardziej interesująco.

Bella była zaskoczona komentarzem przyjaciółki.

Angela normalnie nie była tak dosadna, spojrzała przepraszająco na Bellę. –

Wybacz. To było przekroczenie granicy.

Bella skinęła głową, ale nic innego nie powiedziała.

Po chwili powiedziała. - Czy było tak, zanim zaczęłam spotykać się z Benem?

Bella spojrzała w bok. – Co masz na myśli?

- Bella, nie kłam. Jestem pewna, że byłam wciąż bardzo frustrowana, kiedy nie

byłam pewna, czy Ben chciałby się ze mną umówić.

- Nie, nie było – Bella starała się zabrzmieć przekonująco, ale nie myślała, że się

udało.

- Jesteś dobrym przyjacielem. A ja powiem ci to, co ty powiedziałaś mnie.

Bella spojrzała na Angelę i czekała na ciąg dalszy.

- Po prostu zaryzykuj. Przynajmniej wtedy nie będziesz zawsze się zastanawiać.

Nie rozmawiały więcej o tym, ponieważ znalazł je bibliotekarz i powiedział, że

jest więcej książek do ułożenia z powrotem na półkach. To był tydzień przed
egzaminami, więc biblioteka była bardzo zajęta.

Kiedy była przerwa Belli, sprawdziła swój telefon i zobaczyła, że była tam

wiadomość od Alice. Wysłuchała jej, kiedy Alice mówiła jej, że chciała upewnić się, że
wpadnie do domu, by wziąć parę czarnych szpilek w drodze powrotnej do domu
Cullenów. Bella oddzwoniła do Alice z zapytaniem, dlaczego są potrzebne jej szpilki, a
Alice wyjaśniła jej, że będzie pasować do jej stroju, który będzie miała na sobie dziś
wieczorem w czasie kolacji. Bella zamierzała zapytać o strój, ale Alice przerwała
rozmowę, krótko mówiąc, że musi wrócić do pracy.

Właśnie wzięła buty od siebie z domu, a teraz była w drodze powrotnej do

rezydencji Cullenów. Zajęcia były klapą, ale dokonała zmian w wypracowaniu. Dobrą
sprawą było to, że były już egzaminy końcowe, a wszystko co musieli zrobić to zaliczyć
zajęcia.

Zaparkowała samochód przed garażem i weszła przez tylne drzwi domu. Weszła

do pokoju gościnnego, by włożyć swoje rzeczy, kiedy I’m Just a Girl zabrzmiało z jej
telefonu.

Bella odebrała. – Alice, właśnie weszłam do twojego domu. Dasz mi chwilę

oddechu?

Alice zaśmiała się. – Oddychaj ile chcesz, ale musisz zacząć się szykować.

Bella sprawdziła godzinę. – Jest jeszcze półtorej godziny do obiadu.

- Wiem. To niewiele czasu, ale powinno wystarczyć.

Powinno wystarczyć? – pomyślała Bella. Wszystko co miała zrobić to się przebrać.

Co miałaby jeszcze ewentualnie do zrobienia?

- Idź do mojego pokoju i wyciągnij top i spódnicę, które chcę żebyś włożyła.

- Poczekaj – Bella wyszła z pokoju gościnnego i wspięła się po schodach, by

dostać się do sypialni Alice.

- Jesteś już tam? – Zapytała Alice.

Bella właśnie otworzyła drzwi od jej pokoju. – Tak. Jestem – podeszła do szafy i

otworzyła podwójne drzwiczki. – Jezu, Alice. Nie mogę w to uwierzyć.

Zajęło kilka minut Belli, by znaleźć to co Alice chciała, by włożyła. Kiedy

skończyła, wzięła ubrania i zaczęła wychodzić z pokoju Alice.

- Zanim wyjdziesz, idź do mojej łazienki.

- Po co?

- Chcę byś wzięła wałki do włosów, tak byś mogła nakręcić na nie swoje włosy.

- Alice, idziemy tylko coś zjeść. Nie muszę nakręcać po to włosów.

- Kiedy będziesz w Edgewater, zobaczysz o czym mówię. To naprawdę

ekskluzywne miejsce. Będziesz zadowolona, że włożyłaś wysiłek w to, jak wyglądasz.

- Chyba tak. – Wzięła pudełko z wałkami. Z tym i ubraniami na ramieniu, zeszła

na dół do pokoju gościnnego, podczas gdy balansowała z telefonem między uchem, a
ramieniem.

- Poza tym, jestem pewna, że Edward również to doceni.

- Alice, co ty planujesz?

- Nic.

Bella powiesiła bluzkę i spódnicę na szafie w pokoju gościnnym i poszła do

łazienki przygotować wałki.

- A i Edward zostawił mi wiadomość. Chce wiedzieć kim jest Pan Olśniewający.

Bella prawie potknęła się w drodze do łazienki. – Co?

- Nie miałam okazji, by do niego oddzwonić, ale pomyślałam, że to dziwne, że o to

pyta. Czy to nie nazwa Bree…

- Nie mów mu!

- Co w tym wielkiego? Czy coś się stało?

Bella stała na środku pokoju z jedną ręką na głowie. – Raczej – Bella powiedziała

Alice, że Edward widział jej playlistę zatytułowaną - Pan Olśniewający. – i pytał ją kim on
jest.

Alice zaśmiała się. – Czemu mu nie powiedziałaś?

- Um, ponieważ byłoby to upokarzające.

- Nie, nie byłoby. Sądzę, że by mu się spodobało.

- Pomyślałby, że zwariowałam.

