Artykuł pochodzi ze strony:
http://www.homoseksualizm.edu.pl/index.php/terapia/sukcesy-terapii/czoowi-terapeuci/171-elementy-wspolne

Poznaj podstawy skutecznej terapii homoseksualizmu.

Psychoterapia to nie monolit. Istnieją różne teorie na temat źródeł i mechanizmów powstawania problemów
psychologicznych. Jest też wiele metod terapii, technik terapeutycznych (np. terapia systemowa, analiza transakcyjna,
terapia poznawcza), a jednak każda z nich okazuje się skuteczna dla określonego typu pacjentów. Tak samo jest z
terapią nastawioną na pomoc osobom z nieakceptowanymi skłonnościami homoseksualnymi (SSA). Poniżej
prezentujemy punkty wspólne.
W każdym z podejść terapeutycznych istnieje zgodność: „w homoseksualizmie nie chodzi o seks”. Skłonności
homoseksualne nie są przyczyną problemów, a ich symptomem. Dlatego praca nad relacją romantyczną z osobą płci
przeciwnej jest ostatnim (czasami odległym o lata) etapem terapii.

Na początku drogi nacisk położony jest na zrozumienie istoty swych problemów. Z jednej strony – odkłamanie
popularnych mitów na temat homoseksualizmu, z drugiej zaś zidentyfikowanie, które z możliwych czynników
predysponujących do powstania SSA zadziałały w konkretnym przypadku.

Na drugim etapie pracuje się nad trzema zagadnieniami:

•

uzdrowienie zranień emocjonalnych, które przyczyniły się do powstania SSA;

•

nawiązanie zdrowych relacji z osobami tej samej płci – odseksualizowanie tych relacji;

•

praca nad motywacją – nawet jeśli impulsem do udziału w terapii była motywacja zewnętrzna (presja rodziny,
środowiska, żony, męża); wyłącznie uświadomienie sobie osobistych korzyści, pragnienie uzyskania w pełni
dojrzałej, heteroseksualnej tożsamości,

motywacja wewnętrzna

, daje szanse powodzenia.

Trzeci etap to przygotowanie do wejścia w relacje romantyczne z osobami tej samej płci lub/i uzyskania kontroli nad
swymi zachowaniami seksualnymi.

Skuteczność terapii ocenia się na 30-60%. Tzn. 30% osób poddających się terapii uzyskuje pełnię heteroseksualności
(heteroseksualne zachowania, fantazje, zdolność do relacji intymnej z osobą przeciwnej płci), kolejne 30% mimo tego,
że nie wchodzi w relacje intymne z osobami płci przeciwnej, odzyskuje kontrolę nad swoim życiem, pozbywa się z
zachowań seksualnych elementów obsesyjno-kompulsywnych i jest w stanie nawiązywać zdrowe, nieseksualne relacje
z osobami tej samej płci.

Jest to skuteczność analogiczna do efektywności psychoterapii innych zaburzeń psychologicznych.