- Dlaczego byłoby to szaleństwem? Ma playlistę o tobie.

Serce Belli zatrzepotało w klatce piersiowej i musiała złapać oddech. – Zamknij

się!

Alice ponownie się zaśmiała. – Nie wie, że ja wiem. Ostatecznie, jestem całkowicie

pewna, że to o tobie.

- Co sprawiło, że myślisz, że to o mnie?

- Cóż, nie byłam pewna wcześniej. Mam na myśli, że jest to oznakowane Piękna.

Myślałam, że po prostu zaczynał być emo lub coś, ale teraz nabiera to sensu.

Tym razem to Bella się zaśmiała. – To nie ja.

- Um, nie wiesz co twoje imię oznacza w języku włosku?

Bella otworzyła usta, by zaprzeczyć Alice, ale nie mogła. Jej mama czasami

nazywała ją Piękną, kiedy była dzieckiem. Powiedziała swojej mamie, że nazywa się
Bella, a matka powiedziała jej, że jej imię oznacza piękna po włosku. Bella była
oszołomiona. Czy możliwe jest, że Edward ma dla niej playlistę?

- Więc, zamierzasz mu powiedzieć o Panu Olśniewającym? – Zapytała Alice.

Bella zamrugała kilka razy, pozbywając się oszołomienia. – Nie wiem.

- Myślę, że powinnaś.

- Może.

- Powinnaś zacząć się szykować. Jeżeli chcesz pożyczyć jakieś kosmetyki do

makijażu, mam kilka w łazience. Ale upewnij się, że nałożyłaś trochę błyszczyku na usta.

- Dobrze.

- I chcę zdjęcie, zanim wyjdziesz, tak bym mogła zobaczyć efekt końcowy.

- Pewnie.

Alice zawahała się zanim powiedziała: - Bella, słyszałaś co powiedziałam?

- Tak. Makijaż, błyszczyk i zdjęcie zanim wyjdę.

Tym razem była Alice okazała się być zaskoczona. – Nie zamierzasz się ze mną

kłócić o makijaż?

Bella poruszyła się w miejscu. – Nie.

- Oh. – Alice brzmiała na zaskoczoną.

- Cóż, lepiej już zacznę.

- Tak. Porozmawiamy później.

Rozłączyły się. Bella rzuciła telefon na łóżko i poszła na górę, by wziąć jakieś

kosmetyki Alice. Miała bardzo dużo darmowych próbek z pracy, było nienormalne jak
wiele tego leżało naokoło.

Normalnie włożyła by więcej zaciekłości w to, by walczyć z Alice, ale jeżeli to, co

powiedziała jest prawdą, wtedy Bella chciała dobrze wyglądać wieczorem. Nie
obchodziło ją gdzie idą, ale jeżeli Edward naprawdę myślał, że jest piękna, chciała czuć
się piękna.

Kiedy wzięła rzeczy, których potrzebowała, wyszła z pokoju Alice i poszła na dół.

Kiedy dotarła do kuchni, zauważyła, że Edward siedział na kanapie i skakał po różnych
kanałach. Kiedy usłyszał jak Bella weszła, wyłączył telewizor, wstał i odwrócił się.

- Cześć – powiedział.

- Cześć, nie wiedziałam, że jesteś w domu.

- Właśnie wróciłem. Byłem na lunchu w mieście, a następnie zatrzymałem się na

kawie.

- Wow, musi być miło być mężczyzną z wolnym czasem.

Lekko się zaśmiał. – Naprawdę ciężko pracowałem nad moim wypracowaniem

tego ranka, więc pomyślałem, że zasługuję na przerwę.

- Skończyłeś?

- Prawie. Popracuję nad nim po kolacji – zauważył kosmetyki w jej dłoniach. – To

na dziś wieczór?

Bella siłą woli nie zarumieniła się. – Tak. Alice powiedziała, że muszę włożyć

trochę działania w mój wygląd na dzisiejszą kolację.

Zmarszczył brwi. – Jakiś szczególny powód?

Wzruszyła ramionami. – Myślę, że miejsce do którego idziemy jest naprawdę

ekstrawaganckie, a Alice powiedziała, że poczuję się lepiej, jeżeli będę wyglądać
najlepiej jak umiem.

- To nie będzie zbyt trudne do zrobienia.

Bella poczuła jak jej serce skacze, ale trzymała w ryzach swoje emocje.

- Nie każdy jest obdarzony naturalnym pięknem. To wymaga wysiłku dla nas

śmiertelników, by wyglądać w połowie tak dobrze w porównaniu do ludzi takich jak ty –
jej ton był złośliwy.

Usta Edwarda były lekko rozszerzone, ale szybko się otrząsnął. – Źle to

zrozumiałaś.

Bella zmarszczyła czoło.

Lekki uśmiech igrał w kącikach jego ust. – Twoje piękno nie musi w ogóle

podejmować żadnych działań.

Bella uciekła wzrokiem, ale nic nie mogła poradzić na uśmiechanie się. Następnie

powiedziała. – Wiesz, gdybym nie wiedziała lepiej, powiedziałabym, że próbujesz
wprowadzić mnie w dobry nastrój. Czy jest coś, co powinnam wiedzieć o dzisiejszym
wieczorze? Alice nie panuje żadnych niespodzianek, prawda?

Tym razem, Edward obszedł dookoła kanapę i ustał naprzeciwko Belli. – Nic, tego

jestem świadomy.

Bella spojrzała i zauważyła, że miał rozbawiony wyraz twarzy. – Oczywiście, nie

powiedziałbyś mi. Jesteś bardzo lojalny wobec Alice.

Uniósł swoje dłonie. – Przysięgam. Wiem tyle samo co ty.

Przymknęła na niego oko w zabawny sposób, tak jakby podejmowała decyzję, czy

był prawdomówny. Po chwili uśmiechnęła się i powiedziała - Dobrze, ale zapamiętaj.
Znam twoje słabości i mogę wydobyć z ciebie prawdę w taki czy inny sposób.

Zrobił krok w jej kierunku. – Moje słabości?

- Nie powinieneś mówić mi, że nie potrafisz mi odmówić – rzuciła mu złośliwy

uśmiech.

Natychmiast Edward poczuł wybuch ognia w klatce piersiowej. – Jeżeli znasz tę

prawdę o mnie wtedy… – jego oczy wlokły się po jej twarzy, zanim powiedział. – Wiesz
też, że nie zajęłoby ci zbyt wiele wysiłku, by dostać to czego chcesz.

Bella zamrugała kilka razy. Jak sprawy potoczyły się tak szybko, z zabawy w tlący

się ogień? Nigdy nie doświadczyła tak wielu sprzecznych emocji podczas jednej
rozmowy. Zanim rozmawiała z Angelą i Alice, pomyślałaby, że Edward dokuczał jej, ale

teraz, z jego palącą intensywnością w oczach, nie była pewna. Starał się być zabawny, ale
emocje w jego oczach, zdradziły go, a Bella zdała sobie sprawę, że był poważny.

Edward zobaczył jej wahanie i zrozumiał, że spowodował jej dyskomfort.

Przekroczył granicę, która spowodowała, że czuła się zakłopotana i żałował tego.

Odchrząknął i powiedział. – Lepiej idź się przygotuj. Jestem pewien, że Alice

zamierza zadzwonić, by aktualizować plany.

Potrząsnęła głową, pozbawiając się otumanienia. - Racja, mojego zdjęcie, zanim

pójdę na kolację.

Edward zmarszczył czoło. – Zdjęcie?

Bella lekko się zaśmiała. - Myślę, że chce się upewnić, czy ją posłuchałam.

Uśmiechnął się i właśnie wtedy zadzwonił jego telefon. Sprawdził dane

dzwoniącego, zanim odebrał.

- Cześć Alice – powiedział, rzucając Belli łagodny uśmiech, który zniknął, kiedy

powiedział – Co masz na myśli mówiąc, w co zamierzam się ubrać na kolację wieczorem?

Bella uśmiechnęła się szeroko i pomachała mu, zanim zniknęła w pokoju

gościnnym. Poszła do łazienki. Wałki były gorące przystąpiła do nakręcania włosów. Nie
mogła nic poradzić na uczucie zawrotu głowy na myśl, że wychodzi z Edwardem, myśląc
że nie była to technicznie randka.

***

Edward gapił się na ekran swojego komputera, naprawdę nie czytając tego co tam

jest napisane. Dotrzymał słowa i zaczął pracować po kolacji nad wypracowaniem. No
cóż, próbował bynajmniej. Sprawdził godzinę i zdał sobie sprawę, że siedzi przed
monitorem przez ostatnie piętnaście minut.

Odepchnął na bok laptopa, który leżał na biurku i oparł się o krzesło. Nie był

pewien jak czuła się Bella, ale oczekiwał, by spędzić z nią czas, a miał trudny moment,
przyznając że wieczór się skończył.

Kiedy Alice zawołała go, by sprawdzić, co zdecydował włożyć na kolację, był

lekko przygaszony, że mogłaby w niewielki sposób zarządzać czymś takim, ale kiedy
wspomniała, że wybrała strój dla Belli, był bardziej otwarty, by wysłuchać jej propozycji.
To nie było tak, że Bella była źle ubrana, ale kiedykolwiek Alice mówiła, co Bella ma
włożyć, zawsze z trudem odrywał od niej oczy.

Alice postanowiła, że Edward powinien włożyć ciemne, wytarte dżinsy z koszulą

z guziczkami przy kołnierzu w kolorze węgla. Koszula była prezentem od Alice, która
byłą częścią kompletu, który był szyty na miarę dla niego. Był zaskoczony tym, że
wybierała dla niego spodnie, ale powiedziała, że ciemne ubranie nie jest tak swobodne

jak dopasowane dżinsy, a wtedy mu pochlebiała. Kiedy włożył na siebie strój, dał Alice
kredyt zaufania. To był prosty strój, ale uzupełniał go bardzo dobrze.

Kiedy skończył się przygotowywać, zszedł na dół, by poczekać na Bellę. Był w

pokoju dziennym i włączył telewizor. Naprawdę nic go nie interesowało, ale
potrzebował czegoś, by pozbyć się napięcia nerwowego jakie czuł. Nie wiedział dlaczego
czuła się w ten sposób. To nie była technicznie randka, ponieważ szli tam, by zrobić
przysługę Alice, ale wszystkie inne uczucia związane z pierwszą randką, były tam:
niepokój, ciekawość oraz oczekiwanie.

Bella wyszła z pokoju gościnnego zaledwie kilka minut później. Starała się

wepchnąć do małej torebki jakieś rzeczy, więc na początku nie zauważyła Edwarda.

Alice dokładnie wiedziała, jak działać z pięknem Belli. Spódnica, którą włożyła,

obciskała jej ciało we właściwych miejscach i pokazywała wystarczająco dużo nóg, by
kusić wielbiciela. Szpilki zawiązane dookoła kostki, dodawały uwodzicielstwa do długich
nóg. Bluzka była w śmiałym, rubinowym kolorze, którego normalnie nie ubrałaby, ale
uderzająco kontrastował z jej jasną karnacją. Top odsłaniał jej nagie ramiona i dekolt.

A jej włosy. Były trochę potargane, a fale opadały dookoła jej ramion. Z jakiegoś

powodu, Edward nic nie mógł poradzić, że wyobrażał sobie, jakby wyglądała bez ubrań,
z włosami tak opadającymi jej na ramiona.

Kiedy skończyła upychanie torebki, spojrzała na niego. Jej twarz wyrażała

zaskoczenie, ale szybko pozbyła się go i ciepło się do niego uśmiechnęła. Powiedziała –
Wyglądasz bardzo… ładnie. – To zabrzmiało tak, jakby zamierzała powiedzieć coś
innego, ale liczyła się ze słowami.

Edward uśmiechnął się i powiedział. – A ty wyglądasz bardziej niż ładnie.

Zauważył lekki rumieniec, który pojawił się na jej policzkach i spodobał mu się.

Wyszli na kolację i przyjechali do hotelu jakieś dwadzieścia pięć minut później.

Edgewater było nabrzeżnym hotelem z widokiem na Zatokę Puget. Hotel posiadał
elementy z północno – zachodniego Oceanu Spokojnego z takimi szczegółami jak
kamienny kominek i drzewo w kolorze miodu na podłogach i na suficie. Oprócz zatoki,
był też tam widok na góry Olympic. Dało się też tam wyczuć miejską atmosferę. Stoły w
jadalni były przykryte białym obrusem, a do siedzenia wykorzystano bambusowe
krzesła. Drzwi na balkon były zasłonięte białą tkaniną, a graniczyło to z szklaną ścianą,
więc widok na wodę nie był utrudniony.

Alice dobrze wybrała, a Bella ucieszyła się, że wysłuchała jej rad. Jednakże,

atmosfera hotelu była całkowicie zagubiona dla Edwarda.

Bella doprowadzała go do szaleństwa. Zadzwoniła do Alice, by poinformować ją,

że są w hotelu, a skończyło się na tym, że Bella większość czasu spędziła na rozmowie

przez telefon. Nie przeszkadzało mu to za bardzo, ponieważ pozwoliło mu to
obserwować ją.

W jednej sprawie zapytała go, czy pożyczy jej komórkę, ponieważ w jej telefonie

bateria się rozładowała.

Prawie nie usłyszał pytania, ponieważ był rozproszony przez sposób, w jaki

oblizała swoje wargi, po tym jak spróbowała jedzenia, które zaczęto podawać.

Kiedy skończyli z daniami, wyszli z hotelu i wrócili do domu. Jednakże rozmowa

Belli z Alice przedłużyła się na jazdę w samochodzie, dopóki nie dostali się na miejsce.
Alice była wytrwała w swoich staraniach, by uzyskać wszystkie szczegółowe informacje
na temat jedzenia, rozmieszczenia i czy dobrze usłyszała. Alice zapytała Belli jak
wygląda jadalnia, kiedy naturalne oświetlenie znikało. Alice była nieustępliwa, ale Bella
poradziła sobie z tym wszystkim ze spokojem, który był nawet poza tolerancją Edwarda.

Przed zakończeniem rozmowy, Alice przypomniała przyjaciółce o ostatecznej

przymiarce sukien druhen następnego dnia. Edward będzie jej towarzyszył, ale Alice,
czekała na inną kobiecą okazję, zapytała Belli czy byłoby możliwym zaproszenie Angeli,
by też poszła. Bella powiedziała, że zapyta czy jest wolna, ale nie dawała żadnej
gwarancji.

Kiedy skończyła rozmawiać z Alice, Bella wróciła do wieczora. Tak naprawdę nie

mógłby winić jej po przysłuchaniu się, przez co Alice ją prowadziła.

Edward wstał od biurka i się wyprostował. Był pełen niespokojnej energii i

myślał, że pracując nad wypracowaniem, pomogłoby to jakoś, ale nie mógł się
skoncentrować. Myślał nad tym, by wyjść pobiegać, ale było za późno, a nie podobał mu
się pomysł zostawienia Belli samej, nawet jeśli było to tylko na krótko.

Nie miał telewizora w swoim pokoju, ponieważ nie było go w domu dość często,

więc postanowił zejść na dół, by obejrzeć Centrum Sportowe, zanim pójdzie spać.
Statystyki i wyniki sportowe, zawsze wydawały się mieć uspokajające działanie.
Ponieważ miał już na sobie spodnie od piżamy, poszedł, by wziąć koszulkę, zanim
zejdzie na dół.

Zanim zdążył się ubrać, zauważył, że Bella stała w jego drzwiach.

Spojrzał na nią z wyrazem zaskoczenia na twarzy. – Jak długo tam stoisz?

Bella poruszyła się w miejscu. – Dopiero weszłam. - Właściwie nie zdradziła

wcześniej swojej obecności, osłupiała tym jak się prostował. Zwykle to był nieszkodliwy
gest, ale ponieważ jego klatka piersiowa była naga, Bella mogła wyraźnie zobaczyć jak
jego mięśnie napinają się.

W ustach zrobiło jej się sucho.

Zawahała się zanim zrobiła krok do pokoju. – Pomyślałam, że chciałbyś to

odzyskać - podała mu telefon komórkowy.

Przeszedł przez pokój, by wziąć od niej telefon. – Dzięki.

Miał lekki uśmiech na ustach, a ona zdała sobie sprawę, że prawdopodobnie może

poczekać do rana. Na dole wydawało się bardzo ważnym, aby zwrócić mu telefon.
Pomyślała, że jego rodzice chcieliby trzymać z dala od niego w przypadku awarii.

Właśnie zrozumiała, że mogliby z łatwością zadzwonić na telefon domowy, jeżeli

nie złapaliby go przez jego komórkę.

Chciała siebie skopać za nie przemyślenie tego.

Bella powiedziała. – No cóż, pewnie jesteś zajęty. Wygląda na to, że pracujesz nad

wypracowaniem – kiwnęła głową w kierunku otwartego laptopa.

Poszedł do biurka i położył telefon na biurku obok komputera. Następnie potarł

sobie tył karku. – Tak, byłem. – Nie musiała wiedzieć, że jest niespokojny. Nie pomogło
to, że przyszła do jego pokoju, tylko w jego koszulce od footballu.

- Cóż, pozwolę ci do niej wrócić.

- Dzięki za przyniesienie telefonu.

Stali tam przez chwilę, zanim Bella odwróciła się, by wyjść. Dotarła aż do drzwi i

zatrzymała się. Stojąc do niego tyłem.

- Bella?

Minęła chwila, zanim obróciła się. – Właśnie myślałam… jeżeli pracujesz nad

swoim wypracowaniem…

Zrobił krok do przodu. – Tak?

- W każdym razie będziesz, prawda?

Skinął głową.

- No cóż, zamierzałam czytać mój egzamin końcowy. I… - spojrzała w dół na

dłonie splątane razem. W końcu spojrzała w górę i powiedziała. – Myślałam czy
mogłabym przyjść tutaj i czytać, podczas gdy będziesz pracować.

Zmarszczył brwi.

Bella uniosła dłonie. – W porządku. Tylko myślałam – nieważne – odwróciła się,

by wyjść.

- Czekaj Bella – poszedł za nią.

Odwróciła się kiedy doszedł do drzwi.

Powiedział. – To dla mnie pasuje.

Bella zawahała się, zanim powiedziała. – Nie musisz mówić tak. Ja tylko… Jestem

przyzwyczajona do tego, że Emmett może po prostu być na korytarzu. Wiem, że to
głupie.

- Nie, nie jest – Nic nie mógł poradzić, na bycie trochę rozczarowanym, tym że nie

chciała z nim zostać z innych powodów. – Jeżeli chcesz wziąć swoją książkę i wrócić,
będę tutaj - rzucił jej uspakajający uśmiech.

- W porządku – odwzajemniła uśmiech i zeszła na dół, by wziąć książkę.

Prawdą było, że brakowało jej Edwarda. Mimo, że byli razem przez cały wieczór,

czuła się jakby tak naprawdę nie spędziła z nim czasu. Rozmawiała przez większość
czasu z Alice, a chciała mieć trochę czasu, aby porozmawiać z Edwardem. Kochała Alice,
ale nic nie mogła poradzić na uczucie lekkiej frustracji przez uwagę jej przyjaciółki do
szczegółów o jedzenie i salę do jedzenia. Bella myślała, że Alice chce pomóc jej z
Edwardem, a Bella tym razem, była na to otwarta, Alice wydawała się być nieświadoma
tego wieczoru. Zrozumiała, że Alice pewnie, naprawdę martwi się ślubem.

Znalazła książkę i zgasiła światło w pokoju gościnnym. Zwolniła tempo, więc nie

wyglądało na to, że śpieszyła się by wrócić. Zatrzymała się w kuchni po dwie butelki
wody, zanim wróciła do pokoju Edwarda.

Kiedy tam dotarła, Edward siedział z powrotem przy biurku i pisał bez przerwy

na komputerze.

Postawiła wodę na rogu biurka. – Pomyślałam, że będziesz chciał jedną.

- Dzięki – nie oderwał wzroku od komputera.

Bella postawiła swoją butelkę na nocnym stoliku przy jego łóżku. Następnie

usiadła i otworzyła książkę. Jedynym dźwiękiem było pisanie Edwarda na klawiaturze.

Po chwili, Edward powiedział. – Wiesz, poradziłaś sobie z Alice bardzo dobrze –

nie przestał pracować.

Spojrzała znad książki. – Dzięki. Nie myślałam, że kiedykolwiek odpuści.

Cicho się zaśmiał. – Czy myślisz, że będzie aż tak straszna jutro przy przymiarce?

- Mam nadzieję, że nie. Chodzi mi o to, że ona już widziała sukienki. Ale wtedy

znowu, to dobry pomysł, by Angela poszła z nami. Alice pewnie nie uwierzy mi, jeżeli
powiem, że wszystko w porządku.

- Co? Nie ufa twojemu osądowi? – Powiedział w dokuczliwy sposób.

- Nie kiedy idzie o ubieranie, ale nie mogę jej tak naprawdę winić. Kiedy

przeprowadziła mnie przez swoją szafę, nie mogłam odnaleźć różnicy między
spódnicami a tą, którą chciała bym włożyła.

- Jaki był inny wybór?

- Jedna była ta, którą włożyłam, a inną była mini – spódniczka.

Zmarszczył brwi nawet myśląc, że Bella nie widzi jego twarzy. – Mini –

spódniczka? – to był męski odruch.

Bella zachichotała. – Nie było mowy, bym to włożyła. Ledwie weszłam tą, którą

miałam dzisiejszego wieczoru. Alice jest niższa ode mnie. Mini - spódniczka byłaby
nieprzyzwoita.

Edward odchrząknął. – Tak, to byłoby straszne. – Chociaż po tym wszystkim, nie

brzmiał szczerze.

Bella spojrzała w dół na swoją książkę, ale po mniej niż minucie, nie mogła nic

poradzić na podniesienie wzroku i oglądanie jak Edward pisze. Nadal był bez koszulki, a
ona nie mogła utrzymać oczu z daleka. To nieczęsto się zdarzało, ale kiedy przestał, by
użyć myszki na ekranie komputera, mięśnie na jego plecach nieco się napięły.

Ciężko przełknęła. Dobrym pomysłem było przyniesienie butelki wody ze sobą.

Wzięła ją i wypiła łyk.

Po tym jak Bella zniknęła na dole, gdyż poszła po książkę, Edward ponownie

zainteresował się wypracowaniem. Potrzebował czegoś, by zająć tym ręce. Wiedział, że
śpi ona w jego koszulce, ale widząc ją w niej było całkowicie inną sprawą. Starał się nad
tym nie rozpamiętywać, ale nic nie mógł poradzić, zastanawiając się, czy rzeczywiście
włożyła niebieskie koronkowe spodenki pod jego koszulkę. Jego pisanie stało się
bardziej energiczne w celu zablokowania obrazu w jego głowie. Edward powiedział. –
Więc, masz jakieś wieści od Emmetta?

- Właściwie to nie – Bella przyłożyła nakrętkę na butelkę. - To dziwne.

Kiedykolwiek wyjeżdża, zawsze dzwoni i sprawdza co u mnie.

- Jestem pewien, że jest po prostu zajęty.

Bella nie mogła powstrzymać małego śmiechu. – Pewnie masz rację.

- Co jest takiego zabawnego?

Zawahała się zanim powiedziała. – Rosalie miała go zaskoczyć.

Przestał pisać i odwrócił głowę, by na nią spojrzeć. – Naprawdę? - Ponownie

zwrócił twarz do ekranu i zachichotał. – To by tłumaczyło sprawy w takim razie.

- Co masz na myśli?

- Znając twojego brata i Rosalie, oni prawdopodobnie… - poprawił się na

siedzeniu i zawahał się zanim kontynuował. – Jestem pewien, że spędzają mnóstwo
czasu by się nawzajem poznać.

Bella cicho parsknęła. - Czy zapomniałeś, że Emmett jest moim bratem? Biedna

Rosalie.

- Biedna Rosalie? – Edward przestał pisać i obrócił się. - Emmett nigdy nie

zmarnował szansy.

Bella zmarszczyła czoło. – Emmett nie jest za bardzo subtelny. Jestem pewna, że

ona jest poza jego… po za nim.

Edward się zaśmiał – Emmett nie musi być subtelny co do Rosalie. Jeśli coś,

Rosalie… jest bardzo zdeterminowana, kiedy… ma na czymś oko czy nad kimś, w tym
przypadku.

- Wydawała się być naprawdę zdenerwowana co do spotkania z Emmettem,

podczas gdy tam był.

- Naprawdę? – Myślał nad tym przez minutę. – To nie brzmi jak Rosalie.

- Dlaczego? Nie była zdenerwowana?

- Rosalie nigdy się nie denerwowała niczym. Jest naprawdę pewna siebie i używa

tego, by dostać tego co chce.

- Sprawiasz, że wydaje się… zadziorna.

- Bo jest – Edward spojrzał na nią z rozbawieniem.

Bella zmarszczyła na niego brwi. – Mówisz tak z doświadczenia?

Zamrugał kilka razy, zanim powiedział. – Może.

Bella zmarszczyła brwi. – Ty i Rosalie…

Uniósł dłonie w obronnym geście. – Nie. Tylko wyszliśmy razem parę razy.

- Więc, skąd wiesz, że ona…

Edward krótko westchnął. Zawahał się, zanim powiedział – Była bardzo

zdecydowana… zobaczyć czy bylibyśmy zgodni.

Belli opadła szczęka.

Uniósł dłonie. – Ale do niczego nie doszło.

Zmarszczyła na niego brwi. – Nic?

Wzruszył ramionami.

- Czy jest dobra w całowaniu?

Poprawił się na swoim miejscu. – Nie mogę o tym mówić.

- Dlaczego nie?

- Bella! To dziwne.

- Jestem tylko ciekawa. Jest piękna, więc nie byłabym zaskoczona, jeżeli jest.

Edward miał lekko niezadowoloną minę na twarzy. Odwrócił się do ekranu i

zaczął pisać.

Bella zwróciła z powrotem swoją uwagę na książkę. Czuła jak jej gardło zaczyna

się ściskać. Brak odpowiedzi ze strony Edwarda potwierdziły to, co myślała. To była jej
wina, że pytała, ale musiała wiedzieć. Czuła się głupio. Rosalie mogła prawdopodobnie
rozniecić w facecie ogień. Była pewna, że jej poziom umiejętności w dzień wcześniej z
Edwardem, prawdopodobnie był równoznaczny z zapalniczką, to tylko iskra i nie może
powodować jakichkolwiek płomieni.

Zdecydowała, że powinna wrócić na dół. Bellę ogarnęło poczucie nieudolności.

Czuła się głupio za ujawnienie swoich nadziei.

Chciała zejść z łóżka, kiedy Edward powiedział. – Jeżeli uważasz, że wygląd jest

skoligowany z tym, jak dobrze całuje dana osoba, to musisz być cholernie dobra w
całowaniu.

Bella zamrugała kilka razy. Edward nadal pisał i nie odwrócił się. Jego głos był

bardzo cichy, nie była pewna czy miała to usłyszeć.

Nie była pewna, co powinna zrobić. To był taki długi dzień. Była zmęczona i nie

potrafiła skoncentrować się na książce. Myślała, że jej pierwotna decyzja, by wrócić na
dół była słuszna, jeżeli tylko się zbierze w sobie. Zastanawiała się, czy Edward myślał o
niej w ten sposób. To było prawie nie do zniesienia.

– Jak długo zamierzasz zostać?

Była krótka przerwa w pisaniu, ale potem kontynuował. – Um, nie wiem.

Dlaczego?

- Tylko zastanawiałam się, kiedy powinnam wrócić na dół.

Tym razem przestał pisać i znowu się odwrócił. Bella była oparta o jego łóżko i

siedziała przy zagłówku. Siłą woli zmusił swoje oczy, by nie gapić się na jej gołe nogi.

Zawahał się, zanim powiedział. – Wychodzisz?

- Cóż, jestem pewna, że zamierzasz w końcu iść spać, więc pomyślałam, że kiedy

byłeś gotowy do łóżka, powinnam wrócić do własnego.

- Myślałem, że nie lubisz być sama na dole.

Spojrzała w dół na swoja książkę i bawiła się rogami stron. – Nie. Tylko, że…

- Co? – Rzucił jej zainteresowane spojrzenie.

Spała na dole sama wcześniej, kiedy Edwarda nie było, więc to nie powinno robić

różnicy. Ale robiło, ponieważ teraz wiedziała, jak to jest być w jego ramionach śpiąc, a
nie potrafiła nie mieć nadziei, że to mogłoby się znowu wydarzyć.

Głęboko westchnęła zanim powiedziała. – No cóż, pierwszej nocy kiedy tu byłam,

spałam w twoim łóżku, które było wygodne. Następnej nocy, zasnęliśmy razem - Zdała
sobie sprawę, że mogła za dużo powiedzieć więc dodała. – Następnie ostatniej nocy,
wiedziałam, że spałeś na kanapie, która znajduje się tuż przy pokoju gościnnym.

Edward odwrócił fotel, by na nią spojrzeć i czekał na jej kontynuację.

Poruszyła się na swoim miejscu i po chwili powiedziała. - I tak już

przyzwyczaiłam się mieć ciebie blisko w nocy – spojrzała na niego. – Chciałam tylko
zostać dopóki nie skończysz, potem poszłabym spać.

Usta Edwarda były częściowo otwarte, ale opamiętał się i powiedział. – Nie

musisz wracać, jeśli nie chcesz.

Zmarszczyła czoło. – Ale co z tobą?

- Mogę spać na kanapie lub… - patrzył na nią przez chwilę, zanim powiedział. –

Mogę zostać tutaj z tobą.

Bella miała gładkie czoło, ale ciężko przełknęła. – Zostać?

- Tylko jeśli mnie chcesz.

Bella spojrzała znowu w dół na swoją książkę i zaczęła zginać i rozginać rogi

książki. – Jak innej nocy, kiedy zostałeś.

- Takk.

Spojrzała na niego i zauważyła, że się przyglądał, czekając na jej odpowiedź. – Nie

chcę, żebyś myślał, że jest to coś, co musisz zrobić. Chodzi mi o to, że jeżeli Emmett byłby
tutaj, powiedziałby, że jestem dużą dziewczynką i zaczynam głupieć.

- Cóż, Emmetta tutaj nie ma – lekko się do niej uśmiechnął.

Nie wiedziała czemu, ale to oświadczenie wywołało w niej lekki dreszczyk emocji.

Natychmiast pozbyła się tego, nie czekając, by dać się temu ponieść.

Edward zrozumiał jej milczenie jako coś niewygodnego. Wyglądała jakby coś

kontemplowała. Zdał sobie sprawę, że może próbować znaleźć sposób, by powiedzieć
mu, że nie chce go w tym samym łóżku co ona, ale starała się znaleźć sposób, by mu
milutko pozwolić.

I powiedzieli w tym samych czasie.

- Bella w porządku, jeżeli nie chcesz…

- Chciałabym żebyś został.

Edward spojrzał na nią z zaskoczeniem na twarzy. – Słucham?

Kosztowało ją to trochę wysiłku, aby to powtórzyć. – Chciałabym żebyś został.

- Jesteś pewna?

Gapili się na siebie przez pół minuty.

Następnie powiedziała. – Pewnie powinieneś wrócić do pracy.

- Myślę, że wystarczy na dziś – nawet nie spojrzał na komputer.

- Oh – po chwili Bella zatrzasnęła swoją książkę i odłożyła ją na stolik nocny.

Minęły kolejne trzydzieści sekund, zanim Edward powiedział. – Leżysz na mojej

stronie.

Bella zamrugała, a następnie się zaśmiała. – Przepraszam – przesunęła się na

prawą stronę łóżka.

Edward zamknął klapkę od swojego laptopa i poszedł zgasić światło, zanim

pójdzie do łóżka. Bella odrzuciła kołdrę i już była pod nią.

Usiadł i odwrócił się twarzą do Belli. – Chciałabyś pożyczyć szorty?

Zmarszczyła czoło. – Dlaczego?

Wzruszył ramionami. – Myślałem, że byłoby ci bardziej komfortowo w ten

sposób.

Nie mogła przestać się śmiać. – Cóż, właściwie bardziej komfortowo jest bez nich.

Odwrócił się i powiedział. – Oczywiście – sięgnął ręką do nocnej lampki, by ją

zgasić, następnie wszedł do łóżka i okrył się kołdrą .

Leżeli w ciemnościach, cicho przez kilka minut. Tym razem było inaczej niż

ostatnio i nie byli pewni, dlaczego. Światło księżyca rzucało delikatną poświatę w
pokoju, a na zewnątrz było cicho. To w rzeczywistości było bardzo odprężające, ale w
powietrzu była taka atmosfera, którą oboje mogli poczuć.

Po chwili Bella powiedziała. – Zwykle sypiasz bez koszulki?

- Taak. Dlaczego pytasz?

Bella wzruszyła ramionami, chociaż wiedziała, że nie mógł zobaczyć. – Emmett

śpi w koszuli i spodniach od piżamy.

- Aha – po chwili powiedział. – Chcesz bym założył koszulę?

- Nie – odchrząknęła, zanim powiedziała. – Chodzi mi o to, że nie musisz tego

robić, jeżeli tak zwykle śpisz.

Nic nie powiedział, więc zdała sobie sprawę, że może powoli zasypia.

Po chwili, Edward powiedział. – Nadal nie śpisz?

- Tak – powiedziała.

Zaśmiali się, ale było to nienaturalne.

- Masz problem z zaśnięciem? – Zapytał.

- Tak. Nie wiem dlaczego. Właściwie próbuję, ale… nie wydaje mi się, abym

wyłączyła mój umysł.

- Tak. Ja również – powiedział.

- Jak zasnęliśmy ostatnim razem?

Przez chwilę była cisza, zanim Edward powiedział. – Rozmawialiśmy, a ty

zaczęłaś zasypiać. I…

Nie musiał mówić reszty. Zasnęli we własnych ramionach.

Napięcie w pokoju robiło się nie do zniesienia.

- Może powinnam wrócić do pokoju gościnnego.

- Lub ja mógłbym pójść spać na kanapie.

Ale żadne z nich nie ruszyło się by wyjść.

Bella powiedziała. – To głupie. Odwróciła się na swojej stronie, by na niego

spojrzeć. – Powinniśmy być w stanie po prostu zasnąć, zgadza się?

Edward wymamrotał tak.

- Dobrze – Bella poprawiła sobie poduszkę i poprawiła się na własnym miejscu. –

Dobranoc Edward.

Edward nawet nie poruszył się na swojej stronie. - Dobranoc, Bella.

Odwrócił głowę, by na nią spojrzeć i odgadnąć jej wyraz twarzy. Przyglądał się jej

twarzy przez chwilę i zauważył, że leżała na swojej stronie, ale jej oczy były zamknięte.

Oglądał ją dopóki zauważył, że jej oddech się wyrównał. Sięgnął po jej rękę i

przyciągnął do siebie. Kiedy się nie obudziła, uniósł swoje ramię i delikatnie przyciągnął
ją do siebie tak, by jej głowa wylądowała na jego klatce piersiowej.

Jej oddech był ciepły przy jego gołej skórze. Wrażenia jakie stworzył,

uświadomiły mu, że prawdopodobnie powinien włożyć koszulkę.

Po chwili powiedziała. – Edward?

Jego oczy całkowicie się otworzyły, a ciało napięło. – Bella?

- To miłe.

Odprężył się trochę.

Cichym głosem, ciągnęła dalej. – Mogę się do tego przyzwyczaić.

Uśmiechnął się w ciemności i powiedział. – Mi to pasuje.

Napięcie w pokoju, zmniejszyło się do minimum. Kiedy poczuł, że oddech Belli

znowu się wyrównał, pocałował czubek jej głowy i zamknął oczy. Szybko po tym zasnął.

Bella nie mogła całkowicie zasnąć i obudziła się, kiedy poczuła pocałunek

Edwarda na czubku głowy. Zastanawiała się czy będzie z tego coś więcej, ale kiedy
poczuła, że jego oddech stał się spokojniejszy, a serce biło wolniej, zdała sobie sprawę,
że zasnął.

Czuła się trochę rozczarowana, ale tak naprawdę nie mogła zostać smutna na

długo. Była ponownie w ramionach Edwarda i rozkoszowała się faktem, że nie miał nic
przeciwko temu.

Document Outline

Rozdział 1- To tylko początek
Rozdział 2- Urocze stworzenie
Rozdział 3- Wpędzisz mnie do grobu
Rozdział 4- Raczej opuściłbym to, niż cierpiał z tego powodu
Rozdział 5 - Zdjęcia
Rozdział 6 - Przemiana
Rozdział 7 – Nic niezwykłego
Rozdział 8 – Warto walczyć
Rozdział 9 – Pan Olśniewający

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
My the best friend(1)
Because Of My Brothers And Friends
One Night Stand 2 Falling for My Best Friend s Brother J S Cooper and Helen Cooper
One Night Stand 1 1 That Night with My Best Friend s Brother J S Cooper and Helen Cooper
My best friend, opracowania tematów
My best friend., By Pawlik
ang my best friend(1)
PINK MOUNTAINTOPS Single Life My Best Friend 7 (Jagjaguwar) JAG109 , Not Exportable to Canada , ja
Victor Junior 91 My Best Friends
Her Best Friend s Brother T J DellX
Jane Harrington My Best Friend, the Atlantic Ocean, and Other Great By Life With Giulio (retail) (p
My Best Friend 2
The Cars My Best Friend s Girl
Język angielski My?ther my?st friend
What Best Friends Do
Edmond Hamilton The Stars, My Brothers
Best friends forever najlepsi przyjaciele wiecznie
chinesepod best friends

więcej podobnych podstron

My Brother's Best Friend 1 9

Document Outline